Ο Τραμπ είχε αρχίσει να προετοιμάζει τη διεθνή κοινή γνώμη για το συγκεκριμένο ζήτημα, κάνοντας ήδη από την προεκλογική περίοδο των προεδρικών εκλογών του 2016 με συνεχείς αναφορές στην ανάγκη δεσμών φιλίας μεταξύ ΗΠΑ και Σερβίας, υμνώντας το ρόλο των Σέρβων στους δύο παγκοσμίους πολέμους «στο πλευρό των ΗΠΑ», κάνοντας λόγο για το πόσο «λάθος» αποτέλεσε το χτύπημά τους τη δεκαετία του ‘90 από την κυβέρνηση Κλίντον και το ΝΑΤΟ κλπ.
Η λύση όμως την οποία προτείνει στο ζήτημα του Κοσόβου, όπως είπαμε και πριν, δεν είναι καθόλου νέα και καθόλου δική του: είναι η γραμμή του χειρότερου κομματιού του σέρβικου σωβινισμού, όπως αυτός εκφράστηκε από το ρεύμα του Ντόμπριτσα Τσόσιτς (από το οποίο ξεπήδησε και το τέρας Μιλόσεβιτς) και ακόμη περισσότερο του σέρβικου κανιβαλικού νεοναζισμού τύπου Σέσελι. Ιδεολογικός και πολιτικός προωθητής και καθοδηγητής και των δύο, κυρίως του δεύτερου, ήταν ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ‘80 οι καγκεμπίτες σοσιαλφασίστες - σοσιαλιμπεριαλιστές του Κρεμλίνου.
Τόσο ο Τσόσιτς, ο οποίος αποτελούσε τη δεξιά - σερβοσωβινιστική τάση μέσα στη ρεβιζιονιστική «Ένωση Κομμουνιστών Σερβίας» επί ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, όσο και ο Μιλόσεβιτς και ο Σέσελι, δεν είχαν ποτέ καμία ιδιαίτερη πρεμούρα για τη διατήρηση της ενότητας της πολυεθνικής Γιουγκοσλαβίας, όπως αυτή είχε γεννηθεί από το μεγάλο αντιφασιστικό πόλεμο. Απόδειξη είναι ότι όταν ξεκίνησαν οι ανεξαρτητοποιήσεις των ομόσπονδων εθνικών δημοκρατιών, με πρώτη τη Σλοβενία, ο Μιλόσεβιτς τάχθηκε υπέρ του να επιτραπεί η διάλυση του ενιαίου κράτους, αρκεί να έχουν δικαίωμα οι περιοχές όπου κατοικούσαν Σέρβοι μέσα στις υπόλοιπες ομόσπονδες δημοκρατίες να αποσχισθούν με τη σειρά τους και να ενωθούν με τη Σερβία. Γι’ αυτό και η Σλοβενία του ήταν αδιάφορη, αφού είχε ελάχιστο (2,5%) και μη συμπαγή σερβικό πληθυσμό. Στην Ελλάδα βέβαια, ψευτοΚΚΕ, Ανδρέας Παπανδρέου και Σαμαράδες τάιζαν τον κόσμο με τη θεωρία ότι οι Σέρβοι «αδερφοί» μας πάλευαν για τη διατήρηση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, ενάντια στη Δύση η οποία τη «διέλυε», ενώ στην πραγματικότητα τη διέλυε ο σέρβικος σωβινισμός και μεγαλοϊδεατισμός, με την ενθάρρυνση του Κρεμλίνου.
Εξ ου και η γραμμή των «εθνικά καθαρών εδαφών» και της επαναχάραξης των συνόρων σε αμιγώς εθνική βάση ήταν και είναι πάντα η γραμμή του σέρβικου φασισμού, ο οποίος εδώ δεν πρωτοτυπεί, αλλά αντίθετα εφαρμόζει μια «δημιουργική» κανιβαλική ιδέα που του δάνεισε ο ομόλογός του, ρώσικος ιμπεριαλιστικός φασισμός. Δεν είναι ο τελευταίος που όταν οι υπόλοιπες 14 (πλην της ίδιας της Ρωσίας) ομόσπονδες δημοκρατίες που συναποτελούσαν τη Σοβιετική Ένωση αποφάσισαν να ανεξαρτητοποιηθούν στα 1990-1991 (δικαίωμα που είχαν από τα συντάγματα της σοσιαλιστικής εποχής των Λένιν - Στάλιν), άρχισε να τους απαντά: «Εντάξει, κανένα πρόβλημα, μόνο που όσες περιοχές έχουν ρωσικούς, ρωσόφωνους ή ρωσόφιλους πληθυσμούς εντός των εδαφικών σας ορίων, μπορεί να θέλουν κι εκείνες ανεξαρτησία»; Έτσι ακριβώς δεν διαμέλισε ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός το Αζερμπαϊτζάν υπέρ της ορθόδοξης Αρμενίας (Ναγκόρνο Καραμπάχ), τη Μολδαβία (Υπερδνειστερία), τη Γεωργία (Αμπχαζία - Νότια Οσετία) και τελικά, στο πιο μεγάλο του έγκλημα ως τα σήμερα, την Ουκρανία (Κριμαία, Ντονέτσκ, Λουχάνσκ); Χρησιμοποιώντας δε τις ρωσικές μειονότητες που υπάρχουν στις βαλτικές χώρες, από την εποχή της ενιαίας ΕΣΣΔ, η Ρωσία απειλεί πάντα και εκεί με στρατιωτική δράση και διαμελισμό, εκμεταλλευόμενη και τις αντιδραστικές εθνικιστικές παραδόσεις των αστικών τάξεων της περιοχής, που αρνούνται να ρίξουν γέφυρες με τις ρώσικες μειονότητες των χωρών τους.
