"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
κόμματα ακολούθους του τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, το Λεβέντη και τους ΑΝΕΛ, και φτάνοντας στα εντελώς φασιστικά κόμματα του το ψευτοΚΚΕ και τη Χρυσή Αυγή, δεν έχει παρά να ψάξει στην τελευταία ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών. Εδώ θα διαπιστώσει κανείς πόσο όλα αυτά τα κόμματα προκλητικά σιώπησαν και συνεχίζουν να σιωπούν για το ιστορικό έγκλημα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να σκοτώσει το ελληνικό τραπεζικό κεφάλαιο και να παραδώσει όλες μαζί τις μεγάλες ελληνικές τράπεζες, που τις έφερε σε μισοπτωματώδη κατάσταση, για ένα κομμάτι ψωμί σε ξένα και μάλιστα εντελώς τυχοδιωκτικά και αρπακτικά κεφάλαια. Έλεγχος της τραπεζικής πίστης στο σύγχρονο κόσμο σημαίνει έλεγχος της χώρας.
Αυτό έγινε στα τέλη του Νοέμβρη που μας πέρασε. Τότε με μια ειδική, αστραπιαία, κλειστή και σκοτεινή διαδικασία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πούλησε τις ελληνικές τράπεζες για 5 δις Ευρώ σε μια χούφτα hedge -funds, συγκεκριμένα σε distress funds, που σημαίνει διεθνή κεφάλαια πολύ ψηλού ρίσκου, δηλαδή κεφάλαια που παίζουν χαρτoπαικτικά σε μια μεγάλη άνοδο ή μεγάλη πτώση μετοχών αγοράζοντας τες ή πουλώντας τες αντίστοιχα.
Η κυβέρνηση δηλαδή πούλησε για 5 δις Ευρώ τράπεζες που έχουν συνολικό ενεργητικό αξίας 365 δις ευρώ. Αυτές ναι μεν βρίσκονται βαριά τραυματισμένες από μεθοδικό παρατεταμένο χτύπημα πάλι από το σύνολο του πολιτικού συστήματος, αλλά αυτό το ενεργητικό δεν είναι χτυπημένο σε τέτοιο βαθμό, όπως το έδειχνε η αξία των μετοχών αυτών των τραπεζών στο χρηματιστήριο λίγο πριν την παραδόσή τους.
Αντίστοιχα με το ότι σύσσωμο το ελληνικό πολιτικό σύστημα σιώπησε για το έγκλημα αυτό, σιώπησε και ο τηλεοπτικός τύπος που διαμορφώνει τη γενική πολιτική συνείδηση της χώρας, σιώπησε και ο γραπτός πλατύς ή εξειδικευμένος οικονομικός τύπος με μερικές ελάχιστες εξαιρέσεις.
Παραθέτουμε παρακάτω ένα μεγάλο απόσπασμα ενός από τα πιο απλά διατυπωμένα άρθρα για το ξεπούλημα που έφεραν στο φως το μεγάλο σκάνδαλο. Είναι ένα άρθρο του Βασίλη Βλάχου στη Huffington Post της 27 του Νοέμβρη που μας πέρασε και μετά θα περάσουμε παραπέρα στην πολιτική ερμηνεία αυτής της τερατωδίας.Διαβάζουμε λοιπόν σ’ αυτό το κείμενο:
«Το 2013 η ελληνική κυβέρνηση (εμείς δηλαδή) δανείστηκε 25 δισ. για να συμμετέχει στην τότε ανακεφαλαιοποίηση των τεσσάρων τραπεζών, και βρέθηκε να κατέχει το πλειοψηφικό πακέτο τους. Συγκεκριμένα, το 83.7% της Alpha, το 93.6% της Eurobank, το 84.4% της Εθνικής και το 81% της Πειραιώς. Το σκεπτικό αυτής της συμμετοχής ήταν να βάλει πλάτη το κράτος ώστε να ανακεφαλαιοποιηθούν επιτυχώς οι τράπεζες, και, μόλις γυρνούσε η κατάσταση σε μια ομαλότητα, τότε να πουλούσε τις μετοχές που κατείχε σε ιδιώτες ώστε να αποπληρωθεί το δάνειο. Αυτήν την προσέγγιση είχαν ακολουθήσει με επιτυχία πολλές χώρες μετά την κρίση του 2008, όπως η ΗΠΑ με το πρόγραμμα TARP και το bailout (διάσωση) της AIG, αγοράζοντας χαμηλά την ώρα του πανικού, βάζοντας φρένο στην απανωτή πτώση των αξιών και αποκομίζοντας τελικά κέρδη για τους φορολογούμενους όταν γύρισε ο μακροοικονομικός κύκλος...
