"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Γιατί το ποιος έχει την πολιτική εξουσία στις ΗΠΑ είναι κάτι που αφορά πολύ λιγότερο το λαό τους και πολύ περισσότερο τους υπόλοιπους λαούς αφού αυτή η εξουσία έχει να κάνει με το πως θα κινηθεί ο ισχυρότερος χρηματιστηριακά και στρατιωτικά ιμπεριαλισμός της ιστορίας, που όμως βρίσκεται ταυτόχρονα σε στρατηγική κάθοδο και παρακμή, κυρίως πολιτική και μετά στρατιωτική και οικονομική.
Αυτός ο ηγεμονικού επιπέδου ιμπεριαλισμός έχει μπροστά του σήμερα δύο λογιών εχθρούς. Ο ένας εχθρός του είναι η μεγάλη πλειοψηφία των κρατών και των λαών του τρίτου κόσμου που θέλουν οικονομική και κυρίως πολιτική χειραφέτηση από αυτόν τον υπερεπεμβατικό ηγεμονισμό. Στην αντίθεση ΗΠΑ-Τρίτου κόσμου τα οικονομικά υπερανεπτυγμένα, αλλά πολιτικά αδύναμα και στρατιωτικά ακόμα πιο αδύναμα μικρομεσαία ιμπεριαλιστικά κράτη της ΕΕ παίζουν έναν ενδιάμεσο ρόλο. Ο άλλος εχθρός του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού είναι μια συμμαχία ανερχόμενων ιμπεριαλισμών, του ρώσικου επίσης παγκόσμια ηγεμονιστικού ιμπεριαλισμού και του πιο αδύναμου πολιτικοστρατιωτικά κινέζικου ιμπεριαλισμού. Αυτοί οι δύο ιμπεριαλισμοί έχουν έρθει καθυστερημένοι στο τραπέζι της μοιρασιάς του κόσμου και γι αυτό επιδιώκουν μέσω της μεταξύ τους στρατηγικής συμμαχίας μια βίαιη αναδιανομή του πλανήτη. Βίαιη όμως αναδιανομή ενός παραγωγικά και βιομηχανικά όλο και πιο ισχυρού και πολιτιστικά ανεπτυγμένου κόσμου που αποτελείται πλέον από πολιτικά ανεξάρτητα και κυρίαρχα κράτη σημαίνει πόλεμο χιτλερικού τύπου, δηλαδή πόλεμο αποικιακού ρατσιστικού τύπου. Αυτό είναι ένα βαθύ χαρακτηριστικό του ιμπεριαλισμού που με μεγαλοφυή τρόπο είχε εντοπίσει ο Λένιν 100 χρόνια πριν.
«Το χαρακτηριστικό γνώρισμα του ιμπεριαλισμού είναι ακριβώς ότι προσπαθεί να προσαρτήσει όχι μόνο αγροτικά εδάφη, αλλά ακόμα και τις πιο ψηλά βιομηχανοποιημένες περιοχές (Γερμανική όρεξη για το Βέλγιο, γαλλική όρεξη για τη Λωρραίνη), γιατί το γεγονός ότι ο κόσμος είναι ήδη μοιρασμένος υποχρεώνει αυτούς που σχεδιάζουν μια αναδιανομή να απλώνουν τα χέρια τους σε οποιοδήποτε είδος εδάφους» (Λένιν, Ο Ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, κεφ. 7).
Χιτλερικού τύπου πόλεμος προϋποθέτει χιτλερικού τύπου πολεμικά καθεστώτα για τη Ρωσία και την Κίνα που τον ετοιμάζουν. Κι αυτό πια δεν κρύβεται.
Δύο στρατηγικές του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού
Ειδικά μετά τη ρώσικη επίθεση προσάρτησης της μισής Ουκρανίας έχουν μπει μπροστά στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό δύο εναλλακτικές στρατηγικές: Ή θεωρεί κύριο εχθρό του το νεοχιτλερικό άξονα, οπότε συγκεντρώνει σε αυτόν τα πυρά του, αμβλύνει την αντίθεσή του με τον Τρίτο κόσμο και στηρίζει το Δεύτερο κόσμο που αποτελεί τον πρώτο άμεσο στόχο στο δρόμο του νεοχιτλερικού άξονα για την παγκόσμια ηγεμονία. Είτε συνεχίζει να θεωρεί κύριο εχθρό του την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική ανεξαρτησία, των χωρών του Τρίτου κόσμου, και συνεργάζεται με το νεοχιτλερικό άξονα ενάντια του αφήνοντας στο έλεός του τον πλούσιο αλλά πολιτικά διασπασμένο και σχετικά άοπλο Δεύτερο κόσμο.
