"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Επρόκειτο λοιπόν για μια καθόλα τιμητική πρόσκληση, και θα ήταν μια χρυσή ευκαιρία, πέρα από την καθαρά καλλιτεχνική πλευρά της υπόθεσης, να έρθουν οι δύο βασανισμένοι λαοί πιο κοντά. Στη βάση αυτή σωστά είχαν δώσει την άδεια μετάβασης τόσο το υπουργείο Πολιτισμού όσο και το υπουργείο Εξωτερικών.
Αλλοίμονο, όμως, τα όνειρα κρατάνε λίγο. Ούτε και γι’ αυτήν την απλή κίνηση καλής θέλησης δεν αποδειχτήκαμε ικανοί. Μετά από μια συντονισμένη ομοβροντία της “Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων Βορείου Ελλάδος”, του πρόεδρου της ΟΚΕ Εθνικής Αμύνης της ΝΔ Αλ. Παπαδόγγονα και 13 σοβινιστών βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, που υπέγραψαν σχετική κοινή δήλωση, απαιτήθηκε η ματαίωση της αποστολής, με το πρωτοφανές πρόσχημα ότι η συναυλία ήταν ενταγμένη στο πλαίσιο εκδηλώσεων της τούρκικης νεολαίας <<για να τιμηθεί η επέτειος της γενοκτονίας των Ποντίων>>.
Δύο παρατηρήσεις έχουμε να κάνουμε εδώ.
Η πρώτη είναι πως πρόκειται για χοντρό ψέμα ότι οι συναυλίες της ΚΟΑ θα ήταν ενταγμένες στις παραπάνω εκδηλώσεις. Αυτό δεν ίσχυε σε καμιά περίπτωση. Το ότι οι ίδιοι μάλιστα οι Τούρκοι πρόσεξαν να αποφύγουν σύμπτωση των επίμαχων ημερομηνιών φαίνεται και από αυτά που λέει ο μαέστρος της ΚΟΑ Βύρων Φιδετζής στον Ελεύθερο Τύπο (14 Μάη): <<Οι Τούρκοι είχαν ζητήσει την ΚΟΑ πολύ νωρίτερα (το Πάσχα), αλλά επειδή η Ορχήστρα είχε ανειλημμένες υποχρεώσεις δεν μπορούσε τότε να ανταποκριθεί και μετατέθηκαν οι ημερομηνίες. Επίσης, σημείωσε ότι θεωρεί προβολή της πατρίδας μας το γεγονός ότι το πρόγραμμα της 18ης Μαΐου περιλαμβάνει ελληνικά έργα (Σκαλκώτα, Θεοδωράκη, Καλομοίρη) και τιμητικά μόνο ένα απόσπασμα από τουρκικό έργο>>. Είναι ολοφάνερη λοιπόν η προβοκάτσια των σειρήνων του σοβινισμού.
Η δεύτερη και πιο σημαντική παρατήρηση, που αφορά στον ίδιο το χαρακτήρα της τούρκικης επετείου της 19ης Μάη (και όχι 17 και 18, όπως ψευδώς υποστήριζαν οι σοβινιστές). Πράγματι, στην Τουρκία αυτή τη μέρα γιορτάζεται μια σημαντική επέτειος: Είναι η μέρα που ο ηγέτης της τούρκικης αστικής τάξης ο Κεμάλ, αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα και έδωσε το σύνθημα της έναρξης του αντιιμπεριαλιστικού-εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του τούρκικου λαού. Ας μην ξεχνάμε ότι εκείνη την εποχή ο Βενιζέλος με εντολή και κάλυψη της Αντάντ είχε στείλει ελληνικό στρατό στη Μικρασία με σκοπό το διαμελισμό της Τουρκίας. Η απόβαση του στρατού στη Σμύρνη είχε γίνει στις 2/15 Μάη 1919, ενώ η άφιξη του Κεμάλ στη Σαμψούντα έγινε στις 19 του ίδιου μήνα. Στο μεταξύ όμως, από τις αρχές του 1918, όταν είχε αρχίσει να διαφαίνεται η νίκη της Αντάντ στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο, το ελληνικό κράτος ενθάρρυνε τη δημιουργία Ποντοαρμενικού κράτους, με απώτερο σκοπό την ένωση με την Ελλάδα. Η σχετική συμφωνία υπογράφτηκε το Γενάρη του 1920 αρκετούς μήνες πριν την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, ανάμεσα στο μητροπολίτη Τραπεζούντας Χρύσανθο Φιλιππίδη, ως εκπρόσωπο των Ποντίων, και τον αρμένη πρωθυπουργό Χατισιάν.
Είναι φανερό λοιπόν ότι η Τουρκία απειλούνταν άμεσα από τον ιμπεριαλισμό και τα τσιράκια του με διαμελισμό και στην περιοχή του Πόντου. Το χτύπημα επομένως του Κεμάλ κατά των διαμελιστών, Ελλήνων σοβινιστών που ήταν επικεφαλής των Ποντίων ήταν μια δίκαιη και νόμιμη άμυνα του τούρκικου λαού κατά των ιμπεριαλιστών και των λακέδων τους. Έτσι άλλωστε αντιμετωπίστηκε τότε και από το Λένιν συνολικά η ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Τουρκία, γι’ αυτό και έκανε μέτωπο με τον Κεμάλ.
Αν θέλει να σέβεται κανείς την Ιστορία και να μην τη διαστρεβλώνει βάναυσα, αν θέλει να μην αφήσει το παρελθόν να δηλητηριάζει τις σημερινές σχέσεις των δύο λαών, θα πρέπει όχι μόνο να μη θεσπίζει γιορτές μίσους σαν αυτή του ελληνικού κοινοβούλιου “για τη γενοκτονία των Ποντίων από τους Τούρκους”, αλλά και σαν κράτος να ζητήσει συγγνώμη για το κακό που έκανε στις ελληνοτουρκικές σχέσεις με τη μικρασιατική εκστρατεία.
Ξέρουμε ότι ζητάμε πολλά από ένα κράτος που έχει αναγάγει τον αντιτουρκισμό σε όρο της ύπαρξής του. Δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι το σημερινό ελληνικό κράτος θα μπορούσε να διανοηθεί να κάνει κάτι τέτοιο. Τουλάχιστον όμως θα μπορούσε να μη χύνει άλλο δηλητήριο στις παλιές πληγές.
Τι κάνανε όμως οι “ευρωπαίοι” υπουργοί μας; Για άλλη μια φορά έβαλαν την ουρά στα σκέλια μπροστά στο σοβινιστικό σκυλολόι και ματαίωσαν τη μετάβαση της ΚΟΑ στην Άγκυρα!
Εύγε>>.