"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
να μαζέψει το κράτος αφήνοντας την επιλογή των μέτρων στην ελληνική κυβέρνηση και μετά εξετάζουν αν με αυτά τα μέτρα βγαίνει ο στόχος των εσόδων.
Αν ο στόχος δεν βγαίνει η κυβέρνηση προτείνει νέα μέτρα που τα ρίχνει στην πλάτη των δανειστών, ενώ είναι η ίδια που φταίει και για τα ελλείμματα λόγω σαμποτάζ και για την ταξική τελικά επιλογή των μέτρων. Αυτό σημαίνει ότι η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να επιλέξει τα λιγότερο επώδυνα μέτρα για το βιοτικό επίπεδο του λαού και την οικονομία
Όμως, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, έτσι και η σημερινή διάλεξε τα χειρότερα έκτακτα μέτρα περικοπών, όχι μόνο ρίχνοντας με σχέδιο σε ακόμα μεγαλύτερη πείνα και ανεργία την εργατική τάξη και τους φτωχούς όπως κάνει συνήθως, αλλά χτυπώντας αυτή τη φορά και τη βιομηχανία τροφίμων. Έτσι θα φορτώσει στη συνέχεια στις χώρες της ΟΝΕ την επιπλέον δυστυχία της φτωχολογιάς και την οικονομική καταστροφή που σχεδιασμένα η ίδια επέβαλε. Πάνω σε αυτήν την απόκρυψη χτίζει μόνιμα το καθεστώς το αντιευρωπαϊκό ρωσόδουλο μέτωπο του.
Έκτακτα έσοδα για την ανακούφιση της φτωχολογιάς μπορούν να μαζέψουν άμεσα οι κυβερνήσεις, με τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, των κρατικών ολιγαρχών, που είναι όλοι τους ανατολικοί, τους πλούσιους και εύπορους αγρότες, τους μεγάλους γαιοκτήμονες που τους αφήνουν πρακτικά αφορολόγητους επί δεκαετίες, από την ακόμα πιο μεγάλη φορολογία των ειδών πολυτελείας, από τον ενδελεχή φορολογικό έλεγχο της κρατικοκομματικής γραφειοκρατίας που σε πολλούς τομείς είναι βυθισμένη στη διαφθορά, από την αύξηση της παραγωγικότητας και της ποιότητας της δουλειάς για τους δημόσιους υπαλλήλους (και όχι βέβαια με τις απολύσεις τους στις συνθήκες της υπερ-ανεργίας που τις ονειρεύονται οι φιλελεύθεροι). Πρέπει βέβαια πάντα να ξεκαθαρίζουμε ότι αυτά τα μέτρα μπορούν να ανακουφίσουν κάπως τη φτωχολογιά και μόνο για μια μεταβατική περίοδο, δηλαδή μόνο ώσπου να πάρουν μπροστά οι παραγωγικές δυνάμεις που μπλοκάρονται σήμερα από το πολύμορφο και πολυεπίπεδο παραγωγικό σαμποτάζ. Εννοούμε ότι ακόμα και αν τα παραπάνω μέτρα φορολογίας επιβληθούν κατά των μεγάλων και μικρών καθεστωτικών εκμεταλλευτών και παρασίτων τα έσοδα της φορολογίας μόνο για λίγο διάστημα και σε λίγο ύψος θα ανακουφίσουν το λαό όσο συνεχίζεται το σαμποτάζ της παραγωγής. Γιατί όσο αυτό συνεχίζεται νέοι άνεργοι προστίθενται, νέα πτώση των μεροκάματων προκύπτει λόγω αύξησης του στρατού των ανέργων, νέα πτώση των φορολογικών και ασφαλιστικών εσόδων του κράτους σημειωνεται, οπότε ακολουθούν νέες μειώσεις των συντάξεων και των μισθών της κρατικής υπαλληλίας, οπότε νέα μέτρα αύξησης της φορολόγησης και της μείωσης της κατανάλωσης όλου του πληθυσμού θα επιβάλλονται. Αυτό όχι από την τρόικα αλλά από τους αδήριτους οικονομικούς νόμους και συγκεκριμένα από τη μείωση του συνολικά παραγόμενου πλούτου της χώρας. Οι σαμποταριστές, ιδιαίτερα οι επικεφαλής του σαμποτάζ Σύριζα και ψευτοΚΚΕ, είναι συνειδητοί ψεύτες και υποκριτές όταν καταγγέλλουν την τρόικα για τα αλλεπάλληλα μνημόνια και μέτρα περικοπών που από ένα σημείο και πέρα δεν οφείλονται καθόλου στους δανειστές αλλά πστο δικό τους ασταμάτητο και κλιμακούμενο παραγωγικό σαμποτάζ. Απόδειξη ότι νέα μνημόνια και νέες περικοπές δεν υπήρξαν σε καμιά άλλη χώρα της ΟΝΕ που μπήκε σε πρόγραμμα διάσωσης πλην της Ελλάδας.
