"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της.
Αντίθετα οι προλεταριακές επαναστάσεις, όπως οι επαναστάσεις του δέκατου ένατου αιώνα, κάνουν αδιάκοπη κριτική στον ίδιο τον εαυτό τους, διακόπτουν κάθε στιγμή την πορεία τους, γυρίζουν πάλι σε εκείνο που φαίνεται πως έχει πραγματοποιηθεί για να το ξαναρχίσουν από την αρχή, χλευάζουν με ωμή ακρίβεια τις ασυνέπειες, τις αδυναμίες και τις ελεεινότητες που παρουσιάζουν οι πρώτες δοκιμές τους, φαίνονται πως ξαπλώνουν κάτω τον αντίπαλό τους μόνο για να αντλήσει καινούργιες δυνάμεις από τη γη και να σηκωθεί μπροστά τους πιο γιγάντιος, οπισθοχωρούν ολοένα μπροστά στην απροσδιόριστη απεραντοσύνη των ίδιων των σκοπών τους, ώσπου να δημιουργηθούν οι όροι που κάνουν αδύνατο κάθε πισωγύρισμα και οι ίδιες οι περιστάσεις φωνάζουν: Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα".
Κ. Μάρξ. 18η Μπρυμέρ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Η. ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΚΕ ΟΑΚΚΕ ΣΤΗΝ EΡΤ ΣΤΙΣ 31 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024
ΔΙΑΚΑΝΑΛΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΟΑΚΚΕ ΣΤΙΣ 26 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024
ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ
Νέα Ανατολή αρ.φ.559 (εδώ μπορείτε να βρείτε τα φύλλα από φ.486-Μάρτης 2013-και νεώτερα)
Που μπορείτε να βρείτε την έντυπη έκδοση της Νέας Ανατολής
Την περασμένη εβδομάδα ο υπουργός Δικαιοσύνης παρουσίασε ένα νομοσχέδιο σύμφωνα με το οποίο θεσπίζονται κατά πολύ ελαφρύτερες από τις προβλεπόμενες ποινές για όσους κατηγορούνται και είναι υπόδικοι για υπεξαιρέσεις χρημάτων από το κράτος. Σύμφωνα με τις μεταβατικές διατάξεις αυτού του νομοσχέδιου,
στη ρύθμιση θα μπορούν να υπαχθούν και κατηγορούμενοι που έχουν καταδικαστεί σε πρώτο βαθμό και εκκρεμεί ή διενεργείται η δίκη τους σε δεύτερο βαθμό, οι οποίοι θα τύχουν και αυτοί ευνοϊκότερης μεταχείρισης εφόσον αποσβέσουν τη συνολική ζημιά του Δημοσίου. Σύμφωνα όμως με δημοσιεύματα του τύπου: “Εκτός της ρύθμισης αυτής μένουν πρόσωπα τα οποία κατά την τέλεση της πράξης ήταν πρωθυπουργοί, υπουργοί, αναπληρωτές υπουργοί, υφυπουργοί, βουλευτές, ευρωβουλευτές, γενικοί και ειδικοί γραμματείς, περιφερειάρχες και αντιπεριφερειάρχες, δήμαρχοι και αντιδήμαρχοι”, δηλαδή τα πολιτικά πρόσωπα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη απόδειξη αυτού που λέγαμε πάντα: ότι το ρωσόδουλο κρυφοφασιστικό πολιτικό καθεστώς δεν θέλει να κυνηγάει τη διεφθαρμένη κρατική