"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
και πως για τη συνέχιση της κρίσης φταίει η «εμμονή του Κίεβου να δώσει στρατιωτική «λύση» με την αμέριστη συμπαράσταση και στήριξη της Ουάσιγκτον» (δήλωση Κ. Ήσυχου, υπεύθυνου εξωτερικής πολιτικής και άμυνας και μέλους του Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ, 28/8). Φυσικά, τα πιο λυσσασμένα φερέφωνα των νέων χίτλερ όχι μόνο δε διστάζουν να παραδεχτούν τον επεμβατικό ρόλο της Ρωσίας αλλά έχουν και το θράσος να τον «δικαιολογούν» ισχυριζόμενα ότι «η Ουκρανία, μαζί με την Λευκορωσία, αποτελεί ζωτικό χώρο στην Ευρώπη για την Ρωσική Συνομοσπονδία» και ότι «χάριν της γενναίας στάσης του Πούτιν και του ρωσικού λαού της Ουκρανίας» απέτυχαν οι προσπάθειες των «Αμερικανοσιωνιστών να εμπλέξουν την Ευρώπη σε έναν βρώμικο πόλεμο με στόχο τη Ρωσία» (σύμφωνα με τη ναζιστική – γι’ αυτό και άκρως ρωσόδουλη – συμμορία της Χ.Α.).
Στην πραγματικότητα, όλες αυτές οι φωνές επιχειρούν να δικαιολογήσουν στα μάτια της κοινής γνώμης την καθημερινή κτηνωδία των ένοπλων συμμοριών κουκουλοφόρων που λυμαίνονται το Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ: τις απαγωγές, τα βασανιστήρια και τις δολοφονίες αμάχων με χαρακτηριστική την πρόσφατη δολοφονία του επίτιμου προξένου της Λιθουανίας στο Λουγκάνσκ, τα πογκρόμ σε βάρος μειονοτήτων, το πλιάτσικο και τους εξευτελισμούς των αιχμαλώτων. Στις 28/7, μια ανακοίνωση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες διαπίστωνε ότι οι στασιαστές συνεχίζουν «να απαγάγουν, να κρατούν, να βασανίζουν και να εκτελούν ανθρώπους που κρατούνται όμηροι προκειμένου να εκφοβίσουν και να ασκήσουν την εξουσία τους στον πληθυσμό με ωμό και βάναυσο τρόπο», ενώ υπολόγιζε τον αριθμό των απαγωγών που σημειώθηκαν ως τότε από τα μέσα Απρίλη σε 812 με θύματα «τοπικούς πολιτικούς, δημόσιους υπάλληλους και υπαλλήλους της τοπικής βιομηχανίας άνθρακα» σημειώνοντας ότι «η πλειοψηφία είναι απλοί πολίτες, συμπεριλαμβανομένων δασκάλων, δημοσιογράφων, κληρικών και σπουδαστών». Το γύρο του κόσμου έκαναν δύο περιστατικά που δείχνουν το μέγεθος της εξαχρείωσης στο οποίο έχουν βυθίσει τη χώρα τα νεοχιτλερικά καθάρματα του ρωσικού ευρασιατισμού. Στην επέτειο της ουκρανικής ανεξαρτησίας οι στασιαστές του Ντονέτσκ εξευτέλισαν αιχμάλωτους στρατιώτες αναγκάζοντάς τους να παρελάσουν κάτω από τις αποδοκιμασίες ενός πλήθους φασιστών. «Στην κεφαλή της παρέλασης βρισκόταν μια ελκυστική νεαρή ξανθιά που κρατούσε ένα αυτόματο, ακολουθούμενη από πολλές δεκάδες αιχμαλωτισμένων ουκρανών στρατιωτών, βρόμικων, μωλωπισμένων και ατημέλητων, με ξυρισμένα κεφάλια, φορώντας δυσώδεις στολές παραλλαγής και κοιτώντας χαμηλά στα πόδια τους. Θεατές φώναζαν ότι οι άντρες αυτοί πρέπει να εκτελεστούν και επιτέθηκαν στους αιχμαλώτους με άδεια μπουκάλια μπύρας, αυγά και ντομάτες καθώς κατέβαιναν την Οδό Αρτιόνοφσκ, την κεντρική αρτηρία του Ντονέτσκ. Ένα μεγάφωνο έπαιζε το “Σλαβικό Εμβατήριο” του Τσαϊκόφσκι, ένα γνωστό ρώσικο πατριωτικό κομμάτι. Πίσω από τους κρατούμενους ήταν ένα βυτιοφόρο που έριχνε σαπουνόνερο, καθαρίζοντας επιδεικτικά το οδόστρωμα απ’ όπου είχαν περάσει οι ουκρανοί στρατιώτες» (ΝΥΤ, 24/8). Σε ένα άλλο περιστατικό στην ίδια πόλη, οι φασίστες έπιασαν μια γυναίκα που κατηγόρησαν για κατασκοπία. Την τύλιξαν με την ουκρανική σημαία βάζοντάς της ένα γελοίο στεφάνι με ουκρανικά χρώματα στα μαλλιά, την ανάγκασαν να σταθεί μπροστά σε ένα στύλο κρατώντας ένα χαρτόνι που έγραφε «αυτή σκοτώνει τα παιδιά μας», και την άφησαν στο έλεος του αφιονισμένου πλήθους (25/8).