...Αυτό είχε γίνει ως ένα βαθμό και στην Ελλάδα, όταν το 2014 ήρθαν για πρώτη φορά μετά από χρόνια επενδυτές και συμμετείχαν μαζικά στις τότε αυξήσεις κεφαλαίου των τραπεζών. Ναι μεν η τότε αξία των μετοχών που κατείχε το δημόσιο ήταν περίπου 18.5 δισ. (κάτω από την αρχική επένδυση των 25 δισ.), αλλά αυτό ήταν αναμενόμενο. Η εκτίμηση ήταν πως ο πρώτος γύρος ανακεφαλαιοποίησης από ιδιώτες θα σηματοδοτούσε την αρχή της εξόδου στις αγορές, ώστε σταδιακά, και όσο η οικονομία επέστρεφε στην ανάπτυξη από το 2015 (κάτι που πλέον αποδέχεται μέχρι και ο φετινός προϋπολογισμός του ΣΥΡΙΖΑ), το κράτος θα πουλούσε τις μετοχές του σε μεσοσταθμικά υψηλότερη τιμή από ότι τις αγόρασε.
Η εκτίμηση αυτή όμως ήρθε αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα: την Πρώτη Φορά Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα και του Γιάννη Βαρουφάκη. Μετά τη μαζική φυγή καταθέσεων, το κλείσιμο των τραπεζών, τα Capital controls, την επιστροφή στην ύφεση, την τεράστια αύξηση των κόκκινων δανείων κλπ. η κατάσταση στις τράπεζες χειροτέρεψε δραματικά και επανήλθε η ανάγκη για νέα κεφάλαια. Η επιλογή που έθεσε η Τρόικα στην κυβέρνηση ήταν απλή: Ή θα γίνει κούρεμα καταθέσεων ή θα γίνει ανακεφαλαιοποίηση στις αγορές. Η κυβέρνηση ευλόγως επέλεξε το δεύτερο, κι εδώ γεννώνται μια σειρά από ερωτήματα για ζητήματα πραγματικά σκανδαλώδη.
Ας ξεκινήσουμε από το τίμημα για να κατανοήσουμε το μέγεθος της ζημιάς. Το 2013, η συμμετοχή του κράτους σε Εθνική, Πειραιώς, Alpha και Eurobank έγινε σε τιμές Ευρώ 4.29, Ευρώ 1.7, Ευρώ 0.44 και Ευρώ 1.54 ανά μετοχή αντίστοιχα. Η πώληση της προηγούμενης εβδομάδας έγινε στα €0.02, €0.003, €0.04 και €0.01. Από τα 25 δισ. που ήταν η αρχική επένδυση, η σημερινή αξία των μετοχών που κατέχει το κράτος είναι κάτω από 500 εκατομμύρια, δηλαδή πάνω από 98% απώλεια. (Η υπογράμμιση δική μας) Για να το βάλουμε σε μία σχετική κλίμακα, το κράτος συλλέγει από τον ΕΝΦΙΑ περίπου 2.5 δισ. το χρόνο. Δηλαδή θα πληρώνουμε για τα επόμενα 10 χρόνια ΕΝΦΙΑ μόνο και μόνο για να καλύψουμε τη ζημιά της ανακεφαλαιοποίησης! Και αυτή η κατρακύλα στο τίμημα οφείλεται μόνο εν μέρει στη γενικότερη πτώση των αξιών των τελευταίων μηνών. Για παράδειγμα, στις 2 Νοεμβρίου (πρώτη εργάσιμη του μήνα), η μετοχή της Εθνικής έκλεισε στα 73 λεπτά, και η αύξηση κεφαλαίου έγινε στα 2 λεπτά! Δηλαδή πτώση 97.26% σε λιγότερο από ένα μήνα! Αλλά ακόμη και την Πέμπτη, 19 Νοεμβρίου, ακριβώς πριν γίνει η ανακεφαλαιοποίηση, η μετοχή έκλεισε στα 32 λεπτά.
