"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Κι αυτό ενώ ήταν φανερό ότι ο Τζόνσον θα κέρδιζε μια εκλογή στην οποία θα κατέβαινε με μόνο ουσιαστικά προγραμματικό στοιχείο την εκπλήρωση του Brexit και άρα ξεκινούσε με πλεονέκτημα. (Στη Βρετανία, από το 2011, για να προκηρυχθούν πρόωρες εκλογές, δε φτάνει η βούληση της απερχόμενης κυβέρνησης, αλλά χρειάζεται πλειοψηφία των δύο τρίτων των βουλευτών, άρα η αντιπολίτευση έχει λόγο στη διεξαγωγή τους).
Η στάση του εξίσου ανοιχτού με τον Κόρμπιν «Ρώσου» της κλασσικής εθνοσωβινιστικής δεξιάς, Φάρατζ, ο οποίος, υπό την καθοδήγηση Τραμπ, απόσυρε το κόμμα του («Κόμμα του Brexit») από τις μισές περίπου εκλογικές περιφέρειες της χώρας προκειμένου να βοηθήσει τους Συντηρητικούς υπό τον Τζόνσον να κερδίσουν την αυτοδύναμη πλειοψηφία στη νέα Βουλή των Κοινοτήτων, εξηγεί σε έναν βαθμό την πορεία που έχουν πάρει οι εξελίξεις στο Ενωμένο Βασίλειο, που πολύ σύντομα θα παραμένει βασίλειο, αλλά πιθανότατα δεν θα είναι καθόλου ενωμένο. Και να γιατί:
Ο Τζόνσον, ηγούμενος ως κλασικός αντιδραστικός νοσταλγός του «βρετανικού αυτοκρατορικού μεγαλείου» της εκστρατείας υπέρ του Brexit, το 2016, κατάφερε να έχει απέναντί του όλα τα κάπως φιλοευρωπαϊκά τμήματα της βρετανικής αστικής τάξης, της διανόησης και του πολιτικού προσωπικού της χώρας του (και του κόμματός του). Έμεινε έτσι με τη χειρότερη πλευρά των Συντηρητικών, δηλαδή την πιο δεξιά και ευεπίφορη στην εθνική αναδίπλωση και τις παλιές αποικιακές φαντασιώσεις και με μια ψηφοφορική μάζα που, αν και πιο λαϊκή από το κλασσικό κοινό των Τόρηδων, είναι έντονα επηρεασμένη από τον αντιδραστικό αντιευρωπαϊσμό και σε ένα βαθμό αντιμεταναστευτισμό. Αυτή ακριβώς η μάζα είναι που τον έφερε στην ηγεσία του κόμματος και άρα στην πρωθυπουργία, μετά την πολιτική συντριβή της κεντρίστριας Μέι, όπως ακριβώς είχε προβλέψει ο φασίστας της άλλης όχθης του Ατλαντικού, Τραμπ (προφανώς δασκαλεμένος σωστά από τα ρώσικα αφεντικά του).
Ως πρωθυπουργός, λοιπόν, ο Τζόνσον άρχισε αμέσως την εφαρμογή της στρατηγικής του, που ήταν η απειλή για Brexit χωρίς συμφωνία προς την ΕΕ, προκειμένου να αποσπάσει από την τελευταία παραχωρήσεις στο ζήτημα της Βόρειας Ιρλανδίας, που τόσο είχε ταλανίσει και τελικά συντρίψει τη Μέι. Σε αυτό, ο Τζόνσον αποδείχτηκε πιο ειλικρινής από το διπρόσωπο Κόρμπιν, που ποτέ δεν τάχτηκε με πάθος ούτε υπέρ ούτε κατά του Brexit, αλλά απλώς δημαγωγούσε ταξικίστικα «κατά των πλούσιων». Ωστόσο, αν και ο Τζόνσον αποδείχτηκε ότι δεν ήταν ένας δογματικός οπαδός της μη συμφωνίας πάση θυσία, δηλαδή του άτακτου - ασύντακτου Brexit σε πολεμική ρήξη με την ΕΕ, και μολονότι πέτυχε την κατάργηση της προβοκατόρικης «δικλείδας ασφαλείας» (backstop) του ρωσόφιλου Γιούνκερ και των Ιρλανδών εθνικιστών για τη Β. Ιρλανδία, τελικά δέχτηκε τη ντε φάκτο παραμονή της βρετανικής αυτής επαρχίας σε ντε φάκτο κοινό τελωνειακό έδαφος με την υπόλοιπη Ιρλανδία (αν και ντε γιούρε θα θεωρείται