Οι Κλίντον και Τραμπ είναι οι πιο ακραίοι εκπρόσωποι της δεύτερης στρατηγικής. Μάλιστα σε ότι αφορά ειδικά την Κλίντον, αυτή, όπως και ο άντρας της, όπως και ο Ομπάμα μετά από αυτόν, έχουν εφαρμόσει μια εξωτερική πολιτική που ταιριάζει πολύ καλύτερα στα ρώσικα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα παρά στα αντίστοιχα αμερικάνικα. Αυτός είναι ο λόγος που αυτήν την τριάδα, πανίσχυρη μέσα στους μηχανισμούς του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ, η οποία δουλεύει με απόλυτες αλληλοκαλύψεις και στην εσωτερική και στην εξωτερική πολιτική της, τη θεωρούμε τόσο ταυτισμένη με τα νεοτσαρικά συμφέροντα όσο ήταν κατά τον Μαρξ πράκτορας των παλιών τσάρων ο άγγλος πρωθυπουργός Πάλμερστον.
Η φιλορώσικη στρατηγική των δύο Κλίντον και Ομπάμα
Ειδικότητα των Ομπάμα, Μπιλ και Χίλαρυ Κλίντον είναι να κάνουν κύριους εχθρούς τους εκείνες τις χώρες και κυβερνήσεις στο Δεύτερο και στον Τρίτο κόσμο, οι οποίες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αντιπαρατίθενται στα ρώσικα σχέδια. Για παράδειγμα σε συμμαχία με τη Ρωσία και το Ιράν πολέμησαν με μανία και αποσταθεροποίησαν τους αρχικά φιλοδυτικούς και μαχητικά αντιρώσους Ταλιμπάν και τελικά τους έριξαν από την εξουσία σε συνεργασία με τον Μπους μετά την προβοκάτσια των δίδυμων πύργων. Ύστερα αφού έσπρωξαν τον Μπους με ψέμματα του εγκάθετου του Κλίντον αρχηγού της ΣΙΑ Τένετ, να ρίξει τον Σαντάμ Χουσεΐν, έκαναν τα πάντα με τον Ομπάμα να σταθεροποιήσουν την εξουσία του Ιράν στο Ιράκ. Γι αυτό τσάκισαν τις αντι-Αλ Κάιντα εθνικοανεξαρτησιακές δυνάμεις των αντιιρανών σουνιτών και έβαλαν τις βάσεις, μαζί με το Ιράν για να εγκατασταθεί ξανά η Αλ Κάιντα στο Ιράκ σαν ΙΣΙΣ αυτή τη φορά. Στη συνέχεια συνέτριψαν σε συνεργασία με τους ισλαμιστές το φιλοδυτικό καθεστώς Μουμπάρακ στην Αίγυπτο και τελικά έφεραν στην εξουσία και στηρίζουν το ρωσόφιλο φασίστα Σίσι. Μετά ρίξανε με την έγκριση της Ρωσίας τον Καντάφι από την εξουσία την ώρα που αυτός άρχισε να συνεργάζεται πολιτικά και ενεργειακά με την Ευρώπη και έφεραν στη θέση του τα πιο φανατικά αντιδυτικά ρεύματα, διαλύοντας εντελώς τη Λιβύη. Ύστερα σώσανε κυριολεκτικά τον υποταγμένο στη Ρωσία Άσαντ και υπονόμευσαν με κάθε τρόπο τη φιλοδυτική δημοκρατική αντιπολίτευση του. Προηγούμενα μόλις η κυβέρνηση Ερντογάν ήρθε σε σύγκρουση με την ως πρόσφατα σύμμαχό της Ρωσία, της κήρυξαν πολιτικό πόλεμο στηρίζοντας τον ρωσόδουλο Γκιουλέν. Τώρα συμμαχούν ανοιχτά με το Ιράν ενάντια στη Σαουδική Αραβία, που είναι ο μεγαλύτερος και πιο σταθερός πολιτικά, ενεργειακός τροφοδότης της Ευρώπης.