Ειδικά μάλιστα στην περίπτωση της κυβέρνησης Σύριζα η υπόδειξη άλλων πηγών φορολόγησης πλην των φτωχών ωχριά μπροστά στο γεγονός ότι αυτή ειδικά η κυβέρνηση κατέστρεψε σε μερικούς μήνες, ειδικά τον τελευταίο μήνα με το κλείσιμο των τραπεζών, ολοκληρωτικά και με σχέδιο την οικονομία.
Μια ακόμα μορφή παραγωγικού σαμποτάζ που επιδρά και στην κατανάλωση του λαού
Το να ρίχνουν το βάρος της συλλογής χρήματος στην φτωχολογιά ήταν κάτι που το κάνανε και οι προηγούμενες ψευτοευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Το καινούργιο που έκανε τούτη εδώ η ξεδιάντροπα ρωσόδουλη κυβέρνηση είναι ότι επιβάλλει ειδικά μεγάλους φόρους στον πιο εύρωστο κλάδο της βιομηχανίας που απέμεινε από το σαμποτάζ δεκαετιών, αυτόν των τροφίμων με το ανεβάσει τον συντελεστή ΦΠΑ από το 13% στο 23% ειδικά για τα τρόφιμα που περνάνε από βιομηχανική επεξεργασία. Μαζί με το κλάδο αυτό χτυπιέται βέβαια και ο αντίστοιχος σύγχρονος παραγωγικός αγροτικός τομέας και οι επιστημονικοί κλάδοι που τον στηρίζουν. Από την άποψη της παραγωγής αυτά τα μέτρα σημαίνουν αύξηση της ανεργίας που σημαίνει τελικά αφαίμαξη όσων δουλεύουν ή είναι συνταξιούχοι για να ζήσουν τους ανέργους της οικογένειας αλλά και τελικά μείωση συντάξεων γιατί μειώνονται οι εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία. Επίσης τελικά το αδυνάτισμα της βιομηχανίας τροφίμων είναι χτύπημα και της κατανάλωσης των φτωχών γιατί το κόστος του βιομηχανικού τροφίμου διαρκώς πέφτει από την άποψη της ψηλότερης τεχνολογίας και οργάνωσης της παραγωγής.
