"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Η αλήθεια είναι πως αυτή τη νέα φάση της παλαιόθεν ελληνοτουρκικής διαμάχης, κυρίως για το Αιγαίο, την εγκαινίασε η τούρκικη κυβέρνηση και ο Ερντογάν, ο οποίος, μερικούς μήνες πριν έθεσε έμμεσα ζήτημα Συνθήκης της Λωζάννης, όταν στην επέτειο για το θάνατο του Κεμάλ έκανε λόγο για «σύνορα της καρδιάς» του. Βέβαια, διαβεβαίωσε ταυτόχρονα ότι η χώρα του «δεν έχει βλέψεις στα εδάφη κανενός», αλλά η ζημιά είχε γίνει. Αργότερα το ΑΠΕ μετέδωσε την «είδηση» ότι ο Ερντογάν μίλησε για δημοψήφισμα των Τούρκων της Δυτικής (ελληνικής) Θράκης, αλλά η «είδηση» αποδείχτηκε χαλκευμένη και ο έλληνας ανταποκριτής του πρακτορείου υποχρεώθηκε σε παραίτηση, αφού όμως πρώτα είχε παίξει σε όλα τα κανάλια ως πρώτη είδηση, εφόσον αυτά δε φρόντισαν πρώτα να ελέγξουν τη γνησιότητά της, όπως θα όφειλαν. Βέβαια αυτή η γκάφα του ανταποκριτή ήταν πρόσχημα για την απομάκρυνση του. Η αληθινή αιτία είναι ότι αυτός ο παλιός και όχι ιδιαίτερα αντιτούρκος ανταποκριτής δεν ήταν την έγκρισης του συριζέικου καθεστώτος.
Η θέση της ΟΑΚΚΕ στο ζήτημα αυτό είναι ξεκάθαρη θέση αρχών: Οι διεθνείς συνθήκες που είναι κατοχυρωμένες από τη ζωή και την πρακτική χρόνων από τους λαούς και τις χώρες όλου του κόσμου, πρέπει να τηρούνται απ’ όλους. Τελεία και παύλα. Ούτε «σύνορα καρδιάς», ούτε οτιδήποτε οδηγεί έστω και σε σκέψη αναθεωρητισμού σε ζητήματα συνόρων.
Η ελληνική κυβέρνηση όμως προχώρησε σε κάτι που και στο παρελθόν κόντεψε να προκαλέσει ελληνοτουρκικό πόλεμο. Αναφερόμαστε εδώ στη γνωστή περίπτωση των Ιμίων τον Ιανουάριο του 1996. Η τότε ελληνική κυβέρνηση Σημίτη είχε προγραμματίσει να κατοικίσει μερικές βραχονησίδες στο Αιγαίο, αλλάζοντας έτσι το νομικό καθεστώς του, αφού οι βραχονησίδες έχουν μόνο χωρικά ύδατα, ενώ τα κατοικημένα νησιά δικαιούνται να έχουν, επιπλέον, υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ. Η απάντηση, τότε, της τούρκικης κυβέρνησης Τσιλέρ ήταν η αμφισβήτηση της αναμφισβήτητης ελληνικής εδαφικής κυριαρχίας στα Ίμια και μετά συνολικά του καθεστώτος των ελληνικών βραχονησίδων στο Αιγαίο με αφορμή την προσάραξη εκεί ενός τούρκικου εμπορικού πλοίου. Η «λύση» είχε δοθεί τότε με παρέμβαση της αμερικάνικης κυβέρνησης και του Χόλμπρουκ «γκριζάροντας» τα 2 αυτά νησάκια. Ο προβοκάτορας δηλαδή τότε βρισκόταν κυρίως στην ελληνική πλευρά, αφού αυτή ξεκίνησε τη διαδικασία αναθεώρησης του καθεστώτος του Αιγαίου και ακολούθησαν οι Τούρκοι που την αναθεώρησαν και αυτοί με ένα βήμα παραπάνω.
Η σύγχρονη-συριζαίικη φάση της αναθεώρησης του νομικού καθεστώτος του Αιγαίου
Στις 9 Γενάρη 2017 έσκασε μια τρομερή είδηση, η οποία όμως πέρασε στα ψιλά του έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου: «Η Γενική Γραμματεία Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής του υπουργείου Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και καταβάλλει σοβαρές προσπάθειες για την προοπτική κατοίκησης 28 μικρών νησιών του Αιγαίου, με στόχο τα νησιά αυτά να αποκτήσουν οικονομική δραστηριότητα για εθνικούς κυρίως λόγους».
