"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Αποκαλύπτεται σήμερα ότι ο στρατηγικός στόχος της Cosco, του φασιστικού αυτού μονοπωλίου του κινέζικου κράτους όταν έκανε την απόβαση του στο λιμάνι του Πειραιά και πήρε τη διοίκηση του ΟΛΠ, δεν ήταν καμία ανάπτυξη του λιμανιού του Πειραιά, όπως εξαπατούσε τον κόσμο, καμία δημιουργία θέσεων εργασίας, καμία στρατηγική επένδυση για τον εκσυγχρονισμό υποδομών. Στόχος της ήταν να μετατρέψει όλο το λιμάνι σε έναν κλειστό αγωγό από τον οποίο θα μπορούν να διακινούνται τα κοντέϊνερ της για να κυκλοφορούν τα εμπορεύματα της Κίνας στην Ευρώπη και από αυτόν τον αγωγό να μην στάζει αν είναι δυνατό ούτε μια σταγόνα πλούτου στην Ελλάδα, πέρα από κάποιους φόρους (αμφίβολους ως προς την αυστηρότητα του ελέγχου τους από το ελληνικό κράτος) και από τις λίγες εκατοντάδες μεροκάματα για τη φορτοεκφόρτωση και γενικά τη διακίνηση των κοντέινερ μέσα στον κλειστό αγωγό. Όλα αυτά για να προωθήσει το κινέζικο ιμπεριαλιστικό νεοαποικιακό σχέδιο της για το «δρόμο του μεταξιού», τη δημιουργία ενός «ζωτικού χώρου» κυριαρχίας του κινέζικου ιμπεριαλισμού που περνάει μέσα από διάφορες χώρες, κυρίως του ασιατικού τρίτου κόσμου ή της Ευρώπης που βρίσκονται σε τροχιά ραγδαίας τριτοκοσμοποίησης όπως η Ελλάδα.
Στα σχέδια της αυτά η Cosco είχε πρόθυμους συνεργούς ήδη από τότε που έβαλε το πόδι της στο λιμάνι του Πειραιά, όταν πήρε τις προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ στο Πέραμα, τις ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ καθώς και σύσσωμα από πάνω ως κάτω τα δύο ρωσόδουλα κόμματα ΣΥΡΙΖΑ, και ψευτοΚΚΕ και τη συμμορία της Χρυσής Αυγής. Όταν τελικά έκανε την εφόρμησή της για να πάρει τον ΟΛΠ, αξιοποίησε το γεγονός ότι βρέθηκε στην εξουσία η πιο δική της από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, που έκανε ότι περνούσε και δεν περνούσε από το χέρι της, για να διευκολύνει την επέλασή της στο λιμάνι, και στη συνέχεια να εδραιώσει την κυριαρχία της.
Οι υποχρεώσεις για επενδύσεις που ανέλαβε η Cosco με τη σύμβαση παραχώρησης στην κρουαζιέρα και στη Ζώνη, ήταν σε σύγκρουση με τα στρατηγικά σχέδια του κινέζικου ιμπεριαλισμού για το λιμάνι του Πειραιά. Η Κίνα δεν θέλει μια βιομηχανική Ελλάδα γιατί θα υποχρεώνεται να τη λογαριάζει και να πληρώνει για ότι της οφείλει και να σέβεται τους νόμους και τις συμφωνίες που έχει υπογράψει, όπως κάνει κανείς απέναντι σε μια χώρα που επειδή παράγει με σύγχρονους όρους έχει τη δυνατότητα να είναι πολιτικά ανεξάρτητη. Η από πάνω ως κάτω δουλική απέναντι στο ρωσοκινεζικό ιμπεριαλιστικό άξονα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διευκόλυνε την ΚΟΣΚΟ, δηλαδή το κινέζικο φασιστικό κράτος να ποδοπατήσει ό,τι είχε υπογράψει με το να μην προσδιορίζει η συμφωνία τον ακριβή τρόπο με τον οποίο θα εκτελούσε τα έργα που είχε αναλάβει να πραγματοποιήσει υποχρεωτικά σύμφωνα με τη σύμβαση που είχε υπογράψει. Κυρίως η συμφωνία που παραχώρησε ο ΣΥΡΙΖΑ στην ΚΟΣΚΟ δεν έβαλε δεσμευτικές ποινικές ρήτρες, ακριβή χρονοδιαγράμματα και προδιαγραφές έργων, αλλά άφησε την ευχέρεια στον αγοραστή (!) να αποφασίσει το πότε και με ποιον τρόπο θα κάνει τις επενδύσεις που είχε αναλάβει στο λιμάνι. Το μόνο που προσδιορίστηκε στη σύμβαση ήταν μία γενική περιγραφή, τα ποσά που έπρεπε να επενδυθούν και οι τομείς δραστηριότητας του λιμανιού που έπρεπε να επενδυθούν.
