"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Αυτή η άποψη δεν είναι καθόλου σωστή. Απλά εδώ γίνεται σύγχυση ανάμεσα στο ποια είναι η πιο δεξιά πρόταση βάπτισης της γειτονικής χώρας και στο ποια είναι η πιο δεξιά συγκεκριμένη και πρακτική πολιτική απέναντι σε αυτή τη χώρα, δηλαδή η πολιτική που παράγει αποτελέσματα.
Έτσι αν είναι να κρίνουμε αφηρημένα, έξω από τις συγκεκριμένες πολιτικές συνθήκες, τις προτάσεις που κάνουν οι ξένοι νονοί της γειτονικής χώρας για την ονοματοδοσία της, οι πιο αντιδραστικές προτάσεις είναι αυτές που δεν περιέχουν καθόλου το όνομα Μακεδονία ενώ οι λιγότερο αντιδραστικές είναι αυτές που το περιέχουν. Γι αυτό και σε γενικές γραμμές οι απλοί άνθρωποι του λαού που δεν καταλαβαίνουν πολλά από τα συγκεκριμένα πολιτικά διακυβεύματα στο μακεδονικό και υποστηρίζουν την ονοματοδοσία με το συνθετικό Μακεδονία βρίσκονται κατά κανόνα πιο αριστερά στις αντιλήψεις τους από αυτούς που δεν υποστηρίζουν αυτήν την ονοματοδοσία.
Όμως από την άποψη της συγκεκριμένης πρακτικής πολιτικής, δηλαδή από την άποψη του ποια στάση είναι αυτή που προκαλεί τη μεγαλύτερη βία, τη μεγαλύτερη αδικία, το μεγαλύτερο πρακτικό βιασμό της γειτονικής χώρας, αλλά και τη μεγαλύτερη εσωτερική διάσπαση της και, ακόμα χειρότερα, τη μεγαλύτερη απόσπαση της από τον χώρο των ευρωπαϊκών δημοκρατιών και την πορεία της προς το νεοναζιστικό στρατόπεδο Ρωσίας-Κίνας, οπότε και προς τον εκφασισμό και την εθνική της υποτέλεια, τότε δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η στάση Τσίπρα είναι η πιο δεξιά και η πιο καταστροφική.
Αλλά για να μείνουμε περισσότερο στο μακεδονικό κράτος που ουσιαστικά και κύρια βάλλεται με αυτή τη συμφωνία. Ακόμα και οι ευρωπαϊκές χώρες, που κάτω από την απειλή της αποχώρησης Ελλάδας από την ΕΕ λόγω ονόματος, δηλαδή την απειλή της διάσπασης της ΕΕ, αποκαλούσαν τη χώρα με το προσωρινό βαφτιστικό όνομα Φύρομ, σε όλες τους τις τρέχουσες αναφορές στον τύπο τους και στη διπλωματία την αποκαλούσαν σκέτη Μακεδονία. Ένας από τους λόγους γι αυτό ήταν ότι το ΦΥΡΟΜ (Αγγλικά FYROM, που σημαίνει Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας) είχε καταντήσει ένα εντελώς απογυμνωμένο από τη σημασία του συνθηματικό όνομα, που επιπλέον στην ουσία του σήμαινε ότι το συγκεκριμένο κράτος ήταν κάποτε τμήμα της Γιουγκοσλαβίας. Δηλαδή η λέξη «Πρώην» δεν πήγαινε σαν προσδιορισμός στο «Δημοκρατία της Μακεδονίας» αλλά στο «Γιουγκοσλαβική», και σήμαινε κάτι πραγματικό δηλαδή ότι το συγκεκριμένο αναμφισβήτητα υπαρκτό κράτος, δηλαδή η Δημοκρατία της Μακεδονίας απλά δεν ήταν πλέον τμήμα της ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας. Βέβαια και αυτή ήταν μια υποχώρηση του γειτονικού λαού απέναντι στη Δύση (στην ουσία χωρίς να το καταλαβαίνουν ήταν μια υποχώρηση απέναντι στη Ρωσία που από το παρασκήνιο φανάτιζε τους έλληνες εθνοσοβινιστές), όμως αυτή η υποχώρηση δεν τους υποχρέωνε να αλλάξουν το κρατικό τους όνομα στις διεθνείς τους σχέσεις και στα επίσημα κρατικά τους έγγραφα και ακόμα λιγότερο να αλλάξουν το αντιναζιστικής προέλευσης σύνταγμα και τα σχολικά εγχειρίδια της γειτονικής χώρας. Αυτό είναι το περίφημο erga omnesγια το οποίο τόσο καμαρώνουν οι σοσιαλφασίστες Τσίπρας και Κοτζιάς.
