"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η κομματική εμπροσθοφυλακή αυτής της διεργασίας και ο βασικός ρόλος του είναι να πρωταγωνιστεί στην οικοδόμηση του φασιστικού κράτους νέου τύπου ανεξάρτητα από τη σύνθεση των κυβερνήσεων. Όμως η κυβέρνηση Τσίπρα δεν θα μπορούσε να κάνει ούτε ένα αξιόλογο βήμα εκφασισμού αν δεν είχε στο πλευρό της στην ίδια ακριβώς στρατηγική κατεύθυνση (αντιευρωπαϊσμός, αντιβιομηχανισμός, και πάνω απ όλα ρωσοδουλεία και κινεζοφιλία) τα φασιστικά κόμματα ΑΝΕΛ, Χρ. Αυγή, και πάνω απ όλα το σοσιαλφασιστικό ψευτοΚΚΕ που διαμορφώνει και τις στρατηγικές ιδέες της νέας δικτατορίας και της διαθέτει τον πιο οργανωμένο μακροπρόθεσμο κομματικό στρατό. Επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσε να κάνει ανεκτά από την κοινωνία τα αλλεπάλληλα θεσμικά του πραξικοπήματα, τα ωμά ψέμματα του που είναι φασιστικά γιατί έχουν ακριβώς σαν πρόθεση να βιάζουν τη νοημοσύνη του λαού, την ξεδιάντροπη διαφθορά των στελεχών του που είναι φασιστική επίσης γιατί απαιτεί και επιβάλλει να γίνει αποδεκτή, αν δεν καθήλωναν τις αντιδράσεις του λαού για τη λογοκρισία και τα δικαστικά πραξικοπήματα με κούφιες φρασούλες διαμαρτυρίας οι στενές ηγετικές κομματικές φράξιες, και μάλιστα οι ίδιοι οι αρχηγοί, και στα κοινοβουλευτικά κόμματα που θεωρούνται φιλοευρωπαϊκά δημοκρατικά, δηλαδή στη ΝΔ, στο ΠΑΣΟΚ, στο Ποτάμι και στην Ένωση Κεντρώων.
Γιατί δεν φαίνονται αμέσως στους λαούς οι φασιστικές δικτατορίες νέου τύπου
Αν αυτή η πραγματικότητα της οικοδομούμενης δικτατορίας δεν φαίνεται σαν τέτοια στον πολύ κόσμο και απασχολεί προς το παρόν τους πιο διορατικούς και πιο έμπειρους δημοκράτες, αυτό οφείλεται στο ότι οι νέου τύπου φασιστικές δικτατορίες δεν χρειάζεται πια να κατεβάζουν τανκς στους δρόμους και να αναγγέλουν κατάργηση των πιο βασικών συνταγματικών ελευθεριών, πράγμα που προκαλεί την παγκόσμια καταδίκη και την απομόνωσή τους. Αυτό που κάνουν, αφότου πάρουν στα χέρια τους την κυβέρνηση αξιοποιώντας τις αστοδημοκρατικές ελευθερίες και υποσχόμενες ευημερία στις λαϊκές μάζες , είναι να χώνουν τα πολιτικά τους στελέχη και τα στελέχη των συμμάχων τους φασιστικών κομμάτων (εν προκειμένω των ΑΝΕΛ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και ψευτοΚΚΕ) μέσα σε όλους τους πόρους της κρατικής μηχανής και μετά βήμα-βήμα να την καταλαμβάνουν ώστε να καταργήσουν σταδιακά αυτές τις ελευθερίες και να ασκήσουν τελικά την απόλυτη πολιτική τους εξουσία.
Όρος για την επιτυχία μιας φασιστικής δικτατορίας νέου τύπου είναι ο παράλληλος έλεγχος της δικαιοσύνης, των οικονομικών μηχανισμών αντιμετώπισης της διαφθοράς και των ΜΜΕ, ιδιαίτερα της τηλεόρασης η οποία συντριπτικά διαμορφώνει την πολιτική συνείδηση του πληθυσμού. Αν οι φασίστες νέου τύπου κυριαρχήσουν σε αυτούς του τρεις μηχανισμούς εξουσίας, κυρίως στον τρίτο από αυτούς, θα μπορούν, χρησιμοποιώντας τους σαν ορμητήριο, να εξοντώνουν εύκολα με επιλεκτικές εκκαθαρίσεις τους βασικούς πολιτικούς αντιπάλους τους και τελικά να κατακτήσουν σαν έπαθλο την απόλυτη κυριαρχία στους κατ εξοχήν μηχανισμούς της κρατικής βίας, δηλαδή σ το στρατό και στην αστυνομία, που επίσης έχουν αρχίσει να εκκαθαρίζονται, αλλά με πιο προσεκτικά βήματα.
Οι φασιστικές εκκαθαρίσεις μέσα στην αστική τάξη είναι υποχρεωτικά επιλεκτικές καθώς μόνο έτσι εκείνοι που τις πραγματοποιούν εξοντώνουν τους εχθρούς τους αλλά προστατεύουν τους φίλους τους. Το παγκόσμιο κέντρο του φασισμού είναι η ρώσικη σοσιαλιμπεριαλιστική κρατικομονοπωλιακή υπερδύναμη, που έχει στο πλευρό της τον οικονομικά πανίσχυρο αλλά διπλωματικά πολύ αδύναμο κινέζικο σοσιαλιμπεριαλισμό -φασισμό . Οι εχθροί των φασιστικών ιμπεριαλισμών είναι σε αυτή τη φάση δύο λογιών: Από τη μια μεριά οι άμεσοι εχθροί τους είναι οι δυτικοί ιμπεριαλιστές μονοπωλιστές, που είναι όλο και πιο αδυνατισμένοι και σε στρατηγική πολιτική και στρατιωτική υποχώρηση καθώς και πολλές τριτοκοσμικές αστικές τάξεις και κυβερνήσεις . Από την άλλη όμως οι βαθύτεροι και στρατηγικότεροι εχθροί τους είναι οι λαϊκές μάζες και οι δημοκρατικοί άνθρωποι σε κάθε χώρα. Εννοείται ότι οι φασίστες εκμεταλλεύονται ασταμάτητα τις αντιθέσεις ανάμεσα στις εχθρικές τους αστικές τάξεις, ιμπεριαλιστικές ή τριτοκοσμικές συμμαχώντας πότε με τη μια και πότε με την άλλη, ενώ ακόμα πιο συχνά εκμεταλλεύονται τη βασική ταξική αντίθεση, αυτήν ανάμεσα στην αστική τάξη και την εργατική τάξη σε κάθε χώρα. Αυτήν την αντίθεση την επιτρέπουν να οξυνθεί ή και την οξύνουν οι ίδιοι οι φασίστες μόνο όσο τη χρειάζονται για να εξοντώσουν επιλεκτικά τα εχθρικά τους τμήματα των αστικών τάξεων. Όμως ποτέ δεν την αφήνουν να πάρει καθολικό και ανταγωνιστικό χαρακτήρα, δηλαδή να φτάσει ως την επανάσταση, γιατί τότε αυτοί που θα την πληρώσουν χειρότερα είναι οι ίδιοι οι φασίστες.
Λέμε ότι οι άμεσοι κύριοι εχθροί των φασιστών είναι σήμερα κυρίως τμήματα αστικών τάξεων ιμπεριαλιστικών και μη και όχι ο μεγάλος κύριος στρατηγικός εχθρός του κάθε φασισμού, η εργαζόμενη πλειοψηφία του πληθυσμού, γιατί η τελευταία είναι σήμερα ουσιαστικά ανοργάνωτη πολιτικά καθώς δεν διαθέτει πουθενά στον κόσμο κάποιο μαζικό κόμμα, ελάχιστα ανεξάρτητα από το κράτος και την εργοδοσία συνδικάτα και καμιά διεθνή πολιτική, ακόμα και συνδικαλιστική, ένωση.