βρετανικό τελωνειακό έδαφος, θα ακολουθεί όλο το ρυθμιστικό εμπορικό και τελωνειακό πλαίσιο της ΕΕ). Αυτή η διευθέτηση φαίνεται προσωρινά σαν μια λύση τόσο για το βορειοϊρλανδικό ζήτημα όσο και για την ενότητα του ΗΒ με την ΕΕ, αλλά θα είναι η ίδια που θα ξυπνήσει το ιρλανδικό όνειρο της εθνικής ολοκλήρωσης σε μια τέτοια στιγμή ανόδου των χειρότερων εθνοφασισμών. Μια τέτοια αφύπνιση θα ξαναφέρει στη Βόρεια Ιρλανδία την εθνοτική διάσπαση και στο κέντρο της πολιτικής ζωής του ΗΒ και της Αγγλίας τον πιο αντιευρωπαϊκό αγγλικό σοβινισμό. Γιατί πόσο έξω από τα πράγματα θα είναι η κατηγορία των ρωσόφιλων ότι είναι η ΕΕ που πέταξε έξω από τα σύνορα του Ενωμένου Βασιλείου τη Βόρεια Ιρλανδία με το είδος του Brexit που επέβαλε.
Έστω κι έτσι όμως, με την επίτευξη αυτής της μεσοβέζικης συμφωνίας, προκειμένου να πετύχει το στόχο του για πραγματοποίηση του Brexit, ο Τζόνσον στέρησε από τους φιλοευρωπαίους (Φιλελεύθεροι Δημοκράτες, διαφωνούντες ευρωπαϊστές Συντηρητικοί, σημαντική σοσιαλδημοκρατική-αντικορμπινική μάζα Εργατικών βουλευτών) και τους σοσιαλφασίστες ή σωβινιστές (Κόρμπιν, Σκωτσέζοι εθνικιστές του SNP) αντιπάλους του, που μέχρι τότε τον κατηγορούσαν ότι προσπαθούσε ύπουλα να οδηγήσει σε άτακτη ρήξη με την ΕΕ, κάθε επιχείρημα για την αποφυγή των εκλογών. Ήδη, λίγες ημέρες πριν την προκήρυξή τους, η συμφωνία Τζόνσον - Βρυξελλών είχε περάσει επί της αρχής στη Βουλή των Κοινοτήτων και η αντιπολίτευση έδινε μάχες οπισθοφυλακής για το χρονοδιάγραμμα της συζήτησης και έγκρισής της κατ’ άρθρο. Παράλληλα η χώρα πορευόταν με μια κυβέρνηση μειοψηφίας, που δεν μπορούσε να νομοθετήσει σε οποιονδήποτε άλλο τομέα. Όποιος αναλάμβανε την ευθύνη της συνέχισης της πολιτικής αυτής ανωμαλίας, θα συντριβόταν σίγουρα όταν τελικά και αναπόφευκτα θα έφτανε η ώρα της κάλπης.
Ο ρόλος του Φάρατζ
Αρχικά, μετά το κάλεσμα Φάρατζ για εκλογική συμμαχία Συντηρητικών - Κόμματος του Brexit, όπως ακριβώς είχε προτείνει ο Τραμπ και την απόρριψη αυτής της ιδέας από τον Τζόνσον, το σκηνικό φαινόταν να διαμορφώνεται σε μια ανίερη συμμαχία Φάρατζ - Κόρμπιν για τη στέρηση της αυτοδυναμίας από τον Τζόνσον και τη συνέχιση του πολιτικού αδιεξόδου. Η ανίερη αυτή συμμαχία έτσι κι αλλιώς υπάρχει, στα πλαίσια της κοινής ρώσικης στρατηγικής των δύο αυτών ορκισμένων εχθρών κάθε ευρωπαϊκής δημοκρατικής και εθελοντικής ενοποίησης, αλλά και κάθε αντίστασης της Βρετανίας, ως χώρας του δεύτερου κόσμου, στο ρωσοκινέζικο Άξονα. Ωστόσο, εκείνο που άλλαξε είναι ότι ο Φάρατζ κινδύνευε να καεί, καθώς - και σωστά - ο Τζόνσον τον παρουσίαζε ως υπονομευτή της προοπτικής του Brexit και διασπαστή στις εκλογές της παράταξης όσων θέλουν αποχώρηση από την ΕΕ. Άλλωστε, και οι ψηφοφόροι στις δημοσκοπήσεις φάνηκε να προτιμούν την άμεση προοπτική εξόδου που τους δίνει η συμφωνία του Τζόνσον, παρά τη «μαξιμαλιστική» γραμμή του Φάρατζ για μια αναίτια εχθρική και βίαιη αποχώρηση «εδώ και τώρα χωρίς συμφωνία».
