Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Η ει­κό­να που ερ­χό­ταν στις τη­λε­ο­ρά­σεις ή­ταν το πιο βα­σι­κό μέ­ρος του πο­λέ­μου Ισ­ρα­ήλ-Χα­μάς, για­τί σε αυ­τόν τον πό­λε­μο νι­κη­τής θα ή­ταν αυ­τός που θα κέρ­δι­ζε τις ε­ντυ­πώ­σεις. Η κυ­ρί­αρ­χη πο­λι­τι­κή ει­κό­να που βγή­κε λοι­πόν α­πό τον πό­λε­μο ή­ταν ό­τι η μι­κρή Χα­μάς, ε­πικε­φα­λής ε­νός μι­κρού, μι­σο­ά­οπλου και κα­τα­πιε­σμέ­νου πα­λαι­στι­νια­κού λα­ού έ­δι­νε ε­θνο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό α­γώ­να στον ο­ποί­ο πε­ρι­λαμ­βά­νο­νταν και με­ρι­κοί α­κίν­δυ­νοι πύ­ραυ­λοι ε­νά­ντια στον πα­νί­σχυ­ρο κα­τα­πιε­στή του. Α­πό την άλ­λη το Ισ­ρα­ήλ εμ­φα­νί­στη­κε σαν μια τρο­με­ρή δο­λο­φο­νι­κή μη­χα­νή που με σύ­στη­μα σκό­τω­νε. Αυ­τή η ει­κό­να που έ­δω­σε την πο­λι­τι­κή ο­πό­τε και την ου­σια­στι­κή νί­κη στη Χα­μάς σε αυ­τόν τον πό­λε­μο ό­πως και η α­ντί­στοι­χη που έ­δω­σε τη νί­κη στη Χεζ­μπο­λάχ του Λι­βά­νου το 2006 ή­ταν ε­πι­φα­νεια­κή.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ο το­πι­κός πό­λε­μος ση Γά­ζα ή­ταν μέ­ρος μιας ευ­ρύ­τε­ρης πα­γκό­σμιας πο­λι­τι­κής α­ντι­πα­ρά­θε­σης στην ο­ποί­α το Ισ­ρα­ήλ σήμε­ρα εκ­προ­σω­πεί την πιο α­δύ­να­μη πλευ­ρά και η Χα­μάς την πιο ι­σχυ­ρή.

Αν θέ­λει κα­νείς να κα­τα­λά­βει τι έ­γι­νε στ’ α­λή­θεια και τι δια­κυ­βεύτη­κε σε αυ­τόν τον πό­λε­μο που στην ου­σί­α του συ­νε­χί­ζε­ται με πο­λι­τι­κά μέ­σα πρέ­πει να μπει στην ου­σί­α της ισ­ρα­η­λο-πα­λαι­στι­νια­κής διέ­νε­ξης, αλ­λά και των εν­δο-ι­μπε­ρια­λι­στι­κών και δια­κρα­τι­κών α­ντι­θέ­σε­ων στη Μέ­ση Α­να­το­λή. Μό­νο έ­τσι μπο­ρούν να πα­ρα­με­ρι­στούν οι μύ­θοι και οι προ­κα­τα­λή­ψεις που σήμε­ρα δου­λεύ­ο­νται α­πό το φα­σι­σμό και το σο­σιαλ­φα­σι­σμό, δη­λα­δή το νε­ο­χι­τλερι­σμό σε μια και μό­νη κατεύ­θυν­ση: την κα­τα­στρο­φή του Ισ­ρα­ήλ και την ε­ξό­ντω­ση για μια α­κό­μα φο­ρά των Ε­βραί­ων. Σύμ­φω­να με τους νε­ο­χι­τλε­ρι­κούς οι δυτι­κές ι­μπε­ρια­λι­στι­κές δυ­νά­μεις κα­θο­δη­γού­νται α­πό τους Ε­βραί­ους και το Ισρα­ήλ οι ο­ποί­οι μέ­σω αυ­τών των ι­μπε­ρια­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων ε­πι­χει­ρούν τά­χα να πε­τύ­χουν την α­πό­λυ­τη δι­κιά τους πα­γκό­σμια δι­κτα­το­ρί­α. Πί­σω α­πό αυ­τή τη νέ­ο-α­ντι­ση­μι­τι­κή προ­πα­γάν­δα βρί­σκε­ται ο νε­ο­να­ζι­στι­κός ι­μπε­ριαλι­στι­κός ά­ξο­νας Ρω­σί­ας-Κί­νας-Ι­ράν που α­ντί για τον πα­λιό α­ντι­ση­μι­τι­σμό του Χί­τλερ χρη­σι­μο­ποιεί το νέ­ο α­ντι­ση­μι­τι­σμό που εμ­φα­νί­ζε­ται σαν α­ντι­σιω­νι­σμός. Ο χι­τλε­ρι­κός α­ντι­ση­μι­τι­σμός ή­θε­λε την ε­ξα­φά­νι­ση των δια­σκορ­πισμέ­νων σε κά­θε χώ­ρα Ε­βραί­ων ε­πει­δή τά­χα συ­νω­μο­τού­σαν για την πα­γκό­σμια κυ­ριαρ­χί­α. Ο νε­ο­χι­τλε­ρι­κός α­ντι­ση­μι­τι­σμός, που βα­σι­κά τον προ­ω­θεί η ψευ­τοα­ρι­στε­ρά θέ­λει την ε­ξα­φά­νι­ση του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ, ε­πει­δή τά­χα αυ­τό διοι­κεί και κα­τα­πιέ­ζει τον κό­σμο μέ­σω του ε­βρα­ϊ­κού λό­μπυ στις Η­ΠΑ και σε κά­θε άλ­λη ι­μπε­ρια­λι­στι­κή χώ­ρα. Η κα­τα­στρο­φή του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ δεν εί­ναι στό­χος με­ρι­κών φα­σι­στι­κών κρα­τών της Μέ­σης Α­να­το­λής αλ­λά μια παγκό­σμια πο­λι­τι­κή πλατ­φόρ­μα του νέ­ου χι­τλε­ρι­σμού ο ο­ποί­ος λέ­ει α­νοι­χτά ή ψι­θυ­ρί­ζει ό­τι δεν εί­χαν κα­μιά δου­λειά οι ε­βραί­οι να πά­νε να ε­γκα­τα­στα­θούν και να κά­νουν κρά­τος πά­νω στο έ­δα­φος ε­νός άλ­λου έ­θνους ό­πως εί­ναι το πα­λαι­στι­νια­κό, και ό­τι το κράτος τους το δη­μιούρ­γη­σε ο δυ­τι­κός ι­μπε­ρια­λισμός.