"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Όσα έχουν φέρει οι τελευταίες εβδομάδες, δεν τα είχαν φέρει 30 χρόνια «ψόφιου κοριού» και στη συνέχεια «αναδυόμενης νέας ισχυρής Ρωσίας». Ξαφνικά οι λαοί όλου του κόσμου και κυρίως της Ευρώπης βλέπουν μπροστά τους ένα τέρας το οποίο απειλεί ωμά να καταπιεί πρώτα μια μικρή σε οικονομικό και στρατιωτικό όγκο γειτονική του χώρα (Ουκρανία) και στη συνέχεια, σε δεύτερο χρόνο, τη μισή ευρωπαϊκή ήπειρο, 75 χρόνια μετά την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας. Το τέρας, που διατηρεί αυτή τη στιγμή 200.000 ετοιμοπόλεμους στρατιώτες στα σύνορα μιας χώρας την οποία έχει ήδη διαμελίσει το 2014 και η οποία ποτέ δεν το έχει απειλήσει με οποιονδήποτε τρόπο, επικαλείται μάλιστα τα ανύπαρκτα «ιστορικά του δίκαια», που τα έχει αυθαίρετα ορίσει μόνο του και, με βάση αυτά, ζητά με απόλυτο θράσος να ποδοπατήσει ωμά τη θέληση λαών, εθνών και ανεξάρτητων κρατών.
Το τέρας αυτό, η νεοτσαρική, σοσιαλιμπεριαλιστική Ρωσία του Πούτιν, η πνιγμένη στην υποκριτική ψευτο-αντιιμπεριαλιστική ρητορεία κατά του επεμβατισμού της Δύσης (επεμβατισμού που, όποτε τη βόλευε, τον υποκινούσε και τον υποδαύλιζε η ίδια βλ. Σερβία-Κόσοβο, 1999, Αφγανιστάν 2001, Ιράκ 2003, Λιβύη 2011), τα ζητάει αυτά μάλιστα όχι έστω από τους ίδιους τους λαούς και τις χώρες που φιλοδοξεί να υποτάξει και εξανδραποδίσει, αλλά απευθείας από τους δυτικούς μονοπωλιστές, αφού δεν αναγνωρίζει σε λαούς, έθνη και κράτη καμία ανεξάρτητη βούληση, παρά μόνο να είναι άβουλα πιόνια, είτε δικά της είτε της Δύσης. Η Μόσχα ζητά στην ουσία από τους δυτικούς και βασικά από τους Αμερικάνους την άδεια να επεκτείνει την ιμπεριαλιστική αυτοκρατορία της στα όρια που αυτή είχε την εποχή της μπρεζνιεφικής «ΕΣΣΔ», δηλαδή στο σύνολο του κάποτε σοσιαλιστικού και μετέπειτα σοσιαλφασιστικού μπλοκ, προκειμένου να νιώσει, όπως λέει, «ασφαλής ότι δεν πρόκειται να απειληθεί στο μέλλον».
Στην Ελλάδα της σχεδόν πλήρους σοσιαλφασιστικής και κλασικής φασιστικής ηγεμονίας στον Τύπο, τουλάχιστον όσον αφορά τις διεθνείς εξελίξεις, ο μέσος άνθρωπος διαβάζει ότι η Ρωσία αντιδρά στην προοπτική μιας πιθανής ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και «νιώθει περικυκλωμένη», καθώς οι δυτικοί δεν τήρησαν τάχα την υπόσχεση της μη επέκτασης της στρατιωτικής αυτής συμμαχίας σε χώρες που κάποτε ανήκαν στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας.
