Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Από τα πρώτα άρθρα πολιτικής ανάλυσης του γαλλικού τύπου μετά το τέλος των πρόσφατων συγκρούσεων που ακολούθησαν τη δολοφονία του έφηβου Ναέλ από την αστυνομία μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι αυτές απομονώθηκαν από τη μεγάλη πλειοψηφία του γαλλικού λαού και τροφοδότησαν το δίπολο φασισμού – σοσιαλφασισμού. Μάλιστα ενώ ήταν κυρίως αυθόρμητες βοήθησαν συντριπτικά τον κλασικό φασισμό.

Η βράβευση του Τσίπρα στη Γαλλία με δύο βραβεία για το «πολιτικό του σθένος» και την «αφοσίωσή του στην ευρωπαϊκή ιδέα» αντιμετωπίστηκε γενικά στη χώρα μας με ειρωνικά σχόλια στον Τύπο και με ένα ελαφρύ χαμόγελο από το λαό, που στην πλειοψηφία του, είτε ανέχεται ακόμη τον Τσίπρα είτε τον σιχαίνεται, πάντως καθόλου δεν τον εκτιμά ως άνθρωπο αρχών και σταθερών πεποιθήσεων.

Οι Γάλλοι εργαζόμενοι είναι δίκαια και πλειοψηφικά οργισμένοι από την προσπάθεια του Μακρόν και της κυβέρνησης της πρωθυπουργού Μπορν να αυξήσουν την κατώτατη ηλικία για συνταξιοδότηση από τα 62 στα 64 χρόνια.

Το μέτρο αυτό χτυπάει πρώτα και κύρια το καθ’ αυτό προλεταριάτο που ξεκινάει νωρίς τον εργασιακό του βίο, χωρίς τη μεταβατική περίοδο των πανεπιστημιακών σπουδών και που είναι το σχετικά πιο κακοπληρωμένο και το πιο σκληρά εργαζόμενο. Απ’ αυτούς ζητάει ο Μακρόν να δουλέψουν περισσότερα χρόνια για να μπορούν να πάρουν μια πλήρη σύνταξη, προκειμένου να μην επιβαρυνθεί η ανταγωνιστικότητα του γαλλικού μονοπωλιακού κεφάλαιου στο διεθνή ανταγωνισμό του τόσο με τα αντίστοιχα στις υπόλοιπες χώρες του δυτικού τύπου καπιταλισμού (χοντρικά οι χώρες της G7 μαζί με τη Νότια Κορέα και την Αυστραλία), αλλά και με τη σοσιαλιμπεριαλιστική Κίνα και τις αναδυόμενες καπιταλιστικές οικονομίες του Τρίτου Κόσμου (Ινδία, Βραζιλία, Νότια Αφρική κλπ).

Η Γαλλία, η Ευρώπη και στην πραγματικότητα ολόκληρος ο πλανήτης ζει μια ιστορική στιγμή. Ο γαλλικός λαός κατέβηκε μαζικά όσο ποτέ στις κάλπες και δημιουργώντας ένα πελώριο δημοκρατικό παλιρροϊκό κύμα έδωσε ένα καίριο χτύπημα στο φασισμό σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή των παγκόσμιων εξελίξεων. Καίριο όχι μονάχα γιατί έκοψε το δρόμο προς την εξουσία στους ρατσιστές απόγονους της γαλλικής αποικιοκρατίας και της δοσιλογικής κυβέρνησης του Βισύ, αλλά ακόμα περισσότερο γιατίαπενεργοποίησε με ταπεινωτικό τρόποτο καταστροφικότερο πολιτικό εργαλείοπου διαθέτει μέσα στην πολιτικοστρατιωτικά σημαντικότερη χώρα της Ευρώπης η νεοχιτλερική Ρωσία, και σε μεγάλο βαθμό ταπείνωσε και τον ίδιο τον Πούτιν που βιάστηκε προχθές έστω έμμεσα να προεξοφλήσει την επιτυχία της. Στην πραγματικότητα ο γαλλικός λαός ανέκοψεσε μεγάλο βαθμό την ευρύτερη πολιτική διείσδυσης και διάσπασης που η πουτινική Ρωσία ακολουθεί παράλληλα με τημεγάλη στρατιωτική επίθεση και το βάρβαρο, καταχτητικό-αποικιακόπόλεμο που έχει εξαπολύσει ενάντια στη δημοκρατική Ευρώπη.

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις πριν από τις γαλλικές προεδρικές εκλογές βρίσκουν στις πρώτες θέσεις προτίμησης έναν τουλάχιστον υφεσιακό απέναντι στο ρωσοκινεζικό άξονα υποψήφιο, ο οποίος ωστόσο σε επίπεδο ανοιχτής πολιτικής πλατφόρμας είναι ευρωπαϊκού προσανατολισμού, τον Εμανουέλ Μακρόν, ακολουθούμενο από τρεις ανοιχτούς φίλους της ρώσικης υπερδύναμης και των κτηνωδών επεμβάσεών της στον κόσμο, τους Λεπέν, Φιγιόν και Μελανσόν.

Δημοσιεύουμε παρακάτω ένα άρθρο των βρετανικών FinancialTimes του γενικά οξυδερκή αναλυτή Γεδεών Ράχμαν, μεταφρασμένο από εμάς, που είναι το μόνο της ίδιας εφημερίδας από αυτά που ακολούθησαν την απόφαση της 13 του Ιούλη, που δεν είδε την πλατειά δημοσιότητα στη χώρα μας, ακριβώς επειδή μιλούσε για την κρυμμένη, την αντίθετη από την κυρίαρχη αυτή τη στιγμή εθνική και ευρωπαϊκή αλήθεια.