Επίσημη σελίδα ΟΑΚΚΕ

 Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Η. ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΚΕ ΟΑΚΚΕ ΣΤΗΝ EΡΤ ΣΤΙΣ 31 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024

   

 

ΔΙΑΚΑΝΑΛΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΟΑΚΚΕ ΣΤΙΣ 26 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024

   

 

ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ

Νέα Ανατολή αρ.φ.559 (εδώ μπορείτε να βρείτε τα φύλλα από φ.486-Μάρτης 2013-και νεώτερα)

  Που μπορείτε να βρείτε την έντυπη έκδοση της Νέας Ανατολής

1pag559

 

crisis russia

Άρθρα Αναφοράς

OAKKE WEB TV

Εκδόσες Μεγάλη Πορεία

ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

http://www.antinazi.gr/ 

www.antinazi.gr

ΑΝΤΙ ΝΑΖΙ

 

ΓΙΑΤΙ ΤΟ BREXIT ΕIΧΕ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΑΞΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΟΧΙΤΛΕΡΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΚΡΕΜΛΙΝΟΥ

 

Η πε­ρισ­σό­τε­ρη συ­ζή­τη­ση γύ­ρω α­πό το με­γά­λο ζή­τη­μα που εί­ναι η έ­ξοδος της Βρε­τα­νί­ας α­πό την Ε­Ε έ­γι­νε στην ί­δια τη χώ­ρα πριν το δη­μο­ψή­φι­σμα και γί­νε­ται α­κό­μα στο ζή­τη­μα της οι­κο­νο­μί­ας. Δεν υ­πάρ­χει αμ­φι­βο­λί­α ό­τι η έξο­δος εί­ναι κά­τι κα­κό για την οι­κο­νο­μί­α και της Βρε­τα­νί­ας και της υ­πόλοι­πης Ευ­ρώ­πης. Για τους μαρ­ξι­στές το πέ­σι­μο των οι­κο­νο­μι­κών συ­νό­ρων και η ε­νο­ποί­η­ση των κρα­τών που γί­νε­ται με ε­θε­λο­ντι­κό δη­μο­κρα­τι­κό τρό­πο, δηλα­δή δεν γί­νε­ται με πο­λι­τι­κή βί­α ο­πό­τε και με οι­κο­νο­μι­κή κα­τα­πί­ε­ση, δί­νει μια τε­ρά­στια ώθη­ση στην α­νά­πτυ­ξη των πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­με­ων για ό­λη τη νέ­α διευ­ρυ­μέ­νη κοι­νή α­γο­ρά.

Ε­πί­σης ταυ­τό­χρο­να αυ­τή η ε­νο­ποί­η­ση προ­ω­θεί την τα­ξι­κή πά­λη και α­νοί­γει το δρό­μο στην ε­πα­νά­στα­ση κα­θώς μειώ­νει τους εθνι­κούς α­ντα­γω­νι­σμούς που δια­σπούν το προ­λε­τα­ριά­το. Ι­διαίτε­ρα ο Λένιν έ­χει δώ­σει έμ­φα­ση στο πό­σο προ­ο­δευ­τι­κή ι­στο­ρι­κά εί­ναι μια τέ­τοια διαδι­κα­σί­α ε­νο­ποί­η­σης κα­πι­τα­λι­στι­κών κρα­τών. Δες γι αυ­τό ι­διαί­τε­ρα την μπροσού­ρα του «Κρι­τι­κά Ση­μειώ­μα­τα πά­νω στο ε­θνι­κό ζή­τη­μα» ό­που δη­λώ­νει ξε­κάθα­ρα ό­τι το προ­λε­τα­ριά­το «υ­πο­στηρί­ζει την πιο πλέ­ρια ε­λευ­θε­ρί­α της καπι­τα­λι­στι­κής κυ­κλο­φο­ρί­ας και χαι­ρε­τί­ζει κά­θε α­φο­μοί­ω­ση των ε­θνών ε­κτός α­πό ε­κεί­νην που γί­νε­ται με τη βί­α ή στη­ρί­ζε­ται σε προ­νό­μια». 

 

Εί­ναι α­πό αυ­τή την ά­πο­ψη λοι­πόν ε­ντε­λώς φυ­σι­κό που ε­πι­κε­φα­λής του Brexit βρέ­θη­κε όλη η βρε­τα­νι­κή α­ντί­δρα­ση και ι­διαί­τε­ρα κά­θε φα­σι­σμός και σο­σιαλ­φα­σι­σμός στην Ευ­ρώ­πη και δεν χρειά­ζε­ται να πού­με αυ­τή τη στιγ­μή πιο πολ­λά πά­νω σ αυ­τό.

