"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Μια τέτοια απεργία φάνηκε πως ξεκίνησε πριν λίγες μέρες κάτω από την ηγεσία του ΠΑΜΕ που ουσιαστικά απλά παρακολουθεί την υπερεκμετάλλευση στις προβλήτες 2 και 3, το οποίο δηλαδή ως χθες και επί 4 ολόκληρα χρόνια δεν έχει κάνει ουσιαστικά τίποτα για να αλλάξει τις χαμηλές αμοιβές, τις άθλιες συνθήκες δουλειάς, τις κλεμμένες υπερωρίες, το απλήρωτο διαρκές StandByκαι την πρακτικά ανύπαρκτη συνδικαλιστική δημοκρατία του κινέζικου γκέτο. Αυτή η συνδικαλιστική «επίβλεψη» του ΠΑΜΕ γίνεται μέσα από ένα σωματείο που λέγεται ΕΝΕΔΕΠ το οποίο συστάθηκε ύστερα από τη μία και μοναδική απεργία που έχει γίνει στις προβλήτες της Κόσκο εδώ και 4 χρόνια αποκλειστικά για τα ζητήματα των εργαζομένων στις προβλήτες 2 και 3 και όχι για τη συμμετοχή στις γραφειοκρατικές τελετές που λέγονται 24ωρες πρωτομαγιές και πανελλαδικές απεργίες.
Λέμε τώρα ότι η απεργία «φάνηκε πως ξεκίνησε» γιατί τρεις μέρες αφότου ξεκίνησε, και μάλιστα με πλήρη υποστήριξη και μαζική συμμετοχή από τους εργαζόμενους του γκέτο, διακόπηκε με πρόταση της ηγεσίας του, δηλαδή του ΠΑΜΕ, για να υπάρξει «ανασύνταξη και καλύτερη προετοιμασία» και ξανάρχισε πάλι στις 6 του Ιούνη για μια μέρα μόνο και μετά διακόπηκε ξανά μόνο και μόνο επειδή «η εργοδοσία αποδέχτηκε να ξεκινήσουν οι συζητήσεις για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης, ενώ εργοδοσία και συναρμόδια υπουργεία δεσμεύτηκαν επίσης για την αναγνώριση και ένταξη των λιμενεργατών στα ΒΑΕ, όπως αναφέρει ο Ριζοσπάστης (αναφέρεται στα υπουργεία Ναυτιλίας και Εργασίας, https://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=7/6/2018&pageNo=12). Δηλαδή μια απεργία που έπρεπε να έχει ξεκινήσει εδώ και 4 χρόνια και να έχει διάρκεια και βάθος έληξε μετά από 4 μέρες με διακοπές ύστερα από υποσχέσεις για να ξεκινήσει μία «διαπραγματευτική διαδικασία» που το πιο βασικό που προτάθηκε είναι τα βαριά και ανθυγιεινά, ένα αίτημα που αφορά την απόσυρση της εργατικής δύναμης που είναι η μόνη ζωή που αναγνωρίζει ο σοσιαλφασιστικός ρεβιζιονισμός στους εργάτες.
Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι αυτή η περίεργη εγκατάλειψη μιας απεργίας που μόλις άρχισε ενός υπερκαταπιεσμένου κλάδου αντιστοιχούσε σε κάποιες ειδικές δυσκολίες της απεργίας ή σε μεγάλες εξωτερικές πιέσεις όπως είναι οι δικαστικές αποφάσεις που βγάλανε παράνομη την αρχική τριήμερη απεργία. Όμως τόσες και τόσες απεργίες έχει πραγματοποιήσει το ΠΑΜΕ στο λιμάνι χωρίς να σταματάει ύστερα από δικαστικές αποφάσεις και μάλιστα απεργίες εβδομάδων και μηνών εργαζομένων με πλήρη συνδικαλιστικά δικαιώματα και ασύλληπτα ψηλούς για οποιονδήποτε άλλο εργάτη μισθούς. Επίσης είμαστε σε θέση να ξέρουμε ότι δεν υπήρχε κανένα ρεύμα διακοπής της απεργίας από τη βάση των εργατών, αντίθετα υπήρχε συσσωρευμένη οργή για την εργοδοσία και πλήρης υποστήριξη των βασικών αιτημάτων που είναι η αύξηση των μισθών, η πληρωμή υπερωριών, η έλλειψη ασφάλειας στη δουλειά ενώ δεν είχε προωθηθεί το πολύ βασικό αίτημα να καταργηθεί το υποχρεωτικό και ουσιαστικά απλήρωτο standby, δηλαδή το να είναι υποχρεωμένος ο εργαζόμενος όποτε τον φωνάξει η εταιρία, όπου και να βρίσκεται και ότι και να κάνει να τρέχει να δουλέψει. Επίσης δεν είχε προλάβει να τραβήξει η απεργία σε μάκρος ώστε να υπάρχουν άμεσες υλικές συνέπειες για τη ζωή των εργατών ενώ οι μέρες της απεργίας ήταν καλυμμένες από τη ΓΣΕΕ αρχικά και από το Εργατικό Κέντρο Πειραιά στη συνέχεια και δεν υπήρξε μια τρομοκρατία που να είναι κινέζικου τύπου, δηλαδή να συνοδεύεται από απολύσεις ή ανοιχτές απειλές απόλυσης των απεργών. Τέλος τα λίγα χτυπήματα που πρόλαβαν και δόθηκαν ήταν από το νεοδημοκρατικό κυρίως τύπο και από τους άφθονους μέσα στην αστική τάξη φίλους της Κίνας και του γκέτο της που μισούν τις απεργίες των ΔΕΚΟ και των κνιτών στο λιμάνι όχι σαν κυβερνητικά και γραφειοκρατικά αντιλαϊκά μικροπραξικοπήματα που συνήθως ήταν, αλλά σαν πραγματικές ταξικές απεργίες.
Στην πραγματικότητα είναι ακριβώς στη στάση της απέναντι στον Τύπο, κυρίως απέναντι στην τηλεόραση, δηλαδή στο επίπεδο της ενημέρωσης του λαού, που αποκαλύπτεται ότι κάτι πολύ σάπιο υπήρχε στη στάση του ψευτοΚΚΕ σε αυτήν την απεργία. Πρόκειται για το ότι η ηγεσία του σωματείου δεν κάλεσε ποτέ ΟΛΑ τα κανάλια και τις εφημερίδες να έρθουν στον χώρο της απεργίας και δεν έδωσε καμιά συνέντευξη τύπου για να κάνει γνωστό το γκέτο της ΚΟΣΚΟ στον ελληνικό λαό και να βρει μέσα ειδικά στον εργαζόμενο λαό τη μεγαλύτερη υποστήριξη που θα μπορούσε να βρει απεργία όχι για μέρες αλλά για βδομάδες ολόκληρες ώστε το γκέτο να τελειώσει μια και καλή. Έτσι, έχει αφήσει τα ΜΜΕ και τους φορείς που είναι φιλικοί στην ΚΟΣΚΟ να μιλάνε ενάντια στην απεργία για τα προβλήματα που δημιουργεί στη λειτουργία του λιμανιού, και βασικά κυρίως στην ΚΟΣΚΟ, και να μην μαθαίνει ο ελληνικός λαός το όργιο στις προβλήτες, κυρίως τις πολύ χαμηλές αμοιβές για την εξαντλητική και πολύ επικίνδυνη δουλειά που κάνουν, τις απλήρωτες υπερωρίες, την απόλυτη υποχρέωσή τους για μόνιμο απλήρωτο standby, την ανυπαρξία κανονικής ιατρικής βοήθειας σε περίπτωση εργατικού ατυχήματος, και την απειλή άμεσης απόλυσης για οποιαδήποτε ατομική διαμαρτυρία.