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ το δη­μιούρ­γη­σε ο ευ­ρωπαϊ­κός ι­μπε­ρια­λι­στι­κός α­ντι­ση­μι­τι­σμός. Το πρώ­το σύγ­χρο­νο κύ­μα ε­γκα­τάστα­σης των ε­βραί­ων ξε­κί­νη­σε α­πό τους σε βά­ρος τους διωγ­μούς του με­γα­λο­ρώσι­κου τσα­ρι­κού ι­μπε­ρια­λι­σμού και μα­ζι­κο­ποι­ή­θη­κε α­πό τη με­θο­δι­κό­τε­ρη γενο­κτο­νί­α ό­λων των ε­πο­χών, τη χι­τλε­ρι­κή. Ό­χι μόνο δεν ι­σχύ­ει το ό­τι ί­δρυσε το Ισ­ρα­ήλ ο δυ­τι­κός ι­μπε­ρια­λι­σμός, ό­πως λέ­νε οι α­ντι­ση­μί­τες, αλ­λά ή­ταν η σο­σια­λι­στι­κή ΕΣ­ΣΔ του Στά­λιν που έ­δω­σε την καί­ρια στρα­τιω­τι­κή αλ­λά και δι­πλω­μα­τι­κή στή­ρι­ξη για την ί­δρυ­σή του το 1948 α­κρι­βώς ε­πει­δή αυ­τή η ΕΣ­ΣΔ ή­ταν ο η­γέτης και πρω­τα­θλη­τής του πα­γκό­σμιου α­ντι­χι­τλε­ρι­κού α­γώ­να. Α­ντίθε­τα η Αγ­γλί­α, που αρ­χι­κά ε­νί­σχυ­σε την ε­γκα­τά­στα­ση των διω­κό­με­νων ε­βραί­ων στην Πα­λαι­στί­νη πράγ­μα­τι για τους δι­κούς της α­ποι­κιο­κρα­τι­κούς λό­γους, έ­γι­νε με­τά τον β΄ πα­γκό­σμιο πό­λε­μο ο πιο ορ­κι­σμέ­νος ε­χθρός της δη­μιουργί­ας αυ­τού του κρά­τους, ε­νώ οι Η­ΠΑ σύρ­θη­καν α­πό την ΕΣ­ΣΔ στην α­να­γνώ­ρι­ση του νέ­ου κρά­τους για να μην α­φή­σουν τον ε­πα­να­στα­τι­κό κομ­μου­νι­σμό να ε­πι­δρά ι­δε­ο­λο­γι­κά στο Ισ­ρα­ήλ που τό­τε α­πο­τε­λού­σε το πιο προ­ο­δευ­τι­κό κομ­μά­τι του με­σα­να­το­λι­κού χώρου. 

Α­ντί­θε­τα α­πό ό­σα ι­σχυ­ρί­ζο­νται οι νε­ο­να­ζί και οι ψευ­το­α­ρι­στε­ροί α­ντι­ση­μί­τες οι ε­βραί­οι ά­ποι­κοι δεν ήρ­θαν να ε­γκα­τα­στα­θούν πά­νω σε έ­να υπαρ­κτό κρά­τος ή καν σε έ­να σχη­μα­τι­σμέ­νο πα­λαι­στι­νια­κό έ­θνος και να το υ­ποδου­λώ­σουν ή να το ε­ξο­ντώ­σουν για­τί στα 1900 δεν εί­χε α­κό­μα δη­μιουρ­γη­θεί ούτε πα­λαι­στι­νια­κή ε­θνι­κή ζω­ή, ού­τε πα­λαι­στι­νια­κή α­στι­κή τά­ξη, ού­τε συ­νειδη­τό πα­λαι­στι­νια­κό έ­θνος. Α­ντί­θε­τα οι ά­ποι­κοι δη­μιούρ­γη­σαν νέ­ες προ­ηγ­μένες συν­θή­κες υ­λι­κής πα­ρα­γω­γής στον πα­λαι­στι­νια­κό χώ­ρο που προ­σέλ­κυ­σαν νέ­ους α­ρα­βι­κούς πλη­θυ­σμούς σε αυ­τόν. Κά­τω α­πό άλ­λες πε­ρι­στά­σεις οι δύ­ο πλη­θυ­σμοί θα μπο­ρού­σαν να ζή­σουν μα­ζί σε έ­να ε­νιαί­ο κρά­τος σαν έ­να ε­βρα­ϊκό ισ­ρα­η­λι­νό και έ­να α­ρα­βι­κό πα­λαι­στι­νια­κό έ­θνος. Ό­μως αυ­τό δεν το ή­θε­λαν ού­τε οι ε­πι­κε­φα­λής των α­ποί­κων σιω­νι­στές της πιο δεξιάς τά­σης, ού­τε, ακό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο, δεν το ή­θε­λαν οι πιο α­ντι­δρα­στι­κοί ά­ρα­βες φε­ου­δάρ­χες που έ­στρε­ψαν α­πό την αρ­χή την πα­λαι­στι­νια­κή α­γρο­τιά ε­να­ντί­ον των ε­βραί­ων ε­ποί­κων ε­μπο­δί­ζο­ντας ο­ποια­δή­πο­τε ε­νό­τη­τα των δύ­ο λα­ών. Στη συ­νέ­χεια μάλι­στα οι πα­λαι­στί­νιοι φε­ου­δάρ­χες συ­νερ­γά­στη­καν στε­νά με τον Χί­τλερ στον πα­γκό­σμιο πό­λε­μο- ο αρ­χη­γός τους Χα­τζ Αλ Χου­σε­ϊ­νί ή­ταν στο Βε­ρο­λί­νο σε ό­λη τη διάρ­κεια του πο­λέ­μου φι­λο­ξε­νού­με­νος του Γ΄ Ρά­ιχ και προ­σέ­φε­ρε με­ραρ­χί­ες ι­σλα­μι­στών α­ντι­ση­μι­τών στις μο­νά­δες της Βέρ­μα­χτ - ε­νώ α­μέσως με­τά α­πό τον πό­λε­μο συμ­μά­χη­σαν με την αγ­γλι­κή α­ποι­κιο­κρα­τί­α. Έ­τσι βρέ­θηκαν σε σύ­γκρου­ση με ό­λη την προ­ο­δευ­τι­κή αν­θρω­πό­τη­τα. Αυ­τή βρή­κε α­ντί­θε­τα στους ε­βραί­ους του Ισ­ρα­ήλ τον πιο συ­νε­πή πα­ρά­γο­ντα του α­ντι­χι­τλε­ρι­κού πο­λέ­μου σε αυ­τήν την πε­ριο­χή. Έ­τσι τελικά ό­λες οι α­ντι­φα­σι­στι­κές χώ­ρες με ε­πι­κε­φα­λής την ΕΣ­ΣΔ α­να­γνώ­ρι­σαν στον Ο­Η­Ε το ισ­ρα­η­λι­νό κρά­τος κα­θώς και το δι­καί­ω­μα για έ­να πα­λαι­στι­νια­κό κρά­τος δί­πλα στο ισ­ρα­η­λι­νό. 