Η κυβέρνηση λοιπόν των σαμποταριστών δεν αύξησε γενικά τον ΦΠΑ στα τρόφιμα από το 13% στο 23%. Όχι. Διάλεξε κάθε βιομηχανικό τρόφιμο να το φορτώσει σκόπιμα με το νέο 23% ώστε να αδυνατίσει ειδικά τις βιομηχανίες. Αντιγράφουμε αποσπάσματα από το κείμενο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της κυβερνήσεως από όπου διαπιστώνεται η επιβάρυνση κυρίως των βιομηχανικών προϊόντων. Στο κείμενο αναφέρεται ότι μένουν στο 13% τα παρακάτω προϊόντα, τα υπόλοιπα όμως που είναι βιομηχανικά, δηλαδή μεταποιημένα, εξαιρούνται και ανεβαίνουν στο 23%. “Κρέατα βρώσιμα, νωπά, διατηρημένα με απλή ψύξη ή κατεψυγμένα, αλλά όχι αλλιώς παρασκευασμένα ή επεξεργασμένα. Ψάρια, φιλέτα και άλλη σάρκα ψαριών, καλαμάρια, χταπόδια και σουπιές, νωπά, διατηρημένα με απλή ψύξη ή κατεψυγμένα αλλά όχι αλλιώς παρασκευασμένα ή επεξεργασμένα. Ελαιόλαδο και τα κλάσματά του, έστω και εξευγενισμένα, αλλά όχι χημικώς μετασχηματισμένα. Άλλα λάδια και τα κλάσματά τους, που παίρνονται αποκλειστικά από ελιές, έστω και εξευγενισμένα, αλλά όχι χημικώς μετασχηματισμένα και μείγματα από αυτά τα λάδια ή τα κλάσματα με λάδια ή κλάσματα της κλάσης… Ζυμαρικά, όχι ψημένα ή παραγεμισμένα ή αλλιώς παρασκευασμένα. Ψωμί, χωρίς προσθήκη άλλων ουσιών και όχι φρυγανισμένο ή περαιτέρω επεξεργασμένο. Νερά, στα οποία περιλαμβάνονται και τα φυσικά ή τεχνητά μεταλλικά νερά, χωρίς προσθήκη ζάχαρης ή άλλων γλυκαντικών ούτε αρωματισμένα, μη αεριούχα κλπ”
Η παραμικρή δηλαδή μεταποίηση φορτώνεται με ΦΠΑ 23%! Αρκεί ο φούρναρης ή ο βιομήχανος να βάλει το ψωμί σε μια τυποποιημένη ζελατίνη μικρότερου κόστους από την χάρτινη σακούλα που μπαίνει το “χύμα” ψωμί για να ανέβει ο ΦΠΑ κατά δέκα μονάδες!
Από μελέτη του ΙΟΒΕ διαπιστώνουμε ότι ο κλάδος της βιομηχανίας τροφίμων είναι ο “μεγαλύτερος εργοδότης της εγχώριας μεταποίησης, αφού σε αυτήν απασχολείται επίσης το 1/4 (25,2%) του συνόλου των απασχολουμένων (10,4% τα Μεταλλικά προϊόντα και 6,7% τα Είδη ένδυσης). Η παρουσία του τομέα είναι επίσης θεμελιώδους σημασίας υπό καθαρά οικονομικούς όρους, αφού βρίσκεται πρώτη ανάμεσα στους υπόλοιπους κλάδους της μεταποίησης σε όρους αξίας παραγωγής (19,8%) και ακαθάριστης προστιθέμενης αξίας (24,4%) και δεύτερη κατά σειρά σε όρους κύκλου εργασιών (19,7%, με πρώτα τον Οπτάνθρακα και προϊόντα διύλισης με 36,5%).”
Η βιομηχανία τροφίμων δίνει άμεσα ή έμμεσα δουλειά σε πάνω από 300.000 ανθρώπους. Πολύ σημαντικό για την οικονομία είναι το γεγονός ότι η πρώτη ύλη της βιομηχανίας τροφίμων δεν εισάγεται από το εξωτερικό αλλά παράγεται από την εγχώρια αγροτική οικονομία. Τα τρόφιμα επομένως της ελληνικής βιομηχανίας περιέχουν την αξία που δόθηκε στην πρώτη ύλη της από τους εργαζόμενους στον αγροτικό τομέα, και την αξία που προστέθηκε στην μεταποίηση. Οι βιομηχανικοί κλάδοι στη χώρα μας που χρησιμοποιούν εγχώρια πρώτη ύλη είναι ελάχιστοι. Με τις υψηλές ποιοτικές απαιτήσεις στις πρώτες ύλες της βιομηχανίας τροφίμων προσαρμόζεται και η αγροτική παραγωγή με επιστημονικές μεθόδους καλλιέργειας έρευνας και ποιοτικούς ελέγχους.
