"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Κυρίως όμως ποτέ ως τώρα η παγκόσμια εργατική τάξη δεν ήταν τόσο πολιτικά αδύναμη μπροστά στην ορμητική άνοδο του φασισμού, ακόμα και σε χώρες όπου αυτή έχει μεγάλες καταχτήσεις πολιτικής ελευθερίας όπως στις παλιές βιομηχανικές χώρες της ΕΕ και των ΗΠΑ. Εκεί ένα τεράστιο μέρος από τα πιο καταπιεσμένα, λιγότερο ειδικευμένα και γι αυτό πιο άνεργα στρώματα της, είναι εκείνα που ακριβώς ακολουθούν και στηρίζουν περισσότερο την άνοδο του φασισμού, δηλαδή το σκληρό πυρήνα του αντεργατισμού και της αστικής αντεπανάστασης, αντί να αποτελούν την πρωτοπορία του αντιφασισμού.
Πως γίνεται αυτό την ώρα που ποτέ ως τώρα η παγκόσμια εργατική τάξη δεν ήταν τόσο μαζική, και τόσο απλωμένη όχι μόνο στις παλιές βιομηχανικές χώρες αλλά σε όλο τον απέραντο πρώην αποικιακό νέο βιομηχανικό κόσμο, που ποτέ δεν ήταν τόσο μορφωμένη όσο είναι σήμερα και που ποτέ δεν κινούσε τόσο πελώρια και κυρίως τόσο επαναστατικά μέσα παραγωγής τα οποία μπορούν από τη φύση τους να λειτουργούν μόνο με τη συνεργασία δισεκατομμυρίων προλετάριων, οπότε να ασφυκτιούν όλο και περισσότερο μέσα στα τόσο στενά όρια της ιδιοκτησίας μερικών δεκάδων χιλιάδων ραντιέρηδων καπιταλιστών που τα κατέχουν. Αυτή η τελευταία αντίφαση, η βασική του καπιταλισμού, ενώ στον παλιό βιομηχανικό κόσμο έχει σαν αποτέλεσμα μια παραγωγική στασιμότητα οπότε και τη διαρκή σχετική υποχώρηση των μισθών των εργαζομένων, στο βιομηχανικό νότο όπου η τάξη στενάζει από τη μεγαλύτερη δυνατή εκμετάλλευση έχει προς το παρόν σαν αποτέλεσμα τη σχεδόν πλήρη αφαίρεση της πολιτικής και συνδικαλιστικής τους ελευθερίας.
Η βαθύτερη αιτία αυτής της μεγάλης παγκόσμιας υποκειμενικής πολιτικής αδυναμίας της εργατικής τάξης απέναντι στην ασύλληπτα αυξημένη παραγωγική δύναμη που κινεί, είναι η πρωτοφανής στην ιστορία της υπονόμευση της επαναστατικής και κομμουνιστικής πρωτοπορίας της από τα μέσα, η άλωση αυτής της πρωτοπορίας από ένα νέου τύπου ιμπεριαλισμό, τον σοσιαλιμπεριαλισμό, δηλαδή τους προδότες ηγέτες της εργατικής τάξης στις δύο πρώτες σοσιαλιστικές χώρες, την Κίνα και τη Ρωσία. Αυτοί πήραν σε αυτές την πολιτική εξουσία, παλινόρθωσαν τον καπιταλισμό, και τελικά σφετερίστηκαν τα πελώρια μέσα παραγωγής που είχε κατασκευάσει η επαναστατική εργατική τάξη σε αυτές, μετατρεπόμενοι οι ίδιοι και τα παιδιά τους σε μια νέα υπερεκμεταλλευτική και φασιστική κρατικομονοπωλιακή αστική τάξη νέου τύπου, μια τάξη που σκοπεύει μετά από αυτόν τον πετυχημένο σφετερισμό να σφετεριστεί με τη βία όλα τα μέσα παραγωγής του πλανήτη επειδή αυτό δεν μπορεί να το πετύχει με οικονομικά μέσα, δηλαδή μέσα στα πλαίσια του οικονομικού καπιταλιστικού ανταγωνισμού.