Ποιες είναι όμως οι ειδικές συνθήκες στην περίπτωση του Κοσόβου και πώς αυτές εντάσσονται στο παιχνίδι του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού και του πιστού σκυλιού του, Τραμπ, στο πλαίσιο της πάλης του για παγκόσμια κυριαρχία και για κανιβαλοποίηση των διεθνών σχέσεων, δηλαδή για έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων ο οποίος θα μπορούσε να διαλύσει τον β΄ και τον γ’ κόσμο και να δώσει στον Άξονα Ρωσίας - Κίνας τον ρόλο του παγκόσμιου επιδιαιτητή και τροπαιούχου;
Το Κόσοβο: μια αυτόνομη δημοκρατία χωρίς δικαίωμα απόσχισης
Στο πλαίσιο της Γιουγκοσλαβίας μετά το 1945, υπήρχαν έξι ομόσπονδες δημοκρατίες, πλήρως νομικά ισότιμες και με δικαίωμα απόσχισης, εφ’ όσον το επιθυμούσαν, από την ομοσπονδία (ειδικά με το σύνταγμα του 1974): από βορρά προς νότο, ήταν η Σλοβενία, η Κροατία, η Βοσνία - Ερζεγοβίνη, το Μαυροβούνιο, η Σερβία και η Μακεδονία. Μέσα στο πλαίσιο της μίας από τις έξι δημοκρατίες, της Σερβίας, στις περιοχές που υπήρχε αντίστοιχα ουγγρική και αλβανική μειονότητα, δημιουργήθηκαν δύο ακόμη αυτόνομες δημοκρατίες, οι οποίες, από το ‘74, είχαν όλα τα δικαιώματα των ομόσπονδων δημοκρατιών εκτός από εκείνο της ανεξαρτητοποίησης: η Βοϊβοντίνα στο βορρά και το Κόσοβο στο νότο. Ενώ όμως στη Βοϊβοντίνα οι Ούγγροι ήταν πάντα μειοψηφία σε σχέση με τους Σέρβους, στο Κόσοβο, από την ίδρυση ακόμη της αντιφασιστικής ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας το 1945, οι Αλβανοί αποτελούσαν την πλειοψηφία.
Κατά τη διάρκεια του αντιφασιστικού πολέμου 41-45, ο Τίτο και το ΚΚ Γιουγκοσλαβίας είχαν ενισχύσει ποικιλοτρόπως το ΚΚ Αλβανίας και το αλβανικό αντιφασιστικό αντάρτικο και είχαν εκφράσει σκέψεις για ένταξη της τελευταίας στο ενιαίο γιουγκοσλαβικό κράτος. Στο πλαίσιο αυτού του κράτους, ο Τίτο υποσχόταν τότε στον Χότζα ότι στην ομόσπονδη Αλβανία (εντός Γιουγκοσλαβίας) θα μπορούσε να ενσωματωθεί και το Κόσοβο. Αργότερα ωστόσο, όταν η Αλβανία απέρριψε την πιθανότητα ένταξής της στη Γιουγκοσλαβία, ο Τίτο ξεκαθάρισε ότι δεν μπορούσε να παραχωρήσει το Κόσοβο στην Αλβανία, λόγω της μεγάλης αντίδρασης που έβρισκε από πλευράς των Σέρβων (για τους οποίους το Κόσοβο είναι σημαντικό για λόγους που συνδέονται με την ιστορική πορεία του σερβικού έθνους).