Πάντα το πιο βαθύ χτύπημα στη ζωή ενός λαού και το πιο στρατηγικό είναι αυτό που χτυπάει τις παραγωγικές δυνάμεις μιας χώρας, γιατί αυτές άπαξ και χαθούν δεν υπάρχει προιόν εργασίας για να μοιραστεί ανάμεσα στους εργάτες και στους κεφαλαιοκράτες, υπάρχει μάλιστα θάνατος για τους εργάτες που ζουν από τους μισθούς τους καθώς και για τους μισθωτούς ή τους μικροεπαγγελματίες που ζουν από τις υπηρεσίες, Αντίθετα οι κεφαλαιοκράτες, που στο κάτω κάτω είναι μια μικρή μειοψηφία, μπορούν, οι μεγαλύτεροι από αυτούς, να ζήσουν από τα αποθησαυρισμένα κέρδη τους ή το κεφάλαιό τους που έχουν μεταφέρει σε άλλες ώρες.
Όλα για την ανακούφιση των πιο φτωχών
Όμως το χτύπημα με την μείωση της καταναλωτικής δύναμης ενός πληθυσμού είναι αυτό που ένας λαός το νοιώθει πρώτο. Τώρα με την αύξηση του ΦΠΑ στα τρόφιμα, στις συγκοινωνίες, στα δίδακτρα, στα ασφαλιστικά συμβόλαια, στα εστιατόρια και σε άλλες υπηρεσίες η άμεση αύξηση του κόστους ζωής για ένα μισθό ή σύνταξη στα 800 ευρώ φτάνει, σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς φοροτεχνικών στο 12,5%. Για τους πιο φτωχούς οι επιπτώσεις από την αύξηση του ΦΠΑ είναι πολύ μεγαλύτερες. Οι δαπάνες των νοικοκυριών σε τρόφιμα αυξάνονται όσο φτωχότερο είναι το νοικοκυριό. Φτωχό νοικοκυριό για την ΕΛΣΤΑΤ είναι αυτό που το εισόδημά του βρίσκεται κάτω από το 60% του ενδιάμεσου γενικού εισοδήματος όλων των νοικοκυριών και μη φτωχό αυτό που έχει εισόδημα πάνω από το 60%. Στην πραγματικότητα, όπως θα δούμε παρακάτω από τα ίδια τα στατιστικά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ και ένα μεγάλο μέρος των νοικοκυριών που τα κατατάσσει στα μη φτωχά είναι τόσο φτωχά που υποσιτίζονται. Οι επιστημονικές μέθοδοι όμως των αστών στις κοινωνικές τους έρευνες βασίζονται πάντα σε ταξικού τύπου αυθαιρεσίες, όταν δεν υπαγορεύονται από κρατικο-κυβερνητικές εντολές . Σαν παράδειγμα: Από την έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ του 2014 για τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς βλέπουμε ότι τα φτωχά νοικοκυριά έχουν το 1/3 περίπου των συνολικών δαπανών των μη φτωχών νοικοκυριών. Με αυτή την υπερτριπλάσια κατανάλωση ορίζονται αμοιβαία και αυθαίρετα από την ΕΛΣΤΑΤ η απόσταση της φτώχειας από την μη φτώχεια. Όμως έτσι σήμερα έχουμε και υποτιθέμενους μη φτωχούς που υποσιτίζονται. Δηλαδή τα ποσοστά της φτώχειας βγαίνουν από την ΕΛΣΤΑΤ πολύ μικρότερα από ότι στην πραγματικότητα είναι και έτσι συγκαλύπτεται η καταστροφή των ανθρώπων και της οικονομίας από τους σαμποταριστές. Οι επιστήμονες μετρούν, σαν παράδειγμα, την σίτιση με προσλαμβανόμενες θερμίδες και όταν ένας άνθρωπος δεν παίρνει τις απαραίτητες θερμίδες γιατί δεν έχει λεφτά να αγοράσει τρόφιμα και όχι γιατί κάνει δίαιτα αποφαίνονται ότι είναι πολύ φτωχός τόσο φτωχός που δεν έχει να φάει.