Ήδη εργάτες της ΚΟΣΚΟ που ήρθαμε σε επαφή έκφρασαν τη διαφωνία τους με την τακτική του σωματείου στο ζήτημα των καναλιών. Ούτε θα μπορούσαν να ισχυριστούν οι επικεφαλής της απεργίας ότι δεν είχαν στη διάθεση τους κανάλια να μιλήσουν αφού ο ΣΥΡΙΖΑ, έκφρασε ανοιχτά την υποστήριξή του στην απεργία, πράγμα που δεν θα μπορούσε να κάνει αν έκλεινε ταυτόχρονα σε αυτούς την κρατική τηλεόραση.
Αν συνδυάσουμε όλα αυτά τα στοιχεία δεν μπορούμε παρά να εκτιμάμε ότι και τώρα οι επικεφαλής της ΕΝΕΔΕΠ δεν θέλουν να αλλάξουν ουσιαστικά την κατάσταση στο γκέτο της ΚΟΣΚΟ και ότι ο βαθύτερος στόχος της τελευταίας τους κινητοποίησης δεν θα είναι διαφορετικής φύσης από εκείνον της απεργίας λίγων ωρών που έκανε το ΠΑΜΕ σε συνεργασία με τους χρυσαυγίτες το 2014 στις προβλήτες 2 και 3 (http://www.oakke.gr/sabotaz-crisis/%CF%83%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%B6-%E2%80%93-%CF%81%CF%89%CF%83%CE%BF%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CE%B6%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%B4%CF%85%CF%83%CE%B7/item/390-). Θυμίζουμε ότι εκείνη η πρόωρα σταματημένη απεργία ενώ δεν είχε κανένα κέρδος για τους εργάτες πέτυχε να πάρει η ΚΟΣΚΟ όλο τον ΟΛΠ! Όπως αποδείχτηκε λίγο αργότερα, το δευτεροβάθμιο σωματείο των περισσότερων εργαζομένων στον ΟΛΠ και στον ΟΛΘ (στο λιμάνι Θεσσαλονίκης), που λέγεται ΟΜΥΛΕ (και που δεν ελέγχεται ως και τα σήμερα από το ψευτοΚΚΕ), είχε προσφύγει στην ΕΕ κατά της επέκτασης της ΚΟΣΚΟ στο λιμάνι επειδή η ΚΟΣΚΟ στο μοναδικό τότε κομμάτι του λιμανιού του Πειραιά που έλεγχε, δηλαδή τις προβλήτες 2 και 3 δεν εφάρμοζε το συνδικαλιστικό δίκαιο της ΕΕ. Μόνο αν η ΚΟΣΚΟ αποδείκνυε στην ΕΕ με κάποιο τρόπο ότι η καταγγελία της ΟΜΥΛΕ δεν έστεκε θα μπορούσε να αγοράσει τον ΟΛΠ. Η απόδειξη ήρθε, ή μάλλον σκηνοθετήθηκε, σύντομα. Ήταν ακριβώς η ολιγόωρη απεργία μαϊμού του 2014 που έγινε από το ΠΑΜΕ μόνο και μόνο για να τηρηθούν τα προσχήματα χωρίς να αλλάξει τίποτα απολύτως για τους εργάτες στο κινέζικο κρατικό γκέτο. Το μόνο που άλλαξε ήταν ότι το ψευτοΚΚΕ σε ανταμοιβή των καλών υπηρεσιών του προς την ΚΟΣΚΟ έλεγξε αμέσως το σωματείο ΕΝΕΔΕΠ που στήθηκε τότε στις προβλήτες 2 και 3, και το οποίο αποφάσισε ξαφνικά φέτος να το ξανακινητοποιήσει για μια κάπως μεγαλύτερη απεργία, πέρα από τις δυο τρεις 24ωρες τελετουργικές.
