Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Η φυλάκιση με συνοπτικές διαδικασίες του Μένιου Φουρθιώτη και η γενική επιδοκιμασία της από σύσσωμο τον τύπο και τα κόμματα σε συνδυασμό με αρκετά πολιτικά στοιχεία της υπόθεσης αυτής δείχνουν ότι το εκφασισμένο στον πυρήνα του πολιτικό καθεστώς επιχείρησε να εξουδετερώσει ένα ακόμα απόσπασμα της αστικής τάξης με κάποια ισχύ στα ΜΜΕ το οποίο, δίχως να λάμπει με το δημοκρατισμό του, οπωσδήποτε το ενοχλούσε.

 

H συμ­μο­ρί­α Τσί­πρα κά­νει πά­ντα το ί­διο. Βρί­σκει έ­να ση­μεί­ο που το ο­νομά­ζει κόκ­κι­νη γραμ­μή και α­πο­φα­σί­ζει ε­κεί να συ­γκρου­στεί με τους δα­νει­στές με δύ­ο στό­χους: ο έ­νας εί­ναι να δεί­ξει στο λα­ό ό­τι συ­γκρού­ε­ται με αυ­τούς και ο άλ­λος εί­ναι μπας και μπο­ρέ­σει να τους δια­σπά­σει σε αυ­τό το ση­μείο, δη­λα­δή να δια­σπά­σει την ΕΖ, και να α­πο­μο­νώ­σει τη Γερ­μα­νί­α.

Αν υπάρχει σήμερα ένα αληθινό πολιτικό αίνιγμα που τοποθετείται επίμονα και απαιτεί τη λύση του από τους συνειδητούς αριστερούς είναι η στρατηγική σύμπτωση θέσεων ανάμεσα σε αυτό που λέμε γενικά κομμουνιστική και επαναστατική αριστερά και σ΄ αυτό που ονομάζουμε κλασσική σοβινιστική και φασιστική ακροδεξιά.

 

Τη Δευ­τέ­ρα και την Τρί­τη 11-12 Μα­ΐ­ου πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε στις κα­τε­χόμε­νες α­πό τη Ρω­σί­α α­να­το­λι­κές ε­παρ­χί­ες της Ου­κρα­νί­ας, με πρω­το­βου­λί­α του στε­λέ­χους του γαλ­λι­κού φα­σι­στι­κού Ε­θνι­κού Με­τώ­που της Λε­πέν, Ζαν Λουκ Σαφ­χα­ου­ζέρ, διά­σκε­ψη υ­πό τον τί­τλο “Ντον­μπάς: Χτες, Σή­με­ρα, Αύ­ριο”.

 

Οξύνουν τη σύγκρουση με τη δημοκρατική Ευρώπη για να μας υποδουλώσουν στο ρωσοκινεζικό άξονα

Α­πό  κα­θα­ρά οι­κο­νο­μι­κή ά­πο­ψη η χώ­ρα μας βρί­σκε­ται σε μια πο­λύ ά­σχη­μη κα­τά­στα­ση, ό­πως α­να­γκά­ζε­ται πια να το α­να­γνω­ρί­σει α­κό­μα και η συμ­μορί­α των προ­βο­κα­τό­ρων που έ­χουν  αρ­πά­ξει με ψέμ­μα­τα τη δια­κυ­βέρ­νη­ση του τό­που.

 

Στην Ελ­λά­δα η  ορ­θό­δο­ξη εκ­κλη­σί­α, σε πλή­ρη σύμ­φυ­ση με το κρά­τος, α­πο­τε­λεί έ­ναν κα­τε­ξο­χήν α­ντι­δρα­στι­κό πα­ρά­γο­ντα στην ε­ξέ­λι­ξη της  κοι­νω­νί­ας. Αυ­τός ο πα­ρά­γο­ντας  σε γε­νι­κές γραμ­μές υ­πη­ρε­τού­σε το κά­θε α­ντι­δρα­στι­κό πο­λι­τι­κό κα­θε­στώς, ε­νώ τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια οι πλειο­ψη­φι­κές τά­σεις της εκ­κλη­σί­ας  υ­πη­ρε­τούν  την πο­λι­τι­κή  πρόσ­δε­ση της χώ­ρας με την ι­μπε­ρια­λι­στι­κή Ρω­σί­α.