Το αρχικά επαναστατικό και στη συνέχεια ρεβιζιονιστικό - σοσιαλφασιστικό (άρρωστο και στις δύο περιόδους με το κουσούρι του σωβινισμού) Κόμμα Εργασίας Αλβανίας διαμόρφωνε από εκεί και πέρα την παγκόσμια και περιφερειακή γραμμή του πάντα στη βάση του πόσο καλές ή κακές σχέσεις με τον Τίτο και τη Γιουγκοσλαβία είχε κάθε μεγάλη δύναμη, είτε αυτή εμφανιζόταν ως «κομμουνιστική» είτε όχι. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ρήξεις του με την ΕΣΣΔ και την Κίνα έγιναν όχι στη βάση της πάλης αρχών και γραμμών, όσο στη βάση των σχέσεων που ανέπτυσσαν οι χώρες αυτές με τη Γιουγκοσλαβία του Τίτο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ο χοτζικός σωβινισμός, με τους πράκτορές του μέσα στο Κόσοβο, άναβε συνέχεια το φυτίλι των εθνοτικών εντάσεων, του παραγκωνισμού των Σέρβων Κοσοβάρων από τη δημόσια ζωή, τις δουλειές και τα πανεπιστήμια και τη μετατροπή του Κοσόβου, αργά αλλά σταθερά, σε μια δεύτερη Αλβανία, η οποία αργά ή γρήγορα θα ενωνόταν με τη «μητέρα πατρίδα».
Για όλα τούτα είχαμε αρχίσει να πρωτογράφουμε αναλυτικά στη «Νέα Ανατολή» ήδη από το 1987 (https://www.oakke.gr/na1987_8/5.pdf Κοσυφοπέδιο: Φυτίλι στη μπαρουταποθήκη των Βαλκανίων- αφ 46.10.7.1987), μόλις δύο χρόνια μετά την ίδρυση της ΟΑΚΚΕ, όταν ακόμη η Γιουγκοσλαβία ήταν ενιαία και πριν ο κανιβαλικός εθνοσωβινισμός δείξει το βρώμικο ματωμένο μούτρο του στα Βαλκάνια, με τη μορφή του φιλορώσου Σέρβου φασίστα τσέτνικ. Σημασία εδώ έχει να τονιστεί ότι ο αλβανικός χοτζικός σοβινισμός έγινε ο καταλύτης - προβοκάτορας για να γίνει κυρίαρχη η γραμμή Τσόσιτς (παιδί της γραμμής του Σέρβου ρεβιζιονιστή, που συγκρούστηκε με τον Τίτο από τα δεξιά, Αλεξάντερ Ράνκοβιτς) και Μιλόσεβιτς μέσα στην «Ένωση Κομμουνιστών Σερβίας». Είναι χαρακτηριστικό ότι ήδη από το 1968 Αλβανοί είχαν διαδηλώσει τόσο στην Πρίστινα του Κοσόβου, όσο και το Τέτοβο της Μακεδονίας με συνθήματα όπως «Ζήτω ο Ένβερ Χότζα» και «Ζήτω η Μεγάλη Αλβανία». Αυτές οι σωβινιστικές αθλιότητες δεν ήταν απότοκο - στην κύρια πλευρά - κάποιας σέρβικης καταπίεσης, αλλά της επιρροής του χοτζικού σωβινισμού στους Αλβανούς της Γιουγκοσλαβίας.
Χαρακτηριστικό του άθλιου πολιτικού χαρακτήρα των Αλβανών Κοσοβάρων αποσχιστών (ακόμη και του σχετικά δημοκρατικού ηγέτη τους τη δεκαετία του ‘90, Ιμπραχίμ Ρουγκόβα) ήταν ότι δεν ενώθηκαν με τους Κροάτες και Βόσνιους Μουσουλμάνους στον αγώνα ενάντια στους Σέρβους εθνοεκκαθαριστές στους πολέμους του 1991-1995 (κάτι που θα τους έδινε πιθανότατα και την ηθική νομιμοποίηση μιας χωριστής κρατικής συγκρότησης ή που θα εκδημοκράτιζε τη Σερβία, επιτρέποντάς τους να μείνουν εντός της), αλλά περίμεναν να λήξει η εθνοκαθαρτική εκστρατεία του σέρβικου φασισμού στα τέλη του 95, για να ξεκινήσουν το εντελώς σκοτεινό και προβοκατόρικο «αντάρτικο» του UCK. Αυτό το τελευταίο φούντωσε με τα όπλα που πήρε το 97 από τη σοσιαλφασιστική εξέγερση των χοτζικών του «Σοσιαλιστικού» Κόμματος της Αλβανίας ενάντια στο γενικά δυτικόφιλο και κάπως πιο δημοκρατικο Μπερίσα και τελικά προκάλεσε ένα ακόμη κύμα σέρβικης εθνοκαθαρτικής βίας, το οποίο έγινε η αφορμή για τη γενικά άδικη επέμβαση του ΝΑΤΟ το 1999. Από τότε το Κόσοβο, ενώ τυπικά ανήκε ακόμη στη Σερβία, έγινε στην πράξη διεθνές προτεκτοράτο υπό τη στρατιωτική σκέπη του ΝΑΤΟ (αν και αρχικά υπό ρωσική παρουσία - σκέπη, βλ. κατάληψη του αεροδρομίου της Πρίστινα από τις ρωσικές δυνάμεις λίγο πριν την είσοδο των στρατευμάτων του ΝΑΤΟ στην επαρχία - οι Ρώσοι αποχώρησαν στρατιωτικά από εκεί το 2003), ενώ το 2008, πέρα και έξω από κάθε πρόνοια του διεθνούς δικαίου, οι Αλβανοί του Κοσόβου (πρώην ηγέτες και πολέμαρχοι του UCK στην πλειοψηφία τους) ανακήρυξαν τη Δημοκρατία του Κοσόβου, που πλέον - και πολύ κακώς - έχει αναγνωριστεί ως εντελώς ανεξάρτητο από τη Σερβία και κυρίαρχο κράτος από περισσότερα από 100 κράτη - μέλη του ΟΗΕ.
