"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
O γενικός κοινός στόχος τους ήταν να αποπροσανατολίσουν τους λαούς και τις κυβερνήσεις της Ευρώπης ώστε αντί να βλέπουν σα μεγαλύτερη απειλή τη ρωσική χιτλερικού τύπου στρατιωτική επίθεση που ήδη διεξάγεται στο μεν ευρωπαϊκό έδαφος για το διαμελισμό της Ουκρανίας και την προσάρτηση της Κριμαίας, στη δε Συρία για τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής και την περικύκλωση της Ευρώπης, να βλέπουν σαν κύριο εχθρό τους στρατιωτικά εντελώς αδύναμους και πολιτικά αποκρουστικούς γενοκτονικής νοοτροπίας, ληστές και βιαστές του ΙΣΙΣ. Δηλαδή και οι δύο προβοκάτσιες λειτούργησαν στην κατεύθυνση στην οποία λειτουργούν εδώ και 15 χρόνια όλες οι αντίστοιχες επιθέσεις: Σαν στρατηγικός αντιπερισπασμός της Ρωσίας στο κεντρικό ευρωπαϊκό της μέτωπο. Μόνο η Ρωσία μπορεί να καθοδηγεί έναν τέτοιο αντιπερισπασμό γιατί μόνο αυτή μοιράζεται με τους ισλαμοφασίστες την ίδια ιδεολογική βάση: το πολιτιστικού τύπου, νέο-ρατσιστικό μίσος που αποτυπώνεται στις θεωρίες του Ευρασιατισμού του «θεωρητικού» του ρώσικου στρατιωτικού επιτελείου Ντούγκιν ενάντια στο δυτικό δημοκρατισμό και στο διαφωτισμό, είτε αυτός εκφράζεται στο αστο-φιλελεύθερο είτε στο μαρξιστικό επίπεδο.
Πιο ειδικά, στη συγκεκριμένη φάση, αυτές οι προβοκάτσιες ενισχύουν τον Τραμπ την ώρα που αντιμετωπίζει μέσα στις ΗΠΑ την άρνηση των αμερικάνων δημοκρατών αλλά και του ίδιου του Κογκρέσου να εγκρίνει την πολιτική του της συμμαχίας με την πουτινική Ρωσία σε βάρος της Ευρώπης, μια συμμαχία που έφτασε στο σημείο της επέμβασης της Ρωσίας για την υπέρ του Τραμπ έκβαση του εκλογικού αποτελέσματος, επέμβαση την οποία ο Τραμπ στην πράξη αποδέχτηκε. Η φιλοπουτινική πολιτική του Τραμπ στηρίζεται ακριβώς στον ισχυρισμό ότι ο κύριος εχθρός για την ανθρωπότητα είναι η ισλαμική τρομοκρατία. Αυτή, στην πλατφόρμα του Τραμπ και των ευρωπαίων φιλορώσων και αντιΕΕ φασιστών Λεπέν, Φάρατζ, Βίλντερς, Ορμπάν κλπ χρεώνεται επίτηδες στη μουσουλμανική θρησκεία, οπότε μετατρέπει την υποτιθέμενη άμυνα απέναντί της σε ρατσιστικό πόλεμο του χριστιανικού λευκού βορρά ενάντια στο μουσουλμανικό νότο, έτσι ώστε να συντηρεί το γενοκτονικό ρατσισμό των ισλαμοφασιστών.
Σε ότι αφορά ειδικά τη δολοφονία του ρώσου πρεσβευτή αυτή πέρα από το ότι έδωσε στη ρώσικη διπλωματία ηγετικά εύσημα αντιτζιχαντισμού, την ώρα που η Ρωσία ενίσχυε πολιτικά στη Συρία την Αλ Κάιντα και τον ΙΣΙΣ καθώς έθαβε κάτω από τα ερείπια του Χαλεπιού το μουσουλμανικό άμαχο πληθυσμό και τσάκιζε τη δημοκρατική συριακή αντιπολίτευση, εξυπηρέτησε έναν πιο συγκεκριμένο, πιο άμεσο αλλά πελώριας στρατηγικής σημασίας στόχο, που σε ένα πρώτο βήμα του ήδη ικανοποιήθηκε : Επέτρεψε στον Πούτιν να επιβάλει στο τούρκικο κράτος την επίσημη συμμετοχή της Ρωσίας στη διαδικασία διερεύνησης και ανακάλυψης του εντολέα της δολοφονίας!
Αυτό σημαίνει ανοιχτή συμμετοχή της Ρωσίας στη διαδικασία εκκαθάρισης των τούρκικων μυστικών υπηρεσιών, του τουρκικού στρατού και της στρατοχωροφυλακής τη στιγμή ακριβώς που μέσα σε αυτές μαίνεται ένας άνευ προηγουμένου ακήρυκτος πολιτικός πόλεμος. Στη μια μεριά του βρίσκεται στην επίθεση, πραγματοποιώντας τις περισσότερες από τις εκτεταμένες εκκαθαρίσεις που γίνονται αυτή την εποχή στον κρατικό μηχανισμό, το κατ εξοχήν φιλορώσικο κόμμα της Τουρκίας, το “Πατριωτικό Κόμμα” (πρώην Εργατικό) με αρχηγό τον Ντογκού Περιντσέκ, Ευρασιατιστή και άνθρωπο του Ντούγκιν, και από την άλλη η πολιτικά κυρίαρχη στη βάση του AKΠ, του κόμματος του Ερντογάν, μετριοπαθής ισλαμική-εθνικιστική τάση του, που βρίσκεται όμως σε αριθμητική αδυναμία μέσα στους μηχανισμούς της ασφάλειας, και που τα στελέχη της, που αντιστέκονται έντονα σε αυτό, γίνονται όλο και περισσότερο θύματα των εκκαθαρίσεων της Ομάδας Περιντσέκ με την ανοχή του Ερντογάν (Δες πολύ σημαντικό άρθρο της Αλ Μόνιτορ, http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2016/10/turkey-power-struggle-between-islamists-and-secularists.html, και άρθρο της Νέας Ανατολής http://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-25-28/item/744-).
Δεν χρειάζεται κανείς πολύ περισσότερα στοιχεία για να καταλάβει την πελώρια σημασία της δολοφονίας Καρλόφ στα σχέδια της πραξικοπηματικής άλωσης της εξουσίας στην Τουρκία από το Κρεμλίνο στα χνάρια των ανάλογων κινήσεων με τις οποίες αυτό πήρε την εξουσία στην Αίγυπτο του Σίσι.
Αν η Τουρκία γίνει υποχείριο της Ρωσίας στον ίδιο βαθμό που έγινε η Αίγυπτος του Σίσι και η Ευρώπη καταντήσει να κυνηγάει σαν μεγαλύτερους εχθρούς της τους «χειροτέχνες» του κανιβαλικού τζιχάντ, τότε θα βρεθεί κατάπληκτη, αποκομμένη από τους υδρογονάνθρακες του Κόλπου και της Κασπίας μισοάοπλη και διασπασμένη να εξολοθρεύεται βιομηχανικά από τις νεοχιτλερικές ορδές του Πούτιν και να διαπιστώνει ότι το Χαλέπι, που τόσο απάνθρωπα εγκατέλειψε στα νύχια των γενοκτόνων, είναι σε σμίκρυνση η μελλοντική εικόνα του Βερολίνου, του Παρισιού και του Λονδίνου.
Αθήνα 24/12/2016
* Για μια πιο διεξοδική ανάλυση των στοιχείων αυτής της ανακοίνωσης μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο που δημοσιεύεται ταυτόχρονα στην ιστοσελίδα μας.