"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Και αυτό την ώρα που έχει ήδη εγκατασταθεί στην Ανατολική Συρία με έγκριση των ρώσων κατακτητών - γι’ αυτό και κανένα κνιτοειδές δεν διαμαρτύρεται σοβαρά - και ένα αμερικάνικο εκστρατευτικό απόσπασμα που η μόνη δουλειά που κάνει σήμερα είναι να υποστηρίζει τους ρωσόδουλους και φιλοασαντικούς σοσιαλφασίστες του ΡΚΚ κόντρα στην Τουρκία. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, δηλαδή α) όταν δεν υπάρχουν ισχυρές δυνάμεις της δημοκρατικής και πατριωτικής αντίστασης στο έδαφος που να καλούν σε βοήθεια εξωτερικές δυνάμεις και να αξιοποιούν για λογαριασμό τους τα όποια πλήγματα δίνονται από αέρος από αυτές τις δυνάμεις στις φιλοκατοχικές ή και τις ίδιες τις κατοχικές δυνάμεις, και β) όταν αυτά τα πλήγματα δίνονται από μια υπερεπεμβατική ιμπεριαλιστική υπερδύναμη όπως είναι οι ΗΠΑ και από πρώην αποικιακές χώρες της περιοχής σαν την Γαλλία και την Αγγλία οι οποίες ρητά δεν στρέφονται καθόλου κατά της βασικής ιμπεριαλιστικής κατοχικής υπερδύναμης που είναι η Ρωσία, αλλά στρέφονται κατά της εμφανιζόμενης σαν πραγματικής κυβέρνησης της χώρας, της κυβέρνησης Ασαντ, τότε το μόνο που θα κάνει αυτή η εξωτερική επέμβαση θα είναι να δώσουν στην κατοχική υπερδύναμη το άλλοθι να παραμείνει στη θέση της και μάλιστα τη δυνατότητα της να εμφανιστεί σαν ένας σχετικά ουδέτερος παράγοντας σύνεσης, ειρήνης και διαμεσολάβησης στην περιοχή και στον κόσμο ολόκληρο. Τίποτα από αυτά δεν είναι δύσκολο για μια παγκόσμια διπλωματική μηχανή όπως η ρώσικη, αυτό το υβρίδιο νεοτσαρισμού και νεοχιτλερισμού, που έχει υψώσει όσο καμιά άλλη στην ιστορία στο επίπεδο της επιστήμης την ραδιουργία και την προβοκάτσια.
Πιστεύουμε δηλαδή ότι η συριακή εκστρατεία της προεδρίας Τραμπ θα έχει σαν αποτέλεσμα όπως κάθε άλλη προηγούμενη επεμβατική εκστρατεία των ΗΠΑ στον τρίτο κόσμο να δυναμώσει την εξουσία της Ρωσίας όχι μόνο στη συγκεκριμένη χώρα αλλά να επεκτείνει παραπέρα το ηγεμονικό της παιχνίδι στη Μέση Ανατολή, και ευρύτερα σε όλο τον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο. Αυτό θα ισχύσει ακόμα περισσότερο σήμερα καθώς η εκστρατεία Τραμπ, που εκφράζει περισσότερο τα πιο επιθετικά απέναντι στον Τρίτο κόσμο και γι’ αυτό τα πιο υφεσιακά απέναντι στη ρώσικη υπερδύναμη κομμάτια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, γίνεται λίγο μετά την ιστορική προβοκάτσια του Τραμπ να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσα του Ισραήλ. Αυτή η προβοκάτσια σε συνδυασμό με τη στενή συμμαχία του Τραμπ με την ωμά επεκτατική, αντιπαλαιστινιακή πολιτική των Νετανιάχου-Λίμπερμαν, έχει παραδώσει όλο το παλαιστινιακό κίνημα, και έμμεσα όλο το μουσουλμανικό κόσμο στα χέρια του αντιδυτικισμού ρατσιστικού, αντισημιτικού τύπου, ο οποίος ρατσισμός έχει σαν κύριο πολιτικό και ιδεολογικό εκφραστή του στο μουσουλμανικό κόσμο τη ρωσόδουλη Χαμάς. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Τραμπ προκειμένου να προετοιμάσει τη σημερινή του εκστρατεία ενάντια στη Συρία τοποθέτησε επικεφαλής της διπλωματίας των ΗΠΑ καθώς και του Συμβούλιου Ασφαλείας της αμερικάνικης υπερδύναμης τον έμπιστο του Τραμπ και ρωσόφιλο Πομπέο (δες στάση του στην έρευνα για την ρώσικη ανάμιξη http://www.businessinsider.com/cia-director-mike-pompeo-trump-2017-8) και τον αντιτριτοκοσμικό Μπόλτον που έχει καλέσει ανοιχτά σε βομβαρδισμό του Ιράν (https://www.nytimes.com/2015/03/26/opinion/to-stop-irans-bomb-bomb-iran.html), απομακρύνοντας αντίστοιχα τον λιγότερο ρωσόφιλο Τίλερσον καθώς και τον αντιπουτινικό Μακ Μάστερ.