Το πιο βασικό όμως είναι ότι τώρα το Βόρεια Μακεδονία θα λέγεται και θα επιβάλλεται παντού και με ζήλο από όλους αυτούς τους δυτικούς ιμπεριαλιστές που θέλουν να δώσουν το νόμπελ ειρήνης στον μικρό έλληνα απατεώνα και εκβιαστή ενός μικρού λαού, επειδή με πρώτους τους αμερικανούς νομίζουν ότι αυτός ο διπρόσωπος διακηρυγμένα εκλεκτός του Πούτιν, τα κάνει όλα αυτά για να βάλει στο ΝΑΤΟ τη Δημ. της Μακεδονίας ή ότι θέλει να τη βάλει στην ΕΕ σαν ευρωπαϊκή χώρα. Δεν πιστεύουμε ότι θα τη βάλει ποτέ στο ΝΑΤΟ και γι αυτό ήδη έχει φτιάξει ένα λυσσασμένο πολιτικό συσχετισμό στην Αθήνα με πρωτεργάτη το στρατηγικά πιο ρώσικο και ταυτόχρονα πιο οργανωτικά μαζικό κόμμα το ψευτοΚΚΕ, ενώ δίπλα του ενάντια στην ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ θα είναι και η υποτιθέμενη φιλοδυτική ΝΔ. Όσο για την ΕΕ, αν ποτέ επιτραπεί να μπει η Δημοκρατία της Μακεδονίας, θα μπει μόνο ως ρώσικη αποικία με τις γνωστές αλά - ελληνικά μεθόδους (πχ παραχώρηση στους ρωσοκινέζους των πιο βασικών υποδομών και δικτύων της καθώς και πολιτικές και οικονομικές εκκαθαρίσεις των φιλοευρωπαίων αστών).
Ακόμα και αν το Βόρεια Μακεδονία δεν θα επιβληθεί παντού και αμέσως μετά τις Πρέσπες και θα μένει εδώ και εκεί το σκέτο Μακεδονία, στις διεθνείς χρήσεις θα είναι η πρώτη φορά που η χώρα θα έχει δεχτεί μια οριστική και σαφή ονομασία που δεν είναι δικιά της και μάλιστα με τόση εξωτερική πίεση ώστε να διασπαστεί εσωτερικά. Δηλαδή το Βόρεια Μακεδονία είναι ένας βιασμός με συγκατάθεση του θύματος, για την ακρίβεια είναι με συγκατάθεση της μισής χώρας, δηλαδή ένας βιασμός που οδηγεί σε μια σχιζοφρενική κατάσταση το θύμα, σε ένα παρατεταμένο βασανιστήριο και σε μια μακρόσυρτη ταλάντευση.
Γιατί το πιο βασικό με το ΦΥΡΟΜ είναι ότι αυτό δεν διασπούσε τον λαό της χώρας, ούτε δυνάμωνε τις φασιστικές εθνικιστικές τάσεις μέσα της, όπως συμβαίνει τώρα. Ο ένας λόγος γι αυτό είναι ότι η προσωρινή ονομασία επιβλήθηκε τότε μόνο από τα έξω και κυρίως από τον οικονομικό αποκλεισμό του Α. Παπανδρέου και την απειλή διαμελισμού από τον αλβανικό επεκτατισμό, ενώ τώρα ήρθε μαζί με την πολιτική βία που έφερε τον Ζάεφ στη εξουσία, εννοούμε μέσα από τα συνηθισμένα για τους σοσιαλφασίστες αμφίβολα και αστυνομικού τύπου σκάνδαλα και τις αντίστοιχες διώξεις των ηγετών του όντως εθνικιστικού αλλά ως πρόσφατα φιλοδυτικού VMRO. Ο άλλος λόγος είναι ότι τη βία του Ζάεφ και στο ζήτημα του ονόματος και στην υπόθαλψη του αλβανικού σοβινισμού και στις πολιτικές διώξεις της σημερινής αντιπολίτευσης την έχει πια ενεργητικά ενισχύσει ο δυτικός ιμπεριαλισμός κάτω από την πολιτική ηγεσία των ρωσόφιλων (Μέρκελ, Γιουνκέρ, Μογκερίνι κλπ στην ΕΕ) και τις προεδρίες Ομπάμα και Τραμπ στο ΝΑΤΟ.