Αυτό συμβαίνει γιατί το παγκόσμιο προλεταριάτο δέχθηκε πριν από 60 και 40 χρόνια αντίστοιχα ένα μεγάλο χτύπημα από τα μέσα με την κυριαρχία των αναθεωρητών του μαρξισμού και τελικά ιμπεριαλιστών νέου τύπου στην ΕΣΣΔ και στην Κίνα. Το αποτέλεσμα αυτού του μεγάλου διπλού εσωτερικού χτυπήματος είναι ότι αντίθετα από την προηγούμενη εποχή φασιστικής ανόδου, εκείνην πριν τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, όπου τα αριστερά λαϊκά κόμματα ήταν η πρωτοπορία του αντιφασισμού, αυτή τη φορά τα περισσότερα κόμματα που εμφανίζονται σαν λαϊκά ή ταξικά και επαναστατικά, και που τοποθετούνται σαν εκπρόσωποι του λαού στα ΜΜΕ κάθε χώρας είναι κόμματα που είναι διαβρωμένα ή και εντελώς υποταγμένα –αυτό το τελευταίο συμβαίνει συντριπτικά στην Ελλάδα-στους φασισμούς νέου τύπου. Δηλαδή η αριστερή λαϊκή, επαναστατική εικόνα τους είναι ακριβώς αντίθετη από το αστικό ακροδεξιό περιέχομενό τους, γι αυτό ονομάζουμε αυτά τα κόμματα σοσιαλφασιστικά (φασιστικά στο περιεχόμενο-σοσιαλιστικά στη μορφή). Αυτά λοιπόν τα κόμματα, τα ακολουθεί εξαιτίας αυτής ακριβώς της ψεύτικης εικόνας τους ένα προοδευτικό κομμάτι του λαού, που σε άλλες εποχές θα ήταν στην πρωτοπορία της αντιφασιστικής πάλης, οπότε η πρωτοπορία είτε αποκεφαλίζεται είτε, το χειρότερο, λειτουργεί εναντίον του εαυτού της. Βέβαια τα ηγετικά στελέχη αυτών των κομμάτων δεν είναι παραπλανημένες πρωτοπορίες, είναι συνειδητοί υπεραντιδραστικοί, εγκάθετοι κυρίως των ρώσων κρατικομονοπωλιστών. Από ιδεολογική άποψη αυτά τα στελέχη είναι πολιτικοί απόγονοι των προδοτών των μαρξισμού και του εργατικού επαναστατικού κινήματος, οι οποίοι βαρύνονται ακριβώς με το ότι γκρέμισαν ή διέστρεψαν τα κάποτε πραγματικά επαναστατικά κόμματα και κινήματα αυτών των χωρών .
Τα σοσιαλ-φασιστικά κόμματα μπορούν να εξαπατούν πιο εύκολα τις αριστερές μάζες σε χώρες σαν τη δική μας όπου οι λαοί τους έχουν ζήσει την ανοιχτή φασιστική καταπίεση κύρια από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές και τη φιλική τους αστική τάξη. Έτσι εξηγείται ότι οι φασίστες νέου τύπου μπορούν να εμφανίζουν στη χώρα μας το μονόπλευρο και ορμητικό μονόπλευρα αντιδυτικό δήθεν αντικαπιταλισμό και αντιιμπεριαλισμό τους σαν επανάσταση που παίρνει εκδίκηση για τις παλιές ήττες της. Μάλιστα τώρα ο σοσιαλφασισμός σιγοψιθυρίζει ότι έρχεται να πάρει εκδίκηση για τη Βάρκιζα και τα Δεκεμβριανά πολεμώντας την Ευρώπη χωρίς να νοιάζεται που είναι στο ίδιο ακριβώς πολιτικό χαράκωμα με τους απογόνους των ταγματασφαλιτών που ξέρουν πολύ καλά ότι το νέο Τρίτο Ράιχ δεν είναι η μεσαία σε ισχύ, μισοξεδοντιασμένη στρατιωτικά και πολιτικά άβουλη και διασπασμένη ΕΕ που τη μισούν με όλη τους τη δύναμη, αλλά η αχανής και τρομοκρατική ρώσικη πυρηνική υπερδύναμη που φανατικά τη λατρεύουν.
Γι αυτήν την κοινή, όλο και λιγότερο κρυφή αγάπη τους στην πουτινική Ρωσία, οι σοσιαλφασίστες θέλησαν πάντα τη νόμιμη λειτουργία των ναζί της Χρ. Αυγής στην Ελλάδα, δεν έκαναν ποτέ κεντρικό πολιτικό ζήτημα πάλης τη μη είσοδό τους στο κοινοβούλιο, ενώ η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έγινε πλέον σαφής προστάτης, αποφυλακιστής τους και προωθητής τους στην κρατική τηλεόραση. Οι ψευτοαριστεροί φασίστες είναι οι καλύτεροι στο να εξαπατούν και να αφοπλίζουν την πρόοδο και ειδικά τους αντιφασίστες, αλλά οι ναζί προορίζονται από τα ρώσικα αφεντικά να κάνουν την κυρίως, την κλασσική βρωμοδουλειά μιας φασιστικής δικτατορίας δηλαδή να χώνονται στο στρατό, στην αστυνομία και στο παρακράτος και να εξαπολύουν μέσα από αυτές τις σφηκοφωλιές την ανθρωποφαγική βία τους ενάντια στις ντόπιες μάζες αλλά και στους ξένους λαούς που θα έχουν την ατυχία να βρεθούν στο δρόμο τους.
Να γιατί οι φασίστες ασχολούνται σε αυτή τη φάση πιο άμεσα με την εξουδετέρωση των αντίπαλων κομματιών της αστικής τάξης καθώς αυτά, αντίθετα με τις βαθειά προδομένες και υπονομευμένες εκμεταλλευόμενες λαϊκές μάζες, διαθέτουν πραγματική άμεση ισχύ, δηλαδή διαθέτουν μαζικά κόμματα, διαθέτουν κομμάτια της κρατικής εξουσίας, και κυρίως διαθέτουν ακόμα αρκετά ισχυρή οικονομική δύναμη, παρά το παρατεταμένο παραγωγικό σαμποτάζ και τη ρωσοκινέζικη διείσδυση στη χώρα μας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι λαϊκές μάζες δεν παίζουν ρόλο στην κύρια αντίθεση: ανατολικοί φασίστες αστοί- δυτικοί και φιλοδυτικοί ντόπιοι αστοί. Ίσα-ίσα παίζουν πελώριο ρόλο, αλλά μόνο έμμεσα, καθώς δεν παίζουν ηγετικό ρόλο σε κανέναν από τους δύο πόλους αυτής της αντίθεσης. Δηλαδή είτε τρέχουν προβοκαρισμένες για να σωθούν από την πείνα στο ανατολικό φασιστικό μπλοκ που ύπουλα δημιούργησε αυτήν την πείνα με το παραγωγικό σαμποτάζ και μετά με τη μεθοδευμένη διαρκή χρεωκοπία του κράτους , την οποία μετά εύκολα απέδωσε στην Ευρώπη, είτε υποστηρίζουν το φιλοδυτικό, γενικά πιο δημοκρατικό μπλοκ της αστικής τάξης, που όμως είναι σαν τυφλό άρρωστο ζώο καθώς είναι βυθισμένη μέσα στην αντιευρωπαϊκή προβοκάτσια κυρίως για ένα λόγο: Γιατί είναι αδιάφορη στην πείνα του λαού την οποία ευχαρίστως υπογράφει μαζί με τους ακόμα πιο τυφλούς πολιτικά ευρωπαίους μονοπωλιστές δανειστές για να πέσουν τα κόστη παραγωγής βάζοντας και αυτό το έγκλημα ανάμεσα στις διαρθρωτικές αλλαγές για να βγει η χώρα από την κρίση. Χώρια από αυτή την εκμεταλλευτική φύση τους τα δυτικόφιλα κόμματά από ξενόδουλη παράδοση δεν τολμάνε να τα βάλουν και με το ρωσοκινέζικο άξονα, έτσι τελικά έχουν εντελώς διαβρωθεί από τους ρωσόδουλους στα ηγετικά τους επιτελεία. Γι αυτό ένα ένα από τα τμήματα τους εξοντώνεται από τα συνδυασμένα πυρά των φασιστών που βρίσκονται μέσα σε όλα τα αστικά κόμματα.
Πιστεύουμε ότι εκείνο το κομμάτι του λαού που πρόκειται σύντομα να παίξει ένα μεγάλο ρόλο στον αντιφασιστικό αγώνα είναι το συνειδητά δημοκρατικό του κομμάτι, ιδιαίτερα το πιο αριστερό, αυτό που αρνείται κάθε κοινωνική αδικία εκτός από κάθε πολιτική καταπίεση. Το πρωτοπόρο αυτό κομμάτι του λαού το αφορά άμεσα και το ευαισθητοποιεί από τώρα έντονα η φασιστική επίθεση στον τύπο: Γιατί ξέρει ότι πρώτα έρχονται τα κανάλια, μετά η ιντερνετική πλευρά του μεγάλου έντυπου τύπου, και μετά το ίντερνετ των φτωχών, δηλαδή η πολιτική και ιδεολογική παραγωγή και η μελλοντική βάση της οργάνωσης του λαού. Είναι το ανάλογο με αυτό που συμβαίνει όταν οι σοσιαλφασίστες κλείνουν με σαμποτάζ τα εργοστάσια, χρησιμοποιώντας με διεστραμμένο τρόπο ακόμα και την ταξική οικονομική αντίθεση εργοδοσία-εργάτες. Συνήθως τη μάχη με τους σαμποτέρ τη δίνουν τα αφεντικά, αλλά όταν τη χάσουν, και συνήθως τη χάνουν γιατί αρνούνται ταξική συμμαχία με τους εργάτες στη βάση της διαφώτισής τους για την οικονομική κατάσταση και την αληθινή εικόνα της διαχείρισης της επιχείρησης, το μεγάλο πλήγμα το δοκιμάζουν άμεσα και απείρως περισσότερο από τα αφεντικά οι εργάτες.