Αυτό ανέφερε σε έγγραφό του, που διαβιβάστηκε στη Βουλή, ο αρμόδιος υφυπουργός Νεκτάριος Σαντορινιός. Το έγγραφο διαβιβάστηκε μετά από ερώτηση που είχε καταθέσει ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Νίκος Κούζηλος, με την οποία ζητούσε να ενημερωθεί αν υπάρχει σχεδιασμός για την κατοίκηση μικρών και βραχονησίδων. Όπως εξηγεί ο υφυπουργός, «στόχος είναι μέσα από τις υπάρχουσες από τη δεκαετία του 1990 υποδομές και προφανώς με την κατασκευή έργων μικρής κλίμακας, τα νησιά αυτά να καταστούν κατοικήσιμα προκειμένου να αναπτυχθούν δραστηριότητες όπως η παρατήρηση και παρακολούθηση του φυσικού πλούτου, η προσέλκυση περιβαλλοντικών οργανώσεων, ομάδων, ερευνητών του εξωτερικού και του εσωτερικού, με σκοπό την τουριστική ανάπτυξη της Ελλάδας κ.ά.» (η είδηση είναι παρμένη από το κρατικό Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων). Το περιβάλλον των βραχονησίδων τους ένοιαξε!
Τέλος, ο Σαντορινιός ενημερώνει ότι «η Γενική Γραμματεία Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής, μετά από αλλεπάλληλες συσκέψεις με την επιτελική δομή του ΕΣΠΑ του ΥΝΑΝΠ και σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, και αφού έχουν προηγηθεί δύο συσκέψεις με εκπροσώπους του υπουργείου Εξωτερικών και Εθνικής Άμυνας, βρίσκεται στη φάση της διαδικασίας αναζήτησης εταίρου, ο οποίος θα συμμετάσχει στη μείζονος σημασίας από εθνικής πλευράς δράση, προκειμένου το project αυτό να ενταχθεί στο Στρατηγικό interreg Ελλάδας-Κύπρου». Με αυτό το τέχνασμα δηλαδή πάνε να εμπλέξουν και την ΕΕ εναντίον της Τουρκίας.
Μετά απ’ αυτά, η Τουρκία αντέδρασε με τον γνωστό από το παρελθόν τρόπο: λάδι στη φωτιά. Έστειλε τον αρχηγό του ΓΕΕΘΑ τους να κάνει μια βόλτα στα Ίμια, έβαλε και τις κάμερες να τραβήξουν τα σχετικά πλάνα για το θεαθήναι και η τούρκικη κυβέρνηση ξαναέθεσε θέμα «γκρίζων» βραχονησίδων. Δηλαδή η Ελλάδα δοκιμάζει σε πλήρη σύγκρουση με το διεθνές δίκαιο των θαλασσών να μετατρέψει τις βραχονησίδες σε νησιά για να εξασφαλίσει υφαλοκρηπίδα που δεν έχουν, και η Τουρκία αντί να αντιδράσει σε αυτήν την παραβίαση με την υπεράσπιση του δίκιου της στα διεθνή όργανα και στη διεθνή κοινή γνώμη απαντάει πάλι σε σύγκρουση με τις διεθνείς διμερείς και διεθνείς συμφωνίες που έχει υπογράψει με τον έμπραχτο ισχυρισμό ότι τα Ίμια και μια σειρά άλλες ελληνικές βραχονησίδες ανήκουν στην ίδια. Αμέσως βέβαια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν χάνει την ευκαιρία και απαντάει με τον Καμμένο της που κλιμακώνει την προβοκάτσια και πάει και ρίχνει στεφάνι από ελικόπτερο στεφάνι στα Ίμια παραβιάζοντας με πλάγιο τρόπο τη συμφωνία του 1996 ότι καμιά από τις δύο χώρες δεν πατάει στα Ίμια.
Είναι φανερό ωστόσο για τον αντικειμενικό παρατηρητή ότι, και στις δύο περιπτώσεις, αυτός που «ήρξατο χειρών αδίκων» είναι οι ελληνικές κυβερνήσεις, και μάλιστα δύο ρωσόδουλες ελληνικές κυβερνήσεις, με σκοπό να κάνουν ένεση στον τούρκικο εθνικισμό και να απομακρύνουν έτσι την Τουρκία από τη Δύση. Ξέρουν, ειδικά σήμερα ότι μόνο έτσι θα μπορέσουν να τη ρίξουν όσο γίνεται πιο βαθειά στα νύχια του Πούτιν και της Ρωσίας. Ο Ερντογάν και η τούρκικη αστική τάξη, μην έχοντας το σωστό μπούσουλα για να ερμηνεύσουν τις κινήσεις της ρώσικης υπερδύναμης στην παγκόσμια και την τοπική σκακιέρα, (δες άλλο άρθρο σε αυτήν την Νέα Ανατολή) αντιδρούν σπασμωδικά και απεγνωσμένα και πάντα με τα δικά τους σοβινιστικά αντανακλαστικά. Όμως, ακόμα και αν δεν ήξερε κανείς ποιος ξεκίνησε την νέα ελληνοτουρκική ένταση στο Αιγαίο, θα μπορούσε να σκεφτεί ότι θα ήταν μεγάλος παραλογισμός για την Τουρκία και μάλιστα για την κυβέρνηση Ερντογάν να την ξεκινήσει την ώρα που α) αντιμετωπίζει ήδη δύο θερμά μέτωπα στο νότο του, ένα με τους Κούρδους του ΡΚΚ, που τον φέρνει και σε άμεση διπλωματική σύγκρουση με τις ΗΠΑ, και ένα με τον ΙΣΙΣ τόσο στη Συρία όσο και στο Ιράκ (Μοσούλη), που β) ο τουρκικός στρατός βρίσκεται σε μεγάλη αδυναμία από στελεχική άποψη μετά τις πλατειές εκκαθαρίσεις που ακολούθησαν το πραξικόπημα του Ιούνη του 2016 οι οποίες από ότι φαίνεται στόχευσαν όχι μόνο γκιουλενικούς αλλά και φιλοευρωπαίους στρατιωτικούς, και γ) που βρίσκεται σε διπλωματικό πόλεμο με την Ευρώπη ενώ στο Αιγαίο περιπολούν τα πλοία του αμερικανο-ευρωπαϊκού ΝΑΤΟ όχι μόνο στα γενικότερα πλαίσια αλλά καλεσμένα από την ελληνική κυβέρνηση ειδικά για να επεμβαίνουν στο προσφυγικό.
