"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Νομίζουμε ότι δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως η σφαγή του Παρισιού συμπίπτει χρονικά με τις διαπραγματεύσεις της Βιέννης για το συριακό, όπου η πρωτοβουλία των κινήσεων έχει περάσει στα χέρια της ρωσικής διπλωματίας.
Αυτή έχει αναλάβει το ρόλο του προστάτη απέναντι στο ετοιμόρροπο από τα χτυπήματα της πατριωτικής αντιπολίτευσης καθεστώς της Δαμασκού και προσπαθεί να σπρώξει τη Δύση σε ένα μέτωπο μαζί του, σε ένα μέτωπο με τους ιρανούς συμμάχους του, και τελικά σε μέτωπο με την ίδια τη Μόσχα – που δε διστάζει να απειλεί την ασφάλεια της Ευρώπης έχοντας ήδη εισβάλει, βασανίσει και δολοφονήσει πολύ κόσμο στα ουκρανικά της σύνορα – χρησιμοποιώντας το φόβητρο του ΙΚ.
Το άμεσο αποτέλεσμα της ανθρωποσφαγής ήταν η συμφωνία των 20 κρατών πάνω στο σχέδιο ειρήνευσης που ισοδυναμεί με πούλημα της πατριωτικής αντιπολίτευσης – η οποία διεξάγει έναν ανειρήνευτο διμέτωπο αγώνα ενάντια στη Δαμασκό και ενάντια στο ΙΚ – και συνεργασία με το γενοκτονικό καθεστώς. «Μη στηρίζετε το αντάρτικο αλλά εμένα» εννοούσε ο Άσαντ όταν είπε στη γαλλική αντιπροσωπεία που τον επισκέφτηκε ότι: «Οι ελαττωματικές πολιτικές που ακολουθούν οι δυτικές χώρες και ιδιαίτερα η Γαλλία όσον αφορά αυτά που συμβαίνουν στην περιοχή μας … συνέβαλαν στην εξάπλωση της τρομοκρατίας» (Reuters, 14/11). Ωστόσο, η στήριξη που έχει προσφέρει η ίδια η Δαμασκός στο ΙΚ – είτε στρέφοντας τα πυρά της αλλού, είτε συνεργαζόμενη μαζί του στον ενεργειακό τομέα κτλ. – είναι κάτι που δεν αντέχει σε αμφισβήτηση, όπως δεν αντέχει σε αμφισβήτηση το γεγονός ότι το καθεστώς αυτό σφάζει αδιάκριτα τον άμαχο λαό της Συρίας σε όλες τις περιοχές της αντίστασης. Γι’ αυτό και οι σύριοι δημοκράτες και πατριώτες δε δέχονται καμία διαπραγμάτευση μαζί του.
Όμως αυτό που δε δέχεται ο συριακός λαός το αποφάσισαν μέσα σε λίγη ώρα οι διπλωματίες των 20 κρατών που φιλοδοξούν να «λύσουν» το συριακό. Έτσι, λίγες ώρες (!!!) μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι οι ΥΠΕΞ των 20 συμφώνησαν σε ένα σχέδιο ειρήνευσης με συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα. Το σχέδιο, που ανακοίνωσαν από κοινού οι ΥΠΕΞ Ρωσίας και ΗΠΑ, κινείται πάνω σε μια ρωσικής έμπνευσης πρωτοβουλία και ορίζει την 1η Γενάρη σαν καταληκτική ημερομηνία για την έναρξη των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στο καθεστώς και την αντιπολίτευση με στόχο το σχηματισμό μεταβατικής κυβέρνησης μέσα σε 6 μήνες που θα αλλάξει το σύνταγμα και θα διεξάγει μέσα σε 18 μήνες εκλογές υπό την επίβλεψη του ΟΗΕ (ΑΡ, 14/11).
Κάτω απ’ αυτό το πρίσμα μπορεί εύκολα να εξηγηθεί η επιλογή του Παρισιού σαν στόχος της επίθεσης των κανιβάλων προβοκατόρων του ΙΚ. Η υφεσιακή γραμμή Ολάντ απέναντι στη ρωσική χιτλερική υπερδύναμη μας είναι ήδη γνωστή και στο Ουκρανικό ζήτημα και στο ελληνικό. Αυτός ήταν που ανέλαβε πριν λίγους μήνες να σώσει το καθεστώς Τσίπρα από την απομόνωση που είχε περιέλθει μέσα στην ΕΕ εξαιτίας της εκβιαστικής του πολιτικής, ο Ολάντ μπορεί μετά τη σφαγή του Παρισιού να βγει σαν το κατ εξοχήν ευρωπαϊκό θύμα του ISIS και με τη βοήθεια των επίσης ρωσόφιλων, Κάμερον, Μέρκελ, Ρέντσι και βέβαια του Ομπάμα να σύρει όλη την ΕΕ ενεργά πίσω από τους ρωσικούς σχεδιασμούς για τη Συρία. Να γιατί εκτός από το Παρίσι απειλήθηκαν από το ΙΚ και το Λονδίνο και η Ρώμη με αίμα. Να γιατί επιλέχτηκε ο ποδοσφαιρικός αγώνας Γαλλίας-Γερμανίας σαν ένας από τους στόχους και να γιατί τα χτυπήματα ήταν τόσο αποτρόπαια και μαζικά. Έτσι μπορεί να εξηγηθεί η επιλογή δύο άλλων στόχων: το ρωσικό αεροπλάνο γεμάτο τουρίστες στο Σινά και η διπλή βομβιστική επίθεση σε σιιτική συνοικία της Βυρηττού μόλις δυο 24ωρα πριν από το Παρίσι. Μόνο αν πειθόταν η Δύση για το ότι η Ρωσία και το Ιράν αποτελούν εξίσου θύματα του ΙΚ θα αναγκαζόταν να συνάψει ένα κοινό μέτωπο μαζί τους.
