"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Αυτό το πετυχαίνει ο προβοκάτορας με το να εξαπολύει την πραξικοπηματική επεμβατική βία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, οικονομική, πολιτική ή στρατιωτική, επιλεκτικά ενάντια σε εκείνες και μόνο τις κυβερνήσεις και τα πολιτικά ρεύματα που αντιστέκονται στη ρώσικη κυριαρχία ενώ ταυτόχρονα συνεργάζονται με αυτήν σε κοινές φασιστικές επιθέσεις ενάντια στους λαούς τους και σε άλλους λαούς της περιοχής τους. Το υπόδειγμα αυτού του είδους της προβοκατόρικης πολιτικής είναι τα πλήγματα του Τραμπ ενάντια στο Ιράν. Αυτά αρχίζοντας από τον οικονομικό αποκλεισμό της Τεχεράνης και φτάνοντας σήμερα στη δολοφονία του Σουλεϊμανί έχουν έναν και μόνο στόχο: να αδυνατίσουν μέσα στο Ιράν και στις γειτονικές χώρες, στις οποίες αυτό επεμβαίνει, τις σχετικά πιο ανεξάρτητες απέναντι στο Κρεμλίνο φασιστικές πολιτικές δυνάμεις και να ενισχύσουν τις πιο υπάκουες προς αυτό.
Ετσι ο οικονομικός αποκλεισμός του Ιράν που ξεκίνησε ο Τραμπ εδώ και δύο χρόνια σπάζοντας την ενότητα με την υπόλοιπη Δύση ενίσχυσε μέσα στο Ιράν τη ρωσόφιλη κλίκα των μουλάδων με επικεφαλής τον Ραισί και αδυνάτισε εξαιρετικά την ομάδα των μουλάδων που με επικεφαλής τον Ρουχανί ήθελαν ένα άνοιγμα του Ιράν στη Δύση ακριβώς για να εξασφαλίσουν μια σχετική ανεξαρτησία κινήσεων σε σχέση με το Κρεμλίνο. Την έκβαση αυτής της εσωτερικής πάλης στο Ιράν την κρίνει ως τώρα ο επιδιαιτητικός ανάμεσα στις φράξιες των μουλάδων ρόλος του εθνικιστή τριτοκοσμικού φασίστα Καμενεί. Εδώ και περίπου ένα χρόνο ο Καμενεί κινείται κάτω από την πίεση των ΗΠΑ με γοργά βήματα προς τη Ρωσία, φτάνοντας ακόμα και σε κοινά γυμνάσια με αυτήν, στον ανάλογο βαθμό με τον οποίο κινείται η ακόμα στην κύρια πλευρά σχετικά δημοκρατική Τουρκία του Ερντογάν προς τη Ρωσία κάτω από την πίεση τόσο της Ευρώπης όσο και των ΗΠΑ.
Η δολοφονία του Σουλεϊμανί σίγουρα θα επιταχύνει αυτήν την πορεία του Ιράν τσακίζοντας στο εσωτερικό του κάθε πολιτική δύναμη που θα ήθελε οποιαδήποτε ανοίγματα προς τη Δύση. Όμως όλα τα στοιχεία που έχουμε ως τώρα δείχνουν ότι ο κύριος και πιο άμεσος σκοπός αυτού του χτυπήματος του Τραμπ ήταν η ευνοική υπέρ της Ρωσίας επίδραση του στις εσωτερικές εξελίξεις των χωρών στις οποίες επεμβαίνει πολιτικά στρατιωτικά ο ιρανικός περιφερειακός ηγεμονισμός και επεκτατισμός, και ειδικά στη χώρα κλειδί για την ιρανική ηγεμονία στον Κόλπο των Yδρογοναθράκων, το Ιράκ.
