Γιατί ενώ ο νεοχιτλερικός άξονας αξιοποιεί σήμερα παντού στον κόσμο τη σαπίλα των δυτικών φιλελεύθερων ιμπεριαλιστών και των τριτοκοσμικών εθνοσοβινιστών και διεισδύει, διασπά και αρπάζει με τη βία χώρες και κομμάτια χωρών για να μπορέσει να αποκτήσει εκείνες τις βάσεις που θα του επιτρέψουν να κάνει το μεγάλο του πόλεμο, μόνο στην Ελλάδα έχει καταφέρει να υποτάξει σε τέτοιο βαθμό τα βασικά κόμματα και πολιτικά ρεύματα της ιστορικά ξενόδουλης αστικής της τάξης ώστε να μπορεί να χρησιμοποιεί ολόκληρη τη χώρα σαν δόλωμα για να διεισδύσει και να αλώσει όλη την υπόλοιπη, ακόμα δημοκρατική, Ευρώπη.
Για να ασκούν όμως σταθερά την ξένη πολιτική τους κυριαρχία σε μια χώρα σαν την Ελλάδα που έχει προλάβει να αναπτυχθεί βιομηχανικά, οι νεοχιτλερικοί την τορπιλίζουν παραγωγικά ώστε να αποβιομηχανοποιηθεί και να υποταχθεί σε αυτούς με αποικιακό τρόπο. Αυτό το βλέπουμε να συμβαίνει σταδιακά με όλες τις κυβερνήσεις και να κλιμακώνεται. Αυτό το βλέπουμε και με την κυβέρνηση Μητσοτάκη που επίσης χτυπάει τη μεγάλη βιομηχανική παραγωγή και με ιδιαίτερη μάλιστα μανία την καίρια για την επιβίωση της βιομηχανίας λιγνιτική παραγωγή ηλεκτρισμού. Όλες οι κυβερνήσεις των δυόμισι τελευταίων δεκαετιών επιτρέπουν μόνο μικροεπενδύσεις στη μικρή αστική τάξη και σκίζονται να δίνουν έτοιμο πλούτο και έτοιμα μέσα παραγωγής, κυρίως μεταφορικές και ενεργειακές υποδομές στους ρωσοκινέζους μονοπωλιστές, σε κάποιους φίλους τους ντόπιους κρατικούς ολιγάρχες και στο πιο φιλικό προς τη Ρωσία ευρωπαϊκό, κυρίως το ιταλικό και δευτερευόντως το γερμανικό, κεφάλαιο. Γι αυτό οι μεγάλες παραγωγικές επενδύσεις σαμποτάρονται με μανία (Χρυσός, ΔΕΗ, Ελληνικό, σαμποτάρισμα χωροταξικών σχεδίων και σαμποτάζ με γραφειοκρατικά και περιβαλλοντικά προσχήματα). Από αυτό το σαμποτάζ χρεωκόπησε η χώρα το 2010, από αυτό προέρχεται η μεγάλη ανεργία που δεν λέει να πέσει αν λογαριαστεί η αύξηση της μερικής απασχόλησης, και από αυτήν την ανεργία προκύπτει η συντριβή του μεροκάματου και η εξόντωση στη δουλειά των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα.