γραφειοκρατία γιατί σε αυτήν στηρίζεται για να ασκεί την διεφθαρμένη και σαμποταριστική της παραγωγής εξουσία του. Αυτή η γραφειοκρατία ανάλογα με την ιεραρχική της θέση τρώει στην Ελλάδα σήμερα γενικά πολύ περισσότερα λεφτά από τους πολιτικούς και γιατί αυτή είναι η πιο πολυάριθμή, και γιατί αυτή κρατάει το πόστο σταθερά και ξέρει τα πάντα ενώ ο πολιτικός προϊστάμενος έρχεται και φεύγει και δεν μπορεί να κάνει τη βρωμιά του χωρίς την συνένοχη έγκριση του μόνιμου γραφειοκράτη υφισταμένου του. Όμως ο σοσιαλφασισμός θέλει μόνο να κυνηγάει επιλεκτικά και να εξοντώνει σαν διεφθαρμένους τους πολιτικούς και γενικά τους αιρετούς που δεν ανήκουν σε αυτό το καθεστώς, είτε είναι πράγματι διεφθαρμένοι (πχ Τσοχατζόπουλος) είτε δεν αποδείχτηκε ποτέ ότι είναι (Παπαγεωργόπουλος, Παυλίδης, Βουλγαράκης, Πάχτας). Τους πιο διεφθαρμένους πολιτικούς και μάλιστα τους πολιτικούς που υπήρξαν καθοδηγητές και προστάτες της διαφθοράς της δημόσιας διοίκησης και που ταυτόχρονα υπήρξαν προστάτες και τροφοδότες σε ατέλειωτο ζεστό χρήμα με σκανδαλώδεις απευθείας αναθέσεις της νέας κρατικοδίαιτης ρωσόδουλης ολιγαρχίας δεν τους τιμώρησε ποτέ κανείς. Κάποιους από αυτούς για παράδειγμα που πήραν και δώσαν μίζες της Ζήμενς τους περνάει από δίκες, αλλά το μεγάλο παράσιτο που συνεργάστηκε με τη Ζήμενς για να παίρνει μαζί της όλες τις κρατικές προμήθειες, η Ιντρακόμ του Κόκκαλη, δεν έπαθε απολύτως τίποτα, όπως δεν έπαθε χαρακτηριστικά τίποτα το πολιτικό στέλεχος του σημιτικού ΠΑΣΟΚ ο Τσουκάτος όταν έπαιρνε τις μίζες από τη Ζήμενς για λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ.
Τη διαφθορά στο πολιτικό σύστημα την εγκαινίασε και την εδραίωσε ο ρωσόδουλος Α. Παπανδρέου, σε τεράστια κλίμακα και σε όλο τον κρατικό μηχανισμό. Χιλιάδες παράσιτα πλούτισαν αθέμιτα αξιοποιώντας τις θέσεις τους σε κάθε τομέα του κρατικού μηχανισμού. Βασικοί πολιτικοί προστάτες της διαφθοράς κι γενικά του παρασιτισμού των δημοσίων υπαλλήλων από τα φακελάκια των νοσοκομείων μέχρι τις μίζες που αποσπούσαν από το λαό για κάθε συναλλαγή του με το κράτος υπήρξαν τα κόμματα της ψευτοαριστεράς, ήταν ο ΣΥΝ και το ψευτοΚΚΕ, που ποτέ δεν έβαλαν ούτε πολιτικά ούτε, κυρίως, συνδικαλιστικά το ζήτημα αυτό. Αντίθετα χαμηλόφωνα, αλλά σταθερά προωθούσαν συνδικαλιστικά τη θεωρία του αντικειμενικού “δικαιώματός” των υπαλλήλων να αποσπούν μίζες λόγω των χαμηλών αμοιβών των από το “αστικό κράτος”. Ελάχιστοι από τις δεκάδες χιλιάδες διεφθαρμένοι υπάλληλοι παραπέμφθηκαν στα δικαστήρια.
