"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Κατ αρχήν εδώ και 70 χρόνια οι δύο υπερδυνάμεις όχι απλά δεν έχουν εξαφανίσει τα πυρηνικά τους, αλλά έχουν χιλιάδες πυρηνικές κεφαλές που μπορούν να καταστρέψουν σχεδόν όλες τις χώρες του κόσμου. Το λογικό είναι, για να υπάρχει μια σχετική ισοδυναμία και δικαιοσύνη, κάθε χώρα να έχει κάποια πυρηνικά για να μην υπόκειται σε πυρηνικό εκβιασμό από τις χώρες που έχουν πολλά πυρηνικά. Μετά από αυτό αν θέλουν οι υπερδυνάμεις ας αρχίσουν να αφοπλίζονται και αφού φτάσουν σε ελάχιστα πυρηνικά θα μπορούν να αρχίζουν να αφοπλίζονται και οι φτωχές σε πυρηνικά χώρες.
Σε αυτή τη δίκαια και λογική άποψη οι μεγάλες πυρηνικές δυνάμεις απαντάνε ότι διαμοιρασμένα σε τόσες πολλές μικρές χώρες τα πυρηνικά μεγαλώνουν την πιθανότητα κάποιος φασίστας και γενικά κάποιος ανεύθυνος να ανέβει στην κυβέρνηση μιας τέτοιας χώρας όπως πχ ο Κιμ Γιονγκ Ουν και να ρίξει πυρηνικές βόμβες σε άλλες χώρες. Αυτή η άποψη κρύβει τη ρατσιστική θέση ότι οι ανεύθυνοι και οι φασίστες είναι πιο πιθανό να υπάρχουν στις δεκάδες μικρές χώρες παρά στις υπερδυνάμεις που σαν μεγάλες είναι πιο υπεύθυνες. Μέχρι τώρα όμως τους μεγάλους παγκόσμιους δηλαδή ασύλληπτα αιματηρούς πολέμους τους έχουν κάνει μεγάλες και «υπεύθυνες» χώρες που έπεσαν εξαιρετικά ανευθύνως στα χέρια φασιστικών και γενικά φιλοπόλεμων κυβερνήσεων όπως η Γερμανία, η Ιαπωνία και η Ιταλία το 1940, η τσαρική Ρωσία, η αυτοκρατορική Γερμανία και οι δημοκρατικές Γαλλία και Αγγλία στον Β παγκόσμιο πόλεμο, οι ΗΠΑ και η Ρωσία με ένα σωρό πολύ αιματηρές επεμβάσεις μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο κλπ.
Μάλιστα η πιο μεγάλη πρόκληση στην κοινή λογική και η πιο μεγάλη γελοιότητα είναι να θέλει να πάρει κανείς τα λίγα και μεσαίου βεληνεκούς πυρηνικά της μικρής φασιστικής Κορέας που στο κάτω κάτω δεν έχει ενοχλήσει τις τελευταίες δεκαετίες καμιά γειτονική της χώρα και να κρατήσουν τους χιλιάδες δικούς τους διηπειρωτικούς πυραύλους η μεγάλη φασιστική και επεκτατική Ρωσία, και τους δικούς της εκατοντάδες διηπειρωτικούς πυραύλους η μεγάλη φασιστική και επίσης επεκτατική, όπως το αποδεικνύει η στάση της στη νότια σινική Θάλασσα, Κίνα.
Αυτή ακριβώς η προκλητική γελοιότητα τολμάει να εμφανίζεται σαν η εξωτερική πολιτική των πολύ «υπευθύνων» ΗΠΑ και του πολύ «υπεύθυνου» πρόεδρου της του Τραμπ. Ένας βασικός λόγος για τον οποίο όλες οι μικρές χώρες του κόσμου- και η Ελλάδα-πρέπει να έχουν ένα μίνιμουμ πυρηνικών κεφαλών στα σιλό τους είναι ότι η αμερικάνικη υπερδύναμη εξέλεξε έναν πρόεδρο με έκδηλο σύνδρομο μεγαλείου και με φασιστικό ένστικτο σαν τον Τραμπ.
