Όταν λέμε τα 7 κόμματα εννοούμε τα 5 που καλούν ανοιχτά: ΣΥΡΙΖΑ, ψευτοΚΚΕ, ΑΝΕΛ , ΔΗΜΑΡ, συμμορία «Χρ. Αυγής», καθώς και τα 2 κυβερνητικά που καλούν στις διαδηλώσεις με τα συνδικαλιστικά τους παραρτήματα ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ.
Με αυτή τη διαδήλωση όλη αυτή η μπόχα που κατέστρεψε για δεκαετίες, χρεωκοπήσε και συνεχίζει να καταστρέφει την Ελλάδα με το βιομηχανικό σαμποτάζ, με τη φοροδιαφυγή, με την εκτροφή στρατιών γραφειοκρατικών παρασίτων, κρατικών καπιταλιστών μικρών και μεγάλων ολιγαρχών, άπληστων παπάδων κλπ, αθωώνει τον εαυτό της και μεταθέτει τις ευθύνες της στην κατ εξοχή χώρα δανειστή από την οποία απαιτεί να σεβαστεί και να πληρώσει για το νέο εθνικό κανόνι που ετοιμάζει. Αλλά η μετάθεση ευθυνών είναι το μικρότερο έγκλημα που διαπράττει η εθνική μπόχα. Το μεγαλύτερο είναι ότι την ώρα που εμφανίζει σαν κατακτητή της χώρας τον δανειστή και καλεί το λαό να του ρίξει πέτρες, πουλάει τον πλούτο της χώρας για ένα κομμάτι ψωμί στα νέα αφεντικά του της Ρωσίας και της Κίνας ενώ, το χειρότερο καλεί το ρώσικο στρατό να παρελάσει μετά την Αλεξανδρούπολή, στην Λήμνο και στην Κέρκυρα κρύβοντας την είδηση με τα δουλικά του κανάλια και τις εφημερίδες. Στην πραγματικότητα οι διαδηλώσεις δεν είναι διαδηλώσεις ενάντια στη Γερμανία, όπως πιστεύουν οι άνθρωποι του λαού που συμμετέχουν σʼ αυτές αλλά η ενθουσιώδης παράδοση της χώρας στους αληθινούς δήμιους της. Γι αυτό κανείς δημοκράτης και πατριώτης δε πρέπει να πάρει μέρος σʼ αυτές τις διαδηλώσεις.
Αλλά ας αναλύσουμε τις πραγματικές συνθήκες αυτής της επίσκεψης και αυτής της διαδήλωσης. Το ερώτημα είναι γιατί η Μέρκελ έρχεται στην Ελλάδα την ώρα που ξέρει , και μάλιστα ο γερμανικός τύπος το τονίζει έντονα , πόσο ανεπιθύμητη είναι στην ελληνική κοινή γνώμη;
Αντίθετα από ότι πιστεύει ο πολύς κόσμος η Μέρκελ δεν είναι ο δυνατός αλλά ο αδύναμος παράγοντας σε αυτήν την επίσκεψη σε σχέση με τους οικοδεσπότες της. Γιατί η βρεγμένη, στην πραγματικότητα πνιγμένη στο χρέος Ελλάδα είναι από την άποψη των αχρείων ρωσόδουλων ηγετών της πολιτικά λιγότερο εξαρτημένη από την ατσαλάκωτη Γερμανία από όσο είναι η Γερμανία από το ασταμάτητο ελληνικό χρέος.
