"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Οι κνίτες αντεργάτες παρέταξαν τον κατά βάση κρατικοϋπαλληλικό ή και μισοάεργο στρατό τους μπροστά στη Βουλή, έχοντας τοποθετήσει μάλιστα φωσφορίζοντα σημάδια ώστε «να τηρούνται οι πρέπουσες αποστάσεις» λόγω της πανδημίας του κορονοϊού. Έγραψαν ανοιχτά στα παλιά τους τα παπούτσια τις συστάσεις τις οποίες σε μεγάλο βαθμό ο λαός είχε αποδεχθεί, ακολουθώντας τη γραμμή της «καραντίνας» (σ.σ. έχουμε τοποθετηθεί για το ζήτημα στην αρθρογραφία μας σχετικά με τον κορονοϊό και την απάντηση τόσο του ελληνικού διακομματικού καθεστώτος, όσο και των δυτικών αστοφιλελεύθερων), αφού φυσικά όταν οι κνίτες συγκεντρώθηκαν για να λάβουν τις σημαίες και τα πλακάτ τους και να φτάσουν στο σημείο της παράστασης, δεν έδωσαν δεκάρα για την τήρηση των «πρεπουσών αποστάσεων», χωρίς φυσικά κανένας Μητσοτάκης ούτε να τους ενοχλήσει ούτε να τους καταγγείλει πολιτικά.
Λίγες φωνές βουλευτών της ΝΔ, που ενέταξαν το ψευτοΚΚΕ, μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στο ίδιο μπλοκ της «ανευθυνότητας» έναντι της υγείας του λαού, χάθηκαν μέσα στη γενική αφωνία της κυβέρνησης, που άφησε μόνο κάποιες πολύ φιλικές και χαμηλών τόνων «αιχμές» μέσω του υποτιθέμενου «παντοδύναμου ράμπο» της, Χαρδαλιά.
Όπως φάνηκε από το γεγονός ότι κανείς, ούτε φυσικά το ίδιο το αντεργατικό ψευτοΚΚΕ, δεν ασχολήθηκε με το να αναδείξει κάποια συνθήματα ή το μήνυμα της ημέρας της παγκόσμιας εργατικής τάξης, όλη - όλη η χρησιμότητα της επίδειξης δύναμης των ταγμάτων εφόδου του Περισσού ήταν η λήψη της φωτογραφίας με το άριστα συντεταγμένο «σύνταγμα» μελών και στελεχών του (χωρίς την παρουσία κάποιας έστω μικρής μάζας πραγματικών και εξωκομματικών εργαζομένων). Αυτό έγινε για να επιτευχθούν δύο ταυτόχρονοι σκοποί: να προκληθεί δέος σε αστούς, Έλληνες και ξένους, από την «πειθαρχία και οργάνωση» του πιο στρατιωτικά και κάθετα διαρθρωμένου πρακτορείου της νεοτσαρικής ιμπεριαλιστικής Ρωσίας στη χώρα μας (ίσως και στον κόσμο) και από την άλλη πλευρά να επιδειχθεί, κυρίως στη ντόπια αστική τάξη, μέσω των «άριστα τηρούμενων αποστάσεων», ότι το ψευτοΚΚΕ είναι «σοβαρό και νουνεχές κόμμα», σε αντίθεση με τα πιο απείθαρχα και «ελευθεριάζοντα» παραπαίδια του. Αυτά είναι ο «πλατύς» κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ και τα εξωκοινοβουλευτικά θραύσματα του Περισσού τύπου ΛΑΕ, ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ., που αμέσως μετά την τυπική άρση των μέτρων άρχισαν αμέσως κανονικότατες συγκεντρώσεις χωρίς ούτε την προσχηματική τήρηση αποστάσεων.
Αυτό ακριβώς το δεύτερο στοιχείο εκμεταλλεύεται ο νεόκοπος μαθητής του αρχικνίτη Θεοδωρικάκου Μητσοτάκης, όπως και οι ρωσόδουλοι προκάτοχοί του, Καραμανλής Β’ και Σαμαράς, για να μαθαίνει στη βάση του - που είναι πια σχεδόν όλο το μπλοκ της φιλοευρωπαϊκής βάσης της ΝΔ και του εχθρικού προς τον ΣΥΡΙΖΑ κόσμου του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ - ότι το ψευτοΚΚΕ είναι «χρήσιμος σύμμαχος και εφεδρεία για τη μάχη με τον Τσίπρα, αφού τον αδυνατίζει και του κόβει ψήφους, άρα καλό είναι όχι μόνο να μην το χτυπάμε πολιτικά, αλλά και να το προσεταιριζόμαστε».