Σε ότι αφορά την Ευρώπη η Αγία Τριάδα Ομπάμα, Μπιλ και Χίλαρυ Κλίντον δεν παίζεται. Εκτός από το ότι προστατεύει με φανατισμό τη ρώσικη καρκινική μετάσταση μέσα στην Ευρώπη που λέγεται διακομματικό καθεστώς Τσίπρα, έχει αναθέσει στις πιο φιλορώσικες ηγεσίες της, τους Μέρκελ και Ολάντ να προδίδουν την Ουκρανία, ορίζοντάς τους συνομιλητές του Πούτιν εκ μέρους όλης της Δύσης. Είναι αυτή η Τριάδα που αρνείται πεισματικά να εξοπλίσει την Ουκρανία απέναντι στον πάνοπλο βιαστή της. Και όχι μόνο αυτό, αλλά στέκεται δραστήρια στο πλευρό του τελευταίου στη Συρία διαπράττοντας το μέγιστο όλων των εγκλημάτων που έχει ως τώρα διαπράξει: Χτίζει το διπλωματικό αποκλεισμό και ετοιμάζει ευρύτερη επίθεση στoμεγαλύτερο ενεργειακό και στρατηγικό διάδρομο της Ευρώπης που λέγεται Τουρκία στο όνομα του αντι-ΙΣΙΣ αγώνα και με άλλοθι το ρωσόδουλο υποτιθέμενο συνεπές αντι-ΙΣΙΣ κούρδικο PKK-PYD.
Μπορούμε να δώσουμε έναν πολύ μακρύτερο κατάλογο από αυτά τα όργια φιλορωσισμού των δύο Κλίντον και Ομπάμα, αλλά αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία δεν είναι τόσο οι ειδικοί δεσμοί της συμμορίας αυτής με τα ρωσικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, όσο ότι αυτή μπορεί και εφαρμόζει αυτήν την πολιτική γιατί μπορεί να εκπροσωπεί πολιτικά τις πιο κατευναστικές προς τους νέους χίτλερ πλευρές του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Δηλαδή οι Κλίντον Ομπάμα καβαλάνε τους αντι-τριτοκοσμικούς μονοπωλιστές-ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ, που είναι συνήθως αυτοί του πιο παγκοσμιοποιημένου χρηματιστικού σπεκουλαδόρικου κεφάλαιου, και πάνε την κατευναστική τους λογική απέναντι στο νεοχιτλερικό άξονα ως την προδοσία των ίδιων των στρατηγικών τους συμφερόντων. Αυτό λέγεται πολιτική σήψη ενός ιμπεριαλισμού, η ίδια που πριν από τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο έβγαλε τους Τσάμπερλαιν και Νταλαντιέ. Μόνο που ο Χίτλερ δεν είχε δικούς του τους Τσάμπερλαιν και Νταλαντιέ γιατί δεν ήταν υβρίδιο του τσαρισμού και του τροτσκισμού όπως ήταν οι Χρουστσόφ, Μπρέζνιεφ, Γκορμπατσόφ, Γέλτσιν και Πούτιν. Μόνο αυτοί, επειδή ήρθαν στην ηγεσία της ρώσικης εργατικής τάξης και του εργατικού κράτους σαν πράκτορες της εχθρικής τους αστικής τάξης ξέρουν όσο κανείς να χώνουν διαρκώς νέους πράκτορες μέσα σε κάθε ρεύμα της πολιτικής ζωής των όποιων εχθρών τους για να το κάνουν δικό τους. Αν ο πράκτορας δεν συλλαμβάνει βαθιά το ρεύμα που κατά κάποιο τρόπο προδίδει ώστε να χρησιμοποιήσει τα ελαττώματα του ενάντια στον εαυτό του, είναι αποτυχημένος.
Και οι Κλίντον Ομπάμα ξέρουν όσο κανείς άλλος να χειρίζονται ιδεολογικά και οργανωτικά το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ στο οποίο έχουν κάνει μετά από 16 χρόνια εξουσίας μια μεγάλη οργανωτική και πολιτική διαβρωτική δουλειά.
Όμως το να κατακτήσουν σαν συμμορία για πέμπτη φορά την προεδρία των ΗΠΑ ήταν ως πρόσφατα μια πολύ δύσκολη υπόθεση.