Και μόνο μέσα από την παραπάνω παρατήρηση έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι η σημερινή ελληνοτουρκική όξυνση στο Αιγαίο διευκολύνει τα σχέδια της ρωσικής διπλωματίας, που στο Αιγαίο δρα μέσω ελληνικής διπλωματίας, γιατί αυτή είναι η στρατηγικά καταδική τους ενώ η τούρκικη όχι. Για την ακρίβεια η τουρκική διπλωματία συμπλέει προς το παρόν τακτικά με τη ρώσικη στον αντιευρωπαϊσμό, αλλά είναι σε αρκετά μεγάλη αντίθεση στο συριακό, όπου η Τουρκία συνεχίζει να διατηρεί την ενότητα της με την συριακή αντίσταση και την αντίθεσή της με το ΡΚΚ και το καθεστώς Άσαντ.
Βέβαια την όξυνση στο Αιγαίο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να την κρατάει στο διπλωματικό επίπεδο προς το παρόν ελεγχόμενη και σε χαμηλούς τόνους, γιατί η ίδια στην κύρια πλευρά θέλει να εμφανίζεται σαν φίλος της Τουρκίας και του Ερντογάν όσο αυτός είναι σε ενότητα με τον Πούτιν και σε σύγκρουση με την Ευρώπη. Σε αυτήν την κατεύθυνση είναι οι δηλώσεις του υφυπουργού εξωτερικών Κατρούγκαλου. Όμως είναι έτοιμη να πυροδοτήσει την όξυνση σε περίπτωση που ο Ερντογάν προβάλει περισσότερες αντιστάσεις στον εναγκαλισμό του Πούτιν στο συριακό ή στο κουρδικό. Γι αυτό ο ίδιος ο Τσίπρας, ο Κοτζιάς και ο Βίτσας, το πρώην ηγετικό στέλεχος του ψευτοΚΚΕ που τώρα είναι ο υφυπουργός άμυνας, (δηλαδή ο επιτηρητής του Καμμένου από την πλευρά του καθοδηγητικού πυρήνα του σοσιαλφασιστικού καθεστώτος), παίζουν το ρόλο του κατευναστή στην σύγκρουση, ενώ στο φωνακλάδικο, αλλά δεμένο σοβινιστικό σκυλί, που λέγεται Καμμένος έχουν αφήσει το ρόλο του τουρκοφάγου. Δεν αποκλείεται δηλαδή, αν ο Ερντογάν κάνει οποιεσδήποτε αταξίες ή αδυνατίσει πολύ στο εσωτερικό, να βάλουν οι κατευναστές το σκυλί να ρίξει μια δαγκωνιά στον πρώτο, πχ με μια κάποια πρακτική εκκίνηση των «σοβαρών προσπαθειών για την προοπτική κατοίκησης 28 μικρών νησιών του Αιγαίου» ή με ένα επεισόδιο στην κυπριακή ΑΟΖ, όπου και εκεί προσφέρει άφθονες ευκαιρίες ο τούρκικος σοβινισμός, ώστε να στραφούν ΕΕ και ΝΑΤΟ ενάντια στην Τουρκία και στον Ερντογάν και αυτός, περικυκλωμένος, να δεχτεί μια «ειρηνοποιό» μεσολαβητική επέμβαση της Ρωσίας, που θα σημαίνει ουσιαστικά τον εξευτελισμό του σαν ηγέτη ισχυρής περιφερειακής δύναμης. Αλλά ακόμα και τίποτα να μην γίνει από όλα αυτά η ελληνοτουρκική ένταση στο Αιγαίο είναι σήμερα ένα αγκάθι στο πλευρό του Ερντογάν και όχι του Τσίπρα και των φίλων του που τον στηρίζουν σε όλα τα λεγόμενα εθνικά, δηλαδή των Μητσοτάκη, Γεννηματά, Ποταμιού, ψευτοΚΚΕ, Ναζί της Χα κλπ.
- Δημοσιεύτηκε στο φ 522 της Νέας Ανατολής, Φλεβάρης 2017 –