Η ΟΑΚΚΕ, παρά το γεγονός ότι στάθηκε η μοναδική πολιτική δύναμη στην Ελλάδα (μαζί με μετρημένους στα δάχτυλα δημοκρατικούς διανοούμενους και δημοσιογράφους) που κατάγγελλε με τόση ένταση το σέρβικο φασισμό ως τον κύριο υπεύθυνο της αιματοχυσίας στην πρώην Γιουγκοσλαβία όλη την περίοδο 1991-1999, στάθηκε πάντα από θέση αρχής ενάντια στην ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου από τη Σερβία. Αυτό γιατί αυτή η ανεξαρτητοποίηση θα σήμαινε την επιβράβευση του αλβανικού μεγαλοϊδεάτικου σωβινισμού, δηλαδή του καταλύτη που ξύπνησε, όπως είπαμε, το σερβικό τσέτνικ τέρας από τον ύπνο του και γιατί μια τέτοια ανεξαρτητοποίηση, σε αντίθεση με εκείνες της Σλοβενίας, της Κροατίας, της Βοσνίας, της Μακεδονίας και του Μαυροβουνίου, που ήταν απόλυτα νομιμοποιημένες και δίκαιες, σύμφωνες με το γιουγκοσλαβικό σύνταγμα, αποτελούσε κουρέλιασμα των προνοιών αυτού του αντιφασιστικού συντάγματος και της παράδοσης που αυτό το τελευταίο είχε κληροδοτήσει στους γιουγκοσλαβικούς λαούς.
Βεβαίως, πάντα σημειώναμε ότι για να επανενωθεί, όπως και πρέπει, το Κόσοβο με τη Σερβία, πρέπει να προηγηθεί μια ολοσχερής ήττα του σερβικου σοβινισμού γενικά και ειδικά του σέρβικου φασισμού στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη, με τη διάλυση της εθνοεκκαθαριστικής «Σερβικής Δημοκρατίας», δηλαδή του κράτους Κάρατζιτς που παραμένει το ένα από τα δύο συνιστώντα μέρη του βοσνιακού κράτους. Αυτό λειτουργεί ως μακρύ χέρι της Σερβίας στη Βοσνία και, μαζί με τον κροάτικο σωβινισμό, έχει μετατρέψει την τελευταία σε ένα εντελώς δυσλειτουργικό κράτος - φάντασμα, με ξεχωριστές εθνορατσιστικές δομές για κάθε μία από τις τρεις εθνότητές του, ακόμη και για τα παιδιά στα σχολεία, που χωρίζονται σε τμήματα με βάση την εθνική καταγωγή τους. Ένα δημοκρατικό Κόσοβο σε μια δημοκρατική Σερβία, είναι η αρχή, που εξασφαλίζει την ήττα τόσο του μεγαλοαλβανικού, όσο και του μεγαλοσέρβικου σωβινισμού. Κάτι τέτοιο βέβαια είναι προς το παρόν απίθανο και σήμερα στο βάθος δεν το θέλουν ούτε οι μαθητές του Σέσελι, τύπου Νίκολιτς και Βούτσιτς, που βρίσκονται στην ηγεσία της Σερβίας, μεταμφιεσμένοι από ανοιχτοί φασίστες σε «ευρωπαίους κεντροδεξιούς». Εκείνοι για το μόνο τμήμα του Κοσόβου για το οποίο νοιάζονται είναι εκείνο όπου ζουν οι εθνικά «καθαροί» Σέρβοι αδερφοί τους.