Από αυτές τις επενδύσεις οι επενδύσεις στη Ζώνη και στην κρουαζιέρα είναι στρατηγικές για την ανάπτυξη του λιμανιού του Πειραιά αλλά και τη γενική ανάπτυξη της χώρας: Πρόκειται για την ανάπτυξη δύο επιπλέων θέσεων πρόσδεσης μεγάλης χωρητικότητας κρουαζιερόπλοιων στην Πειραϊκή (επέκταση προβλήτας κρουαζιέρας), γιατί τέτοιου είδους είναι τα πλοία που θα κυριαρχήσουν στην κρουαζιέρα, και αν ο Πειραιάς δεν έχει τις υποδομές για να τα φιλοξενήσει θα χάσει την ανταγωνιστικότητα σα λιμάνι κρουαζιέρας, που σημαίνει ραγδαία πτώση της τουριστικής κίνησης για όλη τη χώρα και όλων των επιχειρήσεων που συνδέονται με το νησιωτικό τουρισμό.
Η δεύτερη και πιο σημαντική είναι ο εκσυγχρονισμός της Ζώνης του Περάματος που την είχε σκοτώσει το ψευτοΚΚΕ μέσω του φασιστικού και σαμποταριστικού συνδικάτου Μετάλλου ώστε να την πάρει για μια μερίδα γύρο η ΚΟΣΚΟ. Αυτή ανέλαβε σύμφωνα με τη σύμβαση να την αναβιώσει με σύγχρονες υποτίθεται και μεγάλες δεξαμενές.
Και τις δύο αυτές επενδύσεις η ΚΟΣΚΟ τις σαμπόταρε και συνεχίζει να το κάνει με δύο βασικές μεθόδους:
α) η πρώτη μέθοδος ήταν να επιβάλει αυθαίρετα και κάποιες νέες επενδύσεις και όχι μόνο αυτές που προβλέπονταν στη σύμβαση, δηλαδή τις υποχρεωτικές, αλλά τις λεγόμενες πρόσθετες. Και μετά είπε “Αν δεν μου εγκρίνετε τις πρόσθετες δεν θα κάνω τις υποχρεωτικές”. Μια ανεξάρτητη χώρα και όχι μια αποικία θα είχε διώξει τους εκβιαστές και απατεώνες με τις κλωτσιές μόνο γι αυτό το θράσος. Όμως η χώρα απάντησε, ότι “δυστυχώς αγαπητοί μας φίλοι η νομοθεσία ή οι τοπικές επιχειρήσεις δεν μου επιτρέπουν να σας εγκρίνω τις πρόσθετες επενδύσεις”. Δηλαδή η ΚΟΣΚΟ πήρε την απάντηση που ήθελε γιατί τις πρόσθετες τις πρόβαλε ακριβώς επειδή ήταν και αρκετά παράνομες και πολιτικά εχθρικές στον επιχειρηματικό κόσμο του Πειραιά, τόσο ώστε να απορριφθούν. Έτσι αυτή κέρδισε χρόνο, για την ακρίβεια χρόνια, και βρήκε πολιτικό πάτημα με πολύχρονες διαπραγματεύσεις επί διαπραγματεύσεων να μην κάνει τις υποχρεωτικές επενδύσεις. Αυτές τις πρακτικές βέβαια η Κόσκο μπόρεσε να τις ακολουθήσει σε ένα δουλικό πολιτικό σύστημα που ήταν πρόθυμο να της κάνει όλα τα χατίρια, και να την αφήνει να καταπατάει τις συμβατικές της υποχρεώσεις, και μάλιστα να τη βοηθάει σε αυτό, αφήνοντας την ανενόχλητη να μη βάζει ούτε πρόκα όσο οι συνήθεις γραφειοκρατικοί μηχανισμοί που κοσκινίζουν ατέρμονα κάθε επένδυση μέχρι τελικής ματαίωσης έπαιρναν το χρόνο τους για να αποφανθούν για τις πρόσθετες επενδύσεις. Εννοείται ότι τη μόνη επένδυση που ήθελε να την κάνει: τις προβλήτες και τους γερανούς φορτοεκφόρτωσης κοντέινερ την έκανε σε χρόνο μηδέν και η ελληνική γραφειοκρατία ήταν ο παγκόσμιος πρωταθλητής ταχύτητας.
