Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

 

Πριν έ­να πε­ρί­που χρό­νο η Ρω­σί­α “φεύ­γο­ντας” α­πό το δια­γω­νι­σμό των ΔΕ­ΠΑ-ΔΕ­ΣΦΑ και α­φή­νο­ντας τη Socar του Α­ζερ­μπα­ϊ­τζάν να α­πο­κτή­σει το 66% της ΔΕ­ΣΦΑ, κα­τά­φε­ρε

Το πρόβλημα της εξόφλησης τραπεζικών δανείων πολλών δις ευρώ από ιδιώτες και επιχειρήσεις είναι ένα τεράστιο πρόβλημα το οποίο δημιουργήθηκε εξαιτίας της κρίσης στην οποία οδήγησε τη χώρα το ρωσόδουλο μπλοκ εξουσίας. Το σαμποτάζ που γίνεται για δεκαετίες στην παραγωγή όχι μόνο απέτρεψε νέες επενδύσεις και το σχηματισμό νέου πάγιου κεφαλαίου, αλλά, όπως έχουμε δείξει σε προηγούμενα φύλλα της Νέας Ανατολής, έχει σε μεγάλο βαθμό καταστρέψει και συνεχίζει να καταστρέφει και το υπάρχον πάγιο κεφάλαιο αφού πια δεν πραγματοποιείται σε μεγάλο ποσοστό η ανανέωσή του.

Ανοιχτά εναντίον της παράδοσής τους όλη η αντιπολίτευση ενώ η κυβέρνηση κάνει τα πάντα για να την καθυστερήσει ή ακόμα και να τη ματαιώσει

Στις αρχές Μάη ο Λαφαζάνης ίδρυσε το κόμμα «Δημοκρατικό Κίνημα Εθνικής Απελευθέρωσης» (ΔΗ.ΚΕ.Α). Η πρώτη επίσημη παρουσίαση του κόμματος του Λαφαζάνη έγινε με μία αφίσα που δήλωνε και το λόγο της ίδρυσης του, που δεν είναι άλλος από τη συγκρότηση του πρώτου ανοιχτά φιλοπουτινικού κόμματος στη χώρα. 

  Ο Λα­φα­ζά­νης κα­τά την πα­ρα­λα­βή του υ­πουρ­γεί­ου του ή­ταν σαφής: “τέρ­μα με την Κυ­βέρ­νη­σή μας η τρό­ι­κα και τα μνη­μό­νια και ε­δώ ό­σοι ε­φαρ­μο­στικοί  νό­μοι υ­πάρ­χουν στο Υ­πουρ­γεί­ο. Στα­δια­κά βε­βαί­ως, αλ­λά πο­λύ σύ­ντο­μα, ένας, έ­νας θα α­κυ­ρω­θούν”  (http://www.ypeka.gr/). 

Στην παρουσίαση του νέου βιβλίου της Νάντιας Βαλαβάνη, στελέχους κατά σειρά του ψευτοΚΚΕ – ΚΝΕ, του ΝΑΡ, του ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα της ΛΑΕ «Τρίτο Μνημόνιο: η ανατροπή μιας ανατροπής», στις 13 του Δεκέμβρη, μαζεύτηκε όλος ο καλός ο κόσμος του «αντιμνημονιακού κινήματος» που δεν ακολούθησε (ανοιχτά τουλάχιστον) τον Τσίπρα μετά το καλοκαίρι του 2015.

 

Πο­λύς κό­σμος με προ­ο­δευ­τι­κές α­νη­συ­χί­ες α­να­ρω­τιέ­ται και προ­βλημα­τί­ζε­ται για το ε­ξής : για­τί ε­νώ η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ­ΝΕΛ συ­νε­χί­ζει με με­γαλύ­τε­ρη έ­ντα­ση την ε­φαρ­μο­γή μέ­τρων πεί­νας και οι­κο­νο­μι­κής α­σφυ­ξί­ας σε σχέ­ση με τις προ­η­γού­με­νες κυ­βερ­νή­σεις των κλασ­σι­κών α­στι­κών κομ­μά­των, η λα­ϊ­κή α­ντί­δρα­ση εί­ναι σε κε­ντρι­κό, αλ­λά εν πολ­λοίς και σε το­πι­κό ε­πί­πε­δο, α­πό υ­πο­τυ­πώ­δης ως α­νύ­παρ­κτη;