Γιατί λοιπόν έγινε η αύξηση στα 2 και όχι στα 32 ή έστω κάπου εκεί; Γιατί πιαστήκαμε τόσο κορόιδα;
Ο βασικός λόγος είναι ότι η κυβέρνηση έκανε δύο τραγικά και αδικαιολόγητα λάθη. Πρώτον, αποδέχτηκε να γίνει η ανακεφαλαιοποίηση άμεσα χωρίς κάποιο όριο στην τιμή ή πιθανότητα αναβολής της. Δεύτερον, αποδέχτηκε να μη συμμετέχουν στη διαδικασία ούτε το Δημόσιο ούτε οι εγχώριοι επενδυτές και μικροεπενδυτές, αλλά μόνο ξένοι. (Η υπογράμμιση δική μας) Έτσι, οι επίδοξοι διεθνείς αγοραστές είχαν το απόλυτο πλεονέκτημα. Αφού οι νέες μετοχές θα πήγαιναν αναγκαστικά σε αυτούς και μόνο αρκούσε απλώς να βρεθεί το ελάχιστο τίμημα ανά μετοχή που θα ικανοποιούσε τον επιθυμητό στόχο συνολικών κεφαλαίων, αγοράζοντας αντίστοιχα πολύ μεγάλο αριθμό νέων μετοχών, με αποτέλεσμα σχεδόν να μηδενιστούν οι συμμετοχές των παλαιών μετόχων, συμπεριλαμβανομένου και του Ελληνικού Δημοσίου, από το share dilution, (διάλυση των παλιών μετοχών μέσα σε εναν πολύ μεγαλύτερο αριθμό νέων μετοχών, πράγμα που σημαίνει ανάλογη μείωση της αξίας της κάθε μίας παλιάς μετοχής -Σημείωση δική μας). Αυτό σημαίνει πως, ακόμα και αν στο μέλλον ανέβουν οι τιμές των μετοχών, το Δημόσιο δε θα κερδίσει όσα έχασε λόγω ακριβώς αυτής της πολύ μειωμένης συμμετοχής».
«Έτσι και έγινε λοιπόν, και οι ξένοι επενδυτές πλέον ελέγχουν την πλειοψηφία του ελληνικού τραπεζικού συστήματος για μόλις 5 δισ. ευρώ. Και προσέξτε, ενώ πέρσι και πρόπερσι είχαν μπει στις τράπεζες κυρίως θεσμικοί μακροπρόθεσμοι και στρατηγικοί επενδυτές (οι λεγόμενοι real money investors),αυτή τη φορά μπήκαν κυρίως distressed και vulture hedge funds, επενδυτές δηλαδή που εξειδικεύονται στην αγορά πολύ υποτιμημένων και αφερέγγυων τίτλων σε πολύ χαμηλές αξίες με σκοπό τη γρήγορη απόσβεση της επένδυσής τους στην πρώτη άνοδο των τιμών. Στην κυριολεξία, δηλαδή, πρόκειται για τα όρνια των αγορών για τα οποία τόσα χρόνια μας προειδοποιούσε ο ΣΥΡΙΖΑ».
Για να κάνουμε κάπως πιο σαφή στους αναγνώστες της Νέας Ανατολής που δεν είναι εξοικιωμένοι με τους χρηματιστηριακούς όρους τα στοιχεία αυτής της κυβερνητικής κομπίνας την περιγράφουμε ως εξής : Αφού οι αγοραστές των μετοχών, τα κερδοσκοπικά funds ήταν από την αρχή της διαδικασίας πώλησης συγκεκριμένα και μόνο αυτά, (σύμφωνα με την κλειστή διαδικασία του book building που ακολουθήθηκε από την κυβέρνηση), τότε το σύνολο των μετοχών που υπήρχαν ως εκείνη τη στιγμή σε κάθε τράπεζα τοποθετήθηκαν ουσιαστικά από την κυβέρνηση-πωλητή, η κάθε μια σε μια τέτοια τιμή ώστε να μπορούν να αγοραστούν από τα δεδομένα κεφάλαια ώστε αυτά να αγοράσουν την πλειοψηφία των μετοχών και έτσι να αποκτήσουν τον έλεγχο κάθε μιας από τις 4 Τράπεζες (ως τώρα δεν ξέρουμε ποια Funds αγόρασαν ποιές τράπεζες και σε ποιο ποσοστό). Δηλαδή οι μετοχές πήγαν στο ασύλληπτα χαμηλό ύψος που θέλανε από την αρχή οι επιλεγμένοι υποψήφιοι αγοραστές, μιας και δεν επιτράπηκε να μπουν στην αγορά των νέων μετοχών όλοι οι ενδιαφερόμενοι, και κυρίως οι παλιοί μέτοχοι με πρώτο το κράτος, πράγμα που θα ανέβαζε οπωσδήποτε την τιμή της κάθε μετοχής.