Οι φασίστες δεν μπορούν να κυριαρχήσουν μόνο με τη δημαγωγία χωρίς φίμωση του τύπου και δικτατορία
Με τα παραπάνω νομίζουμε εξηγήσαμε το βασικό λόγο για τον οποίο δεν υπάρχει ακόμα μαζική αντίσταση του ελληνικού λαού στους φασίστες με αριστερή ή με δεξιά μορφή. Γι αυτό το λόγο οι φασίστες καταπιάνονται σήμερα κυρίως με το να εκτοπίσουν με τη βία από το κράτος τον εύκολο αλλά άμεσο τακτικό εχθρό τους, δηλαδή τα κομμάτια της αστικής τάξης που τους αντιστέκονται συνειδητά ή ασυνείδητα, και βέβαια κατά προτίμηση τα πιο δημοκρατικά από παράδοση, ώστε με τη δύναμη όλου του κυριευμένου από αυτούς κρατικού μηχανισμού να κρατήσουν το λαό στην αμάθεια και μετά να στραγγαλίσουν τη δημοκρατική και πατριωτική πρωτοπορία του που αναπόφευκτα θα ξεκινήσει την πάλη εναντίον τους. Αυτή η δράση των φασιστών και σοσιαλφασιστών απέναντι στο αντίπαλό τους τμήμα της αστικής τάξης είναι νομοτελειακή καθώς δεν μπορούν ποτέ να παίξουν νικηφόρα το αστικό δημοκρατικό παιχνίδι λόγω της σχετικής οικονομικής τους αδυναμίας σε παγκόσμια κλίμακα. Μόνο με τη βία μπορούν να υπερισχύουν και παγκόσμια και τοπικά. Αλλά καμιά βία δεν μπορεί να υπερισχύει πολιτικά αν τελικά δεν πνίξει κάθε αντίπαλη φωνή, δηλαδή αν η κρατική της κυριαρχία δεν γίνει απόλυτη.
Για να βρουν όμως λαϊκή νομιμοποίηση στην ωμή και βίαιη επίθεσή τους ενάντια όχι μόνο στην παλιά αστική τάξη, αλλά και γενικά στην πολιτική δημοκρατία οι φασίστες νέου τύπου, χρησιμοποιούν τις ίδιες μορφές με τις οποίες εξαπατούν εδώ και μισό αιώνα τις λαϊκές μάζες και μάλιστα συχνά τις πιο αριστερές και ριζοσπαστικές από αυτές. Έτσι παίρνουν ή τη μορφή του ριζοσπάστη αριστερού (ΣΥΡΙΖΑ), ή τη μορφή του κομμουνιστή και του προλετάριου (ψευτοΚΚΕ, Ανταρσύα, ΛΑΕ), ή, όσο πλησιάζουμε προς τη δικτατορία τη μορφή του ανυπότακτου αναρχικού ή ταξικού αγωνιστή (Πυρήνες της φωτιάς, Ρουβίκωνας, κλπ).
Οι ψευτοαριστερές αυτές μορφές μεμονωμένα ή συνδυασμένα, ποδοπατώντας εντελώς το μαρξισμό αλλά εν μέρει ακόμα και τον κλασσικό αναρχισμό, ασκούν φασιστική βία όχι μόνο στην υπόλοιπη αστική τάξη, αλλά και στο κομμάτι του λαού που την ακολουθεί, στο όνομα τάχα της βίας των καταπιεσμένων που δίκαια επαναστατούν ενάντια στους καταπιεστές τους. Αυτό κάνουν ειδικά όταν χτυπάνε και θέλουν να φιμώσουν τον τύπο.
Τα τρία βασικά σημεία που αντιπαραθέτουν την επαναστατική προλεταριακή βία στη φασιστική βία νέου τύπου
Όμως η λαϊκή επαναστατική βία έχει τρεις αναγκαίες προϋποθέσεις που με τίποτα δεν εκπληρώνουν οι σοσιαλφασίστες, και οι οποίες ξεχωρίζουν την επαναστατική προλεταριακή από τη φασιστική βία. Η επαναστατική προλεταριακή βία:
Πρώτο αναγνωρίζει τη δημοκρατία για την πλατειά πλειοψηφία των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων μαζών καθώς οι αληθινοί επαναστάτες έχουν συνείδηση ότι οι ίδιες οι καταπιεσμένες μάζες με τη θέληση τους, θα μπορούν να απελευθερώσουν τον εαυτό τους, μόνο όταν αυτές το θελήσουν και όχι κάποιοι απελευθερωτές έξω από αυτές και ενάντια στις διαθέσεις τους. Γι αυτό οι επαναστάτες δεν στερούν ποτέ από τις μάζες το δικαίωμα να ακούν όλες τις πολιτικές γραμμές από όλες τις τάξεις και να κρίνουν αυτές τελικά μέσα από την πείρα τους ποιες είναι οι εχθρικές και ποιες οι φιλικές τους. Ποτέ επαναστάτες δεν θα καλούσαν σε φίμωση καναλιών και εφημερίδων, παρά μόνο σε αυτές που κάνουν καλέσματα ρατσιστικής βίας, δηλαδή σε αυτές που η πολιτική διαμάχη έχει αντικατασταθεί από τον κανιβαλισμό.
Δεύτερο αναγνωρίζει ότι η πολιτική ουσία της επαναστατικής βίας είναι η συντριβή συνολικά όλου του κράτους των εκμεταλλευτών και καταπιεστών, δηλαδή επιδιώκει τον πλήρη πολιτικό αφοπλισμό όλων των μερίδων των εκμεταλλευτριών τάξεων μέσα στο κράτος και όχι τη σταδιακή εκκαθάριση αυτού του κράτους από τους εκμεταλλευτές αφότου μια κάποια δήθεν επαναστατική πρωτοπορία καταφέρει να σκαρφαλώσει σε αυτό και καταφέρει να χωθεί μέσα του.
Τρίτο, που είναι και το σοβαρότερο σε περιόδους φασιστικής ανόδου: Ένα κόμμα ή κίνημα μπορεί να θωρείται πραγματικά επαναστατικό μόνο αν έχει προηγούμενα περάσει τις εξετάσεις του πιο συνεπούς δημοκρατισμού μέσα στον καπιταλισμό παλεύοντας με όση συνέπεια δεν έχει κανένας αστός για την υπεράσπιση κάθε δημοκρατικού δικαιώματος κάθε τάξης ή τμήματος τάξης, όταν αυτή δέχεται πολιτική καταπίεση. Κανείς μαρξιστής δεν πρέπει να ξεχνάει τα λόγια του Λένιν :
«Η εργατική ταξική συνείδηση δεν μπορεί να είναι γνήσια πολιτική συνείδηση δίχως οι εργάτες να είναι εκπαιδευμένοι να αντιδρούν σε όλες τις περιπτώσεις τυραννίας, καταπίεσης, βίας και κατάχρησης ανεξάρτητα από το ποια τάξη θίγεται, και , επιπλέον, δίχως να είναι εκπαιδευμένοι να αντιδρούν από την σοσιαλδημοκρατική άποψη και καμιά άλλη». (Από το «Τι να κάνουμε», 3ο κεφάλαιο. Τα μαύρα είναι του ίδιου του κειμένου).
Στηριγμένοι πάνω σε αυτήν την αντίληψη οι κομμουνιστές και οι πραγματικοί λαϊκοί επαναστάτες υποστηρίζουν σθεναρά τα αστικά δημοκρατικά δικαιώματα όταν αυτά κινδυνεύουν από την πιο τερατώδη εκδήλωση του ιμπεριαλισμού, το φασισμό και τα υπερασπίζουν από την προλεταριακή επαναστατική άποψη. Αυτή είναι η ουσία των αντιφασιστικών μετώπων που χάραξαν για πάντα τη ζωή των ΚΚ της Τρίτης Διεθνούς, και του αληθινού ελληνικού ΚΚΕ πριν το διαλύσουν οι προδότες εγκάθετοι του Σουσλόφ το 1956-1958*.
Όλοι οι ψευτοαριστεροί αρνούνται στην πράξη και τα παραπάνω τρία σημεία. Αλλά πιο ανοιχτά, δηλαδή ακόμα και στα λόγια, αρνούνται το τρίτο σημείο που είναι στην πραγματικότητα η συγκεκριμένη για την περίοδο που διανύουμε σύνθεση των δύο προηγούμενων. Το τρίτο σημείο σημαίνει ότι το αντιφασιστικό μέτωπο αποτελεί από τη μια μεριά την πιο πλατειά συμμαχία των καταπιεσμένων με όλες τις διαθέσιμες ταξικές και κοινωνικές δυνάμεις, τοπικές και διεθνείς, για να αντιμετωπίσουν τα πιο κανιβαλικά αποσπάσματα των καταπιεστών τους και από την άλλη μεριά αποτελεί το πιο απέραντο σχολείο της ταξικά ανεξάρτητης πολιτικής και οργανωτικής τους εκπαίδευσής μέσα από την ίδια τους την πείρα ώστε να είναι σε θέση να κάνουν τελικά τη μεγάλη τους επαναστατική έφοδο για να συντρίψουν οι ίδιοι το αστικό κράτος σε κάθε χώρα και να οικοδομήσουν οι ίδιοι το δικό τους δημοκρατικό κράτος μέχρι την εξαφάνιση και του κράτους αυτού και μέχρι την κατάργηση των τάξεων.
