"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Το γνωστό «δόγμα» αγγίζει επίσης τους εθνικά Μακεδόνες στη βόρεια Ελλάδα που και μόνο η ύπαρξη τους το συνιστά άκυρο και παρωχημένο, σύμφωνα άλλωστε με τις Διεθνείς Συνθήκες. Φυσικά, κάθε πολιτική ηγεσία και πολίτης έχει δικαίωμα να μιμείται τη στρουθοκάμηλο, βάζοντας το κεφάλι στην άμμο αρνούμενοι να δουν τον ήλιο που λάμπει.
Στην υποστήριξη «της μη ύπαρξης Μακεδονικής γλώσσας» λέγονται τα εξής: είναι ένα κράμα τουρκοβουλγαρικών, είναι σλαβογενείς γλώσσες, είναι σέρβικα (κάποια εποχή), είναι βουλγάρικα (άλλη εποχή), είναι μια γλώσσα χωρίς γραφή, είναι μια γλώσσα που την ανακάλυψε ο Τίτο, είναι ντόπια κ.ο.κ. Την σύγχρονη Μακεδονική γλώσσα χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι τόσο πριν όσο και μετά το 1923 παρόλο που το ελληνικό κράτος έκανε το παν να την ξεριζώσει από τη καθημερινότητα τους. Είναι γνωστό το τι συνέβαινε στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, δημόσιες ορκωμοσίες για τη μη χρήσης της, εξορίες, διωγμοί, απειλές, εκφοβισμοί, βασανιστήρια, σωματική και ψυχολογική βία είναι ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα. Γεγονότα που αποσιωπήθηκαν, μαρτυρίες που δεν έγιναν ευρεία γνωστές για τα όσα τράβηξαν οι προηγούμενες γενιές, κεφάλαια της Ιστορίας που διαγράφηκαν επιμελώς από μια Ιστορία που γράφηκε από τους νικητές εις βάρος της αλήθειας.
Παρόλα αυτά η σύγχρονη Μακεδονική γλώσσα, η μητρική γλώσσα χιλιάδων πολιτών δεν έχει χαθεί, ακούγεται παντού, σε χωριά λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο της Θεσσαλονίκης, ανατολικά της Καστοριάς, στα ορεινά της Δράμας, σε χωριά της Νάουσας. Ακούγεται όπου υπάρχει μακεδονικό σπίτι, μακεδονική ψυχή, ακόμη μοιρολογούν οι γεροντότεροι στην «ανύπαρκτη» γλώσσα, ακόμη γλεντούν οι «ανύπαρκτο» με μακεδονικούς χορούς και τραγούδια, ακόμη αποκαλούν τα μειονοτικά χωριά με τα μακεδονικά τους ονόματα παρά τα «ελληνικά βαφτίσια» χωριών, τοπωνυμίων και μικροτοπωνυμίων μετά το 1913.
Το πολιτικό σύστημα πάλεψε για δεκαετίες να την ξεριζώσει και ακόμη παλεύει αλλά η σύγχρονη Μακεδονική γλώσσα αντιστέκεται και επιζεί μεταβιβάζοντας μνήμες, ήθη, έθιμα και πολιτισμό από γενιά σε γενιά>>.
Η ανακοίνωση έχει δημοσιευτεί στην ιστοσελίδα του Ουράνιου Τόξου -http://www.florina.org/news/2018/february21_g.asp