Η πιο μεγάλη δυσκολία βρισκόταν στο ότι το αντίπαλο κόμμα τους, το Ρεπουμπλικανικό, βρισκόταν πρώτη φορά σε τόσο ισχυρή θέση σε σχέση με το Δημοκρατικό. Ποτέ πρόεδρος του Δημοκρατικού κόμματος πριν τον Ομπάμα δεν είχε φθαρεί σε τέτοιο βαθμό στις δύο τετραετίες του ώστε οι ρεπουμπλικάνοι αντίπαλοί του να καταλάβουν και τα δύο σώματα του Κογκρέσου με τόσο μεγάλη πλειοψηφία ώστε κάθε σημαντική εσωτερική νομοθετική πρωτοβουλία της προεδρίας Ομπάμα να έχει μπλοκαριστεί. Βεβαίως τον Ομπάμα δεν τον ένοιαζε η εσωτερική αλλά η εξωτερική πολιτική της υπερδύναμης που είχε αναλάβει να υπονομεύσει.
Σάντερς για την Κλίντον
Η κατάσταση γινόταν ακόμα πιο δύσκολη για την Κλίντον από την ώρα που και η ίδια προσωπικά ήταν πολύ φθαρμένη όχι μόνο επειδή είχε ταυτιστεί με την προεδρία Ομπάμα- παρόλο που για να ξεπλυθεί κάπως πολιτικά αποχώρησε αρκετά πριν τις εκλογές και έδωσε τη θέση της στον Κέρρυ - αλλά και γιατί είχε συλληφθεί από τον κόσμο να είναι οπορτουνίστρια, σκοτεινή (υπόθεση κρυφών υπηρεσιακών e-mail), και πάμπλουτη από πολιτικό χρήμα. Ο μόνος που μπορούσε να την αντιμετωπίσει μέσα από το Δημοκρατικό κόμμα ήταν ο πολύ πιο θετικός στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής αντιπρόεδρος Μπάιντεν. Αλλά αυτός εξουδετερώθηκε πριν κατεβεί για το χρίσμα μετά από μεγάλες πιέσεις του κομματικού μηχανισμού των Δημοκρατικών που τον ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό οι κλιντονικοί.
Έτσι η Κλίντον έμεινε να έχει σαν μοναδικό αντίπαλό για το χρίσμα από το κόμμα της, τον Σάντερς, ένα στρατηγικό σύμμαχό της, έναν τροτσκιστή που κάνει τον επαναστάτη πουλώντας το γνωστό σύνθημα κάθε ψευτοαριστερού απατεώνα ότι με τη φορολόγηση των πλούσιων μπορούν να σωθούν οι φτωχοί. Αυτό το σύνθημα σαν σύνθημα κεντρικής πολιτικής πουλάει στους εργαζόμενους την αυταπάτη ότι μπορούν χωρίς δικιά τους γερή ανεξάρτητη πολιτική οργάνωση και χωρίς την πιο σκληρή ταξική πάλη στους χώρους δουλειάς και ευρύτερα, να υποχρεώσουν το κράτος της αστικής τάξης, μέσα από τις εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια, να μοιράζει σε όλο το λαό ένα τόσο μεγάλο κομμάτι της δικιάς τους υπερεργασίας που θα του αλλάξει στ αλήθεια τη ζωή.
Για να κρύψει τη φιλορώσικη του γραμμή ο Σάντερς αποφεύγει να μιλάει για εξωτερική πολιτική, αλλά όποτε έχει μιλήσει δεν έχει πει κάτι που δεν θα υπέγραφε με χαρά ο Πούτιν, όπως πχ ότι χρειάζεται ένα νέο ΝΑΤΟ που θα περιλαμβάνει και τη Ρωσία (https://www.rt.com/usa/322770-sanders-democratic-socialism-fdr/), ότι χρειάζεται μια συμμαχία με το Ιράν, ότι τώρα δικαιώνεται η πάγια θέση του για την ανάγκη στενών δεσμών των ΗΠΑ με την Κούβα, ενώ έχει στις αποσκευές του όλη την πραγμάτεια του αντιπαραγωγικού οικολογισμού και του αφοπλιστικού πασιφισμού που σήμερα βοηθάνε όσο τίποτα άλλο τον υπερεξοπλιζόμενο νεοχτλερικό άξονα. Ένας τέτοιος πρόεδρος δεν θα ενοχλούσε το Κρεμλίνο παρά μόνο