Είναι οι ανοιχτοί τροτσκιστές, το καλυμμένα τροτσκιστικό ψευτοΚΚΕ και οι αναρχικοί ελληνικού καθεστωτικού τύπου, που ποδοπατούν πιο ωμά και από τον ΣΥΡΙΖΑ, το παραπάνω τρίτο σημείο στο όνομα τάχα της επαναστατικής αντικαπιταλιστικής πάλης ενάντια τάχα σε όλη την αστική τάξη, αλλά στην πραγματικότητα ενάντια στο λιγότερο αντιδραστικό τμήμα της και υπέρ του πιο αντιδραστικού της. Η γενική μέθοδος με την οποία αυτοί περνάνε με το φασισμό είναι με το να ισχυρίζονται ότι η επανάσταση έχει σαν κύριο εχθρό στον καπιταλισμό κάθε στιγμή την αστική δημοκρατία, που είναι πράγματι σύμφωνα με τους Μαρξ και Λένιν η πιο καλυμμένη μορφή της δικτατορίας της αστικής τάξης και σαν τέτοια είναι πραγματικά το έσχατο αποτελεσματικό εμπόδιο για μια σοσιαλιστική επανάσταση που είναι σε εξέλιξη. Αλλά η αστική δημοκρατία δεν είναι ποτέ το πρώτο εμπόδιο όταν υπάρχει φασιστική επέλαση και δεν υπάρχει σοσιαλιστική επανάσταση στην ημερήσια διάταξη, όπως συμβαίνει όχι μόνο σήμερα, αλλά όπως συνέβαινε στα πολύ πιο επαναστατικά 1930. Στην πραγματικότητα οι τροτσκιστές, ανοιχτοί και καλυμμένοι, καθώς και οι τροτσκοποιημένοι αναρχικοί ελληνικού καθεστωτικού τύπου, κάνουν την εξής απάτη. Ταυτίζουν την άρνηση της αστικής δημοκρατίας από τα αριστερά με την άρνησή της από τα δεξιά.
Η άρνηση της αστικής δημοκρατίας από τα αριστερά και η άρνησή της από τα δεξιά. Επανάσταση και φασισμός
Η επανάσταση αρνείται την αστική δημοκρατία από τα αριστερά. Δηλαδή την αρνείται γιατί μέσα στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας σαν μορφής διακυβέρνησης και της άγριας οικονομικής εκμετάλλευσης που αντιστοιχεί σαν περιεχόμενο σε αυτή τη διακυβέρνηση, η πολιτική δημοκρατία ασφυκτιά και αργοπεθαίνει καθώς οι μάζες δεν μπορούν να τη γευτούν παρά ελάχιστα και μάλιστα συχνά διεστραμμένη. Γι αυτό η επανάσταση ασταμάτητα καταγγέλλει το αστικό, εκμεταλλευτικό περιεχόμενο της αστικής δημοκρατίας και τελικά τη γκρεμίζει. Αυτό όμως δεν το κάνει για να γκρεμίσει τη δημοκρατία γενικά αλλά για να πραγματοποιήσει μια δημοκρατία πολύ ανώτερη και πολύ πιο βαθειά από την αστική, πολύ πιο πλατειά, μια δημοκρατία των καταπιεσμένων και των λαϊκών μαζών γενικότερα, που μάλιστα δεν μπορεί σε μια πρώτη περίοδο παρά να προϋποθέτει τη δικτατορία των εκμεταλλευομένων πάνω στους εκμεταλλευτές τους.
Αντίθετα ο φασισμός, δηλαδή η πιο ωμή τρομοκρατική δικτατορία των πιο επιθετικών κεφαλαιοκρατών και ιμπεριαλιστών, αρνείται την αστική δημοκρατία από τα δεξιά, καθώς καταργεί με βία ακόμα και τον πιο ασθενικό δημοκρατισμό της αστικής δημοκρατίας, δηλαδή τσακίζει απότομα ή σταδιακά όλες τις αστοδημοκρατικές ελευθερίες, ιδιαίτερα την ελευθερία του τύπου. Αυτό το κάνει ο φασισμός όχι απλά για να μπορεί να καταπιέσει ελεύθερα τους ήδη καταπιεσμένους λαούς, αλλά για να μπορεί να αποσπάσει ή να ελέγξει όλο τον πλούτο της κοινωνίας περιλαμβανομένου του πλούτου των αστών και ιμπεριαλιστών ανταγωνιστών του. Γι αυτό χρειάζεται την ωμή βία σαν το βασικό της εργαλείο επιβολής και η ωμή βία σημαίνει ιστορική επιστροφή σε μορφές διακυβέρνησης προηγούμενων εκμεταλλευτικών τάξεων, μέχρι τη βαρβαρότητα ή ακόμα την επιστροφή στον κανιβαλισμό.
Απέναντι σε αυτού του είδους την κατάργηση της αστικής δημοκρατίας από τα δεξιά οι πραγματικοί επαναστάτες στέκονται οι πιο μαχητικοί αντίπαλοι της, που σημαίνει ότι απέναντι στους φασίστες και σοσιαλφασίστες, υπερασπίζουν με σθένος την αστική δημοκρατία, την ίδια ώρα που αποκαλύπτουν στις μάζες τις σύμφυτες με τον καπιταλισμό αθλιότητες αυτής της αστικής δημοκρατίας και τους λόγους για τους οποίους αυτή πρέπει, όποτε οι λαϊκές δημοκρατικές μάζες το θελήσουν, να ανατραπεί και να αντικατασταθεί από την προλεταριακή δημοκρατία.
Ο Λένιν το 1915 σε μια απάντηση του σε ένα άρθρο του Καρλ Ράντεκ (που αργότερα έγινε εξέχον στέλεχος της τροτσκιστικής αντιπολίτευσης. Σημείωση δικιά μας) ξεκαθάριζε τις σχέσεις της επαναστατικής με την αστική δημοκρατία γράφοντας τον Οκτώβρη του 1915 στην Berner Tagewacht :
«Σύμφωνα με τον Parabellum (ψευδώνυμο του Ράντεκ), συνάγεται πως στο όνομα της σοσιαλιστικής επανάστασης πρέπει να αρνηθούμε ένα συνεπές επαναστατικό πρόγραμμα στο πεδίο της δημοκρατίας.
Αυτό είναι λάθος. Το προλεταριάτο μπορεί να κερδίσει μόνο μέσω της δημοκρατίας, δηλαδή, μέσα από τη θέση σε ισχύ της πλήρους δημοκρατίας και της σύνδεσης κάθε βήματος προόδου με τις δημοκρατικές απαιτήσεις, και μάλιστα με την πιο εμφατική διατύπωσή τους.
Είναι παράλογο βεβαίως να αντισταθμίσει κανείς τη σοσιαλιστική επανάσταση και τον επαναστατικό αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό με ένα από τα ζητήματα της δημοκρατίας, στην προκειμένη περίπτωση το εθνικό ζήτημα. Θα πρέπει να συνδυάζονται, η επαναστατική πάλη ενάντια στον καπιταλισμό με ένα επαναστατικό πρόγραμμα και τακτική σε σχέση με όλες τις δημοκρατικές διεκδικήσεις, συμπεριλαμβανομένης μιας ρεπουμπλικάνικης δημοκρατίας, μιας πολιτοφυλακής, εκλογής των εκπροσώπων των κυβερνήσεων από το λαό, ίσων δικαιωμάτων για τις γυναίκες, αυτοδιάθεσης των εθνών κλπ.
Έτσι, εφόσον ο καπιταλισμός συνεχίζει να υφίσταται, όλες αυτές οι απαιτήσεις είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν μονάχα κατ 'εξαίρεση, και κατά τρόπο ελλιπή, και με διαστρεβλωμένη μορφή. Βασιζόμενοι στη δημοκρατία, όπως έχει ήδη επιτευχθεί, και δείχνοντας την ανεπάρκειά της υπό καπιταλιστικές συνθήκες, ζητάμε την ανατροπή του καπιταλισμού και την απαλλοτρίωση της αστικής τάξης, ως απαραίτητης βάσης τόσο για την κατάργηση της φτώχειας των μαζών όσο και για την πλήρη και εις βάθος εφαρμογή όλων των δημοκρατικών μετασχηματισμών.
Ορισμένοι από αυτούς τους μετασχηματισμούς θα αρχίσουν πριν από την ανατροπή της αστικής τάξης, άλλοι θα συμβούν κατά τη διάρκεια αυτής της ανατροπής, και οι υπόλοιποι μετά από αυτήν. Η κοινωνική επανάσταση δεν είναι μια και μόνη μάχη, αλλά μια εποχή σειράς μαχών σε όλα και σε κάθε ένα πρόβλημα των οικονομικών και δημοκρατικών μετασχηματισμών ξεχωριστά, όπου η ολοκλήρωση θα επιτευχθεί μονάχα με την απαλλοτρίωση της αστικής τάξης. Είναι για την επιτυχία αυτού του απώτερου στόχου που πρέπει να διαμορφώνουμε κάθε ένα από τα δημοκρατικά αιτήματα μας με συνεπή επαναστατικό τρόπο.