Έτσι το νέο βαφτιστικό -που υιοθετείται σαν τελικό όνομα της περικυκλωμένης χώρας- εμφανίζεται σαν καθαρή βία της Δύσης πράγμα που επιτρέπει στους ρωσόφιλους και τους σοβινοφασίστες της Δημ. της Μακεδονίας να καλέσουν το διασπασμένο λαό ουσιαστικά σε εξέγερση ενάντια στη Δύση και στους ευρωπαίους φίλους της στο εσωτερικό της χώρας, που είναι στη βάση τους δημοκρατικοί και αντιεθνικιστές και τώρα λερώνονται σαν εθνικοί μειοδότες και ταυτόχρονα σαν πολιτικοί πραξικοπηματίες.
Εννοείται ότι όλα αυτά είναι διπλωματικός θρίαμβος για τη Ρωσία που εκτός από το ότι έχει αναγνωρίσει τη χώρα με το όνομά της δεν χάνει την ευκαιρία να την αποκαλεί Μακεδονία σκέτη, πράγμα που κρύβουν οι έλληνες δημοσιογράφοι όταν μεταφέρουν τις ρώσικες διεθνείς δηλώσεις στο ελληνικό κοινό (δες σχετικό άρθρο της ΝΑ, http://www.oakke.gr/esoteriki-politiki/item/907-). Ταυτόχρονα ο Πούτιν στέλνει στη Δημοκρατία της Μακεδονίας τον αγαπημένο του ανοιχτό κήρυκα του ρώσικου νεοχιτλερισμού, τον Αλεξάντερ Ντούγκιν για να ξεκινήσει εκεί έναν αντιδυτικό πολιτικό εμφύλιο, που απ ότι φαίνεται εξέχον στέλεχός του είναι ο πρόεδρος της χώρας Ιβανόφ του VMRO. Μετά τη συμφωνία των Πρεσπών όποια τάση μέσα στο VMRO αντιστεκόταν στο ρώσικο ρεύμα θα συνεχίσει να το κάνει με πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες. Μάλιστα τα δυτικά μονοπωλιακά παχύδερμα, όλο και πιο κατευναστικά απέναντι στη Ρωσία, έχουν φροντίσει να στείλουν την Τουρκία, τον τελευταίο ισχυρό βαλκανικό παράγοντα που υποστήριζε το όνομα και την εδαφική συνοχή της Δημοκρατίας, όλο και πιο κοντά στην αγκαλιά-μέγγενη του Πούτιν. Εκτιμάμε ότι όσο ο χρόνος θα περνάει η ΕΕ θα χρεώνεται τις εσωτερικές πολιτικές εκκαθαρίσεις καθώς και τις οικονομικές συνέπειες των επεμβατικών οικονομικών πολιτικών ένταξης, ενώ το ΝΑΤΟ θα γίνει ένας χωροφύλακας της Ελλάδας για να ελέγχεται η πλήρης συμμόρφωση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας στους όρους του βιασμού. Αν έτσι εξελιχθούν τα πράγματα τόσο οι δυτικόφιλοι θα απομονώνονται πολιτικά και το ρώσικο ρεύμα θα δυναμώνει μαζί με το μακεδονικό σοβινοφασισμό που την κτηνωδία του απέναντι στους μακεδόνες δημοκράτες ήδη τον έχει δείξει ματώνοντας με εισβολή τραμπούκων τη μακεδονική Βουλή τη χρονιά που μας πέρασε.
Παρόλο που για να κρίνουμε το θετικό ή αρνητικό χαρακτήρα της συμφωνίας των Πρεσπών πρέπει να εξετάσουμε πάνω απ όλα την επίπτωση της στη χώρα θύμα των ξένων επεμβάσεων, δεν θα έπρεπε να αφήσουμε αναπάντητο το βασικό επιχείρημα εκείνων από τους έλληνες δημοκράτες που πήραν θέση υπέρ της συμφωνίας. Πρόκειται για το ότι σε μια χώρα πνιγμένη στο σοβινοφασισμό και στα ψεύτικα παράσημα που επιδεικνύει διεθνώς η κατά φαντασία πολιτιστικά ανώτερη άρχουσα τάξη του, το να σηκωθεί μια κυβέρνηση, οσοδήποτε άθλια και να δώσει ένα πλήγμα σε αυτά τα παράσημα και στο σοβινοφασισμό, ιδιαίτερα με την αποδοχή του ονόματος μακεδονικός, μακεδόνας για τη γλώσσα και την ταυτότητα του λαού. (Η ταυτότητα είναι ένας επίτηδες ασαφής όρος για να μην σημαίνει εθνότητα χωρίς να αποκλείει και κάτι τέτοιο, δηλαδή είναι άλλο ένα γόνιμο έδαφος για μελλοντικούς εκβιασμούς και συγκρούσεις).
