"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Κάθε λέξη από τους παραπάνω ισχυρισμούς είναι ένα ψέμμα, μια απάτη που δεν έχει καμιά σχέση με το μαρξισμό και τα γεγονότα και βέβαια με τα στατιστικά στοιχεία.
Ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός καταστρέφει τις παραγωγικές δυνάμεις μόνο σχετικά, δηλαδή μόνο σε σχέση με ένα ανώτερο οικονομικό σύστημα σαν τη σχεδιασμένη σοσιαλιστική οικονομία, ενώ τις καταστρέφει απόλυτα μόνο σε μερικές σύντομες περιόδους οξυμμένης κρίσης, όπου καταστρέφονται οι πιο καθυστερημένες τεχνολογικά και οι πιο μικρές οικονομικά από τις παραγωγικές μονάδες, και αμέσως μετά ακολουθεί μια περίοδος μεγάλης ή σχετικής ανάπτυξης μέχρις ότου εμφανιστεί μια νέα κρίση, συνήθως διεθνής. Όμως στην Ελλάδα οι παραγωγικές δυνάμεις, ιδιαίτερα οι βιομηχανικές καταστρέφονται και σε σχέση με όλες τις άλλες ευρωπαϊκές και τριτοκοσμικές χώρες εδώ και 30 χρόνια, αλλά, και απόλυτα εδώ και 10 χρόνια με μια πτώση και με μια διάρκεια από τις πιο σπάνιες στα παγκόσμια χρονικά, καθώς μετά από μια δεκαετία βιομηχανικής πτώσης η περίοδος της ανάπτυξης συνεχίζει να μην έρχεται. Απόδειξη ότι δεν πέθαναν οι βιομηχανίες στην Ελλάδα από τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό στο καθαρά οικονομικό επίπεδο είναι ότι πέθαναν ή έγιναν ζημιογόνες κυρίως οι βαριές βιομηχανίες και μάλιστα οι μεγαλύτερες, ενώ σύμφωνα με την κλασική μαρξιστική ανάλυση θα έπρεπε να πεθάνουν οι μικρές και αδύναμες και να ενισχυθούν μέσα από την κρίση οι πιο μεγάλες, ιδιαίτερα οι βαριές βιομηχανίες. Η καθολική καταστροφή ή η υπερσυρρίκνωση όλης της ελληνικής χαλυβουργίας, το κλείσιμο ή η μετατροπή σε ζημιογόνα όλης της τσιμεντοβιομηχανίας, το κλείσιμο ή η μετατροπή σε ζημιογόνα όλης της ναυπηγικής και ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας, και πάνω απ όλα η μετατροπή σε ζημιογόνου του μεγαλύτερου μέρους της καρδιάς της βαριάς βιομηχανίας που είναι η βιομηχανία παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος, δείχνουν ότι δεν είναι ο κλασικός καπιταλιστικός οικονομικός ανταγωνισμός η βασική αιτία της ελληνικής καταστροφής, αλλά κάποιος ανταγωνισμός που είναι μεν στην ουσία του καπιταλιστικός αλλά που εκφράζεται με εξωοικονομική, δηλαδή με πολιτική ή ακόμα και βίαιη πολεμική μορφή, ακριβώς όπως συμβαίνει με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τις ιμπεριαλιστικές πολιτικές πιέσεις και αποκλεισμούς. Επειδή τα παραπάνω γεγονότα είναι αναντίρρητα και συντριπτικά το πιο αντιβιομηχανικό- σαμποταριστικό και γι αυτό το πιο αντεργατικό κόμμα της χώρας, το ψευτοΚΚΕ, για να δικαιολογήσει και την πράξη και τη θεωρία του καταφεύγει στο ακόμα μεγαλύτερο ψέμμα ότι είναι η ΕΕ, δηλαδή οι ευρωπαίοι ανταγωνιστές της ελληνικής βιομηχανίας, οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές που την έκλεισαν ή την εξουθένωσαν.