β) η δεύτερη μέθοδος της ΚΟΣΚΟ για μην εκτελεί τις συμβατικές της υποχρεώσεις δηλαδή τα υποχρεωτικά έργα είναι, όταν πια δεν μπορεί να κάνει άλλες καθυστερήσεις με την πρώτη μέθοδο, να κάνει όλες τις διαδικασίες τόσο παράτυπα και παράνομα και με τέτοια περιφρόνηση στην επιχειρηματική πρακτική, στο εθνικό δίκαιο και στο στοιχειώδη σεβασμό του περιβάλλοντος, που εύκολα και προφανώς σταματάει κάθε εργασία το ΣτΕ. Σε αυτή τη μέθοδο σαμποτάζ βρίσκεται τώρα το υποχρεωτικό έργο της ΚΟΣΚΟ να φτιάξει τις δυο προβλήτες της κρουαζιέρας.
Το σαμποτάζ στην κρουαζιέρα
Ξεκίνησε αυτό το σαμποτάζ με το να φορτώσει την κρουαζιέρα με διάφορα φαραωνικά σχέδια για ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο (mall) μέσα στο λιμάνι το οποίο ξεσήκωσε όλους τους καταστηματάρχες του Πειραιά που περιμένουν τα κρουαζιερόπλοια για να κινηθούν. Έτσι ματαιώθηκε το εμπορικό κέντρο και η ΚΟΣΚΟ κέρδισε τρία-τέσσερα χρονάκια παράταση για τις υποχρεωτικές προβλήτες Στη συνέχεια αποφάσισε να προκηρύξει εργολαβικό διαγωνισμό για τις προβλήτες με αυθαίρετους όρους δικιάς της έμπνευσης που καταπατούσαν το ελληνικό δίκαιο των δημοσίων συμβάσεων. Αυτό προκάλεσε καθυστέρηση πολλών μηνών μέχρι το ΣτΕ στο οποίο προσφύγανε οι θιγόμενοι εργολάβοι να βγάλει απόφαση υπέρ της ΚΟΣΚΟ, αποδεικνύοντας ότι αυτή είναι το κράτος, οπότε θα έχει το εργολάβο που εκείνη θέλει και κανέναν άλλο. Με το δικό της εργολάβο ξεκίνησε την κρουαζιέρα κακήν κακώς χωρίς να έχει πάρει έγκριση για τις περιβαλλοντικές μελέτες, που καθυστερεί γιατί δεν τις είχε έτοιμες νωρίς ενώ είχε άπλετο χρόνο, και ακολούθησε μια δική της πρωτοφανή μέθοδο να σκάψει και να καθαρίσει το βυθό για να φτιάξει τις προβλήτες, χωρίς να έχει προηγούμενα πάρει την έγκριση περιβαλλοντικών όρων των εργασιών από το κράτος!!! Η δική της μέθοδος ήταν η εξής: να παίρνει αναδεύοντας τα πενταβρώμικα κατακάθια του βυθού που σκάβει, δηλαδή τα μολυσμένα ιζήματα αιώνων δίπλα στη Φρεαττύδα, και να τα πετάει στη θάλασσα ανοιχτά της Σαλαμίνας (!!!), δηλαδή να μολύνει όλο το Σαρωνικό. Αυτή ήταν μια πολύ καλή συνθήκη για να αναλάβουν δράση ο ΣΥΡΙΖΑ, το ψευτοΚΚΕ, το ΝΑΡ και οι άλλοι “αντικαπιταλιστές” που έχουν αναλάβει να βοηθάνε την ΚΟΣΚΟ να μην κάνει τα έργα που δεν θέλει να κάνει, αντί να απαιτούν από αυτήν να τα κάνει με το σωστό τρόπο. Ο τρόπος αυτός υπάρχει αλλά έχει κόστος και συνίσταται στο να διαμορφώνονται τα ιζήματα του βυθού με μια πολύπλοκη χημική και μηχανική διαδικασία, και μόνο ένα μέρος να απομακρύνεται με ασφάλεια, έτσι ώστε τελικά να μην μολύνεται η θάλασσα. Έγινε προσφυγή λοιπόν στο ΣτΕ από ένα συνηθισμένο “κίνημα κατοίκων” που χειραγωγεί κατάλληλα ο ΣΥΡΙΖΑ, το ψευτοΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Νέο πάγωμα, για όλο το καλοκαίρι τουλάχιστον, όπως όλα δείχνουν. Τι θα έκανε ένα προοδευτικό κίνημα που θα ήθελε την ανάπτυξη του τουρισμού στον Πειραιά και σε όλη τη χώρα: Θα απέκλειε τη βλαβερή μέθοδο και θα υποχρέωνε την ΚΟΣΚΟ να ακολουθήσει τη σωστή. Όμως ΣΥΡΙΖΑ, ψευτοΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ ξέρουν καλά το μάθημα τους. Κάθε έργο, εκτός από αυτά που θέλουν τα νέα ρωσοκινέζικα αφεντικά και κάποια δυτικά φιλικά τους αφεντικά, πρέπει να ματαιώνεται.