Έτσι το σχέδιο των ρωσόφιλων και ρωσόδουλων πέρασε στο δεύτερο εναλλακτικό σενάριό του. Ο Φάρατζ, ο οποίος έχει πολλές φορές παινέψει τον Κόρμπιν και του έχει δώσει πόντους, ξαφνικά ντύθηκε «μέγας αντικορμπινικός» και προσφέρθηκε να «θυσιαστεί» ο ίδιος και το νεοπαγές έκτρωμά του, το «Κόμμα του Brexit», προκειμένου να στηριχτεί ο Τζόνσον, να βγάλει αυτοδυναμία και τελικά η Βρετανία να βγει κι επίσημα από την ΕΕ. Μετά λοιπόν από διαπραγματεύσεις του επιτελείου του Τζόνσον με τους φαρατζικούς, οι τελευταίοι απόσυραν τους υποψηφίους τους από τις 317 (σε σύνολο 650 σε όλη τη χώρα) εκλογικές περιφέρειες όπου οι Συντηρητικοί έχουν εκλεγμένο βουλευτή από τις εκλογές του 2017, προκειμένου να βοηθήσουν στην επανεκλογή των Συντηρητικών υποψήφιων. Στη συνέχεια, κυκλοφόρησε η φήμη ότι ο Φάρατζ θα αποσύρει τους υποψηφίους του από άλλες 43 περιφέρειες που διεκδικούν με σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας οι Τόρηδες, κάτι ωστόσο που μέχρι την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές (26/11) δεν έχει επιβεβαιωθεί. (Για αυτοδυναμία οι Συντηρητικοί χρειάζονται τουλάχιστον 326 βουλευτές).
Τα ανταλλάγματα που έλαβε ο Φάρατζ για να κάνει πολιτικό «χώρο» να περάσει ο Τζόνσον δεν έγιναν γνωστά. Ποτέ ωστόσο ένα τέτοιο φιλόδοξο καθαρματάκι ολκής, που όντας παρίας της βρετανικής πολιτικής ζωής κατάφερε να ηγηθεί, με ψέματα και απάτες, της πιο μαύρης αντιευρωπαϊκής εκστρατείας το 2016, δεν θα μέριαζε χωρίς να πάρει πολιτικά αντίδωρα, για τον ίδιο ή για το πολιτικό στρατόπεδό του, στη μετεκλογική περίοδο. Εκτιμάμε δυστυχώς ότι μια νέα κυβέρνηση Τζόνσον, που με βάση τα σημερινά δεδομένα μοιάζει η πιθανότερη έκβαση των εκλογών, θα είναι στην πραγματικότητα μια κυβέρνηση άτυπης συνεργασίας Τζόνσον - Φάρατζ, δηλαδή μια κυβέρνηση το λιγότερο φιλοτραμπική, αντιευρωπαϊκή και υφεσιακή προς τη Ρωσία. Αυτό φάνηκε μάλιστα γλαφυρά σε ένα από τα πρόσφατα ντιμπέιτ, όταν ο Τζόνσον απέφυγε να πάρει θέση για το γεγονός ότι ο ίδιος σαν υπουργός Εξωτερικών, με ευθύνη και της Μέι, απόκρυψε το 2016 ότι οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες γνώριζαν τη σχέση της καμπάνιας Τραμπ με τη Ρωσία. Αυτή του η στάση πρέπει να γεμίζει τουλάχιστον με ανησυχία κάθε Βρετανό και παραπέρα Ευρωπαίο πατριώτη και δημοκράτη.