Ε­κεί­νο ό­μως που έ­χει γί­νει πο­λύ λι­γό­τε­ρο α­ντι­λη­πτό στον κό­σμο εί­ναι πό­σο πο­λύ ευ­νο­η­μέ­νος α­πό αυ­τή τη δια­δι­κα­σί­α α­πο­ε­νο­ποί­η­σης της Ευρώ­πης εί­ναι ο ρώ­σι­κος σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμός, και μά­λι­στα ό­χι τό­σο α­πό την οι­κο­νο­μι­κή α­πο­δυ­νά­μω­ση του κύ­ριου ε­χθρού του που είναι η Ε­Ε, αλ­λά α­πό την ά­πο­ψη της πο­λι­τι­κής του και α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό την ά­πο­ψη της α­μυ­ντι­κής του διά­σπα­σης και α­πο­δυ­νά­μω­σης.

Το χει­ρό­τε­ρο δη­λα­δή που έ­χει συμ­βεί με την έ­ξο­δο της Βρε­τα­νί­ας εί­ναι ο στρα­τιω­τι­κός και πο­λι­τι­κός α­πο­κε­φα­λι­σμός της Ε­Ε σε ό­τι α­φο­ρά την α­ντί­στα­ση της στη ρώ­σι­κη νε­ο­χι­τλε­ρι­κού τύ­που ε­πι­θε­τι­κό­τη­τα. Γι αυ­τό το λό­γο κυ­ρί­ως φα­γώ­θη­κε ο ρώ­σι­κος κρα­τι­κός προ­παγανδι­στι­κός μη­χα­νι­σμός να υ­πο­στη­ρί­ζει το Brexit, γι αυ­τό οι αρ­χη­γοί του Φά­ρα­τζ και Τζόν­σον εί­ναι ανοι­χτά ρω­σό­φι­λοι και κι­νε­ζό­φι­λοι, και γι αυ­τό οι τρο­τσκι­στές πρά­κτο­ρές του, που εί­ναι αυ­τοί που λυσ­σα­λέ­α ε­πι­διώ­κουν τον πυ­ρη­νι­κό α­φο­πλισμό της Βρε­τα­νί­ας με ε­πι­κε­φα­λής τους το σο­σιαλ­φα­σί­στα Κόρ­μπυν, σα­μπο­τά­ρα­νε την κα­μπά­νια της πα­ρα­μο­νής στην Ε­Ε.

Τώ­ρα μό­νο γί­νε­ται πλα­τιά γνω­στό ό­τι ο πιο ε­πί­μο­νος δυ­να­μι­κός παρά­γο­ντας ε­πι­βο­λής κυ­ρώ­σε­ων για τη ρώ­σι­κη ε­πί­θε­ση, κα­το­χή και προ­σάρ­τη­ση μέ­ρους της α­νε­ξάρ­τη­της και κυ­ρί­αρ­χης Ου­κρα­νί­ας στους κόλ­πους της Ε­Ε και του ΝΑ­ΤΟ που τους ε­πέ­βα­λαν ή­ταν η Μ. Βρε­τα­νί­α. Βέβαια η Πο­λω­νί­α και οι βαλ­τι­κές χώ­ρες Ε­σθο­νί­α, Λε­το­νί­α, Λι­θουα­νί­α εί­χαν με­γα­λύ­τε­ρη συ­νέ­πεια και πά­θος α­πό κά­θε άλ­λη χώ­ρα της Ε­Ε στο να στέ­κο­νται δί­πλα στην Ου­κρα­νί­α και ε­νά­ντια στη ρώ­σι­κη ε­πί­θε­ση, ό­μως αυ­τές δεν μπο­ρούν να συ­γκρι­θούν ού­τε στο ε­λά­χι­στο με τη στρα­τιω­τι­κή και δι­πλω­μα­τι­κή ε­πιρ­ρο­ή της Βρε­τα­νί­ας στα ευ­ρω­πα­ϊ­κά πράγ­μα­τα α­πό την ά­πο­ψη ό­τι αυ­τή ή­ταν ως χθες που ή­ταν πρώ­τη σε αμυ­ντι­κή στρατη­γι­κή πυ­ρη­νι­κή ι­σχύ χώ­ρα της Ε­Ε και η μό­νη δύ­να­μη μα­ζί με τη Γαλ­λί­α με δι­καί­ω­μα βέ­το στον Ο­Η­Ε, δί­πλα στις δύ­ο υ­περ­δυ­νά­μεις και στη μελλο­ντι­κά υ­πο­ψή­φια για τρί­τη υ­περ­δύ­να­μη Κί­να. 