Να σημειωθεί ότι το έργο αυτό είναι το μεγαλύτερο από αυτά που έχει αναλάβει η ΚΟΣΚΟ, και είναι κατά 95% χρηματοδοτούμενο από κεφάλαια ΕΣΠΑ μέσω της Περιφέρειας Αττικής , δηλαδή πληρώνει η Ευρώπη και όχι η Κίνα (!!!) Δεσμεύονται κάπου εκατό εκατομμύρια ευρώ ενώ το λιμάνι ρημάζει! Αυτή είναι η απόδειξη ότι η Κίνα δεν θέλει κανένα έργο που να αναπτύσσει την Ελλάδα και να προσφέρει ένα ανθρώπινο επίπεδο ζωής στον εργαζόμενο λαό της.
Το σαμποτάζ στη Ζώνη
Στην περίπτωση της Ζώνης, η ΚΟΣΚΟ ακολούθησε κυρίως την πρώτη μέθοδο σαμποτάζ και ζορίστηκε γιατί ήταν από τα έργα που είχε δεσμευτεί να δώσει προτεραιότητα και εκεί την παρακολουθεί ένα κομμάτι της ντόπιας αστικής τάξης που κάνει επισκευαστικές και μικρού μεγέθους ναυπηγικές εργασίες. Μετά τις πανηγυρικές διακηρύξεις για μια πελώρια δεξαμενή που θα έφερνε η ΚΟΣΚΟ από την Κίνα, έφερε καθυστερημένα μία μεσαίου μεγέθους και μεταχειρισμένη δεξαμενή, η οποία γρήγορα χάλασε (!) και σήμερα υπολειτουργεί. Καμιά κυβέρνηση και καμιά κοινοβουλευτική αντιπολίτευση δεν της ζήτησε το λόγο, ούτε καν για τη χαλασμένη και υπερκοστολογημένη δεξαμενή. Την άφησαν αυθαίρετα να διαγράψει το αντίστοιχο ποσό από το λογαριασμό των υποχρεωτικών της επενδύσεων για τη Ζώνη. Όσο για την τεράστια των 300.000 τόνων που είχε δεσμευτεί να φέρει ή την μικρότερη των 125.000 που έπρεπε υποχρεωτικά να φέρει και δεν έφερε καμιά από τις δυο, επίσης καμιά κυβέρνηση και καμιά κοινοβουλευτική αντιπολίτευση δεν της ζητάει το λόγο για τις μεθοδεύσεις που έκανε για να το πετύχει.
Για να μη φέρει ποτέ δεύτερη δεξαμενή ακολούθησε δύο δρόμους: Ο ένας ήταν να προτείνει διαρκώς μία ακατάλληλη χωροθέτηση για μία δεξαμενή κατάλληλα πελωρίων διαστάσεων ώστε να μη χωράει πουθενά στο Πέραμα. Ο δεύτερος και βασικότερος ήταν να απαιτήσει άδεια ναυπηγείου στη Ζώνη, δηλαδή μια δικιά της έμπνευσης πρόσθετη επένδυση εκβιάζοντας ότι αλλιώς δεν θα κάνει τις υποχρεωτικές επενδύσεις που ήταν κυρίως οι μεγάλες και λειτουργούσες δεξαμενές, αλλά και άλλα χερσαία έργα υποδομής στην Επισκευαστική Ζώνη. Η ΚΟΣΚΟ ήξερε ότι απαγορευόταν αυτό που ζήτησε, αλλά όπως και με τις προβλήτες το ζήτησε σαν πρόσχημα για να μην κάνει αυτά που ήταν υποχρεωμένη να κάνει. Σύμφωνα λοιπόν με το δίκαιο της ΚΟΣΚΟ, δηλαδή του κινέζικου κράτους, που υπερισχύει του ελληνικού δικαίου και κάθε διακρατικής σύμβασης Ελλάδας Κίνας, η ΚΟΣΚΟ αποφάσισε ότι η επένδυση των δεξαμενών δεν θα της απέδιδε τα αναμενόμενα, οπότε έπρεπε να της δοθεί και άδεια ναυπηγείου στη Ζώνη, κάτι που η ΚΟΣΚΟ θυμήθηκε ξαφνικά αρκετά χρόνια αφού υπέγραψε τη σύμβαση και αφού αρνιόταν να φέρει τις δεξαμενές στη Ζώνη. Το ελληνικό κράτος έπρεπε να της πει: “δεν προβλέπεται στη σύμβαση ναυπηγείο δικό σου, στη σύμβαση