Η Μέρκελ έρχεται σε μια απελπισμένη και ουσιαστικά τυχοδιωκτική προπάθεια της να σπάσει την πολιτική απομόνωση στην οποία βρίσκεται η Γερμανία σαν ηγέτης του Ευρώ μέσα στην ΕΕ και στον κόσμο και πιο πολύ για να σπάσει την ασφυκτική πολιτική πίεση που ασκούν στο κόμμα της και στην ίδια άλλα ισχυρά κομμάτια της γερμανικής αστικής τάξης από δύο αντίθετες πλευρές. Οι μεν σοσιαλδημοκράτες της αντιπολίτευσης την κατηγορούν, μαζί με τη Γαλλία του Ολλάντ, την Ιταλία του Μόντι, την ευρωπαική Επιτροπή, τις ΗΠΑ του Ομπάμα, την νεοναζιστική Κίνα, το ΔΝΤ και, κυρίως, την ρωσοκίνητη προπαγανδιστική μηχανή των φαιο-«κόκκινων» «αντικαπιταλιστών» σε όλη την ΕΕ, ότι ενώ μπορεί δεν θέλει να σώσει το Νότο και την Ελλάδα εκδίδοντας ευρωομόλογα. Όλοι αυτοί απαιτούν να μείνει οπωσδήποτε η Ελλάδα στο Ευρώ εχοντας κάνει άρθρο πίστης τους την εντελώς λαθεμένη και σύμφωνη με το ρώσικο εισοδιστικό συμφέρον θέση ότι η έξοδός της Ελλάδας από το Ευρώ θα σήμαινε διάλυση της ΕΖ και της ΕΕ. Το πιο ισχυρό και εξωστρεφές κομμάτι του γερμανικού μονοπώλιου που τρέμει μια πολιτική απομόνωση της Γερμανίας, που σύντομα θα μεταφραστεί σε εμπορική, και που εκπροσωπείται από τη Μέρκελ έχει υιοθετήσει αυτή τη θέση. Από την άλλη μεριά οι συμπολιτευόμενοι της Μέρκελ, οι ελεύθεροι δημοκράτες και οι χριστιανοκοινωνιστές, που εκφράζουν λιγότερα κυρίαρχα κομμάτια μέσα στην γερμανική αστική τάξη την κατηγορούν ότι δίνει πολλά δις σε μια Ελλάδα που δεν τηρεί ποτέ τις δεσμεύεις της και βυθίζεται γι αυτό όλο και περισσότερο στο χρέος και ότι κανονικά αυτή θα πρέπει να πεταχτεί έξω από το Ευρώ και όχι να ενθαρρύνεται με νέα δανεικά που τελικά θα δώσουν το κακό παράδειγμα στον υπόλοιπο Νοτο και θα τον κάνουν επαίτη της Γερμανίας η οποία τελικά επίσης θα βυθιστεί στο χρέος .
Με το ταξίδι της αυτό η Μέρκελ θέλει να απαντήσει και στους μεν και στους δε στηρίζοντας πολιτικά αυτόν που θεωρεί το τελευταίο σωσίβιό της κεντρίστικης ουτοπικής γραμμής της (ότι η Ελλάδα των διεφθαρμένων σαμποταριστών μπορεί να μείνει με τις σημερινές ηγετικές δυνάμεις της στο Ευρώ και να ξεχρεωθεί) , τον Σαμαρά. Αφού δηλαδή το γερμανικό εξαγωγικό μονοπώλιο πήρε πρόσφατα απόφαση ότι δεν μπορεί να διώξει την Ελλάδα από το Ευρώ, ελπίζει ότι η κυβέρνηση Σαμαρά θα μειώσει τα κρατικά έξοδα και θα κάνει τις διαρθρωτικές αλλαγές που θα απελευθερώσουν τις επενδύσεις. Οπότε θα ανακοπεί έστω για λίγο ή ελληνική κατρακύλα, οπότε θα έχει τον καιρό να βγει από την κρίση χρέους ο υπόλοιπος Νότος, οπότε η Γερμανία δεν θα πληρώνει άλλο την βύθιση του Νότου αυτού, οπότε η γραμμή Μέρκελ τελικά θα νικήσει και η ίδια θα ξαναβγεί καγκελλάριος το 2013 κόντρα και στη εσωτερική και στην εξωτερική της κομματική αντιπολίτευση.