για ένα λόγο, γιατί δεν θα μπορούσε να καθησυχάσει την αμερικάνικη αστική τάξη, οπότε και να τη διασπάσει και να τη σύρει με τρόπο πίσω από το ρώσικο άρμα, αλλά αντίθετα θα την αναστάτωνε και θα τη έριχνε με ορμή στους πιο κλασσικούς ρεπουμπλικάνους. Γι αυτό ο Σάντερς δεν θα μπορέσει να βγει πρόεδρος, ακόμα και αν έφτανε να πάρει το χρίσμα των Δημοκρατικών. Έχουμε την εντύπωση ότι ο ρόλος του Σάντερς είναι να προσφέρει σε μια προεδρία Κλίντον ένα οργανωμένο πολιτικό ρεύμα (http://www.politico.com/story/2016/03/bernie-dems-winddown-220966), φαινομενικά στα αριστερά του Δημοκρατικού κόμματος, στην πραγματικότητα στα δεξιά του, συνέχεια του ρεύματος «occupywallstreet», που θα μπορεί να μετατρέψει τις αυθόρμητες, συνήθως από αριστερή διάθεση, αντιπλουτοκρατικές διαθέσεις της περιθωριοποιημένης φτωχής και λιγότερο μορφωμένης νεολαίας των ΗΠΑ, σε άλλοθι της Κλίντον για να καταφέρνει επιλεκτικά πλήγματα (πχ οικολογικά, φορολογικά) στα πιο εχθρικά της κομμάτια της αμερικάνικης αστικής τάξης.
Η αντιρώσικη κυρίαρχη γραμμή του ρεπουμπλικανικού κόμματος και η ήττα της
Το αληθινό μεγάλο πρόβλημα για μια εκλογή της Κλίντον ήταν και είναι ακόμα από το Ρεπουμπλικανικό κόμμα. Σε αυτό υπήρχαν δύο κυρίως υποψήφιοι για το χρίσμα, που εκπροσωπούσαν το βασικό του κυρίαρχο στελεχικό μηχανισμό στα δύο σώματα του Κογκρέσου: ο Τζεμπ Μπους, της δυναστείας των Μπους και ο Μάρκο Ρούμπιο. Αυτός ο στελεχικός μηχανισμός εκπροσωπεί σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο το κλασσικό κομμάτι της αμερικάνικης χρηματιστικής ολιγαρχίας που είναι πιο πολύ δεμένο με το μεγάλο βιομηχανικό κεφάλαιο των ΗΠΑ, ιδιαίτερα εκείνο της ενέργειας, της χημικής βιομηχανίας και των στρατιωτικών εξοπλισμών. Αντίθετα το Δημοκρατικό Κόμμα εκπροσωπεί σήμερα περισσότερο το κομμάτι της χρηματιστικής ολιγαρχίας που είναι δεμένο με το πιο διεθνοποιημένο κεφάλαιο, εκείνο νέας τεχνολογίας. Αυτό έχει μεν τον εφευρετικό του εγκέφαλό στις ΗΠΑ, αλλά το πελώριο κορμί του που μετατρέπει τα πρωτότυπα που συλλαμβάνονται στις ΗΠΑ σε μαζική παραγωγή είναι κλασσικά βιομηχανικό. Όμως η βάση αυτής της βιομηχανίας βρίσκεται στην υπερεκμεταλλευτική και φασιστική Κίνα. Για αυτούς τους λόγους το Δημοκρατικό Κόμμα είναι πολύ περισσότερο επιρρεπές από ότι το ρεπουμπλικανικό στον υφεσιασμό απέναντι στο νεοχιτλερικό άξονα καθώς δεν θέλει τίποτα που να διαταράσσει τις σχέσεις του με αυτόν.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι Μπους και Ρούμπιο έκφραζαν ανοιχτά, και με όλο και μεγαλύτερη ένταση τη στρατηγική στροφή του Ρεπουμπλικανικού κόμματος προς τη θέση ότι κύριος εχθρός των ΗΠΑ, είναι πλέον η Ρωσία του Πούτιν, και ότι πρέπει γι αυτό να στηριχθούν αποφασιστικά η Ουκρανία, οι ανατολικές νέες χώρες της ΕΕ και η συριακή αντιπολίτευση. Η γραμμή αυτή είχε για πρώτη φορά επικρατήσει στο σκληρό μηχανισμό του ρεπουμπλικανικού κόμματος το 2012 από τον