"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Τον Ιούνη ο κινέζος ΥΠΕΞ Βανγκ Γι, επισκεπτόμενος τη χώρα, μάλωσε έναν καναδό δημοσιογράφο που τόλμησε να ρωτήσει τον καναδό ΥΠΕΞ για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κίνα, λέγοντάς του ότι «Δεν έχετε το δικαίωμα να μιλάτε γι’ αυτό»! Μια βδομάδα αργότερα ένας καναδός αξιωματούχος ονόματι Μάικλ Τσαν, περιφερειακός υπουργός υπηκοότητας, μετανάστευσης και διεθνούς εμπορίου, εγκωμίασε την πολιτική του Πεκίνου πάνω στα ανθρώπινα δικαιώματα υποστηρίζοντας σε μια καναδική κινεζόφωνη ιστοσελίδα ότι «οι άνθρωποι εκεί ζουν ελεύθερα». Παρά την κατακραυγή που ακολούθησε, οι επικριτές των δύο αυτών αξιωματούχων βρέθηκαν σε δύσκολη θέση. Για παράδειγμα, ένας κινέζος συγγραφέας έχασε τη στήλη του στην GlobalChinesePress με έδρα τη Βρετανική Κολομβία κατόπιν πιέσεων στην εφημερίδα ενώ ένας ανεξάρτητος δημοσιογράφος του Τορόντο που γράφει με το ψευδώνυμο Χσιν Φενγκ, απειλήθηκε στο διαδίκτυο για τα επικριτικά του σχόλια σχετικά με τον κινέζο ΥΠΕΞ. «Πρόσεξε μη σκοτωθεί όλη σου η οικογένεια», πόσταρε κάποιος. «Πρόσεχε όταν περπατάς έξω!» (Τάιμς της Νέας Υόρκης, 27/8). Ένα χρόνο πριν αρχισυντάκτρια κινεζόφωνης εφημερίδας του Οντάριο απολύθηκε επειδή δημοσίευσε ένα επικριτικό για τον Τσαν σχόλιο κατόπιν πιέσεων του κινεζικού προξενείου.
Οι απαιτήσεις του προξενείου στο Τορόντο γίνονται μέρα τη μέρα ολοένα και πιο αυστηρές. Υπάρχει π.χ. η απαίτηση να παύσουν τα καναδικά ΜΜΕ να δημοσιεύουν διαφημίσεις του πνευματικού κινήματος Φαλούν Γκονγκ. Στο βαθμό που οι περισσότεροι υπάλληλοι κινεζόφωνων μέσων έχουν συγγενείς στην Κίνα, οι άνθρωποι του Πεκίνου μπορούν άνετα να προβαίνουν και σε ευθείες απειλές.
Στο Οντάριο οι πιέσεις στους κινεζόφωνους δημοσιογράφους και στελέχη της ενημέρωσης είναι ιδιαίτερα ισχυρές. Εκεί δραστηριοποιούνται τουλάχιστο 30 επιχειρήσεις κινεζόφωνης ενημέρωσης και η πλειοψηφία αποφεύγει συστηματικά να δημοσιεύει οτιδήποτε μπορεί να ερεθίσει την κινεζική πολιτική ηγεσία. Ανάλογες είναι οι πιέσεις από τις επιχειρήσεις ενημέρωσης προς τους δημοσιογράφους. Η αυτολογοκρισία είναι περισσότερο αποτέλεσμα του φόβου για ενδεχόμενο μποϋκοτάζ από κινέζικες διαφημιστικές εταιρίες και για απώλεια των συμφωνιών διανομής με εκδόσεις κινεζικών κρατικών μέσων ενημέρωσης. Με άλλα λόγια το δυτικό κεφάλαιο πουλάει την ελευθερία γνώμης και υποτάσσεται στον κινεζικό φασισμό προκειμένου να κερδίσει βραχυπρόθεσμα οικονομικά οφέλη.
Μαζί με τους δημοσιογράφους, ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εκφοβίζονται επίσης και διαπομπεύονται ελεύθερα από τους σοσιαλναζί. Η Τσανγκ Χσιχόνγκ, που μένει σε προάστιο του Τορόντο, δέχεται απειλητικά τηλεφωνήματα από κινέζους ασφαλίτες στο σπίτι της. «Τα τελευταία χρόνια, είπε, η παρενόχληση έχει γίνει πιο απειλητική. Ο προσωπικός και τηλεφωνικός της αριθμός έχουν εγγραφεί σε πορνογραφικές διαφημίσεις συνοδείας, είπε· χάκερς έχουν αναρτήσει φωτογραφίες που έκλεψαν από τον υπολογιστή της· και άρθρα έχουν εμφανιστεί onlineπου την κατηγορούν για κατάχρηση. Έχει επίσης μηνυθεί από κάποιον που ισχυρίζεται ότι αυτή ευθύνεται για το θάνατο του ανεψιού του στην Κίνα». Οι καναδικές αρχές δείχνουν ανήμπορες να της παράσχουν οποιαδήποτε βοήθεια.
Σύμφωνα με έναν ειδικό στην κινεζική πολιτική, Μινξίν Πέι του κολεγίου Claremont McKenna στην Καλιφόρνια, «Το εξαιρετικό με τη στρατηγική συμφερόντων της κινεζικής κυβέρνησης είναι ότι εκμεταλλεύεται τις ελευθερίες των δυτικών δημοκρατιών ενάντια στις δυτικές δημοκρατίες» (στο ίδιο). Γιατί, συμπληρώνουμε εμείς, όσο υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο η όποια δημοκρατία θα είναι κουτσουρεμένη και οι εκπρόσωποί της θα τείνουν να προδίδουν το λαό και τη χώρα τους στο βωμό ενός βραχυπρόθεσμου κέρδους. Αυτό ισχύει σε εκθετικό βαθμό στην εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού, δηλαδή του ιμπεριαλισμού, όπου η αστική δημοκρατία δίνει τη θέση της στον αυταρχισμό και το φασισμό.