Είναι απολύτως κατανοητό ότι οι εργαζόμενοι μιας χώρας μπορεί να ανατρέψουν την αστική τάξη ακόμη και πριν από κάθε εφαρμογή του οποιουδήποτε δημοκρατικού μετασχηματισμού. Αλλά είναι εντελώς αδιανόητο το προλεταριάτο, ως μια τάξη με κοσμοϊστορική αποστολή, να μπορέσει να νικήσει την αστική τάξη αν δεν έχει προετοιμαστεί γι' αυτό με το να έχει εκπαιδεύσει τον εαυτό του στο πνεύμα του πιο συνεπούς και αποφασιστικού επαναστατικού δημοκρατισμού." (Όλες οι υπογραμμίσεις με μαύρα στο κείμενο είναι δικιές μας).
Τι σχέση έχει λοιπόν με τα παραπάνω ο ΣΥΡΙΖΑ, το ψευτοΚΚΕ, οι ΑΝΤΑΡΣΥΕΣ, οι άλλοι σκέτοι και (μ-λ) τροτσκιστές και βέβαια ο καθεστωτικός ψευτοαναρχισμός, όταν στοχοποιούν την αστική δημοκρατία και θεωρούν κύριο εχθρό τον αστικό φιλελευθερισμό την ώρα που επελαύνουν στη χώρα μας και παντού στον κόσμο οι πιο φριχτές δικτατορίες και στην ΕΕ ανεβαίνουν ασταμάτητα οι χειρότεροι φασίστες; Ειδικά πως τολμάνε να υποστηρίζουν ή να σφυρίζουν αδιάφορα σε λογοκρισίες και δικαστικά πραξικοπήματα; Για ποια επανάσταση, σοσιαλισμούς και κομμουνισμούς μιλάνε κόμματα που δεν έχουν ποτέ επιτρέψει στις μάζες να κάνουν το παραμικρό σκίρτημα, όχι επανάστασης, αλλά έστω οποιουδήποτε προπλάσματος δημοκρατικής συλλογικής οργάνωσης του λαού σε επίπεδο γειτονιάς, χώρου δουλειάς, συνδικάτου, συλλογικού εντύπου αποκάλυψης των κάθε λογής αδικιών, και το μόνο που κάνουν είναι να στήνουν παντού σε όλους τους χώρους τις μικρές τους, βαθιά περιφρονητικές για τις «αλλοτριωμένες από το κεφάλαιο » μάζες , «αριστερές» τους λυκοπαρεούλες; Αυτές νιώθουν δύναμη μόνο όταν συναθροίζονται στις διαδηλώσεις-τελετές ισχύος πίσω από τη ναυαρχίδα τους, το ψευτοΚΚΕ, πάντα ενάντια στον κοινό εχθρό, στην αιώνια μισοενωμένη Ευρώπη που με όλα τα ιμπεριαλιστικά κουσούρια των χωρών που την αποτελούν, είναι χίλιες φορές πιο δημοκρατική από τη Ρωσία του δολοφόνου της αντιπολίτευσής του Πούτιν και από την Κίνα κάτεργο των λαών.
Μπορεί η ναυαρχίδα όλης αυτής της αθλιότητας, να έχει την παραμικρή σχέση με το βαθειά δημοκρατικό πνεύμα του λενινισμού, όταν από ένστικτο πια το ψευτοΚΚΕ μετατρέπει σε άμαζο κάρβουνο ό,τι μαζικό και ζωντανό λαϊκό όργανο αγγίξει, όταν δεν έχει αφήσει σύλλογο και συνδικάτο στο οποίο να έχει την πλειοψηφία και να μην οργιάζουν σε αυτό, από μια κομματική τραμπούκικη φράξια, η εκλογονοθεία, το πνίξιμο κάθε αληθινά αντίθετης φωνής, τα βρώμικα αλισβερίσια με την κρατική διεύθυνση ή με την ιδιωτική εργοδοσία; Υπάρχουν εκεί αληθινοί αγώνες δημοκρατικά αποφασισμένοι που να ενώνουν τη βάση κάθε χώρου ή είναι μια καμμένη γη όπου οι δυσφημιστικές της εργατικής τάξης πραξικοπηματικές 24ωρες «απεργιακές» τελετουργίες, διακόπτονται μόνο από τις αυτοκτονικές για τους εργάτες απεργίες-παγίδες χωρίς τέλος ώσπου ένα εργοστάσιο που είναι σε κρίση να κλείσει; Η αποκάλυψη της ανατριχιαστικής πρόθεσης πίσω από όλα αυτά γίνεται κάτω εκεί στο λιμάνι του Πειραιά όπου η ναυαρχίδα του σοσιαλφασισμού και της εργατικής προδοσίας αφού μαζί με τον Παπανδρέου και το Λαλιώτη έκλεισε όλη τη βαριά βιομηχανία του δεν έχει κάνει ούτε ένα τόσο δα κίνημα καταγγελίας, ούτε μιας μέρας απεργία που θα μπορούσε να διαταράξει τα ιερά κάτεργα της ΚΟΣΚΟ.
Τι σχέση έχουν τα παραπάνω ακόμα περισσότερο με το απύθμενο θράσος του ΣΥΡΙΖΑ, αυτού του ειδικού αποσπάσματος του ψευτοΚΚΕ, που είναι επιφορτισμένο με την άλωση του κράτους, και το οποίο παριστάνει τη ριζοσπαστική αριστερά την ώρα που καταλαμβάνει την κυβέρνηση με τις ευλογίες σύσσωμου του αστικού κράτους, ιδιαίτερα του αντιδραστικού ανώτατου κλήρου, του στρατού, της αστυνομίας, των δικαστών, των κρατικών τραπεζιτών, που συγκυβερνά με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ και κυρίως που έχει από την πρώτη στιγμή τη θερμή στήριξη όχι μόνο των φασιστών ρώσων και κινέζων ιμπεριαλιστών, αλλά, σε αυτή τη φάση, και των αμερικάνων. Είναι αριστερά ή είναι φασιστική ακροδεξιά αυτό το πολιτικό έκτρωμα, που αμέσως μόλις μπαίνει στο Μαξίμου αρχίζει με τις πλάτες όλων των παραπάνω τις επιλεκτικές εκκαθαρίσεις των αντιπάλων του μέσα στους μηχανισμούς εξουσίας, ενώ τις λαϊκές μάζες τις οποίες μάλιστα προηγούμενα έχει εντελώς εξαπατήσει και εξαθλιώσει, τις κρατάει σταθερά στο περιθώριο;
Μόνο φασιστικού τύπου, δηλαδή καταργήσεις ή περιορισμοί της αστικής δημοκρατίας από τα δεξιά μπορεί να είναι οι εκκαθαρίσεις που πραγματοποιεί η κυβέρνηση Τσίπρα εγκαθιστώντας δικό της πρόεδρο του Άρειου Πάγου, τη Θάνου που όχι τυχαία δεν είναι ούτε καν μια κατ επίφαση πρώην δημοκράτισσα αλλά μια από τους αρεοπαγίτες που αθώωσαν τον αρχιναζιστή Πλεύρη (δες για τη Δίκη Πλεύρη στην ιστοσελίδα της Αντιναζιστικής, www.antinazi.gr). Και μόλις την τοποθέτησε νομοθέτησε γι αυτήν μέσα από την πραξικοπηματική Βουλή ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πειθαρχικές δικαιοδοσίες κατά συναδέλφων της. Αμέσως αυτή εφάρμοσε την αρμοδιότητα της επιλεκτικά και στοχευμένα ενάντια στην εισαγγελέα Τσατάνη, σε συνεργασία με έναν άλλο «άνθρωπο του λαού», τον πρώην αρχι-κυπατζή, υφυπουργό δικαιοσύνης για τη διαφθορά Παπαγγελόπουλο. Φασισμός είναι πάνω απ όλα η θρασύτητα, όπως πχ το να διώκεται μια δικαστικός σαν φίλη ενός κρατικοολιγάρχη, του Βγενόπουλου, που ήταν ο μόνος με τον οποίο τόσο ανοιχτά και τόσο σκανδαλώδικα είχε συνεργαστεί ο Τσίπρας, πριν ανέβει στην κυβέρνηση, ανάμεσα στα άλλα για να πάρει τον Παναθηναϊκό από το Βαρδινογιάννη και να θάψει την κατασκευαστική του Βωβού.