άνθρωπο που πήρε το ρεπουμπλικανικό χρίσμα για να αντιμετωπίσει τον Ομπάμα, τον Μιτ Ρόμνευ. Σε επίπεδο κλασσικών όρων προεκλογικής πάλης η επικράτηση ενός από τους δυο, Μπους και Ρούμπιο, για το χρίσμα του ρεπουμπλικανικού κόμματος και από κει στην προεδρία ήταν σχεδόν σίγουρη. Ειδικά ο Μπους είχε μαζέψει ένα πελώριο ποσό σε εισφορές εκλογικής ενίσχυσης από τους ρεπουμπλικανούς επιχειρηματίες. Αν αυτοί οι δύο είχαν έναν αντίπαλο με κάποιες πιθανότητες επιτυχίας για το ρεπουμπλικανικό χρίσμα ήταν ο Τεντ Κρουζ, εκπρόσωπος της συντηρητικής θρησκόληπτης μάζας των teaparty, ενός μικροαστικού αντιδραστικού ρεύματος που απεχθάνεται το επίσημο «επεμβατικό κράτος» και το κρατικό –κομματικό κατεστημένο και των δύο κομμάτων αλλά περισσότερο μισεί το Δημοκρατικό Κόμμα επειδή ποδοπατεί τις «παραδοσιακές αξίες» για το γάμο, την έκτρωση και την ομοφυλοφιλία. Όμως δύσκολα μπορεί στις ΗΠΑ να πάρει την προεδρία ένας φανατικός εχθρός των εκτρώσεων, δηλαδή των γυναικών, αλλά και των ομοφυλόφιλων.
Μόνο με έναν από τους Μπους και Ρούμπιο απέναντι της η Κλίντον θα δυσκολευόταν πολύ στη μάχη για την προεδρία γιατί αυτοί σαν μετριοπαθείς στα ζητήματα των ηθών και των ατομικών δικαιωμάτων θα έπαιρναν, αντίθετα με τον Τεντ Κρουζ, πολλούς ψήφους από τη δημοκρατική φιλελεύθερη βάση του Δημοκρατικού κόμματος, από ανθρώπους που αντιπαθούν την Κλίντον.
Ο σωτήρας της Κλίντον Ντόναλντ Τραμπ
Όμως στο σημείο αυτό εμφανίστηκε ο Ντόναλντ Τραμπ. Ο Τραμπ είναι κατά κάποιο τρόπο ο «αντισυστημικός» Σάντερς των Ρεπουμπλικάνων. Ο Σάντερς χρησιμοποιεί τις αριστερές διαθέσεις των χαμηλά αμειβόμενων και άνεργων νεολαίων με σχετικά χαμηλή μόρφωση ενάντια στην υπερεκμεταλλευτική και πάμπλουτη μεγαλοαστική τάξη για να ενισχύσει στο βάθος τη γραμμή της Κλίντον. Ο Τραμπ χρησιμοποιεί τις από τα δεξιά «αντισυστημικές» διαθέσεις της κακοπληρωμένης και άνεργης λευκής εργατικής τάξης για να εξουδετερώσει κάθε πραγματικό αντίπαλο της Κλίντον και της ρώσικης πολιτικής μέσα στο ρεπουμπλικανικό στρατόπεδο. Και το έχει κάνει αυτό τόσο καλά που σε ελάχιστο χρόνο εξαφάνισε τους Μπους και Ρούμπιο και έμεινε πρώτος και μακράν απέναντι σε έναν Κρουζ , που ακόμα και αν πάρει το χρίσμα είναι πολύ δύσκολο, όπως είπαμε, να νικήσει την Κλίντον. Όσο για τον ίδιο τον Τραμπ αυτός είναι αδύνατο να πάρει την προεδρία όχι μόνο γιατί η Αμερική δεν έχει γίνει ακόμα μια φασιστική χώρα, αλλά γιατί αυτό το υποκείμενο δεν μπορεί, και προφανώς δεν θέλει να πάρει ούτε μια δημοκρατική γυναικεία ψήφο, ούτε μια αφροαμερικάνικη, ούτε μία ισπανόφωνη, ούτε μια μουσουλμανική σε μια Αμερική που δημογραφικά έχει πάψει προ πολλού να είναι μια χώρα λευκών αγγλοσαξόνων. Σε μια αναμέτρηση με την Κλίντον μάλιστα ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του ρεπουμπλικανικού κόμματος που απεχθάνεται το ρατσισμό του και το τραμπούκικο χυδαίο ύφος του θα απόσχει ή θα ψηφίσει Κλίντον.