Αυτό δεν οφείλεται μόνο στο ότι αυτή η αστική τάξη νέου τύπου, είναι πολύ πιο διεφθαρμένη και πολύ πιο παραγωγικά παρασιτική από την κλασσική αστική τάξη γιατί ιστορικά πήρε την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής μέσα από την πολιτική εξουσία και όχι το αντίστροφο. Δηλαδή η παλιά αστική τάξη που είχε κυριαρχήσει πάνω στα σύγχρονα βιοτεχνικά και βιομηχανικά μέσα παραγωγής, υποχρεώθηκε τουλάχιστον στα νιάτα της, για να τα αναπτύξει παραπέρα, να κάνει μια σειρά από αντιφεουδαρχικές, δηλαδή δημοκρατικές επαναστάσεις, για να πάρει εκτός από την οικονομική και την πολιτική εξουσία. Αντίθετα η ρωσοκινέζικη αστική τάξη νέου τύπου πήρε με πραξικόπημα, με εξαγορά και με δόλο την πολιτική εξουσία από την πιο προωθημένη και πιο επαναστατική ιστορικά τάξη για να γίνει ιδιοκτήτρια των δικών της μέσων παραγωγής, δηλαδή να γίνει έτσι μια τάξη που είναι το πιο απόλυτο παράσιτο, η πιο απόλυτη πολιτική και ιδεολογική αντίδραση στην ανθρώπινη ιστορία.
Ο βασικός λόγος ωστόσο που η Ρωσία και η Κίνα ετοιμάζουν αναδιανομή του κόσμου με τη βία είναι ότι πρόκειται για ιμπεριαλιστικές χώρες που ήρθαν τελευταίες στο τραπέζι του μοιράσματος του κόσμου, στον οποίο ακόμα κυριαρχούν χρηματιστικά και επιστημονικοτεχνικά οι κατερχόμενες παλιές αστικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΗΠΑ, Ευρώπη Ιαπωνία). Έτσι οι πρώτες μπορούν να κατακτήσουν την παγκόσμια ηγεμονία μόνο με τη βία, δηλαδή μόνο εξαπολύοντας έναν παγκόσμιο κατακτητικό αποικιακό πόλεμο, στα χνάρια εκείνου του πολέμου χιτλερικού τύπου που εξαπέλυσαν οι γερμανοί και ιάπωνες ιμπεριαλιστές όταν βρέθηκαν και εκείνοι σε ανάλογα μειονεκτική θέση στα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Μέσα από αυτόν το νεοχιτλερικό πόλεμο ελπίζουν οι ρωσοκινέζοι ιμπεριαλιστές όχι μόνο να εξουδετερώσουν τους παλιούς ιμπεριαλιστές ανταγωνιστές τους, αρχικά την ΕΕ και την Ιαπωνία, που ενώ είναι πολύ πλούσιες οικονομικά είναι πολύ αδύναμες πολιτικά και στρατιωτικά, αλλά να καταλάβουν και αυτές τις ίδιες τις πλούσιες και τεχνολογικά υπερανεπτυγμένες χώρες, που είναι σήμερα σε γενικές γραμμές δημοκρατικές, και να τις μετατρέψουν σε αποικίες, όπως ακριβώς επεχείρησε και εν μέρει το πέτυχε πριν συντριβεί εντελώς, ο παλιός χιτλερικός άξονας για τις ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης που κατέλαβε. Μετά η πουτινική Ρωσία και η Κίνα του Ξι σκοπεύουν να επιτεθούν για την κατοχή και των ΗΠΑ. Αυτό το σχέδιο το διέγνωσε πρώτος ο μεγαλύτερος μαρξιστής της εποχής μας Μάο Τσε Τουνγκ για τη σοσιαλιμπεριαλιστική Ρωσία, δηλαδή πριν κιόλας η σοσιαλιστική Κίνα μετατραπεί σε έναν πολύτιμο σύμμαχό της.