Τα γεγονότα που τρέχουν επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις μας για το ρόλο του ΙΚ σαν μιας γιγαντιαίας πολιτικής προβοκάτσιας του Κρεμλίνου για τον αποπροσανατολισμό της παγκόσμιας κοινής γνώμης από το μεγάλο του έγκλημα στην Ουκρανία και την ανετότερη προώθηση των σχεδιασμών του στην Εγγύς και Μέση Ανατολή. Θυμίζουμε ότι στο εκτεταμένο άρθρο ανάλυσης για τον ISIS(http://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-26-19/item/403-) το Σεπτέμβρη του 2014 τονίζαμε ότι δίχως την αρχική πελώρια οικονομική βοήθεια από χρηματοδότες του ρωσόφιλου Κατάρ, δίχως τη σκανδαλώδη ανοχή του Άσαντ και την αρχικά συντροφική στάση της Αλ Νούσρα, δεν θα ήταν τόσο απρόσκοπτη η εγκατάσταση του σουνίτικου ISIS στην ανατολική και βόρεια Συρία. Κυρίως όμως, και εντελώς χαρακτηριστικά, δίχως την προδοσία της ιρανόδουλης κυβέρνησης Μαλίκι που άνοιξε στα μέσα του 2014 τα σύνορα του Ιράκ με τη Συρία (βάζοντας τις συνοριακές φρουρές να εγκαταλείψουν αμαχητί τις θέσεις τους) για να εισβάλει το ISIS σαν σε περίπατο και στο σουνίτικο τμήμα του Ιράκ, δεν θα μπορούσαν οι κανίβαλοι αυτοί δουλοκτήτες και ληστές να μιλούν για χαλιφάτο. Χωρίς λίγα λόγια τους φίλους και συμμάχους της Ρωσίας, ISIS δεν θα υπήρχε. Αυτά τα γεγονότα τα ξέρουν καλύτερα από εμάς οι δυτικοί ιμπεριαλιστές που τώρα παραδίδουν όλη τη μουσουλμανική Μέση Ανατολή αλλά και την Ευρώπη στο ρώσικο μαχαίρι.
Μετά από τα παραπάνω καταλαβαίνει κανείς γιατί ξαφνικά όλοι της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ γέμισαν συγκίνηση και γίνανε Γάλλοι, όπως είχαν ξαναγίνει και με την πρώτη σφαγή-προβοκάτσια του Γενάρη. Τα τομάρια αυτά γίνονται Γάλλοι στο λεφτό όταν οι Γάλλοι κάτω από την καθοδήγηση του κάθε Ολάντ τσιμπάνε το δόλωμα στο ρώσικο αγκίστρι. Άλλωστε τέτοιου τύπου Γάλλοι έχουν γίνει όλο τον τελευταίο καιρό από την ώρα που ο Ολάντ τους συμπαραστάθηκε στην προβοκατόρικη και διασπαστική τους πολιτική απέναντι στην Ευρωζώνη. Είναι δηλαδή Γάλλοι μόνο όταν οι Γάλλοι αυτοκτονούν πηγαίνοντας με το μεγάλο μελλοντικό χασάπη της Ευρώπης. Αυτός τώρα απλά κάνει τις προβοκατσιούλες του για να σύρει την Ευρώπη εναντίον του εαυτού της. Δηλαδή την κάνει εκτός από το να ξεχάσει την ανοιχτή εισβολή του στην Ευρώπη, που λέγεται προσάρτηση της Κριμαίας και μισοκατοχή της Ουκρανίας, να βοηθήσει τη ρώσικη κατοχή στη Μέση Ανατολή, που σημαίνει να ελέγξει τα πετρέλαια του Κόλπου και έτσι να στραγγαλίσει ενεργειακά την Ευρώπη πριν της επιτεθεί στ αλήθεια με όλη του τη δύναμη πυρός και κτηνωδίας.