Η φίμωση των καναλιών στο όνομα του «αντικαπιταλισμού» και της «φαγωμάρας των καπιταλιστών». Φασιστική δικτατορία με αριστερά λόγια
Αποτελεί λοιπόν διεύρυνση από τα αριστερά ή αντίθετα σύνθλιψή από τα δεξιά του αστικού δημοκρατισμού η Βουλή του διαρκούς θεσμικού πραξικοπηματισμού των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που αποφάσισε ότι τα πρακτικά άπειρα διαθέσιμα τηλεοπτικά κανάλια σύμφωνα με τη νέα τεχνολογία πρέπει να γίνουν μόνο 4, που κατάργησε ουσιαστικά τις αρμοδιότητες μιας σχετικά ανεξάρτητης από την κυβέρνηση θεσμικής αρχής, του ΕΣΡ, για τα ραδιοτηλεοπτικά πράγματα και που δεν εγκατέστησε στη θέση αυτού του συλλογικού θεσμικού οργάνου, έστω κάποιο άλλο κυβερνητικό συλλογικό όργανό αλλά έναν έμπιστο του πρωθυπουργού, δηλαδή τον ίδιο τον πρωθυπουργό;
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν φασιστικό αλλά αστικό μισοδημοκρατικό κόμμα, δεν θα διευκόλυνε τους ανατολικούς κρατικοολιγάρχες φίλους του, Μπόμπολα, Κόκκαλη, Γερμανό, το Μαρινάκη, το ρώσο Σαββίδη, την ΚΟΣΚΟ και την Γκζάπρομ, να φτιάξουν δικά τους πιο μεγάλα κανάλια, να αγοράσουν τους καλύτερους εύκαμπτους δημοσιογράφους και να γεμίσουν τη χώρα με τη ρωσοκινέζικη γραμμή, κόντρα στη γραμμή των δυτικών καναλαρχών που τρεκλίζουν οικονομικά στην κρίση. Αλλά δεν το κάνουν, γιατί θέλουν σαν σωστοί φασίστες πάνω απ' όλα να φιμώσουν τους ανταγωνιστές τους, αναγκάζοντάς τους να κλείσουν ή να αλλάξουν πολιτική γραμμή, αυτό δηλαδή ακριβώς που επεδίωξε και πέτυχε ο Πούτιν εξοντώνοντας τους καναλάρχες της υπόλοιπης αστικής τάξης με την αστυνομία διαφθοράς, και το εγκάθετο δικαστικό του σύστημα.
Την ουσιαστική πολιτική δικαιολόγηση της φίμωσης των καναλιών δεν τη δίνει τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, που όπως και να το παρουσιάσει πνίγει φανερά μια γραμμή της αστικής τάξης που είναι αντίθετη από τη δικιά του, και μάλιστα την αντιπολιτευτική γραμμή που στέκεται απέναντι στη δική του κυβερνητική. Τη δίνει το τροτσκιστικό ψευτοΚΚΕ που όλη τη σύγκρουση της κυβέρνησης με τους καναλάρχες την αποδίδει όπως πάντα σε ενδοαστικούς ανταγωνισμούς που δεν αφορούν το λαό. Αυτός είναι ο τρόπος να περνάει την προτίμηση του στο φασισμό σαν ταξική ουδετερότητα. Αυτό κάνει όταν πχ η ΚΟΣΚΟ αγοράζει το λιμάνι και το κάνει εργασιακό γκέτο οπότε λέει ότι αυτό δεν αφορά την εργατική τάξη, από την ώρα που το λιμάνι δεν είναι κοινωνική ιδιοκτησία, κρατική, και μάλιστα ούτε καν του «αστικού κράτους». Έτσι κάνει και για τα ΜΜΕ. Αφού αυτά έτσι κι αλλιώς είναι στην ιδιοκτησία αστών, οπότε υπηρετούν τα αστικά συμφέροντα και την αστική πολιτική οπότε λένε διαρκώς ψέμματα, δεν πειράζει καθόλου το ψευτοΚΚΕ, να αλλάξουν χέρια και πολιτική γραμμή πηγαίνοντας σε άλλους καπιταλιστές. Αυτό σημαίνει στην πραγματικότητα ότι για τους σοσιαλφασίστες είναι αδιάφορο αν τα ΜΜΕ είναι στα χέρια του φασισμού ή της αστικής δημοκρατίας, αφού και η αστική δημοκρατία λέει ψέμματα. Αυτό ήταν το νόημα της παρατεταμένης ως σήμερα εκστρατείας που είχε ξεκινήσει το ψευτοΚΚΕ μετά τη μεταπολίτευση, και μετά ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στα κανάλια, ιδιαίτερα ενάντια στο μεγαλύτερο ιδιωτικό κανάλι, το ΜΕΓΚΑ. Γι αυτό το λόγο αυτά τα δυο κόμματα είχαν τελικά δώσει ουσιαστική πολιτική και ιδεολογική κάλυψη στο αντιδραστικό, υπολογισμένα ισοπεδωτικό σύνθημα του αναρχισμού "αλήτες- ρουφιάνοι- δημοσιογράφοι", που όχι τυχαία σήμερα με το γοργό εκφασισμό της χώρας έγινε και κεντρικό σύνθημα των ναζί της Χ.Α.
Ασφαλώς και η αστική δημοκρατία λέει ψέμματα, πόσο μάλλον η παρακμασμένη, διεφθαρμένη, και εντελώς εξαγορασμένη από τα ξεχωριστά κεφάλαια αστική δημοκρατία της εποχής του ιμπεριαλισμού. Όμως υπάρχει η εξής κεφαλαιώδης διαφορά ανάμεσα στην αστική δημοκρατία και στο φασισμό σε αυτό το ζήτημα: Στην αστική δημοκρατία και στα αστικά δημοκρατικά και μισοδημοκρατικά ΜΜΕ ακριβώς εξαιτίας της ανοιχτής πολιτικής εκδήλωσης της σύγκρουσης των επιμέρους αστικών συμφερόντων, δεν μπορεί να κρυφτεί ολοκληρωτικά και για πολύ καιρό και ακόμα λιγότερο να αντιστραφεί η αντικειμενική πραγματικότητα για το λαό αφού δεν μπορούν όλα τα συμφέροντα αυτά να συμφωνήσουν ταυτόχρονα σε μια ενιαία παρουσίαση αυτής της πραγματικότητας και σε μια ενιαία ανάγνωσή της στις μάζες. Ιδιαίτερα είναι αδύνατο γι αυτό το λόγο τα αστοδημοκρατικά ΜΜΕ να κρύψουν, συνεννοημένα και για πολύ καιρό τα πλήγματα που δίνονται σε τμήματα του λαού από τις κυβερνήσεις και το κράτος, να κρύψουν τους αυταρχισμούς, τις απάτες, τις χτυπητές αδικίες και, ακόμα λιγότερο τις λίγο πολύ μαζικές αντιστάσεις του λαού σε αυτές, όπου εκδηλώνονται. (Την εμπειρία αυτής της αδυναμίας της μη απόλυτης απόκρυψης την είχαν ζήσει οι απολυμένοι εργάτες των λιπασμάτων που ο παρατεταμένος αγώνας τους ήταν «κομμένος» από τα περισσότερα κανάλια)
Το πλεονέκτημα της απόλυτης απόκρυψης και διαστρέβλωσης του γεγονότος, της είδησης το έχει μόνο ο φασισμός, ως το πιο συγκεντρωμένο πολιτικά και οικονομικά κεφάλαιο, που μπορεί σαν τέτοιο όχι μόνο να κρύβει και να αντιστρέφει την πραγματικότητα, αλλά και να κατασκευάζει και να κινηματογραφεί ολόκληρα γεγονότα για να πετύχει αυτή την αντιστροφή, όπως πχ να στήνει "αυθόρμητες" εκδηλώσεις λατρείας και ψεύτικα γκάλοπ υπέρ του φασιστικού καθεστώτος και να εξαφανίζει εντελώς τις λαϊκές αντιστάσεις σε αυτό. Γι αυτό το λόγο το πνίξιμο των αστικών ΜΜΕ είναι και το σκληρότερο πνίξιμο της γνώσης αλλά και της αντίστασης του λαού. Η φίμωση του κάθε ΜΕΓΚΑ είναι κάτι εντελώς δευτερεύον σαν πλήγμα στους όποιους ιδιοκτήτες τους μπροστά στην πολιτική τύφλωση και σε μεγάλο βαθμό και τη φίμωση ενός ολόκληρου λαού που απορρέει από αυτή τη φίμωση. Γι αυτό το σοσιαλφασιστικό τροτσκιστικό συνεχές ΣΥΡΙΖΑ, ψευτοΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έχοντας δίπλα του σε αυτό το κεφαλαιώδες ζήτημα και τους ναζί της ΧΑ θέλει να φιμώσει τις φιλοευρωπαϊκές φωνές στα κανάλια, ιδιαίτερα στο ΜΕΓΚΑ και στο ΣΚΑΙ.
Η «κινηματική» πλευρά της φασιστικής βίας στα ΜΜΕ
Να γιατί δεν είναι αριστερά αλλά καραμπινάτος φασισμός νέου τύπου όταν ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να εξουδετερώσει πολιτικά τον κύριο εχθρό του στα ΜΜΕ, έναν φιλοευρωπαίο και το χειρότερο, εκφρασμένο στις εφημερίδες του εναντίον του Πούτιν καναλάρχη, τον Ψυχάρη. Αυτό όχι βέβαια για να καταλάβει το κανάλι του, το ΜΕΓΚΑ ο εξεγερμένος λαός που δεν μιλάει ποτέ στα κανάλια, αλλά για να γίνει στο ΜΕΓΚΑ πιο δυνατός ο ως χθες σχετικά πιο αδύνατος μέτοχος του, ο ρωσόφιλος Μπόμπολας, ώστε το ΜΕΓΚΑ να αλλάξει πολιτική γραμμή**. Αυτό γίνεται την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ και το ψευτοΚΚΕ που μιλάνε σε όλα τα τραπέζια και τα παράθυρα, σε όλα τα κανάλια, για δεκαετίες, τοποθετούν σαν πρόεδρο του καναλιού των καναλιών, της ΕΡΤ, τον άνθρωπο του Περισσού και παλιό κνίτη αρχιτραμπούκο Τσακνή ο οποίος εγκαινιάζει τη δημοκρατία για το λαό δίνοντας βήμα σε όλες τις κάπως μεγάλες συγκεντρώσεις και στα συνέδρια των ναζιστών της «Χρυσής Αυγής», αυτών που σε κάθε δημοκρατική χώρα θα ήταν εκτός νόμου!!!