Εδώ απαντάνε και τα γεγονότα και η λογική με ακόμα πιο δυνατή φωνή μέσα από την έρευνα του συγκεκριμένου. Μα από που κι ως που φταίει η ΕΕ για το ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις φρόντισαν ιδιαίτερα τα χρόνια της κρίσης η τιμή του ηλεκτρικού για τις βαριές βιομηχανίες, ιδιαίτερα τις πιο ηλεκτροβόρες χαλυβουργίες να βρίσκεται σταθερά 30% πιο ψηλά από εκείνη όλων των άλλων χωρών και των ευρωπαϊκών και των μη ευρωπαϊκών, χάρη σε μια σειρά από πολιτικές αποφάσεις ή πολιτικά κινήματα μέσα στην Ελλάδα;
Πρόκειται για αποφάσεις και κινήματα που είχαν συνήθως διακομματική στήριξη ή έστω μη αντίσταση, όπως : το να μην αφαιρείται το κόστος των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (ηλιακά, φωτοβολταϊκά) από το κόστος του ρεύματος υψηλής τάσης, όπως γίνεται στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες για να μην συντριβεί η βαριά ενεργοβόρα βιομηχανία τους, το να υπονομεύεται συστηματικά με πολλούς τρόπους η λιγνιτοπαραγωγή (εγκατάλειψη λιγνιτωρυχείων και καταστροφή ταινιοδρόμων) και να μένει ακριβότερο από παντού το κόστος του ρώσικου φυσικού αέριου, το να μην έχει διεκδικηθεί η ελάφρυνση των προστίμων για τις εκπομπές άνθρακα ειδικά για την Ελλάδα λόγω κρίσης, να έχει οριστεί από τις κυβερνήσεις Καραμανλή, Σαμαρά και ΣΥΡΙΖΑ κατά 30% ψηλότερη τιμή με την οποία αγοράζει το φυσικό αέριο η Ελλάδα από τη Ρωσία σε σχέση με αυτήν των άλλων χωρών της ΕΕ, το να έχει φορτωθεί αποκλειστικά η ΔΕΗ- και όχι το κράτος- το χρέος των νοικοκυριών για το ηλεκτρικό την εποχή της κρίσης, οπότε να έχουν αυξηθεί έτσι για όλους αυτούς τους λόγους τα χρηματοοικονομικά κόστη της ΔΕΗ, και τελικά με όλα αυτά να αυξάνεται η τιμή της κιλοβατώρας για τις ενεργοβόρες βιομηχανίες κατά 30% τουλάχιστον ως προς τους ανταγωνιστές τους και έτσι αυτές να κλείνουν ή να χαροπαλεύουν. Κι όχι μόνο αυτό αλλά σε όλο αυτό το διάστημα και πάλι με διακομματική κάλυψη ήταν και είναι το ψευτοΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι εξωκοινοβουλευτικοί και αναρχικοί κολαούζοι τους, δηλαδή οι πιο φιλικές προς τους ανατολικούς ιμπεριαλισμούς-φασισμούς δυνάμεις, που διεξάγουν λυσσασμένα κινήματα για να σαμποτάρεται κάθε επένδυση για το φτήναιμα της ενέργειας, αλλά και γενικότερα κάθε βιομηχανική επένδυση. Χαρακτηριστικά μάλιστα είναι το ψευτοΚΚΕ που διεξήγαγε αντικινήματα για να μην ρίξει η ΔΕΗ την τιμή του ρεύματος ψηλής τάσης κόντρα στα ελάχιστα κινήματα που αποτόλμησαν οι εργάτες των χαλυβουργιών για να πέσει η τιμή του βιομηχανικού ρεύματος κατηγορούμενοι από αυτούς τους αντεργάτες για πράκτορες της εργοδοσίας.