Αυτή η υποτιθέμενη τακτική μοιάζει «πανέξυπνη» και περνάει σε μεγάλο μέρος αυτής της βάσης ως εκπληκτικό πολιτικό «τέχνασμα», στην πραγματικότητα ωστόσο είναι στρατηγική και όχι τακτική υποταγή των υποτίθεται φιλοευρωπαϊκών ηγεσιών στο σοσιαλφασιστικό ρώσικο πρακτορείο του Περισσού, που αποτελεί στην ουσία τη «μήτρα» όλων όσων εκπροσωπεί σε κυβερνητικό επίπεδο ο Τσίπρας-ΣΥΡΙΖΑ.
Γι’ αυτό και, όσο ο Περισσός παίζει το παιχνίδι «ούτε ΣΥΡΙΖΑ ούτε Δεξιά», που με μια πρώτη ματιά μοιάζει να ευνοεί τη ΝΔ και κάνει το ψευτοΚΚΕ κάπως συμπαθές στην εκκλησιαστική, στρατιωτική - αστυνομική και γενικά κλασσικά συντηρητική πλευρά της ΝΔ, ο υποτιθέμενος ορκισμένος αντιδεξιός ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν το χτυπάει και δεν καλεί τα μέλη και τους φίλους του σε ανελέητη πολεμική κατά του Περισσού που «ευνοεί με τη στάση του τη Δεξιά».
Από την άλλη και το ψευτοΚΚΕ έχει χωρίς καμιά διαμαρτυρία αφήσει τη μισή ψηφοφορική του βάση και μικρομεσαία πρώην στελέχη του ήδη από 2012 να ενισχύουν τον φίλο του τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε ως ψηφοφόροι, είτε ως μικροστελεχάκια στον κρατικό μηχανισμό, είτε ως διάφορες γκρούπες «μετωπικών αντισεχταριστών διαφωνούντων» κνιτών που στηρίζουν τον Τσίπρα, άμεσα ή έμμεσα, μέσα από τη γραμμή «κύριος εχθρός η ΝΔ». Έτσι, όλο το σοσιαλφασιστικό απαράτ, αλλά και η φιλορώσικη, δοτή ηγεσία της ΝΔ, μένουν ευχαριστημένοι.
Το γεγονός ότι ακόμη και η πολιτικά «μαύρη» και εξαιρετικά ρωσόφιλη Εκκλησία της Ελλάδας δέχθηκε σφοδρά πυρά για την αποκρουστική στάση μεγάλου μέρους των ιεραρχών της την περίοδο της καραντίνας, όταν προσπαθούσε με κάθε τρόπο να «σπάσει» τα μέτρα περιορισμού και να πείσει τους ανθρώπους ότι τα «θαυματουργά» κουταλάκια της «θείας κοινωνίας» σκοτώνουν τον κορονοϊό, σε αντίθεση με το πόσο στο απυρόβλητο βρίσκεται ο Περισσός, δείχνει πόσο απόλυτα «ιερό» και «απρόσβλητο» είναι το ψευτοΚΚΕ για το διακομματικό πολιτικό καθεστώς κορυφής στην Ελλάδα. Το κόμμα του Περισσού είναι βέβαια τόσο ιερό και τόσο απρόσβλητο όσο και η μάνα του, η νεοχιτλερική Ρωσία, που την αγαπάνε με ανυπόκριτο πάθος, όπως και τη φασιστική Κίνα, όλοι οι «αντινεοφιλελεύθεροι φίλοι του λαού» τύπου Τσίπρα και όλοι οι «φιλελεύθεροι και φιλοευρωπαίοι μεταρρυθμιστές» της κακιάς ώρας, τύπου Μητσοτάκη.
Γι’ αυτό και οι Τσιπρο-Μητσοτάκηδες, μαζί με το ίδιο το ψευτοΚΚΕ, που σε αυτές τις περιπτώσεις παθαίνει απόλυτη αφωνία, δεν ξεχνάνε ποτέ να «κερνάνε» αυτές τις δύο ανερχόμενες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις λιμάνια, εμβληματικές τουριστικές μονάδες τύπου Πόρτο Καρράς, τουριστική και αστική γη, αλλά και δίκτυα ηλεκτρισμού (ΑΔΜΗΕ) - τσακώνονται μάλιστα με τις Βρυξέλλες για το «ιερό» δικαίωμά τους να ξεπουλούν κομμάτι-κομμάτι τη χώρα στα αρπακτικά της Μόσχας και του Πεκίνου, όταν η μισοπαραλυμένη Ευρώπη τούς ζητάει καμιά φορά, έστω άνευρα, λογαριασμό γι’ αυτό το ξεπούλημα.
Υπό αυτό το πρίσμα, καθόλου έκπληξη δεν πρέπει να προκαλεί ο διακομματικός σεβασμός στις αντεργατικές, τάχα ταξικές φιέστες του Περισσού εν καιρώ γενικής καραντίνας. Οι συνεργάτες του πολιτικά (και πιθανότατα σε λίγα χρόνια και οικονομικά - στρατιωτικά) κυρίαρχου ιμπεριαλισμού σε μια χώρα ήταν πάντα «βασιλιάδες» και ελάχιστα νοιάζονταν για τη μοίρα του λαού της.