Όμως, τα σύνορα του Κοσόβου, έστω ως αυτόνομης επαρχίας, είναι εσωτερικά σύνορα της παλιάς Γιουγκοσλαβίας, δηλαδή σύνορα χαραγμένα με το αίμα των λαών που νίκησαν μαζί τους ναζί και τη δημιούργησαν ως χώρα, ως κομμάτι της ελευθερόφιλης αντιφασιστικής ανθρωπότητας το 45. Όποιος σήμερα πάει να χαράξει νέες γραμμές στο χώμα, στη βάση της δημιουργίας εθνικά καθαρών κρατών ή μειονοτικών διευθετήσεων,ανοίγει τον ασκό του Αιόλου παντού στον πλανήτη για κάθε εθνοκάθαρση μειονότητας από την πλειονότητα στο όνομα του “εθνικού κινδύνου” τον οποίο αποτελούν οι μειονοτικοί για απώλεια εθνικού εδάφους, για κάθε μειονοτικό όνειρο ένωσης με τη «μητέρα πατρίδα», για κάθε διάσπαση χώρας που θα φτάνει μέχρι επιπέδου γειτονιάς. Η κάθε περιφέρεια θα μπορεί να ζητά απόσχιση από την κάθε χώρα, ο κάθε νομός από την περιφέρεια, ο κάθε δήμος από τον νομό και η κάθε συνοικία από το δήμο, στη βάση των εθνικών ή και πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή τη διαστροφική λύση, δηλαδή το πέρασμα στη Σερβία των σερβοκατοικούμενων περιοχών του Κοσόβου και την παραχώρηση αλβανοκατοικούμενων περιοχών της νότιας Σερβίας στο Κόσοβο, την έχει εμπνευστεί και την «προμοτάρει», ακόμη και στον πρόεδρο του Κοσόβου Θάτσι, ο παγκόσμιος ηγέτης του μετώπου των σφαγέων εθνοεκκαθαριστών, ο μακελάρης της Τσετσενίας και της Συρίας Αδόλφος Πούτιν, έχοντας από κοντά και τα πιστά «ορθόδοξα» σκυλιά του στο Βελιγράδι.
Όσο το Κόσοβο δεν είναι μέσα σε μια δημοκρατική Σερβία, καλύτερα ενιαίο και ανεξάρτητο παρά εθνοεκκαθαριστικά διαμελισμένο
Από την εποχή της «ανεξαρτητοποίησης» του Κοσόβου, προειδοποιούσαμε για τα αποτελέσματα που θα είχε η γουρουνίσια από πλευράς των δυτικών ιμπεριαλιστών αγνόηση του διεθνούς δικαίου και της εδαφικής ακεραιότητας της Σερβίας, καθώς και για το γεγονός ότι η Ρωσία θα χρησιμοποιεί από κει και πέρα σε κάθε παγκόσμια εθνοεκκαθαριστική βρωμιά της το πρόσχημα της δυτικής ιμπεριαλιστικής αδικίας στο Κόσοβο. Κι έτσι ακριβώς έγινε αμέσως, αρχικά με την Αμπχαζία και τη Νότια Οσετία το 2008, δηλαδή τη χρονιά ανεξαρτητοποίησης του Κόσοβου, και μετά, πολύ πιο ωμά και σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα, το 2014 με την Κριμαία. Κι όχι μόνο. Είχαμε προειδοποιήσει ότι ένα ανεξάρτητο Κόσοβο θα σήμαινε - σε μια πορεία χρόνου - αναπόφευκτα την ένωσή του με την Αλβανία, καθώς η πλειοψηφία (σχεδόν το 90%) των κατοίκων του Κοσόβου έχει αλβανική εθνική συνείδηση. Κάτι τέτοιο θα άνοιγε την όρεξη κάθε σωβινιστή για περιπέτειες εκεί όπου ζουν, σε διπλανές του χώρες, ομοεθνείς του τους οποίους θα ήθελε ή θα μπορούσε να προσεταιριστεί με όνειρα «μεγάλης πατρίδας».
Στις αρχές του 2019, Αλβανία και Κόσοβο κατάργησαν τους διπλούς ελέγχους στα σύνορά τους, δηλαδή έναν έλεγχο από Αλβανούς και έναν από Κοσοβάρους αξιωματούχους, δημιουργώντας ενιαία συνοριακά φυλάκια, με έναν και μόνο έλεγχο για όσους περνούν από το αλβανικό στο κοσοβαρικό έδαφος και τανάπαλιν. Αυτό θεωρήθηκε - και σωστά - πρόπλασμα μελλοντικής ολοσχερούς κατάργησης των ελέγχων, δηλαδή πρακτικά ενοποίησης των δύο χωρών. Ο πρωθυπουργός της Αλβανίας Ράμα προσπάθησε να καθησυχάσει τη σχετική ανησυχία, λέγοντας ότι ανάλογα σχέδια έχει η Αλβανία και για τα σύνορά της με το Μαυροβούνιο, την Ελλάδα και τη Μακεδονία (εδώ βέβαια αυτό σηματοδοτεί και την αρχή της απόσχισης του ευρύτερου δυτικού τμήματος της χώρας, που έχει για κέντρο του το Τέτοβο).