Δεν μπορούμε λοιπόν καμιά εμπιστοσύνη να δώσουμε σε αυτούς τους αντεργάτες επικεφαλής του ΠΑΜΕ που κάνουν απεργίες μόνο όταν είναι να κλείσουν κάποιο εργοστάσιο που δεν ανήκει σε ανατολικά αφεντικά δηλαδή ντόπιους ή ρωσοκινέζους κρατικοολιγάρχες. Αντίθετα πρέπει να αναζητούμε τα συγκεκριμένα σχέδια τους ώστε να τους εμποδίζουμε να πουλήσουν για μια ακόμα φορά τα δίκαια και ώριμα αιτήματα που εκφράσανε οι εργάτες του κινέζικου ΣΕΜΠΟ και για τα οποία τους ακολούθησαν στη σύντομη απεργία. Για να μην ξαναπάθουν τα ίδια με το 2014 οι εργαζόμενοι οφείλουν να απαιτούν από την ηγεσία τους ένα πράγμα: δημοκρατικές τακτικές γενικές συνελεύσεις στις οποίες να γίνεται λεπτομερειακή ενημέρωση από την ηγεσία της ΕΝΕΔΕΠ για το τι διαμείβεται στις συζητήσεις με τα υπουργεία και, κυρίως με την εργοδοσία στις διαπραγματεύσεις που έχουν εξαγγελθεί για μετά τις 12 του Ιούνη.
Το ποιος είναι ο συγκεκριμένος στόχος αυτής της ηγεσίας με τη σύντομη διακοπτόμενη απεργία που καθοδήγησε θα το μάθουμε σίγουρα στο δρόμο, αλλά αξίζει από τώρα να κάνουμε κάποιες υποθέσεις. Προς το παρόν πρέπει να σκεφτόμαστε πως θα μπορούσε και αυτή τη φορά να χρησιμοποιηθεί προς όφελος της ΚΟΣΚΟ μια απεργία που κόβεται πρόωρα και δεν συνεχίζεται μέχρι να ικανοποιηθούν στοιχειωδώς κάποια από τα βασικά αιτήματα των απεργών.
Εδώ πρέπει να ξεκινήσουμε από το άμεσο και βασικό πρόβλημα της ΚΟΣΚΟ στο λιμάνι σε ότι αφορά την εκμετάλλευση των εργαζομένων της. Πιστεύουμε ότι αυτό το πρόβλημα είναι ότι αυτή τη στιγμή η ΚΟΣΚΟ έχει μόνο έναν εργατικό χώρο στον οποίο εφαρμόζει τους φασιστικούς εργασιακούς της όρους, δηλαδή τις προβλήτες 2 και 3. Αντίθετα σε όλο τον άλλο χώρο του λιμανιού και ειδικά στην συνορεύουσα με τις 2 και 3 προβλήτα 1, υπάρχουν ακόμα τα παλιά σωματεία που δουλεύουν με τους προηγούμενους όρους μιας ΔΕΚΟ, δηλαδή η πρωτοβάθμια Ένωση Μονίμων και Δοκίμων Λιμενεργατών, που θα τη λέμε για συντομία Ένωση και η μεγαλύτερη η δευτεροβάθμια ΟΜΥΛΕ. Η ΟΜΥΛΕ είναι αυτή που έκατσε στο μάτι των κινέζων κρατικομονοπωλιστών αφεντικών όλα τα προηγούμενα χρόνια και έμεινε όρθια ως το τέλος στην πάλη να μην τους δοθεί το λιμάνι. Τελικά πλήρωσε αυτήν την επιμονή με το να απομονωθεί από όλα τα κόμματα, πλην της ΟΑΚΚΕ, και να υπονομευτεί από το ψευτοΚΚΕ, ώστε οι κινητοποιήσεις της να απομαζικοποιηθούν και η ΚΟΣΚΟ να πάρει το λιμάνι. Παρόλα αυτά ο παλιός, δημοκρατικός στην κύρια πλευρά συνδικαλισμός της ΟΜΥΛΕ και της Ένωσης (που βρίσκεται από όσο γνωρίζουμε κάτω από την επιρροή των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ- ΛΑΕ) υπάρχουν ακόμα στο υπόλοιπο λιμάνι. Η Ένωση είχε στηρίξει την ΟΜΥΛΕ στις κινητοποιήσεις του 2016, αλλά την εγκατέλειψε σε μια κρίσιμη στιγμή (http://www.oakke.gr/2013-02-16-19-35-51/item/686-), ενώ τελευταία φαίνεται ότι την πλευρίζει το ΠΑΜΕ. Το σίγουρο είναι ότι δημοκρατικός και φασιστικός συνδικαλισμός δεν χωράνε για πολύ στον ίδιο χώρο δουλειάς και μάλιστα κάτω από το ίδιο φασιστικό αφεντικό.