Όλες αυτές οι πολιτικές αποφάσεις, τα κινήματα και αντικινήματα για το χτύπημα της βιομηχανικής επιβίωσης της χώρας είχαν και έχουν σαν στόχο να διευκολύνουν το πολιτικά ηγεμονικό ρώσικο καθώς και το σύμμαχό του κινέζικο κρατικομονοπωλιακό κεφάλαιο να συντρίψουν το ντόπιο βιομηχανικό κεφάλαιο, καθώς και να αποδυναμώσουν ή να διώξουν από τη χώρα τα μονοπωλιακά κεφάλαια άλλων χωρών της ΕΕ της Δύσης ή και του τρίτου κόσμου, που επίσης οι δύο χώρες του νεοχιτλερικού άξονα ανταγωνίζονται και τα οποία θα ανέπτυσσαν αντικειμενικά τις παραγωγικές της δυνάμεις της χώρας μας όπως έγινε και σε μια σειρά άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Είναι χαρακτηριστικό ότι είναι αυτές οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις που δεν αντιδρούν ποτέ, αλλά αντίθετα διευκολύνουν κάθε επένδυση και μάλιστα με όρους αποικιακούς και εξόχως αντεργατικούς του ρώσικου και του κινέζικου κρατικομονοπωλιακού φασιστικού κεφάλαιου. Τίποτα δεν είναι πιο χαρακτηριστικό από το πόσο βοηθάει το ψευτοΚΚΕ το εργασιακό και νεοαποικιακό γκέτο που στήνει η ΚΟΣΚΟ στο λιμάνι του Πειραιά.
Αλλά πέρα από τέτοια συγκεκριμένα στοιχεία που αποδεικνύουν την πολιτική αυτουργία εσωτερικών πολιτικών κύρια αντιδυτικών παραγόντων στο παραγωγικό σαμποτάζ και μόνη της η «θεωρία» του ψευτοΚΚΕ ότι η ΕΕ σαμποτάρει με σύστημα και έχει λόγους να σαμποτάρει για λόγους ανταγωνισμού την ελληνική βιομηχανική παραγωγή είναι ένα ιδεολογικό όπλο της φασιστικής επίθεσης του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού στη χώρα μας αλλά και γενικότερα στην ίδια την ΕΕ.
Έχουμε πει πολλές φορές από τις στήλες της Νέας Ανατολής ότι όταν μια ένωση ιμπεριαλιστών, όπως η ΕΕ θέλει να εκμεταλλευτεί σαν τέτοια μια άλλη χώρα δεν τη βάζει μέσα της να συναποφασίζει τους οικονομικούς και κυρίως τους πολιτικούς όρους της εκμετάλλευσής της, και μάλιστα με δικαίωμα βέτο σε μια σειρά καίρια ζητήματα διεθνούς πολιτικής (Πχ μακεδονικό, κυπριακό, βάσεις ΝΑΤΟ στον τρίτο κόσμο) αλλά την κρατάει έξω από αυτήν την ένωση, όπως άλλωστε κρατάει απ έξω όλες τις χώρες του τρίτου κόσμου, ιδιαίτερα του πιο φτωχού και λιγότερο βιομηχανικού της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Αυτός είναι ο λόγος που, όταν οι ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές χώρες του Βορρά βάλανε μέσα στην ένωσή τους τις τότε μη ιμπεριαλιστικές χώρες του ευρωπαϊκού Νότου: Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία κλπ, φρόντισαν εκτός από ψήφο στο τραπέζι των ευρωπαϊκών συμβουλίων να τους δώσουν και τη δυνατότητα της βιομηχανικής και αγροτικής ανάπτυξης επιδοτώντας τες ώστε να κλείσει η βιομηχανική ψαλίδα ανάμεσα σε αυτές και το Βορρά. Αυτό το έκαναν για να μην ενσωματώσει μέσα της η ΕΕ ανταγωνιστικές οικονομικές και πολιτικές αντιθέσεις ιμπεριαλισμού-καταπιεσμένων χωρών που θα ανατίναζαν πολιτικά και οικονομικά αυτήν την ένωση. Για την ΕΕ η μεγέθυνση του πολιτικού και οικονομικού