Ό­μως οι Πα­λαι­στί­νιοι κά­τω α­πό την πί­ε­ση της α­ρα­βι­κής α­ντί­δρα­σης και της αγ­γλι­κής α­ποι­κιο­κρα­τί­ας συ­νέ­χι­σαν να αρ­νού­νται τα δύ­ο κρά­τη και ε­πέ­μει­ναν στην κα­τα­στρο­φή του Ισ­ρα­ήλ. Α­ντί­στοι­χα οι πιο δε­ξιοί σιω­νι­στές, οι λε­γό­με­νοι α­να­θε­ω­ρη­τές της τά­σης Ζα­μπο­τίν­σκυ (Ιρ­γκούν, ο­μά­δα Στερν) αρ­νού­νταν τό­τε και οι διά­δο­χοί τους αρ­νού­νται ως τα σή­με­ρα να α­να­γνωρί­σουν το πα­λαι­στι­νια­κό κρά­τος.

Η α­τυ­χί­α και για το Ισ­ρα­ήλ και για το πα­λαι­στι­νια­κό έ­θνος ή­ταν ότι λί­γο με­τά την ί­δρυ­ση του πρώ­του ήρ­θαν στην ε­ξου­σί­α της ΕΣ­ΣΔ οι α­ντι­ση­μίτες με­γα­λο­ρώ­σοι ι­μπε­ρια­λι­στές Σου­σλόφ, Χρου­στσόφ και Μπρέζ­νιεφ. Αυ­τοί, ήδη ε­πί Στά­λιν ε­πι­τέ­θη­καν στους ε­βραί­ους της ΕΣΣΔ αλ­λά και στο Ισ­ρα­ήλ στο ό­νο­μα του α­ντι­σιω­νι­σμού, ε­νώ με­τά το θά­να­τό του Στά­λιν α­ντέ­στρε­ψαν καθα­ρά τη σο­βιε­τι­κή γραμ­μή στο πα­λαι­στι­νια­κό προ­ω­θώ­ντας μια πα­να­ρα­βι­κή συ­σπεί­ρω­ση ε­νά­ντια στο κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ που την πρό­βα­λαν και την προ­βά­λουν α­κό­μα σαν τά­χα α­ντι-ι­μπε­ρια­λι­στι­κή. Έ­τσι κα­τά­φε­ραν να διεισ­δύ­σουν σε ό­λα τα ε­θνι­κά κι­νή­μα­τα των α­ρα­βι­κών χω­ρών, να δυ­να­μώ­σουν ε­κεί τον α­ντι­σημι­τι­σμό με α­ντι­σιω­νι­στι­κό μαν­δύ­α (για­τί ο σκέ­τος α­ντι­ση­μι­τι­σμός εί­χε χρε­ο­κο­πή­σει λό­γω Χί­τλερ) και το φα­σι­σμό. Α­πό την άλ­λη με αυ­τή την κί­νη­ση έρι­ξαν το ως τό­τε ου­δέ­τε­ρο Ισ­ρα­ήλ στο πλευ­ρό των δυ­τι­κών α­ποι­κιο­κρα­τών και των Η­ΠΑ οι ο­ποί­ες πο­λε­μού­σαν τα α­ρα­βι­κά ε­θνι­κά κι­νή­μα­τα α­πό την ιμπερια­λι­στι­κή πλευ­ρά. Έ­τσι το Ισ­ρα­ήλ έ­παι­ξε α­ντι­δρα­στι­κό ρό­λο στα χρό­νια τις α­με­ρι­κά­νι­κης η­γε­μο­νί­ας πα­ρό­λο που α­πό μια ά­πο­ψη υ­πε­ρά­σπι­ζε την ύ­παρ­ξή του α­πό τις ε­πι­θέ­σεις των α­ρά­βων σο­βι­νι­στών με ε­πι­κε­φα­λής τη ρω­σό­φι­λη Συρί­α που α­πό τό­τε ή­θε­λε την Πα­λαι­στίνη, ό­πως και το Λί­βα­νο, για τον ε­αυ­τό της. 

Με­τά τη νί­κη του στον πό­λε­μο με τους ά­ρα­βες το 1967, πό­λε­μο που διευκό­λυ­νε με δι­πλω­μα­τι­κές προ­βο­κά­τσιες η Ρω­σί­α (σαν ΕΣ­ΣΔ), το Ισ­ρα­ήλ κα­τέ­λα­βε τα ε­δά­φη που ο Ο­Η­Ε α­να­γνώ­ρι­ζε α­πό το 1948 στους Πα­λαι­στί­νιους κα­θώς και άλ­λα α­ρα­βι­κά ε­δά­φη. Έ­τσι γι­γα­ντώ­θη­κε μέσα στην ισ­ρα­η­λι­νή α­στι­κή τά­ξη η σο­βινο­φα­σι­στι­κή γραμ­μή του Με­γά­λου Ισ­ρα­ήλ των α­να­θε­ω­ρη­τών σιω­νι­στών του Ιργκούν (με κα­το­πι­νούς εκ­πρό­σω­πους τους Μπε­γκίν, Σαρόν και Νε­τα­νιά­χου του Λι­κού­ντ) οι ο­ποί­οι ε­πι­διώ­κουν στρα­τη­γι­κά την κα­τάρ­γη­ση κά­θε πα­λαι­στινια­κού κρά­τους. Η γραμ­μή του Με­γά­λου Ισ­ρα­ήλ α­πο­μό­νω­σε πα­ρα­πέ­ρα το Ισ­ρα­ήλ α­πό τον α­ρα­βι­κό κό­σμο. Ό­μως με­τά τον α­ρα­βο-ισ­ρα­η­λι­νό πό­λε­μο του 1973 και με­τά τα μα­ζι­κά α­ντι­κα­το­χι­κά πο­λι­τι­κά κι­νή­μα­τα των Πα­λαι­στι­νί­ων, που α­πέ­δειξαν την α­δυ­να­μί­α του ισ­ρα­η­λι­νού ε­πε­κτα­τι­σμού να πε­τύ­χει τους στό­χους του, άρ­χι­σε μια α­ντί­στρο­φη κί­νη­ση προ­σέγ­γι­σης με το Ισ­ρα­ήλ της ε­θνι­κής α­στι­κής τά­ξης των πα­λαι­στί­νιων, αλ­λά και των α­στι­κών τά­ξε­ων πολ­λών α­ρα­βικών χω­ρών με την ε­ξαί­ρε­ση πά­ντα της ρω­σό­φι­λης Συ­ρί­ας και αρ­γό­τε­ρα του Ιράν. 