Ιδιαίτερα θα πρέπει να εξόργισε την ΚΟΣΚΟ το γεγονός ότι υποχρεώθηκε να υπογράψει το Γενάρη του 2018 νέα Γενική Συλλογική σύμβαση εργασίας κάτω από επιμονή της ΟΜΥΛΕ. Σύμφωνα με την οποία όλοι οι εργαζόμενοι του ΟΛΠ θα παίρνουνε μισθούς που αρχίζουν από τα 1100 και φτάνουν τα 2700 Ευρώ το μήνα. Αυτοί οι μισθοί ήταν πιο κάτω από τους προηγούμενους του ΟΛΠ, αλλά ήταν σπουδαίοι για έναν ΟΛΠ που ανήκει στην ΚΟΣΚΟ με ένα νικημένο σωματείο που βρέθηκε ξαφνικά σε κατεχόμενο έδαφος. Το ΠΑΜΕ για να τσακίσει την ενοχλητική γι αυτό ηγεσία της ΟΜΥΛΕ την κατήγγειλε με πάθος για μεγάλο πούλημα. Το θράσος του σοσιαλφασισμού είναι ασύλληπτο. Γιατί την ίδια ώρα που έκανε αυτήν την καταγγελία το ΠΑΜΕ, το σωματείο του στην ΚΟΣΚΟ, η ΕΝΕΔΕΠ, επέτρεπε -χωρίς να κάνει όπως είπαμε κανέναν ουσιαστικό απεργιακό αγώνα- μισθούς 600 Ευρώ, και όλα τα άλλα αίσχη που περιγράψαμε. Αυτό είναι το βασικό εργασιακό καθεστώς της ΚΟΣΚΟ με την εξαίρεση των ειδικευμένων εργατών που δουλεύουν τους γερανούς και ζουν την ίδια κόλαση με τους προηγούμενους μόνο που παίρνουν 1100 Ευρώ. Επίσης υπάρχει και μια μειοψηφία υπαλλήλων που δουλεύουν σαν διοικητικό προσωπικό στα γραφεία και πληρώνονται με 1200 και πιο ξεκούραστη αλλά σε συνθήκες ψυχολογικής καταπίεσης δουλειά.
Από όλους τους εργαζόμενους της ΚΟΣΚΟ μόνο οι τελευταίοι ανήκουν επίσημα στην ίδια την ΚΟΣΚΟ. Όλοι οι άλλοι ανήκουν σε μια εταιρία την D-Portπου έχει αναλάβει από την ΚΟΣΚΟ την εξής και μόνη δουλειά: να αναθέτει σε διάφορους υπεργολάβους, μικρούς και μεγάλους να προσλαμβάνουν τους εργάτες. Η D-Portκαι οι εργολάβοι είναι απλά μεσάζοντες που αγοράζουν εργατικό δυναμικό για λογαριασμό της ΚΟΣΚΟ, το οποίο δυναμικό πληρώνεται κανονικά από την ΚΟΣΚΟ. Αυτό το σχήμα το διάλεξε η ΚΟΣΚΟ για να εμφανίζεται στα μάτια των εργατών των ΣΕΜΠΟ και πιο πολύ στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας ότι η ίδια είναι καλό αφεντικό αλλά φταίνε οι έλληνες εργολάβοι για την υπερεκμετάλλευση των εργατών. Μάλιστα η υποκρισία της ΚΟΣΚΟ έφτασε το 2014 στο σημείο να εμφανιστεί στην τότε απεργία των 6 ωρών σαν μεσολαβητής μεταξύ απεργών και εργολάβων! Το νεοσύστατο τότε σωματείο δέχτηκε εκείνη τη «μεσολάβηση» οπότε άφησε αυτήν την απάτη να πλανάται.