Πιστεύουμε επίσης ότι η εκστρατεία Τραμπ έχει σαν ένα επίσης μεγάλο στόχο της να διασπάσει παραπέρα και να παραλύσει εκείνες τις αστικές πολιτικές δυνάμεις κυρίως στην Ευρώπη με επικεφαλής την Αγγλία, αλλά και στις ΗΠΑ, με επικεφαλής το Δημοκρατικό Κόμμα, που έχουν αρχίσει έστω καθυστερημένα να αντιλαμβάνονται τον ζωτικό κίνδυνο που αντιπροσωπεύει για την ίδια την ανεξάρτητη κρατική τους υπόσταση η πουτινική ανερχόμενη ιμπεριαλιστική επιθετική μηχανή. Ωστόσο τον εξαιρετικά πολυπρόσωπο, σύνθετο και κυρίως προβοκατόρικο χαρακτήρα, και πιο πολύ την βαθύτερη στρατηγική αυτής της μηχανής πολύ ελάχιστα τα έχουν ως τώρα αντιληφθεί αυτές οι πολιτικές δυνάμεις εξ αιτίας ακριβώς του δικού τους περιορισμένου πολιτικού και ιδεολογικού ορίζοντα που οφείλεται στον ταξικό τους χαρακτήρα που είναι σε γενικές γραμμές αυτός ενός ιμπεριαλισμού σε πτώση.
Έτσι όλες αυτές οι νεοφώτιστες σχετικά με τον πουτινικό κίνδυνο πολιτικές δυνάμεις, ιδιαίτερα οι άγγλοι συντηρητικοί, οδηγούνται, όπως έκαναν και στην περίπτωση Σκριπάλ πριν λίγες βδομάδες, σε μια κλιμάκωσή της σύγκρουσης τους με τη ρώσικη υπερδύναμη για την οποία όμως δεν έχουν εξασφαλίσει ούτε στοιχειωδώς τις πολιτικοδιπλωματικές προϋποθέσεις, δηλαδή ούτε την εσωτερική συγκατάθεση των λαών τους, ούτε, ακόμα περισσότερο τη συγκατάθεση της ευρωπαικής και της διεθνούς κοινής γνώμης, δηλαδή εκεί που τους χτυπάει κατά κανόνα και τους εξοντώνει συχνά η εξόχως πολιτική ρώσικη υπερδύναμη. Γι αυτό τόσο οι άγγλοι Τόρις όσο και οι αμερικάνοι δημοκρατικοί ακολουθούν με επιφυλάξεις την εκστρατεία Τραμπ. Αυτό δεν ισχύει για τον γαλλικό ιμπεριαλισμό ο οποίος την ακολουθεί με ενθουσιασμό. Αυτό δεν το κάνει από οποιονδήποτε αντιπουτινισμό αλλά ακριβώς αντίθετα για χάρη των πετρελαιάδων του που ψάχνουν και βρίσκουν πετρέλαιο στους συμμάχους της Ρωσίας όπως είναι το Ιράν αλλά και γενικά για χάρη των προνομιακών δεσμών των μονοπωλιστών του με πολλές τριτοκοσμικές αστικές τάξεις, δεσμούς που τους έχει κληρονομήσει από την αποικιακή του εποχή. Γι αυτό η Γαλλία παίζει σε κάθε ευκαιρία τον σιχαμερό ρόλο του ενδιάμεσου Δύσης – Ρωσίας. Αυτό σημαίνει ότι η Αγγλία και οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ σέρνονται σε μια ατέλειωτη εκδρομή με γόβες στα πιο άγρια κατσάβραχα, δηλαδή σε μια παγίδα και σε μια πολιτική και διπλωματική ήττα, οποιαδήποτε και αν είναι η έκταση και η ποιότητα μιας οποιασδήποτε αντιπαράθεσης -αν υπάρξει- της αρμάδας Τραμπ με τη Ρωσία.
