"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Στην περίπτωση της Βρετανίας το ρώσικο όφελος ήταν άμεσο και εντυπωσιακό: Η Ενωμένη Ευρώπη αποκεφαλιζόταν αμυντικά και ακρωτηριαζόταν οικονομικά μένοντας διασπασμένη όσο ποτέ και μισοάοπλη όσο ποτέ να αντιμετωπίζει τη ρώσικη επίθεση και περικύκλωση αλλά και τις αμερικάνικες οικονομικές πιέσεις.
Το πελώριο όφελος της πουτινικής Ρωσίας από τη νίκη του Τραμπ μπορεί κανείς να το διαπιστώσει αμέσως αν και η έκτασή του είναι ακόμα ανυπολόγιστη. Το να γίνεται πρόεδρος της αμερικάνικης υπερδύναμης ένας θαυμαστής του Πούτιν, τόσο ξεδιάντροπα δεμένος πολιτικά και οικονομικά με στελέχη της ρώσικης υπερδύναμης, και τόσο ανοιχτός υποστηρικτής της αποσύνθεσης του ΝΑΤΟ, σημαίνει να έχει ο Πούτιν το ελεύθερο να βαδίσει με πολλαπλάσιο θράσος σε όλα τα πολεμικά μέτωπα που έχει ανοίξει μέσα και γύρω από την μισοάοπλη Ευρώπη. Εννοείται ότι όταν μιλάμε για Τραμπ δεν μιλάμε μόνο για έναν συγκεκριμένο μεγαλοκαπιταλιστή. Πέρα από το ότι είναι αποδειγμένα στενές οι πολύ στενές σχέσεις του με το Κρεμλίνο (χαρακτηριστικά ο ως χθες πιο στενός του σύμβουλος Μάναφορτ αποκαλύφθηκε ότι ήταν και στενός συνεργάτης του Γιαννούκοβιτς, δηλαδή του εγκάθετου ουκρανού πρωθυπουργού του Πούτιν, οπότε ο Τραμπ αναγκάστηκε για προεκλογικούς λόγους να τον απομακρύνει) δεν θα μπορούσε ποτέ να ανεβεί στην προεδρία χωρίς να έχει μαζί του και τις πιο επιθετικές και παρασιτικές μερίδες του αμερικάνικου μονοπωλιακού κεφάλαιου, εκείνες που θέλουν να συνεργαστούν με τη Ρωσία και άλλες δυνάμεις του νεοναζιστικού άξονα για την από κοινού κυριαρχία τους στον υπόλοιπο κόσμο. Για παράδειγμα δεν θα μπορούσε να ανεβεί στην αμερικάνικη Προεδρία ένας τραμπούκος, ρατσιστής και ταπεινωτής γυναικών και κυρίως ένας φίλος του χασάπη Πούτιν αν η ηγεσία Κλίντον-Ομπάμα-Σάντερς τον αντιμετώπιζε σε όλη του την πολιτική και ιδεολογική γραμμή, ιδιαίτερα στον φιλοπουτινισμό του και δεν χανόταν σε κούφιες κριτικές για προσωπικές και “ψυχολογικές αδυναμίες” του, ανάρμοστες “για έναν υπεύθυνο Πρόεδρο” όπως επαναλάμβαναν διαρκώς οι Κλίντον και Ομπάμα. Αποδείχτηκε πόσο άσφαιρα ήταν αυτά τα πυρά για να ταλαντεύσουν μια πελώρια θυμωμένη μάζα λαού που υποστήριξε τον φασίστα.