Δεν εί­ναι τυ­χαί­ο ό­τι πε­ρί­με­νε πρώ­τα αυ­τόν τον α­πο­κε­φα­λι­σμό η ρωσό­φι­λη η­γε­τική τριά­δα της Ε­Ε, η τριά­δα Μέρ­κελ, Ο­λά­ντ, Ρέντζι μα­ζί με τα τσιρά­κια της για να δια­κη­ρύ­ξει α­μέ­σως α­πευ­θεί­ας και ω­μά ή μέ­σω των υ­πουρ­γών της ε­ξω­τε­ρι­κών (Στα­ϊν­μά­γιερ α­ντί για την ί­δια την ι­σορ­ρο­πί­στρια, δι­πρόσω­πη Μέρ­κελ) ό­τι οι κυ­ρώ­σεις κα­τά της Ρω­σί­ας πρέ­πει να ε­πα­νε­ξε­τα­στούν και ταυ­τό­χρο­να ό­τι α­πό δω και μπρος η με­γα­λύ­τε­ρη έμ­φα­ση σαν μέ­θο­δος ευ­ρω­παϊ­κής ε­νο­ποί­η­σης πρέ­πει να εί­ναι η ευ­ρω­παϊ­κή ά­μυ­να. Μά­λι­στα η ρω­σό­φι­λη «υπουρ­γός ε­ξω­τε­ρικών της Ε­Ε» Μο­γκε­ρί­νι εί­χε έ­τοι­μη στο συρ­τά­ρι και έ­βγαλε α­μέ­σως μια πρό­τα­ση για τη δη­μιουρ­γί­α ευ­ρω­πα­ϊ­κού στρα­τού που πριν ένα χρό­νο την εί­χε προ­τεί­νει ο που­τι­νι­κός Γιουν­κέρ με με­γά­λη έμ­φα­ση.

Ευ­ρω­πα­ϊ­κός στρα­τός ση­μαί­νει ό­τι η ευ­ρω­πα­ϊ­κή ά­μυ­να α­πέ­να­ντι στη μό­νη με­γά­λη υ­παρ­κτή α­πει­λή, που εί­ναι σή­με­ρα η νε­ο­χι­τλε­ρι­κή ρώ­σι­κη, δεν πρέ­πει να στη­ρί­ζε­ται στο υ­πό α­με­ρι­κά­νι­κη κυ­ριαρ­χί­α ΝΑ­ΤΟ, αλ­λά στις ί­διες τις χώ­ρες που θα υ­πο­στη­ρί­ξουν τη δι­κιά τους εδαφι­κή α­κε­ραιό­τη­τα και ε­θνι­κή κυ­ριαρ­χί­α δί­χως να με­σο­λα­βούν τα πα­­ζα­ρέ­μα­τα και τα που­λή­μα­τα των υ­περ­δυ­νά­με­ων. Αυ­τή εί­ναι μια ε­ξαι­ρε­τι­κή ιδέ­α που έ­χει προ­βλη­θεί α­πό τους πιο θερ­μούς και α­λη­θι­νούς ευ­ρω­παϊ­στές, που θέ­λουν την ο­μο­σπον­διο­ποί­η­ση. Αυ­τοί το ζη­τούν αυ­τό α­πό πε­ποί­θη­ση και ό­χι για να δια­σπά­σουν την Ε­Ε όπως θέ­λουν οι Γιουν­κέρ, οι Τσί­πρες, οι Ρέ­ντζι. Τώ­ρα οι λα­οί θέ­λουν πιο πο­λύ την ε­θνι­κή κοι­νω­νι­κή προ­στα­σί­α, ο­πό­τε προ­τι­μούν τη δια­κυ­βερ­νη­τι­κή λύση των α­ντι­θέ­σε­ων και ό­χι την ψευ­το-ο­μο­σπον­δια­κή μέ­σω της ι­σχυ­ρο­ποί­η­σης της Κο­μι­σιόν, που θέ­λουν οι ρω­σό­φι­λοι. 

Ό­μως αυ­τή η πρό­τα­ση για ευ­ρω­πα­ϊ­κό στρα­τό σαν α­πά­ντη­ση στο Brexit κα­τεβαί­νει ε­πί­τηδες α­πό τα πά­νω στην πιο α­κα­τάλ­λη­λη στιγ­μή, α­πό τους πιο α­κατάλ­λη­λους αν­θρώ­πους και κά­τω α­πό τις πιο α­κα­τάλ­λη­λες συν­θή­κες. 