«Μπορεί ο κύριος Πούτιν να είναι κάπως αψύς και αγροίκος, αλλά είναι η Δύση με την αδηφαγία της που τον ανάγκασε να γίνει τέτοιος», είναι η μέση συνείδηση που φτιάχνουν στον Έλληνα αναγνώστη όχι μόνο τα μέσα του αμιγούς σοσιαλφασισμού (που μάλιστα δεν αποδίδουν ούτε δευτερεύουσες έστω ευθύνες στη Ρωσία, αλλά την παρουσιάζουν ως εντελώς αμυνόμενη), αλλά και οι ναυαρχίδες του σε γενικές γραμμές δυτικόφιλου Τύπου. Χαρακτηριστικό είναι το άρθρο του διευθυντή της «Καθημερινής», Παπαχελά (Η Δύση απέναντι στο δημιούργημά της -https://www.kathimerini.gr/opinion/561656134/i-dysi-apenanti-sto-dimioyrgima-tis/), καθώς και το άρθρο του πρώην αρχηγού ΓΕΕΘΑ και πρώην προέδρου της Στρατιωτικής Επιτροπής της ΕΕ, στρατηγού Κωσταράκου στην ίδια εφημερίδα (Η «ρωσική αρκούδα» ξύπνησε και θυμάται -https://www.kathimerini.gr/politics/foreign-policy/561658444/mich-kostarakos-i-rosiki-arkoyda-kai-xypnise-kai-thymatai/). Ειδικά το άρθρο του Παπαχελά επικαλείται και στοιχίζεται με την άποψη του νυν διευθυντή της CIA (διορισμένου από τον Μπάιντεν) και πρώην διπλωμάτη των ΗΠΑ στη Μόσχα, Γουίλιαμ Μπερνς, ο οποίος οικτίρει τη στρατηγική της μετά το 1990 επέκτασης του ΝΑΤΟ προς ανατολάς ως «αχρείαστη πρόκληση» απέναντι στη Ρωσία.
Στην πραγματικότητα, οι χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ που διατηρούν σύνορα με τη Ρωσία είναι οι μικρές βαλτικές δημοκρατίες Εσθονία και Λετονία και, σε ένα πολύ μικρό τμήμα εδάφους, στον πολικό βορρά της Ευρώπης, η Νορβηγία (!). Οι δε βαλτικές χώρες, μέσω του ρωσικού θύλακα του Καλίνινγκραντ, στα βόρεια της Πολωνίας, με δεδομένη και την πλήρη πια υποταγή της Λευκορωσίας του Λουκασένκο στον Πούτιν, μπορούν άμεσα να αποκοπούν εδαφικά από τη δυτική Ευρώπη και πρακτικά να γίνουν μια χαψιά για τους νέους τσάρους. Αυτή είναι η υποτιθέμενη «περικύκλωση» μιας ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης, της μεγαλύτερης στον κόσμο σε απόλυτο αριθμό πυρηνικών κεφαλών, μόνιμου μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ με δικαίωμα απόλυτου βέτο, που η έκτασή της ξεκινά λίγα χιλιόμετρα δυτικά της Αλάσκας και από το βορρά της Ιαπωνίας και φτάνει έως τη Μαύρη Θάλασσα και τα λιμάνια της Βαλτικής.
Μολονότι οι νέοι, θρασύτεροι των Γερμανών ναζί του 1938, μεγαλορώσοι Χίτλερ εστιάζουν τη ρητορική τους στην Ουκρανία και στην «άμυνά» τους απέναντι σε μια ενδεχόμενη ένταξή της στο ΝΑΤΟ (μιας Ουκρανίας την οποία οι ίδιοι οι Ρώσοι έχουν ακρωτηριάσει εδαφικά, αποσπώντας της την χερσόνησο της Κριμαίας, αλλά και εδάφη στις ανατολικές επαρχίες Ντονέτσκ και Λουχάνσκ), λίγοι άνθρωποι στην Ελλάδα έχουν καταλάβει ότι αυτό που ζητά στην πράξη η Μόσχα, με βάση δύο προσχέδια συνθηκών που έχει ετοιμάσει - ένα μεταξύ Ρωσίας-ΗΠΑ και ένα μεταξύ Ρωσίας-ΝΑΤΟ - είναι την ουσιαστικά άρση οποιασδήποτε εγγύησης από πλευράς του ΝΑΤΟ για στρατιωτική προστασίατων χωρών που εντάχθηκαν σε αυτή τη συμμαχία μετά το 1997, σε περίπτωση επίθεσης εναντίον τους. Οι χώρες αυτές δεν είναι μία και δύο, αλλά 