"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Αφού έσπρωξε τις ΗΠΑ με τους πράκτορες και φίλους της να επιτεθούν στο Ιράκ για να το παραδώσουν στο συμμαχικό της Ιράν και να δυναμώσουν έτσι τις ρώσικες θέσεις, κατασκεύασε έναν κτηνώδη εχθρό, τον ISIS, τον οποίο εγκατέστησε στην περιοχή χάρις στην ευμενή στάση του καθεστώτος Άσαντ και αρχικά με την οικονομική βοήθεια του ρωσόφιλου Κατάρ. Αυτός ο εχθρός της έδωσε το πρόσχημα και μόνο το πρόσχημα να επέμβει εκεί από θέση ισχύος για να τσακίσει όχι τον ISIS, αλλά ότι προοδευτικό αντιστέκεται στη γενοκτονική πλέον, απομονωμένη στον πληθυσμό και ρωσόδουλη ηγεσία Άσαντ.
Εννοούμε μ’ αυτό ότι ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός ελέγχει σήμερα πολιτικά τις ηγεσίες της πλειοψηφίας των χωρών της Μέσης Ανατολής. Εκτός από το ότι ελέγχει απόλυτα πλέον το καθεστώς Άσαντ στη Συρία, ελέγχει σε μεγάλο βαθμό το φασιστικό Ιράν και μέσω αυτού το Ιράκ, ελέγχει την κύρια στρατιωτική δύναμη του Λιβάνου Χεζμπολάχ, στην κύρια πλευρά ελέγχει την Υεμένη, καθώς και τη δικτατορία Σίσι στην Αίγυπτο. Δεν ελέγχει μόνο τη Σαουδική Αραβία, τα εμιράτα του Κόλπου, πλην του Κατάρ, και την αδύναμη Ιορδανία. Ακόμα και στο γενικά δυτικόφιλο Ισραήλ διαθέτει μια φιλική κυβέρνηση στο πρόσωπο του προβοκάτορα Νετανιάχου. Το βασικό με τη ρώσικη επέμβαση είναι ότι επεμβαίνει σαν ηγεμόνας με μια πράξη που είναι σημαντικότερη και από τους ίδιους τους βομβαρδισμούς. Πρόκειται για τη συμφωνία που σύναψε λίγο πριν βομβαρδίσει τη Συρία, με την ιρανική, την ιρακινή και τη συριακή κυβέρνηση σχετικά με την ανταλλαγή πληροφοριών πάνω στον ISIS (Τάιμς της Νέας Υόρκης, 27/9). Σύναψε δηλ. μαζί με τα κράτη που προαναφέραμε κοινό επιτελείο πληροφοριών. Αυτό είναι το πιο βασικό και σημαίνει στην ουσία μια πολύ στενή στρατιωτική συμμαχία που προφανώς θα βρίσκεται κάτω από τη δική της στρατιωτική και διπλωματική ηγεμονία μιας και μόνο αυτή είναι μια υπερδύναμη. Αυτή είναι η μία διαφορά με την επίσης ιμπεριαλιστική και ωμή επέμβαση της αμερικάνικης υπερδύναμης το 2003 στο Ιράκ που ήταν στην ουσία σε σύγκρουση με την πλειοψηφία της ηγεσίας του αραβικού κόσμου. Η άλλη διαφορά είναι ότι αυτή η επέμβαση βρίσκεται σε ανοιχτή σύγκρουση με τις διαθέσεις της μεγάλης πλειοψηφίας του συριακού πληθυσμού που μισεί το καθεστώς Άσαντ και γίνεται αποδεκτή μόνο από την αλαουίτικη θρησκευτική μειονότητα την οποία εκπροσωπεί ο Άσαντ, ενώ τουλάχιστον η αμερικάνικη επέμβαση στο Ιράκ είχε αρχικά την υποστήριξη της πλειοψηφίας του πληθυσμού, δηλαδή των σιιτών και των κούρδων του Ιράκ.