Να λοιπόν πως προκύπτει αυτό το απαράμιλλο πολιτικό αισθητήριο της Μέρκελ που την έκανε να εμπιστευθεί παθιασμένα τον Γ. Παπανδρέου και να τον σκεπάσει με δις δανεικών κι αγύριστων λίγο πριν αυτός την πουλήσει με το προβοκατόρικα εξαγγελμένο μη δημοψήφισμα οπερέτα του 2011. Αυτό το ίδιο την κάνει να εμπιστεύεται τον ακόμα πιο αφερέγγυο διάδοχό του Σαμαρά. Ούτε τη νοιάζει που αυτός ξεκίνησε σαν ο πρώτος και πιο ανοιχτός πλασιέ στην Ελλάδα της στρατηγικής του «ορθόδοξου τόξου», ούτε ότι έγινε πρωθυπουργός μέσα από αλλεπάλληλες προδοσίες σε βάρος του κόμματός του, ούτε καν λογαριάζει που έγινε πρωθυπουργός επειδή πριν ένα χρόνο ξεσήκωνε τα πλήθη τη ΝΔ εναντίον της και επειδή λίγο μετά υποσχόταν στον ελληνικό λαό ότι θα ανέτρεπε με τον δικό του τρόπο το μνημόνιο που και ο ίδιος υπέγραφε. Της φτάνει η γλοιώδης επιφανειακή αυτοκριτική του και κυρίως η αναμφισβήτητη απόφασή του να κόψει νέα μεγάλα κομμάτια κρέας από το αδυνατισμένο σώμα του ελληνικού λαού για να μειώσει το έλλειμμα ποδοπατώντας τις δεσμεύσεις του απέναντι του. Αυτοί οι διεφθαρμένοι μονοπώλιστές έχοντας μάθει να εξαπατούν τους δικούς τους ψηφοφόρους δεν πολυδίνουν σημασία σε τέτοιες προδοσίες.
Έτσι λοιπόν έρχεται η Μέρκελ στην Ελλάδα για να γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος των νέων πραγματικών επίδοξων ή ήδη σε μεγάλο βαθμό κατοχικών δυνάμεων, των ρωσοκινέζικων φασιστικών δυνάμεων και των ντόπιων δούλων τους, των ηγετών της ναζιστικής χρυσαυγής, των καμμένων, των συνασπισμαίων, των κνιτών κλπ. Γιατί από πότε υπήρξε αντικατοχική αντίσταση σε μια χώρα στη οποία όλα τα ΜΜΕ ήταν στα χέρια των «αντικατοχικών» δυνάμεων, και τα οποία έχουν καταληφθεί από υστερία καλώντας έμμεσα ή άμεσα τον κόσμο να κατεβεί στο δρόμο και να δείξει την αντίθεσή του στην αρχηγό της υποτιθέμενης οικονομικής κατοχής; Και από πότε υπήρξε οικονομική κατοχή χωρίς κυριαρχία του οικονομικά κυρίαρχου πάνω στα κυρίαρχα κόμματα και πάνω στα μέσα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης; Και τι οικονομική κατοχή είναι αυτή που δεν επιτρέπεται στο γερμανικό κεφάλαιο καμιά άξια λόγου κατοχή μέσων παραγωγής αλλά επιτρέπεται στο ρωσοκινέζικο που αγοράζει δαιμονιωδώς και τζάμπα γη, τράπεζες και άλλους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας; Και γιατί δεν παρελαύνει ο γερμανικός στρατός, αυτός δηλαδή του οικονομικά κυρίαρχου στη χώρα αλλά παρελαύνει υπό μορφή αγημάτων στις τέσσερις άκρες της, σε Αλεξανδρούπολη , Ύδρα και στη Λήμνο και στην Κέρκυρα ( στις δύο τελευταίες τώρα δα πάνω στην επίσκεψη της «κυρίαρχου») ο στρατός του μεγαλύτερου μακροπρόθεσμου εχθρού του «κυρίαρχου» γερμανικού στρατού που είναι ο ρώσικος; Στην πραγματικότητα οι διαδηλώσεις που σε λίγο θα ξεκινήσουν δεν είναι για το διώξιμο των κατοχικών δυνάμεων αλλά είναι διαδηλώσεις που ανοίγουν το δρόμο στις νέες επελαύνουσες νεοναζιστικές κατοχικές δυνάμεις. Γι αυτό θα προκύψει, όπως και με τους «αγανακτισμένους», το εξώφθαλμα γελοίο όσο και θρασύ παράδοξο να καταγγέλουν οι διοργανωτές των διαδηλώσεων το γερμανικό 4ο ράιχ και την ίδια ώρα το πιο φανατικό κομμάτι της διαδήλωσης να αποτελείται από τους υποστηριχτές –συνειδητούς ή όχι- των χρυσαυγιτών οπαδών του πραγματικού και μόνου ναζιστικού ως σήμερα Ράιχ, του Τρίτου.
