"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Το συγκλονιστικό, το τρομερό που σηματοδότησε η συγκεκριμένη εθνορατσιστική, στην ουσία φασιστική σύναξη (ιδιαίτερα αν τη συνδέσει κανείς με την πρόσφατη ανατριχιαστική προσπάθεια για ναζιστικές καταλήψεις στα σχολειά), είναι ότι για πρώτη φορά έχουμε ένα φαιο-«κόκκινο» κίνημα όπου τόσο η γενική κουλτούρα των συμμετεχόντων, όσο και τα βασικά σύμβολά τους είναι σκληρά δεξιά και εθνοφασιστικά. Πρόκειται - για πρώτη φορά τόσο ανοιχτά - για χαρακτηριστικά πουτινικής μαζικής δεξιάς, που συσπειρώνει τον λαό ακριβώς πάνω στη θεωρία ενός «αδικημένου από τη Δύση, υπέροχου μα ταπεινωμένου και προδομένου έθνους». Αυτή είναι η θεωρία με την οποία ο Πούτιν ηγεμονεύει, ασκεί τη δικτατορία του και παραλύει κάθε αντιπολίτευση στη Ρωσία από το 2000.
Έτσι το έθνος «ενοποιείται» για άλλη μία φορά ενάντια στη Δύση, η οποία, «αφού μας πείνασε με τα μνημόνια», μας παίρνει τώρα και τη «ψυχή» μας, διαστρεβλώνοντας τάχα την ιστορία και ευνοώντας τους «προαιώνιους εχθρούς» της Ελλάδας.
Οι ρώσικες σημαίες που υψώνουν οι ναζήδες της «Χρυσής Αυγής», τη στιγμή που η Ρωσία έχει αναγνωρίσει από το 1992 τη Δημ. της Μακεδονίας με το συνταγματικό όνομά της και μάλιστα την καλεί σήμερα να το διατηρήσει και να μην υποταχθεί στις «Πρέσπες», αποδείχνουν την απέραντη στρεψοδικία και υποκρισία των ηγετών του «πατριωτικού» αντιδυτικού κινήματος. Δεν πρόκειται καν για καθυστερημένους εθνικιστές (όπως είναι γενικά η μάζα που τους ακολουθάει), αλλά για ξεσκολισμένους υποτακτικούς του Πούτιν.
«Αγαναχτισμένοι» στον κύβο
Η ποιοτική διαφορά σε σχέση με τους υπεραντιδραστικούς και με αντιδημοκρατική ηγεσία και γραμμή «Αγανακτισμένους» είναι ότι εδώ δεν είχαμε ένα -τάχατες έστω- κίνημα που διακηρύσσει ότι υπερασπίζεται το δίκιο των φτωχών ή έστω των πτωχευμένων πρώην καλοζωισμένων ενάντια «στους πλούσιους και τις τράπεζες», όπως στο τότε (2011) καθοδηγούμενο από τον ΣΥΡΙΖΑ κίνημα. Εκείνο ήταν βέβαια επίσης φαιο-«κόκκινο» και είχε κι αυτό τους σκληρούς φασίστες και τους «αυτόνομους» ναζήδες στην πάνω πλατεία του (η «ΧΑ» δεν είχε εμφανιστεί οργανωμένα για να μην τρομάξει την αριστερών διαθέσεων βάση και για να μην εκθέσει τον σύμμαχό της, ΣΥΡΙΖΑ). Σε γενικές γραμμές όμως, σαν έστω και θνησιγενές και σύντομο κίνημα, συνδέθηκε περισσότερο με την «αριστερή», τάχα «αντινεοφιλελεύθερη» δημαγωγία κατά της λιτότητας της «γερμανικής Ευρώπης του Σόιμπλε» και χρησιμοποίησε τον εθνορατσιστικό αντιδυτικισμό σαν σημαντική μεν, αλλά δευτερεύουσα και κάπως «κρυμμένη» συνιστώσα. Ήταν ένα κίνημα που εμφανιζόταν βασικά ως «ταξικό» ή έστω ως «λαϊκό».
Το κανιβαλικό αντιμακεδονικό (ενάντια στη Δημοκρατία της Μακεδονίας και στο μακεδονικό έθνος) συλλαλητήριο της 20ής του Γενάρη του 2019, εφτάμισι χρόνια μετά, είναι από ιδεολογική πλευρά «Αγανακτισμένοι» στον κύβο. Το ειδικό στοιχείο που το διαφοροποιεί επί τα δεξιά είναι ότι εδώ είχαμε το μεν πιο ανοιχτά αντιδυτικό, αντιμακεδονικό και ρωσοτσολιάδικο κομμάτι του πάλαι ποτέ ΣΥΡΙΖΑ, ως ΛΑΕ και Κωνσταντοπούλου, να συμμετέχει ανοιχτά παρέα με τους καθαρούς ναζί και όλο τον ακροδεξιό χουντοφασισμό, το δε ψευτοΚΚΕ, με το εξώφυλλο του «Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου» της 19ης του Γενάρη να καλεί έμμεσα πλην σαφώς σε συμμετοχή στο συλλαλητήριο ή εν πάση περιπτώσει σε συμπάθεια προς αυτό.