Όταν ρωτάει κανείς ως τώρα τα μέλη του ψευτοΚΚΕ και του ΠΑΜΕ γιατί επιτρέπουν τέτοια ανισότητα ανάμεσα στους εργαζόμενους της ΚΟΣΚΟ και στου ΟΛΠ απαντούν ότι δεν είναι ευθύνη τους γιατί η ΚΟΣΚΟ είναι ιδιωτική (στην πραγματικότητα είναι κρατική κινέζικη) ενώ ο ΟΛΠ έχει τις παλιές συμβάσεις των ΔΕΚΟ. Όμως από την ώρα που η ΚΟΣΚΟ πήρε όλο τον ΟΛΠ υπήρχαν και υπάρχουν δύο μόνο δρόμοι για το συνδικαλισμό του λιμανιού: είτε η ΚΟΣΚΟ με τη βοήθεια της ηγεσίας της ΕΝΕΔΕΠ θα απορροφήσει τα σωματεία του ΟΛΠ, δηλαδή την Ένωση και την ΟΜΥΛΕ, είτε οι τελευταίες και κυρίως η με καλύτερη σύμβαση ΟΜΥΛΕ θα επιβάλουν τελικά στο γκέτο της ΚΟΣΚΟ το δικό τους καλύτερο εργασιακό και συνδικαλιστικό καθεστώς.
Το δεύτερο είναι θανάσιμη απειλή για την ΚΟΣΚΟ, αλλά δεν έχουμε δει στην πράξη αυτή την κίνηση καθώς η ΟΜΥΛΕ είναι περιχαρακωμένη στο δικό της χώρο και δεν κινείται να ξεσηκώσει τους εργάτες της 2 και 3 υποθέτουμε κάτω από τις υποδείξεις του εντελώς πλέον συριζοποιημένου ΠΑΣΟΚ που μια αυτοδυναμική και σχετικά πιο δημοκρατική του τάση έλεγχε την ηγεσία της ΟΜΥΛΕ. Έτσι βλέπουμε αντίθετα τώρα το ΠΑΜΕ στην ΕΝΕΔΕΠ, εκμεταλλευόμενο αυτό το κενό να παίρνει δήθεν αγωνιστικές πρωτοβουλίες για να υπερκεράσει αρχικά την Ένωση και μετά την ΟΜΥΛΕ, να συσπειρώσει ψηφοφορικά τους όλο και περισσότερους εργαζόμενους του κινέζικου ΣΕΜΠΟ και μετά να αλώσει με διάφορες μανούβρες και τη δύναμη της κυβέρνησης την Ένωση και την ΟΜΥΛΕ. Είδαμε ήδη πόσο άμεσα υποστήριξε ο ΣΥΡΙΖΑ την απεργία και πόσο εύκολα τους αγκάλιασαν και τους έδωσαν δύο αρμόδιοι υπουργοί της το άλλοθι της νίκης για να σταματήσουν την απεργία. Αν το ψευτοΚΚΕ καταφέρει να ελέγξει όλο το συνδικαλισμό στον ΟΛΠ δεν θα χρειάζεται πια να παριστάνει τον αγωνιστή, παρά μόνο για τους αναγνώστες του Ριζοσπάστη στην επαρχία, και το συνδικαλιστικό θανατικό θα πέσει πια όχι μόνο στο κινέζικο ΣΕΜΠΟ αλλά σε όλο το λιμάνι.