Ωστόσο αυτές οι δυνάμεις του αμερικάνικου μονοπώλιου που παίρνουν τώρα μαζί με τον Τραμπ την εξουσία, ύπουλα ή φανερά, είναι μειοψηφικές δυνάμεις, γιατί η γενική τάση και τα αντικειμενικά γενικότερα συμφέροντα του αμερικάνικου κράτους βρίσκονται σήμερα στην από κοινού με τη μισοάοπλη Ευρώπη αλλά και τις πιο πολλές χώρες του τρίτου κόσμου, προβολή κάποιας μικρής ή μεγάλης αντίστασης στην εκδηλωμένη με πάταγο επιθετικότητα του ρωσοκινεζικού πολεμικού άξονα και όχι στη στενή συνεργασία μαζί του. Γι αυτό ακριβώς το λόγο ο Τραμπ, σαν φιλορώσος, δεν θα μπορούσε να έρθει στην εξουσία χωρίς την ευκαιριακή αλλά δραστήρια συμμαχία του με την αμερικάνικη, κυρίως τη λευκή φτωχολογιά, που τις μέθοδες της πολιτικής και ιδεολογικής της προσέγγισης και εκμετάλλευσης για βρώμικους σκοπούς ενάντια στα αληθινά συμφέροντα της κανείς δεν την ξέρει καλύτερα στον κόσμο από όσο η ρώσικη κρατικομονοπωλιακή αστική τάξη νέου τύπου. Γιατί είναι αυτή ακριβώς η τάξη που κατάφερε με απαράμιλλη διπροσωπία να αποσπάσει από τα μέσα την εξουσία από το σοβιετικό προλεταριάτο και να μετατρέψει τη σοβιετική Ρωσία σε παγκόσμιο κέντρο του φασιστικού ιμπεριαλισμού και του πολέμου. Μόνο κάτω από την πολιτική καθοδήγηση αυτής της τάξης και του ηγέτη της Πούτιν και μόνο με τα προπαγανδιστικά, πολιτικά και διπλωματικά μέσα που αυτή διαθέτει παντού στον κόσμο και στις ΗΠΑ αυτή η ανώτερη μηχανή πολιτικού εισοδισμού, θα μπορούσε να καταλάβει ένας διεφθαρμένος ραντιέρης και σπεκουλαδόρος έμπορας ακριβής γης την εξουσία στο Λευκό Οίκο φωνάζοντας ζήτω η Ρωσία. Γι αυτό είναι πιο σωστό να θεωρήσουμε ότι δεν είναι κύρια ένα πολύ μειοψηφικό κομμάτι του αμερικάνικου κεφάλαιου που πήρε την εξουσία στις ΗΠΑ, αλλά ότι την πήρε με ρεσάλτο ένας εισοδιστής που στην κύρια πλευρά δουλεύει κάτω από την καθοδήγηση και για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα του ρώσικου κρατικοφασιστικού πολεμικού κεφάλαιου ή ακόμα να μείνουμε στην πιο κοντινή στην πραγματικότητα εικόνα ότι τον Λευκό Οίκο απλά εγκαταστάθηκε ο Πούτιν.
Γι αυτόν το μειοψηφικό και ουσιαστικά εξωτερικό χαρακτήρα της η εξουσία Τραμπ δεν μπορεί κατά τη γνώμη μας να είναι σταθερή στις ΗΠΑ ούτε εσωτερικά ούτε εξωτερικά. Προϋπόθεση της συνέχισής της είναι η αλματώδικη επιτάχυνση του παγκόσμιου πόλεμου, αλλά και ένα διαρκές πραξικόπημα- και ένας διαρκής ακήρυκτος πολιτικός και θεσμικός πόλεμος, και γιατί όχι ακόμα και θερμός εμφύλιος στο εσωτερικό.
Η εκτίμηση μας για τον Τραμπ στην αντιπολίτευση και όχι στην προεδρία
Για τον παραπάνω λόγο δεν είχαμε καθόλου προβλέψει σαν ΟΑΚΚΕ ότι η Ρωσία ήθελε αυτό το αποτέλεσμα, αλλά την εκλογή Κλίντον με ένα ισχυρό φασιστικό ρεύμα Τραμπ στην αντιπολίτευση. Πιστεύουμε ότι και η εκλογή Κλίντον θα ήταν επίσης μια μεγάλη νίκη για τη νεοναζιστική Ρωσία και μάλιστα εκτιμούσαμε ότι μια τέτοια διάταξη θα εξυπηρετούσε περισσότερο τα ρώσικα σχέδια στη δοσμένη φάση, όπου η Ρωσία δεν μπορεί ακόμα να κάνει έναν παγκόσμιο πόλεμο από την άποψη των στατηγικών της θέσεων. Γι αυτό στα δύο κείμενά της Νεας Ανατολής για τις αμερικάνικες εκλογές (http://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-24-24/item/725, http://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-24-24/item/645), είχαμε τονίσει ότι το τραγικό για τον πλανήτη αποτέλεσμά των αμερικάνικων εκλογών είχε ουσιαστικά κριθεί από τις προκριματικές εκλογές από την ώρα που ήταν οι Κλίντον και Τραμπ (η πρώτη καλυμμένα ρωσόφιλη που εμφανιζόταν σαν υφεσιακή και ο δεύτερος ανοιχτά πουτινικός) που είχαν εκλεγεί σαν οι υποψήφιοι των δύο μεγάλων κομμάτων για την προεδρία. Ωστόσο από πολλά και κυρίως από το ίδιο το αποτέλεσμα αποδεικνύεται ότι η επιλογή του πουτινικού φασισμού ήταν ακριβώς να πάει ο Τραμπ στην προεδρία, που σήμαινε ότι και η τελική μάχη για την προεδρία είχε επίσης πολύ μεγάλη σημασία.