Κανείς πατριώτης κανείς δημοκράτης δεν πρέπει να κατεβεί στη διαδήλωση της Τρίτης γιατί θα βαδίσει αντικειμενικά μεν υπέρ των κατοχικών νεοχιτλερικών δυνάμεων ενώ υποκειμενικά θα βαδίσει δίπλα στα σιχαμερά τσιράκια τους που ηγούνται μιας μάζας που θέλει να αντιδράσει σε αυτούς που της τσάκισαν τη ζωή, αλλά που δεν ξέρει ακόμα ποιοι είναι αυτοί. Η Μέρκελ επιβάρυνε τον πόνο των μαζών επιβάλοντας τους ανοιχτά πρόσθετη πείνα πάνω στη καχεξία τους αλλά την καχεξία την έφεραν κυρια και συντριπτικά όπως έχουμε αποδείξει και συνεχίζουν να την φέρνουν με το παραγωγικό σαμποτάζ τους, τη γραφειοκρατική διαφθορά τους, τις φασιστικές τους εκκαθαρίσεις και τον αμοραλισμό τους οι διακομματικοί διοργανωτές της σημερινής εθνο-κρατικής διαδήλωσης στην οποία θα βρίσκεται η καρδιά της αστυνομίας, της εισαγγελείας, του στρατού, της αρχιεπισκοπής και όλων των εθνικών λαμόγιων που ξεπλένουν τα εγκλήματα τους με βουντού ενάντια σε μια στην κύρια πλευρά της φιλικήκαι δημοκρατική χώρα, παρά τα βαριά λάθη της ηγετικής της τάξης.
Κλείνοντας αυτό το σημείωμα μένει να εξηγήσουμε το για ποιο λόγο ο Σαμαράς θέλει αυτήν την απελπισμένη εμπιστόσύνη της Μέρκελ που ασφαλώς σύντομα θα προδώσει και κυρίως πως θα την αποσπάσει αφού όχι μόνο οι υποτιθέμενοι εχθροί του αλλά ακόμα και οι σύμμαχοί του όπως ο Κουβέλης καλούν σε αυτήν την επίδειξη αντι-Μέρκελ μένους; Αρχίζοντας από το δεύτερο έχουμε να πούμε ότι μόνο χάρη σε μια πανεθνική και παλλαίκή επίδειξη μίσους ενάντια στη Γερμανία και τη Μέρκελ ο Σαμαράς θα μπορεί να αναδειχτεί τόσο ανάγλυφα σε πολιτικό προστάτη τους στην Ελλάδα και κυρίως στο εξωτερικό. Μάλιστα αν η διαδήλωση είναι τόσο μαζική ώστε να μην χρειαστούν φωτιές και σπασίματα για να διαφημιστεί το ελληνικό αντιΜέρκελ μίσος στο εξωτερικό, τότε ο Σαμαράς θα αναδειχτεί και σε θηριοδαμαστή του αγριεμένου πλήθους. Αυτός είναι ένας ρόλος στον οποίο πολύ μέχρι τώρα τον έχει βοηθήσει ο Τσίπρας. Αυτός εδώ και δυο μήνες εξαγγελίας των νέων μέτρων πέινας δεν έχει κινητοποιήσει μαχητικά ενάντια σε αυτά τη βάση του κόμματός του, δηλαδή δεν τα έχει καλέσει σε διαδηλώσεις που θα καλύπτουν πολιτικά και επιχειρησιακά την καταστροφική μηχανή των «ανεξέλεγκτων» τάχα «αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ» ψευτοαναρχικών. Άλλωστε και τώρα δα ο Τσίπρας κάλεσε με έμφαση σε «ειρηνική» διαδήλωση αν και μαζική. Άν δεν του βγει αρκετά μαζική τότε αυτός θα έχει το δικαίωμα να ρίξει το « κίνημα» σε μερικές περιφερειακές συγκρούσεις για τα ξένα κανάλια χωρίς ωστόσο να δακρύσει η καλεσμένη του Σαμαρά από τα δακρυγόνα και κυρίως να μην απειληθεί ούτε στο ελάχιστο η ασφάλειά της. Το έχουμε ξαναπεί ότι με τις ελεγχόμενες από το νέο αφεντικό κομματικές ηγεσίες το εθνικό μίσος ποτέ δεν επιτρέπεται να ξεπερνάει και ποτέ δεν έχει ξεπεράσει ως τώρα τα όρια της διακομματικής σκηνοθεσίας κορυφής που προορίζεται για το εξωτερικό.