Εί­ναι α­νέκ­δο­το να προ­τεί­νε­ται ευ­ρω­παϊ­κός στρα­τός α­πό τους πιο κα­τευ­να­στι­κούς- για να μην πού­με τους πιο φι­λι­κούς- α­πέ­να­ντι στον α­λη­θι­νό ε­χθρό της Ευ­ρώ­πης η­γέ­τες, η πρό­τα­ση να γί­νε­ται τη στιγ­μή που έ­χει ξε­κο­πεί α­πό την Ε­Ε η σχε­τι­κά πιο στα­θε­ρή και η πιο ισχυρή α­πέ­να­ντι σε αυ­τόν τον ε­χθρό ευ­ρω­πα­ϊ­κή δύ­να­μη που εί­ναι η Βρε­τα­νί­α, και κυ­ρί­ως να προ­τεί­νε­ται δί­χως να λεί­πει η βα­σι­κή προ­ϋ­πόθε­ση μιας στρα­τιω­τι­κής ε­νό­τη­τας που είναι η πο­λι­τι­κή συμ­φω­νί­α στο ποιος εί­ναι ο ε­χθρός που αυ­τός ο στρα­τός πρέ­πει να α­ντι­με­τω­πί­σει στην ά­μυ­νά του. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ό­τι στο κού­φιο, αό­ρι­στο και α­τέ­λειω­το κεί­με­νο των 56 σε­λί­δων με­γέ­θους Α4 της Μο­γκε­ρί­νι που ε­πι­γρά­φε­ται βα­ρύ­γδου­πα «Μια πα­γκό­σμια στρα­τη­γι­κή για την ε­ξω­τε­ρι­κή και την πο­λι­τι­κή α­σφά­λειας της Ε­Ε», υ­πάρ­χει μό­νο μια ή­πια α­να­φο­ρά σε έ­να σημεί­ο για τη ρώ­σι­κη α­πει­λή λό­γω Ου­κρα­νί­ας και ό­λο το άλ­λο μι­λά­ει για γε­νικούς ε­ξω­τε­ρι­κούς κιν­δύ­νους με έμ­φαση στην τρο­μο­κρα­τί­α. Αυ­τό στην πράξη ση­μαί­νει ε­ξω­τε­ρι­κές ε­πεμ­βά­σεις πο­λι­τι­κο­στρα­τιω­τι­κής φύ­σης στον τρίτο κό­σμο που πρέ­πει τά­χα να βο­η­θη­θεί έ­τσι για να μην έ­χει τρο­μο­κρα­τί­α, και πά­νω απ ό­λα ση­μαί­νει συμ­μα­χί­α με τη Ρω­σί­α. 

Το πό­σο υ­πο­κρι­τι­κό και πό­σο ύ­πο­πτο εί­ναι αυ­τό το κά­λε­σμα για δημιουρ­γί­α ευ­ρω­πα­ϊ­κού στρα­τού α­πο­δει­κνύ­ε­ται α­πό το ό­τι οι τρεις βα­σι­κοί ηγέ­τες που το προ­τεί­νουν α­νή­κουν σε δύ­ο α­ντί­θε­τα συμ­μα­χι­κά μέ­τω­πα που για πρώ­τη φο­ρά στή­νο­νται στην Ευ­ρώ­πη α­κρι­βώς με­τά το Brexit. Το έ­να εί­ναι το πιο ε­πι­θετι­κό μέ­τω­πο για την α­συμ­φω­νί­α και τη διά­σπα­ση της Ε­Ε, η συμ­μα­χί­α των υ­πο­τι­θέ­με­νων φτω­χών χω­ρών του Νό­του που έ­χει οι­κο­δε­σπό­τη το πιο α­νοιχτό τσι­ρά­κι της Ρω­σί­ας στην Ε­Ε, τον Τσί­πρα (της και εξ αι­τί­ας του πραγ­μα­τικά φτω­χής Ελ­λά­δας) και βα­σι­κούς η­γέ­τες του τους Ο­λά­ντ και Ρέ­ντζι της πλούσιας Γαλ­λί­ας και Ι­τα­λί­ας. Αυ­τό το μέ­τω­πο στή­νε­ται για να πο­λε­μή­σει τον πλού­σιο Βορ­ρά της Ε­Ε που έ­χει σαν αρ­χη­γό, σύμ­φω­να με τους δια­σπα­στές, το μεγά­λο ε­χθρό των φτω­χών της Ε­Ε τη Γερ­μα­νί­α, που η η­γέ­της της, η πρώ­ην στα­ζί­τισα Μέρκελ, α­γκα­λιά­ζει θερ­μά τους δια­σπα­στές Ο­λά­ντ και Ρέ­ντζι την ώ­ρα που ξε­κι­νά­νε τον πό­λε­μο τους με τη σύ­να­ξή τους στην Α­θή­να στις 9 το Σε­πτέμ­βρη. Η μέ­θο­δος του πο­λέ­μου των «φτω­χών» που προ­τεί­νει το μέ­τω­πο του Νό­του, εί­ναι να του δί­νει δα­νει­κά το μέ­τω­πο του Βορ­ρά για να μπο­ρεί να α­να­πτυ­χθεί και για να μπο­ρεί να α­να­κου­φί­σει τους πλη­θυ­σμούς του.