Ήταν αυτό το άμεσο ξεδίπλωμα των απάνθρωπων ιδιοτήτων των αποσχιστικών αρχών που έκανε τον τοπικό ρωσόφωνο πληθυσμό να αποστασιοποιηθεί γρήγορα απ’ αυτούς. Το τελευταίο διάστημα ο διεθνής τύπος καταγράφει περιστατικά αντίστασης στο καθεστώς των αποσχιστών, όπως ήταν π.χ. ένα γκράφιτι που εμφανίστηκε στο Ντονέτσκ και δείχνει τον καγκεμπίτη πρώην «υπουργό άμυνας» της αυτοαποκαλούμενης «ΛΔ του Ντονέτσκ» Στρελκόφ να αυτοπυροβολείται προτρέποντάς τον να κάνει το ίδιο. Η αποδιοργάνωση και η απειθαρχία σαρώνουν τις τάξεις των στασιαστών. Αναφέρονται περιστατικά ατυχημάτων που προκαλούν μεθυσμένοι στρατιώτες (βλ. New York Times, 19/8). «Μετά τη χθεσινή παρέλαση των αιχμαλώτων πολέμου, η συμπάθεια για το λαό του Ντονμπάς είναι χαμηλή σε άλλες περιοχές της Ουκρανίας» ομολόγησε ο πρώην ουκρανός διπλωμάτης Ο. Βολόσιν (ΝΥΤ, 25/8). Όσο προέλαυνε ο ουκρανικός στρατός οι ίδιοι οι κάτοικοι της νοτιοανατολικής Ουκρανίας που ήρθαν σε επαφή μαζί του μπόρεσαν να δουν ακόμα καλύτερα τη δημαγωγία που έκρυβε η προπαγάνδα των φιλο-Πούτιν «εκπροσώπων» τους. Γιατί δεν ήταν οι ίδιες οι μάζες του Ντονμπάς που πήραν τα όπλα για την «απελευθέρωσή» τους, αλλά σκοτεινές ναζιφασιστικές συμμορίες που είχαν στην ηγεσία ανθρώπους των μυστικών υπηρεσιών, μαζί με «εθελοντές» από την πρώην ΕΣΣΔ και άλλες χώρες (κοζάκοι, τσετσένοι, οσετοί, αμπχάζιοι, σέρβοι τσέτνικ κτλ) που στρατολογούνται και εκπαιδεύονται σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις της Ρωσίας. Ο γενικός συντονισμός του «αγώνα» δόθηκε σε φαιο«κόκκινα» καθάρματα της KGB που ήρθαν, φυσικά, όλα από τη γειτονική Ρωσία. Η δυσαρέσκεια του πληθυσμού ήταν ένας βασικός λόγος που οι σοσιαλιμπεριαλιστές ξήλωσαν τελικά σχεδόν ολάκερη την προερχόμενη από τη Ρωσία ηγεσία του ψευδοκράτους τους αντικαθιστώντας την με ουκρανούς δοσίλογους.