Σε μια χώρα με τόσο διαβρωμένη από τον ιμπεριαλισμό αστική τάξη μόνο μια οργανωμένη επαναστατική πρωτοπορία δεμένη με τις μάζες και ειδικά με την εργατική τάξη, και τελικά μόνο ένα πραγματικό κομμουνιστικό κόμμα θα μπορεί να οδηγήσει τον αντιφασιστικό και αντιιμπεριαλιστικό αγώνα όλου του λαού και του έθνους. Γιατί αυθόρμητα ο ελληνικός λαός, διψάει για δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία και έχει αποδείξει ότι μπορεί να πολεμάει κάτω από εξαιρετικά άνισες συνθήκες φασισμούς και ιμπεριαλιστικές κατοχές. Ομως εξαιτίας της ξενόδουλης φύσης της αστικής τάξης αυτό το κάνει έχοντας στην ηγεσία του κυρίως μαρξιστικά και εργατικά κόμματα και οργανώσεις (ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ΔΣΕ, Πολυτεχνείο). Το μεγάλο πρόβλημα της εποχής που διανύουμε είναι ότι οι νέοι Χίτλερ κρατάνε πάνω απ όλα εργατικές σημαίες και τείνουν να ελέγχουν στον κόσμο οτιδήποτε εμφανίζεται σαν αριστερό και μαρξιστικό. Γιατί οι νέοι Χίτλερ πήραν την πολιτική εξουσία και τον οικονομικό πλούτο από τις εργατικές εξουσίες της Ρωσίας και της Κίνας από τα μέσα, ντυμένοι σαν μαρξιστές και σαν εργάτες, και μετά την πήρανε και σε όλα τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα του κόσμου οπότε τα μετέτρεψαν στη συντριπτική πλειονότητα τους στο αντίθετό τους, δηλαδή σε αστικά και μάλιστα σε υποταγμένα στο νεοχιτλερισμό κόμματα.
Μάλιστα ειδικά στην Ελλάδα αφού πήραν την εξουσία στο κομμουνιστικό κίνημα δηλαδή στο μόνο συνεπές κίνημα εθνικής και δημοκρατικής αντίστασης, και μάλιστα με τη βία διέλυσαν το αληθινό ΚΚΕ και εξόρισαν και δολοφόνησαν στη Σιβηρία τον ηγέτη του Ζαχαριάδη, μπόρεσαν πολύ πιο εύκολα από κάθε άλλη χώρα να διεισδύουν και σε όλα τα κόμματα της αστικής τάξης. Έτσι πήραν σταδιακά την ηγεσία τους, αρχίζοντας από το κόμμα της μικρής αστικής και μικροαστικής τάξης, το ΠΑΣΟΚ με τον Α. Παπανδρέου, και συνέχισαν παίρνοντας την ηγεσία και στο κόμμα της μεγαλοαστικής τάξης, τη ΝΔ, με τον Καραμανλή τον Β και μετά τους διαδόχους του Σαμαρά και Μητσοτάκη. Εννοείται ότι εύκολα έλεγξαν από τη γέννα τους όλα τα εθνικιστικά και ναζιστικά κόμματα και φράξιες, κυρίως τη ΧΑ. Τα κατάφεραν τόσο καλά ώστε τελικά έφτιαξαν και ένα εντελώς αφοσιωμένο στη Ρωσία μεγάλο αστικό κόμμα τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, κόβοντας το καλύτερο κομμάτι ταλαντούχων διπρόσωπων από τα πλευρά του γνήσιου ρώσικου φασιστικού κόμματος, του ψευτοΚΚΕ.
Αυτός ο πολυεισοδισμός και οι μεταμορφώσεις ενός και του ίδιου πολιτικού ρεύματος είναι ο βασικός λόγος που ο λαός μας κατεβάζει από την εξουσία όλες τις κυβερνήσεις και τα κόμματα, ακόμα και τα διαλύει το ένα μετά το άλλο, αλλά δεν αλλάζει καθόλου την κεντρική πολιτική της χώρας ούτε στο εσωτερικό ούτε στο εξωτερικό. Ισα-ίσα τη χειροτερεύει γιατί κάθε έναν κυβερνητικό διάδοχο μιας αποτυχημένης πολιτικής τον επιβάλει η ξένη ηγεμονική δύναμη που επέβαλε αυτήν την πολιτική. Η μοίρα δηλαδή του λαού μας θα είναι να ελπίζει και να απογοητεύεται όσο δεν βλέπει και δεν νικάει τον κύριο εχθρό του αλλά διαρκώς πολεμάει τους εχθρούς του κυριου εχθρού του. Πχ κατεβάζει από την κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ όχι γιατί είναι εχθρός της Ευρώπης αλλά επειδή νομίζει ότι είναι πολύ ευρωπαίος, όχι επειδή δεν εφάρμοσε κανένα από τα μέτρα βιομηχανικής ανάπτυξης της χώρας αλλά επειδή νομίζει ότι υπήρξε πράκτορας του βιομηχανικού κεφάλαιου κλπ. Το ίδιο πρόκειται να κάνει σε λίγο με τον Μητσοτάκη που από το ρόλο του θα τον ρίξει στη μεγαλύτερη πείνα και ανεργία που έχει γνωρίσει ως τώρα.