Όμως πρέπει να παραδεχτούμε ότι πέρα από αυτή την επίφοβη προσωπικότητα ο Τραμπ δεν κάνει τίποτα παράλογο στην περίπτωση της Κορέας, όπως ακόμα περισσότερο δεν κάνει ο Κιμ Γιονγκ Ιλ. Γενικά πιστεύουμε, ότι ποτέ κανένας παράλογος ηγέτης ακόμα και ο πιο μανιακός δικτάτορας δεν μπορεί να εξαπολύσει έναν πυρηνικό πόλεμο. Τους πολέμους τους εξαπολύουν κυρίαρχες τάξεις, και τρελές τάξεις δεν υπάρχουν. Υπάρχουν παρακμασμένες τάξεις αλλά οι πράξεις τους έχουν πάντα μια λογική.
Σε ότι αφορά τον Τραμπ έχουμε αναλύσει τόσες φορές στην εφημερίδα μας ότι όλες του οι ως τώρα πράξεις υπακούουν σε μια η λογική, τη λογική της ρώσικης διπλωματικής μηχανής η οποία μάλλον εξαγόρασε και έφερε αυτό το μισοχρεωκοπημένο οικονομικά ταλαντούχο παγώνι στην προεδρία των ΗΠΑ.
Έχουμε αποδείξει εκ του αποτελέσματος ότι όταν ο Τραμπ χτυπάει κάποιον κερδίζει ο ρωσοκινέζικος άξονας. Όταν χτυπάει την Ευρώπη καταργώντας μονομερώς τη συμφωνία για το κλίμα η Ευρώπη προσεγγίζει την Κίνα που στα λόγια μόνο, και πολύ όψιμα την αποδέχεται. Όταν χτυπάει με πυραύλους τον Ασαντ, (την ίδια ώρα που εγκαταλείπει την αντιΑσαντ δημοκρατική αντίσταση), ο Ασαντ και ο τοπικός προστάτης του το Ιράν κουρνιάζουν στην αγκαλιά της Μόσχας από την οποία κοίταξαν στην Αστάνα να διαφοροποιηθούν (http://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-23-31/item/803-). Όταν βγάζει τις ΗΠΑ από την εμπορική συμφωνία του Eιρηνικού σπρώχνει προς την Κίνα οικονομικά και στρατιωτικά όλες τις χώρες που απειλούνται από αυτήν. Όταν βοηθάει ανοιχτά όσο κανείς προηγούμενα το PΚΚ στη Συρία σπρώχνει κι άλλο τον Ερντογάν στην αγκαλιά της Ρωσίας. Όταν ενθαρρύνει την Σ. Αραβία και τα Εμιράτα να αποκλείσουν το Κατάρ δίνει το Κατάρ στο Ιράν και έμμεσα στη Ρωσία.
Τώρα που ο Τραμπ απειλεί με πόλεμο την Β. Κορέα τι κάνει; Ασφαλώς σπρώχνει τη φασιστική, αλλά ακόμα αρκετά εθνοανεξαρτησιακή στη νοοτροπία της Β. Κορέα πιο γερά στην αγκαλιά των δύο φασιστικών γιγαντιαίων δυνάμεων που την στηρίζουν. Αλλά δεν είναι τόσο μικρός ο στόχος του Τραμπ. Τέτοιος μικρός σε δύναμη φασισμός σαν αυτός της Β. Κορέας έτσι κι αλλιώς σε δυνατές φασιστικές «αγκαλιές» θα καταλήξει για προστασία την κρίσιμη ώρα.
Ένας πραγματικός βασικός στόχος του Τραμπ σε αυτήν την υπόθεση αποκαλύφθηκε μόλις πριν λίγες μέρες και είναι το να σπρώξει την Νότια Κορέα στην αγκαλιά του ρωσοκινεζικού άξονα. Γιατί μόλις πριν λίγες μέρες ο Τραμπ έκανε μια τρομερή ανεξήγητη για τους αμερικανούς πολιτικούς αναλυτές (https://www.nytimes.com/2017/09/03/us/trump-north-south-korea-nuclear.html?mcubz=0&_r=0 ) επίθεση στην νέα κυβέρνηση της Νότιας Κορέας κατηγορώντας την ότι αντί για δραστήρια στρατιωτικά και οικονομικά μέτρα ενάντια στην Βόρεια Κορέα θέλει να βρεθεί λύση στο ζήτημα τους πυρηνικού αφοπλισμού της με συνομιλίες.