Μόνο λοιπόν σαν ένας αποτελεσματικός ηγέτης-θηριοδαμαστής που περνάει χωρίς αίμα και χωρίς πολλές φωτιές την πείνα, την δήθεν οικονομική αναδιάρθρωση, ακόμα και την παρουσία της ίδιας της Μέρκελ στην Αθήνα ο Σαμαράς θα μπορεί να εμφανιστεί σαν ο έσχατος και πιο καίριος πολιτικός σύμμαχος της γραμμής Μέρκελ και γενικότερα του γερμανικού μονοπώλιου αυτή τη στιγμή. Αυτό δεν το κάνει μόνο, ούτε το κάνει κυρίως, για να μπορούν χωρίς κρύα ρίγη στη Δύση να σουλατσάρουν τα ρώσικα πολεμικά πλοία και ο στρατός στα λιμάνια μας και οι κινέζοι λαθρέμποροι να αγοράζουν τα τελευταία. Το κάνει για να μπορεί να διαπραγματευτεί αρχικά την παράταση της αποπληρωμής του χρέους –που είναι μόνο λίγα δισ- και τελικά το νέο κούρεμα του χρέους που ζητάει το υπό ΗΠΑ (Ομπάμα), κινέζικη και ρώσικη πολιτική κυριαρχία ΔΝΤ. Αν πετύχει έστω και μερικά αυτό το κούρεμα τότε όχι μόνο θα αιμορραγήσουν παραπέρα η ΕΖ και η Γερμανία (που ως τώρα κυρίως ξεπληρώνει και μάλιστα στον αγύριστο το ελληνικό χρέος), αλλά θα χάσουν και οι δύο κάθε πιστωτική αξιοπιστία ενώ τελικά η Γερμανία θα διασπαστεί μέσα της. Γιατί ή θα υποκύψει στο κούρεμα, στα ευρωομόλογα και σε μια ΕΚΤ σουρωτήρι, ή θα βγεί από μέσα της πληγωμένο και αντιευρωπαΊκό ένα σοβινιστικό τέρας που σαν τέτοιο δεν θα μπορεί παρά να κινηθεί προς το θυσιαστήριο όλων των αντίστοιχων τεράτων που είναι η ρώσικη «Τρίτη Ρώμη». Σε κάθε τέτοιο ενδεχόμενο η Μέρκελ θα πεθάνει πολιτικά.
Με δυο λόγια ο Σαμαράς καλεί σήμερα την Μέρκελ στην Αθήνα για να της πάρουν αύριο το κεφάλι τα αφεντικά του.
Αν αυτό ήταν μόνο για να τιμωρηθεί η αποκοτιά της και η ιστορικά καταδικασμένη της απόπειρα να διοικήσει απ έξω μια χώρα για να την «σώσει» χωρίς η ίδια να θέλει να σωθεί και μάλιστα επιβάλοντας της πόνο, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος για οποιαδήποτε στεναχώρια. Το κακό είναι ότι ένας αποκεφαλισμός της Μέρκελ που θα γίνει από τους ρωσόφιλους και όχι από ένα προοδευτικό πολιτικό ρεύμα θα είναι, παρόλη την αισχρή υποχωρητικότητα της απέναντί τους και απέναντι στην Κίνα (που είναι στο βάθος η υποχωρητικότητα του στρατιωτικά αδύναμου μονοπώλιου που αυτή εκπροσωπεί) μια στρατηγική ήττα της γραμμής της ευρωπαικής ενότητας, που εκφράζουν και αυτή και ο Σόυμπλε, την ώρα που η σταθερά της ρώσικης στρατηγικής είναι η διάσπαση της ΕΖ και της ΕΕ.