Στην πραγματικότητα ο Τραμπ δεν είναι δυνατό να επιδιώκει από την αρχή να κατακτήσει την προεδρία των ΗΠΑ, αλλά μόνο να προβοκάρει και να διασπάσει το ρεπουμπλικανικό κόμμα υπέρ της Κλίντον και, από στρατηγική άποψη, να φασιστικοποιήσει όσο μεγαλύτερο κομμάτι του γίνεται. Και τι σημαίνει σήμερα φασιστικοποίηση οπουδήποτε στον κόσμο; Σημαίνει φιλία με τη Ρωσία του Πούτιν. Ήδη ο Τραμπ έχει εκφράσει ανοιχτά την εκτίμησή του στον Πούτιν σαν ηγέτη, αλλά τέτοια είναι όλη του η γραμμή στην εξωτερική πολιτική, μόνο που παίρνει τη μορφή της αναδίπλωσης των ΗΠΑ στον εαυτό τους. Αυτή η αναδίπλωση θα ήταν μια προοδευτική πολιτική αν συνοδευόταν από διπλωματική και οικονομική βοήθεια και κυρίως βοήθεια σε όπλα στις χώρες και στους λαούς που παλεύουν ενάντια στην επιθετικότητα του νεοχιτλερικού άξονα Όταν όμως για τον Τραμπ αυτός ο άξονας είναι σύμμαχος στην πάλη ενάντια στον κύριο εχθρό των ΗΠΑ που είναι ο ΙΣΙΣ και γενικά η τρομοκρατία, όταν σκέφτεται ότι το ΝΑΤΟ πρέπει να αντικατασταθεί από ένα στρατό ενάντια στην τρομοκρατία (http://www.nytimes.com/2016/03/27/us/politics/donald-trump-foreign-policy.html?emc=edit_th_20160327&nl=todaysheadlines&nlid=28314501&_r=0), όταν θεωρεί ότι ο διαμελισμός της Ουκρανίας είναι ένα κύρια ευρωπαϊκό ζήτημα, που δεν πρέπει να οδηγήσει σε παγκόσμιο πόλεμο τις ΗΠΑ με τη Ρωσία (https://next.ft.com/content/2695854c-efaf-11e5-a609-e9f2438ee05b), τότε αυτού του είδους η αναδίπλωση είναι η αντίστοιχη με αυτή, την αντικειμενικά φιλοχιτλερική, που κράτησαν οι πιο αντιδραστικοί κύκλοι του Ρεπουμπλικανικού κόμματος των ΗΠΑ πριν από τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο.
Αλλά η στάση του Τραμπ απέναντι στην πουτινική Ρωσία είναι κάτι το πολύ χειρότερο από αυτήν των κατευναστών πολιτικών προγόνων του, κι αυτό όχι μόνο γιατί συνδέεται με τη διάσπαση του κόμματός του και μάλιστα σε βάρος ακριβώς των μη κατευναστικών του τάσεων, αλλά γιατί ήταν στενές για χρόνια οι πολιτικές και προσωπικές σχέσεις του Τραμπ με το ζεύγος Κλίντον, τόσο ώστε να είναι οικονομικός ενισχυτής των Κλίντον (δωρητής στο ίδρυμα Κλίντον) και τόσο ώστε λίγο πριν ανακοινώσει την υποψηφιότητα του να έχει επικοινωνήσει τηλεφωνικά με τον Μπιλ Κλίντον (http://edition.cnn.com/2015/08/05/politics/donald-trump-bill-clinton-2016/).