Όμως η αποστασιοποίηση του ντόπιου πληθυσμού ήταν με τη σειρά του ο κύριος λόγος για τον οποίον οι ρώσοι επιθετιστές υπερφαλαγγίστηκαν στρατιωτικά μέχρι τα μέσα Αυγούστου, παρ’ όλες τις προσπάθειες της ρωσικής διπλωματίας και των συμμάχων της για να τους βοηθήσει: Δηλαδή, παρά τις εκκλήσεις των ανοιχτών ή κρυφών φίλων του Κρεμλίνου για παύση των εχθροπραξιών και έναρξη συνομιλιών την ώρα που η επέμβαση συντριβόταν αποφασιστικά, παρά τη συνεχιζόμενη υλική και έμψυχη «υποστήριξη» των αποσχιστών από το Κρεμλίνο (βλ. ρώσους ένοπλους «εθελοντές», τεθωρακισμένα, πύραυλοι Γκραντ κτλ.), παρά την άρνηση των ΗΠΑ και της ΕΕ να ενισχύσουν το Κίεβο με οπλισμό και να απομονώσουν διπλωματικά τη Μόσχα προτιμώντας την ουσιαστικά ανώδυνη για την τελευταία «λύση» του οικονομικού εμπάργκο, παρά τους προβοκατόρικους βομβαρδισμούς των πόλεων που κατέχουν οι αποσχιστές από την ηγεσία του Κιέβου. Να λοιπόν γιατί η ρώσικη αντεπίθεση που ακολούθησε και κατέληξε στην επαίσχυντη για την Ουκρανία συμφωνία κατάπαυσης πυρός του Αυγούστου δε θα μπορούσε παρά να είναι το αποτέλεσμα καθαρής εισβολής του ρωσικού τακτικού στρατού μέσα στην Ουκρανία.
Η εισβολή όχι μόνο διέσωσε τους θύλακες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ αλλά και άνοιξε διάδρομο νότια προς την Αζοφική Θάλασσα με στόχο να ενώσει την Κριμαία με την υπόλοιπη κατεχόμενη περιοχή. Ήδη από τα μέσα Αυγούστου ο ρωσικός στρατός βομβάρδιζε θέσεις του ουκρανικού στρατού κατά μήκος των συνόρων, ενώ στρατιωτικά κομβόι περνούσαν τα σύνορα για να ενισχύσουν με οπλισμό τους στασιαστές. Στις 21/8 ο νέος υπουργός άμυνας του Κιέβου, Β. Χελέτεϊ, αποκάλυψε ότι ο αντίπαλος χρησιμοποιούσε όπλα που δε διέθεταν ποτέ οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις (Interfax-Ukraine, 22/8), ενώ λίγο νωρίτερα, ο ρώσος ομόλογός του τιμούσε το σύνταγμα αλεξιπτωτιστών του Πσκώφ, που σύμφωνα με ρωσικά ΜΜΕ είχε σημειώσει μεγάλες απώλειες τις προηγούμενες μέρες στο ουκρανικό θέρετρο, με το μετάλλιο Σουβόροφ. Στις 25/8 συνελήφθησαν 10 ρώσοι αλεξιπτωτιστές που είχαν εισχωρήσει βαθιά μέσα στο έδαφος της Ουκρανίας (20 χλμ. από τα σύνορα). Η Μόσχα αρνιόταν ότι είχε στείλει στρατεύματα εκεί. Ατράνταχτη όμως απόδειξη της παρουσίας τους στην ανατολική Ουκρανία ήταν το βίντεο που δημοσίευσε ένα τοπικό τμήμα της ρωσικής μη κυβερνητικής οργάνωσης «Μητέρες των Στρατιωτών» με το οποίο μανάδες και σύζυγοι των αιχμαλωτισμένων από τους Ουκρανούς ρώσων στρατιωτών καλούσαν το ρώσο πρόεδρο και τον υπουργό άμυνας να επισπεύσουν την απελευθέρωσή τους. Το άμεσο αποτέλεσμα ήταν να προστεθεί η ΜΚΟ στη λίστα των «ξένων πρακτόρικων» οργανώσεων από το ρωσικό υπουργείο δικαιοσύνης. Η εκπρόσωπος του τοπικού τμήματος Αγ. Πετρούπολης της οργάνωσης, Έλλα Πολιακόβα, αποκάλυψε επίσης ότι οι τραυματίες στρατιώτες που έχουν εισαχθεί στο νοσοκομείο της πόλης τελευταία ξεπερνούν τους 100 (29/8). Άρα λοιπόν και εισβολή έγινε και απροκάλυπτη ήταν. Πολλές ουκρανικές πόλεις, όπως η μικρή πόλη Ιλοβάισκ, έγιναν μάρτυρες της ρωσικής χιτλερικής κτηνωδίας. Στο Ιλοβάισκ, οι ρώσοι είχαν υποσχεθεί ότι θα άφηναν ένα διάδρομο εξόδου για τους ουκρανούς στρατιώτες που την υπεράσπιζαν. Την ώρα όμως αυτοί που έβγαιναν κρατώντας τη λευκή σημαία, τους επιτέθηκαν με πυρά (βλ. Associated Press, 30/8).