Εμείς δηλαδή δεν στηρίζαμε την πρόβλεψη μας ότι ερχόταν προεδρία Κλίντον στο ότι ο αμερικάνικος λαός δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει έναν φασίστα. Γιατί σαν μαρξιστές ξέρουμε ότι το δρόμο στο φασιστικό μονοπώλιο τον ανοίγει παντού στον κόσμο η μόνιμη περιφρόνηση των φιλελεύθερων μονοπωλιστών για τη φτωχολογιά, ιδιαίτερα για την ανειδίκευτη εργατική τάξη. Είναι αυτού του είδους οι φιλελεύθεροι, που όσο μπορούν φέρνουν την εργατική τάξη του παλιού βιομηχανικού κόσμου σε ανταγωνισμό με τα άθλια μεροκάματα των λαών του νέου βιομηχανικού τρίτου κόσμου, αλλά ποτέ δεν θέλουν να τους φέρνουν σε σύγκρουση με τους φασίστες κυβερνήτες που υποδουλώνουν αυτούς τους λαούς στις γαλέρες τους. Ειδικά με τους μεγαλύτερος εκμεταλλευτές της εργατικής τάξης στον κόσμο, τους κινέζους μονοπωλιστές που είναι οι μεγαλύτεροι υπεύθυνοι για την εξαθλίωση και των δυτικών εργατικών τάξεων, οι δυτικοί φιλελεύθεροι μονοπωλιστές συνεργάζονται.υπέροχα.
Εμείς στηρίξαμε την πρόβλεψή μας για την εκλογή Κλίντον, στην πολιτική μας εκτίμηση ότι η πουτινική Ρωσία είχε σε αυτή τη φάση περισσότερο συμφέρον από ένα ρεύμα Τραμπ στην αντιπολίτευση επειδή αυτό θα διασπούσε και θα αποσάθρωνε τις ισχυρές αντιρώσικες τάσεις του ρεπουμπλικανικού κόμματος (Ρόμνει, Μπους, Ρούμπιο) το οποίο θα ήταν κυρίαρχο μέσα στο Κογκρέσο, ενώ την ίδια ώρα η Ρωσία θα είχε στη διάθεσή της μια προεδρία Κλίντον, Σάντερς και Ομπάμα, που θα έσερνε σε νέες υποχωρήσεις στο ρωσοκινεζικό άξονα τους άθλια υφεσιακούς δημοκρατικούς του Κογκρέσου. Δηλαδή πιστεύαμε ότι με την Κλίντον θα είχαμε πιθανά ένα πιο πλαδαρά φιλορώσικο Κογκρέσο από όσο τώρα με έναν πολωτικά φιλοπουτινικό Τραμπ στην προεδρία. Επίσης εκτιμούσαμε και πιστεύουμε ακόμα ότι η βάση του δημοκρατικού κόμματος θα είναι πολύ πιο εύκολο να δει τον κίνδυνο Πούτιν και να κινηθεί ενάντια του με μια προεδρία Τραμπ, παρά με μια προεδρία Κλίντον που θα έκρυβε τον φιλορωσισμό της πίσω από μια κούφια αντιπουτινική ρητορική. Πρέπει με αυτήν την ευκαιρία να ξεκαθαρίσουμε ότι η λαϊκή εκλογική βάση της Κλίντον είναι σήμερα πολιτικά πολύ πιο προοδευτική από τη βάση του Τραμπ, παρόλο που η τελευταία περιλαμβάνει μέσα της το πιο φτωχό κομμάτι της λευκής εργατικής τάξης που πάντως και αυτό στην πλειοψηφία του δεν είναι φασιστικό, δηλαδή φανατικά τραμπικό. Η σύγχρονη ιστορία έχει πάντως αποδείξει ότι κάποια τμήματα της εργατικής τάξης, η οποία προορίζεται ιστορικά να ηγηθεί της αλλαγής του κόσμου, όταν χάνουν το φως τους, δηλαδή την επαναστατική πρωτοπορία τους, επιχειρούν να αλλάξουν τον κόσμο από την ανάποδη. Δηλαδή τέτοια τμήματα της εργατικής τάξης, που από την ταξική τους φύση θέλουν την αλλαγή ενάντια “στο σύστημα” δηλαδή στο κυρίαρχο μπλοκ της αστικής τάξης συμμετέχουν συχνά με ενθουσιασμό στη φασιστική αντεπανάσταση που καθοδηγεί για τους δικούς του βρώμικους σκοπούς το χειρότερο μη ακόμα κυρίαρχο ιμπεριαλιστικό μπλοκ .