Αυ­τή η προ­σέγ­γι­ση διευ­κο­λύν­θη­κε πρώ­τον α­πό το ό­τι ο α­με­ρι­κά­νι­κος ι­μπε­ρια­λι­σμός άρ­χι­σε να κλο­νί­ζε­ται πα­γκό­σμια με­τά την ήτ­τα του στο Βιετνάμ και δεύ­τε­ρον α­πό το ό­τι η πο­λι­τι­κή διείσ­δυ­σης της ΕΣ­ΣΔ στον α­ρα­βι­κό κό­σμο άρ­χι­σε να α­πο­κα­λύ­πτε­ται ε­πί­σης σαν ι­μπε­ρια­λι­στι­κή και να συ­να­ντά­ει τε­ρά­στιες α­ντι­θέ­σεις. Έ­τσι ήρ­θε στα τέ­λη της δε­κα­ε­τί­ας του 1980 αρ­χι­κά η συμ­φι­λί­ω­ση του η­γέ­τη του α­ρα­βι­κού κό­σμου, της Αι­γύ­πτου, με το Ισ­ρα­ήλ και με­τά το 1990 ε­κεί­νη της η­γε­τι­κής ε­θνι­κής α­στι­κής δύ­να­μης των Πα­λαι­στι­νί­ων, της Φα­τάχ (Για­σέρ Α­ρα­φάτ) με τις πιο ει­ρη­νό­φι­λες και λι­γό­τε­ρο ε­πε­κτα­τι­κές τά­σεις της ισ­ρα­η­λι­νής α­στι­κής τά­ξης (Ερ­γα­τι­κό Κόμ­μα, Γι­τζάκ Ρα­μπίν). Η ιστο­ρι­κή αυ­τή προ­σέγ­γι­ση σα­μποτα­ρί­στη­κε α­πό τους α­ντι­δρα­στι­κούς και των δύ­ο ε­θνών: Α­πό τη μί­α οι ε­βραί­οι ε­πε­κτα­τι­στές συ­νέ­χι­σαν δρα­στή­ρια να χτί­ζουν νέ­ους οι­κι­σμούς στην πα­λαι­στι­νια­κή Δυ­τι­κή ό­χθη και τη Γά­ζα. Α­πό την άλ­λη οι φί­λοι ή και οι πρά­κτο­ρες της Ρω­σί­ας μέ­σα στο πα­λαι­στι­νια­κό κίνημα, το PFLP (Λα­ϊ­κό μέ­τω­πο για την α­πε­λευ­θέ­ρω­ση της Πα­λαι­στί­νης) και το PDFLP (Λαϊ­κό Δη­μο­κρα­τι­κό μέ­τω­πο για την α­πε­λευ­θέ­ρω­ση της Πα­λαι­στί­νης) έ­κα­ναν ε­πί χρό­νια κά­θε λο­γής δο­λο­φο­νι­κή προ­βο­κά­τσια σε βά­ρος ά­μα­χων ε­βραί­ων για να ε­μπο­δί­σουν την προ­σέγ­γι­ση της Φα­τάχ και της Ο­ΑΠ με το Ισ­ρα­ήλ. Αυ­τήν την πο­λι­τι­κή της προ­βο­κά­τσιας και της άρ­νη­σης της α­να­γνώ­ρι­σης του Ισ­ρα­ήλ τη στή­ρι­ζαν δι­πλω­μα­τι­κά πο­λι­τι­κά και υ­λι­κά τα ρω­σό­φι­λα κρά­τη της Μέ­σης Α­νατο­λής (αρ­χι­κά η Συ­ρί­α και πο­λύ αρ­γό­τε­ρα το νε­ο­να­ζι­στι­κό Ι­ράν των μου­λάδων) και πιο κα­λυ­μέ­να η ί­δια η Ρω­σί­α. Αυ­τές οι ε­πι­θέ­σεις κα­τά των ε­βραί­ων αμά­χων δυ­νά­μω­ναν ταυ­τό­χρο­να και τους σο­βι­νο­φα­σί­στες μέ­σα στο Ισ­ρα­ήλ που συ­μπε­ρι­φέ­ρο­νταν με ο­λο­έ­να και με­γα­λύ­τε­ρη σκλη­ρό­τη­τα ό­χι μό­νο στην ί­δια τη Φα­τάχ αλ­λά και στους πα­λαι­στί­νιους ά­μαχους. Ό­μως η προ­σέγ­γι­ση συ­νεχι­ζό­ταν πα­ρά τις αλ­λε­πάλ­λη­λες προ­βο­κά­τσιες των α­ντι­δρα­στι­κών των δύ­ο στρα­το­πέ­δων και στα 1993 ο­δή­γη­σε στην ι­στο­ρι­κή συμ­φω­νί­α του Ό­σλο σε μια στιγ­μή στην ο­ποί­α ου­σια­στι­κά και οι δύ­ο υ­περ­δυ­νά­μεις βρέ­θη­καν να μην παί­ζουν η­γε­μο­νι­κό ρό­λο στα α­ρα­βο-ισ­ρα­η­λι­νά πράγ­μα­τα. Η μεν ρώ­σι­κη δι­πλω­μα­τί­α για­τί α­κό­μα δια­χει­ρι­ζό­ταν τη με­τα­βα­τι­κή φά­ση της διά­λυ­σης της ΕΣ­ΣΔ για την α­νά­δυ­ση μιας α­κό­μα πιο ε­πι­θε­τι­κής και χι­τλε­ρι­κής Ρω­σί­ας, οι δε Η­ΠΑ γιατί η προ­ε­δρί­α Κλί­ντον σα­μπό­τα­ρε την προ­σέγ­γι­ση υ­πε­ρασπί­ζο­ντας τους ισρα­η­λι­νούς ε­πε­κτα­τι­στές πράγ­μα ό­μως που ο­δή­γη­σε την ει­ρη­νό­φι­λη κυ­βέρ­νηση Ρα­μπίν να την πα­ρα­κάμ­ψει σαν με­σο­λα­βή­τρια. Στο Ό­σλο συμ­φω­νή­θη­κε η καταρ­χήν α­να­γνώ­ρι­ση του ισ­ρα­η­λι­νού κρά­τους α­πό τους πα­λαι­στί­νιους της Φατάχ και της Ο­ΑΠ και μια έμ­μεση α­να­γνώ­ρι­ση του πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους από το Ισ­ρα­ήλ.