14, και είναι συγκεκριμένα οι: Τσεχία, Ουγγαρία, Πολωνία, Βουλγαρία, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Ρουμανία, Σλοβακία, Σλοβενία, Αλβανία, Κροατία, Μαυροβούνιο και Βόρεια Μακεδονία (όπως ονόμασαν με το ζόρι οι Έλληνες ρωσόδουλοι και σωβινιστές τη Δημοκρατία της Μακεδονίας). Για ΟΛΕΣ αυτές τις χώρες, χωρίς ούτε να τους απευθύνει το λόγο ή να τις ρωτήσει, η Ρωσία ζητά από τους Αμερικανούς (και σε εντελώς δεύτερο πλάνο από τους δυτικοευρωπαίους) να εγγυηθούν ότι δεν πρόκειται να αναπτύξουν περαιτέρω στρατιωτικές δυνάμεις του NATO στο έδαφός τους, ούτε σε επίπεδο προσωπικού ούτε σε επίπεδο οπλισμού. Με δεδομένο ότι οι στρατοί σχεδόν όλων των παραπάνω χωρών είναι μικρομεσαίου μεγέθους (μερικές διαθέτουν μόλις λίγες χιλιάδες ενεργούς στρατιωτικούς), αυτό πρακτικά ισοδυναμεί με μόνιμη ομηρία τους, τουλάχιστον όσων βρίσκονται σε απόσταση βολής από τα ρωσικά σύνορα, απέναντι στους ρωσικούς εκβιασμούς.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το δεύτερο αίτημα των νέων τσάρων, δηλαδή η μη ένταξη στο ΝΑΤΟ οποιασδήποτε άλλης χώρας αποτελούσε στο παρελθόν τμήμα της Σοβιετικής Ένωσης (πέραν της Ουκρανίας, η Μολδαβία, η Γεωργία,το Αζερμπαϊτζάν κλπ.), είναι ουσιαστικά κενό περιεχομένου, αφού και η ίδια η γλοιώδης Δύση έχει στην ουσία παραιτηθεί από οποιαδήποτε ένταξη της Ουκρανίας και της Γεωργίας, χωρών στις οποίες είχε δοθεί μια όπως αποδεικνύεται άσφαιρη-ψεύτικη δέσμευση για κάποια μελλοντική ένταξη από το 2008. Η Γεωργία μάλιστα έχει επίσης πέσει θύμα ρωσικής εισβολής και ντε φάκτο προσάρτησης εδάφους της από τη Ρωσία (Ν. Οσετία, Αμπχαζία), ενώ το ίδιο ισχύει και για τη Μολδαβία (Υπερδνειστερία) και για το Αζερμπαϊτζάν (το μικρό τμήμα του Ναγκόρνο Καραμπάχ που συνεχίζουν να κατέχουν Ρώσοι - Αρμένιοι, ακόμη και μετά τον πόλεμο του 2020).
Η ένταξη των παραπάνω 14 χωρών στο ΝΑΤΟ δεν ήταν στην κύρια πλευρά μια ιμπεριαλιστική επέκταση των ΗΠΑ και δευτερευόντως των Ευρωπαίων μονοπωλιστών και μάλιστα μια αντιρώσικη επέκταση προς ανατολάς, όπως θέλει να την παρουσιάζει η Μόσχα, οι κνίτες και φασίστες υπάλληλοί της ανά τον κόσμο, καθώς και οι πρόθυμοι υφεσιακοί προς τη Ρωσία φιλελεύθεροι δημοσιολόγοι, δέσμιοι του οικονομισμού τους, που κάνουν σήμερα «αυτοκριτικές» τύπου Γουίλιαμ Μπερνς. Ήταν στην κύρια πλευρά αίτημα των ίδιων των λαών και των ηγεσιών των παραπάνω χωρών. Σε αντίθεση δηλαδή με τη χαύνωση, την αλαζονεία και την υπεροψία των δυτικών μονοπωλιστών, που θεωρούσαν την οικονομική ισχύ τους έναντι της μετά το 1991 Ρωσίας ως την απόλυτη απόδειξη ότι η τελευταία είχε γίνει πλέον σχετικά ακίνδυνη (λέμε σχετικά γιατί πάντα λογάριαζαν σοβαρά τα πυρηνικά της, γι’ αυτό ποτέ δεν της αμφισβήτησαν το βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ) , οι λαοί και σε μεγάλο βαθμό και οι αστικές τάξεις των ανατολικοευρωπαϊκών χωρών, διατηρώντας ζωντανή την ιστορική τους εμπειρία και πιο καθαρή ματιά, συνέχιζαν να βλέπουν τη Ρωσία ως απειλή για την εθνική τους ανεξαρτησία και ακεραιότητα.