Έτσι εκτιμούσαμε ότι μια προεδρία Τραμπ, ενώ σε μια πρώτη φάση θα πάγωνε κάπως τις αντιστάσεις σε αυτόν στο ρεπουμπλικανικό κόμμα, θα προκαλούσε σταδιακά έντονη αντιπουτινική αντισυσπείρωση και μέσα στο ρεπουμπλικανικό κόμμα, αλλά ιδιαίτερα μέσα στο δημοκρατικό κόμμα στο οποίο η Κλίντον θα είχε συντριβεί. Δηλαδή εκτιμούσαμε ότι στην περίπτωση νίκης Τραμπ, θα είχαμε, δηλαδή θα έχουμε, ένα σε μεγάλο βαθμό εχθρικό στον Τραμπ Κογκρέσο, και έχουμε δει ότι δεν είναι εύκολο να κυβερνήσει ένας πρόεδρος στις ΗΠΑ αν απέναντί του στέκεται ένα εχθρικό Κογκρέσο. Χώρια από αυτά εκτιμούσαμε ότι η εξουσία του σιχαμερού αυτού τύπου θα δημιουργούσε έναν δημοκρατικό συναγερμό όχι μόνο μέσα στις ΗΠΑ αλλά και παγκόσμια, και ότι δεν θα ήταν δυνατό αυτός ο συναγερμός να μην αφυπνίσει τους λαούς για το πόσο μεγάλη και πόσο άμεση είναι η απειλή της Ρωσίας και του νεοχιτλερικού άξονά της με την Κίνα και ίσως αύριο και με την αγαπημένη του Τραμπ Ινδία των ινδουιστών φασιστών του Μόντι.
Και αυτά που προβλέψαμε παραπάνω συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι ισχύουν και ότι θα είναι αληθινά μεγάλα εμπόδια για τον Τραμπ. Όμως τα γεγονότα απέδειξαν ότι, αντίθετα από τις εκτιμήσεις μας και τις προβλέψεις μας, η πουτινική διπλωματία πάλεψε με λύσσα για να ανεβάσει στην εξουσία τον φίλο της και χρησιμοποίησε γι αυτό όλα τα γνωστά βρώμικα εργαλεία της και τις πολύτιμες γνώσεις της στην ανάλυση όλων των τάξεων και των τμημάτων των τάξεων, ιδιαίτερα της ιδεολογίας και της ψυχολογίας τους..
Και δεν χρησιμοποίησε μόνο τα e-mail που έκλεψε με τους χάκερς της από τη βρώμικη Κλίντον που τα δημοσίευσε με τα wikileaks της στην αρχή της εκλογικής μάχης. Αυτό μπορούσε να ερμηνευτεί, και έτσι το ερμηνεύσαμε σύμφωνα με τη λογική μας, σαν ένα δώρο του Πούτιν απλά για να μένει ισχυρός ο Τραμπ αν και χωρίς πλειοψηφία. Εκεί που αποδείχτηκε ότι κάποιοι σκοτεινοί κύκλοι ετοίμαζαν πάση θυσία την νίκη του Τραμπ ήταν η απόφαση του Κόμευ του FBI να πετάξει ξαφνικά 11 μέρες πριν τις εκλογές το θανάσιμο υπαινιγμό για τα 650.000 αδιάβαστα e-mail της Κλίντον που ήταν εκείνα που άλλαξαν δραματικά τους ως τότε συσχετισμούς δύναμης ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα και δημιούργησαν την τελευταία μεγάλη δυναμική Τραμπ. Επίσης ένα άλλο πιο αποκαλυπτικό δώρο με το οποίο ο Πούτιν συνόδεψε τον προστατευόμενό του στην προεδρία ήταν η επαναλαμβανόμενη φωναχτή διαταγή του στους ρώσους στρατηγούς να αναβάλουν τους βομβαρδισμούς στο Χαλέπι μέχρι τη μέρα της ψηφοφορίας, ώστε να μην πάει ο Τραμπ στις εκλογές χρεωμένος με το αίμα που έχυνε ο σφαγέας προστάτης του.
Μόνο μια απόφαση του Πούτιν για πολύ γρήγορη κίνηση προς τον παγκόσμιο πόλεμο μπορεί να εξηγήσει την προεδρία Τραμπ.