Η α­πά­ντη­ση στο Ό­σλο ή­ταν μέ­σα α­πό το Ισ­ρα­ήλ η δο­λο­φο­νί­α του Ρα­μπίν που έ­γι­νε στο κλί­μα της α­πορ­ρι­πτι­κής α­ντι­πα­λαι­στι­νια­κής εκ­στρα­τεί­ας του Νε­τα­νιά­χου και μέ­σα α­πό τους πα­λαι­στί­νιους με αλ­λε­πάλ­λη­λες προ­βο­κάτσιες ό­χι πια των ό­λων κι πιο α­δύ­να­μων και ψευ­τομαρ­ξι­ζό­ντων PFLP και DPFLP (που δεν μι­λού­σαν πο­τέ ω­μά για τον ε­κτο­πι­σμό ή την ε­ξό­ντω­ση των ε­βραί­ων α­μά­χων), αλ­λά με τις σφα­γές των ισ­ρα­η­λι­νών α­μά­χων α­πό τους αυ­τό­χει­ρες της Χα­μάς, τους πραγ­μα­τι­κούς α­πο­γό­νους των χι­τλε­ρι­κών ι­σλα­μι­κών ταγ­μά­των του Χίτλερ. 

 

Ή­ταν η Ρω­σί­α, ο η­γε­μό­νας της συ­ρια­κής πο­λι­τι­κής, που σε συ­νερ­γα­σία με το συ­ρια­κό κρά­τος έ­φτια­ξε την ι­σλα­μο­να­ζι­στι­κή Χα­μάς η ο­ποί­α ε­ξα­γό­ρασε εύ­κο­λα με ά­φθο­νο “φι­λαν­θρω­πι­κό” χρή­μα έ­να μέ­ρος α­πό την πε­ρι­θω­ριο­ποι­ημέ­νη πα­λαι­στι­νια­κή φτω­χο­λο­γιά και την έ­στρε­ψε στη γραμ­μή της ό­χι πια της μη α­να­γνώ­ρι­σης του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ (ό­πως έ­κα­ναν αρ­χι­κά η Φα­τάχ και η Ο­ΑΠ και ως το τέ­λος τα “μαρ­ξί­ζο­ντα” PFLP και DPFLP) αλ­λά στη χι­τλε­ρι­κού α­ντι­ση­μι­τικού τύ­που ε­ξό­ντω­ση των ε­βραί­ων κα­τοί­κων του Ισ­ρα­ήλ. Αρ­χι­κά οι ισ­ρα­η­λι­νοί σο­βι­νο­φα­σί­στες ε­πε­κτα­τι­στές εί­δαν στην δη­μιουρ­γί­α της Χα­μάς έ­ναν παρά­γο­ντα που θα ε­ξου­δε­τέ­ρω­νε τους λο­γι­κούς ε­θνι­κι­στές της Φα­τάχ. Οι ρω­σό­φιλοι ψευ­το­α­ρι­στε­ροί που πα­ρι­στά­νουν τους φα­να­τι­κούς φί­λους των Πα­λαι­στί­νιων κρύ­βουν ό­τι νε­ο­να­ζι­στι­κή Χα­μάς αρ­νεί­ται μαζί με την ύ­παρ­ξη του Ισ­ρα­ήλ και την ύ­παρ­ξη ε­νός πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους δί­πλα στο Ισ­ρα­ήλ. Για αυ­τό λί­γοι ξέ­ρουν ό­τι η Χα­μάς εί­ναι στην ου­σί­α της μια α­ντε­θνι­κή παλαι­στι­νια­κή δύ­να­μη για­τί στη βά­ση της ι­δε­ο­λο­γί­ας της βρί­σκε­ται το ι­σλα­μικό “υ­πε­ρε­θνι­κό” χα­λι­φά­το δη­λα­δή η κα­τάρ­γη­ση των ε­θνι­κών κρα­τών ό­πως το θέλει και ο νε­ο­να­ζι­στι­κός ά­ξο­νας με η­γεμό­να την αυ­το­κρα­το­ρι­κή Ρω­σί­α και το υ­πο-ι­μπε­ρια­λι­στι­κό Ι­ράν των μου­λά­δων. Γι αυ­τό η Χα­μάς βρί­σκε­ται σε α­νει­ρή­νευ­το πό­λε­μο με την μό­νη ε­θνι­κή δύ­να­μη των Πα­λαι­στί­νιων, την Φα­τάχ, που πραγ­μα­τι­κά πα­λεύ­ει για την α­πε­λευ­θέ­ρω­ση και την ε­δα­φι­κή α­κε­ραιό­τη­τα του πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους. Η Χα­μάς έ­δει­ξε την πραγ­μα­τι­κή φύ­ση της α­να­γνω­ρί­ζο­ντας πρώ­τη αυ­τή στον κό­σμο και μό­νη μα­ζί με τη Νι­κα­ρά­γουα τα ρώ­σι­κα προ­τε­κτο­ρά­τα της Οσ­σε­τί­ας και της Α­μπχα­ζί­ας, δη­λα­δή το δια­με­λι­σμό της Γε­ωρ­γί­ας α­πό τη Ρω­σί­α. Η Ρω­σί­α θέ­λει να συ­ντρί­ψει τις α­ρα­βι­κές χώ­ρες και τα ε­θνι­κά κι­νή­μα­τα που α­ντι­στέ­κο­νται στην ε­πι­θε­τι­κή ε­πεμ­βα­τι­κή πο­λι­τική των ι­σλα­μο­φα­σι­στών, ό­πως αυ­τή ε­φαρ­μό­ζε­ται το­πι­κά μέ­σω Ι­ράν-Συ­ρί­ας-Κα­τάρ. Η α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα της ρώ­σι­κης δι­πλω­μα­τί­ας εί­ναι τε­ρά­στια σε σχέ­ση με ε­κεί­νη των Η­ΠΑ για­τί αυ­τές ε­πεμ­βαί­νουν πα­ντού α­προ­κά­λυ­πτα ε­νώ ε­κεί­νη ε­πεμ­βαί­νει “δια­κρι­τι­κά” μέ­σω πρα­κτό­ρων και μέ­σω φι­λι­κών ε­σω­τε­ρι­κών πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων σε κά­θε χώ­ρα και σε κά­θε περιο­χή του κό­σμου. Το με­γά­λο ό­πλο της ρώ­σι­κης δι­πλω­μα­τί­ας στη Μέ­ση Α­να­το­λή και πα­ντού εί­ναι ό­τι το­ποθε­τεί πρά­κτο­ρες και μέ­σα σε ε­χθρι­κές της δυ­νά­μεις δη­λα­δή και μέ­σα στη Φατάχ και μέ­σα στους σου­νί­τες του Λι­βά­νου δη­λα­δή και στις δυ­νά­μεις που α­ντι­στέ­κο­νται στη Χα­μάς και στη Χεζ­μπο­λάχ. Στη Φα­τάχ έ­χει τον Α­μπάς, στους σου­νί­τες του Λι­βά­νου τον πρω­θυ­πουρ­γό Σι­νιό­ρα. Αυ­τοί οι δύ­ο μα­χαι­ρώ­νουν πι­σώ­πλα­τα τα κι­νή­μα­τα στα ο­ποί­α η­γού­νται συμ­φι­λιώ­νο­ντάς τα διαρ­κώς με την Χα­μάς και την Χεζ­μπο­λάχ α­ντί­στοι­χα.