Το κακό όμως είναι ότι δεν θα υπάρξει κάποιο ουσιαστικό πλήγμα στην εθνοσοβινιστική αρρώστια με τη νέα ονοματοδοσία. Εκτιμάμε μάλιστα ότι η αρρώστια θα χειροτερέψει, γιατί θα δυναμώσει το σοβινοφασιστικό ρεύμα καθώς στην κατηγορία ότι η Ευρώπη με τα μνημόνιά της έφερε την πείνα θα προστεθεί και το ακόμα μεγαλύτερο και ακόμα πιο φανταστικό έγκλημα της εθνικής ταπείνωσης του έθνους από την ΕΕ και γενικότερα από τη Δύση. Για πρώτη φορά δηλαδή στην πολύχρονη κρίση του μακεδονικού θα παρουσιαστεί στον καταπτοημένο λαό μας σαν γενικός συνολικός του εχθρός η Δύση, κυρίως η Γερμανία, μετά η τάχα γερμανική Ευρώπη και πάνω απ όλους οι φίλοι της Ευρώπης στην Ελλάδα. Εννοείται ότι ποτέ όσο τώρα η Ρωσία δεν θα του γίνει πιο δημοφιλής και δεν θα του φανούν πιο πατριώτες οι ναζήδες, οι σοσιαλφασίστες πράκτορες της ηγεσίας του ψευτοΚΚΕ καθώς και η υπό όλο και πιο απομονωμένη από τη Δύση λόγω του μακεδονικού και όλο και πιο ρωσόφιλη και κινεζόφιλη ΝΔ.
Αυτή η χειροτέρευση της κατάστασης που τη διαπιστώνουμε ιδιαίτερα στην κοινή γνώμη τις τελευταίες μέρες οφείλεται αποκλειστικά στο γεγονός ότι οι προωθητές του νέου ονόματος δηλαδή η κυβέρνηση Τσίπρα και ο συριζαίος Θεοδωράκης δεν δώσανε κανένα χτύπημα στο σοβινοφασισμό, γιατί δεν υποστήριξαν έστω και λίγο στην ουσία του το συνθετικό Μακεδονία, δηλαδή δεν προσπάθησαν ούτε για μια στιγμή να πείσουν το λαό για το πόσο δίκαιο είναι να υπάρχει το όνομα Μακεδονία στο όνομα της γειτονικής χώρας έστω σαν συνθετικό ή ακόμα περισσότερο πόσο θα έπρεπε οι μακεδόνες να λέγονται μακεδόνες και η γλώσσα τους μακεδονική. Αντίθετα όλη τους η επιχειρηματολογία ξετυλίχθηκε γύρω από το πόσο αναγκασμένοι ήταν να δεχτούν το κακό αυτό συνθετικό γιατί αν δε το έκαναν τότε θα έμενε σκέτο το Μακεδονία. Μάλιστα ακόμα χειρότερα προσπάθησαν να αποδείξουν ότι αυτό το κακό συνθετικό τους το επέβαλαν οι προηγούμενες νεοδημοκρατικές κυβερνήσεις που ήταν φιλο-ευρωπαϊκές, ιδιαίτερα η Μπακογιάννη, ενώ βρήκαν χαρτιά ενοχής και έφτασαν ακόμα και στον Καραμανλή τον θείο, ακόμα και στον Αβέρωφ που επίσης επέτρεψαν να αναφέρεται εδώ και εκεί σε επίσημα κρατικά έγγραφα η προδοτική λέξη Μακεδόνας, μακεδονικός κλπ. Εννοείται ότι οι άθλιοι δεν ανέφεραν ποτέ ότι την «αμαρτωλή» λέξη την χρησιμοποιούσαν και οι κατ εξοχήν μακεδονομάχοι ήρωες του ελληνικού εθνικισμού σαν τον Ελ Βενιζέλο και τον ίδιο τον Παύλο Μελά, γιατί αν το έκαναν θα κλόνιζαν στην ουσία της τη μαύρη εκστρατεία για το όνομα που ξεκίνησε ο πράκτορας της Ρωσίας, ίνδαλμα του Τσίπρα, Α. Παπανδρέου.