Ε­δώ έρ­χε­ται αυ­τό­μα­τα η ε­ρώ­τη­ση: Για­τί αυ­τή η τρι­κέ­φα­λη αρ­χη­γί­α των δύ­ο στρα­το­πέ­δων της ευ­ρω­πα­ϊκής διά­σπα­σης προ­βά­λει τώ­ρα δα ε­νω­μέ­νη ξαφ­νι­κά την α­παί­τη­ση για έ­ναν ευ­ρω­παϊκό στρα­τό, δη­λα­δή το κα­τε­ξο­χήν σύμ­βο­λο μιας ευ­ρω­παϊ­κής ε­νό­τη­τας; Εί­ναι α­πλό. Ο ευ­ρω­πα­ϊ­κός στρα­τός των δια­σπα­στών που εί­ναι σή­με­ρα πο­λι­τι­κά α­δύ­να­τον να σχη­μα­τι­στεί α­πέ­να­ντι στη Ρωσί­α, πριν νι­κη­θούν πο­λι­τι­κά οι ρω­σό­φι­λοι, εί­ναι μό­νο έ­να πρό­σχη­μα των τε­λευ­ταί­ων για τη διά­λυ­ση του μό­νου στρα­τού στην Ευ­ρώ­πη, που έ­στω και στρατιω­τι­κά α­δύ­να­μος και πο­λι­τι­κά -ο­πό­τε και ε­πι­χει­ρη­σια­κά α­να­ξιό­πι­στος- μπο­ρεί να α­ντι­με­τω­πί­σει και μό­νο για λί­γο μια ορ­γα­νω­μέ­νη και μα­ζι­κή ρώσι­κη ε­πί­θε­ση, του να­το­ϊ­κού. Αυ­τό για­τί ό­λες οι ευ­ρω­πα­ϊ­κές χώ­ρες εί­ναι στρατιω­τι­κά ε­ξαι­ρε­τι­κά α­δύ­να­μες η κά­θε μια ξε­χω­ρι­στά α­πέ­να­ντι στην που­τι­νική Ρω­σί­α που έ­χει ε­ξο­πλι­στεί τα­χύ­τα­τα, ε­νώ αυ­τές έ­χουν τα­χύ­τα­τα μι­σο-α­φοπλι­στεί στα χρό­νια του κα­θη­συ­χα­σμού τους α­πό τις η­γε­σί­ες Γκορμπα­τσόφ- Γέλ­τσιν, αλ­λά και του Πού­τιν ως την ε­πί­θε­ση του στην Κρι­μαί­α. Το ΝΑ­ΤΟ, που στή­θη­κε αρ­χι­κά σαν έ­να ερ­γα­λεί­ο ι­μπε­ρια­λι­στι­κής η­γε­μο­νί­ας των Η­ΠΑ στην Ευ­ρώ­πη και ε­πί­θε­σης ε­νά­ντια στη στα­λι­νι­κή ΕΣ­ΣΔ, είναι σή­με­ρα στην ε­ποχή του ρώ­σι­κου νε­ο­χι­τλε­ρι­σμού, μό­νο μια λύ­ση α­νά­γκης για την α­κό­μα στρατιω­τι­κά να­νώ­δη Ευ­ρώ­πη. 

Βέ­βαια το ΝΑ­ΤΟ δεν εί­ναι και δεν πρέ­πει να εί­ναι στρα­τη­γι­κή λύ­ση για την Ευ­ρώ­πη. Αυ­τό για­τί της λεί­πει ό­χι μό­νο η α­να­γκαί­α ευ­ρω­πα­ϊ­κή πο­λιτι­κή ε­νό­τη­τα πί­σω του αλ­λά κυ­ρί­ως ε­πει­δή βρί­σκε­ται κά­τω α­πό την πο­λι­τι­κοστρα­τιω­τι­κή η­γε­μο­νί­α της α­με­ρι­κά­νι­κης υ­περ­δύνα­μης. Αυ­τή ό­χι μό­νο χρη­σιμο­ποιεί το ΝΑ­ΤΟ σαν ερ­γα­λεί­ο βρώ­μι­κης ι­μπε­ρια­λι­στι­κής ε­πέμ­βα­σης στον Τρί­το κό­σμο, ο­πό­τε α­πο­μο­νώ­νει πο­λι­τι­κά την Ε­Ε α­πό αυ­τόν, αλ­λά αυ­τό το κάνει στο πλευ­ρό της Ρω­σί­ας, ο­πό­τε πραγ­μα­τι­κά εί­ναι μια δύ­να­μη που εί­ναι πολύ πι­θα­νό, αλ­λά ό­χι σί­γου­ρο, ό­τι τε­λι­κά θα που­λή­σει την α­νατο­λι­κή Ευ­ρώ­πη σε πε­ρί­πτω­ση ρώ­σι­κης ει­σβο­λής στα α­να­το­λι­κά σύ­νο­ρά της. 