Ο λό­γος για τον ο­ποί­ο η Χεζ­μπο­λάχ και η Χα­μάς ρί­χνουν κά­θε τό­σο πυραύ­λους στο Ισ­ρα­ήλ εί­ναι ο ε­ξής: Θέ­λουν να προ­κα­λέ­σουν στρα­τιω­τι­κές ε­πιθέ­σεις του Ισ­ρα­ήλ που ό­πως κά­θε άλ­λη κυ­ρίαρ­χη χώ­ρα μοι­ραί­α θα ε­πι­χει­ρούσε να ε­ξου­δε­τε­ρώ­σει την πη­γή των πυ­ραύ­λων που ε­ξα­πο­λύ­ο­νται ε­να­ντί­ον της α­ναί­τια α­πό μια άλ­λη χώ­ρα. Αλ­λά οι προ­βο­κά­το­ρες της Χεζ­μπο­λάχ και της Χαμάς ε­ξα­πο­λύ­ουν τους πυ­ραύ­λους τους και γε­νι­κό­τε­ρα τα βα­ριά τους πυ­ρά μέ­σα α­πό πυκνο­κα­τοι­κη­μέ­νες πε­ριο­χές α­μά­χων. Αυ­τή εί­ναι η τα­κτι­κή “των αν­θρώπι­νων α­σπί­δων” που δεν έ­χει πο­τέ χρη­σι­μο­ποι­η­θεί α­πό ε­θνι­κό α­πε­λευ­θε­ρω­τικό κί­νη­μα αλ­λά μό­νο α­πό φα­σί­στες ει­σβο­λείς. Πο­τέ έ­να ε­θνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τικό κί­νη­μα δεν θα έ­ρι­χνε πυ­ρά σε τα­κτι­κό στρα­τό εισβολής, και μά­λι­στα πυ­ρά όλ­μων, μέ­σα ή δί­πλα α­πό κα­τοι­κού­με­να σπί­τια και σε α­στι­κές πε­ριο­χές με τον κίν­δυ­νο να α­ντι­με­τω­πί­σει α­πά­ντη­ση με α­κό­μα πιο βα­ριά πυ­ρά. Γι αυ­τό οι α­ντάρ­τι­κοι και οι τα­κτι­κοί α­μυ­ντι­κοί στρα­τοί πο­λε­μά­νε στο ύ­παι­θρο ή όταν χρεια­στεί α­δειάζουν τα χώ­ρια, α­κό­μα και τις πό­λεις, ό­ταν χρειά­ζε­ται να πο­λε­μή­σουν ε­χθρι­κούς στρα­τούς.

Ο τε­λευ­ταί­ος πό­λε­μος στη Γά­ζα, ό­πως και ο προ­πέρ­σι­νος στο Λί­βα­νο, ξε­κί­νη­σαν με πρω­το­βου­λί­α της Χεζ­μπο­λάχ και της Χα­μάς α­ντί­στοι­χα για να προ­βο­κά­ρουν το Ισ­ρα­ήλ ρί­χνο­ντάς του πυ­ραύ­λους ε­ντε­λώς α­πρό­κλη­τα. Το τελευ­ταί­ο δεν φά­νη­κε στον πο­λύ κό­σμο, ει­δι­κά ε­δώ στην Ελ­λά­δα που εί­ναι χώ­ρα του φι­λι­κή προς το νε­ο­να­ζι­στι­κό ά­ξο­να, για­τί η Χα­μάς εμ­φά­νι­σε τους πυ­ραύλους της κα­τά του Ισ­ρα­ήλ σαν α­πά­ντη­ση στον α­πο­κλει­σμό της Γά­ζας α­πό το Ισρα­ήλ. Η α­λή­θεια ό­μως εί­ναι ό­τι το Ισ­ρα­ήλ α­πέ­κλει­σε τη Γά­ζα α­φού πρώ­τα δέ­χτη­κε για αρ­κε­τά χρό­νια ε­πι­θέ­σεις με πυ­ραύ­λους α­πό τη Χα­μάς. Και δεν τους δέ­χτη­κε ε­πει­δή τά­χα η Χα­μάς ή­θε­λε να α­πε­λευ­θε­ρώ­σει τη Γά­ζα και τους παλαι­στί­νιους α­πό την κα­το­χή του Ισ­ρα­ήλ. Α­ντί­θε­τα η Χα­μάς ε­νέ­τει­νε τις πυραυ­λι­κές ε­πι­θέ­σεις της κα­τά του Ισ­ρα­ήλ α­φού αυ­τό εί­χε α­πο­χω­ρή­σει ε­ντε­λώς α­πό τη Γά­ζα και α­φού το κα­τε­χό­με­νο κομ­μά­τι της Πα­λαι­στί­νης εί­χε μια κυβέρ­νη­ση που δεν ή­θε­λε πό­λε­μο με το Ισ­ρα­ήλ, αλ­λά βρι­σκό­ταν σε μια φά­ση α­σταθούς συ­νύ­παρ­ξης, αλ­λά πά­ντως συ­νύ­παρ­ξης μα­ζί του. Το ό­τι η Χα­μάς δεν έ­ριχνε ρου­κέ­τες εξ ο­νό­μα­τος του πα­λαι­στι­νια­κού λα­ού α­πο­δει­κνυό­ταν και α­πό την ω­μή δι­κτα­το­ρί­α που α­σκεί πά­νω στη Φα­τάχ μέ­σα στη Γά­ζα που έ­φτα­σε και σε ω­μές δο­λο­φο­νί­ες των στε­λε­χών της Φα­τάχ α­κριβώς πά­νω στον πό­λε­μο και με κά­λυ­ψη τον πό­λε­μο. 