Το κεντρικό βάρος του χτυπήματος στο Ιράκ υπέρ του Σαντρ
Ο Σουλεϊμανί ήταν ο στρατιωτικός και, κυρίως ο διπλωματικός αρχηγός του ιρανικού περιφερειακού ηγεμονισμού σε όλο τον αραβικό κόσμο, βασικά στη Συρία, το Λίβανο, τα παλαιστινιακά κατεχόμενα, το Ιράκ, και την Υεμένη. Ο ρόλος του ήταν πρακτικά αναντικατάστατος μιας και κατάφερνε ο ίδιος προσωπικά να ενώνει όλες τις πολιτικοστρατιωτικές φράξιες του θρησκευτικά και εθνικά πολύμορφου αντιδυτικού- αντισημιτικού μετώπου στη Μέση Ανατολή, κάτω από την ομπρέλλα του οποίου δούλευε ο ιρανικός επεκτατισμός, και το οποίο περιλάμβανε κόμματα, παραστρατιωτικές συμμορίες αλλά και κυβερνήσεις σε όλες τις παραπάνω χώρες. Στην ουσία της η ιρανική εξωτερική πολιτική μοιάζει με τη ρώσικη - σε πιο μικρή και πιο ερασιτεχνική κλίμακα - στο καίριο σημείο ότι στηρίζεται στην πολύ βαθειά γνώση της εσωτερικής πολιτικής σκηνής των χωρών που θέλει να υποτάξει για να επιδρά πάνω τους οξύνοντας υπέρ της τις εσωτερικές τους αντιθέσεις. Μόνο έτσι οι επεμβάσεις της μπορούν να είναι αποτελεσματικές.
Αλλά οι ερασιτέχνες περιφερειακοί και τοπικοί ηγεμονιστές δεν μπορούν να ξεπεράσουν τους επαγγελματίες παγκόσμιους ηγεμονιστές γιατί δεν έχουν ούτε τις γνώσεις, ούτε τα διεθνή ιμπεριαλιστικά δίκτυα και συμμαχίες, ούτε τα πελώρια υλικά μέσα που είναι απαραίτητα γι αυτή τη δουλειά. Γι αυτό αν οι πρώτοι βρεθούν σε σύγκρουση και όχι σε ενότητα με τους δεύτερους είναι αυτοί που χάνουν.
Αυτή η αδυναμία του ιρανικού μικροηγεμονισμού εκδηλώθηκε πρόσφατα με πελώρια ένταση στο Ιράκ. Εκεί για πρώτη φορά συγκρούστηκε ο Σουλεϊμανί με έναν στρατηγικό σύμμαχο και νομίζουμε εγκάθετο της Ρωσίας στο Ιράκ, τον Μοκτάντα Αλ Σαντρ.
Ο Μοκτάντα Αλ Σαντρ είναι ένας κτηνώδης φασίστας, αρχηγός σιίτικων παραστρατιωτικών συμμοριών που απέκτησε την πολιτική του δύναμη δολοφονώντας τους ισχυρότερους σιίτες θρησκευτικούς ηγέτες μετά την αμερικάνικη εισβολή του 2003 και δημαγωγώντας αντιαμερικάνικα όταν αυτός, όπως όλος ο σιιτισμός του Ιράκ, πήρε την εξουσία από τα ματωμένα χέρια των ΗΠΑ. Από το 2018 σε στενή και επίσημη συμμαχία με το ρωσόδουλο «Κ»Κ Ιράκ ο Σαντρ ηγείται ενός κάπως πλατύτερου πολιτικού κόμματος (Συμμαχία προς τις μεταρρυθμίσεις, η σκέτα «Μπροστά», «Σααιρούν» στα αραβικά) που διεκδικεί αυτή τη στιγμή την πολιτική εξουσία στο Ιράκ και συγκεκριμένα την πρωθυπουργία. Το κόμμα του είναι μεν το μεγαλύτερο αλλά έχει μόνο το 15% των ψήφων. Για να σύρει και τα υπόλοιπα πολυάριθμα, σιιτικά και μη, κόμματα πίσω του κινητοποίησε στα τέλη του 19 τις μάζες με το