Εκεί δηλαδή που οι «πλατιοί - μαλακοί» σοσιαλφασίστες του ΣΥΡΙΖΑ, οι Τσακαλώτοι και οι Κατρούγκαλοι, δούλευαν το 2011 μια γραμμή – ακορντεόν που χώραγε μέσα κάλπικες παρόλες για κεϋνσιανισμούς, αμεσοδημοκρατίες, αναδιανομές πλούτου και διαγραφές χρεών τάχα «για να σωθεί το βιοτικό επίπεδο του λαού», σε μια νεολαία και μια νεαρή υπαλληλία που ήταν ιδεολογικά και πολιτικά αποπροσανατολισμένη, αλλά δεν ήταν γενικά φασιστική και ρατσιστική, το 2019 οι «στενοί – σκληροί» σοσιαλφασίστες (ΛΑΕ, Κωνσταντοπούλου, ΚΟΕ) ανακοινώνουν μπροστά στο όχι και τόσο έκπληκτο έθνος ότι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να βρίσκονται στην ίδια πλατεία, με τα ίδια κανιβαλικά σοβινιστικά συνθήματα, με την πιο παραδοσιακή μαύρη αντίδραση του τόπου μας, τους γνήσιους απογόνους κάθε ναζισμού, κάθε δοσιλογισμού και εθνοπροδοσίας, κάθε ξενόδουλου μοναρχοφασισμού, κάθε χούντας. Το έδαφος γι’ αυτή τη σύμπραξη βρίσκεται πράγματι στο μέτωπο των «Αγανακτισμένων», που δούλεψαν ουσιαστικά τη γραμμή του «Κάτω οι 300 προδότες της Βουλής», ενώ βρίσκεται επίσης και στην ανοιχτή αντιευρωπαϊκή σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, καθώς και στο φασιστικό δημοψήφισμα – απάτη του 2015. Μέχρι τώρα όμως η υπεραντιδραστική αντιδυτική δεξιά ήταν γενικά ουραγός της ψευτοαριστεράς, που έταζε υποκριτικά χόρταση στον φτωχό, την ώρα που γκρέμιζε τα εργοστάσια και έτσι κατέστρεφε τους υλικούς όρους αναπαραγωγής της ζωής των εργαζόμενων. Εδώ το έκτρωμα ολοκληρώνεται. Σε επίπεδο πολιτικής γραμμής, ο κνίτης και ο λαετζής γίνονται συν-ηγέτες της βάσης των ναζιστών και των παπαδοπουλικών, οι οποίοι αναθαρρυμένοι φωνάζουν «Η Δημοκρατία πούλησε τη Μακεδονία».
Αν σε αυτό προσθέσει κανείς την ανοιχτή συμμετοχή στο συλλαλητήριο των δύο κομμάτων της ντόπιας κλασσικής ιδιωτικής (ΝΔ) και κρατικογραφειοκρατικής (ΠΑΣΟΚ) αστικής τάξης, καταλαβαίνουμε ότι πίσω από τους διαδηλωτές της Κυριακής βρίσκονταν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τα 2/3 του έθνους.
Η δημοκρατία στο άρμα του σοσιαλφασίστα Τσίπρα
Αυτό είναι νέα ποιότητα κι έρχεται πάνω στη λεγόμενη «αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού» από πλευράς Τσίπρα-ΣΥΡΙΖΑ, που από ντούροι «Μαδούρο», αντιευρωπαίοι και ανοιχτά ρωσόφιλοι εθνολαϊκιστές (στην ουσία εθνικοσοσιαλιστές), ντύνονται μέσα σε λίγους μήνες «αμερικανοευρωπαίοι» και «αντιεθνικιστές φιλελεύθεροι σοσιαλδημοκράτες». Αδειάζουν έτσι τον χώρο του αντιδυτικού «ριζοσπαστισμού» που αντιπροσώπευαν και καλωσορίζουν στη θέση τους τους παλιούς τους συντρόφους (και εξίσου ρωσόδουλους με τους ίδιους) των ψευτοΚΚΕ-ΛΑΕ και τον ναζιφασιστικό και σαμαρικό βούρκο των «μακεδονομάχων».
Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς που πολλοί αφελείς (στο βάθος αδύναμοι όταν δεν στηρίζονται σε κάποιον δυνατό καθεστωτικό ή διεθνή πόλο) φιλελεύθεροι του «κέντρου» και της «κεντροαριστεράς» στρουγγίχτηκαν γρήγορα γρήγορα πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί βρίσκονται δίπλα στον αιώνια φλωρακικό κνίτη Μπίστη, στον υπερασπιστή των ταγμάτων ασφαλείας Μαρατζίδη, στον φίλο του Κύρκου γλοιώδη Ραγκούση, χωρίς φυσικά να τους ενοχλεί η νεοσυριζέικη μπόχα της ακροδεξιάς Παπακώστα ή ο ωμός τραμπουκισμός του κνίτη σοσιαλφασίστα Πολάκη.
Ο Τσίπρας, αξιοποιώντας την δίκαιη αποστροφή για το εκτρωματικό μέτωπο ναζί-κνιτών-Σαμαρά-εθνικιστικού ΠΑΣΟΚ, ανοίγει την «αγκαλιά» του και περιμένει τους φίλους του στο «απέναντι» φασιστικό στρατόπεδο να του στείλουν τους δημοκράτες πεσκέσι. Έτσι δουλεύουν τα βρώμικα ως το μεδούλι και στημένα δίπολα του σοσιαλφασισμού.
Απόλυτη η σοσιαλφασιστική ηγεμονία και στους δύο πόλους
Έχουμε λοιπόν αλλαγή φάσης στη διάταξη μεταξύ των δήθεν «υποτακτικών της Ευρώπης» από τη μια και των «κινηματικών ριζοσπαστικών και πατριωτικών δυνάμεων» από την άλλη, που όλη την περίοδο του «αντιμνημονίου» (2010-2015), αλλά ουσιαστικά μέχρι και τις Πρέσπες συγκροτούσαν δύο αρκετά πλατιά και αρκετά διακριτά ρεύματα. Από τη μια «υποτακτικοί της Ευρώπης», τάχα από «νεοφιλελεύθερη» και αντιλαϊκή ιδεοληψία, όπως διατεινόταν ο ΣΥΡΙΖΑ, ήταν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και τα συγγενικά τους «ευρωπαιόφιλα» κόμματα, όπως το Ποτάμι και ό,τι απέμενε από τη ΔΗΜΑΡ κι από την άλλη το «λαϊκό, αντιπλουτοκρατικό, αντιτοκογλυφικό», αντικειμενικά ή και ανοιχτά φιλορώσικο στρατόπεδο ήταν εκείνο των ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ψευτοΚΚΕ και «Χρυσής Αυγής».