Ά­με­σος πο­λι­τι­κός στό­χος αυ­τής της προβο­κά­τσιας ή­ταν να κά­νει το Ισ­ρα­ήλ ει­σβο­λές, βομ­βαρ­δι­σμούς και στρα­τιω­τι­κές ε­πι­χει­ρή­σεις μέ­σα σε πλη­θυ­σμούς και με­τά να κι­νη­μα­το­γρα­φη­θούν οι νε­κροί και οι τραυ­μα­τί­ες από το έ­τοι­μο και κα­λο­χτι­σμέ­νο δί­κτυο της ι­ρα­νι­κής τη­λε­ό­ρα­σης και της φιλο­ρώ­σι­κης σε ό­λη τη γραμ­μή της Αλ Τζα­ζί­ρα. Α­μέ­σως με­τά η ει­κό­να των ε­κα­τοντά­δων α­κρω­τη­ρια­σμέ­νων νη­πί­ων της Γά­ζας πή­γαι­νε σε ό­λα τα σπί­τια της γης την ώ­ρα που κα­μιά τέ­τοια ει­κό­να δεν εμ­φα­νί­στη­κε πο­τέ α­πό τα ε­κα­το­ντά­δες χι­λιά­δες σφαγ­μέ­να νή­πια του Νταρ­φούρ, της Βο­σνί­ας και της Τσε­τσε­νί­ας. Και δεν πή­γε πο­τέ για δυο λό­γους: πρώ­τον για­τί οι σφα­γείς ε­κεί ή­ταν οι άν­θρω­ποι του νε­ο­να­ζι­στι­κού με­τώ­που, σου­δα­νοί ι­σλα­μο­φα­σί­στες, σέρ­βοι ορ­θοδο­ξο­φα­σί­στες και ρώ­σοι νε­ο­τσα­ρι­κοί φα­σί­στες, δη­λα­δή οι άν­θρω­ποι του πα­γκό­σμιου με­τώ­που ι­μπε­ρια­λι­στών που έ­χει τη με­γα­λύ­τε­ρη ι­σχύ σε προ­πα­γαν­δι­στι­κό ε­πί­πε­δο α­κρι­βώς για­τί έ­χει την πιο κα­λά ε­πε­ξερ­γα­σμέ­νη πο­λι­τι­κή γραμ­μή και τους πιο σα­φείς πο­λι­τι­κούς στό­χους. Πο­τέ οι α­να­το­λι­κοί σφα­γείς δεν σφά­ζουν αν δεν εί­ναι σί­γου­ροι ό­τι θα ε­λέγ­ξουν την ει­κό­να. Ει­σβά­λουν και σφά­ζουν μό­νο ό­ταν εί­ναι σί­γου­ροι ό­τι θα έ­χουν διώ­ξει κά­θε α­ντι­κειμε­νι­κό ο­πε­ρα­τέρ α­πό το θέ­α­τρο ε­πι­χει­ρή­σε­ων. Ε­πί πλέ­ον ει­σβά­λουν και σφά­ζουν ό­ταν έ­χουν πε­τύ­χει ευ­νο­ϊ­κούς πο­λι­τι­κούς συ­σχε­τι­σμούς σε ε­πί­πε­δο διεθνών συμ­μα­χιών και της α­ντί­στοι­χης προ­πα­γάνδας. Οι ισ­ρα­η­λι­νοί έ­κα­ναν πό­λε­μο χω­ρίς να λο­γα­ριά­σουν ό­σο έ­πρε­πε την πα­γκό­σμια κοι­νή γνώ­μη. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα έ­κα­ναν δύ­ο με­γά­λα λά­θη. Το έ­να εί­ναι πο­λι­τι­κό και έ­χει να κά­νει με την α­δυ­να­μί­α τους να κα­τα­λά­βουν ό­τι ο πό­λε­μος που δί­νουν με τους ισλα­μο­φα­σίστες εί­ναι τμή­μα ε­νός πα­γκό­σμιου πο­λέ­μου του ο­ποί­ου ό­μως τον κύ­ριο υ­πο­κι­νη­τή, την που­τι­νι­κή Ρω­σί­α, τον θε­ω­ρούν α­πό ου­δέ­τε­ρη έ­ως φιλι­κή δύ­να­μη. Το δεύ­τε­ρο εί­ναι βα­θύ­τε­ρο στρα­τη­γι­κό-ι­δε­ο­λο­γι­κό και έ­χει να κά­νει με τον ε­πε­κτα­τι­σμό και το φα­σι­σμό της πιο δε­ξιάς πτέ­ρυ­γας της α­στι­κής τά­ξης του Ισ­ρα­ήλ. Αυ­τή θε­ω­ρεί ό­τι το Ισ­ρα­ήλ ο­φεί­λει να έ­χει πο­λύ λί­γους στρα­τιώ­τες νε­κρούς για­τί η δια­τή­ρη­σή του εί­ναι έ­να ζή­τη­μα στρα­τιω­τικού α­ριθ­μη­τι­κού συ­σχε­τι­σμού α­πέ­να­ντι σε έ­ναν α­νε­ξά­ντλη­το και σχε­τι­κά ομοιο­γε­νή και α­νε­πί­δε­κτο πολι­τι­κής προ­ό­δου α­ρα­βι­κό πλη­θυ­σμό. Γι αυ­τό ο ισ­ρα­η­λι­νός στρα­τός α­πα­ντά­ει ε­δώ και χρό­νια στην ι­σλα­μο­φα­σι­στι­κή πρό­κλη­ση ρι­σκά­ρο­ντας και α­πο­δε­χό­με­νος τη σφα­γή των πα­λαι­στί­νιων και γε­νι­κά αρά­βων α­μά­χων για την ο­ποί­α ό­μως την κύ­ρια ευ­θύ­νη έ­χουν οι προ­βο­κά­το­ρες των αν­θρώ­πι­νων α­σπί­δων. Αν η ισ­ρα­η­λι­νή α­στι­κή τά­ξη λο­γά­ρια­ζε σαν πρώ­το και καί­ριο μέ­γε­θος για το μέλ­λον της χώ­ρας τα αι­σθή­μα­τα α­πέ­να­ντι στο Ισ­ραήλ των λα­ών της γης και πά­νω απ ό­λα των πλη­θυ­σμών των μου­σουλ­μα­νι­κών χω­ρών, ι­διαί­τε­ρα των πα­λαι­στί­νιων, οι ο­ποίοι ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο κα­τα­πιέζο­νται α­πό τους ι­σλα­μο­φα­σί­στες του Ι­ράν και της Συ­ρί­ας, θα φρό­ντι­ζε να