χώρου της ήταν μια υποχρεωτική πολιτική επιλογή βιομηχανικά ανεπτυγμένων ιμπεριαλιστικών χωρών δεύτερης γραμμής, σχετικά δημοκρατικού τύπου, για να αντέξουν στο στρατιωτικό, οικονομικό και πολιτικό ηγεμονισμό των δύο υπερδυνάμεων και πιο πολύ του νεοχιτλερικού άξονα Ρωσίας και Κίνας. Γι αυτό το σκοπό πλήρωναν για δεκαετίες και συνεχίζουν να πληρώνουν τα γνωστά Μεσογειακά προγράμματα και τα διάφορα ΕΣΠΑ οι χώρες του Βορρά παρά την αντίθεση των χειρότερων σοβινιστών και ιμπεριαλιστών ανάμεσα τους.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες έμεναν δύο δρόμοι για τις χώρες του νέου ευρωπαϊκού Νότου της ΕΕ: Είτε να αναπτυχθούν και να μπουν στο δρόμο του μονοπωλιακού καπιταλισμού προσεγγίζοντας τον ιμπεριαλιστικό πυρήνα της ΕΕ, πράγμα που έγινε σε σημαντικό βαθμό με την Ισπανία και την Ιρλανδία, (ενώ πιο πρόσφατα αυτό το επιχειρούν η Πολωνία και η Τσεχία), είτε να διαλέξουν το δρόμο της πολιτικής και οικονομικής υποτέλειας στις δύο υπερδυνάμεις, ιδιαίτερα εδώ και 30 χρόνια του ρωσοκινέζικου Άξονα. Αυτό συμβαίνει με τις βαλκανικές χώρες που υποφέρουν ιδιαίτερα σε κάθε εποχή παλιάς και νέας τσαρικής ισχύος γιατί αποτελούν την αυλή της Ρωσίας. Σε μια πρώτη φάση την κίνηση προς το μονοπωλιακό καπιταλισμό και προς την ΕΕ την ξεκίνησε και η Ελλάδα, αλλά αυτή η κίνηση εξαιτίας της πολιτικά εξαρτημένης φύσης της ελληνικής αστικής τάξης και της ραγδαίας ρώσικης ιμπεριαλιστικής διείσδυσης σε αυτήν ματαιώθηκε και αντιστράφηκε αυτή η πορεία οδηγώντας τελικά τη χώρα στη χρεωκοπία του 2010 και στη γρήγορη ανατολική αποικιοποίηση της.
Αντίθετα δηλαδή από όσα λένε οι πράκτορες του νεοχιλερικού άξονα, κύρια οι επικεφαλής του ψευτοΚΚΕ, είναι το δικό τους παραγωγικό σαμποτάζ, αρχίζοντας από αυτό των Α. Παπανδρέου και των Χ. Φλωράκη, που μετέτρεπε κάθε μεταφορά κεφάλαιου από το Βορρά προς την Ελλάδα με τη μορφή αγροτικών και βιομηχανικών επιδοτήσεων ή τραπεζικού δανεισμού σε έναν κρατικογραφειοκρατικού και νεο-ολιγαρχικού τύπου παρασιτισμό ή σε εξαγορά ψήφων για να διατηρεί την εξουσία του το ρωσόφιλο μπλοκ. Αλλά παρόλο που ένα μέρος αυτού του κεφάλαιου γύριζε πίσω στα μονοπώλια του Βορρά σαν κέρδος από τα βιομηχανικά προϊόντα που αγόραζε η χώρα μας από αυτόν, αυτό το κέρδος δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε καν σε τάξη μεγέθους με τα εκατοντάδες δις από το τεράστιο ελληνικό χρέος διάσωσης που όλοι ξέρουν ότι ποτέ ο Βορράς δεν θα μπορέσει να το πάρει πίσω μετά από την ατέλειωτη αποβιομηχάνιση και την αυξανόμενη πολιτική και ιδεολογική αποσύνθεση της χώρας.
Διόρθωση λάθους: Στο παραπάνω κείμενο στην τρίτη παράγραφο μετά την πρόταση "ενώ σύμφωνα με την κλασική μαρξιστική ανάλυση " ακολουθούσαν οι λέξεις "του ψευτοΚΚΕ" οι οποίες γράφτηκαν εκ παραδρομής, αλλοιώνοντας το νόημα της παραγράφου. Το σωστό είναι όπως γράφεται τώρα στο κείμενο "ενώ σύμφωνα με την κλασική μαρξιστική ανάλυση θα έπρεπε να πεθάνουν οι μικρές και αδύναμες και..."