Ο παρακάτω πίνακας από την έρευνα της κρατικής ΕΛΣΤΑΤ δείχνει τις αντιφάσεις στους χαρακτηρισμούς των “μη φτωχών”. Ο παραπέρα υποσιτισμός στον οποίο καταδικάζει η κυβέρνηση την τεράστια μάζα των εργατών και των φτωχών θα ρίξει γενικά την κατανάλωση και θα έχει επίσης επιπτώσεις και στην βιομηχανία τροφίμων, τον πιο ζωντανό σήμερα κλάδο της βιομηχανίας. Ανάλογες γενικές επιπτώσεις θα παρατηρηθούν και στην αγροτική οικονομία.
Όπως βλέπουμε οι συνολικές δαπάνες των φτωχών είναι μόνον 320,41 ευρώ το μήνα ή 10,68 ευρώ την ημέρα όχι για κάθε άτομο αλλά για κάθε νοικοκυριό! Και από αυτά μόνο 105,3/30 = 3,51 ευρω την ημέρα δαπανώνται στη διατροφή! Τα “μη φτωχά” νοικοκυριά δαπανούν κατά μέσο όρο την ημέρα για διατροφή 6,43 ευρώ! Τι διατροφή είναι αυτή για μια “μη φτωχή” οικογένεια; Αν ειναι μια τετραμελής οικογένεια τι τρώει κάθε μέλος της με 1,5Ευρώ τη μέρα, δηλαδή με μισό Ευρώ σε κάθε γεύμα του; Και καλά οι “μη φτωχοί”, αλλά οι καθαυτό φτωχοί τι τρώνε με 22 λεπτα του Ευρώ που αντιστοιχεί σε κάθε άτομο σε κάθε του γεύμα; Μισό φλυτζάνι γαλα; Αυτές είναι περίπου κατοχικές ποσότητες του χειμώνα του 1941.
Τα ξενόδουλα φασιστικά τέρατα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με την υποστήριξη των ψευτοευρωπαικών ηγεσιών δεν διστάζουν να φορολογούν ακόμα περισσότερο και να ρίχνουν και στην ασιτία τους ανθρώπους γιατί η καθεστωτική διακομματική φασιστική προπαγάνδα έχει στην κύρια πλευρά πείσει τους φτωχούς ότι η Γερμανία τους κατέστρεψε και αυτό το πληρώνουν με μεγαλύτερη ακόμη πείνα και εξανδραποδισμό από τους ρωσόδουλους σαμποταριστές στους οποίους κύρια οφείλεται η πείνα τους. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ένα βαθιά εχθρικό κόμμα στη φτωχολογιά ακόμα και αν δεν μπορούσε μεμιάς να δώσει ανάσες στους φτωχούς με τα έκτακτα φορολογικά μέτρα που προαναφάραμε, θα μείωνε, μεταβατικά και τους σχετικά ψηλούς μισθού και συντάξεις για να βρει λεφτά ώστε οι συνταξιούχοι των 450 και 500 Ευρώ να μην υποαστούν νέα πλήγματα από την άυξηση του ΦΠΑ, δηλαδή θα αύξαινε ονομαστικά τους μισθούς τους. Κυρίως όμως πρέπει να εξασφαλιστούν επιδόματα ανεργίας για όλους τους ανέργους έστω χαμηλά σε αυτή τη φάση, αλλά πάντως όχι τα ελάχιστα των 200 εκατομμυρίων συνολικά Ευρώ στα πλαίσια των μέτρων για την αντιμετώπιση “της ανθρωπιστικής κρίσης” που είναι απλό χαρτζηλίκι σε τελικά ελάχιστους ανθρώπους.