Κι αυτό γιατί έβλεπαν τους παλιούς λακέδες της τάχα «κομμουνιστικής» Μόσχας στο εσωτερικό της κάθε μιας από αυτές τις χώρες να συνεχίζουν κανονικά την πρακτόρικη δουλειά τους για το Κρεμλίνο και τη Ρωσία να ασκεί, έστω πιο καλυμμένα, την ίδια μεγαλοκρατική πολιτική, επεμβαίνοντας ωμά στα εσωτερικά τους*. Την ίδια ώρα, η Δύση ηλιθιωδώς διέλυε κάθε μηχανισμό ασφαλείας που είχε χτίσει, έστω στο όνομα του παλιού αντιδραστικού αντικομμουνισμού της, για την αυτοπροστασία της από τη ρωσική διείσδυση και ξεπουλούσε το Λονδίνο και το Παρίσι της στο χρήμα των Ρώσων νεο-ολιγαρχών, ενώ επέτρεπε σε ανοιχτούς χαφιέδες της Μόσχας (π.χ. Σρέντερ) ή φοιτητικά ηγετικά στελέχη επί Στάζι (Μέρκελ) να γίνονται καγκελάριοι των χωρών της. Αλλά και η ίδια η Ρωσία, ελάχιστη και διόλου πραγματική αντίσταση προέβαλε σε αυτή τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ, παρά τα όσα λέει σήμερα.
Κι αυτό το έκανε ακριβώς για να καθησυχάσει και να κοιμίσει τη Δύση, ειδικά τις ΗΠΑ, ώστε μετά να προσποιηθεί έξαλλη ότι ακρωτηριάστηκε ενώ κοιμόταν, ενώ στην πραγματικότητα ήταν τα ομόσπονδα κράτη, τα έθνη και οι λαοί της πρώην ΕΣΣΔ και του πρώην «ανατολικού μπλοκ» που δραπέτευαν από την απέραντη ρώσικη φυλακή και πήγαιναν στην άλλη υπερδύναμη, με την αυταπάτη ότι σ’ αυτήν θα βρουν ασφάλεια. Αυτή η υπερδύναμη, όμως, που ήδη βρισκόταν μετά το Βιετνάμ σε στρατηγική κάθοδο, μεθυσμένη από την κατά φαντασία νίκη της απέναντι στην υπό ρώσικη κατοχή ΕΣΣΔ το 1991, προχώρησε μαζί με τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές δεύτερης γραμμής σε μια σειρά ιμπεριαλιστικές εκστρατείες στον Τρίτο Κόσμο, χάρη και στις προβοκάτσιες που έστηνε με την Αλ Κάιντα του Ζαουάχρι η πιο αχαλίνωτη από ποτέ Κα Γκε Μπε. Σε αυτές τις εκστρατείες, οι μεν ΗΠΑ πλήρωσαν με το μίσος των «διασωζώμενων» από αυτές χωρών, η δε Ρωσία υπομονετικά τις κέρδιζε με πράκτορες και πραξικοπήματα: έτσι κέρδισε με σκληρές δικτατορίες ή φασιστικές συμμορίες το Αφγανιστάν, το Ιράκ, και τη μισή Λιβύη, την Αίγυπτο, την Τυνησία, το Σουδάν, το Μάλι και τελευταία το Καζακστάν. Τη Συρία και τη Σερβία τις κέρδισε ενθαρρύνοντας την ματοβαμμένη τερατοποίηση τους σε βάρος του δικού τους ή των γειτονικών λαών, ενώ έγινε μαγνήτης και προστάτης όλων των δικτατόρων της γης, από τη Βενεζουέλα ως το Ιράν κι από τη Νικαράγουα ως την Αγκόλα. Όμως το πιο μεγάλο έπαθλο του αδυσώπητου, πάνοπλου και διπλωματικά πανίσχυρου ιμπεριαλισμού της και ο πιο καίριος σύμμαχός της είναι ο κινέζικος κύκλωπας, που οι δυτικοί γουρουνόπετσοι μονοπωλιστές τον εξέθρεψαν με τα κεφάλαια τους, με τη στήριξη τους στην υπερεξάντληση των εργατών της και με την ανεργία και την πτώση των μισθών των εργατών στη Δύση.