Γιατί την όποια αντιπαράθεση, θερμή ή διπλωματική, θα την ελέγχει από την αρχή ως το τέλος ο Τραμπ, ο οποίος έκανε λίγα 24ωρα πριν ρίξει τους πρώτους πυραύλους του στη Συρία την ασύλληπτη για την περίσταση δήλωση ότι για τις κακές σχέσεις των ΗΠΑ με τη Ρωσία, δεν φταίει η Ρωσία «αλλά η ψεύτικη και διεφθαρμένη έρευνα για την ανάμειξη της Ρωσίας στις αμερικάνικες εκλογές», δηλαδή φταίνε οι αντιπουτινικοί των ΗΠΑ (http://edition.cnn.com/interactive/2017/politics/trump-tweets. Τουίτ της 11 Απρίλη 9πμ). Αυτή τη δήλωση ο Τραμπ την έκανε μόλις δυο ώρες μετά από την πολύ πιο γνωστή στην υδρόγειο δικιά του δήλωση «ετοιμάσου Ρωσία γιατί έρχονται οι όμορφοι, καινούριοι και έξυπνοι πύραυλοι μας» με την οποία δήλωση ο προβοκάτορας δεν καλεί τη Ρωσία να φύγει από τη Συρία αλλά να πάψει να στηρίζει «το ζώο», όπως τον αποκαλεί Άσαντ.
Αυτές οι δυο δηλώσεις δίπλα-δίπλα σημαίνουν ένα πράγμα: ότι ο πιο άμεσος στόχος της συριακής εκστρατείας του Τραμπ είναι να ελέγξει η ίδια η Ρωσία τη Συρία και κανένα άλλο συριακό, έστω και υπάκουο, καθεστώς σαν το ασαντικό ή ακόμα περισσότερο ένα τοπικά μικροηγεμονιστικό επεκτατικό καθεστώς όπως το ιρανικό. Αυτό σημαίνει νομιμοποίηση της ρώσικης νεοναζιστικής κατοχής στη Συρία και στο βάθος μεσολαβητικό ρόλο της Ρωσίας μεταξύ Δύσης και τριτοκοσμικών δικτατόρων, πράγμα που είναι το όνειρο του Πούτιν και ο εφιάλτης κάθε πατριωτικής δύναμης στην περιοχή, αλλά και κάθε αντιναζιστή στον κόσμο. Το όφελος που θα έχει ο ίδιος ο Τραμπ μέσα από αυτήν τη δήθεν αντιρώσικη εκστρατεία του, δηλαδή ότι θα ξεκαρφωθεί από την εντελώς δίκαιη κατηγορία που του απευθύνεται στις ΗΠΑ ότι η προεδρία του οφείλεται στη στήριξη Πούτιν, είναι νομίζουμε μόνο προσωρινό και γι' αυτό το θεωρούμε δευτερεύον σε σχέση με τα άλλα οφέλη που θα έχει η Ρωσία από αυτήν την σύνθετη προβοκάτσια.