“Ο ερ­γά­της κα­τα­στρέ­φε­ται αν δεν τον α­πα­σχο­λεί το κε­φά­λαιο. Το κεφά­λαιο κα­τα­στρέ­φε­ται ό­ταν δεν εκ­με­ταλ­λεύ­ε­ται την ερ­γα­τι­κή δύ­να­μη και για να την εκ­με­ταλ­λεύ­ε­ται πρέ­πει να την α­γο­ρά­ζει. Ό­σο πιο γρή­γο­ρα αυ­ξάνει το κε­φά­λαιο που εί­ναι προ­ο­ρι­σμέ­νο για την πα­ρα­γω­γή, το πα­ρα­γω­γι­κό κεφά­λαιο, ό­σο πιο αν­θη­ρή εί­ναι ε­πο­μέ­νως η βιο­μη­χα­νί­α, ό­σο πιο πο­λύ πλου­τί­ζει η α­στι­κή τά­ξη, όσο πιο κα­λά πά­νε οι δου­λειές, τό­σο πιο πολ­λούς ερ­γά­τες χρειά­ζε­ται ο κα­πι­τα­λι­στής, τό­σο πιο α­κριβά που­λιέ­ται ο ερ­γά­της. Α­πα­ραί­τητος ό­ρος για μια υ­πο­φερ­τή κα­τά­στα­ση του ερ­γά­τη εί­ναι λοι­πόν η ό­σο το δυ­νατόν πιο γρή­γο­ρη αύ­ξη­ση του κε­φά­λαιου” (Μαρ­ξ, Μι­σθω­τή ερ­γα­σί­α και κε­φάλαιο).

 

Με γκεμπελική προπαγάνδα προσπαθεί μάταια να εξαπατήσει το λαό

Η κυβέρνηση του σοσιαλφασισμού γνώρισε τη δεύτερη ήττα της στο Γιούρογκρουπ της 20 Φλεβάρη. Εκεί αναγκάστηκε να αναγνωρίσει όλα όσα είχε διακηρύξει ότι θα σκίσει και θα καταργήσει, και σύρθηκε σε συμβιβασμό κάτω από την πίεση της ενότητας των 18 κρατών-μελών της Ευρωζώνης.

  Το νο­μο­σχέ­διο για τον ε­νιαί­ο φό­ρο α­κι­νή­των ει­σά­γει έ­να α­πό­λυ­τα στρε­βλό και ά­δι­κο σύ­στημα φο­ρο­λό­γη­σης α­φού φο­ρο­λο­γεί πε­ρισ­σό­τε­ρο τα α­κί­νη­τα που δεν α­πο­φέ­ρουν κα­νέ­να ει­σό­δη­μα στους ι­διο­κτή­τες τους, ό­πως εί­ναι τα ε­ντός σχε­δί­ου οι­κό­πεδα χω­ρίς κτί­σμα.

 

Η πο­λι­τι­κή κρί­ση που έ­χει ξε­σπά­σει τον τε­λευ­ταί­ο χρό­νο και έ­χει ο­ξυν­θεί α­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο τους τε­λευ­ταί­ους μή­νες στη Δη­μο­κρα­τί­α της Μα­κε­δο­νί­ας ε­πι­τα­χύ­νει α­πλώς τη δια­δι­κα­σί­α α­πο­μά­κρυν­σης της πο­λι­τι­κής ηγε­σί­ας της γει­το­νι­κής χώ­ρας α­πό το φι­λο­ευ­ρω­πα­ϊ­σμό και την προ­σέγ­γι­σή της με τη ρώ­σι­κη φα­σι­στι­κή υ­περ­δύ­να­μη.