Όλο αυτό το οικοδόμημα, που μόλις σήμερα αποκαλύπτεται, έγινε δυνατό επειδή ακριβώς η Ρωσία παρίστανε την πεθαμένη, έτσι ώστε οι πράκτορες και οι φίλοι της να μπορούν ντυμένοι με κάθε λογής πολιτική και ιδεολογική φορεσιά να χωθούν μέσα σε όλα τα κόμματα και μέσα σε όλες τις δυτικές καγκελαρίες - και πάνω απ’ όλα στον Λευκό Οίκο, από τη μια για να στήσουν πολύ πλατειά φιλικά πολιτικά τους ρεύματα μέσα στις δυτικές μητροπόλεις και, από την άλλη, για να διευκολύνουν τους φίλους της Ρωσίας πραξικοπηματίες και δολοφόνους στο εξωτερικό. Με λίγα λόγια, οι Ρώσοι νεοχιτλερικοί προσποιήθηκαν ότι πέθαναν για να κοιμηθούν οι δυτικοί ιμπεριαλιστές - κι έτσι η Ρωσία να κερδίσει πρωτοφανείς σε όγκο και βάθος θέσεις και τότε μόνο να υψωθεί πανίσχυρη μπροστά τους.
Έτσι υπομονετικά και υπόγεια επί δεκαετίες οικοδομήθηκε η σημερινή στιγμή, όπου η ως χθες τάχα «πεθαμένη» Ρωσία βάζει τελεσίγραφα στις ΗΠΑ και σε όλη τη Δύση, ενώ με την πλούσια, ζαλισμένη και μισοάοπλη ΕΕ δεν καταδέχεται καν να μιλήσει.
Δεν υπήρξε δηλαδή ποτέ κάποια Δύση που διευρύνθηκε προς Ανατολάς για να περικυκλώσει τη Ρωσία και τώρα δήθεν η Ρωσία αντιδρά. Είναι αντίθετα η Ρωσία που κέρδισε θέσεις παντού στον κόσμο και ιδιαίτερα στο χώρο γύρω από την Ευρώπη, κυρίως από το μεσογειακό και πετρελαϊκό και από τα ανατολικά, αλλά και βάζοντας σφήνες (μέσω Τραμπ) στην ενότητα Ευρώπης-ΗΠΑ, ακριβώς για να περικυκλώσει την πρώτη. Έτσι η Μόσχα έχει καταφέρει τώρα που κρατάει το μαχαίρι στο λαιμό της Ουκρανίας να κρατάει και τη στρόφιγγα των αγωγών του φυσικού αερίου, από τους οποίους ανασαίνει η ευρωπαϊκή παραγωγική μηχανή.
Ήξερε λοιπόν η Ρωσία από την ώρα που οι πράκτορες της έριξαν το τείχος του Βερολίνου (όχι για να καταπιεί η Δύση τη Ρωσία, αλλά για να καταπιεί η Ρωσία τη Δύση) ότι θα έρθει η ώρα που αυτή θα χρησιμοποιούσε τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς ως πρόσχημα για να πείσει ότι ο επιθετικός, κατακτητικός πόλεμος που ετοιμάζει εδώ και δεκαετίες, είναι απλώς μια κίνηση «άμυνας στην περικύκλωση που δέχεται από τη Δύση». Την ίδια ώρα δηλαδή που στην ουσία επέτρεπε, με λίγη γκρίνια για τα «μάτια», την είσοδο όλης της ανατολικής Ευρώπης στο ΝΑΤΟ, δούλευε και αποσπούσε με λακέδες και φίλους της τεράστια τμήματα πολιτικής επιρροής ή/και εξουσίας στην Τσεχία, τη Βουλγαρία, τη Σλοβακία, τη Βόρεια Μακεδονία, το Μαυροβούνιο, την Ουγγαρία, ακόμη και στην παραδοσιακά αντιρωσική Λετονία (που είναι η πιο υφεσιακή έναντι της Μόσχας μεταξύ των τριών βαλτικών χωρών).
Φυσικά αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στη σχεδόν καθολική ρωσοφιλία που έχει κατακτήσει η Μόσχα στο γαλλικό πολιτικό σκηνικό, στον καθολικό υφεσιασμό έναντι της Ρωσίας όλων των πολιτικών ρευμάτων στη Γερμανία, στην πρακτόρικη δουλειά που έχει γίνει και μέσα στους Εργατικούς (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Κόρμπιν) και στη σωβινιστική δεξιά από τον Φάρατζ στη Βρετανία, αλλά και μέσω Τραμπ (φασιστικοποίηση του παραδοσιακά αντιρωσικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος), Ομπάμα, Σάντερς, αλλά και υφεσιακών προς τη Ρωσία οικονομιστών φιλελεύθερων μέσα στο Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ.