Την κύρια επίθεσή του στο ΜΕΓΚΑ ο ΣΥΡΙΖΑ την έδωσε ύπουλα, δηλαδή όχι ανοιχτά πολιτικά, αλλά σαν οικονομικό κράτος με εργαλείο την Τράπεζα της Ελλάδας η οποία προκάλεσε με επιλεκτική της διατεταγμένη έρευνα και σκανδαλώδη απόφασή της την πιστωτική ασφυξία του ΜΕΓΚΑ από τις τράπεζες για δάνεια που ως τότε εξυπηρετούσε κανονικά. Ταυτόχρονα η κυβέρνηση σαν ΕΣΗΕΑ, δηλαδή σαν λαός, επιτιθόταν και στο ΜΕΓΚΑ αλλά κυρίως στον επόμενο στόχο της τον ΣΚΑΙ, τιμωρώντας και εκφοβίζοντας τους δημοσιογράφους και των δύο φιλοευρωπαϊκών αυτών ΜΜΕ με πειθαρχικές ποινές της ΕΣΗΕΑ, στο πειθαρχικό της οποίας πρωταγωνίστησε το κινηματικό εξάρτημα της κυβέρνησης ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το ίδιο αυτό πειθαρχικό είχε αθωώσει επιδεικτικά τον ξετσίπωτο πουτινικό Δελαστίκ, που κατήγγειλε τους προπαγανδιστές του ΝΑΙ σαν γερμανοτσολιάδες, δηλαδή σαν ανθρώπους που συγχωρείται η λαϊκή βία εναντίον τους. Πραγματικά πόσο φασιστικό θράσος χρειάζεται γι αυτά τα δυο μέτρα και δυο σταθμά της ΕΣΗΕΑ όταν δεν υπάρχει σήμερα ούτε ένας γνήσιος πολιτικο-ιδεολογικός απόγονος των γερμανοτσολιάδων που να μην είναι φανατικός φιλοπουτινικός.
Οι τιμωρίες-διωγμοί της ΕΣΗΕΑ δεν αποτελούν λοιπόν έκρηξη της λαϊκής οργής των καταπιεσμένων φτωχών δημοσιογράφων που το δημοκρατικό τους αντιστασιακό σωματείο τιμώρησε τους μεγαλοδημοσιογράφους «συνεργάτες του ευρωπαίου κατακτητή» μέσα από συγκλονιστικές γενικές συνελεύσεις και κινητοποιήσεις του λαού. Όχι, είναι ένα σωματείο κυρίως των παλιότερων πιο προνομιούχων δημοσιογράφων, το οποίο εδώ και χρόνια έχει κλείσει την πόρτα στους περισσότερους νέους άθλια πληρωμένους δημοσιογράφους για να εισπράττουν μόνο τα μέλη του τις κρατικές διαφημιστικές προσόδους για το ταμείο τους. Αυτά είναι προνόμια που τα έχει αποδώσει η κρατική εξουσία στην ΕΣΗΕΑ και είναι αυτή ακριβώς η σημερινή κρατική εξουσία που της δίνει την αρμοδιότητα να διαγράφει συναδέλφους της, ακόμα και οριστικά για πολιτικές θέσεις και στάση.
Αυτό λοιπόν το σωματείο όντας εντελώς αποστεγνωμένο από δημοκρατική ζωή έχει γίνει προ πολλού λεία κρατικο-κομματικών συμμοριών ανάμεσα στις οποίες οι φασιστικές νέου τύπου, σαν πιο υπομονετικές και λυσσασμένα αρπακτικές πάντα διαπρέπουν στο να καταλαμβάνουν μουμιοποιημένα συνδικαλιστικά όργανα και να τα κάνουν άντρα ραδιουργιών και πραξικοπημάτων. Έτσι σε ανύποπτο χρόνο και χωρίς κανείς να έχει καταλάβει τίποτα οι ρωσόφιλοι απόσπασαν την πλειοψηφία στο Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, δηλαδή σε ένα όργανο στο οποίο κανένας δεν έδινε σημασία στις εκλογές. Χωρίς να προηγηθεί καμιά απολύτως συνέλευση, ούτε καν συνεδρίαση του ΔΣ, έκαναν κατάχρηση τυπικού δικαιώματος και πήραν την πελώριας σημασίας και εντελώς πολιτική απόφαση να τιμωρήσουν συναδέλφους τους που στο περσινό δημοψήφισμα έλεγαν τις ειδήσεις χωρίς να κρύβουν την θέση τους υπέρ του ΝΑΙ!!! Με λίγα λόγια οι φασίστες καταδίκασαν συναδέλφους τους γιατί υπεράσπισαν μια θέση, που την ψήφισε το 40% των ψηφοφόρων και η οποία θέση ταλάντευε και ένα μεγάλο ποσοστό από το 60% που έκανε αποχή.
Ο σοσιαλφασισμός θέλει λαϊκές μορφές σαν αυτή ενός «σωματείου», αλλά χωρίς το αντίστοιχο περιεχόμενο, για να δίνει τα χτυπήματα του στα αντίπαλα κομμάτια της αστικής τάξης, γιατί μόνο έτσι αυτά έχουν το χρώμα του λαού την ώρα που η κάνη που τις εξαπολύει είναι όχι απλά αστική αλλά φασιστική κρατική. Ακόμα περισσότερο αυτό ισχύει για την ωμή πολιτική βία με αναρχική κινηματική φορεσιά που από πολιτική πλατφόρμα ρίχνει τα πιο ξεκάθαρα βίαια χτυπήματα της στους κάθε φορά κεντρικούς στόχους του ρωσόφιλου αστικού μπλοκ. Μάλιστα είναι χαρακτηριστικό ενός από τα πιο πολιτικά προστατευμένα από αυτήν την κυβέρνηση, κινήματα αυτού του είδους, του «Ρουβίκωνα»***, ότι αυτός δεν καταφέρεται μόνο ενάντια στους αστούς του εχθρικού του φιλοευρωπαϊκού μπλοκ αλλά ακόμα και στο κομμάτι του λαού που τους ακολουθεί πολιτικά, όπως αυτό που συμμετείχε στις ειρηνικές συγκεντρώσεις υπέρ του ΝΑΙ τον Ιούνη του 2015. Αντίστοιχα τέτοια ρεύματα με επαναστατική φόρμα λόγου και δράσης και με σοσιαλφασιστική ιδεολογία και γραμμή χρησιμοποιούνται από την κυβέρνηση όταν είναι να ασκηθεί βία σε βιομηχανικούς εργάτες όταν αυτοί για την ίδια τους τη φυσική και ταξική ύπαρξη αντιστέκονται στην κυβέρνηση που θέλει να κλείσει τα εργοστάσια και ορυχεία που δουλεύουν (κινητοποιήσεις των εργατών της Ελντοράντο).
Το δικαίωμα τους να χτυπάνε και απευθείας το λαό αυτού του είδους τα φιλο-σοσιαλιμπεριαλιστικά, και στην ταξική βάση τους μικροαστικά κινήματα βίας, το αντλούν από το ότι, περισσότερο από την κάθε μισοκρατική και γι αυτό ανυπόληπτη ΕΣΗΕΑ, μπορούν να εμφανίζονται σαν κομμάτι του επαναστατικού κινήματος, προβάλλοντας ανοιχτά ή έμμεσα σαν κύριο επιχείρημά τους τα ρίσκα της τιμωρίας για τη βία τους από το κράτος. Βεβαίως τέτοιου είδους τιμωρίες και μάλιστα πολύ πιο επώδυνες έχουν δεχτεί πριν πάρουν την εξουσία οι πιο καραμπινάτοι κλασικοί φασίστες. Άλλωστε και αυτοί από πολλούς μικροαστούς τότε, είχαν θεωρηθεί αρχικά επαναστάτες πριν μισηθούν και συντριβούν από τους λαούς. Πάντως με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τα μικροαστικά κινήματα βίας έχουν πλέον νομοθετικά εξασφαλισμένες ελαχιστοποιημένες ποινές, πράγμα που αποδεικνύει ότι τα βίαια χτυπήματά τους εξυπηρετούν τα πολιτικά συμφέροντα του ευρύτερου σοσιαλφασιστικού μπλοκ και όχι του λαού.