Οι προκαταρκτικές επιθετικές πράξεις, που ετοιμάζουν τον παγκόσμιο πόλεμο έχουν ήδη ξεκινήσει πρώτα από τη Ρωσία, η οποία επιτίθεται στην ίδια την Ευρώπη (Ουκρανία) και ταυτόχρονα την περικυκλώνει (επίθεση στη Συρία και προηγούμενα στη Γεωργία) και μετά από την Κίνα με την ενσωμάτωση όλης της Θάλασσας της Νότιας Κίνας, που προετοιμάζει την επίθεση στην Ιαπωνία και σε όλη τη Νοτιοανατολική Ασία, αντιστρέφοντας ακριβώς τον προηγούμενο αντικινέζικο αποικιακό πόλεμο της φασιστικής Ιαπωνίας. Εξ αιτίας αυτού του μεγαλεπίβολου σκοπού τους οι δύο αυτές επιθετικές χώρες υπερεξοπλίζονται με ρυθμούς ασύλληπτους σε σχέση με εκείνους όλων των υποψήφιων θυμάτων τους.
Για να πετύχει το στόχο του το ρωσοκινέζικο πολεμικό μέτωπο είναι υποχρεωμένο να σχηματίσει ένα παγκόσμιο φασιστικό πολιτικό -ιδεολογικό μέτωπο που θα προετοιμάσει και θα οργανώσει αυτή τη βία και μέσα σε κάθε χώρα, είτε αυτή είναι υποψήφιος θύτης, είτε υποψήφιο θύμα της επίθεσης του. Η πιο μεθοδικά επεξεργασμένη παγκόσμια πολιτικο-ιδεολογική πλατφόρμα αυτού του μετώπου, που την έχει ήδη εκπονήσει ο ηγέτης του νεοχιτλερικού άξονα, η πουτινική Ρωσία, είναι η «τέταρτη πολιτική θεωρία» του ψευτοφιλοσόφου στην υπηρεσία του ρώσικου στρατού Αλεξάντερ Ντούγκιν. Σύμφωνα με αυτήν οι φασίστες, οι ψεύτικοι κομμουνιστές και κάθε παλιά και νέου τύπου εθνικιστική, θρησκευτική και πολιτιστική αντίδραση και βαρβαρότητα στον κόσμο, πρέπει να ενωθούν σε ένα μέτωπο ενάντια στον κύριο εχθρό της ανθρωπότητας που είναι για τον Ντούγκιν ο διαφωτισμός και ο νεοφιλελευθερισμός.
Ο νεοχιτλερικός φασιστικός άξονας, είτε θα εξαπολύσει τελικά τον πόλεμο που ετοιμάζει οπότε θα συντριβεί από ένα παγκόσμιο αντιφασιστικό μέτωπο που αναπόφευκτα θα συγκροτηθεί ενάντιά του από την πλειοψηφία των λαών και των χωρών του κόσμου, είτε αυτό το αντιφασιστικό μέτωπο θα συγκροτηθεί πολύ σύντομα, τώρα που ο φασισμός φαίνεται πως προελαύνει, και θα εμποδίσει αυτόν τον άξονα να εξαπολύσει τον πιο φρικτό και τερατώδη πόλεμο όλων των εποχών.
Το τι από τα δύο θα γίνει πρώτο, θα εξαρτηθεί από το με πόσες δυνάμεις θα συμμετέχει στο αντιφασιστικό μέτωπο η εργατική τάξη και το αν θα έχει μέσα σε αυτό ή όχι ηγετική θέση. Προς το παρόν όπου υπάρχει αντιφασιστικό κίνημα στον κόσμο η εργατική τάξη συμμετέχει ελάχιστα ή καθόλου σε αυτό σαν πολιτικά οργανωμένη τάξη και γι αυτό την ηγετική θέση έχει παντού σε αυτά τα μέτωπα συντριπτικά η αστική τάξη, είτε η δυτικόφιλη εθνικού τύπου αστική (Ουκρανία, Γεωργία, Συρία, Βενεζουέλα, Φιλιππίνες κλπ) είτε η φιλελεύθερου τύπου ιμπεριαλιστική (Γαλλία, Γερμανία, Βρετανία κλπ), που από την εκμεταλλευτική φύση τους είναι επιρρεπείς στο συμβιβασμό, στην υποταγή, ή το χειρότερο -ειδικά σε ότι αφορά τους δυτικούς φιλελεύθερους ιμπεριαλιστές μονοπωλιστές αντεργάτες- στη συνεργασία με τους ανατολικούς φασίστες κρατικομονοπωλιστές.