παγκόσμιο κεντρικό σύνθημα όλων των σοσιαλφασιστικών κινημάτων, το «όχι στη διαφθορά» και απαίτησε και τελικά πέτυχε πρόσφατα την πτώση του φιλο-ιρανού πρωθυπουργού Μαχντί. Η κεντρική πολιτική γραμμή του Σαντρ-«Κ»Κ Ιράκ είναι στα λόγια ό,τι καλύτερο: κοσμική εξουσία, όχι στη θρησκευτική διάσπαση της χώρας, εθνική ενότητα. Όλα αυτά σε αυτή τη φάση έχουν σαν αιχμή τους ένα αίτημα: τη μη επέμβαση του Ιράν στη διακυβέρνηση του Ιράκ και είναι όλα τους εξόχως υποκριτικά. Δηλαδή αφού πατώντας για χρόνια στον πιο μαχητικό σιιτισμό και στη συμμαχία με το Ιράν, σκοτώνοντας ότι δημοκρατικό στεκόταν απέναντί του και διασπώντας θρησκευτικά τη χώρα ο Σαντρ απόκτησε όλη τη δύναμη του, τώρα θέλει να πετάξει στην άκρη το Ιράν και να διοικήσει το Ιράκ με τη μικρή του φράξια στο όνομα δήθεν της εθνικής ενότητας στη βάση όμως μιας στρατηγικά αντιδυτικής και ανοιχτά φιλορώσικης γραμμής. Σε αυτό του το σχέδιο -εθνικό ενωτικό στη μορφή, ρώσικο διασπαστικό στο περιεχόμενο- ο Σαντρ είχε συσπειρώσει τελευταία και αρκετά μετριοπαθή, πραγματικά εθνικά στην αντίληψή τους μη ιρανόφιλα κομμάτια του ιρακινού σιιτισμού που εκφράζονται από τον αναμφισβήτητο θρησκευτικό ηγέτη του Σιστανί. Το σημαντικότερο είναι ότι βασικά τμήματα των παραστρατιωτικών σιιτικών μονάδων του Ιράκ, των Μονάδων Λαϊκής Κινητοποίησης που διατηρούσαν στενές σχέσεις με το Ιράν και είχαν πολιτικό εκφραστή τους το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα του Ιράκ το «alFath» με αρχηγό τον Αμίρι είχαν δεχτεί την παραίτηση του Μαχντί.
Αυτό το σχέδιο συνάντησε τη σαφή άρνηση του Σουλεϊμανί στα τέλη του Οκτώβρη που μας πέρασε (Reuters 31 Οκτώβρη) (https://www.reuters.com/article/us-iraq-protests-iran-exclusive/exclusive-iran-intervenes-to-prevent-ousting-of-iraqi-prime-minister-sources-idUSKBN1XA2DI). Ο Σουλεϊμανί, που τόσα είχε κάνει όχι μόνο για τον ιρανικό επεκτατισμό, αλλά και για τη Ρωσία (συνεργαζόμενος στενά μαζί της στον κοινό αντιδυτικό αγώνα κυρίως στη Συρία, με αποτέλεσμα να συναντιέται σε κρίσιμες στιγμές με το γενικό στρατιωτικό εποτελείο της υπερδύναμης και να εκθειάζεται από αυτό), αποδείχθηκε σε αυτήν την κρίσιμη περίσταση πιστός σύμμαχος του Καμενεί, και απαίτησε να μείνει ο Μαχντί στη θέση του. Ο Αμιρί υποχώρησε στην απαίτηση του Σουλεϊμανί ξεσηκώνοντας για την υπαναχώρησή του τη διαμαρτυρία του Σαντρ. Φαίνεται πάντως ότι ο Αμίρι υποχώρησε γιατί ο ουσιαστικός στρατιωτικός ηγέτης των Μονάδων Λαϊκής Κινητοποίησης και τυπικά υπαρχηγός τους Μουχάντις έμεινε πιστός στο Ιράν και στον Σουλειμανί.