Στον πυρήνα της σοσιαλφασιστικής δικτατορίας η ιδεολογία και η πολιτική του ψευτοΚΚΕ
Στην ουσία μάλιστα η πολιτική και ιδεολογική πλατφόρμα κάθε βίας τέτοιου τάχα «αντικαπιταλιστικού» είδους είναι από την εποχή της «17Ν» η πολιτικο-ιδεολογική πλατφόρμα του ψευτοΚΚΕ. Αυτό το κόμμα αποδεικνύεται ότι είναι η ναυαρχίδα του σοσιαλφασισμού από ένα μόνο λόγο, γιατί είναι το μόνο κόμμα εξουσίας που έχει στο καταστατικό του τη δικτατορία του προλεταριάτου. Αλλά η δικτατορία του προλεταριάτου, όταν δεν είναι του προλεταριάτου, αλλά είναι μια δικτατορία δίχως το προλεταριάτο, ενάντια στο προλεταριάτο είναι αναγκαστικά μια ανοιχτή δικτατορία της αστικής τάξης, δηλαδή είναι ακριβώς ο φασισμός. Γιατί καμαρώνοντας σαν προλεταριακή δικτατορία θα δικαιολογήσει αύριο ξεδιάντροπα τη φασιστική δικτατορία των ανατολικών κρατικοολιγαρχών και των αστών νέου τύπου. Αυτοί οι τελευταίοι είναι το αστικό στρώμα που έχει μπει ήδη και όσο περνάει ο καιρός θα μπαίνει περισσότερο σε όλους τους πόρους της ευρύτερης κρατικής εξουσίας, δηλαδή στην κρατική διοίκηση, στις ΔΕΚΟ, στους δήμους, στα κρατικοποιημένα συνδικάτα κλπ και θα σπιουνιάζει και θα καταπιέζει το λαό όσο κανένας άλλος για λογαριασμό των ρωσοκινέζικων αφεντικών. Είναι αστική τάξη νέου τύπου επειδή δεν πήρε πολιτική εξουσία αφού είχε πρώτα οικονομικό πλούτο αλλά απόκτησε πλούτο και οικονομικά προνόμια ακριβώς χάρη στην πολιτική εξουσία που πήρε, σαν μέρος ενός κρατικού, ή ενός κομματικού, ή ενός συνδικαλιστικού μηχανισμού.
Οι αστοί νέου τύπου, περιλαμβάνουν και τα μικροαστικά παράσιτα και τα μικρομεσαία αφεντικά που εξασφαλίζουν προνομιακές σχέσεις με την πολιτική εξουσία μέσω των κρατικών αστών.
Αυτή είναι η κοινωνική βάση του ελληνικού σοσιαλφασισμού, που διαχέεται σε όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, απλά έχει σκληρό πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ και το ψευτοΚΚΕ. Αυτός ο πολιτικός στρατός αστών νέου τύπου πασχίζει να επιβάλει δικτατορία όχι μόνο και όχι τόσο για τον εαυτό του όσο για τα νέα αφεντικά, τη νέα κρατικομονοπωλιακή ρώσικη και εν μέρει την κινέζικη αστική τάξη . Αυτά ήδη εκμεταλλεύονται την κρίση που προκάλεσαν επί χρόνια τα τσιράκια τους, κάνοντας αντιβιομηχανικό σαμποτάζ, για να έρθουν τώρα σαν σωτήρες και να αρπάξουν τζάμπα τη χώρα.
Δεν είναι τυχαίο ότι διεθνής πηγή της συνταγής «έλεγχος δικαιοσύνης, έλεγχος κρατικών οικονομικών μηχανισμών κατά της διαφθοράς, έλεγχος των καναλιών και μετά ατέλειωτη φασιστική δικτατορία μιας κλίκας» είναι το υπέρτατο αφεντικό όλων αυτών, ο Πούτιν. Αυτός είναι ένας νέος χίτλερ και η μοίρα του είναι να πάθει ότι και ο παλιός, αφού όμως ταλαιπωρήσει πολύ τον πλανήτη. Αλλά τα τσιράκια του στην Ελλάδα δεν μπορούν να εμφανιστούν σαν εκπρόσωποι ενός αυτοκρατορικού μεγαλείου όπως το αφεντικό τους και να κοροϊδέψουν για πολύ τον ελληνικό λαό. Σαν απλοί καρπαζοεισπράκτορες και καταστροφείς είναι αναλώσιμοι. Γι αυτό δεν θα αργήσουν να προκαλέσουν όλοι τους παλλαϊκό και πανεθνικό μίσος, όσο και να φυλάγονται από αυτό μένοντας επίτηδες πίσω από την εξουσία του σιχαμερού ΣΥΡΙΖΑ, όπως πχ το ψευτοΚΚΕ και οι ναζήδες. Να γιατί βιάζονται να ελέγξουν τον τύπο.
Να γιατί πρέπει να υποστηριχθεί η πολιτική ανεξαρτησία του τηλεοπτικού και του γραπτού τύπου από αυτήν την φασιστική κυβέρνηση, χωρίς να σταματήσει η ανελέητη κριτική της αριστεράς στη συμμετοχή αυτού του τύπου στα μεγάλα εθνικά καθεστωτικά ιστορικά ψέμματα, στις σκόπιμες αποκρύψεις και παραμορφώσεις της πραγματικότητας στη συμμετοχή του σε όλες τις εθνικές εκστρατείας που έφεραν τα τελευταία 40 χρόνια τους σοσιαλφασίστες στην εξουσία. Πόσο αποφασιστικά και «πρωτοπόρα» δεν συνεισέφερε όλος αυτός ο τύπος στις αντιτουρκικές εθνικές υστερίες μετά τη δικτατορία που βοήθησαν στην αναθέρμανση του εθνοσοβινισμού και, κυρίως, κατοχύρωσαν το ρώσικο σοσιαλ-ιμπεριαλισμό σαν στρατηγικό σύμμαχο της χώρας, ή στις φασιστικές εκστρατείες για να αλλάξει η μικρή γειτονική μας χώρα με τη βία το όνομά της που κάνανε το ρωσόδουλο πλέον κλασσικό φασισμό και ναζισμό καθώς πρέπει πολιτικά ρεύματα της χώρας, ή στις αλλεπάλληλες εκστρατείες επιλεκτικής κάθαρσης στο πλευρό των σοσιαλφασιστών οι οποίες εξόντωσαν πολιτικά σχεδόν όλο το ευρωπαιόφιλο πολιτικό προσωπικό της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και άνοιξαν το δρόμο στην ουσιαστική συριζοποίηση όλου του κοινοβουλευτικού κόσμου σήμερα, οπότε τελικά και στην εκκαθάριση του ίδιου του συγκροτήματος Λαμπράκη.
Αν ελεγχθεί ο μεγάλος αστικός τύπος, αρχίζοντας από τον τηλεοπτικό δεν θα αργήσει να ελεγχθεί και να βγει στην πράξη εκτός νόμου και ο αριστερός επαναστατικός τύπος, ιδιαίτερα το μεγάλο κανάλι του που είναι, το ίντερνετ. Να κατέχει η Κίνα τον Πειραιά και να είναι ελεύθερο το ίντερνετ στην πόλη είναι μια αντίφαση που δεν μπορεί να κρατήσει για πάρα πολύ. Γι αυτό χρειάζεται γρήγορα να δυναμώσει η αντιφασιστική συσπείρωση και η δημοκρατική αντίσταση του λαού.
* Αυτοί αργότερα ύψωσαν στη θέση του ΚΚΕ ένα διεστραμμένο τέρας που το έντυσαν με τα ρούχα του θύματος του, και μάλιστα τελευταία με τα ρούχα του γραμματέα του Ν. Ζαχαριάδη τον οποίο με την έγκρισή τους οι μεγαλορώσοι πάτρωνές τους στις παραμονές της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973 δολοφόνησαν.
** Όλα δείχνουν ότι η κυβέρνηση Τσίπρα επιδιώκει σε αυτή τη φάση την πολιτική εξουδετέρωση στο ΜΕΓΚΑ του κύριου εχθρού της, του ως τώρα αντιπουτινικού Ψυχάρη αναβαθμίζοντας κεφαλαιικά τον Μπόμπολα που βάζει μέσα τον άνθρωπό του Μάρη (ΝewsIt). Ταυτόχρονα αναβαθμίζεται ο ρόλος του ενδιάμεσου Βαρδινογιάννη αφού μπαίνει στο ΜΕΓΚΑ ο σύμμαχός του Φιλιππόπουλος ο οποίος έχει το Capital το οποίο είναι φιλελεύθερο αντιΣΥΡΙΖΑ στην οικονομία αλλά στην εξωτερική πολιτική έχει την εθνική φιλορώσικη γραμμή. Η πολιτική γραμμή του Capital δείχνει στα μέτρα του Μητσοτάκη.
*** (θυμόμαστε πόσο θεαματικά ο Ρουβίκωνας έκλεισε τη Βουλή εγκλωβίζοντας μέσα τους Βουλευτές για πολύ ώρα έχοντας στο πλευρό του την σοσιαλφασίστρια πρόεδρο της Βουλής που έδωσε εντολή στον φρούραρχο της Βουλής να μην επέμβει).