Έτσι για παράδειγμα αν κάποιος μικρομέτοχος της Πειραιώς πριν από το ξεπούλημα και συγκεκριμένα στην αρχή του Νοέμβρη (όπου δεν ήταν φανερή η σφαγή που έρχεται με το συγκεκριμένο book building) είχε στα χέρια του 1000 μετοχές των 72 λεπτών η κάθε μια, δηλαδή αν είχε 720 Ευρώ πριν το ξεπούλημα, μετά από αυτό συνέχισε να έχει πάλι 1000 μετοχές, μόνο που αυτές άξιζαν τώρα όλες μαζί 20 Ευρώ! Αυτό σημαίνει ξάφρισμα του 97,3% των χρημάτων ενός μικρομετόχου. Αλλά ανάλογο ακριβώς είναι και το ξάφρισμα των μετοχών του ελληνικού κράτους που ως τότε, και χάρη στα δανεικά λεφτά της ΕΖ, διέθετε την πλειοψηφία των μετοχών σε όλες τις τράπεζες, πλην της μικρότερης από όλες, της Eurobank. Αυτά τα 18,5 δις κατάντησαν μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα με την τραπεζική ληστεία του αιώνα 500 εκατομμύρια Ευρώ. Μάλιστα αν υπολογίσουμε πόσα ήταν τα κεφάλαια του δημοσίου πριν την δεύτερη ανακεφαλαιοποίηση δηλαδή 25 δις Ευρώ, τότε μιλάμε για μια απώλεια πόρων του ελληνικού δημοσίου 25-0,5 δις = 24,5 δις Ευρώ μέσα σε ενάμιση χρόνο. Αν δε συμπεριλάβουμε και τα κρατικά κεφάλαια που απαιτήθηκαν από την αρχή της κρίσης για την ενίσχυση των τραπεζών που ήταν 40δις Ευρώ μιλάμε για απώλειες για το κράτος 39,5 δις Ευρώ.
Από τι καθάρματα, από ποιούς τρομερούς υποκριτές, από ποιούς εχθρούς του λαού μπορεί να αποτελούνται όλα τα κόμματα που πάνω σε αυτό το όργιο δεν φώναξαν καθόλου, και μάλιστα την ώρα που χάθηκαν οι τράπεζες για τη χώρα μας, ενώ σκίζανε τα ρούχα τους για χρόνια ολόκληρα και τα σκίζουν ακόμα για τα 200 εκατομμύρια Ευρώ των δομημένων ομολόγων που χάθηκαν στο κάτω-κάτω σε μια ανοιχτή χρηματιστική σπέκουλα;
Είναι αποκαλυπτικό με πόσο διακομματική έγκριση έγινε αυτή η ληστεία το γεγονός ότι κανένα κόμμα δεν αντέδρασε για το ότι λίγο πριν από αυτήν καθαιρέθηκε από τη θέση του ο ως τότε Πρόεδρος της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς, Κώστας Μποτόπουλος, στις 30 Οκτωβρίου, και αντικαταστάθηκε λίγο μετά από αυτήν από τον πιο έμπιστο της κυβέρησης Χαράλαμπο Γκότση. Δηλαδή η ιστορική συναλλαγή έγινε χωρίς να υπάρχει εκείνες τις μέρες πρόεδρος της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς γιατί κανείς προφανώς δεν θα δεχόταν, για την ακρίβεια δεν θα τολμούσε, να βάλει την υπογραφή του κάτω από μια τέτοιας κλίμακας εθνική λεηλασία.
Το αληθινό ερώτημα είναι πως μπορεί να εξηγηθεί πολιτικά μια τέτοια πράξη και μάλιστα πως μπορεί να εξηγηθεί η φυσική και ηθική συναυτουργία ΟΛΩΝ ΤΩΝ κοινοβουλευτικών (τουλάχιστον) κομμάτων στην διάπραξη και στην συγκάλυψή της, ή αλλιώς ποια είναι η πολιτική βάση αυτής της μαζικής εθνικής ομερτά;
Η μόνη εξήγηση που μπορούμε να δώσουμε
Η μόνη εξήγηση που μπορούμε να δώσουμε εμείς είναι η ίδια εξήγηση που δίνουμε για κάθε οικονομικό και πολιτικό έγκλημα για το οποίο εκδηλώνεται εθνική, δηλαδή διακομματική συμφωνία και συνενοχή. Πρόκειται για το γενικό έγκλημα της παράδοσης του πλούτου της χώρας, των κεφαλαίων της, των επικοινωνιακών και ενεργειακών δικτύων της, των κρατικών προμηθειών της, τομέων της αγροτικής της παραγωγής κλπ στα ρώσικα ή φιλορώσικα χέρια.
