"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Αυτές τις θέσεις η γυναίκα άρχισε να τις χάνει από τη στιγμή που το παγκόσμιο δημοκρατικό και επαναστατικό σοσιαλιστικό κίνημα άρχισε να δοκιμάζει μεγάλες ήττες με πρώτη και πιο καίρια την ήττα της σοβιετικής σοσιαλιστικής επανάστασης στα μέσα της δεκαετίας του ‘50 από τη ρώσικη αστική τάξη νέου τύπου. Αυτή η ήττα δεν φάνηκε τότε ότι επέδρασε άμεσα στο γυναικείο ζήτημα στον πλανήτη γιατί ήταν ακόμα μεγάλη η ορμή των δημοκρατικών και επαναστατικών σοσιαλιστικών κινημάτων, ιδιαίτερα στον Τρίτο κόσμο που μόλις στη δεκαετία του 1960 άρχισε να βγαίνει για τα καλά από την αποικιοκρατία, τη φεουδαρχία και την πατριαρχική καθυστέρηση. Όμως η σοβιετική παλινόρθωση είχε αρχίσει από τότε ακριβώς να υπονομεύει εσωτερικά όλα τα προοδευτικά κινήματα στον κόσμο και έτσι να διευκολύνει την επιστροφή και σταδιακή κυριαρχία της πολιτικής και πολιτιστικής αντίδρασης -συχνά ντυμένης με αντιιμπεριαλιστικό μανδύα- καταρχήν στις πιο ευάλωτες μουσουλμανικές χώρες. Αυτές οι τελευταίες δέχτηκαν ταυτόχρονα την ίδια εποχή τη λυσσασμένη επίθεση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στα δημοκρατικά τους κινήματα, οπότε από αυτή τη διπλή εσωτερική και εξωτερική πίεση άρχισε η ανάδυση εκ νέου των φεουδαρχικών ιδεών οπότε και των νέων ρευμάτων υποδούλωσης της γυναίκας που πήραν για πρώτη φορά την εξουσία στο Ιράν των μουλάδων, για να ακολουθήσει η τρομακτική οπισθοχώρηση της θέσης της γυναίκας σε όλο σχεδόν το μουσουλμανικό κόσμο.
Αυτή η φανερή χειροτέρευση της κατάστασης της γυναίκας σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της γης δεν είναι άσχετη από τη χειροτέρευση της κατάστασης της όχι μόνο στο πολιτικό κέντρο της παγκόσμιας αντίδρασης που είναι ο ανερχόμενος ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός, ιδιαίτερα αυτός της εποχής Πούτιν-Ντούγκιν κατά την οποία έχει πλέον αποκτήσει ολοκληρωμένα νεοχιτλερικά ρατσιστικά χαρακτηριστικά, αλλά και στο εσωτερικό της άλλης υπερδύναμης. Ο ρατσιστής και σεξιστής Τραμπ δεν έπεσε από τον ουρανό. Το έδαφος της ανόδου του στο επίπεδο της θέσης της γυναίκας το είχε προετοιμάσει το νεομεσαιωνικό κίνημα “υπέρ της ζωής”, δηλαδή το κίνημα κατά των εκτρώσεων που οι δικές του βάσεις πρέπει να αναζητηθούν στον επίμονο, σχεδόν υστερικό τρόπο με τον οποίο η αμερικάνικη αστική τάξη φρόντισε μετά τον πόλεμο και κάτω από την απειλή της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας να διατηρήσει και να εντείνει τη θρησκευτική προπαγάνδα, τις αντιεπιστημονικές και αντιτεχνολογικές φοβίες, την προπαγάνδιση κάθε “πολυπολιτισμικής” καθυστέρησης και αντίδρασης, και την αποθέωση κάθε χολυγουντιανής έκδοσης της κουλτούρας της μαγείας, του υπερφυσικού και των κάθε λογής θαυμάτων.
Ειδικά η άνοδος του ρατσιστή και μισογύνη Τραμπ στη εξουσία έδωσε τη δυνατότητα στους νεοχιτλερικούς του Κρεμλίνου να βγάλουν ανοιχτά το μίσος τους στην αξιοπρέπεια της γυναίκας, μίσος που είναι το σήμα κατατεθέν κάθε μεγάλου φασισμού. Έτσι μόλις 5 μέρες μετά την ορκωμοσία του φίλου της Τραμπ, η κρατική δούμα της Ρωσίας αποφάσισε να αποποινικοποιήσει την ενδοοικογενειακή βία με μόνη εξαίρεση την κατ’ εξακολούθηση βία και τη βία που προκαλεί σοβαρή ιατρική βλάβη. Στην τρίτη και τελευταία ανάγνωσή του, το νομοσχέδιο υπερψηφίστηκε με 380 ψήφους έναντι 3 κατά σε σύνολο 383 παρόντων, ενώ μένει να εγκριθεί και από την άνω βουλή προκειμένου να υπογραφεί από τον Πούτιν και να δημοσιευτεί σαν νόμος του κράτους.