Τώρα με τον παραπάνω νόμο εξασφαλίζουν στους διεφθαρμένους υπαλλήλους απόλυτη ασυλία αρκεί να γυρίσουν πίσω ένα μέρος από τα κλεμμένα. Ταυτόχρονα και πολύ χαρακτηριστικά αφήνουν εκτός των ρυθμίσεων του νόμου τα πολιτικά πρόσωπα, δηλαδή τους προστάτες όλων αυτών των παρασίτων. Αυτή είναι η απόδειξη ότι το ρωσόδουλο καθεστώς στέλνει σε δίκη επιλεκτικά και τιμωρεί μόνο τους πολιτικούς του αντιπάλους. Αυτούς τους στοχοποιεί μέσα από τα υποταγμένο σε αυτούς τύπο και στη συνέχεια θα τους πηγαίνει σε ειδικές μεσαιωνικές δίκες στις οποίες δεν καταδικάζονται οι διεφθαρμένοι γραφειοκράτες, όπως δείξαν οι δίκες του Τσοχατζόπουλου, και Παπαγεωργόπουλου. Στην πρώτη δεν καλέστηκαν οι αξιωματικοί του ΚΥΣΕΑ που πήραν τις ουσιαστικές αποφάσεις για τα εξοπλιστικά , και στην δεύτερη δεν τιμωρήθηκαν ή τιμωρήθηκαν ελαφριά οι πραγματικοί καταχραστές.
Αυτή η επιλεκτική στάση απέναντι είναι η εφαρμογή του ναζιστικού τύπου συνθήματος “θάνατος στους πολιτικούς που είναι γενικά διεφθαρμένοι” και που αυτοί “οδήγησαν τη χώρα στη χρεωκοπία επειδή την κατάκλεψαν”. Αυτά τα δύο σημαίνουν θάνατος στην αστική δημοκρατία. Αυτό είναι το σύνθημα που ένωνε τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ναζιφασίστες στο μαύρο κίνημα των “αγανακτισμένων”. Πρόκειται για μια τερατώδη παραποίηση της πραγματικότητας. Γιατί ούτε κατά διάνοια το χρέος της χώρας έχει την ίδια τάξη μεγέθους με τα κλεμμένα ποσά. Αν προσθέσει κανείς όλες τις δημόσιες επενδύσεις και κρατικές προμήθειες της δεκαετίας πριν την κρίση και υπολογίσει ότι μια καλή μέση μίζα που τη μοιράζονται για κάθε έργο μερικά πολιτικο-γραφειοκρατικά παράσιτα είναι γύρω στο 10% θ διαπιστώσει ότι ο συνολικός όγκος της “εθνικής μίζας” γι αυτήν την περίοδο δεν μπορεί να ξεπερνάει τα 20 δις. Αυτά είναι ένα απλό ορντέβρ σε σχέση με τα πάνω από 250 δις που χρεωκόπησαν την Ελλάδα.
Έχουμε πει άλλωστε αρκετές φορές ότι τα κλεμμένα από το κράτος χρήματα δεν μπορούν καθεαυτά να δημιουργήσουν το χρέος της χώρας. Γιατί τα χρήματα αυτά, αν δεν υπάρχει συστηματικό σαμποτάζ της παραγωγής σε μια χώρα, συνήθως μπαίνουν σαν κεφάλαιο στην παραγωγή, είτε απευθείας, είτε σαν καταθέσεις που πάνε στην παραγωγή μέσω του τραπεζικού δανεισμού, είτε πάνε σαν κατανάλωση όπου ένα μέρος της πάει πάλι στην ντόπια παραγωγή (πχ σπίτια, συντήρηση αυτοκινήτων κλπ). Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της Κίνας που είναι στην ίδια παγκόσμια θέση με την Ελλάδα στη διαφθορά, αλλά όπως είναι γνωστό έχει το μεγαλύτερο πλεόνασμα παγκόσμια, προφανώς επειδή τα περισσότερα από τα κλεμμένα από τους κομματικούς ληστές ξαναμπαίνουν στην παραγωγή. Έτσι συσκοτίζεται και κρύβεται η αληθινή αιτία του χρέους που δεν είναι άλλη από το παραγωγικό σαμποτάζ.