Φυσικά το ψευτοΚΚΕ πολλές φορές οι συριζαίοι το έψεγαν ότι με το να παίρνει «ντούρες αντικαπιταλιστικές θέσεις» και να μην κάνει μέτωπα, ουσιαστικά βοηθούσε τον «ευρώδουλο» εχθρό, ωστόσο ποτέ δεν το αντιμετώπισαν ως αντίπαλο ούτε το χτύπησαν. Ο ίδιος ο Περισσός, από την άλλη, όσο κι αν διακηρυκτικά χτυπούσε τον ΣΥΡΙΖΑ ως «δεξιό οπορτουνιστικό και όχι αρκετά αντιευρωπαϊκό», στην πράξη το 2012 – 2015 τού δάνεισε τον μισό στρατό των κνιτών, τους «μετωπικούς» αντιμνημονιακούς κνίτες, ενώ έτσι κι αλλιώς η βαρετή αντιδυτική «αντικαπιταλιστική» δημαγωγία του ψευτοΚΚΕ ήταν σχεδόν ολόιδια με τις τερατολογίες του ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτόχρονα όμως, το γεγονός ότι το ψευτοΚΚΕ δεν έμπαινε ανοιχτά στα μέτωπα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, το έκανε συμπαθές και στους ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, που ηλιθιωδώς ή σκόπιμα παρουσίαζαν τον Περισσό ως «σύμμαχο» στον αντιΣΥΡΙΖΑ αγώνα! Το γεγονός ότι η φυλλάδα του καθεστώτος ΣΥΡΙΖΑ, «Εφημερίδα των Συντακτών», είναι γεμάτη ανθρώπους που ήταν ψευτοΚΚΕ μέχρι το 2012 και σήμερα φανατικοί Τσιπραίοι δεν απασχόλησε ποτέ τα επιτελεία των «ευρωπαιόφιλων». Οι γέφυρες, λοιπόν, του Περισσού με την παλιά δεξιά, φτιαγμένες ήδη από την αντιπασοκική «κάθαρση» του 1986-1989, εξαργυρώνονται τώρα με την προβολή από ΜΜΕ της γενικά δυτικόφιλης αστικής τάξης (ΣΚΑΪ) των «αναλύσεων» της εθνικοσοσιαλίστριας Κανέλλη, που δουλεύει τη γραμμή «η Δύση και το ΝΑΤΟ πίσω από το ξεπούλημα της Μακεδονίας».
Όσο για τη «Χρυσή Αυγή», αυτήν φυσικά ο καθωσπρέπει ΣΥΡΙΖΑ την ονομάζει πού και πού ναζιστική και κάνει ότι παίρνει τις αποστάσεις του, αλλά είναι πια ηλίου φαεινότερο ότι της κάνει και του κάνει πλάτες στα πάντα. Από το τρενάρισμα της δίκης, που κοντεύει να την εξελίξει σε παρωδία, από τα Καστελόριζα, τα στρατιωτικά τιμητικά αποσπάσματα και στον Κασιδιάρη, μέχρι την φιλοναζίστρια (τότε ΣΥΡΙΖΑ) πρόεδρο της Βουλής Κωνσταντοπούλου του α’ εξαμήνου του ‘15 και από τα πολιτικά μέτωπα στον β’ γύρο στις δημοτικές/περιφερειακές εκλογές του ’14 και στο φασιστικό δημοψήφισμα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχασε ευκαιρία να δείξει πόσο φίλος ή έστω «δευτερεύων εχθρός» ήταν γι’ αυτόν οι ναζιστές δολοφόνοι.
Το νέο σκηνικό διαμορφώνεται και διαφοροποιείται ως εξής: το μακεδονικό φτιάχνει δυο στρατόπεδα, χοντρικά εκείνο του «Όχι στις Πρέσπες» με 65% - 70% και εκείνο του «Ναι στις Πρέσπες», με 30% - 35%. Στο πρώτο, το οποίο έχει πιο λαϊκή αλλά και πιο πολιτικά καθυστερημένη και αντιδραστική βάση, πολιτικοί ηγεμόνες είναι οι ναζιστές δολοφόνοι, η χουντική και λεπενική ακροδεξιά, οι κνίτες/λαετζήδες και ο πρωτομάστορας της γραμμής του ορθόδοξου τόξου Ελλάδα – Σερβία – Ρωσία μέσα στην παλιά δεξιά, Σαμαράς. Εδώ η πουτινική και αντιδυτική ηγεμονία είναι προφανής σε επίπεδο γραμμής.
Στο δεύτερο, που έχει μέσα του πολύ περισσότερη δημοκρατία στη βάση, επικεφαλής είναι οι μεταμφιεσμένοι σε «δυτικούς δημοκράτες», αιώνιοι κνίτες Τσίπρες, Δραγασάκηδες και Καρτεροί, μαζί με τους πράκτορές τους, τύπου κνίτη Μπίστη, στον χώρο της «Κεντροαριστεράς», δηλαδή των δημοκρατών που ακολουθούσαν το ΠΑΣΟΚ και το «Κ»Κεσωτερικού και είχαν συγκρουστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ το 2010-2015. Αυτά τα μπρεζνιεφικά πολιτικά περιτρίμματα, εχθροί κάθε προλεταριακής αλλά και αστικής δημοκρατίας από τα δεξιά (όπως έδειξε όλη η πολιτεία τους και οι συμμαχίες τους την περίοδο 2010-2018), υποστηρικτές κάθε ρώσικης εισβολής και κατοχής από τη δεκαετία του ’80, σέρνουν πίσω τους τον πάντα φιλοσυριζαίο Θεοδωράκη του Ποταμιού κι αυτός με τη σειρά του κουβαλάει στην «υπέροχη» συριζέικη παρέα τους φιλελεύθερους τύπου Στέφανου Μάνου και Νίκου Δήμου, καθώς και μια πραγματικά δημοκρατική διανόηση που δεν αντέχει τη μπόχα του σωβινισμού και της αντιμακεδονικής παραφροσύνης και κουρνιάζει τώρα πίσω από τους τσιπραίους.