Όμως είναι νομοτελειακό αυτή η κατάσταση σύντομα να ανατραπεί. Γιατί μέσα από την επέλαση του φασισμού και στην ΕΕ και στις ΗΠΑ και στον Τρίτο Κόσμο που δέχονται την επίθεση των νεοχιτλερικών του ρωσοκινεζικού άξονα, βρισκόμαστε κοντά στο να αρθεί ο κύριος λόγος για τον οποίο η εργατική τάξη εκεί όχι μόνο δεν αντιστέκεται οργανωμένα σε αυτόν, αλλά ένα κομμάτι της, το πιο εκμεταλλευόμενο οικονομικά και πιο καθυστερημένο πολιτικά στηρίζει το φασισμό. Αυτός ο λόγος είναι ο εξής: Το φασιστικό ανατολικό μονοπώλιο ακριβώς επειδή έχει πάρει την πολιτική και οικονομική εξουσία μέσα από ταξική προδοσία, δηλαδή μέσα από την εξαπάτηση της εργατικής τάξης στις δύο πιο θρυλικές και γι αυτό με καθοδηγητικό ρόλο στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα πρώτες σοσιαλιστικές χώρες Ρωσία και Κίνα, έχει κατορθώσει να χώσει μέσα σε αυτό το κίνημα τους πράκτορές του και να το δηλητηριάσει με την αντεργατική, αντιμαρξιστική και αντικομμουνιστική ιδεολογία του. Αλλά για να το πετύχει αυτό με αποτελεσματικό τρόπο, δηλαδή χωρίς αυτή η αντιδραστική ιδεολογία να γίνει αντιληπτή σαν τέτοια από τους εργάτες, τη ντύνει από την πρώτη στιγμή του σφετερισμού στα 1956 στην ΕΣΣΔ με μαρξιστική, κομμουνιστική και γενικά αριστερή και επαναστατική προβιά. Γι αυτό το λόγο δεν υπάρχουν μεγαλύτεροι αντεπαναστάτες και μεγαλύτεροι φασίστες από τους ψεύτικους αριστερούς που είναι ανοιχτοί ή κρυφοί φίλοι του ρώσικου και του κινέζικου ιμπεριαλισμού. Αυτού του είδους το φασισμό και τον ιμπεριαλισμό, επειδή εξαπατά τις αριστερές και τις πιο προοδευτικές και ταξικές εργατικές μάζες, τους ονομάζουμε σοσιαλφασισμό και σοσιαλιμπεριαλισμό αντίστοιχα.
Σήμερα μετά από περίπου 60 χρόνια αδιάκοπης ψευτοαριστερής δημαγωγίας, οι σοσιαλφασίστες και σοσιαλιμπεριαλιστές κάνουν ένα μεγάλο και τρομερά επικίνδυνο γι αυτούς, αλλά υποχρεωτικό άλμα: Για πρώτη φορά αναγκάζουν τους «αριστερούς», τους «επαναστάτες», τους «κομμουνιστές» τους «φιλεργάτες» και τους «αντικαπιταλιστές» πράκτορες τους να δεθούν και να υποστηρίξουν σε κάθε χώρα ανοιχτά ή μισοανοιχτά τους κλασσικούς παλιού τύπου φασίστες, τους πολιτικούς απογόνους του Χίτλερ, των Κουίσλιγκ και των Πεταίν, τους απογόνους των αποικιοκρατών βασανιστών και σφαγέων κάθε είδους. Αυτό συμβαίνει γιατί είναι τώρα ακριβώς που οι ρωσοκινέζοι σοσιαλιμπεριαλιστές είναι κοντά στο να εξαπολύσουν τον πόλεμο και πρέπει ταχύτατα να αναζητήσουν συμμαχίες με τα πιο επιθετικά, τα πιο κλασικά ιμπεριαλιστικά, τα πιο βρωμερά αποικιοκρατικά κατακάθια σε κάθε ιμπεριαλιστική χώρα καθώς και με τους ταγματασφαλίτικου τύπου υπηρέτες των προηγούμενων σε κάθε εξαρτημένη από τον ιμπεριαλισμό χώρα.