Εκτιμάμε ότι αυτοί που αναφέραμε είναι οι κύριοι λόγοι για τους οποίους έπεσαν τα χημικά στη Ντούμα. Τα χημικά πέφτουν μόνο από αυτόν που μπορεί να ελέγχει συντριπτικά το έδαφος, οπότε και να έχει και την πρωτοβουλία στην προπαγανδιστική διαχείριση του εγκλήματος του, δηλαδή έπεσαν με την έγκριση της Ρωσίας. Αυτό δεν το έκανε η Ρωσία για να νικηθεί η αντίσταση, καθώς αυτή πράγματι είχε ήδη υποχρεωθεί να δεχθεί αποχώρηση από τη Ντούμα όχι εξαιτίας οποιασδήποτε στρατιωτικής ήττας της-όπως λένε οι ρωσόδουλοι- αλλά από τις πελώριες ρωσο-ασαντικές, εκβιαστικές για την αντίσταση, γενοκτονικού τύπου σφαγές αμάχων με συμβατικά όπλα στις οποίες καθόλου δεν αντέδρασαν πρακτικά οι δυτικοί. Τα χημικά τα χρειαζόταν η Ρωσία μόνο για να διευκολυνθεί τυπικά και πολιτικά ο Τραμπ να κάνει την επέμβασή του, όπως ήδη το έκανε για πρώτη φορά με τα χημικά που πέσανε στο Χαν Σεϊχούν. Για προβοκάτσια βέβαια μιλάνε και όλα τα παπαγαλάκια της ρώσικης προπαγάνδας στον κόσμο που υιοθετούν τον ισχυρισμό του προϊσταμένου τους ότι δεν πέσανε ποτέ χημικά στη Ντούμα αλλά υπάρχει μόνο μια σκηνοθεσία ρίψης χημικών που έχει οργανωθεί από την Δύση, ειδικά μάλιστα από την Αγγλία που είναι ο κύριος εχθρός που έχει η Ρωσία αυτή την περίοδο. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ρωσία και τα παπαγαλάκια της φορτώνουν τις προβοκάτσιες της ίδιας της υπερδύναμης στους εχθρούς της. Το ίδιο έκαναν όταν η κρυφή φίλη της νεοχιτλερικής Ρωσίας, η Αλ Κάιντα, γκρέμιζε τους δίδυμους πύργους κατασφάζοντας 2500 αμάχους, οπότε τα παπαγαλάκια μίλησαν για τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και τους Εβραίους που το έκαναν. Το ποιος οργανώνει μια μεγάλη προβοκάτσια φαίνεται, πέρα από τα ζωντανά στοιχεία και τα βασικά δεδομένα της πολιτικής ανάλυσης, και από το αποτέλεσμά της που δυστυχώς έρχεται αρκετά αργότερα από την πραγματοποίησή της. Στην περίπτωση των δίδυμων πύργων ξέρουμε ότι το αποτέλεσμα της μεγάλης προβοκατόρικης σφαγής των δίδυμων πύργων δεν ήταν η κυριαρχία των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και σε μια σειρά άλλες μουσουλμανικές χώρες, όπως έλεγαν οι ρωσόφιλοι και οι αντισημίτες φίλοι τους, αλλά η ηγεμονική επιστροφή της Ρωσίας (νικημένης τότε σαν ΕΣΣΔ) στο Αφγανιστάν και αργότερα στο Ιράκ και σε όλη την νότια Ασία και τη Βόρεια Αφρική. Πολύ σύντομα θα φανεί ποιο θα είναι το αποτέλεσμα της ρώσικης προβοκάτσιας-σφαγής με χημικά στη Ντούμα- και της εκστρατείας του Τραμπ που υποτίθεται ξεκίνησε σε απάντησή της.
Ως τότε το μόνο που έχει να κάνει κάθε δημοκρατικός άνθρωπος είναι να καταγγέλει τις κατοχικές δυνάμεις της ρώσικης υπερδύναμης και των συμμάχων της (Ιράν, Χεζμπολάχ) που καταστρέφουν και βασανίζουν Συρία καθώς και όλους όσους τις βοηθάνε με τις δικές τους βρώμικες και προβοκατόρικες επεμβάσεις, όπως είναι κυρίως αυτές του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να φύγουν αμέσως από τη Συρία όλες οι ξένες δυνάμεις που όλες ανεξαίρετα βρίσκονται εκεί με την έγκριση της κατοχικής υπερδύναμης, δηλαδή και οι αμερικανικές αλλά και οι τουρκικές. Όποιος θέλει να βοηθήσει τον μαρτυρικό συριακό λαό και την ηρωική πατριωτική του αντίσταση, που ο μεγαλύτερος εσωτερικός εχθρός της είναι η Αλ Νούσρα, πρέπει να καλεί να δοθεί από όλους τους αληθινούς φίλους της ειρήνης και της ανθρωπιάς πολιτική, οικονομική και κυρίως στρατιωτική βοήθεια σε αντιαεροπορικά όπλα στην ίδια την αντίσταση. Και πρέπει να απαιτεί αυτή η βοήθεια να δίνεται έτσι ώστε αυτές οι δυνάμεις της αντίστασης να έχουν την πολιτική τους αυτονομία απέναντι σε οποιονδήποτε ξένο παράγοντα θα θελήσει να τις ποδηγετήσει με την βοήθεια που θα τους παρέχει. Γιατί αυτές είναι οι δυνάμεις που το έφερε η ιστορία να είναι οι πρώτες που ύψωσαν το ανάστημά τους στον νεοχιτλερικό μέτωπο που πυρετώδικα ετοιμάζεται αύριο να επιτεθεί στην Ευρώπη. Σε αυτές και μόνο σε αυτές τις εσωτερικές δυνάμεις πρέπει να αναγνωριστεί η ηγεμονία στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του συριακού λαού.
