Εκτιμάμε ωστόσο ότιαυτό το μεγάλοαντιφασιστικό κίνημαθα χρειαστεί να περάσει μέσα απόμια νέα πολύ πιο σύνθετη και παρατεταμένη πολιτική δοκιμασία. Γιατί θα πρέπει από τη μια οι πολιτικές του ηγεσίες να κυβερνήσουνέτσι τη χώρα ώστε να δώσουν μια πρακτική υλική ανακούφιση στις πλατιές φτωχές λαϊκέςμάζες, αλλιώς θα φουντώσει ακόμα περισσότερο ο φασισμός. Αλλά από την άλλη θα πρέπει αυτή η διακυβέρνηση να μην προβοκαριστεί από τον εσωτερικό εχθρό του γαλλικού αντιφασιστικού κινήματοςπουείναι το φιλοπουτινικό και γενοκτονικά αντισημιτικό κόμμα των «Ανυπότακτων» του Μελανσόν. Αυτός είναι σε θέση να οδηγεί σε επωφελή για τον ίδιο, για τη Λεπέν και πάνω απ όλα για τον Πούτιν αδιέξοδα σε κάθε προσπάθεια δημιουργίας μιας κυβέρνησης δημοκρατικής διεξόδου καθώς έχει αποδείξει και στο παρελθόνότι μπορεί να προωθεί και μάλιστα με βίαιες μεθόδουςοικονομικά ή πολιτικά κινήματα που δεν τα αντέχουν οι συγκεκριμένοι πολιτικοί συσχετισμοί είτε οι οικονομικές συνθήκεςστη Γαλλία, είτε στην Ενώμενη Ευρώπη καιτο χειρότερο, απωθούν τη δημοκρατική κοινή γνώμη. Όμως και σε αυτό το επίπεδο ο δημοκρατικός χείμαρρος της 7 του Ιούλη έδωσε ένα πολύ ουσιαστικό πλήγμα στον Μελανσόν και το κόμμα του. Ενώ το μετωπικό κόμμα με το οποίο οι «Ανυπότακτοι» κατέβηκαν στις εκλογές, το «Νέο Λαϊκό Μέτωπο», ήρθε πρώτο σε ψήφους και διεκδικεί το δικαίωμα να σχηματίσει κυβέρνηση, η συνιστώσα των «Ανυπότακτων» για πρώτη φορά δεν έχει την απόλυτη πλειοψηφία σε ένα αριστερό μετωπικό σχήμα και ακριβώς γι αυτό το λόγο όλες οι άλλες συνιστώσες συμφωνούν σήμερασε ένα πράγμα: ότι ο Μελανσόν δεν πρέπει να γίνει πρωθυπουργός αν το Μέτωπο σχηματίσει κυβέρνηση.
Αξίζει λοιπόν να παρακολουθήσουμε με τη μεγαλύτερη προσοχή και σεβασμό τον παρατεταμένο και πολύπλοκο αντιφασιστικό αγώνα που δίνει τα τελευταίαχρόνια και θα δίνει σε όλο και ανώτερο και βαθύτερο επίπεδο ο γαλλικός λαός, να σταθούμε στο πλευρό του και να διδαχθούμε από αυτόν. Όπως η Ουκρανία μας δίνει με το αίμα της μαθήματα στρατιωτικής πατριωτικής αντίστασης στο φασισμό, η Γαλλία μας δίνει μαθήματα πολιτικής δημοκρατικής αντίστασης στον ίδιο εχθρό. Το πιο σπουδαίο μάλιστα είναιότι και οι δυο χώρες ό,τι διδάσκουν το διδάσκουνταυτόχρονα σαν μέλη ή υποψηφία μέλητης ενωμένης δημοκρατικής Ευρώπης. Έτσι μπαίνουν σε αυτήν την καταβασανισμένη από εθνικούς πολέμους ήπειρο για πρώτη φορά τόσο ορμητικά και έμπρακτα οι βάσεις ενός νέου ευρωπαϊκού δημοκρατικού και διεθνιστικού πατριωτισμού. Αυτός θα βοηθήσει όσο τίποτα άλλο στο να αναπτυχθεί και μια πανευρωπαϊκή προλεταριακή και παλλαϊκή ενότητα που αυθόρμητα θα αναπτύσσεται όσο η φασιστική επίθεση θα κλιμακώνεται. Χωρίς να το θέλουν οι ρώσοι και κινέζοι νεοναζί δυναμώνουν τις τάξεις που θα αποτελέσουν τους χειρότερους εχθρούς και νεκροθάφτες τους. Δηλαδή εκείνες τις τάξεις τις οποίες ανέτρεψαν ύπουλα όταν μετέτρεψαν τις προλεταριακές εξουσίες στις δυο αυτές σοσιαλιστικές χώρες παρόλες τις αδυναμίες τους στο αντίθετο τους, δηλαδήσε ιμπεριαλιστικές χιτλερικού τύπου.
Αθήνα, 8 Ιουλίου 2024