Οι αντιεθνικιστές φιλελεύθεροι ακολουθούν εδώ (όπως πάντα) τη γραμμή της Δύσης, αφού έχουν το κουσούρι, όπως όλη η ελληνική αστική τάξη, να περιμένουν πάντα απ’ έξω τη λύση και τα στηρίγματα γι’ αυτό που θεωρούν πρόοδο της χώρας: αφού Ουάσιγκτον, Βερολίνο, Παρίσι και Βρυξέλλες στηρίζουν Τσίπρα, όλοι πάνε στο λεπτό με τον «εν πάση περιπτώσει καλύτερο από τους μακεδονομάχους» αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ. Από λίγων φιλελεύθερων το μυαλό περνάει ότι στο δηλητηριασμένο δείπνο στο οποίο τους έχουν καλέσει οι τσιπραίοι, οι καρτεροί, οι βερναρδάκηδες κι οι μπίστηδες, το έδεσμα είναι αυτοί οι ίδιοι.
Έτσι, διαλύεται ουσιαστικά το μέτωπο του «Μένουμε Ευρώπη» και του πιο ριζοσπαστικού και προοδευτικού (γι’ αυτό και πιο άμαζου) «Παραιτηθείτε», με το πιο αντισυριζέικο κομμάτι τους να ακολουθεί κατά πόδας τον εθνοσοβινιστικό και φιλορώσικο βούρκο στο όνομα του αντιτσιπρισμού και με το πιο δημοκρατικό και φιλοευρωπαϊκό στο επίπεδο της ιδεολογίας μέρος τους να σέρνεται θέλοντας και μη πίσω από το άρμα του Τσίπρα, δηλαδή του οργανωτή κάθε αντιευρωπαϊκού και αντιδημοκρατικού τραμπουκισμού της περιόδου 10-15. Κάθε «κέντρο» σε αυτή την αντιπαράθεση, κάθε άνθρωπος που δε θέλει να προσχωρήσει στο εθνοφασιστικό αντιμακεδονικό μέτωπο, αλλά και δε θέλει να δώσει συγχωροχάρτι και να αδυνατίσει το μέτωπο ενάντια στον Τσίπρα, συντρίβεται στις μυλόπετρες του διπόλου.
Η ΝΔ θλιβερός ουραγός του μετώπου ναζί – κνιτών
Πολλοί δημοκράτες αντισυριζαίοι, από την άλλη, σκέφτονται και λένε ότι ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Τσίπρας σήκωσε τόσο ψηλά ως διαιρετική τομή μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων τις Πρέσπες ήταν μια διάσπαση της ΝΔ μεταξύ ευρωπαιόφιλων (των οποίων εκπρόσωπος εμφανίζεται ο Μητσοτάκης) και εθνικολαϊκιστικής δεξιάς πτέρυγας. Οπότε, με βάση την ανάλυσή τους, ο Μητσοτάκης «σοφά» επέλεξε να ντυθεί «μεγαλέξανδρος», για να σώσει το κόμμα του και την προοπτική μιας αντισυριζέικης κυβέρνησης σε λίγους μήνες.
σίγουρο ότι σε περίπτωση που η ΝΔ δεχόταν «φιλελεύθερα» σαν το φιλικό κόμμα της Δύσης - και όχι μόνο ο Τσίπρας – τις Πρέσπες, ο Καμμένος, ο Καρατζαφέρης, ο Κρανιδιώτης και βέβαια οι ναζήδες θα της έστηναν στα γρήγορα είτε μια διάσπαση είτε – το πιο πιθανό - έναν απίστευτο εσωτερικό εμφύλιο, με αρχηγό τον Σαμαρά και με τους ρωσόφιλους καραμανλικούς να παίζουν τον ρόλο του επιτήδειου «μετριοπαθούς κέντρου» ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα. Είναι χαρακτηριστικό ότι η νεοκαραμανλική χουντοφυλλάδα «Δημοκρατία», ενώ σηκώνει το λάβαρο της «μιας και ελληνικής Μακεδονίας», ταυτόχρονα στηρίζει όλες τις πραξικοπηματικές επεμβάσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και τώρα σκέτου ΣΥΡΙΖΑ στη Δικαιοσύνη και στα ΜΜΕ, ενώ χτυπάει τους φανατικά αντισυριζαίους εντός ΝΔ (όπως ο εθνικιστής Γεωργιάδης).