Λέ­με ό­τι δεν εί­ναι σί­γου­ρο ό­τι οι Η­ΠΑ θα που­λή­σουν την Ευ­ρώ­πη παρό­λο που ξέ­ρου­με κα­λά ό­τι ό­χι μό­νο ο α­νοι­χτά ρω­σό­φι­λος προ­βο­κά­το­ρας Τραμπ, αλ­λά και η Κλί­ντον που η ε­κλο­γή της βο­η­θιέ­ται α­πό τον προ­βο­κά­το­ρα, εί­ναι ρω­σό­φι­λη, ό­πως και η πο­λι­τι­κή του ά­ντρα της, ό­πως και αυ­τή του Ο­μπά­μα. Αυ­τό ο­φεί­λε­ται στο βά­θος στον υ­φε­σια­σμό της σε στρα­τη­γι­κή πτώ­ση α­με­ρι­κάνι­κης υ­περ­δύ­να­μης α­πέ­να­ντι στον α­νερ­χό­με­νο ρω­σοκι­νε­ζι­κό φα­σι­στι­κό άξο­να. Ό­μως η α­με­ρι­κά­νι­κη α­στι­κή τά­ξη δεν εί­ναι ε­νιαί­α στη στρα­τη­γι­κή της ό­πως εί­ναι η ρώ­σι­κη και η κι­νέ­ζι­κη, και δεν θα εί­ναι εύ­κο­λο στους ρω­σό­φι­λους και στους α­κραί­ους υ­φε­σια­κούς μέ­σα της να πα­ρα­τα­χθούν α­νοι­χτά με τη Ρω­σί­α ό­ταν αυτή ε­πι­τε­θεί στην Ευ­ρώ­πη. Αυ­τό ό­χι βέ­βαια α­πό ο­ποια­δή­πο­τε αγά­πη τους για τους ευ­ρω­πα­ϊ­κούς λα­ούς αλ­λά για­τί ξέ­ρουν ό­τι ο στρα­τη­γι­κός στό­χος των ρώ­σων και κι­νέ­ζων Ευ­ρα­σια­τι­στών εί­ναι με­τά την κα­τά­λη­ψη της Ευ­ρώ­πης η πο­λι­τι­κο­οι­κο­νο­μι­κή πε­ρι­κύ­κλω­ση και τε­λι­κά μια συν­δυα­σμέ­νη ε­πί­θε­ση στις Η­ΠΑ α­πό τους δύ­ο ω­κε­α­νούς που την προ­στα­τεύ­ουν στους δύ­ο ως τώ­ρα πα­γκό­σμιους πο­λέ­μους.

Γι αυ­τούς τους λό­γους οι ρω­σό­φι­λοι θέ­λουν τώ­ρα μια πλή­ρη ρή­ξη Ε­Ε- Η­ΠΑ, ΝΑ­ΤΟ. Προ­μή­νυ­μά της εί­ναι η ό­ξυν­ση στις σχέ­σεις Η­ΠΑ-Ε­Ε σε αυ­τή τη φά­ση με οι­κο­νο­μι­κά προ­σχή­μα­τα (κα­τάρ­γη­ση του ΤΤΙP, και φο­ρο­λο­γι­κός πό­λε­μος της Κο­μι­σιόν, δη­λα­δή του Γιουν­κέρ, με τα α­με­ρι­κά­νι­κα μο­νο­πώ­λια της ψη­λής τε­χνο­λο­γί­ας). Σε αυ­τά τα πο­λι­τι­κά πλαί­σια η σω­στή στρα­τη­γι­κή ε­πι­δί­ω­ξη για τη δη­μιουρ­γί­α ευ­ρω­παϊκού στρα­τού θα με­τα­τρα­πεί α­πό τους κρυ­φούς α­ντιευ­ρω­πα­ϊ­στές που έ­χουν πά­ρει την η­γε­σί­α αυ­τής της προ­σπά­θειας σε μια τα­κτική διελ­κυ­στίν­δα της Ε­Ε με το ΝΑ­ΤΟ για τις ιε­ραρ­χή­σεις, για τις ε­πι­χει­ρη­σια­κές αρ­μο­διό­τη­τες και, κυ­ρί­ως για τους πο­λι­τι­κούς ό­ρους ε­μπλο­κής των δύ­ο σύμμα­χων στρα­τών, που κά­τω α­πό άλ­λες πε­ρι­στά­σεις θα μπο­ρού­σαν να συ­νεργα­στούν υ­πό την πο­λι­τι­κή η­γε­σί­α του ευ­ρω­πα­ϊ­κού στρα­τού σε έ­να ευ­ρω­πα­ϊ­κό θέ­α­τρο πο­λέ­μου.