Εδώ ένας καλόπιστος αναγνώστης θα αντιτείνει το εξής: Καλά πώς είναι δυνατό η ιδιοκτησία να περάσει στα χέρια ρώσικων ή φιλορώσικων κεφαλαίων την ώρα που τα εμπλεκόμενα στην ληστεία hedge Funds που ήρθαν στη δημοσιότητα, όπως τα Capital Group, Pimco, Brookfield, Fairfax, Wellington, WLR Recovery Fund και Highfields είναι αγγλοσαξωνικά και κυρίως αμερικάνικα;
Κατ αρχήν το ότι τα hedge funds είναι δυτικά δεν σημαίνει ότι είναι δυτικά και τα κεφάλαια που συμμετέχουν σε αυτά. Δυτικό είναι το μάνατζμεντ όλων αυτών των υπερκερδοσκοπικών funds αλλά αυτοί που συμμετέχουν σε αυτά και ποντάρουν σε αυτά σε κάθε μεγάλη αγορά αξιών είναι κάθε λογής μεγάλα κεφάλαια οποιασδήποτε εθνικότητας. Αυτά δεν είναι υποχρεωμένο το μάνατζμεντ να τα αποκαλύψει στον εκδότη, δηλαδή στο βασικό πωλητή των μετοχών που εν προκειμένω ήταν το ελληνικό δημόσιο. Το μάνατζμεντ των funds παίρνει σε περίπτωση κερδών το πολύ ως 20% και τα υπόλοιπα οι μέτοχοι του χαρτοπαίκτες.
Το γεγονός ότι ακόμα το καθεστώς δεν έχει ανακοινώσει επίσημα τα ονόματα των funds και ακόμα λιγότερο δεν έχουν διαρρεύσει από πουθενά τα ονόματα κάποιων βασικών παικτών του καθενός από αυτά, είναι από μόνο του ανησυχητικό.
Όμως για μας, ανεξάρτητα από το ποια είναι αυτή τη στιγμή η σύνθεση των funds αυτών, δηλαδή ακόμα και αν σήμερα είναι πλειοψηφικά δυτικά, αυτός που θα αποφασίσει ποιος θα γίνει ο τελικός ιδιοκτήτης των μετοχών, είναι το διακομματικό σύστημα που διαμορφώνει την οικονομική κατάσταση της χώρας και ιδιαίτερα την τραπεζική.
Μπορεί δηλαδή κάλλιστα το σχέδιο των ρωσόδουλων να είναι να συνεχιστεί το οικονομικό και τραπεζικό σαμποτάζ έτσι ώστε ακόμα και οι σημερινές εξευτελισμένες μετοχές να ξεφτιλιστούν κι άλλο και τότε να τις αγοράσουν τζάμπα, ακόμα και ανοιχτά πλειοψηφικά τα ρωσοκινέζικα και άλλα κεφάλαια του άξονα πάντα βέβαια σε συνεργασία με τα αμερικάνικα που είναι κατάλληλα για την πολιτική κάλυψη κάθε τέτοιας πράξης.
Θα ρωτήσει κανείς: Και καλά γιατί δεν πουλούσαν τώρα οι ρωσόδουλοι κυβερνήτες τις τράπεζες ανοιχτά στον άξονα;
Νομίζουμε ότι κάτι τέτοιο σε όσο βαθμό συνεχίζεται ακόμα η ευρω-ρωσική διένεξη για το κριμαϊκό θα σκότωνε την εμπιστοσύνη που προσπαθεί να χτίσει η συμμορία Τσίπρα στην Ευρώπη, πράγμα που θα δυσκόλευε την υπονομευτική, διασπαστική δουλειά της μέσα σε αυτήν, όπως ακριβώς θέλει το Κρεμλίνο. Αντίθετα αν η Ρωσία -και γενικότερα ο άξονας- αγοράσει τις τράπεζες όχι από τα χέρια της ύποπτης για φιλορωσισμό κυβέρνησης Τσίπρα ή οποιασδήποτε άλλης ελληνικής κυβέρνησης, αλλά από τα χέρια του δυτικού κεφάλαιου, τότε η Ελλάδα μένει υπεράνω υποψίας σαν δυτική χώρα που αναγκάστηκε να πουλήσει τις τράπεζές της στο οποιοδήποτε δυτικό κεφάλαιο. Επίσης ο ελληνικός λαός σε αυτήν την περίπτωση θα δει τους ανατολικούς αγοραστές με πολύ πιο θετικό τρόπο από όσο θα τους έβλεπε αν αγόραζαν απ’ ευθείας και ανοιχτά τώρα οι ίδιοι τις τσακισμένες τράπεζες από το ελληνικό κράτος.