μειώ­σει στο ε­λά­χι­στο τους νε­κρούς πα­λαι­στί­νιους α­μά­χους. Αυ­τό θα το πε­τύ­χαινε μό­νο θυ­σιά­ζο­ντας τους δι­κούς του στρα­τιώ­τες σε έ­ναν πα­ρα­τε­τα­μέ­νο πόλε­μο και με μά­χες σώ­μα με σώ­μα στις πό­λεις της Γά­ζας, ε­νώ θα εί­χε ε­τοι­μά­σει α­πό πριν τα πά­ντα για την πλή­ρη τρο­φο­δο­σί­α και την α­πο­μά­κρυν­ση του ά­μαχου πλη­θυ­σμού α­πό τις ζώ­νες πο­λε­μι­κών ε­πι­χει­ρή­σε­ων. Αλ­λά αν η ό­ποια ισ­ρα­ηλι­νή κυ­βέρ­νη­ση α­κο­λου­θού­σε αυ­τήν την τα­κτι­κή θα έπε­φτε α­μέ­σως κά­τω από τα πο­λι­τι­κά πυ­ρά των σο­βι­νο­φα­σι­στών ε­πε­κτα­τι­στών του Νε­τα­νιά­χου και του προ­βο­κά­το­ρα, μάλ­λον ρω­σό­φι­λου φα­σί­στα Λί­μπερ­μαν που ή­θε­λαν έ­ναν πόλε­μο μέ­χρις ε­σχά­των με ε­λά­χι­στους ισ­ρα­η­λι­νούς στρα­τιώ­τες νε­κρούς. Έ­τσι έμε­νε μια δι­πλή δυ­να­τό­τητα για την κυ­βέρ­νη­ση Ολ­μέρ­τ-Λίβ­νι-Μπά­ρακ. Εί­τε να μην ξε­κι­νή­σει τον πό­λε­μο ό­πο­τε η γραμ­μή της ει­ρή­νης θα έ­χα­νε κά­θε κύ­ρος στον ισ­ρα­η­λι­νό λα­ό που υ­πέ­φε­ρε πραγ­μα­τι­κά α­πό τους πυ­ραύ­λους της Χα­μάς και εί­χε α­πο­κά­μει, εί­τε θα έ­πρε­πε να στα­μα­τή­σει γρή­γο­ρα τον πόλεμο δίνο­ντας μια αυ­στη­ρή προ­ει­δο­ποί­η­ση στους χα­μα­σί­τες φα­σί­στες ί­σα-ί­σα για να κερ­δί­σει “ι­στο­ρι­κό χρό­νο”. Αυ­τή ή­ταν α­πό ό­σα δια­βά­ζου­με η πρό­τα­ση του Μπάρακ που α­πορ­ρί­φθη­κε α­πό τον Ολ­μέρ­τ αλ­λά και τη Λίβ­νι. 

Το α­πο­τέ­λε­σμα ή­ταν μια α­κό­μα διε­θνής πο­λι­τι­κή ήτ­τα για το Ισ­ραήλ, η πιο με­γά­λη ως τώ­ρα, που δεν θα αρ­γή­σει να με­τα­τρα­πεί σε νέ­α στρα­τιω­τική α­να­σφά­λεια για τον πλη­θυ­σμό α­πό τους πυ­ραύ­λους της Χα­μάς. Κερ­δι­σμέ­νος εν­νο­εί­ται ή­ταν πά­λι ο ι­σλα­μο­φα­σι­σμός που δυ­νά­μω­σε τις θέ­σεις μέ­σα στις α­ρα­βι­κές χώ­ρες και μέ­σα στον πα­λαι­στι­νια­κό λα­ό. Αυ­τός άλ­λω­στε α­κρι­βώς ή­ταν ο βα­θύ­τε­ρος στό­χος της Χα­μάς και της ρώ­σι­κης δι­πλω­μα­τί­ας που βρί­σκεται πί­σω της: Α­πό τη μια να γί­νει η Χα­μάς ο πο­λι­τι­κός η­γε­μό­νας στην Πα­λαι­στί­νη και να α­δυ­να­τί­σει πε­ρισ­σό­τε­ρο τις α­νε­ξαρ­τη­σια­κές και ει­ρη­νό­φι­λες αντι-ισλα­μο­φα­σι­στι­κές δυ­νά­μεις στις τρεις χώ­ρες κλει­διά: Αί­γυ­πτο, Σα­ου­δι­κή Α­ρα­βί­α, Ιορ­δα­νί­α. (Δεν πρέ­πει να ξε­χνά­με ό­τι χά­ρη στους προ­βο­κα­τό­ρικους πυ­ραύ­λους του 2006 η Χεζ­μπο­λάχ και η Συ­ρί­α πή­ραν ξα­νά την ε­ξου­σί­α στο Λίβα­νο). Και α­πό την άλ­λη να έρ­θει στην ε­ξουσί­α του Ισ­ρα­ήλ το χει­ρό­τε­ρο δυνα­τό μπλοκ, το Ισ­ρα­ήλ του Λι­κού­ντ και του Λί­μπερ­μαν το πιο μι­ση­τό στον α­ραβι­κό κό­σμο και το πιο ε­πιρ­ρε­πές στην α­να­το­λι­κή προ­βο­κά­τσια. Δη­λα­δή και τώρα ε­πα­λη­θεύ­τη­κε η ύ­παρ­ξη ε­νός κα­τα­στρο­φι­κού αλ­λη­λο­τρο­φο­δο­τού­με­νου δίπο­λου: Οι αντι­ση­μί­τες στην ε­ξου­σί­α στην Πα­λαι­στί­νη φέρ­νουν στην ε­ξουσί­α του Ισ­ρα­ήλ την α­κρο­δε­ξιά και φα­σι­στι­κή πτέ­ρυ­γα των σιω­νι­στών. Αυ­τήν την πτέ­ρυ­γα θα την παί­ξουν πολ­λοί οι χει­ρό­τε­ρες υ­φε­σια­κές φρά­ξιες του α­μερι­κά­νι­κου ι­μπε­ρια­λι­σμού που εκ­προ­σω­πού­νται α­πό τον Ο­μπάμα και την ρωσό­φι­λη Κλί­ντον. Φαί­νε­ται ό­τι το δί­πο­λο πρέ­πει να πά­ει ως την ά­κρη του για να συ­νει­δη­το­ποι­η­θούν οι δύ­ο λα­οί, ισ­ρα­η­λι­νός και πα­λαι­στι­νια­κός ό­τι πρέ­πει κά­πο­τε να ε­νω­θούν και να το πο­λε­μή­σουν τους φα­σί­στες και να α­ντι­στα­θούν στις ι­μπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις κά­θε εί­δους.