Δεν μπορούμε ασφαλώς να ξέρουμε πως ακριβώς θα μπορέσει ο Τραμπ να εφαρμόσει τη φιλο-αξονική εξωτερική πολιτική του χωρίς να βρεθεί αντιμέτωπος με μια Γερουσία με λίγους σχετικά εκπροσώπους του Τραμπ στο οποίο μάλιστα εκλέχτηκε ο Ρούμπιο, ίσως ο πιο προωθημένος εκφραστής της γραμμής: “Κύριος εχθρός των ΗΠΑ η Ρωσία του Πούτιν”. Πιθανά ο Τραμπ θα προσπαθήσει να σταθεροποιήσει αρχικά και να διευρύνει τη βάση του με διάφορα δημαγωγικά μέτρα εσωτερικής πολιτικής. Όμως δεν πιστεύουμε πως θα αποφύγει να συγκρουστεί με το Κογκρέσο και ευρύτερα με την πλειοψηφικά δημοκρατική αμερικάνικη κοινή γνώμη. Το ότι όμως ο Πούτιν δεν διάλεξε να έχει στις ΗΠΑ έναν Ομπάμα Νο2, με τον οποίο πέτυχε τόσες προωθήσεις θέσεων, αλλά έναν ανοιχτό και πολωτικό ρωσόφιλο μας λέει ένα πράγμα: Ότι η Ρωσία μπορεί να διευκολύνει τον Τραμπ μόνο κλιμακώνοντας τον πόλεμο της. Η εγκατάσταση δηλαδή ενός κραγμένου φίλου του Πούτιν στην πρωτεύουσα της Δύσης δεν επιτρέπει αναμονές μέχρι αυτός να παίρνει με διάφορα τεχνάσματα κάποιες ανεκτικές πλειοψηφίες στα διάφορα Κογκρέσα, στα ανώτατα δικαστήρια κλπ. Αυτά πιστεύουμε τα προβλήματα του Τραμπ μπορούν να λύνονται μόνο όταν ξαφνιασμένες και αλαλιασμένες οι ΗΠΑ του κλασσικού δυτικού μονοπώλιου και των πολιτικά ανοργάνωτων δημοκρατικών μαζών, θα αναγκαστούν να τρέχουν κουτρουβάλα πίσω από τον Πούτιν για να προλάβουν με διαπραγματεύσεις αυτά που δεν θα μπορούν να κάνουν στα πολεμικά μέτωπα γιατί τα κλειδιά του αμερικάνικου στρατού και του ΝΑΤΟ θα τα κρατάει ο Τραμπ.
Αν για παράδειγμα υποθέσουμε ότι ο Πούτιν κινηθεί αύριο ενάντια στις Βαλτικές και τότε το Κογκρέσο επιχειρήσει να βάλει βέτο στην απόφαση του Τραμπ να μην τις βοηθήσει αποφασιστικά με το ΝΑΤΟ, αυτό το βέτο, αν περάσει, δεν θα μπορεί να έχει πρακτικό αποτέλεσμα. Δηλαδή δεν θα μπορεί να εμποδίσει τη Ρωσία να καταβροχθίσει σε χρόνο μηδέν τις Βαλτικές και μετά να σύρει και το αμερικάνικο Κογκρέσο σε διαπραγματεύσεις μαζί της, την ίδια ώρα που θα εξελίσσεται ένα κίνημα “υπέρ της Ειρήνης” κατά της ανάμειξης των ΗΠΑ στην Ευρώπη, κίνημα που θα σαρώνει τις ΗΠΑ ενώνοντας τα “πατριωτικά” στίφη του Τραμπ με τους οικολόγους, τροτσκιστές “αντιιμπεριαλιστές και πασιφιστές” κάθε είδους, ενώ οι δημοκρατικές μάζες και τα πραγματικά φιλοευρωπαϊκά και πατριωτικά τμήματα της αμερικάνικης αστικής τάξης θα επιχειρούν μόλις τότε να συγκροτήσουν ένα αντιρώσικο μέτωπο. Στο μεταξύ το ρωσόφιλο φασιστικό μέτωπο δεν θα διστάζει να κάνει διαρκή συνταγματικά πραξικοπήματα μέσα στο αμερικάνικο κράτος. Σε κάθε περίπτωση ο φασιστικός πυρήνας του κόμματος Τραμπ θα κάνει πελώρια διείσδυση στις μυστικές υπηρεσίες και το στρατό. Ασφαλώς όπως και να πάνε τελικά τα πράγματα και όπως και να κινηθεί το φαιο-”κόκκινο” μέτωπο στις ΗΠΑ, το σίγουρο είναι ότι η αμερικάνικη, η ευρωπαική και η παγκόσμια δημοκρατική αντίσταση θα ξεδιπλωθούν κάποια στιγμή όσες και να είναι οι δυσκολίες. Όμως σε μια πρώτη φάση η πολεμική προέλαση του φασισμού θα είναι ραγδαία και μάλιστα μόνο με μια τέτοια ραγδαία επέλαση η εξουσία Τραμπ θα μπορεί να στέκεται στις ΗΠΑ. Η σταθερότητα της δηλαδή θα μπορεί να στηρίζεται μόνο πάνω στην καταρρακτώδη διεθνή και εσωτερική πολεμική αστάθεια. Με λίγα λόγια δεν βλέπουμε αυτό το παγκόσμιο ηγετικό ντουέτο, Πούτιν-Τραμπ δηλαδή αυτό της ενότητας της χειρότερης Ρωσίας με τις χειρότερες ΗΠΑ όλων των εποχών, να μπορεί να σταθεί χωρίς επιτάχυνση του παγκόσμιου πόλεμου, και χωρίς επιτάχυνση των φασιστικών δικτατοριών παντού..