Ο Τραμπ λοιπόν αμέσως μετά την τελευταία εκτόξευση πυραύλου της Β. Κορέας βγήκε και κατηγόρησε με πολύ επιθετικό τόνο τη Νότια Κορέα για πρώτη φορά στις στενές ως χθες αμερικανοκορεατικές σχέσεις για κατευναστική πολιτική απέναντι στη Βόρεια Κορέα. Το χειρότερο μάλιστα είναι ότι την απείλησε ότι με αυτή της τη στάση κάνει πιο αποφασιστικές τις ΗΠΑ να θέσουν ζήτημα κυρώσεων στη Νότια Κορέα για μεγάλο εμπορικό πλεόνασμα με τις ΗΠΑ, δηλαδή για τις μεγάλες εξαγωγές της και τις μικρές εισαγωγές της. Δηλαδή εξαπολύει ενάντια στην Νότια Κορέα, και μάλιστα εκβιαστικά σε σχέση με τη Βόρεια Κορέα, την ίδια ακριβώς απειλή για εμπορικό πόλεμο που εξαπολύει ενάντια στην Κίνα.
Αυτό δεν το κάνει τυχαία ο Τραμπ, το κάνει επειδή ο νέος πρόεδρος της Ν. Κορέας Μουν Γιάε Ιν έχει μια όχι απλά υφεσιακή πολιτική αλλά μια πολύ φιλική πολιτική όχι τόσο απέναντι στη Βόρεια Κορέα αλλά κυρίως απέναντι στον ρωσοκινεζικό άξονα. Γι αυτό άλλωστε ηγήθηκε της εκστρατείας να κατεβάσει από την εξουσία την αντιστεκόμενη στην κινέζικη επιθετικότητα προκάτοχό του. Όμως με αυτήν την πολιτική εκλέχτηκε ο Μουν, και το πιο βασικό μια αμερικάνικη στρατιωτική επίθεση στη Βόρεια Κορέα ή και ένας εξοντωτικός οικονομικός αποκλεισμός μόνο για τα πυρηνικά είναι, όπως είπαμε παραπάνω, μια άδικη ιμπεριαλιστική πολιτική που δεν θα βρει τελικά στήριξη στο λαό της Νότιας Κορέας. Τέλος όποια και αν είναι η αντίθεση της Νότιας Κορέας απέναντι στους φασίστες κυβερνήτες της Βόρειας, τα δύο κράτη έχουν πολίτες που μοιράζονται την ίδια εθνικότητα, όπως κάποτε οι δύο Γερμανίες και δεν θέλουν να μπουν σε μεταξύ τους πόλεμο για μη ζωτικούς για την ύπαρξή τους λόγους.
Κάτω από αυτήν την οπτική και παίρνοντας υπ όψιν ότι καμιά υπερδύναμη στην άλλη άκρη του κόσμου δεν έχει το δικαίωμα να λέει στο ένα από τα δύο κράτη τι θα κάνει απέναντι στο άλλο μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η πολεμική ατμόσφαιρα που φτιάχνει ο Τραμπ στο κορεατικό ως τώρα έχει χρησιμεύσει ως τώρα στο να απομακρύνει την Ν. Κορέα από τις σύμμαχές της ΗΠΑ και να την φέρει πιο κοντά στην Ρωσία και στην Κίνα που καθόλου τυχαία λένε και επιμένουν στο ίδιο πράγμα με την Νότια Κορέα δυναμώνοντας χάρη στον Τραμπ τους δεσμούς της με τον πρωθυπουργό Μουν και την πλειοψηφία του λαού που τον εξέλεξε. Ρωσία και Κίνα επιμένουν δηλαδή μονότονα στην φράση ειρηνική επίλυση του πυρηνικού προβλήματος με τη Β. Κορέα. Κερδίζουν έτσι στην παρούσα τουλάχιστον φάση και τις δυο γειτονικές χώρες. Εννοείται ότι η μόνη σωστή δημοκρατική και φιλειρηνική γραμμή σε ότι αφορά τις δύο χώρες είναι μία: Δικαίωμα για πυρηνικά και στην Ν. Κορέα.
Αυτός είναι ο Τραμπ. Σε αυτή τουλάχιστον την φάση ένας προβοκάτορας. Ώσπου να λήξει η θητεία του θα έχει σπρώξει τον μισό πλανήτη στα νύχια του άξονα. Και αν προλάβει μπορεί και να χαιρετίσει τη ρώσικη εισβολή στις Βαλτικές, δηλαδή να λειτουργήσει και σαν ανοιχτός σύμμαχος του Πούτιν ή ίσως τότε του Ναβάλνυ.