Τέτοια υποδοχή ετοίμασε το πολιτικό καθεστώς της χώρας στη «σύμμαχο» Κίνα, τη χώρα που υπό την ηγεσία του Σι εργάζεται «για την ειρήνη, τον άνθρωπο και την κοινωνική δικαιοσύνη» όπως δήλωσε ο γλοιώδης πρόεδρος της Δημοκρατίας Παυλόπουλος. Παρακάτω δημοσιεύουμε ένα μεταφρασμένο απόσπασμα από το εκτεταμένο ρεπορτάζ για την κατάσταση της εργατικής τάξης στην Κίνα στην βασική βιομηχανική περιοχή της Σέντζεν που δημοσιεύτηκε στο αμερικάνικο αριστερό δημοκρατικό περιοδικό “Dissent” (https://www.dissentmagazine.org/article/condition-working-class-shenzhen-peasant-workers-authoritarian-consumerism).
Το απόσπασμα αυτό περιγράφει τις συνθήκες εργασίας στο εργοστάσιο της εταιρείας Φόξκον, ενώ γενικά το ρεπορτάζ διασταυρώνεται με ένα πλήθος από τοπικές και διεθνείς έρευνες και αναφορές και αποτυπώνει πυκνά και ζωντανά το αληθινό πρόσωπο του κινέζικου καθεστώτος, αυτό του δυνάστη, βασανιστή και στυγνού εκμεταλλευτή των εργατών. Αυτό το πρόσωπο το ξέρουν καλά οι κεφάτοι άθλιοι που παρακάθισαν στο γεύμα με τον Σι και την κουστωδία του, αλλά το κρύβουν από τον ελληνικό λαό, για να μην δει αυτός το μέλλον που του ετοιμάζουν, ένα μέλλον που ήδη αρχίζουν να γεύονται οι εργάτες που δουλεύουν στο κάτεργο της COSCO.
(Η πιο κάτω φωτογραφία συνοδεύει το ρεπορτάζ του περιοδικού "Dissent" με την εξής λεζάντα: Κοιτώνας της Φοξκον στο Σεντζέν, Κίνα. Το 2010, η Φοξκον πρόσθεσε δίχτυ στις στέγες σε μία προσπάθεια να εμποδίσει τις αυτοκτονίες -VCG/Getty images)
«Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ
(…)
Οι συνεντεύξεις που έκανε η κοινωνιολόγος Τζένη Τσαν με μια νεαρή γυναίκα που προσπάθησε να αυτοκτονήσει αλλά επέζησε, δίνουν μια τρομακτική εικόνα του εργασιακού καθεστώτος στη Φόξκον. Η Τιαν Γιου μεγάλωσε στην επαρχία από τους παπούδες της, απ' όταν οι γονείς της μετακόμισαν στην πόλη για δουλειά. Όταν ήταν 17 μετακόμισε στην πόλη για να δουλέψει στο εργοστάσιο. Μόνο για να βρει το πόστο της στο γιγαντιαίο εργοστάσιο την πρώτη ημέρα της πήρε ώρες -εκείνη την περίοδο απασχολούσε 400 χιλιάδες εργάτες.
Η Γιου εξήγησε ότι οι εργάτες πρέπει να παρουσιάζονται κάθε πρωί, χωρίς πληρωμή, για μια συνάντηση που έχει σκοπό να τους εμψυχώσει για τη δουλειά της μέρας. Η εργάσιμη ημέρα είναι τυπικά 12 με 14 ώρες, με μόνο ένα ρεπό κάθε 2 βδομάδες. Στους εργάτες που δεν καταφέρνουν να πιάσουν τους παραγωγικούς στόχους απαγορεύονται ακόμα και τα δεκάλεπτα διαλείμματα. Μεγάλα συνθήματα κοσμούν τους τοίχους: "Ανάπτυξη το όνομά σου είναι πόνος", ή "Το σκληρό περιβάλλον είναι καλό πράγμα". Πριν ξεκινήσει η δουλειά στη γραμμή παραγωγής, οι υπάλληλοι καλούνται με ένα σύνθημα: "Πώς είστε;" ρωτάει ο επιστάτης. "Καλά! Πολύ καλά! Πάρα πολύ καλά!" απαντάνε οι εργάτες δια βοής.
Χιλιάδες προσωπικού ασφαλείας περιπολούν το εργοστάσιο, υποστηριζόμενοι από κάμερες παρακολούθησης που βρίσκονται παντού. Οι εργάτες περνάνε εκτεταμένους ελέγχους πριν μπουν στο εργοστάσιο για να εξασφαλιστεί ότι δεν κουβαλάει κανείς τηλέφωνο ή κάμερα για να καταγράψει την παραγωγική διαδικασία. Οι υπάλληλοι αναγκάζονται να αγοράζουν ειδικά σουτιέν και ζώνες χωρίς μεταλλικά μέρη για να μπορούν να περνάνε τις πύλες ελέγχου.
Οι εργάτες που δεν συμμορφώνονται ταπεινώνονται μπροστά σε όλους. Έναν τον αναγκάσανε να κάθεται σε στάση προσοχής για ώρες. Σε μια άλλη περίπτωση, 100 εργάτες εξαναγκάστηκαν να μείνουν μέχρι αργά μετά τη βάρδια για να δουν μια τιμωρημένη εργάτρια να διαβάζει δυνατά ένα κείμενο αυτοκριτικής που την ανάγκασαν να γράψει.
Η απομόνωση και η αποξένωση που παράγουν αυτές οι εργασιακές συνθήκες έχουν καταγραφεί επαρκώς και, χωρίς συνδικαλιστική προστασία, είναι λογικό να είναι δύσκολο να κάνεις μια οργανωμένη διαμαρτυρία. Οι εργάτες δυσκολεύονται να βρεθούν μαζί ακόμα και στα διαλείμματά τους. Παρόλο που οι κοιτώνες που κοιμούνται περιλαμβάνουν μαγαζιά και εγκαταστάσεις ψυχαγωγίας, οι υπάλληλοι δεν έχουν το χρόνο για να τα αξιοποιήσουν.
Μετά από 18 απόπειρες αυτοκτονίας -που είχαν σαν αποτέλεσμα 14 θανάτους- το 2010, η Φόξκον έκανε αλλαγές όπως: αυξήσεις στους μισθούς, εγκατάσταση διχτυών στις ταράτσες για να αποτρέπονται οι αυτοκτονίες, πρόσληψη βουδιστών μοναχών για να κάνουν συνεδρίες διαλογισμού στα εργοστάσια, μετακίνηση ορισμένων εργατών από τους κοιτώνες σε διαμερίσματα, και, το πιο σημαντικό, ξεκίνημα μιας ιστορικής μετακίνησης των εργοστασίων δυτικά προς τη ενδοχώρα σε πόλεις όπως η Τσενγκντού. Ίσως το σημαντικότερο για τη μείωση των αυτοκτονιών, η Φόξκον καθιέρωσε πιο προσεκτικούς ψυχολογικούς ελέγχους των υπαλλήλων της για να αποκλείσει ανθρώπους που κρίνονται ψυχικά εύθραυστοι και, εδώ και καιρό, υποχρεώνει τους υπαλλήλους να υπογράφουν δήλωση που απαλλάσσει την εταιρεία από κάθε ευθύνη σε περίπτωση που αυτοκτονήσουν».