Με λίγα λόγια η κυβέρνηση των νέων νονών της Δημοκρατίας της Μακεδονίας όχι μόνο δεν αντικρούει τα επιχειρήματα των σοβινοφασιστών αλλά ενισχύει τη λογική τους, συμφωνώντας μαζί τους στο βασικό, ότι δηλαδή καλό θα ήταν η γειτονική χώρα να μην έχει πουθενά στο όνομά της τον όρο Μακεδονία. Απλά διαφωνεί μαζί τους και τους κατηγορεί ότι δεν είναι τόσο μάστορες στην τακτική και τόσο ευλύγιστοι όσο η ίδια, ώστε να μπορέσουν με αυτόν τον τρόπο να αλλάξουν έστω και λίγο το όνομα αυτής της χώρας κόντρα στις διαθέσεις του λαού της. Με λίγα λόγια τους κατηγορεί για αποτυχημένους δογματικούς πατριώτες και όχι για γνήσιους πατριώτες όπως υποτίθεται είναι η ίδια. Μάλιστα τους κατηγορεί ότι δεν έχουν τόσο ηγεμονικές φιλοδοξίες για την Ελλάδα στα Βαλκάνια και την Ευρώπη, και ότι δεν μπορούν τόσο καλά να διασπούν τη γειτονική χώρα και να απομονώνουν από την Ευρώπη τους πατριώτες της. Στην πραγματικότητα τους κατηγορεί ότι δεν είναι τόσο έξυπνα και αποτελεσματικά καθάρματα όσο είναι η ίδια. Στο μακεδονικό, όπως και στο προσφυγικό, όπως και στο ζήτημα της υιοθεσίας των ομοφυλόφιλων οι επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριφέρονται σαν συνειδητοί προβοκάτορες καθώς μοιράζουν δηλητηριασμένα δώρα σε αυτούς που υποτίθεται ότι προστατεύουν. Γιατί δεν τους υπερασπίζουν στην ουσία, δεν ξεριζώνουν τις προκαταλήψεις των μαζών, δεν αφήνουν να ωριμάζουν οι συνειδήσεις των τελευταίων μέσα από ειδικά μεταβατικά μέτρα, αλλά τους αφήνουν έκθετους στα χέρια του φασισμού που εύκολα ξεσηκώνει τις ιδεολογικά αλλά και πρακτικά ανοχύρωτες μάζες.
Ωστόσο πέρα από αυτή τη στάση υπάρχει ένα καίριο σημείο στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κρύψει τη σοβινοφασιστική μπόχα που αποπνέει η συμφωνία των Πρεσπών. Είναι το ζοφερότερο περιβάλλον εσωτερικής απομόνωσης και τους ευνοϊκότερους όρους για άσκηση πολιτικοκοινωνικής καταπίεσης στα μέλη της μακεδονικής εθνικής μειονότητας στην Ελλάδα, που ούτε λίγο ούτε πολύ εξαφανίζεται μέσα από τη συμφωνία των Πρεσπών, δηλαδή εξαφανίζεται η μειονότητα που ζει δίπλα στις Πρέσπες. Με αυτόν τον τρόπο αποκτάει διεθνή έγκριση όλη η μακρόχρονη εγκληματική πολιτική εθνοκάθαρσης των μακεδόνων πολιτικών προσφύγων που δεν απαρνήθηκαν την εθνική τους συνείδηση και που γι αυτό το λόγο συνεχίζεται η απαγόρευσή τους να επιστρέψουν στη χώρα που γεννήθηκαν.
Πραγματικά είναι ακριβώς όπως το περηφανεύεται στους σοβινοφασίστες η κυβέρνηση: Δίχως αυτή τη συμφωνία η Δημοκρατία της Μακεδονίας θα συνέχιζε να λέγεται Δημοκρατία της Μακεδονίας από τη συντριπτική πλειοψηφία των λαών της γης, ενώ και οι εθνικά μακεδόνες της Ελλάδας θα έβρισκαν τη μεγαλύτερη δυνατή διεθνή συμπάθεια για τον κατατρεγμό τους γιατί το κράτος που δεν τους αναγνώριζε την ύπαρξη, δεν αναγνώριζε μαζί με αυτούς και ένα ολόκληρο έθνος. Τώρα φαίνεται σαν να αναγνωρίζει το έθνος και το έθνος σε αντάλλαγμα παρουσιάζεται σαν να αρνείται ότι υπάρχει η πιο καταπιεσμένη εθνική μειονότητα του σε άλλη χώρα.
Πραγματικά δεν υπάρχει τίποτα πιο αποκρουστικό από το Τέρας των Πρεσπών.