Το έχουμε ξαναπεί: Το μέλλον των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων βρίσκεται στο μέλλον του Χαλεπιού, της Ανατολικής Γούτα και ίσως αύριο της Ιντλίμπ. Όσο αυτές οι πόλεις μαρτυρούν και ματώνουν κάτω από την μπότα της ξενικής κατοχής και των ντόπιων φίλων της το Παρίσι, το Λονδίνο, η Ρώμη, η Μαδρίτη, ακόμα και η δική μας ήδη ταλαιπωρημένη και υπάκουη στον Πούτιν Αθήνα έχουν να νοιώσουν πολύ πόνο και μάλιστα πολύ πιο μεγάλο από εκείνον που ζουν τα πρώτα θύματα αυτού του επαπειλούμενου παγκόσμιου πολέμου. Γιατί τα ρώσικα τα ασαντικά και ιρανικά εγκλήματα στη Συρία μετριάζονται από τους αυτουργούς τους επειδή υπάρχουν ακόμα εκεί τα βίντεο του διαδικτύου. Σε μια ενδεχόμενα κατεχόμενη από τους ρώσους νεοχιτλερικούς και τους ντόπιους φίλους τους Ευρώπη δεν θα υπάρχει ίντερνετ ή θα υπάρχει πολύ λίγο. Αυτό θα είναι η χαρά του κάθε σαδιστή πόσο μάλλον ενός σαδιστή με πυρηνικά.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΑ ΤΕΡΑΤΑ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ ΑΛΛΟΥ.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΩΡΑ
( *) Τι άλλο κάνει ο Τραμπ στην Ευρώπη από το να στέλνει συμμάχους των ΗΠΑ στο ρωσοκινεζικό άξονα με τη στάση του απέναντί της σχετικά με την κλιματική αλλαγή, με τον εμπορικό προστατευτισμό, ή σχετικά με το ΝΑΤΟ, με την ενθάρρυνση των φασιστών τύπου Λεπέν και Ορμπάν που είναι παντού ρωσόφιλοι. Επίσης τι άλλο κάνει στην Ασία με την προβοκατόρικη αναγνώριση της Ιερουσαλήμ η οποία σπρώχνει στο ρωσοκινεζικό αντιδυτικό άξονα όλο το μουσουλμανικό κόσμο, ή με την βοήθεια που δίνει στο PKK ενάντια στον Ερντογάν για να τον στείλει πιο βαθιά στην αγκαλιά της Ρωσίας, ή με την επίθεση του στο Ιράν του εθνοσοβινιστή Καμενεί που ευνοεί όσο κανέναν άλλο τη ρωσόδουλη αντιπολίτευση του Αχμαντινετζάντ, ή με την προβοκατόρικη όξυνση της κόντρας με τη Βόρεια Κορέα για να βοηθήσει την σημερινή κυβέρνηση της Νότιας Κορέας να πλησιάσει προς αυτήν οπότε και προς τους προστάτες της Κίνα και Ρωσία, ή με τον εναγκαλισμό του φιλορώσου και φιλοκινέζου φιλιππινέζου φασίστα Ντουτέρτε, ή με την υπονόμευση της εμπορικής Συμφωνίας του Ειρηνικού που κάνει την Κίνα οικονομικό ηγεμόνα στην περιοχή. Ακόμα τι άλλο κάνει στην Αφρική που την ποδοπατάτει με τις ρατσιστικές του προσβολές και τι κάνει στη Λατινική Αμερική, όπου προσβάλει το μεξικάνικο λαό και χτίζει φυλετικά και εμπορικά τείχη με τη μεγάλη αυτή χώρα, ενώ απειλώντας με μια στρατιωτική επέμβαση τη Βενεζουέλα, μετατρέπει σε φιλικές προς το Μαδούρο τις ενδιάμεσες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις και απομονώνει την αντιπολίτευση.
Ότι κάνει αυτό το αδίστακτο, αλαζονικό και διεφθαρμένο μέχρι το μεδούλι υποκείμενο στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ είναι μια πολύτιμη βοήθεια στο ρωσοκινεζικό μέτωπο του φασισμού και του πολέμου.