Η κάλπικη “αντιρατσιστική” στάση της επίσημης ευρωπαϊκής ηγεσίας είναι ο πιο ανησυχητικός παράγοντας των εξελίξεων
Το αληθινό πρόβλημα για τους δημοκράτες είναι ότι η σταθεροποίηση της εξουσίας Τραμπ υποβοηθείται γερά από τη στάση των ευρωπαίων “φιλελεύθερων” ρωσόφιλων Μέρκελ, Ρέτζι, Ολάντ που κάνουν κριτική στον Τραμπ μετά την νίκη του αποκλειστικά σαν ρατσιστή-σεξιστή και όχι σαν φιλοπουτινικού, δηλαδή σαν φιλοχιτλερικού φασίστα.
Ακολουθούν δηλαδή και αυτοί ακριβώς την μονόπλευρη και καταστροφική γραμμή κριτικής των Κλίντον -Ομπάμα στον Τραμπ στη διάρκεια της προεκλογικής μάχης. Αυτή η πολιτική ανάμεσα στα άλλα απέτυχε γιατί ένα ποσοστό μαύρων και ένα ακόμα μεγαλύτερο λατίνων ψήφισε Τραμπ, και τούτο γιατι ο Τραμπ έκανε δραστήριες, συχνά υπόκωφες κινήσεις καθησυχασμού και προσεταιρισμού τους στη διάρκεια της καμπάνιας. Ο ρατσιστικός και ξενοφοβικός λόγος του Τραμπ πιστεύουμε ότι είναι περισσότερο για να συσπειρώνει τους φτωχούς και πολιτικά καθυστερημένους λευκούς εργαζόμενους αναβιώνοντας και αξιοποιώντας τους φυλετικούς ανταγωνισμούς στη μάχη για το μεροκάματο, ή στην πάλη για ασφάλεια στις φτωχογειτονιές τους, παρά για να οργανώσει κάποια στιγμή ένα αληθινό ρατσιστικό πογκρόμ. Αυτό ακριβώς κάνει και ο Πούτιν. Αναβιώνει τους ρατσισμούς, φυλετικούς και θρησκευτικούς παντού για να διασπά τους εχθρούς του αλλά ποτέ δεν τους χρησιμοποιεί ο ίδιος σαν το κεντρικό πολιτικό όπλο της βίας του.Από αυτήν την άποψη ο μεγαλύτερος ιδεολογικός κίνδυνος για τον αμερικάνικο λαό είναι αυτή η αναβίωση του αμερικάνικου σοβινιστικού και ιμπεριαλιστικού ονείρου, που εκφράζεται με το κεντρικό προεκλογικό σύνθημα του Τραμπ “Να Κάνουμε ξανά την Αμερική μεγάλη” που τελικά θέλει να ενώνει άσπρους, μαύρους και λατίνους σε μια βρώμικη πολεμική συμμαχία με μια αληθινά “Μεγάλη Ρωσία” και με μια αληθινά “Μεγάλη Κίνα.” τάχα για το καλό της ειρήνης. Αυτά τα κρατικά μεγαλεία είναι σημερα τα συνθήματα της πιο επικίνδυνης μορφής ρατσισμού, του εθνικού και κυρίως του μεγαλοκρατικού ρατσισμού. Να γιατί το κάλεσμα Μέρκελ-Ομπάμα-Ρέτζι για ενότητα της Ευρώπης ενάντια στον αμερικάνικο ρατσιστικό και σεξιστικό κίνδυνο που τάχα κύρια αντιπροσωπεύει ο Τραμπ δεν είναι τίποτα άλλο από έμμεσο κάλεσμα για αγνόηση του αληθινού ζωτικού για την ύπαρξη της Ευρώπης ευρασιατικού νεοχιτλερικού εθνορατσιστικού και κυρίως του μεγαλοκρατικορατσιστικού πολέμου, ο οποίος για να είναι αποτελεσματικός πρέπει να συσπειρώνει πολλές εθνότητες εντός του κράτους. Δεν θα υπάρχουν λοιπόν μεγαλύτεροι προδότες της Ευρώπης και των λαών της από τους Μέρκελ-Ομπαμα -Ρέντζι, και Μέυ αν αυτοί δεν θα βάλουν σαν κύριο και άμεσο κίνδυνο για την Ευρώπη τον ρώσικο ιμπεριαλισμό και εθνορατσισμό, και δεν αντιμετωπίζουν τον Τραμπ πρώτα και κύρια σαν φίλο του
Ο Πούτιν θα αρπάζει ότι μπορεί να αρπάξει. Η βαθύτερη αιτία της λαθεμένης μας εκτίμησης για την αμερικάνικη προεδρία
Νομίζουμε ότι από τα παραπάνω συνάγεται ότι η βαθύτερη αιτία της λαθεμένης μας εκτίμησης για τις αμερικάνικες εκλογές παρόλο που σωστά συλλάβαμε το κεντρικό ζήτημα, βρίσκεται στο ότι σκεφτήκαμε με όρους παλιότερων πολιτικών συσχετισμών και κυρίως προηγούμενων μορφών και ρυθμών επέλασης του κύριου εχθρού. Αυτό είναι ένα λάθος διαλεκτικής κατανόησης της πραγματικής κατάστασης.