Την επέμβασή της αυτή βέβαια η πουτινική Ρωσία την εμφανίζει σαν πρόσκληση μιας κυρίαρχης κυβέρνησης, της συριακής. Όμως αυτό δεν ισχύει αφού η κυβέρνηση αυτή, εκτός του ότι έχει πλέον περιοριστεί στο 20% του εδάφους της χώρας, είναι όπως είπαμε, μισητή και από την πλειοψηφία του πληθυσμού της. Από την πλευρά του αυτός ο πληθυσμός – στην πλειοψηφία του σουνιτικός θρησκευτικά – έκανε το λάθος να εμπιστευτεί την ηγεσία του αγώνα του για δημοκρατία στους σουνίτες Αδελφούς Μουσουλμάνους, που έδωσαν από την αρχή έναν εθνο-θρησκευτικό χαρακτήρα σ’ αυτό τον πόλεμο ρίχνοντας τα κύρια πυρά τους στην αλαουίτικη μειονότητα και πρόσφεραν τη δυνατότητα στο Κρεμλίνο να επέμβει δήθεν για τη «σωτηρία» αυτής της εθνότητας από τη γενοκτονία. Τώρα όμως, ύστερα από 4 χρόνια πολεμικών συγκρούσεων, είναι το καθεστώς Άσαντ που έχει μετατραπεί σε γενοκτονικό τιμωρώντας τον άμαχο πληθυσμό που δεν τον υποστηρίζει, με ανηλεείς σφαγές, ασύλληπτα βασανιστήρια και ισοπέδωση ολόκληρων κατοικημένων εκτάσεων.
Εκτός αυτού, είναι το καθεστώς Άσαντ που έφερε την ανοιχτή εξωτερική επέμβαση, αρχικά την επέμβαση της ισλαμοφασιστικής Χεζμπολάχ μέσα στη χώρα και σήμερα την επέμβαση της ρωσικής νεοχιτλερικής υπερδύναμης που χρησιμοποιεί την καταπολέμηση των τζιχαντιστών κυρίως σαν πρόσχημα για να χτυπήσει την πιο δημοκρατική μερίδα της συριακής εξέγερσης. Ήδη κατηγορείται από το Συριακό Εθνικό Συμβούλιο της αντιπολίτευσης ότι οι βόμβες της σκοτώνουν αμάχους σε περιοχές που ελέγχονται από τον ISIS. Άλλωστε, το ότι αυτή η συμμορία δεν είναι ο αποκλειστικός στόχος των ρωσικών αεροπορικών επιδρομών το έχει παραδεχτεί και η ίδια η ηγεσία του Κρεμλίνου.
Με αυτή την επέμβαση προωθείται ο έλεγχος και της Συρίας από τους ρώσους χίτλερ κι έτσι ανοίγει ο δρόμος για μια μεγαλύτερη ενεργειακή απομόνωση της Ευρώπης, δεδομένου του απλώματος της ρωσικής κυριαρχίας σε όλη σχεδόν τη Β. Αφρική και τη Μ. Ανατολή. Η επέμβαση των ρώσων σοσιαλιμπεριαλιστών στη Συρία πρέπει να καταδικαστεί από όλους τους δημοκρατικούς ανθρώπους και χώρες του πλανήτη. Ο συριακός λαός θα πρέπει να ενισχυθεί με οπλισμό προκειμένου να αντισταθεί στους δυνάστες του, που είναι οι ρώσοι επεμβατιστές, τα ανδρείκελα του καθεστώτος Άσαντ και οι ισλαμοφασίστες φίλοι τους από τη μια μεριά, αλλά και οι προβοκάτορες δολοφόνοι του ISIS μαζί με την επίσης ρωσοκίνητη Αλ-Κάιντα από την άλλη.
Εννοείται ότι μαζί με όλη αυτήν την αντίδραση πρέπει οι δημοκρατικοί άνθρωποι, ιδιαίτερα οι ευρωπαίοι να καταδικάσουν τα σιχαμερά τσιράκια της Ρωσίας μέσα στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ιδιαίτερα τη σταζίτισα Μέρκελ, που με την κάλυψη των Ομπάμα-Κλίντον, δεν χάνουν την ευκαιρία να ζητάνε συνεργασία με τη Ρωσία όχι μόνο στη Συρία αλλά και στην κατεχόμενη από τον Χίτλερ Πούτιν Ουκρανία. Αυτή η συνεργασία είναι που ενθαρρύνει τους νεοχιτλερικούς παντού στον κόσμο. Το πνεύμα των Τσάμπερλαιν και Νταλαντιέ πλανιέται ξανά πάνω από τη σχετικά πολύ πιο άοπλη Ευρώπη από εκείνη που ρουφήχτηκε από τα χιτλερικά στρατεύματα το 1940. Και αυτό χωρίς να λογαριάσουμε ότι η Ρωσία θα κρατάει σε λίγο, αν δεν συναντήσει αντίσταση, στα χέρια της και όλες τις στρόφιγγες των υδρογονανθράκων που καταναλώνει η Ευρώπη από Βορρά και Νότο.
Το κεντρικό ζήτημα σήμερα για τους λαούς της Ευρώπης είναι η υποστήριξη του αγώνα του ουκρανικού και του συριακού λαού για εθνική ανεξαρτησία και απελευθέρωση από τους νεοχιτλερικούς δυνάστες.