Κόρμπιν: Από το κακό στο χειρότερο
Απέναντί του, αυτό το αρκετά μαύρο μέτωπο της χειρότερης πλευράς της κλασσικής, δυτικού τύπου μονοπωλιακής αστικής τάξης (Τζόνσον) με ένα φιλόδοξο, μεσοαστό λακέ της Ρωσίας (Φάρατζ) έχει το απόλυτο σοσιαλφασιστικό μαύρο και μια ακόμη χειρότερη απειλή και για τη Βρετανία και για τον πλανήτη ολόκληρο: τον τραμπούκο έναντι κάθε εσωκομματικού του αντιπάλου, πραξικοπηματία, φιλοχαμασίτη και φιλοχεζμπολαχικό αντισημίτη κρυφοτροτσκιστή Κόρμπιν, ο οποίος παλεύει και σε μεγάλο βαθμό έχει καταφέρει να μεταμορφώσει το κάποτε αστικοδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα σε αγωγό του σοσιαλφασισμού στη βρετανική κοινωνία.
Για τον ιδεολογικό και πολιτικό χαρακτήρα του Κόρμπιν έχουμε γράψει σε διάφορες φάσεις και αρκετά εκτεταμένα, από το 2015, όταν πήρε με ρεσάλτο την ηγεσία των Εργατικών, εξηγώντας τον καίριο ρόλο που θα μπορούσε να παίξει στον αφοπλισμό της Ευρώπης έναντι της ρώσικης σοσιαλιμπεριαλιστικής απειλής. Το καίριο εδώ είναι ότι αυτός ο παλιός συνεργάτης της KGB (μέσω τσεχοσλοβακικών μυστικών υπηρεσιών) από τη δεκαετία του ’80 και γνωστός αντιευρωπαίος από τη δεκαετία του ’70, παίζει καίριο ρόλο στη συγκρότηση του μαύρου διπόλου, ως ο ένας πόλος του. Αυτό το κάνει χτυπώντας ελάχιστα ή καθόλου τις γελοίες φαντασιώσεις των brexit-ικών για τον «παγκόσμιο ρόλο» της Βρετανίας μετά το Brexit και ουσιαστικά νίπτοντας τας χείρας του για τη σχέση της Βρετανίας με τη δημοκρατική Ευρώπη. Ο σοσιαλφασίστας, για να παίζει με όλα τα κοινά και να μπορεί να δημαγωγεί ακατάσχετα, υπόσχεται δεύτερο δημοψήφισμα στο οποίο ο ίδιος θα είναι «ουδέτερος»(!) Ουσιαστικά, ο Κόρμπιν δίνει το τελειωτικό χτύπημα στην ευρωπαϊστική πτέρυγα των Εργατικών και στους φιλοευρωπαίους Φιλελεύθερους Δημοκράτες, που συντρίβονται ως “αστοί και ελίτ” μεταξύ του λαϊκού στη μορφή, κλασσικού δεξιού ρεύματος του Brexit και του επίσης λαϊκού στη μορφή, ψευτοαριστερού ρεύματος του εργατίστικου, αντιδραστικού, κρατικίστικου ψευτοσοσιαλισμού που εκφράζει ο ίδιος (και το οποίο επίσης είναι αντιευρωπαϊκό).
Και παραπέρα. Τόσο ο τρόπος με τον οποίο ο Τζόνσον οδηγεί στο Brexit, αδυνατίζοντας ουσιαστικά την ενότητα Μ. Βρετανίας - Β. Ιρλανδίας και μην απαντώντας στη δημαγωγία των Σκωτσέζων σωβινιστών, που ετοιμάζουν εντατικά απόσχιση, τάχα ως φιλοευρωπαίοι, όσο και ο σοσιαλφασιστικός «αντιεθνικισμός» του Κόρμπιν, που κλείνει το μάτι σε όλους τους εθνικιστές διασπαστές εντός του Ενωμένου Βασίλειου προκειμένου ο ίδιος να το διαλύσει μια ώρα αρχύτερα προς όφελος της Ρωσίας, φτιάχνουν μια βρετανική κοινωνία απόλυτης διάσπασης και ακήρυχτου εμφύλιου. Αυτή, πέρα από τις ισχυρότατες ταξικές αντιθέσεις που την διαπερνάνε έτσι κι αλλιώς εσωτερικά (και είναι από τις πιο αδρές στον δυτικό κόσμο), θα κατατρώγεται για χρόνια τόσο σχετικά με τις μελλοντικές της σχέσεις με την ΕΕ, όσο και από την ιδεολογική και πολιτική σύγχυση στην οποία θα τη ρίχνουν οι όλο και πιο φαιοί ή φαιο-«κόκκινοι» ηγέτες της. Ήδη ο Τζόνσον, ως νεόκοπος εθνολαϊκιστής, υπόσχεται εκτίναξη των κρατικών δαπανών προκειμένου να ανταγωνιστεί τον παπανδρεϊκού - τσιπρικού και τσαβικού τύπου χρεοκοπικό «σοσιαλισμό» του Κόρμπιν, στον οποίο βέβαια ο τελευταίος είναι ασυναγώνιστος, εκμεταλλευόμενος το πραγματικό μίσος της φτωχολογιάς για τη γεμάτη έπαρση μεγαλοαστική τάξη και τα προκλητικά ταξικά προνόμιά της.