Αλλά το μεγάλο και βαθύ ζήτημα δεν είναι πως κινούνται τα πρόσωπα σε αυτές τις περιπτώσεις αλλά το πως κινούνται οι τάξεις. Αυτό που πρέπει να συγκρατήσουμε από αυτήν την εκλογική πάλη στις ΗΠΑ, που η έκβαση της θα κρίνει όπως είπαμε τόσα πολλά για τον κόσμο, είναι ότι καμιά πολιτική και κοινωνική δύναμη δεν μπορεί να αντισταθεί αποτελεσματικά στο σοσιαλιμπεριαλισμό και στο νεοχιτλερισμό αν δεν είναι δεμένη με τον εργαζόμενο λαό και τη φτωχολογιά της δοσμένης χώρας. Η πουτινική Ρωσία είναι σοσιαλιμπεριαλισμός και όχι σκέτος ιμπεριαλισμός γιατί έχει μάθει να χρησιμοποιεί σαν τη μεγαλύτερη εφεδρεία του τις ταξικές αντιθέσεις μέσα σε κάθε χώρα που αποτελεί τωρινό ή μελλοντικό θύμα του. Ιδιαίτερα τη βασική αντίθεση αστική τάξη – προλεταριάτο, αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε το προλεταριάτο να μην χειραφετείται σαν τάξη αλλά να υποτάσσεται στη μεγαλύτερη αντίδραση. Αν το Ρεπουμπλικανικό κόμμα διασπάται σήμερα και σχεδόν διαλύεται μπροστά στα μάτια μας είναι γιατί η κοινωνική ηγεσία του, δηλαδή ο σκληρός πυρήνας της κρατικομονοπωλιακής αστικής τάξης των ΗΠΑ αποβιομηχανοποίησε σε πολύ μεγάλο βαθμό τη χώρα αυτή μόλις αντίκρισε μπροστά της γυμνό και ελεύθερο για υπερεκμετάλλευση το νικημένο από τους αναθεωρητές αστούς νέου τύπου κινέζικο βιομηχανικό προλεταριάτο, και αποφάσισε να επενδύσει εκεί, και σε άλλες χώρες με άθλια μεροκάματα, τα πελώρια υπερκέρδη του. Έτσι έφτιαξε μια άνεργη λευκή βιομηχανική εργατική τάξη που τα χειρότερα στοιχεία αυτού του κόμματος εύκολα την έστρεψαν ενάντια στα ταξικά αδέλφια της, τους μετανάστες μέσα στις ΗΠΑ. Έτσι άλλωστε από την άλλη μεριά και η κοινωνική ηγεσία του Δημοκρατικού κόμματος, που είναι οι εξαιρετικά αρπακτικοί μονοπωλιστές, πρώην εφευρέτες και νυν ραντιέρηδες της νέας τεχνολογίας, στέρησαν τις δουλειές εκατομμυρίων μισοειδικευμένων νέων αμερικανών ή ξεφτίλισαν τα μεροκάματά τους αποκόπτοντας τους από κάθε βιομηχανική παραγωγική χρήση αυτών των ανακαλύψεων. Έτσι τους έστρεψαν σε ψευδοσωτήρες «σοσιαλιστές» και «επαναστάτες» της κακιάς ώρας σαν τον Σάντερς, πράγμα που δεν θα αργήσουν επίσης σκληρά να πληρώσουν. Αυτή είναι μια μορφή εκδίκησης του σοβιετικού και του κινέζικου προλεταριάτου για την εποχή που οι δυτικοί ιμπεριαλιστές χειροκροτούσαν ενθουσιασμένοι τους σοσιαλιμπεριαλιστές Χρουστσόφ και μετά τους Τενγκ Σιάο Πιγκ επειδή γονατίζανε αυτά τα επαναστατικά προλεταριάτα και μαζί τους, τους επαναστάτες προλετάριους όλης της γης.
Θα πει κανείς: Μα θα πληρώσουν οι δυτικοί μονοπωλιστές αλλά πιο πολύ θα πληρώσουν οι λαοί. Ναι θα πληρώσουν και οι λαοί, αλλά αυτοί θα σηκωθούν γιατί τίποτα δεν θα τους βαραίνει πια, τάχουν χάσει σχεδόν όλα. Αλλά οι ιμπεριαλιστές και οι σοσιαλιμπεριαλιστές δεν θα ξανασηκωθούν.
Δεν θα κουραζόμαστε να το λέμε. Καμιά αντίσταση στους σοσιαλιμπεριαλιστές δεν θα έχει δύναμη, πνοή και ελπίδα σταθερής νίκης σε καμιά χώρα αν δεν έχει στο κέντρο της τους λαούς και πρώτα απ όλα τους συνειδητούς κομμουνιστές, δηλαδή τους ορκισμένους εχθρούς της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην ΕΣΣΔ και στην Κίνα. Οι σοσιαλναζήδες φέρνουν βάσανα αλλά μαζί και ενάντια τους φέρνουν την πιο βαθειά, την πιο απελευθερωτική θεωρητική γνώση και την πιο ψηλή οργάνωση του επαναστατικού προλεταριάτου που έχουμε γνωρίσει ως τώρα.
Δημοσιεύτηκε στο φ. 512 της Νέας Ανατολής, Γενάρης-Φλεβάρης 2016