Το πιο ανοιχτό, το πιο αφυπνιστικό για όλους τους λαούς του κόσμου, και γι αυτό το πιο αντιπροσωπευτικό της νέας εποχής βήμα των ψευτοαριστερών πρακτόρων του Πούτιν ήταν η απόφαση του Μελανσόν να σπάσει το δημοκρατικό αντιφασιστικό μέτωπο 15 χρόνων το λεγόμενο «ρεπουμπλικανικό μέτωπο» και ουσιαστικά να αποτρέψει την αριστερά που τον ψήφισε από το να ψηφίσει το ψηφοδέλτιο του β γύρου που φράζει το δρόμο στην άμεση άνοδο του φασισμού στην εξουσία. Το ότι το πρώτο πολιτικό ρεύμα που έσπασε ωμά το «ρεπουμπλικανικό μέτωπο» στη Γαλλία, δίνοντας έτσι πελώρια ώθηση στο ραγδαία ανερχόμενο φασιστικό στρατόπεδο σε όλο τον κόσμο, είναι στη μορφή του αριστερό και εργατικό, ανοίγει ένα πελώριο παράθυρο στους πραγματικούς αριστερούς στη Γαλλία και σε όλο τον κόσμο να σκεφτούν σοβαρά για πρώτη φορά τι είναι και τι δεν αριστερό, τι είναι αριστερό, εργατικό, κομμουνιστικό, επαναστατικό στα λόγια, ενώ στην πράξη είναι ακριβώς το αντίθετο του, δηλαδή είναι φασιστικό. Σήμερα αποκαλύπτεται ότι η ψεύτικη αριστερά, ιδιαίτερα ο ψεύτικος κομμουνισμός και η ψεύτικη επανάσταση, όσο πιο επιθετικά «αντικαπιταλιστικά» εμφανίζονται τόσο πιο δεξιοί, τόσο πιο φασιστικοί είναι. Αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο σε λίγο θα καταλήγουν οι πραγματικά προοδευτικοί άνθρωποι στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Ήδη έχουν αρχίσει να αναρωτιούνται μετά την υποστήριξη ή την ανοχή που έδωσε η ψευτοαριστερά στους ρώσικους βομβαρδισμούς νοσοκομείων στη Συρία, ή στο φασιστικό καθεστώς Μαδούρο, ή στους ρώσους ναζιστές εισβολείς του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ. Τώρα με τον Μελανσόν ο κύκλος κλείνει.
Τώρα θα βλέπουν όλο και πιο καθαρά οι λαοί αυτό που η ΟΑΚΚΕ κατήγγειλε σαν διεθνές φαιο-«κόκκινο» μέτωπο το οποίο και στη χώρα μας και παγκόσμια έχει προετοιμαστεί πολιτικά και ιδεολογικά με την ανακήρυξη εδώ και δεκαετίες σαν κύριου εχθρού των λαών του αστικού οικονομικού φιλελευθερισμού ή νεοφιλελευθερισμού και όχι του φασισμού όπως ήταν πάντα η κεντρική γραμμή των κομμουνιστών όσο υπήρχε κάπου στον κόσμο ανερχόμενος φασιστικός ιμπεριαλισμός. Ειδικά για τους λαούς της Ευρώπης η προετοιμασία του φαιο-«κόκκινου» μετώπου Μελανσόν-Λεπέν έχει προετοιμαστεί πολιτικά και ιδεολογικά από τους σοσιαλφασίστες δηλητηριαστές της αριστεράς με την υστερική τους επιμονή στην ανακήρυξη σαν κύριου εχθρού των λαών της Ευρώπης της εθελοντικά ενωμένης και γι αυτό δημοκρατικής ΕΕ και όχι τους φασίστες της Κίνας και της Ρωσίας, που έχουν γίνει οι μεγαλύτερες φυλακές για τους λαούς τους.