Κα­τα­λα­βαί­νει κα­νείς τώ­ρα για­τί η α­που­σί­α της έ­ντο­να να­τοϊκής Βρε­τα­νί­ας α­πό την Ε­Ε, αλ­λά­ζει τους συ­σχε­τι­σμούς μέ­σα στο ΝΑ­ΤΟ υ­πέρ των ρωσό­φι­λων δη­λα­δή των α­ντιευ­ρω­παϊκών στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δυ­νά­με­ων. Βέ­βαια αυ­τή η στρο­φή διευ­κο­λύ­νε­ται α­πό το γε­γο­νός ότι η Βρε­τα­νί­α ή­ταν να­τοϊ­κή δύ­ναμη με την α­τλα­ντι­κή, δη­λα­δή στρα­τη­γι­κά φι­λο­α­με­ρι­κά­νι­κη, έν­νοια που εί­ναι έ­να α­πό τα δη­λη­τη­ριώ­δη κα­τά­λοι­πα της αυ­το­κρα­το­ρι­κής της αυ­τα­πά­της. Αυ­τό την έ­κα­νε να μη θέ­λει α­πό θέ­ση αρ­χής το σχη­μα­τι­σμό ευ­ρω­πα­ϊ­κού στρα­τού, πράγ­μα που δί­νει τώ­ρα τη δυ­να­τό­τη­τα στο μπλοκ των δια­σπα­στών της Ε­Ε να την α­πο­μο­νώ­σουν α­κό­μα και να της κη­ρύ­ξουν πολι­τι­κό πό­λε­μο στο ζή­τη­μα του ευ­ρω­παϊκού στρα­τού και των σχέ­σε­ων με το ΝΑ­ΤΟ. Βε­βαί­ως αυ­τή τη δου­λειά οι φί­λοι του Πού­τιν θα την κά­νουν με τρό­πο που δεν θα τους φέ­ρει σε ρή­ξη με το ΝΑ­ΤΟ, με τις Η­ΠΑ, και με τις χώ­ρες της α­να­το­λι­κής Ευ­ρώ­πης ε­ντός της Ε­Ε αλλά με τη γνω­στή δι­πρό­σω­πη τα­κτι­κή. Άλ­λω­στε το κεί­με­νο της Μο­γκε­ρί­νι φρο­ντί­ζει να μι­λά­ει κά­θε τό­σο για την α­νά­γκη συ­νερ­γα­σί­ας του Ευ­ρω­στρα­τού με το ΝΑ­ΤΟ. Το ό­τι το σχέ­διο της Ρω­σί­ας εί­ναι η ρή­ξη Ε­Ε-Βρε­τα­νί­ας φαί­νε­ται από το ότι τό­σο οι ρω­σό­φι­λοι στην Αγ­γλί­α ό­σο και στην Ε­Ε δεν θέ­λουν να κλεί­σει γρή­γο­ρα η συμ­φω­νί­α του α­πο­χω­ρι­σμού, αλ­λά αυ­τή να τρα­βή­ξει επ ά­πει­ρον μέχρι πλή­ρους σα­πί­σμα­τος και α­μοι­βαί­ας έ­χθρας.