Την ίδια περίοδο, η Σερβία πέτυχε να μην γίνει δεκτό το Κόσοβο στην Interpol ως ανεξάρτητο κράτος - μέλος, ασκώντας διπλωματικές πιέσεις σε άλλες χώρες - μέλη του διεθνούς οργανισμού (στον οποίο Ρωσία και Κίνα ασκούν μεγάλη επιρροή, παρά το γεγονός ότι η έδρα του είναι στη Γαλλία, τόσο πολύ ώστε ο τελευταίος αρχηγός της ιντερπολ ήταν Κινέζος). Σε απάντηση, το Κόσοβο επέβαλε δασμούς 100% σε προϊόντα που εισάγονται εκεί από τη Σερβία, αλλά και από τη Βοσνία - Ερζεγοβίνη, που κατά το ήμισυ αποτελεί σερβική γενοκτονική αποικία και τόνισε ότι δεν πρόκειται να τους καταργήσει, μέχρι η Σερβία να το αναγνωρίσει αμετάκλητα ως ανεξάρτητη χώρα και όχι πια ως αυτόνομη σερβική επαρχία.
Οι ΗΠΑ του πουτινικού Τραμπ έγιναν τόσο έξαλλες με την κίνηση του πρωθυπουργού του Κοσόβου, Χαραντινάι, που έφτασαν να του αρνηθούν τη χορήγηση βίζας για να μεταβεί στην Αμερική για προγραμματισμένη επίσκεψη. Φαίνεται ότι τόσο ο Τραμπ, όσο και ο Πούτιν, ποντάρουν περισσότερο στον πρόεδρο του Κοσόβου - και σκοτεινό για τις δραστηριότητές του επί UCK- Χασίμ Θάτσι, τον οποίο «διπλάρωσε» ο Πούτιν στους εορτασμούς για τα 100 χρόνια από τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου στο Παρίσι το Νοέμβριο, λέγοντάς του ότι εάν ανταλλάξει έδαφος με τη Σερβία, η Μόσχα θα αποδεχθεί μια τέτοια λύση. Ενώ ο Θάτσι εμφανίζεται να πιστεύει τον Πούτιν και να εύχεται να «κρατήσει τον λόγο του», ο Χαραντινάι επιτέθηκε στη Ρωσία, λέγοντας ότι το όλο ζήτημα περί ανταλλαγής εδαφών είναι καθαρά «ρωσική ατζέντα», αναγνωρίζοντας δηλαδή σωστά ποια είναι η «πατρότητα» του κανιβαλικού σχεδίου.
Βεβαίως, για τον Χαραντινάι, όπως και για κάθε Αλβανό σωβινιστή, η ανεξαρτησία του Κοσόβου είναι δεδομένη και αδιαμφισβήτητη, θέση που όπως είπαμε είναι λάθος από θέση αρχής με βάση τη μεταπολεμική ιστορία και το διεθνές δίκαιο. Ωστόσο, η γραμμή Χαραντινάι, που τουλάχιστον υπερασπίζεται έστω στα λόγια (γιατί στρατηγικά δεν υπάρχει Αλβανός εθνικιστής που να μη θέλει ένωσή του με την Αλβανία) ένα ανεξάρτητο Κόσοβο, με τους Αλβανούς του και τους Σέρβους του και απορρίπτει τις εδαφικές εθνοεκκαθαριστικές ανταλλαγές είναι σήμερα εντελώς αριστερότερα της κοινής γραμμής Πούτιν - Τραμπ - Βούτσιτς και Θάτσι για επαναχάραξη του χάρτη.