Τα βέτο έχουν να πέφτουν βροχή σε οποιαδήποτε απόπειρα του στην ουσία διασπασμένου ΝΑΤΟ να υψώσει κάποιο φράγμα σε ένα πολύ πιθανό επιθετικό γιουρούσι του Πούτιν, όταν πια η Ρωσία δεν θα χρειάζεται να κρύβει, έστω άτσαλα πια, τους φίλους της που διαθέτει πια μέσα στις ίδιες αυτές τις χώρες του ΝΑΤΟ πίσω από την κουίντα.
Το γεγονός ότι τόσο η κυβέρνηση Μπάιντεν, όσο φυσικά και οι δεμένοι με τις αόρατες αλυσίδες του ρωσικού φυσικού αερίου Ευρωπαίοι μονοπωλιστές ξεκαθαρίζουν σε όλους τους τόνους ότι δεν πρόκειται να ενισχύσουν άμεσα στρατιωτικά (παρά μόνο έμμεσα, με παροχή κάποιου εξοπλισμού) την απειλούμενη και ήδη κατακερματισμένη από τους Ρώσους νεοχιτλερικούς Ουκρανία, που απειλείται άμεσα με εντελώς αναίτια εισβολή -τύπου Χίτλερ στην Πολωνία το 1939- και θα περιοριστούν σε οικονομικές κυρώσεις, σκίζει μια κι έξω τη φόδρα όλης της κνίτικης και υφεσιακής φιλελεύθερης ανάλυσης περί «αμυνόμενης Μόσχας» και «επιτιθέμενης πολεμοκάπηλης Δύσης». Δείχνει ακόμη πόσο λίγα μαθήματα έχουν αντλήσει τα δυτικά επιτελεία από τον εγκληματικό υφεσιασμό που επέλεξαν οι πρόγονοί τους έναντι της «φτωχής λόγω Βερσαλλιών» και επίσης «αμυνόμενης» ναζιστικής Γερμανίας το 1933-1939.
Η υπόθεση, είτε ο Πούτιν προχωρήσει άμεσα στο δικό του Άνσλους(δηλαδή της ανάλογης προσάρτησης της Αυστρίας στη Γερμανία το 1938) μέσω άμεσης στρατιωτικής κατάκτησης της Ουκρανίας, είτε απλά κερδίσει πόντους και εκχωρήσεις μέσω των απειλών του, περνά πια στα χέρια των λαών και των όποιων πατριωτικών ηγεσιών των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, αλλά και στα χέρια των δημοκρατικών λαών της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Αυτοί πρέπει να αναγκάσουν τις γλοιώδεις ηγεσίες τους να βάλουν φραγμό στο τέρας ή, αν αρνηθούν να το κάνουν, πρέπει να τις αλλάξουν με άλλες, που να έχουν, παρά τον μονοπωλιακό καπιταλιστικό χαρακτήρα αυτών των χωρών, τουλάχιστον αυτή την πρόθεση. Αλλιώτικα οι ίδιοι αυτοί λαοί θα δουν πολύ σύντομα τα στρατά των Χίτλερ του Κρεμλίνου όχι στην τηλεόραση να παρελαύνουν στο Κίεβο, αλλά ζωντανά κάτω από τα παράθυρα των σπιτιών τους στις πολύβουες σύγχρονες πόλεις της δυτικής Ευρώπης.
Όσο νωρίτερα ξυπνήσουν και κινηθούν οι λαοί, τόσο μικρότερος θα είναι ο πόνος, το αίμα, το τίμημα.
*Αυτό δεν ίσχυε άμεσα μόνο σε λίγες χώρες, αυτές των δυτικών Βαλκανίων, που αντιμετώπιζαν κυρίως απειλές από ένα νέο τσιράκι της Μόσχας που εκείνη ενθάρρυνε να τερατοποιηθεί μέσα από την επέκταση και την εθνοκάθαρση, τη Σερβία - και κατά δεύτερο λόγο από ένα παλιό, μικρό αλλά άρρωστο αρπακτικό, που είναι η Αλβανία.
Ετσι το Μαυροβούνι, η Κροατία, και η Σλοβενία μπήκαν κυρίως για άμυνα στη Σερβία, Η Δημοκρατία της Μακεδονίας μπήκε για να αντισταθεί στους τρεις τοπικούς γύπες, κυρίως την Αλβανία, τη Βουλγαρία και την Ελλάδα, ενώ η Αλβανία μπήκε για να κατοχυρώσει το Κόσοβο που άρπαξε από το μεγαλύτερο αρπακτικό που λέγεται Σερβία.