Από αυτήν την άποψη είναι θεωρούμε πιθανότερη αυτή η εκδοχή, δηλαδή να αγοράσουν οι ρώσοι σε δεύτερη φάση μαζικά τις τράπεζες που σημαίνει να λειτουργήσουν οι σημερινοί δυτικοί στην εμφάνιση ιδιοκτήτες σαν προσωρινά βαποράκια των προηγούμενων.
Εννοείται ότι δεν μπορούμε να αποκλείσουμε καθόλου η αλήθεια να βρίσκεται σε ένα συνδυασμό των δύο άλλων εκδοχών, για παράδειγμα να βρίσκονται από τώρα μέσα στα funds αρκετά ρώσικα ή καταριανά κεφάλαια που πριν την τρίτη αυτή ανακεφαλαιοποίηση ήταν ήδη πολύ ισχυρά μέσα στις τράπεζες Πειραιώς και Άλφα αντίστοιχα και τα οποία στη μεταπώληση να γίνουν προτιμητέοι αγοραστές.
Όλα αυτά είναι πιθανά. Μόνο ένα πράγμα βλέπουμε εντελώς αδύνατο: το να παίρνουν στρατηγικά οι δυτικοί, κυρίως οι αμερικάνοι, σχεδόν τζάμπα τις ελληνικές τράπεζες, δηλαδή την ελληνική οικονομία και την ίδια ώρα το ψευτοΚΚΕ και ο μικροαστικός στολίσκος του, οι ναζί, οι ψευτοαναρχικοί φασίστες, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ να σφυρίζουν αδιάφορα.
Η μακρυά προετοιμασία
Αλλά πέρα από τις συγκεκριμένες εκτιμήσεις που απορρέουν από την τελευταία αυτή και πιο σκανδαλώδη από τις τρεις ανακεφαλαιοποιήσεις που έχουν γίνει ως τώρα, μπορεί να βγάλει κανείς ανάλογα πολιτικά συμπεράσματα αν εξετάσει την πορεία της κατάπτωσης των τραπεζών και της σταδιακής αλλαγής στην ιδιοκτησία τους. Μπορεί δηλαδή να διαπιστώσει ότι υπάρχει μια γραμμή και ένας σκοπός που διαπερνά όλους τους σταθμούς της κρίσης και της εξαφάνισης του κεφαλαίου των ελληνικών τραπεζών τα τελευταία χρόνια, καθώς μετά από κάθε τέτοια κρίση μια δραματική αλλαγή στο ιδιοκτησιακό τους σημειώνεται, που οδηγεί στον τελικό σκοπό που περιγράψαμε πριν.
Η πρώτη πολύ μεγάλη τομή σε αυτήν την πορεία είναι η πρώτη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών που γίνεται το 2013. Είναι η χρονιά που το ελληνικό κράτος έστω με δανεικά ευρωπαϊκά λεφτά, τα λεφτά του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, του ΤΧΣ (που είναι τελικά λεφτά του ευρωπαϊκού EFSF), παίρνει τη συντριπτική πλειοψηφία των μετοχών όλων των μεγάλων τραπεζών, όχι για να τις κρατικοποιήσει και να τις διοικήσει, αλλά για να εκτοπίσει σχεδόν ολοκληρωτικά μέσα από αυτές το ως τότε σχετικά ή και απόλυτα πλειοψηφικό ντόπιο κεφάλαιο των μισοκρατικών ασφαλιστικών ταμείων, της εκκλησίας, των μεγάλων καπιταλιστών και των εκατοντάδων χιλιάδων μικρομετόχων. Όλα αυτά τα κεφάλαια εκμηδενίζονται στην πραγματικότητα από την απόλυτη χρεωκοπία στην οποία οδήγησαν συνειδητά οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ τις τράπεζες με δύο μεθόδους: Η πρώτη, η γενική μέθοδος, ήταν με το να διώχνουν με ασύλληπτο ρυθμό τις τραπεζικές καταθέσεις απειλώντας φωναχτά στο όνομα των τάχα εθνικών διαπραγματεύσεων με την ΕΖ, ότι θα φύγουν από την ΕΖ. Χωρίς καταθέσεις οι τράπεζες τρώνε από τα κεφάλαιά τους για να λειτουργούν και στο τέλος ούτε αυτό δεν μπορούν να κάνουν. Η άλλη μέθοδος, η βασικότερη ήταν με την καρμανιόλα του PSI. Το PSI ήταν η πολύ «πατριωτική» πράξη της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ να μειωθεί το κρατικό χρέος με το να μην πληρωθούν ποτέ τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου που είχαν οι τράπεζες στα χέρια τους, και παράλληλα αρκετά ασφαλιστικά ταμεία, και εκατοντάδες χιλιάδες μικροομολογιούχοι. Δηλαδή η κυβέρνηση κήρυξε κανόνι κυρίως σε βάρος των ελληνικών τραπεζών και των πολιτών που δάνειζαν το ελληνικό δημόσιο. Στην ουσία μετατόπισε το κρατικό έλλειμμα από το κράτος στους πολίτες και στο ντόπιο τραπεζικό κεφάλαιο, βυθίζοντας στα τάρταρα το πιο παραγωγικό κομμάτι της οικονομίας, τη βιομηχανία, καθώς αδυνάτιζε σε πελώριο βαθμό την καρδιά της σύγχρονης οικονομίας που είναι η πίστη.