Ένα ανάλογο λάθος είχαμε κάνει και στο τέλος του 2014 όταν εκτιμούσαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήθελε στα αλήθεια εκλογές, επειδή η Ευρώπη δεν θα του έδινε τζάμπα δανεικά οπότε αυτός αν έπαιρνε την κυβέρνηση θα έχανε την κοινωνική του βάση. Δηλαδή πιστεύαμε ότι πάλι η Ρωσία προτιμούσε ένα ευρωπαϊκό κόμμα στην κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ να αλωνίζει πάνω κάτω σαν λαός. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το πιο καλό ευρωπαϊκό εργαλείο του Πούτιν, πήρε την εξουσία σαν πεινασμένο σκυλί. Και ενώ όπως σωστά προβλέψαμε έχασε την πλατειά κοινωνική του βάση, και μάλιστα έγινε το πιο κατάπτυστο κόμμα, έχει προσφέρει ανεκτίμητες υπηρεσίες στα ρώσικα αφεντικά του: εκφασισμός του κράτους, όργιο παραγωγικού σαμποτάζ, παράδοση βασικών υποδομών της χώρας στον άξονα, διάσπαση της Ευρώπης και καίρια βοήθεια στο Μπρέξιτ χάρη στη μεγάλη προβοκάτσια του προσφυγικού, βέτο στην ΕΕ υπέρ της Ρωσίας και του Ιράν κλπ. Κι όλα αυτά, μόνο και μόνο γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα στρίγγλικο κανίς στην Αυλή του Πούτιν. Να γιατί ο τελευταίος διαπιστώνοντας διαρκώς μια παράλυτη Ευρώπη και μια παράλυτη Αμερική απέναντι σε όλες τις προκλήσεις του τολμάει τώρα και με πειρατικό ρεσάλτο παίρνει το τιμόνι της ναυαρχίδας του δυτικού ιμπεριαλισμού, ξέροντας ότι μπορεί να κρατήσει αυτή τη θέση δείχνοντας απλά περισσότερο θράσος και εφαρμόζοντας περισσότερη βία στον υπόλοιπο κοιμισμένο στόλο
Αυτή είναι η αλήθεια. Τα πράγματα προχωράνε τόσο γρήγορα που ακόμα και η τόσο προχωρημένη στην κατανόηση του νεοχιτλερισμού ΟΑΚΚΕ μένει μερικές φορές πίσω.