Να λοι­πόν για­τί έ­πρε­πε να γί­νει το κά­θε τι α­πό την πλευ­ρά των αν­θρώ­πων του Πού­τιν για να πε­τα­χτεί η Αγ­γλί­α έ­ξω α­πό την Ευ­ρώ­πη. Τώ­ρα φαί­νε­ται πό­σο αρ­νη­τι­κό ή­ταν για το μέλ­λον της η­πεί­ρου μας και της ει­ρή­νης, το γε­γονός ό­τι η προ­βο­κα­τό­ρι­κη συμ­μο­ρί­α Τσί­πρα άνοι­ξε τα σύ­νο­ρα στο Αι­γαί­ο δίχως καμ­μιά προ­η­γού­με­νη συ­ζή­τη­ση και κα­μιά έ­γκρι­ση της Ε­Ε και διο­χέ­τευ­σε σε αυ­τήν με τη βο­ή­θεια της άλ­λης προ­βο­κα­τό­ρι­σας Μέρ­κελ, που ου­σια­στι­κά κά­λε­σε στη Γερ­μα­νί­α τους θα­λασ­σο­πνιγ­μέ­νους και βα­σα­νι­σμέ­νους σύ­ρους πρό­σφυ­γες και με­τα­νά­στες αντί να βο­η­θη­θούν και οι­κο­νο­μι­κά και σε ό­πλα στην Τουρ­κί­α. Αρ­χι­κά και με μια σει­ρά άρ­θρα μας εί­χαμε ε­ξη­γή­σει αυ­τήν τη σύνθε­τη προ­βο­κά­τσια με την πρό­θε­ση της ρώ­σι­κης δι­πλω­μα­τί­ας να δυ­να­μώ­σει το ρα­τσι­στι­κό ο­πό­τε και το ρω­σό­φι­λο ρεύ­μα στην Ευ­ρώ­πη και μά­λι­στα στη Γερ­μανί­α. Α­σφα­λώς αυ­τός ή­ταν ο πιο γε­νι­κός σκο­πός και ε­πι­τεύ­χθη­κε. Σή­με­ρα ό­μως α­πο­δει­κνύ­ε­ται ότι ο κύ­ριος ει­δι­κός σκο­πός ή­ταν η πε­λώ­ρια ώ­θη­ση στην κα­μπά­νια του Brexit.

Δεν υ­πάρ­χει σή­με­ρα σο­βα­ρός α­να­λυ­τής αυ­τής της με­γά­λης ευ­ρω­πα­ϊκής ήτ­τας που να μην α­να­γνω­ρί­ζει ό­τι το κύ­ριο ε­πι­χεί­ρη­μα της κα­μπά­νιας της ε­ξό­δου ή­ταν α­πό την αρ­χή το ό­τι συμ­με­το­χή στην Ε­Ε ση­μαί­νει ει­σα­γω­γή μετα­να­στών και προ­σφύ­γων α­πό αυ­τήν που με τα φτη­νά τους με­ρο­κά­μα­τα θα τρώνε τις δου­λειές και το ψω­μί και θα χει­ρο­τε­ρεύ­ουν την ή­δη κα­κή πε­ρί­θαλ­ψη των άγ­γλων ερ­γα­τών. Αυ­τό εί­ναι έ­να γε­λοί­ο οι­κο­νο­μι­κά ε­πι­χεί­ρη­μα σε μια χώρα που η α­πώ­λεια των ψη­λών μι­σθών των ερ­γα­τών ε­πί δε­κα­ε­τί­ες ή­ταν κύ­ρια απο­τέ­λε­σμα της α­πο­βιο­μη­χά­νι­σής της εξαι­τί­ας της πε­λώ­ριας με­τα­φο­ράς κε­φάλαιου προς τη φτη­νή Κί­να και με­τά προς τον υ­πό­λοι­πο ε­ξα­θλιω­μέ­νο α­σια­τικό τρί­το κό­σμο. 

Ό­μως αυ­τό το ε­πι­χεί­ρη­μα έ­πια­σε, ό­πως πιά­νει πα­ντού ό­που οι ερ­γάτες δεν έ­χουν δι­κό τους πο­λι­τι­κό κόμ­μα και δι­κά τους συν­δι­κά­τα. Και την ώ­ρα που ή­ταν φα­νε­ρό πό­σο έ­πια­νε αυ­τό το σύν­θη­μα ήρ­θαν οι  Φάρατζ και Τζόν­σον να βά­λουν σε πρώ­το πλά­νο τους πρό­σφυ­γες της Συ­ρί­ας που ή­ταν συ­νω­στι­σμέ­νοι στο Καλαί και μπρο­στά στα συρ­μα­το­πλέγ­μα­τα μπρο­στά σε ό­λη την Ευ­ρώπη και έ­τσι η με­τα­στρο­φή της αγ­γλι­κής φτω­χο­λο­γιάς έ­γι­νε δρα­μα­τι­κή.

Με αυ­τό τον τρό­πο η υ­περ­δύ­να­μη που πα­ρά­γει τους πρό­σφυ­γες της Συ­ρί­ας με τη γε­νο­κτο­νί­α του συ­ρια­κού πλη­θυ­σμού α­πό τον προ­στα­τευό­με­νο της Άσα­ντ και την ί­δια, τους με­τέ­τρε­ψε σε ό­πλο για τη μελ­λο­ντι­κή γε­νο­κτο­νί­α και προ­σφυ­γο­ποί­η­ση των ευ­ρω­πα­ϊ­κών λα­ών που σήμε­ρα τό­σο ε­λε­ει­νά προ­δί­δο­νται α­πό τους υ­φε­σια­κούς μο­νο­πω­λι­στές ή και πρά­κτο­ρες η­γέ­τες τους.