Με το συνδυασμό της καταθετικής καχεξίας και του PSI, οι τράπεζες χρεωκόπησαν ουσιαστικά, οι παλιοί ντόπιοι μέτοχοι μεγάλοι και μικροί, έχασαν τα λεφτά τους και τις μετοχές τους και τελικά το 2013 οι τράπεζες πέρασαν με την ανακεφαλαιοποίηση των 25 δις Ευρώ στα χέρια του κράτους, χωρίς όμως όπως είπαμε αυτό να τις διοικεί για να μένουν στη μορφή ιδιωτικές όπως ήθελε η ΕΕ. Στους χαμένους ήταν και τα δυτικά κεφάλαια των θεσμικών μετόχων κυρίως, αυτών δηλαδή που είχαν μια αρκετά σταθερή επενδυτική σχέση με το ελληνικό τραπεζικό σύστημα δηλαδή τοποθετούσαν λεφτά σε αυτό σε μια σταθερή βάση και ουσιαστικά ενίσχυαν την παραγωγή.
Αμέσως μετά από αυτήν την ιστορική και καίρια ανακεφαλαιοποίηση, για την οποία οι διακομματικοί πράκτορες-προβοκάτορες, και πρώτα απ όλους ο ΓΑΠ και μετά ο Σαμαράς, δούλεψαν με πάθος, έγινε η δεύτερη ανακεφαλαιοποίηση. Σε αυτήν, μέσα σε συνθήκες πάντα τεχνητής κρίσης και αιμορραγίας, υπήρξε μια καινοτομία: Οι νέες μετοχές της αύξησης μετοχικού κεφαλαίου πουλήθηκαν στο 20% της ως τότε τιμής των μετοχών του ΤΧΣ, οπότε και αυτές υποτιμήθηκαν ανάλογα. Αυτή η υποτίμηση έγινε για να μπουν στη θέση ενός τμήματος των πάντα πλειοψηφικών κεφαλαίων του ΤΧΣ ξένα ιδιωτικά κεφάλαια, κυρίως τα hedge funds -που τα είδαμε μετά να πρωταγωνιστούν και να κυριαρχούν στην τρίτη ανακεφαλαιοποίηση- ενώ μπήκαν σε καίριες πολύ ισχυρές θέσεις τα ρώσικα και καταριανά κεφάλαια. Μαζί με όλα αυτά μπήκαν και μερικά σοβαρά θεσμικά κεφάλαια, όπως το κρατικό της Νορβηγίας, λόγω των χαμηλών τιμών, αλλά αυτά έφυγαν τρέχοντας πριν την τρίτη ανακεφαλαιοποίηση γιατί έχασαν τα μισά λεφτά τους.
Το φευγιό των θεσμικών βολεύει τους προβοκάτορες και μάλιστα είναι απαραίτητο για να μην υπάρχει κανενός είδους διεθνής έλεγχος στις τραπεζικές κομπίνες που θα ακολουθήσουν. Το πιο καλό τσίγκλισμα γι αυτό το φευγιό ήταν το πολιτικά υπερενισχυμένο φούσκωμα των κόκκινων δανείων, ιδιαίτερα των στεγαστικών. Αυτό το πέτυχαν οι προβοκάτορες με το να εξασφαλίσουν νομοθετικά ότι νοικοκυριά που είχαν εισοδήματα 3000 Ευρώ το μήνα δεν ήταν πρακτικά υποχρεωμένα να πληρώνουν δόσεις στις τράπεζες για την πρώτη κατοικία τους. Όλο το κόλπο ήταν να βρίσκονται οι τράπεζες σε καθεστώς μόνιμης χρεωκοπίας και λειτουργικής λιποθυμίας.