Με την ΟΑΚΚΕ για το αντιφασιστικό μέτωπο, και για το αληθινό κόμμα της εργατικής τάξης
Πάντως δεν είναι αυτό το λάθος εκείνο που πρέπει να δούμε σε σχέση με το πως στάθηκε η ΟΑΚΚΕ στο ιστορικής σημασίας ζήτημα των αμερικάνικων εκλογών. Όχι μόνο γιατί είναι σωστή η βασική της εκτίμηση ότι όποιος και να νικούσε στις αμερικάνικες εκλογές η αμερικάνικη διπλωματία θα ήταν μπλοκαρισμένη από τον Πούτιν, αλλά κυρίως γιατί ή ίδια η εκλογή Τραμπ επαληθεύει για όποιον δεν είναι τυφλός τη γενική παγκόσμια ανάλυση της ΟΑΚΚΕ και ειδικότερα την ανάλυση της για τον υπεραντιδραστικό φιλικό ρόλο των ΗΠΑ στην παγκόσμια στρατηγική του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού. Το βασικό δηλαδή είναι ότι τολμήσαμε να διατυπώσουμε εδώ και δύο δεκαετίες τη θέση ότι η νεοτσαρική Ρωσία έχει βάλει βαθιά και καταλυτικά πόδι στην ηγεσία των ΗΠΑ με τους προέδρους Μπιλ Κλίντον και Ομπάμα, αξιοποιώντας τις υφεσιακές προς τη Ρωσία και αντι-τριτοκοσμικές ηγεμονιστικές επεμβάσεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Χωρίς το πολιτικό, οικονομικό, διπλωματικό και αστυνομικό έδαφος που είχαν μεθοδικά καλλιεργήσει αυτοί οι πολύτιμοι κρυφοί φίλοι της νεοτσαρικής Ρωσίας, σπέρνοντας μάλιστα προβοκάτορες σε καίριες θέσεις (πχ τον μοιραίο Τένετ στην ΣΙΑ), ποτέ ένας ανοιχτός θαυμαστής του Πούτιν, που μάλιστα θα είχε πίσω του και ένα δικό του φασιστικό κίνημα, δεν θα ειχε πάρει την προεδρία των ΗΠΑ. Μάλιστα για τίποτα άλλο όσο για την επίμονη αποκάλυψη της δύναμης της ρωσικής διπλωματίας μέσα στην ηγεσία των ΗΠΑ δεν λοιδορήθηκε η ΟΑΚΚΕ τόσο πολύ από το σοσιαλφασισμό. Το πιο ιερό από τα στερεότυπα του σοσιαλφασισμού είναι ότι μπορεί πανεύκολα η πανίσχυρη οικονομικά Δύση να έχει κάνει πράκτορές της τους ηγέτες της Ρωσίας, όπως πχ τους Γκορμπατσόφ και Γέλτσιν (πραγμα που δεν ίσχυσε ποτέ), αλλά πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν ανέκδοτο ο ισχυρισμός της ΟΑΚΚΕ ότι η εξαθλιωμένη Ρωσία των Γκορμπατσόφ και Γέλτσιν, που όμως έχει πυρηνικά, μοντέρνο στρατό και την καλύτερη διπλωματική μηχανή της ιστορίας, μπορεί να έχει σαν πράκτορα της έναν αμερικάνο πρόεδρο.
Ωστόσο το κύριο είναι να κοιτάμε μπροστά. Και αυτό που βλέπουμε είναι ότι μετά την ανοιχτή άνοδο του φιλορώσικου φασισμού στην εξουσία των ΗΠΑ οι μαγνητικές καταιγίδες από αυτήν την κολοσσιαία αλλαγή στο διπλωματικά δεύτερο μεγαλύτερο κέντρο του ιμπεριαλιστικού κόσμου δεν θα αφήσουν τίποτα όρθιο από αυτά που ξέρουμε.
Όλες οι δυνάμεις θα αναδιαταχθούν και όλες οι συνειδήσεις θα ανοίξουν διάπλατα προς τα δω ή προς τα κει. Γι αυτό πρέπει να δυναμώσουμε την ΟΑΚΚΕ και γρήγορα. Καλούμε τους φίλους μας αριστερούς και δημοκράτες να έρθουν σε επαφή μαζί μας μέσα από την ιστοσελίδα και στα γραφεία μας, και να συζητήσουμε και να δράσουμε μαζί και να σκεφτούμε μαζί στο επίπεδο της κομματικής δουλειάς, αλλά και στο επίπεδο του δημοκρατικού αντιφασιστικού μετώπου. Ειδικά το τελευταίο είναι κάτι το πολύ σοβαρό για να το αφήνουμε στα χέρια μιας ελληνικής αστικής τάξης που γενικά τρέμει να τα βάζει με μεγάλες δυνάμεις και που συνήθως κάνει μισές δουλειές. Ασφαλώς κάθε προοδευτική τάξη κάνει και θα κάνει ανεξάρτητα από μας δυνατότερη την αντίστασή της στα φασιστικά τέρατα, αλλά όσο στο σκληρό κέντρο του εχθρού θα βρίσκεται ο σοσιαλφασισμός, δηλαδή το ψεύτικο κόκκινο δεν μπορεί να σταθεί και ουσιαστικά να συγκροτηθεί ένα αρκετά σταθερό συνεκτικό και αποτελεσματικό δημοκρατικό και αντιφασιστικό μέτωπο που δεν θα έχει στο σκληρό του πυρήνα τον επαναστατικό μαρξισμό, οπότε και το νέο κομμουνιστικό κόμμα. Γι αυτό πρώτα και κύρια χρειάζεται όσο ποτέ πριν και επειγόντως να δυναμώσει η ΟΑΚΚΕ.