Ακόμη όμως και αν η γραμμή της αλλαγής των ιερών συνόρων που έφτιαξε η αντιφασιστική νίκη του 45 δεν λαμβανόταν υπ’ όψη, όποιος ρίξει μια ματιά στον εθνογραφικό χάρτη του Κοσόβου θα δει ότι θύλακες με σερβική εθνοτική πλειοψηφία δεν υπάρχουν μόνο στο συμπαγές κομμάτι βορείως της Μιτρόβιτσα, αλλά και στο νότο της επαρχίας, νοτίως της Πρίστινα, ακόμη και στα δυτικά, κοντά στα σύνορα με το Μαυροβούνιο και την Αλβανία, καθώς και σε άλλα σημεία του εδάφους του. Σήμερα οι Σέρβοι του Κοσόβου έχουν κατοχυρωμένες θέσεις τόσο στο κοινοβούλιο της επαρχίας, όσο και στην κυβέρνησή της, στην οποία συμμετέχουν με υπουργούς και υφυπουργούς, σε συγκεκριμένη μάλιστα αναλογία. Μία εθνορατσιστική επαναχάραξη των συνόρων θα «τελειώσει» στην πραγματικότητα κάθε θεσμική παρουσία των Σέρβων Κοσοβάρων στα όργανα της επαρχίας, τελειώνοντας μαζί και κάθε πολυεθνικό, δηλαδή σύγχρονο στοιχειωδώς δημοκρατικό χαρακτήρα της κοσοβαρικής κοινωνίας. Το ίδιο θα ισχύσει και στη Σερβία, η οποία, παρά τα γενοκτονικά εγκλήματά της, τα οποία η ηγεσία της πρέπει κάποια μέρα να τα πληρώσει, συνεχίζει να έχει στο έδαφός της βοσνιακή μουσουλμανική, αλβανική και ουγγρική (στη Βοϊβοντίνα) μειονότητα. Αντί η Σερβία να κινηθεί μέσα από μια τέτοια λύση προς τη δημοκρατία, θα κινηθεί προς την ολοκλήρωση της εθνοκάθαρσης στη Βοσνία, την ένωση με τους καρατζιτσικούς Σερβοβόσνιους και την πλήρη υλοποίηση του κανιβαλικού, πουτινικού οράματος για «εθνική ομοιογένεια». Και πλέον θα έχει ένα ιστορικό προηγούμενο, εκείνο του Κοσόβου, για να δικαιολογήσει τις θέσεις της, όταν μάλιστα θα έχει δίπλα της τις δύο υπερδυνάμεις.
Αλλά και ο αλβανικός σωβινισμός θα λυσσάξει από τα όνειρα ολοκλήρωσης της «Μεγάλης Αλβανίας», την οποία πάντα έχει στο μυαλό του και την οποία ποτέ δεν ξεχνά. Ήδη οι Αλβανοί σωβινιστές στη «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας» (όπως μετονόμασαν με τη βία οι ιμπεριαλιστές και οι Έλληνες εκβιαστές τη Δημοκρατία της Μακεδονίας) ζητούν όχι δικαιώματα μειονότητας, αλλά δικαιώματα συγκυριαρχίας στη χώρα, την οποία έχουν γεμίσει στις περιοχές τους απ’ άκρου εις άκρο με αλβανικές σημαίες. Τα ίδια κάνουν και στο νότο του Μαυροβουνίου, όπου υπάρχει συμπαγής αλβανικός πληθυσμός, μολονότι η Ποντγκόριτσα δέχτηκε πρόσφατα το αίτημά τους για επανασύσταση ενός παλιού αλβανικού δήμου, που είχε καταργηθεί από δεκαετίες.
Το βασικό πρόβλημα πάντως που έχουν να αντιμετωπίσουν σήμερα οι λαοί της Ευρώπης γενικότερα και των Βαλκανίων ειδικότερα είναι ότι, δίπλα στη γουρουνίσια φιλοεθνοεκκαθαριστική - στην ουσία - πολιτική αυτή τη στιγμή και των δύο υπερδυνάμεων (Ρωσίας και τραμπικών ΗΠΑ), ο β’ κόσμος ως δυτικοευρωπαϊκοί μονοπωλιστές, έχοντας στο τιμόνι του είτε πουλημένους στη ρώσικη υπερδύναμη , είτε υφεσιακούς απέναντι στη Μόσχα μονοπωλιστές αστούς αρχίζει να υποχωρεί στη γραμμή του διαμελισμού. Ο κεντρικός προωθητής του διαμελισμού είναι η γνωστή ρωσόφιλη αρμόδια για την Εξωτερικη πολιτική της ΕΕ Φ, Μογκερίνι, η οποία όμως προς το παρόν σκοντάφτει στην έντονη αντίθεση του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος της Γερμανίας στο διαμελισμό. Πάντως σε μια συνάντηση των ηγετών Γαλλίας, Γερμανίας με τις ηγεσίες του Κοσσόβου, της Αλβανίας και της Σερβίας στο Βερολίνο έπεσε στο τραπεζι μια νέα ευρωπαική πρόταση που συνιστα άτυπο διαμελισμό του Κοσσόβου. Δηλαδή ναι μεν τον Κόσσοβο θα είναι ενιαίο στα χαρτιά αλλά στην πράξη στο σέρβικο κομμάτι του θα έχει κυριαρχικό ρόλο η Σερβία. Αυτό και αν θα είναι το απόλυτο τέρας. Τουλάχιστον ο διαμελισμός του Κόσσοβου αφού ανατίναζε τον πλανήτη θα μπορούσε κάποτε να φέρει ένας τέλος στον ατέλειωτο αλβανο-σερβικό πολεμο. Με το τέρας της Μογκερίνι αυτός θα διαρκέσει όσο και τα κράτη. Η φαντασια των ιμπεριαλιστών, ιδιαίτερα αυτή των μπατίρηδων πρώην αυτοκρατορικών της ΕΕ είναι ανεξάντλητη. Ομως η ΕΕ αντι να καταδικάζει τις θέσεις της Μογκερίνι εφαρμόζει χοντρικα την εξής καταστροφική και προβοκατόρικη γραμμή: ρίξτε τα εθνικά και μειονοτικά προβλήματα κάτω από το χαλί, μπείτε στην ενωμένη Ευρώπη και μέσα εκεί, με τις Σένγκεν μας, το ρίξιμο των συνόρων μας και την ενιαία αγορά μας, όλα αυτά θα ξεχαστούν και θα ατονίσουν.