Η αρχή έγινε πέρυσι τον Ιούνη όταν η κυβέρνηση αποποινικοποίησε τον προπηλακισμό. Η κρατική Δούμα είχε εξαιρέσει τότε την ενδοοικογενειακή κακοποίηση από την παραπάνω τροποποίηση. Στη συνέχεια διάφορες συντηρητικές ομάδες και η ρωσική ορθόδοξη εκκλησία, απόλυτα εναρμονισμένες με τις πραγματικές προθέσεις της πολιτικής ηγεσίας, αντέδρασαν σ’ αυτή την εξαίρεση. Η εκκλησία ισχυρίστηκε ότι οι γραφές και η ρωσική παράδοση θεωρούν «τη λογική και με αγάπη χρήση σωματικής τιμωρίας σαν συστατικό μέρος των δικαιωμάτων που δόθηκαν στους γονείς από τον ίδιο το Θεό» !!!! (The Economist, 28/1). Κάτω από την πίεση τέτοιων ομάδων προωθήθηκε ένα νομοσχέδιο που μετατρέπει το αδίκημα του ξυλοδαρμού που δεν προκαλεί σοβαρή ιατρική βλάβη σε διοικητική παράβαση που επισείει πρόστιμο 30.000 ρουβλίων (502€), κοινωνική εργασία ή 15ήμερη κράτηση. Επίσης το νομοσχέδιο εντάσσει το αδίκημα στη σφαίρα της «ιδιωτικής δίωξης» όπου το θύμα πρέπει μόνο του να συλλέξει τα στοιχεία και να φέρει την υπόθεση στο δικαστήριο. Όσο για την κατ’ επανάληψη διάπραξη αδικημάτων, αυτά τιμωρούνται ποινικά μόνο εφόσον το αδίκημα συμβαίνει στη διάρκεια ενός έτους από την αρχική διάπραξη. Με άλλα λόγια μια φορά το χρόνο επιτρέπεται στο σύζυγο να δέρνει τη γυναίκα του χωρίς καμιά απολύτως συνέπεια!
Ένα κράτος που τραμπουκίζει παγκόσμια, που σφάζει λαούς και διαμελίζει χώρες είναι φυσικό να προστατεύει και να υποθάλπει τον τραμπουκισμό και μέσα στην δικιά του κοινωνία. Ο νόμος του ισχυρού βρίσκεται στον πυρήνα της ηθικής του συγκρότησης ενώ ο επικείμενος θερμός πόλεμος που ετοιμάζει απαιτεί νέα πρότυπα για τον άντρα και τη γυναίκα. Κατά το χιτλερικό δρόμο, ο άντρας-πολεμιστής πρέπει να σκληραγωγηθεί, να αποκτηνωθεί και να μετατρέψει τις γυναίκες των κατακτημένων εθνών σε σκλάβες του ενώ η γυναίκα πρέπει να περιοριστεί στα του σπιτιού, να αποκοινωνικοποιηθεί και πειθήνια να βοηθά στην πολεμική προσπάθεια του συζύγου της κυρίως γεννώντας παιδιά για το στρατό. Όλη αυτή η κτηνωδία σερβίρεται μέσα σε ένα περιτύλιγμα «μεγαλείου», δήθεν επιστροφής στα υγιή εθνικά πρότυπα που η «διεστραμμένη φιλελεύθερη Δύση» επιχείρησε να καταργήσει για να «εκφυλίσει» τους λαούς και τελικά να τους υποτάξει, κυρίως μάλιστα για να υποτάξει και να εκφυλίσει το ρώσικο λαό.
Ο πρόεδρος της Δούμας και αποδέκτης κυρώσεων από ΗΠΑ-ΕΕ λόγω του ουκρανικού, Βιατσεσλάφ Βαλόντιν, ισχυρίστηκε ότι ο νόμος που προωθείται θα συμβάλει στη δημιουργία «ισχυρών οικογενειών»! Εμείς θα αντιπαραβάλουμε σ’ αυτό δύο ρήσεις του Μάο Τσετούνγκ η μία είναι ότι “οι γυναίκες κρατούν στους ώμους τους το μισό του ουρανού” και η άλλη ότι «Όπου υπάρχει καταπίεση, εκεί υπάρχει κι αντίσταση». Ο ρωσικός λαός και οι λαοί όλου του κόσμου αργά ή γρήγορα θα αρχίσουν, αν δεν έχουν αρχίσει ήδη, να αντιστέκονται στους τραμπουκισμούς των σοσιαλιμπεριαλιστών του Κρεμλίνου καθώς και στα βάρβαρα ρατσιστικά κηρύγματα και τους τραμπουκισμούς του αμερικάνικου ιμπεριαλιστικού του υποχείριου, του ρατσιστή Τραμπ.
- Δημοσιεύτηκε στο φ. 521 της Νέας Ανατολής, Δεκέμβρης 2016 – Γενάρης 2017 –