"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Σύμφωνα με τη λογική αυτή το κεντρικό ζήτημα γι αυτήν την τάξη δεν είναι το πως εξειδικεύονται στην περιοχή οι παγκόσμιοι ανταγωνισμοί, και καθόλου το που βρίσκεται το δίκιο και που το άδικο μέσα σε αυτούς, οπότε το μέλλον των εξελίξεων, αλλά το πως βλέπουν τους γείτονές της οι μεγάλες δυνάμεις και πόσο την παίρνει να τραμπουκίσει σε αυτούς. Η ιδεολογία της είναι η ιδεολογία του θρασύδειλου που παρέχει με το αζημίωτο τις υπηρεσίες του στον πιο ισχυρό της κάθε εποχής.
Σήμερα η ελληνική αστική τάξη έχει βρει στην κύρια πλευρά τον προστάτη της, στη Ρωσία και ευρύτερα στη στρατηγικά ανερχόμενη ρωσοκινεζική συμμαχία. Λέμε στην κύρια πλευρά γιατί αυτό συμβαίνει στα ηγετικά πολιτικά, οικονομικά και σε ένα βαθμό στρατιωτικά επιτελεία της αστικής τάξης που έχουν σε μεγάλο βαθμό αλωθεί από τους πράκτορες του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού, όχι όμως ακόμα στο μεγαλύτερο μέρος του παλιού οικονομικού και πολιτικού κορμού της που ακόμα κοιτάει και προς τη Δύση χωρίς να αντιλαμβάνεται πόσο βαθειά και αλματώδικα συντελείται η πολιτικο-ιδεολογική και οικονομική πρόσδεση της χώρας στον ανατολικό φασιστικό άξονα. Το ότι το ευρωπαιόφιλο κομμάτι της αστικής τάξης δεν έχει ακόμα συνειδητοποιήσει αυτήν την πρόσδεση οφείλεται στο ότι οι πολιτικοί εκπρόσωποι της ρώσικης στρατηγικής μέσα στην αστική τάξη έχουν εξασφαλίσει την απόλυτη ηγεμονία ακριβώς στα λεγόμενα εθνικά ζητήματα. Εκεί οι πράκτορες της Ρωσίας κάνουν ότι θέλουν αξιοποιώντας ακριβώς αυτόν το στενόμυαλο και θρασύδειλο χαρακτήρα όλης της υπόλοιπης, της ας πούμε μη κομπραδόρικης αστικής τάξης.
Έτσι οι πράκτορες της Ρωσίας (με τον γενάρχη τους Α. Παπανδρέου και με βασικό πολιτικό εργαλείο τους το ψευτοΚΚΕ) πιάστηκαν από τον αρχαιόπληκτο μικρομεγαλισμό της αστικής τάξης και της μικροαστικής της συμπλεγματικής διανόησης και τη σύρανε στη γελοία υστερία του ονόματος μόνο και μόνο για να μην μπει η μικρή γειτονική χώρα στο ΝΑΤΟ. Την ίδια εποχή τη σύρανε στο πλευρό των σέρβων γενοκτόνων και τη λερώσανε πολιτικά με το αίμα των Βόσνιων αμάχων που αυτοί σφαγίαζαν, θυμίζοντάς της ότι έχουνε μαζί τους κοινό ορθόδοξο δηλαδή βυζαντινό παρελθόν. Το βασικό είναι ότι πριν από όλα αυτά τη σύρανε πάλι με τον Α. Παπανδρέου αρχίζοντας κιόλας από τα 1960 στην ατέλειωτη βαθιά ρήξη με την Τουρκία για την Κύπρο και μετά στο Αιγαίο και μέσω αυτής της ρήξης τελικά στην αντίστοιχη ενότητα αρχικά με τη μεγαλορώσικη ΕΣΣΔ και μετά με τη Ρωσία την ίδια.
Τώρα σαν ένα τρελαμένο κοπάδι σύσσωμη η κλασσική ελληνική αστική τάξη τρέχει για τους εθνικούς στόχους πίσω από τους συριζαίους, που τα ηγετικά στελέχη τους από μικροαστοί κινηματίες έγιναν - χάρη στο πρακτοριλίκι τους - διοικητές των υπουργείων της, συντονιστές της νέας κομπραδόρικης οικονομίας της και αρχηγοί της αστυνομίας και του στρατού της. Δίπλα στους συριζαίους και σαν συνδιαμορφωτές της «εθνικής γραμμής» στέκονται πάντα το τραμπούκικο συνδικαλιστικό κράτος του ψευτοΚΚΕ και το ναζιστικό εγκληματικό παρακράτος της ΧΑ.
Βέβαια τους αληθινούς «εθνικούς» στόχους τους δεν τους αποκαλύπτουν οι πράκτορες, ακριβώς γιατί δεν είναι καθόλου εθνικοί, αλλά στόχοι των νέων ξένων αφεντικών. Αυτό ισχύει στην περίπτωση και των δύο μεγάλων λεγόμενων «εθνικών» μαχών της φάσης: της μάχης για το «όνομα», για την οποία έχουμε εκτεταμένα μιλήσει και γράφουμε και ένα νέο σημείωμα σε ένα άλλο άρθρο της Νέας Ανατολής, και κυρίως της μάχης απέναντι στην Τουρκία στα Ίμια και στην Κύπρο που ολοένα και πιο επικίνδυνα οξύνεται.