Φαίνεται ωστόσο από τις εξελίξεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν σίγουρος ότι τελικά ο θλιβερός, εξουσιομανής μισοφιλελεύθερος Μητσοτάκης θα τραβιόταν από το εθνοφασιστικό «Μία και Μόνη Μακεδονία», δηλαδή το πιο ακροδεξιό «όχι» στις Πρέσπες, οπότε θα παρέδιδε αντικειμενικά τον χώρο του Κέντρου και του ευρωπαϊσμού στους συριζαίους σοσιαλφασίστες. Ταυτόχρονα, ήξερε ότι η αντικειμενική σύγκρουση του Μητσοτάκη με τη βούληση ΗΠΑ-Ευρώπης να δουν τη Μακεδονία να εντάσσεται στους δυτικούς οργανισμούς (ΝΑΤΟ, ΕΕ) και η αντιΝΑΤΟποίηση της βάσης της ΝΔ μέσα από τα συλλαλητήρια θα πουτινοποιούσε – σαββιδοποιούσε ακόμη περισσότερο το κόμμα της κλασσικής αστικής τάξης. Από κει και πέρα, το εάν ο Μητσοτάκης θα παραμείνει τυπικά επικεφαλής του ή θα πεταχτεί σαν τρίχα από το ζυμάρι στην πρώτη στροφή είναι δευτερεύον στοιχείο. Σε περίπτωση που μείνει, θα είναι απλά ένας αχθοφόρος της ρώσικης γραμμής «μέσα στη Δύση ενάντια στη Δύση», μια ευρωπαϊκή φασάδα για μια όλο και πιο ρώσικη και μαύρη καραμανλοσαμαρική ΝΔ. Σε περίπτωση που αποτύχει πολιτικά, θα καραδοκούν διάφορα ακροδεξιά στοιχεία όπως ο Τζιτζικώστας ή και ο Βορίδης (που στήριξε Τζιτζικώστα, δηλαδή Ιβάν Σαββίδη στις τελευταίες εσωκομματικές εκλογές), που θα αναλάβουν πια ως ανοικτοί τοποτηρητές του Πούτιν στην ελληνική κλασσική συντήρηση, δια μέσου του «θεσσαλονικάρχη» ολιγάρχη και ανθρώπου του Κρεμλίνου στην Ελλάδα. Όχι τυχαία ο Σαββίδης, ενώ καταγγέλθηκε ότι χρηματοδοτούσε φιλορώσους φασίστες εντός της Δημ. της Μακεδονίας να διαδηλώνουν κατά των Πρεσπών, στην Ελλάδα με το «Έθνος» του και το κανάλι του, OPEN BEYOND, στηρίζει Τσίπρα και Πρέσπες, κρατώντας ανοιχτούς διαύλους και με τους «μακεδονομάχους». Φυσικά κανένας δεν τον καταγγέλλει ούτε με την άκρη των χειλιών του για το διπλό παιχνίδι του.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ολόκληρη η ΝΔ, μητσοτακική και μη, καθώς και οι οπαδοί της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, χρησιμοποιούν κατά των Πρεσπών αυτούσια τα επιχειρήματα του ψευτοΚΚΕ, αποκαλώντας το ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα «πειθήνια όργανα της Δύσης» και κατηγορώντας τους ότι δεν αντιστέκονται αρκετά σε Ευρωπαίους και Αμερικάνους, όπως θα έκαναν οι ίδιοι! Ούτε για δείγμα δεν έχει βγει νεοδημοκράτης να καταγγείλει την υποκριτική στάση της Μόσχας, που ενώ υποδύεται ότι στηρίζει την «ελληνική πατριωτική θέση» στο μακεδονικό, ταυτόχρονα στηρίζει και την εντελώς αντίθετη «εθνική πατριωτική θέση» στη Δημ. της Μακεδονίας, την οποία έχει αναγνωρίσει με το συνταγματικό της όνομα από το 1992.
Ο ίδιος ο χωρίς χαρακτήρα Μητσοτάκης πιθανά να νομίζει ότι αυτό το σοβινιστικό στη μορφή και ρωσόδουλο, φασιστικά αντιδυτικό στην ουσία ρεύμα θα τον πάει τρένο προς την εξουσία, στην πραγματικότητα όμως είναι η ληξιαρχική πράξη θανάτου του ευρωπαϊκού ρεύματός μέσα στη ΝΔ, το οποίο φαίνεται ότι ο ίδιος έχει καταπροδώσει με πλήρη συνείδηση, γι’ αυτό και πήρε την «άδεια» του καθεστώτος να γίνει αρχηγός.
Το κλειδί της συμπαιγνίας: Κνίτες και ναζί δεν θέλουν να πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία
Παρά την προσπάθεια κοντόθωρων αντισυριζαίων τύπου ΣΚΑΪ ήδη από το πρώτο φασιστικό συλλαλητήριο του 2018 να δώσουν μια αντικυβερνητική χροιά στις αντιμακεδονικές κινητοποιήσεις, ένας οξυδερκής ή κάπως ψυλλιασμένος παρατηρητής θα έβλεπε πόσο έλειπε από αυτές το αίτημα παραίτησης της κυβέρνησης και η προσωπική στοχοποίηση του Τσίπρα.