Σε αυτήν την περίοδο είναι αλήθεια ότι και τα Hedge funds έχασαν τα λεφτά τους, συγκεκριμένα έχασαν περίπου τα μισά από αυτά που έβαλαν στη δεύτερη ανακεφαλαιοποίηση, αλλά έτσι μπήκαν στην τρίτη ανακεφαλαιοποίηση για να παίξουν το μεγάλο παιχνίδι. Δηλαδή αν δεν βρίσκονταν ήδη μέσα στις τράπεζες δεν θα ήταν εύκολο να περάσει η ξαφνική επιλογή της κυβέρνησης, αντίθετα με την ανοιχτή διαδικασία της δεύτερης ανακεφαλαιοποίησης, να κάνει την υπερ-κλειστή διαδικασία Book Building, αποκλειστικά με τα υπάρχοντα hedge funds.
Ασφαλώς όλη αυτή η διαδικασία σε όλες τις φάσεις της δεν θα ήταν δυνατή χωρίς οι ρωσόδουλοι να έχουν εξασφαλίσει την έγκριση των δανειστών, ιδιαίτερα της ΕΚΤ που ανάμεσα σε όλους τους θεσμούς των δανειστών έχει τον πρώτο λόγο στο τραπεζικό ζήτημα. Προαφανώς κάτι πολύ σάπιο συμβαίνει με αυτήν. Ποια κεντρική τράπεζα παγκόσμιου όγκου θα άφηνε αυτή τη διαδικασία σε όλα της τα στάδια να εξελιχθεί σε ένα τραπεζικό σύστημα με τέτοιο τρόπο ώστε πελώρια κεφάλαια που δανείζει η ΕΖ και η ΕΚΤ στις ελληνικές τράπεζες να εξατμίζονται σε δύο χρόνια και ότι μένει να περνάει στην ανοιχτή αγορά της Ευρωζώνης σε άλλα χέρια μέσα από τις πιο κλειστές και σκοτεινές διαδικασίες; Στην πραγματικότητα δεν είναι να απορεί κανείς. Αρκεί να δει τη διάσωση των τραπεζών της Κύπρου το 2013. Μόνο αυτές δεν βοηθήθηκαν από την ΕΚΤ, ανάμεσα σε όλες τις χώρες του νότου της ΕΖ που διασώθηκαν, να μην υπάρξει κούρεμα των καταθέσεων τάχα για να μη ευνοηθούν οι ρώσοι μεγαλοκαταθέτες των κυπριακών τραπεζών. Κι όμως η ανακεφαλαιοποίηση εκεί μεθοδεύτηκε τελικά έτσι ώστε η μοναδική μεγάλη κυπριακή τράπεζα που επέζησε πέρασε στα χέρια της Ρωσίας! Αυτά γίνονται μόνο με έναν Ντράγκι πρόεδρο της ΕΚΤ, το μόνο οικονομολόγο που θεωρεί σπουδαίο μέσα στην Ευρωζώνη ο προβοκάτορας του Τσίπρα Βαρουφάκης.
Το ζουμί από όλη την παραπάνω εξιστόρηση είναι ότι οι ισχυρές ελληνικές τράπεζες, που πριν από την κρατική οργανωμένη χρεωκοπία του 2010 είχαν ένα από τα μικρότερα ποσοστά επισφαλειών στην Ευρώπη, αφού βυθίστηκαν επίτηδες από την πολιτική κρατική εξουσία, πέρασαν με τρία καλά μελετημένα βήματα στα χέρια του ότι πιο ξένου προς την ανάπτυξη της χώρας και του ότι πιο τυχοδιωκτικού υπάρχει μέσα στο διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Από εκεί νομίζουμε έχει μείνει μόνο ένα βήμα για να παραδοθούν αύτανδρες στο χειρότερο, στο καθαρά μαφιόζικου τύπου ρώσικο ή και ρωσοκινέζικο κρατικοφασιστικό κεφάλαιο. Εννοείται ότι και σε αυτήν την περίπτωση όσο η Ρωσία θα θέλει την Ελλάδα μέσα στη Δύση και μέσα στην Ευρώπη, πάντα στην ελληνική οικονομία οπότε και στις τράπεζες, το ανατολικό κεφάλαιο θα έχει δίπλα του για κάλυψη σα συμμέτοχο το δυτικό, κυρίως το αμερικάνικο, που θα του δίνει ένα κομμάτι από τη λεία για να εξασφαλίζει την ουσιαστική κυριαρχία του.