Ειδικά το ελληνικό προλεταριάτο που ασφυκτιά όσο κανένα άλλο ευρωπαϊκό στα χέρια του σοσιαλφασισμού μπορεί τώρα να αφυπνιστεί αν παρατηρήσει πόσο κοινή -ρωσόφιλη και κινεζόφιλη στην πράξη- είναι η πολιτική πλατφόρμα της ψευτοαριστεράς και των ναζιστών της ΧΑ σε όλα τα μεγάλα εσωτερικά και διεθνή ζητήματα, πλην του μεταναστευτικού όπου απλά η μια είναι συμπληρωματική της άλλης. (Δηλαδή η ψευτοαριστερά θέλει ανοιχτά σύνορα για όλους ανεξαίρετα τους οικονομικούς μετανάστες, ενώ οι ναζί αναλαμβάνουν να τους τρομοκρατούν ανενόχλητοι και να στήνουν πάνω στο μίσος των ανέργων σε αυτούς το ναζιστικό μέλλον της χώρας). Πραγματικά εκείνο που όλο και περισσότερο πρέπει να σκέφτονται οι πραγματικοί αριστεροί και οι ταξικά συνειδητοί εργάτες είναι πόσο πολύ η ελληνική ψευτοαριστερά έχει δεχτεί και μάλιστα έχει παλέψει, ενάντια στη δημοκρατική έκκληση να τεθούν εκτός νόμου, να είναι εντελώς νόμιμοι και μάλιστα να είναι και νομοθέτες και τιμητές της αστικής δημοκρατίας μέσα στη Βουλή οι πρώτοι και οι μόνοι προς το παρόν σε Βουλή ανοιχτοί ναζιστές σε όλη την Ευρώπη.
Ακόμα περισσότερο πρέπει οι πραγματικοί αριστεροί και οι ταξικά συνειδητοί εργάτες να παρατηρήσουν και να σκεφτούν πάνω στην κοινή αντιευρωπαϊκή υστερία της ψευτοαριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ψευτοΚΚΕ) και των ναζί και να σκεφτούν ότι δεν είναι οι ευρωπαίοι δανειστές που επωφελούνται κύρια από την χρεωκοπία της χώρας αλλά είναι οι ρωσοκινέζοι κρατικοκαπιταλιστές που αγοράζουν τζάμπα τα κλειδιά της οικονομίας της και τελευταία της πολιτικής της εξουσίας (Πήγασος, Μέγκα από το Σαββίδη). Επίσης να προσέξουν ότι είναι το πολύχρονο σαμποτάρισμα της βιομηχανικής παραγωγής με διάφορα προσχήματα, συνήθως οικολογικά, από την ψευτοαριστερά που έφερε την κρίση. Αυτό το σαμποτάρισμα σήμερα συνεχίζεται δαιμονιωδώς από τον ΣΥΡΙΖΑ μέσω της υπερφορολόγησης και του μεθοδευμένου στραγγαλισμού της τραπεζικής πίστης. Ακόμα τώρα μπορούν να σκεφτούν ότι αυτή η ψευτοαριστερά καμώνεται πως κάνει κάποιους αγώνες για τα εργασιακά μόνο όταν είναι να καταλήξει σε απεργίες που έχουν σαν στόχο όχι να κατακτήσουν οι εργαζόμενοι τα μεροκάματα που πρέπει αλλά να εξαντληθούν οικονομικά και στο τέλος να κλείσουν ετοιμόρροπες απ’ την κρίση μεγάλες βιομηχανικές μονάδες (π.χ χαλυβουργική Ασπροπύργου). Χαρακτηριστικά η ψευτοαριστερά, ειδικά το ψευτοΚΚΕ δεν έχουν οργανώσει ούτε μισής μέρας απεργία, ούτε καν ένα κίνημα καταγγελίας σε ένα χώρο που συνδικαλιστικά έχει τον έλεγχο και όπου έχουν καταργηθεί τα στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα όπως είναι το εργασιακό κάτεργο της Κόσκο.