προβλέπεται να κάνεις υποδομές για τις επιχειρήσεις που κάνουν επισκευές ήδη στη Ζώνη”. Κι όμως μπήκε σε διαπραγμάτευση αυτός ο ανεπίτρεπτος εκβιασμός και η αντισυμβατική απαίτησή της και η ελληνική διοίκηση εξέτασε το αίτημα για νέο ναυπηγείο. Και όπως ανέμενε η ΚΟΣΚΟ το απέρριψε για λόγους που αφορούν την περιβαλλοντική όχληση και όχι την εφαρμογή της σύμβασης, και μπήκαν όλα σε αναμονή μέχρι να βγει η απόφαση του ΣτΕ στην προσφυγή της Κόσκο. Το ΣτΕ που σπάνια αφήνει χορτάρι να φυτρώσει στη χώρα αυτή δικαίωσε ξανά την ΚΟΣΚΟ γιατί η ΚΟΣΚΟ πρέπει να έχει τη δυνατότητα να κάνει τα πάντα, και να επιλέγει τι θα κάνει και τι δεν θα κάνει.
Η κυβέρνηση όμως βρέθηκε κάτω από την πίεση των εργολάβων του Περάματος που ξεσηκώθηκαν, διαμαρτυρόμενοι ότι η ΚΟΣΚΟ θα τους πάρει τις δουλειές αν φτιάξει ναυπηγείο, (προφανώς δεν έχουν την αντίληψη ότι η ΚΟΣΚΟ δεν θέλει κανένα ναυπηγείο, αλλά ψάχνει μόνο πατήματα για να μην κάνει τις δεξαμενές που η Ζώνη και εκείνοι χρειάζονται). Ο υπουργός Ναυτιλίας δήλωσε ότι η ΚΟΣΚΟ δεν μπορεί να κάνει ναυπηγείο γιατί χρειάζεται τροποποίηση της σύμβασης παραχώρησης που σημαίνει νομοθετική έγκριση από τη Βουλή!!! Ομολόγησε επίσης ότι η ΚΟΣΚΟ δεν έχει βάλει ευρώ στη Ζώνη πέρα από την πρώτη δεξαμενή. Αυτό που ξέχασε ο υπουργός και η κυβέρνηση Μητσοτάκη ήταν να καταγγείλει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που άφησε την Κόσκο να κωλυσιεργεί χρόνια με το ναυπηγείο, ότι διαπραγματευόταν μαζί της και ότι έβαλε τις υπηρεσίες του κράτους να ελέγξουν το αίτημα, όταν για να γίνει το ναυπηγείο χρειαζόταν να αλλάξει η ίδια η σύμβαση!!! Έτσι άφησε την ΚΟΣΚΟ να καθυστερήσει χρόνια και τη Ζώνη να σαπίζει. Έτσι θα κάνει και η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Θα αφήσει την Κόσκο να τα κάνει όλα με το δικό της χρόνο και το δικό της τρόπο, και να βρει άλλα τόσα προσχήματα για να μη φέρει τη δεύτερη δεξαμενή και να μην κάνει ποτέ τις δυο προβλήτες για τα κρουαζιερόπλοια.
Στο μεταξύ κάθε τόσο η Κόσκο επαναφέρει την πρόταση για μία επιπλέον προβλήτα κοντέϊνερ που τρώει ένα κομμάτι της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης στη Δραπετσώνα, χωρίς κανένας να της ξεκαθαρίζει ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει, ή σε κάθε περίπτωση ότι δεν θα της δώσει καμία άδεια να κάνει κι άλλα κοντέϊνερ αν δεν τελειώσει με τις επενδύσεις στη Ζώνη και με την κρουαζιέρα.
Οι μόνοι που μπορούν να αντιδράσουν αποφασιστικά σε αυτή την αισχρή γενική στήριξη της ελληνικής αστικής τάξης στο κινέζικο νεοαποικιακό κεφάλαιο είναι οι ίδιοι εργαζόμενοι και οι άνεργοι στον Πειραιά και σε όλη την Ελλάδα αρκεί να οργανωθούν ανεξάρτητα από τα πολιτικά και συνδικαλιστικά όργανα των ψεύτικων φίλων τους.