Η βίαιη ωστόσο καταστολή των διαδηλώσεων από την κυβέρνηση Μαχντί και η κατακραυγή στη χώρα από τους πολλούς νεκρούς είχε σαν αποτέλεσμα ο Μαχντί να υποχρεωθεί να υποβάλει την παραίτησή του. Αμέσως το μεγαλύτερο μπλοκ στη Βουλή έκλεξε στη θέση του τον επίσης εγκεκριμένο από το Ιράν Εϊντανί. Αλλά ο πρόεδρος της χώρας που χρειαζόταν να τον ορκίσει, ο Σαλίχ, είναι ηγετικό στέλεχος του φιλορώσικου Πατριωτικού κόμματος του Κουρδιστάν (του Ταλαμπανί) και αρνήθηκε να το κάνει όπως και για κάθε άλλο πρωθυπουργό που δεν θα συμφωνούσε ο Σαντρ και οι διαδηλωτές του. Ταυτοχρονα με αυτή του την πράξη ο Σαλίχ υπέβαλε στις 26 του Δεκέμβρη την παραίτηση του στο κοινοβούλιο, όπως είχε συνταγματικά την υποχρέωση, αφού αγνόησε τη θέλησή του. Αυτή η παραίτηση έμπαινε για συζήτηση στη Βουλή και αν γινόταν δεχτή ο Εϊντανί θα γινόταν πρωθυπουργός και το Ιράν θα κέρδιζε αυτή την κρίσιμη αναμέτρηση με τον Σαντρ (δηλαδή με τη Ρωσία). Στο μεταξύ και ο Μαχντί έμεινε στη θέση του σαν μεταβατικός πρωθυπουργός ωσότου ένας άλλος πρωθυπουργός διοριστεί από την παρούσα Βουλή στη θέση του.
Στο σημείο αυτό ακριβώς δολοφονείται ο Σουλεϊμανί αλλά και το δεξί του χέρι στο Ιράκ, ο στρατιωτικός υπαρχηγός των Μονάδων Λαϊκής Κινητοποίησης, ο Μουχάντις.
Οι μετά τη δολοφονία εξελίξεις δειχνουν ότι τουλάχιστον σε πρώτη φάση κερδισμένη είναι η συμμαχία Σαντρ- «Κ»Κ Ιράκ. Γιατί διάδοχος του Μουχάντις στην ηγεσία των Μονάδων Λαϊκής Κινητοποίησης τοποθετείται από την κυβέρνηση του ουσιαστικά έκπτωτου Μαχντί ο Αμίρι, και μάλιστα με απόφαση του πλήθους των διαδηλωτών, δηλαδή του Σαντρ, όπως λέει ο στρατηγός που ανακοίνωσε την απόφαση της κυβέρνησης (http://www.tellerreport.com/news/2020-01-03---hadi-al-amiri----soleimani-s-friend--the-candidate-to-succeed-abu-mahdi-al-muhandis-.ryUJFWSaJ8.html).
