"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
για καμιά πολλά υποσχόμενη start up, πρόκειται απλά και μόνο για μια μικρή ατομική επιχείρηση, σαν αυτές τις χιλιάδες που υπάρχουν σε αυτή τη χώρα και που κλείνουν με αμείωτο ρυθμό τα χρόνια της κρίσης. Η αναφορά της έχει μια αξία γιατί αποτελεί ένα τυπικό παράδειγμα του πως το καθεστώς των σαμποταριστών σκοτώνει κάθε παραγωγική δραστηριότητα σε αυτή τη χώρα, γιατί αυτή αποτελεί εμπόδιο στα σχέδια του καθεστώτος για την εξάρτηση της χώρας από το ρωσοκινέζικο άξονα.
Η «Πυλιακή Γη» παρήγαγε παραδοσιακά προϊόντα, τα οποία είχε καταφέρει λόγω της ποιότητάς τους να τα εξάγει. Μάλιστα τον περασμένο Φεβρουάριο η ιδιοκτήτης της επιχείρησης κλήθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο προκειμένου να μιλήσει στην εκδήλωση «Brain Drain vs Brain Gain», παρουσιάζοντας το δικό της παράδειγμα. Όπως περιγράφει η ίδια: «η μάχη της με το «τέρας της γραφειοκρατίας» την ανάγκασε να προχωρήσει σε αυτό το βήμα, (Σημ. τα μαύρα δικά μας) κλείνοντας μία επιτυχημένη επιχείρηση. Σύμφωνα με την ιδιοκτήτρια «οι υπέρογκες εισφορές για την ασφάλιση, οι δυσανάλογοι φόροι, η δυσκολία για την έκδοση άδειας λειτουργίας και τα κάθε είδους δικαιολογητικά ήταν μόνο κάποια από τα εμπόδια που συνάντησε σε αυτά τα χρόνια... Μου ζήτησαν να αποδείξω ότι το νερό από τα βρασμένα πορτοκάλια δεν σκότωνε τα ψάρια… Βαρέθηκα να βλέπω τους «ημέτερους» να εξαντλούν τα κονδύλια των επιδοτήσεων και να μην μένει τίποτα για αυτούς που πραγματικά παράγουν»( http://m.lifo.gr/31-3).
Το έχουμε πει τόσες φορές και δεν σταματάμε να το επαναλαμβάνουμε ότι όσο τα τμήματα της ελληνικής αστικής τάξης που γίνονται θύματα παραγωγικού σαμποτάζ, λένε στο εξωτερικό ότι τους σκοτώνει «το τέρας της γραφειοκρατίας» δεν θα πάψουν να μένουν θύματα. Γιατί βέβαια δεν τους σκοτώνουν τα μικρομεσαία στελεχάκια των υπουργείων από τα οποία περνάνε για έγκριση οι κάθε λογής άδειες, αλλά οι αρμόδιοι υπουργοί, οι πρωθυπουργοί, οι κυβερνήσεις, οι ηγεσίες των κοινοβουλευτικών αντιπολιτεύσεων και γενικότερα ένα ολόκληρο πολιτικό καθεστώς που συντονισμένα και από διάφορες πλευρές σκοτώνει κάθε παραγωγική δύναμη της χώρας που δεν βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο του ρωσοκινέζικου κεφάλαιου και των δυτικών και ντόπιων συνεργατών του, ενώ πραγματοποιεί στο λεπτό κάθε επιθυμία των τελευταίων. Λίγο να κοίταγαν γύρω τους τα θύματα αυτά θα διαπίστωναν ότι η ίδια αυτή η γραφειοκρατία που δεν τους ενέκρινε ή τους καθυστερούσε επ άπειρον τα μικρά ή μεγάλα τους επενδυτικά σχέδια, με αστραπιαία ταχύτητα και με τον πιο ασύλληπτο παραμερισμό κάθε τυπικότητας αλλά και κάθε νομοθεσίας εγκρίνει με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα τα επενδυτικά σχέδια ή καλύτερα τη λεηλασία του ντόπιου τεχνικού και φυσικού πλούτου της χώρας από τα νέα ανατολικά αφεντικά και τους κομπραδόρους τους. Γιατί τα ίδια αυτά γλοιώδη ανθρωπάκια, αυτές οι κρατικο-υπαλληλικές βδέλλες που συνήθως παίρνουν μίζες από τον επενδυτή θύμα για να επιταχύνουν λίγο την έκδοση της κάθε άδειας ή αλλιώς για να δώσουν με το αζημίωτο λίγη ελπίδα στο θύμα αυτό, κάνουν τα πάντα δωρεάν και με υποκλίσεις όταν πέσει το τηλέφωνο από τον κατάλληλο πολιτικό προϊστάμενο, συνήθως κάποιο κυβερνητικό μεγαλοπαράσιτο, για να εξυπηρετηθούν τα νέα αφεντικά, οι Σαββίδηδες, οι Κάπταιν Φου της Κόσκο, οι τραμπουκοΜαρινάκηδες, οι Μπομπολαίοι, οι Κοκκάληδες, οι κνιτο-Γερμανοί κλπ, κλπ
Το αληθινά μεγάλο πρόβλημα με τα θύματα αυτά των νέων δοσιλόγων είναι ότι δεν έχουν κανέναν πολιτικό εκφραστή από την τάξη τους, (πέρα από κάποιους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού δημοσιολόγους) δεν έχουν δηλαδή ούτε ένα αστικό κόμμα ή μια κάπως ισχυρή κομματική φράξια που να λέει ότι δεν υπάρχει κανένα γραφειοκρατικό τέρας αλλά ένα άθροισμα από τερατώδεις πολιτικές συμμορίες που με πρόγραμμα και σύστημα σκοτώνουν αυτή τη χώρα υπηρετώντας πάνω απ όλα δύο συγκεκριμένες ξένες δυνάμεις και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Με υποτιθέμενο κόμμα της βιομηχανικής αστικής τάξης να είναι η ΝΔ του ρωσόδουλου Καραμανλή (στον οποίο ο φιλόδοξος Μητσοτάκης πουλήθηκε εθελοντικά για την εξουσία), η φράση «πολιτικό σαμποτάζ με πηγή του τη ρωσοκινέζικη συμμαχία» δεν πρόκειται να ακουστεί ποτέ. Άλλωστε η ΝΔ κατηγορεί τους κνίτες του ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν παραδώσανε στο φασιστικό, λαθρεμπορικό κινέζικο κράτος το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας τόσο γρήγορα και τόσο πρόθυμα όσο θα έπρεπε.
Παρακάτω παραθέτουμε ένα πολύ χτυπητό παράδειγμα υπερπρόθυμης γραφειοκρατίας εδώ