Είναι πολύ ενισχυτική γι αυτήν την ανάλυση η παρατήρηση ότι τις πρώτες 24ωρες, έστω αυτές τις τελετουργικές του ΠΑΜΕ, τις λίγες καταγγελτικές αναφορές στην ΚΟΣΚΟ καθώς και κάποια δημαγωγική μικροδραστηριοποποίηση στο ΣΕΜΠΟ 2 και 3 η ΕΝΕΔΕΠ τα ξεκίνησε στο δεύτερο μισό του 2016, δηλαδή μόλις η ΚΟΣΚΟ πήρε τον ΟΛΠ, οπότε ενσωμάτωσε την Ένωση και την ΟΜΥΛΕ.
Είναι επίσης χαρακτηριστικό των προθέσεών της το ότι η ΕΝΕΔΕΠ δεν ζήτησε ποτέ πριν την απεργία, ούτε και στη διάρκειά της ανοιχτά εξίσωση των συνθηκών της 2 και 3 με αυτές του υπόλοιπου ΟΛΠ σαν βασικό σύνθημα, και σε αυτή την κατεύθυνση έμεινε μακριά από τις κινητοποιήσεις του 2016 κατά της παραχώρησης του ΟΛΠ στην ΚΟΣΚΟ. Αυτό το πέτυχε το ΠΑΜΕ τώρα βγαίνοντας από τα αριστερά στην ΟΜΥΛΕ δηλαδή με πρόσχημα ότι ζητάει ακόμα καλύτερη σύμβαση. Τέτοια υποκριτική ήταν η στάση του ψευτοΚΚΕ με την ΚΟΣΚΟ στη Ναυπηγοεπισκευαστική του Περάματος όταν τραμπούκιζε στον ΕΡΓΑΣ της ΟΑΚΚΕ καταγγέλλοντας τον ότι ήταν με την εργοδοσία επειδή ο ΕΡΓΑΣ φώναζε εδώ και 10 χρόνια ότι θα πάρει η Κίνα τη Ζώνη και θα την υποδουλώσει.
Πάντως όσο θα εντείνεται η ταξική αντίθεση στον ΟΛΠ είναι πολύ πιθανό ότι η ΚΟΣΚΟ έχοντας εξασφαλίσει επί τόσα χρόνια τη δουλικότητα του ΠΑΜΕ στις προβλήτες 2 και 3, θα κάνει μερικές πολύ μικρές τακτικές υποχωρήσεις σε αυτό δίνοντας κάτι ψίχουλα στους εργάτες για να εμφανιστεί το ψευτοΚΚΕ στα μάτια τους σαν συνεπής υπερασπιστής τους.
Τελικά όποια και αν είναι τα σχέδια της εργοδοσίας και των συμμάχων της, ένα είναι σίγουρο: οι λιμενεργάτες της ΚΟΣΚΟ πρέπει να διεκδικήσουν σε αυτή τη σύντομη περίοδο που έρχεται τα πραγματικά στοιχειώδη δικαιώματα που έχουν χάσει τόσα χρόνια. Να αξιοποιήσουν δηλαδή τώρα τους βρώμικους ελιγμούς και τις προσποιήσεις των ψεύτικων προστατών τους καθώς και τη μικρή, εντελώς προσωρινή ανοχή που έχουν από το μεγάλο φασιστικό αφεντικό τους για να κερδίσουν κάποιες ανάσες και κάποιες ταξικές θέσεις. Τώρα δηλαδή υπάρχει μια ευκαιρία για μια πραγματική απεργία, μια ευκαιρία για πραγματικά δημοκρατικές συνελεύσεις. Τώρα μπορούν να αιφνιδιαστούν αυτοί που συνηθίζουν να αιφνιδιάζουν τους εργάτες με τις ξαφνικές «ταξικές επελάσεις τους» και μετά με τις ακόμα μεγαλύτερες ξαφνικές ταξικές προδοσίες τους.