Το ίδιο ίσχυσε εν πολλοίς και στο πρόσφατα συλλαλητήριο της 20ής του Γενάρη. Αυτοί που «πουλάνε τη Μακεδονία μας» για το εθνοφασιστικό συλλαλητήριο είναι γενικά «οι πολιτικοί» και η «δημοκρατία», οπότε δεν έχει κανένα νόημα να χτυπήσουμε ειδικά τον Τσίπρα, αλλά αντίθετα πρέπει να χτυπάμε κυρίως την «ανθελληνική Δύση» που τάχα υπέταξε τον αδύναμο πρωθυπουργό. Ο Τσίπρας βέβαια δεν έχει κανένα πρόβλημα με αυτό το αφήγημα, αφού αυτό ακριβώς πουλάει στη Δύση και στους ντόπιους φιλελεύθερους, δηλαδή ότι είναι πια ο υποτακτικός άνθρωπός τους, πολύ περισσότερο απ’ ότι είναι ο Μητσοτάκης που υπέκυψε στους αντιδυτικούς λαϊκιστές. Την ίδια ώρα, με τις πραξικοπηματικές κινήσεις στη Δικαιοσύνη, τις σκευωρίες και την αναδιάταξη του τοπίου σε κανάλια, Τύπο, στρατό, αστυνομία και ποδόσφαιρο, αλλά και με τη ρητορική του κνίτη Πολάκη, ο Τσίπρας κρατάει δεσμούς και με ένα κομμάτι του «αντισυστημικού» κοινού, που άσχετα από τη Μακεδονία, πιστεύει ότι ακόμη ότι ο Τσίπρας είναι αντίπαλος, έστω κάπως πιο συμβιβασμένος, «εκείνων που χρεοκόπησαν τη χώρα», δηλαδή των πάλαι ποτέ κυρίαρχων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Στο κνιτοναζιστικό και νεοδημοκρατικό/πασοκικό συλλαλητήριο δεν υπήρχε πουθενά το σύνθημα «κάτω ο ΣΥΡΙΖΑ, εκλογές τώρα». Αντίθετα, η μέχρι πρόσφατα συριζαία και νυν «μακεδονομάχος» Μάνου και μια σειρά καλλιτεχνών, που εμφανίζονταν μέχρι πρόσφατοι άλλοι ως κνίτες (Β. Παπακωνσταντίνου) και άλλοι ως ευρωπαιόφιλοι (Αθερίδης), υπόγραψαν ένα κείμενο που ζητάει «δημοψήφισμα για τις Πρέσπες», χωρίς να ζητάει εκλογές. Ο δε Κουτσούμπας του ψευτοΚΚΕ δήλωσε πρόσφατα ότι ο χρόνος των εκλογών δεν έχει καμία σημασία, μια θέση που μοιάζει «ουδέτερη αντικαπιταλιστική», αλλά είναι πολύ βολική για τον Τσίπρα. Ο τελευταίος παίρνει τον χρόνο του για να φασιστικοποιεί το κράτος να διαλύει μέσα σ’ αυτό κάθε μη ρωσόδουλη τάση μέσα στον κρατικό μηχανισμό, να σαμποτάρει κάθε επένδυση και κάθε παραγωγή και να εξαρτάει τον όλο και πιο φτωχοποιημένο (από τον ίδιο) λαό με τα κρατικά επιδόματα ελεημοσύνης.
Ο Παφίλης του ψευτοΚΚΕ, άλλωστε, μιλώντας στη Βουλή, κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ για τη συμμετοχή της Ελλάδας σε νατοϊκά σχέδια «περικύκλωσης της Ρωσίας» (!!). Δεν υπάρχει καλύτερο αφήγημα για τον Τσίπρα. Στους έξω έχει το τεκμήριο ότι έφτασε να διχάσει τη χώρα του από αταλάντευτο πάθος να περάσει τις δυτικονατοϊκές «Πρέσπες», στους μέσα θα πουλάει επιδόματα, αυξήσεις μισθών στο δημόσιο, σωτηρία συντάξεων και αντίσταση στη «νεοφιλελεύθερη λαίλαπα» Μητσοτάκη.
Ο «αντιεθνικισμός» του ΣΥΡΙΖΑ είναι βρώμικος, αντιμακεδονικός και φιλορώσικος
Εκείνο το οποίο πρέπει να προσέξουν ιδιαίτερα οι δημοκράτες και ακόμη περισσότερο οι αριστεροί, που απεχθάνονται τον εθνορατσισμό και τη σοβινιστική υστερία, οπότε μοιραία κινδυνεύουν να θεωρήσουν τον «νέο κεντροαριστερό» ΣΥΡΙΖΑ ως μικρότερο κακό ή και ως ανάχωμα στα τέρατα των συλλαλητηρίων, είναι το πόσο κάλπικη, αβαθής και έξω από αρχές είναι η γραμμή και η προπαγάνδα των τσιπραίων, ακόμη και στο ζήτημα του μακεδονικού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέτει ζήτημα αναγνώρισης μακεδονικού έθνους και κριτικής στον πυρήνα των ελληνικών εθνικιστικών φαντασιώσεων. Αντίθετα, ξελαρυγγιάζεται να εξηγεί ότι ο προσδιορισμός «Μακεδόνας» αναφέρεται στην ιδιότητα του πολίτη του γειτονικού κράτους και καθόλου δεν αφορά την εθνική υπόσταση της πλειοψηφίας των πολιτών του. Διαφημίζει την απαγόρευση – μέσω Πρεσπών – της ονομασίας κρατικών οργανισμών ή ιδρυμάτων της Δημ. της Μακεδονίας ως σκέτα «μακεδονικών», σε αντίθεση με την Ελλάδα, που διατηρεί το σχετικό δικαίωμα ενώ, όπως υποστήριξε ο Τσίπρας στη Βουλή, πλέον όταν κάποιος θα αναζητά στο διαδίκτυο πληροφορίες για τη Μακεδονία, θα βλέπει τον... Λευκό Πύργο και τη Θεσσαλονίκη και όχι τη γειτονική χώρα! Στις δηλώσεις του μετά την υπερψήφιση των Πρεσπών από τη Βουλή, ανέφερε μάλιστα ότι η Ελλάδα πήρε πίσω και διασφάλισε την «αρχαία ελληνική πολιτιστική κληρονομιά της Μακεδονίας», υιοθετώντας πλήρως όχι μόνο τη ρητορική των τάχα αντιπάλων του, σαμαράδων και εθνοφασιστών, αλλά και όλη την κλασσική αντιδραστική γραμμή της αστικής τάξης για τη δισχιλιετή πολιτιστική συνέχεια του ελληνικού έθνους και την καταγωγή του από την αρχαία Ελλάδα. τη βάση κάθε εκτρωματικής θεωρίας περί «ξεχωριστού» και «μοναδικού» έθνους που «έδωσε τα φώτα του πολιτισμού σε όλη την ανθρωπότητα».