Το τέλος αυτού του φαύλου κύκλου δεν βρίσκεται στην εξάντληση όλων των μορφών μιας κρυμμένης απάτης, αλλά στην αποκάλυψη της. Και αυτή πραγματοποιείται από την πορεία του ίδιου του κρυμένου εχθρού προς το φως όταν νικάει, αλλά και από τη ανάπτυξη της συνείδησης του λαού, που καίριο μέρος της είναι και το πολιτικό και οργανωτικό δυνάμωμα της πρωτοπορίας του.
Σήμερα γίνονται και τα δύο. Η Ρωσία και η Κίνα γίνονται όλο και πιο κυρίαρχες πολιτικά και οικονομικά στην περιοχή και στη χώρα μας και ο λαός μας αρχίζει προς το παρόν αχνά να διακρίνει ποιος ιμπεριαλισμός ανεβαίνει και ποιος πέφτει παγκόσμια και στην περιοχή, και τελικά ποια πολιτική γραμμή, ποιες πολιτικές προβλέψεις και ποια πολιτικά συνθήματα επαληθεύονται από τις ζωντανές εξελίξεις. Αυτή η διαδικασία θα δυναμώσει στη νέα χρονιά και θα εμφανιστεί, ιδιαίτερα στο εσωτερικό σαν αποθράσυνση και ένταση του παραγωγικού σαμποτάζ και της φασιστικής βίας των φαιο-«κόκκινων» πρακτόρων του νεοχιτλερισμού κάθε είδους, αρχίζοντας από τους ναζί, τους «ορθοδοξο»φασίστες και τα αστυνομικά τους αποσπάσματα και φτάνοντας στο συριζέικο κρατικό ψευτοαναρχισμό-τροτσκισμό και το ψευτοΚΚΕ. Ειδικά θα δούμε τον πολιτικό και συνδικαλιστικό ρόλο του τελευταίου, του κατ εξοχήν ρώσικου και μάλιστα στρατηγικά επιτελικού μέσα στη χώρα κόμματος να αναβαθμίζεται από την κυβέρνηση Μητοστάκη – Θεοδωρικάκου. Το κόμμα αυτό μένει ως τώρα επίτηδες έξω από την επίσημη, δηλαδή την κυβερνητική νομή της κρατικής εξουσίας, για να μη φθείρεται και να μπορεί να εμφανίζεται στη βάση του και γενικά στη βάση της αριστεράς σαν συνεπές εργατικό κόμμα, την ώρα που σαν το πιο μαχητικά αντιβιομηχανικό και το πιο εχθρικό στα επιχειρησιακά σωματεία και πιο φιλικό στα πραξικοπηματικά κλαδικά, είναι το κατεξοχήν αντεργατικό και αντιμαρξιστικό κόμμα της χώρας. Μόνο σαν δήθεν αντιπλουτοκρατικό (ενώ με μανία υπερασπίζει στην συνδικαλιστική πράξη τα ρωσοκινέζικα κάτεργα) θα μπορεί την κατάλληλη στιγμή να επιβάλει τη ρώσικη δικτατορία σαν μια δήθεν μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου. Τώρα που τα αφεντικά του επιτίθενται παντού, αναγκαστικά το ψευτοΚΚΕ θα δυναμώσει και το οικονομικό σαμποτάζ και το συνδικαλιστικό φασισμό και την πιο διεφθαρμένη κρατική υπαλληλία για να πνίξει κάθε δημοκρατική φωνή και διαδικασία μέσα στην εργατική τάξη, ιδιαίτερα τη βιομηχανική. Εκεί κυρίως θα φανεί, ήδη φαίνεται, ο κρατικός, αρχικαθεστωτικός του ρόλος.