Ενώ η εισβολή είναι ανοιχτή και ξεδιάντροπη οι δυτικές καγκελαρίες διστάζουν να την αποκαλέσουν με το όνομά τους. Ουάσιγκτον, Βερολίνο και Παρίσι αποφεύγουν επιμελώς να χρησιμοποιήσουν τη λέξη «εισβολή» όταν αναφέρονται στο ουκρανικό και δεν κάνουν τίποτα ουσιαστικό για να βοηθήσουν την πάλη του ουκρανικού λαού για εθνική ανεξαρτησία, κρατική κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα: καλούν τις δύο πλευρές σε συνομιλίες χωρίς να δίνουν την παραμικρή οπλική βοήθεια σ’ αυτόν που δέχεται την επίθεση. Η Μέρκελ δήλωνε στη σύνοδο της ΕΕ στις Βρυξέλλες στις 30/8 ότι «Δε θα πρέπει ούτε καν να δώσουμε την εντύπωση ότι με αποστολές οπλισμού και την ενίσχυση του ουκρανικού στρατού θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε μια λύση». Όμως τέτοιου είδους λύσεις που προτείνουν αυτοί είναι εγκληματικές για τον ουκρανικό λαό, και αν η πολιτική ηγεσία του Κιέβου ήταν γνήσια αντιρώσικη και πατριωτική και δεν είχε επικεφαλής της κρυφοφασίστες και φιλοναζιστές θα έπρεπε να τις καταγγείλει με έμφαση. Το οικονομικό εμπάργκο που επέβαλε η ΕΕ ήταν μάλλον μια «γρατζουνιά» για τη Ρωσία, που δε χρειάστηκε πολύ για να απαγκιστρωθεί προσεγγίζοντας άλλες αγορές όπου στην εξουσία έχουν ανεβεί φίλοι της (Αργεντινή, Αίγυπτος κλπ,). Την ίδια στιγμή η Ευρώπη, και κυρίως η ανατολική, που εξαρτάται περισσότερο ενεργειακά από το Κρεμλίνο, ζει υπό τη διαρκή απειλή μιας θανάσιμης αντίπραξης από τους ρώσους χίτλερ. Αυτό από μόνο του δείχνει πόσο επιζήμια μπορεί να είναι για τους λαούς της Ευρώπης στο άμεσο μέλλον η πάγια κατευναστική πολιτική της μονοπωλιακής της αστικής τάξης. Αν αυτή δεν ήταν τέτοια, και δεν ήταν γι αυτό το λόγο γεμάτη πράκτορες και φίλους της Ρωσίας σε ύπατα αξιώματα, ένα πράγμα θα έκανε πρώτα απ όλα: Να απεξαρτηθεί άμεσα από τους ρώσικους υδρογονάνθρακες α) φέρνοντας στην επιφάνεια το σχιστολιθικό της αέριο β) μην κλείνοντας, αλλά ανοίγοντας και άλλους πυρηνικούς σταθμούς, γ) εξορύσσοντας ξανά και χρησιμοποιώντας τον άφθονο λιθάνθρακά της μέχρις ότου δυναμώσει την απεξάρτηση της αναπτύσσοντας κάθε είδους τεχνολογία και κυρίως στρατηγικές αντινεοναζιστικές συμμαχίες με τις πετρελαιοπαραγωγικές χώρες του τρίτου κόσμου.
Αντίθετα από τη γεμάτη πικρές εμπειρίες και αγωνιούσα ανατολική Ευρώπη έρχεται η πιο θερμή και συγκινητική υποστήριξη στη δίκαιη υπόθεση του ουκρανικού λαού. Σε αντίθεση με την όλο και πιο ελεεινή Μέρκελ, η πρόεδρος της Λιθουανίας, Ντάλια Γκριμπαουσκάιτε, κάλεσε την Ευρώπη να προσφέρει στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία αντί να «ακούει τα ψέματα που λαμβάνουμε από τον Πούτιν». Η Ρωσία, είπε, βρίσκεται «σε κατάσταση πολέμου ενάντια σε χώρες που θέλουν να βρίσκονται πλησιέστερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και αυτό σημαίνει πρακτικά ότι η Ρωσία βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου με την Ευρώπη. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βοηθήσουμε την Ουκρανία να αντεπιτεθεί, να υπερασπιστεί το έδαφός της και το λαό της, να βοηθήσουμε στρατιωτικά» (30/8).
Η στάση των δυτικών μονοπωλιστών οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην παράδοση της Ουκρανίας στους χίτλερ του Κρεμλίνου. Πρωτοστάτης αυτής της πολιτικής είναι η ελληνική ρωσόδουλη ηγεσία που πάντα μιλάει με μισόλογα αλλά πάντα τα μισόλογά του εκφράζουν τα άμεσα και στρατηγικά συμφέροντα των ρώσικων αφεντικών της.