Πρόκειται για μια γραμμή η οποία δικαιώνει από πάνω ως κάτω τη σοβινιστική υστερία των «μακεδονομάχων» και καθόλου δεν γκρεμίζει τα βάθρα της θεωρίας τους για τη «μία και ελληνική Μακεδονία». Απλώς, όπως έχουμε επισημάνει από την αρχή αυτού του τελευταίου κύκλου του «μακεδονικού» στη χώρα μας, ο Τσίπρας – ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ως το έξυπνο κάθαρμα, που πέτυχε με την «θαυματουργή» διπλωματία του, το «καρότο» και το «μαστίγιο», να υποτάξει τη Δημ. της Μακεδονίας, σε αντίθεση με τους «μακεδονομάχους» εθνικιστές, που από το πολύ πάθος τους, παρά το «δίκιο» τους, οδηγούσαν τάχα το έθνος από ήττα σε ήττα.
Κυρίως στη πολιτική και την επιχειρηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ για τις Πρέσπες όχι μόνο δεν βρίσκεται μια πολιτική αρχών, άρνησης του δικαιώματος της χώρας μας να επεμβαίνει στα εσωτερικά μιας τρίτης, ειρηνικής και δημοκρατικής χώρας αλλά αντίθετα η πιο πλήρης ωμή, διαρκής και επιτηρούμενη επέμβαση της.
Και πώς θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να έρθει σε σύγκρουση με τα παραπάνω; Μήπως δεν ήταν αυτές οι θεωρίες, παρέα με τον μικροαστικό «αντικαπιταλισμό» της κρατικής υπαλληλίας και των ριζοσπαστικοποιημένων μικρομεσαίων που τον έφεραν στην εξουσία ως ηγέτη του εκτρωματικού αντιευρωπαϊκού μετώπου το 2015; Δεν ήταν άραγε ο Τσίπρας ο πρώτος διδάξας του πώς ενώνεται η ταξικίστικη και ψευτολαϊκή δημαγωγία με τα εθνικιστικά κόμπλεξ ενός λαού για τη φαιο-«κόκκινη» έφοδο προς την εξουσία, μέσω της συμμαχίας με τον Καμμένο, τη φιλορώσικη καραμανλική πτέρυγα της παλιάς δεξιάς και πάνω απ’ όλα τους ναζήδες;
Το βρώμικο, διπλό παιχνίδι ΣΥΡΙΖΑ με τη μακεδονική μειονότητα
Ο Τσίπρας αποκαλύπτεται ακόμη περισσότερο από την ενθουσιώδη ρητορική του σχετικά με την επιτυχία του να απαλείψει κάθε υποψία αναφοράς στο σύνταγμα της Δημ. της Μακεδονίας σε μακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα, που κι αυτός, όπως και οι σοβινοφασίστες, την παρουσίαζε ως δείγμα «αλυτρωτισμού» από πλευράς της Δημ. της Μακεδονίας. Πολλοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, την ίδια ώρα, προφανώς με κάλυψη και ορμήνεια του πρωθυπουργού, απαντώντας στις κατηγορίες των κλασσικών σωβινιστών ότι οι Πρέσπες ανοίγουν διάπλατα τον δρόμο για αναγνώριση της τάχα ανύπαρκτης μακεδονικής μειονότητας στη χώρα μας, στάθηκαν στη θεωρία της ελευθερίας του «αυτοπροσδιορισμού». Τόνισαν δηλαδή ότι οι διεθνείς συνθήκες αναγνωρίζουν κράτη και υπηκοότητες και όχι έθνη, οπότε το ζήτημα της ύπαρξης ή μη μακεδονικού έθνους γενικά, είναι εσωτερικό ζήτημα της γειτονικής χώρας και όχι της Ελλάδας.
Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι με αυτή την αποσύνδεση της Δημ. της Μακεδονίας και οποιασδήποτε εθνικά συγγενικής της μειονότητας στην Ελλάδα, την οποία κραδαίνει ως νίκη ο Τσίπρας, υπονοείται ότι ο τελευταίος αρνείται κάθε ξένη επέμβαση στα εσωτερικά της χώρας και ειδικά την εργαλειοποίηση των μειονοτήτων από «μητέρες πατρίδες» ή από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Αν όμως ήταν όχι διεθνιστής αλλά απλά δημοκράτης, θα συνόδευε αυτή του τη θέση με την τουλάχιστον πολιτική διακήρυξη ότι μένει ανοιχτό προς συζήτηση, σαν καθαρά εσωτερικό ζήτημα της Ελλάδας, το θέμα της απόδοσης σε αυτοπροσδιοριζόμενες ως τέτοιες εθνικές μειονότητες των δημοκρατικών δικαιωμάτων που τους στερεί εδώ και δεκαετίες το ελληνικό κράτος.
Ο άθλιος και υποκριτής πρωθυπουργός, με τη χρήση του ονόματος της ηρωίδας του ΚΚΕ, εθνικά Μακεδόνισσας Μίρκας Γκίνοβα, θέλησε εξάλλου να «κλείσει το μάτι» στους εθνικά Μακεδόνες στην Ελλάδα, να τους καθησυχάσει και να υπονοήσει ότι υπό τη σκέπη του ΣΥΡΙΖΑ και στο βαθμό που θα τον υποστηρίξουν πολιτικά, εκείνος θα τους επιτρέψει «σιωπηλά» και σιγά-σιγά, με τον καιρό, να κατοχυρώσουν τη γλώσσα, τις παραδόσεις και τελικά τον εθνικό μακεδονικό τους χαρακτήρα.