Τέτοιου είδους είναι οι αποκαλύψεις της εποχής που έρχονται και θα δυναμώσουν τη νέα χρονιά. Αλλά κανείς πολιτισμένος άνθρωπος δεν περιμένει την πραγματικότητα για να τον διδάξει και να δράσει πολιτικά. Αλλωστε έτσι η θεωρία και γενικά η επιστήμη καθώς και τα πολιτικά κόμματα θα ήταν περιττά. Ο ρόλος της επιστήμης είναι να βλέπει το συνολικό μέσα από το μερικό, το μελλοντικό από τα ψήγματα του σήμερα, και να δρά μέσα από αυτά για να αλλάξει το μέλλον. Αυτός είναι ο ρόλος της πολιτικής και ταξικής πρωτοπορίας γενικά, και ο ρόλος της ΟΑΚΚΕ σήμερα. Κατά κάποιο τρόπο η ΟΑΚΚΕ έζησε όλη αυτή τη μακρυά και μοναχική, κόντρα στο ρεύμα 35χρονη πορεία της, για να μπορέσει να ωριμάσει πολιτικά και να φανεί χρήσιμη ακριβώς αυτή τη στιγμή, τη στιγμή όπου λίγο πριν την Ανατολή το σκοτάδι είναι το πιο βαθύ και η ανάγκη για φως η πιο μεγάλη. Αυτή είναι η στιγμή που επιτίθενται τα τέρατα και ακριβώς η στιγμή που αρχίζουν να συσπειρώνονται ενάντια τους οι λαοί.
Σύντροφοι και Φίλοι, Αριστεροί και Δημοκράτες, Αντιφασίστες και διεθνιστές Πατριώτες. Σταθείτε δίπλα στην ΟΑΚΚΕ όσο ποτέ πριν. Δυναμώστε την οργανωτικά και ενισχύστε την οικονομικά για να δώσει τις πολιτικές και προπαγανδιστικές μάχες που έρχονται. Σε κάθε περίπτωση δουλέψτε μαζί της, δίπλα της ώμο με ώμο σε κάθε πολιτική μάχη, σε κάθε εργατικό και συνδικαλιστικό χώρο, σε κάθε γειτονιά και σε κάθε σύλλογο.
Ο νους μας είναι σε ένα πράγμα. Δεν θέλουμε να γίνουμε ποτέ σωτήρες. Οι σωτήρες ειδικά σήμερα, στην εποχή της επίθεσης του φασισμού σκοτώνουν και υποδουλώνουν τους λαούς και στην καλύτερη περίπτωση τους ευνουχίζουν και τους κάνουν ανίκανους να δώσουν την αντιφασιστική πάλη. Εμείς θέλουμε οι καταπιεσμένοι και οι αδικημένοι να απελευθερωθούν οι ίδιοι στηριγμένοι κύρια στις δικές τους δυνάμεις επιλέγοντας αυτοί μέσα από την πείρα τους ποιους θα ορίσουν και ποιους, ανθρώπους και κόμματα, θα αναδείξουν σαν πολιτικές τους πρωτοπορίες και σαν ηγέτες τους. Δεν ακολουθούμε πολιτική ουράς. Δεν περιμένουμε να μας οδηγήσουν οι μάζες. Μαθαίνουμε από τις ζωντανές μάζες αλλά μαθαίνουμε και από την παγκόσμια ιστορία και τους νόμους της ταξικής πάλης και γι αυτό θέλουμε να είμαστε στην πρώτη γραμμή αυτή της πάλης. Αυτό είναι το νόημα του ενιαίου ταξικού μετώπου, το νόημα του αντιφασιστικού μετώπου. Αυτός είναι ο τρόπος όχι μόνο και όχι τόσο για να νικήσουμε τον κύριο εχθρό αλλά πάνω απ όλα ο τρόπος για να ανοίξουμε στις μάζες μέσα από την πείρα τους, μέσα από την άμεση ανάγκη για το ψωμί, για τη δημοκρατία και για την εθνική λευτεριά και την ανεξαρτησία το δρόμο για την επαναστατική τους εξουσία.
Γι αυτό θέλουμε τη δυνατή ΟΑΚΚΕ και γι αυτό θέλουμε να χτίσουμε το συντομότερο δυνατό το νέο κομμουνιστικό κόμμα στην Ελλάδα.