Αν οι πολιτικές εξελίξεις στο Ιράκ πάρουν το δρόμο που θέλει το Κρεμλίνο μετά το θάνατο του Σουλεϊμανί και το ρώσικο μπλοκ ανέβει στην εξουσία, αυτό και μόνο θα έφτανε να δικαιολογήσει τη δολοφονία του Σουλεϊμανί με όλους τους ενδεχόμενους πολιτικούς κινδύνους των επιπλοκών της γιατί το Ιράκ είναι μια χώρα κλειδί για τον έλεγχο του Κόλπου, δηλαδή για την ενεργειακή τροφοδοσία της Ευρώπης και της Ιαπωνίας. Όμως όπως είπαμε ο ρόλος του Σουλεϊμανί ήταν ευρύτερος για τον ιρανικό περιφερειακό ηγεμονισμό. Αυτόν τον ηγεμονισμό τον ενίσχυσε με κάθε τρόπο η Μόσχα, για να αδυνατίσει τις θέσεις των εθνοανεξαρτησιακών δυνάμεων του αραβικού κόσμου, ιδιαίτερα μετά το 2003 όπου κυρίως κινήθηκε σε συμμαχία με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Τώρα που η Ρωσία έχει κερδίσει πελώριες διεθνείς θέσεις, ιδιαίτερα στη διετία Τραμπ, ενώ συνεχίζει να συμμαχεί με το Ιράν για να υποσκάψει τις θέσεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, αρχίζει πια να κόβει τα μακρυά χέρια του Ιράν στη Μέση Ανατολή και να του δείχνει ποιος είναι το αληθινό αφεντικό. Ηταν δηλαδή το αληθινό μεγάλο αφεντικό που μετέτρεψε σε μεγάλο στρατηγό και διπλωμάτη τον Σουλεϊμανί όταν ανέθετε στο Ιράν να πνίξει στο αίμα τη συριακή αντίσταση, να παραδώσει το Λίβανο στους νεοναζί της Χτεζμπολάχ, να διασπάσει την παλαιστινιακή αντίσταση και να την αμαυρώσει παραδίνοντας τη Γάζα στους αντισημίτες της Χαμάς, να μαχαιρώσει το Δημοκρατικό κόμμα του Κουρδιστάν όταν πήγε να γίνει η δημοκρατική και ενωτική για τους λαούς πατριωτική απάντηση στο ΡΚΚ, και να ρίξει σε έναν ατέλειωτο εμφύλιο την Υεμένη. Αυτοί οι τοπικοί και περιφερειακοί τραμπούκοι φουσκώνουν από περήφάνεια και αυτοπεποίθηση νομίζοντας ότι οι κατακτήσεις τους είναι δικές τους ενώ και ο διπλωματικός αέρας που φουσκώνει τα πανιά τους και ο τροχός που κάνει κοφτερά τα ξίφη τους είναι δανεικοί.
Ηδη ήρθε η ώρα για ένα και μόνο αφεντικό στη Συρία, όπου το Ιράν διεκδικεί ζώνες κυριαχίας για να περάσει από εκεί τους αγωγούς του και ο Σουλεϊμανί έπαιζε κύριο ρόλο σε αυτό, για ένα και μόνο αφεντικό στο Λίβανο, ένα και μόνο στα κατεχόμενα, ένα και μόνο στην Υεμένη, ένα και μόνο στο Ιράκ και αργότερα ίσως ένα και μόνο στο ίδιο το Ιράν.
Ο μόνος περιορισμός για τη ρώσικη διπλωματία είναι ότι όλα τα πλήγματα που θα συμμορφώνουν το κάθε Ιράν των μουλάδων, την κάθε Λιβύη του Καντάφι, το κάθε Ιράκ του Σαντάμ, την κάθε Σερβία του Μιλόσεβιτς με τις επιταγές του αφεντικού είναι να φαίνονται πως προέρχονται από τον κοινό εχθρό, τις ΗΠΑ και γενικότερα τη Δύση όχι από την ίδια τη Ρωσία. Αυτό το ζητηματάκι το λύνουν εδώ και δεκαετίες οι συνειδητοί προβοκάτορες, τύπου Τραμπ, Ομπαμα, Κλίντον, Μέρκελ, ή οι αντικειμενικοί προβοκάτορες τύπου ηλίθιου Μπους, ή οι δευτεροκλασάτοι ιμπεριαλιστές Σαρκοζύ, Μακρόν, που κοιτάνε να αρπάξουν ότι δόλωμα τους ρίξει η Μόσχα.