Οι δε φιλοευρωπαίοι αστοί δημοκράτες θα σπρώχνονται με τον καιρό όλο και πιο πολύ στο περιθώριο της πολιτικής ζωής και των κέντρων αποφάσεων, όσο αδυνατούν από ένα συνδυασμό άμεσου ταξικού συμφέροντος και πολιτικής τύφλας, να δεθούν με τους πόθους και να απαντήσουν στους φόβους της λαϊκής μάζας, έξω από το κοσμοπολίτικης κουλτούρας παγκόσμιο χρηματοοικονομικό κέντρο του Λονδίνου. Η μοίρα του αστοδημοκρατικού Change UK, που φτιάξανε ευρωπαϊστές Συντηρητικοί και Εργατικοί βουλευτές ως νέα «κεντρώα» φιλοευρωπαϊκή πολιτική δύναμη (ουσιαστικά διαλύθηκε πριν καν πάρει μέρος σε βουλευτικές εκλογές), αλλά και το δημοσκοπικό ξεφούσκωμα των Φιλελεύθερων Δημοκρατών, που συντρίβονται στις μυλόπετρες του γνωστού ψεύτικου “λαϊκού αντι-ελίτ” διπόλου τύπου φαρατζοποιημένου Τζόνσον και σοσιαλφασίστα Κόρμπιν, είναι χαρακτηριστικά.
Όπως και να χει, το άμεσο και κεντρικό πολιτικό δίλημμα για τους Βρετανούς δημοκράτες και πιο ειδικά για τις εργαζόμενες μάζες του Ενωμένου Βασίλειου σ’ αυτές τις εκλογές είναι σε γενικές γραμμές πιο μαύρο από ποτέ προηγούμενα. Λέμε σε “γενικές γραμμές” γιατί ο πιο ξεκαθαρισμένα “μαύρος”, δηλαδή ο πιο ρωσοκινέζικος, ο πιο μαζικά οργανωμένος και ο πιο ξεκαθαρισμένος πολιτικό-ιδεολογικά φασιστικός πόλος είναι αυτός του Κορμπινισμού. Δηλαδή η Φαρατζοποίηση των Τόρυς βρίσκεται ακόμα σαφώς πιο μακριά από την Κορμπινοποίηση του Εργατικού Κόμματος. Ένα τέτοιο δίλημμα ανάμεσα σε δυο πλασματικούς αντιδραστικούς πόλους, που στην ουσία έχουν την ίδια στρατηγική είναι κοινό σε πολλές χώρες και θα ισχύει για τις πλατιές μάζες όσο δεν υπάρχει μια αρκετά μαζική εργατική πρωτοπορία που θα μπορεί να οδηγεί τις μάζες στο δρόμο του αντι-φαιο“κόκκινου” αντιφασιστικού μετώπου με πυρήνα του το ενιαίο ταξικό μέτωπο της εργατικής τάξης, το οποίο κυρίως θα προκύψει μέσα από την άρνηση του “κόκκινου”. Σε τέτοιες περιόδους σαν τη σημερινή οι μάζες μαθαίνουν μέσα από τις ήττες και τις απογοητεύσεις τους και μέσα από αυτές προκύπτουν και οι δικές τους λαϊκές και εργατικές, πραγματικά κόκκινες πρωτοπορίες.