Αυτή η γραμμή είναι καταστροφική, όπως αποδείχτηκε άλλωστε και στην Κύπρο, όπου η είσοδος σε ΕΕ και Ευρωζώνη ήδη από τα μέσα της περασμένης δεκαετίας καθόλου δεν έλυσε το ζήτημα της επανενοποίησης του νησιού, με κύρια ευθύνη της Ελλάδας και των Ελληνοκύπριων σωβινιστών (παρά τον από θέση αρχής άδικο χαρακτήρα της τούρκικης εισβολής και κατοχής, που τον αναγνωρίζουν και πάρα πολλοί Τουρκοκύπριοι δημοκράτες). Το παράδειγμα του Brexit και του πόσο ξεκάθαρα το κακοφορμισμένο ιρλανδικό ζήτημα έχει χαντακώσει τη διαδικασία ομαλής εξόδου του Ηνωμένου Βασίλειου από την ΕΕ είναι ένα καλό παράδειγμα του πώς τα ζητήματα πρέπει να λύνονται στη βάση αρχών και γενικού δίκιου και όχι με μεσοβέζικες, ιμπεριαλιστικού τύπου πλαστικές επεμβάσεις πάνω στα τραύματα που έχουν αφήσει οι δαγκωματιές των σωβινισμών. Ανάλογο παράδειγμα είναι, όπως αναφέραμε και πρωτύτερα, το ενιαίο κράτος - «φάντασμα» της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης, το οποίο υποτίθεται ότι φτιάχτηκε πάνω στην «ήττα» του σέρβικου και σερβοβοσνιακού σωβινισμού, και σήμερα απειλείται με διάσπαση και καταστροφή από τους ίδιους αυτούς αμετανόητους Σέρβους σωβινοφασίστες της «Ρεπούμπλικα Σέρπσκα», που όχι τυχαία είναι από τους πλέον ανοιχτά πουτινικούς βασάλους του πλανήτη.
Όταν η γνωστή για το φιλορωσισμό της υπουργός Εξωτερικών της ΕΕ Μογκερίνι χαιρετίζει μέσα στο κοινοβούλιο της Σερβίας μια μελλοντική είσοδό της στην Ένωση, στη θέση μάλιστα της Βρετανίας, την ώρα που από κάτω ο Σέσελι και οι ρωσοναζιστές του ουρλιάζουν αντιευρωπαϊκά και φιλορώσικα συνθήματα (με τα οποία κατά βάθος συμφωνούν και οι ψευτοευρωπαίοι κυβερνητικοί του Βούτσιτς), καταλαβαίνει κανείς τι σόι «ενωμένη», δηλαδή εσωτερικά υπονομευμένη σε κάθε πόρο της Ευρώπη ετοιμάζουν τα «φιλοευρωπαϊκά» τσιράκια της Μόσχας, μέχρι την ώρα που θα αναλάβουν να τη διαλύσουν και τυπικά (ή έστω να την καταστήσουν άδειο κέλυφος) οι ωμοί «ρώσοι» και ανοιχτοί αντιευρωπαίοι φασίστες, ξεκινώντας από τις Λεπέν και τους Σαλβίνι και φτάνοντας στους κανίβαλους ναζιστές της «Χρυσής Αυγής».
Εάν ο ασκός ανοίξει, οι εθνοεκκαθαριστικοί άνεμοι σε όλα τα ιστορικά πολύπαθα Βαλκάνια θα είναι αδύνατο πια να μαζευτούν.