Εννοείται ότι η δολοφονία Σουλεϊμανί θα είναι μια πολιτική επιτυχία για τη Μόσχα αν και οι μουλάδες πεισθούν ότι ο Σαντρ δεν εμπλέκεται και δεν επωφελείται από αυτό, πράγμα για το οποίο θα φροντίζουν τα κροκοδείλια δάκρυά και οι τιμές του Πούτιν και κυρίως του Σαντρ στο μάρτυρα, αλλά και τον αν μείνει πολιτικά σχετικά ανέπαφος από αυτό ο ίδιος ο υπερπολύτιμος για τον Πούτιν προβοκάτορας Τραμπ. Πολιτικό πλήγμα θα ήταν για παράδειγμα το να δεχτούν ένα σχετικά σύντομο στρατιωτικό πλήγμα οι ΗΠΑ από το Ιράν το οποίο θα έκανε την αμερικάνικη κοινή γνώμη να στραφεί εναντίον του, πράγμα αρκετά εύκολο στο βαθμό που το δημοκρατικό κόμμα των ΗΠΑ καταδίκασε και σωστά την επίθεση σαν επικίνδυνη κλιμάκωση των αντιθέσεων με το Ιράν αλλά και σαν αιτία γενικότερης ανάφλεξης στη Μέση Ανατολή.
Γι αυτό το λόγο βλέπουμε μια φωνή σήμερα να σηκώνεται στον κόσμο, με πρώτη αυτή του Πούτιν, αλλά ακόμα του ίδιου του Σαντρ και άλλων «φίλων» του Ιράν, να μην δοθεί τώρα άμεση και οξεία απάντηση στο χτύπημα του Τραμπ, ή όπως είπανε κάποιοι ρώσοι αναλυτές η «εκδίκηση τρώγεται κρύα». Δεν δίνουν δεκάρα αν το Ιράν ξεσπάσει σε μερικές χιλιάδες γυναικόπαιδα, όπως συνηθίζει ή αν ξεκινήσει κάποιον πόλεμο στον Κόλπο με τις ΗΠΑ που δεν θα μπορεί να τον πει κανείς αμυντικό αφού θα γίνει σε συνεργασία με το νεοχιτλερικό άξονα Ρωσίας-Κίνας με τις οποίες το Ιράν ήδη έχει ξεκινήσει τα κοινά γυμνάσια. Εννοούν ότι πρέπει κάθε σημαντικό αιματηρό χτύπημα-απάντηση στις ΗΠΑ να δοθεί μετά τις φετινές προεδρικές εκλογές κατά τις οποίες θα κριθεί η δεύτερη τετραετία του προβοκάτορα Τραμπ, που αν η ανθρωπότητα την υποστεί, ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος δεν θα είναι μακριά. Σε κάθε περίπτωση πάντως με αυτήν την δολοφονία, όπως και όποτε να αντιδράσει με ένταση το Ιράν οι στρατηγικές βάσεις για μια αντιδυτική εκστρατεία στον Κόλπο που θα έχει σαν συνέπεια τον αποκλεισμό της δίχως ενεργειακή αυτάρκεια Ευρώπης έχουν μπει.
Έτσι κι αλλιώς από δω και μπρος το λόγο θα έχουν οι λαοί και τα δημοκρατικά και αντιφασιστικά τους κινήματα. Οι ιμπεριαλιστές που δεν είναι δεμένοι με τους φασισμούς θα είναι όλο και πιο αδύναμοι. Το μεγάλο κεφάλαιο αποκτηνώνεται ασταμάτητα. Το καλό είναι ότι αυτή η αποκτήνωση και η ενδοτικότητα και η λατρεία στο φασισμό θα γεννάει τα νέα πραγματικά δημοκρατικά κινήματα, τη νέα επαναστατική αριστερά και τα αντιφασιστικά μέτωπα.