Με την ίδια λογική όλη η ελληνική ψευτοαριστερά, δηλαδή με τη λογική να μην υπάρχει κανένα αληθινό εργατικό κίνημα και αληθινή συνδικαλιστική δημοκρατική οργάνωση στα πρωτοβάθμια συνδικάτα, ώστε τα νέα αποικιακά αφεντικά να μη βρουν απέναντί τους μια οργανωμένη τάξη, οδήγησε τους εργαζόμενους στις πιο τραγικές συνθήκες από τις οποίες τα χειρότερα αφεντικά, μεγάλα και κυρίως μικρά, έχουν επωφεληθεί για να ξεθεώνουν στη δουλειά και να κλέβουν μεροκάματα, ώρες εργασίας και βεβαίως ασφαλιστικά δικαιώματα από τους εργαζόμενους.
Βέβαια το χειρότερο που κάνουν αυτοί οι σοσιαλφασίστες, πράχτορες των νέων αφεντικών της χώρας, είναι ότι εμποδίζουν τους εργάτες να στραφούν ενάντια στις κυβερνήσεις των σαμποταριστών, ιδιαίτερα ενάντια στην κυβέρνηση Σύριζα, γιατί με τόσους τρόπους κλείνουν εργοστάσια και γενικά επιχειρήσεις και εμποδίζουν πελώριες επενδύσεις, βιομηχανικές και τουριστικές (πχ Tesla-Ηλεκτρικό αυτοκίνητο, επένδυση στο Ελλληνικό) οι οποίες θα μπορούσαν να αυξήσουν τη ζήτηση για εργατικά χέρια και έτσι να βγάλουν τους εργάτες απ τη θανάσιμη ανεργία και να γίνουν κάπως ανθρώπινοι οι μισθοί και οι συνθήκες δουλειάς.
Σε καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα όσο στην Ελλάδα δεν είναι τόσο μεγάλη η δυνατότητα των εργαζομένων να καταλάβουν ότι ο κύριος εχθρός στο ψωμί τους δεν είναι τόσο το δυτικού τύπου εκμεταλλευτικό κεφάλαιο, όσο το ανατολικό, που συνδυάζει σαμποτάζ της παραγωγής για τους ανταγωνιστές του και πολιτική και συνδικαλιστική αντιδημοκρατία για όλη τη χώρα και κυρίως για τους ίδιους τους εργαζόμενους.
Να γιατί γράψαμε στον υπότιτλο αυτής εδώ της ανακοίνωσης ότι ποτέ η εργατική τάξη δεν ήτανε τόσο μακριά απ τη συνείδηση των συμφερόντων της και ταυτόχρονα τόσο κοντά στο να τη βρει ξανά.
Ας μην έχει κανείς αμφιβολία. Έρχονται αληθινές κόκκινες πρωτομαγιές που δεν θα είναι οι πληκτικές και άμαζες καθεστωτικές τελετές του σοσιαλφασισμού, αλλά οι συγκλονιστικές πρωτομαγιές του νέου πιο συνειδητού από κάθε άλλη φορά επαναστατικού κομμουνιστικού προλεταριάτου που θα βγει μέσα από την αποκάλυψη και το γκρέμισμα των σοσιαλφασιστών προδοτών του μαρξισμού και της προλεταριακής επανάστασης,
Η μοίρα της εργατικής τάξης είναι να αφυπνιστεί ξανά και να εμβαθύνει στους στόχους και στη στρατηγική και τακτική της μέσα από την πρωτοπόρα πάλη της όχι απλά για το ψωμί και τη δουλειά της αλλά για την πολιτική δημοκρατία. Αυτό λέγεται στη φιλοσοφική γλώσσα του διαλεκτικού υλισμού πρόοδος μέσα από την άρνηση της άρνησης, δηλαδή άρνηση των προδοτών που αρνήθηκαν την επανάσταση.
Αθήνα, 1η Μάη 2017