Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Πουθενά τόσο πολύ όσο στο μακεδονικό δεν εκφράζονται με τόση βαρβαρότητα τα αποτελέσματα της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ και της συνακόλουθης διάλυσης των διεθνιστικών βαλκανικών κομμουνιστικών κομμάτων και η αντικατάσταση τους με σοσιαλφασιστικά και σοσιαλσοβινιστικά. Πιστεύουμε μάλιστα ότι σε καμιά άλλη χώρα στον κόσμο όσο στην Ελλάδα δεν εκδηλώνεται πιο χτυπητά αυτός ο εκβαρβαρισμός μιας και μόνο σε αυτήν δημιουργείται τώρα δα μπροστά στα μάτια μας ένα πλειοψηφικό στο λαό πολιτικό κίνημα που έχει πρακτικά στην ηγεσία του ένα κανονικό χιτλερικό κόμμα όπως είναι η «Χρυσή Αυγή».

Στη χώρα μας οι πάντες είναι με τις χώρες του Νότου της ΕΕ, που απαιτούν κορονο-ομόλογα η κεφάλαια που δεν θα επιστραφούν και είναι ενάντια σε αυτές του Βορρά της ΕΕ σε όσο βαθμό τα αρνούνται. Επειδή οι βόρειες χώρες δεν είναι πολιτικά ενωμένες στην άρνηση τους όσο είναι οι νότιες ενωμένες στο δικό τους αίτημα και επειδή οι περισσότερες απώλειες σε ζωές βρίσκονται στο Νότο μένει κανείς με την εντύπωση ότι το δίκιο είναι με το Νότο.

Αλλά, όπως συχνά συμβαίνει τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται, κυρίως όταν αυτά έχουν να κάνουν με την ταξική πάλη όπου όχι απλά το ψέμα αλλά η αντιστροφή της αλήθειας είναι αναγκαίος όρος για την πολιτική κυριαρχία της κάθε φορά πιο ισχυρής πλευράς.

Όταν η συμφωνία Ελλάδας- Ιταλίας είχε υπογραφεί στις 9 του Ιούνη, είχε γίνει και αυτή αντικείμενο θριαμβολογιών, όπως έγινε αργότερα και εκείνη με την Αίγυπτο. Αυτές οι θριαμβολογίες καταλήγουν και στις δυο περιπτώσεις σε έναν κοινό ισχυρισμό: ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που έχει καλές σχέσεις με όλους τους γείτονές της εκτός από την Τουρκία, που αυτή φταίει για το ότι είναι κακές.

Το συγκεριμένο κυπριακό «όχι» δεν είναι αντίσταση στη Γερμανία, αλλά υποδούλωση στη Ρωσία   Αυτό το άρθρο έχει δημοσιευτεί στην παλιά ιστοσελίδα της ΟΑΚΚΕ στις 21/3/2013

Πέμπτη 15 Απριλίου 2021. Μια ημέρα που θα γραφτεί με χρυσά γράμματα στα κατάστιχα της Ελ­ληνικής Ιστορίας. Διακόσια χρόνια μετά το ξέσπασμα της Εθνικής Παλιγγενεσίας, όταν οι γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων έδιω­ξαν από τα ιερά προγονικά εδάφη τους επαίσχυντους Οθωμα­νούς και δημιούργησαν εκείνο το φοβερό και τρομερό κράτος του μεγάλου τέκνου της Ελλάδος Καποδίστρια (του γνωστού υπουργού Εξωτερικών της τσαρικής Ρωσίας), βρέθηκε επιτέλους ο άξιος συνεχιστής των λαμπρών παραδόσεων του έθνους, που είχε τα κότσια να τα βάλει με τους παλιότουρκους μέσα στο ίδιο τους το σπίτι και να τους δείξει τι εστί βερίκοκο… Και το όνομα αυ­τού -για να μη μιλάμε γενικά κι αόριστα- Νίκος Δένδιας.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

 

Έ­να πο­λύ συ­χνό φαι­νό­με­νο των τε­λευ­ταί­ων μη­νών στη χώ­ρα μας εί­ναι οι θριαμ­βο­λο­γί­ες της κυ­βέρ­νη­σης για ε­πί­τευ­ξη πρω­το­γε­νούς πλε­ο­νά­σματος. Πα­ρό­λες ό­μως τις ια­χές θριάμ­βου, εί­ναι κοι­νή η δια­πί­στω­ση του ελ­λη­νικού λα­ού ό­τι οι συν­θή­κες δια­βί­ω­σής του μέ­ρα τη μέ­ρα χει­ρο­τε­ρεύ­ουν πα­ρά βελ­τιώ­νο­νται,

Η συμφωνία ανάμεσα στην Τουρκία και την κυβέρνηση Σαράτζ της Λιβύης για την οριοθέτηση της ΑΟΖ των δύο χωρών στην Ανατολική Μεσόγειο είναι ως προς το περιεχόμενό της, και κυρίως ως προς τη στιγμή που γίνεται, μια κίνηση καταστροφική για το μέλλον της Ευρώπης.