Έχουμε κι εδώ δηλαδή την πολιτική του καρότου και του μαστίγιου. Το μαστίγιο, δηλαδή την πολιτική της βίαιης και χωρίς καμία συζήτηση άρνηση της ύπαρξης μακεδονικής μειονότητας το κρατάν οι ναζήδες, οι σαμαράδες, οι πασόκοι και οι κνίτες αντι-πρεσπικοί, οπότε μοιραία το καρότο που κρατάει ο πρεσπικός ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει θελκτικότατο. Εκείνο που δε λέει ο ΣΥΡΙΖΑ στους εθνικά Μακεδόνες της Ελλάδας είναι ότι με μια Ελλάδα δουλεμένη από τους ακροδεξιούς εθνικοφασίστες - που ως τα χτες ήταν ανοιχτά στην κυβέρνηση δίπλα στον «διεθνιστή» Τσίπρα ως ΑΝΕΛ - στη θεωρία ότι κάθε συζήτηση για μειονότητα είναι «ανήκουστη εθνοπροδοσία» κι ότι κάθε ανοιχτή εκδήλωση εθνικά μακεδονικού χαρακτήρα στη βόρεια Ελλάδα είναι «πρακτόρικη και νόμιμος στόχος βίας», η προστασία που υπονοούν (χωρίς πάντως να δεσμεύονται ούτε κατά διάνοια) ότι θα προσφέρουν οι συριζαίοι στην εθνικά μακεδονική μειονότητα είναι εξαρχής δηλητηριασμένη. Κι αυτό γιατί δεν θα είναι πολιτική προστασία, δηλαδή διαφώτιση του λαού στο μακεδονικό ζήτημα, αλλά το πολύ να είναι τυπική, δηλαδή απλά νομική προστασία των ως τώρα δικαστικά απαγορευμένων μαζικών φορέων τους (όπως πχ της στέγης μακεδονικού πολιτισμού). Αυτό σημαίνει ότι τελικά κάθε ανοιχτή εκδήλωσή αυτών των φορέων, όπως ήδη συμβαίνει με αυτές του Ουράνιου Τόξου, που επίτηδες το έχει ρίξει στην πιο τρομερή πολιτική απομόνωση το διακομματικό καθεστώς, δεν θα την φυλάει ο λαός από τους φασίστες αλλά η αστυνομία και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό από όσο σήμερα. Το λέμε αυτό γιατί μετά τις επίτηδες στερημένες από στοιχειώδη πολιτική προετοιμασία του λαού κάλπικες Πρέσπες, τα λυσσασμένα σοβινοφασιστικά σκυλιά έχουν συσπειρώσει πολύ περισσότερο πολιτικά καθυστερημένο πλήθος από κάθε άλλη φορά . Είναι η ίδια προβοκάτσια που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στο μεταναστευτικό ή στο ζήτημα των ομόφυλων ζευγαριών, όπου στην επιφάνεια περνάει όλα τα φιλελεύθερα δημοκρατικά νομοθετήματα περί ιθαγένειας ή συμφώνου συμβίωσης, αφήνοντας την ίδια ώρα τους ναζήδες και τα εθνοφασισταριά από κάτω να οργιάζουν στην αντίθετη κατεύθυνση και μην κάνοντας ποτέ το ξεκαθάρισμα με μια πλατιά συζήτηση ή προπαγάνδιση στην τηλεόραση, στον Τύπο, στα πανεπιστήμια και γενικά μέσα στην κοινωνία για να αλλάξουν οι στρεβλές, λαθεμένες και παρωχημένες ιδέες που κουβαλάει μεγάλο μέρος του πληθυσμού.
Ειδικά δε στο θέμα της μακεδονικής μειονότητας, με τη βρώμικη χρήση της έννοιας του αυτοπροσδιορισμού, ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να αποσυνδέσουν την ιστορική προέλευση των εθνικά Μακεδόνων και τα εγκλήματα του ελληνικού σωβινισμού εναντίον τους από τον σημερινό αυτοπροσδιορισμό τους, παρουσιάζοντας το ζήτημα ως μια σύγχρονη βούληση κάποιων ανθρώπων να αποκαλούνται με αυτό το εθνικό όνομα. Αυτό το τελευταίο εύκολα θα το φορτώσει στη φιλελεύθερη «άεθνη και κοσμοπολίτικη» Δύση, της οποίας ο ίδιος θα εμφανιστεί κι εκεί ως ένας απλός, ντροπαλός ακόλουθος.
Κανένας δημοκράτης και διεθνιστής, κανένας εχθρός του σωβινισμού και του μεγαλοϊδεατισμού δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα της «υπεράσπισης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έναντι της δεξιάς παλινόρθωσης», τραγουδιού το οποίο θα τραγουδάει από τώρα και ως τις εκλογές ο Τσίπρας και οι «κεντροαριστεροί» νέοι του κολαούζοι. Ο πραξικοπηματίας ΣΥΡΙΖΑ των Παπαγγελόπουλων, των Θάνου, των στρατιωτικών ΟΥΚάδων υπουργών Άμυνας, του Σαββίδη, του αντιευρωπαϊκού και αντιδημοκρατικού αφιονιού που χώθηκε βαθιά στη συνείδηση των μαζών την περίοδο της χρεοκοπίας, είναι στην πραγματικότητα το κυβερνητικό προγεφύρωμα των ναζί και των κνιτών μέσα στο κράτος, ο καλύτερος συνήγορος υπεράσπισης της νομιμότητας των πρώτων και ιδεολογικός αγωγός των εκτρωματικών σοσιαλφασιστικών θεωριών των δεύτερων. Όσοι νομίζουν ότι τα βρώμικα «διεθνιστικά» πραξικοπήματα του τύπου των ύπουλων Πρεσπών, που περνούν σε μια νύχτα χωρίς βαθιά ιδεολογική δουλειά στον λαό, δουλειά που να ακυρώνει τις εθνοσοβινιστικές φαντασιώσεις και προλήψεις του, συνιστούν πρόοδο, θα δοκιμάσουν πρώτοι το ραβδί των ναζί, των κνιτών και των σωβινιστών συμμάχων των τελευταίων στο κορμί τους, ενώ οι «διεθνιστές» ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ θα σφυρίζουν αδιάφορα ή και θα συμμετέχουν ανοιχτά στη νέα, επόμενη, πιο κτηνώδη φάση της πουτινικής εξουσίας στη χώρα μας.