Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Αυτό φάνηκε έντονα καθόλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, τόσο με τη μάχη εντός του Ρεπουμπλικανικού Κόμ­ματος, με τον φασίστα Τραμπ να κατισχύ­ει των κλασσικών συντηρητικών και συ­ντηρητικών φιλελεύθερων αντιπάλων του, όσο και με την υποψηφιότητα Σάντερς και το νέο «αντιπλουτοκρατικό» ρεύμα εντός του Δημοκρατικού Κόμματος.

Τώρα που ο υποτακτικός του Πούτιν κα­τέλαβε εξ εφόδου το Λευκό Οίκο, διορίζο­ντας τον λευκό ρατσιστή – φασίστα Στιβ Μπάνον επικεφαλής Στρατηγικού Σχεδια­σμού της αμερικανικής κυβέρνησης, αρκε­τή σημασία έχει να δούμε πώς διαμορφώ­νονται οι γραμμές μέσα στο αντικειμενικά αντι-Τραμπ, δηλαδή στο δυνάμει αντιφα­σιστικό - ή αλλιώς αντιφασιστικό ως προς τις διαθέσεις της βάσης του - μέτωπο μέσα στις ΗΠΑ. Εκεί η ρώσικη διπλωματική ει­σοδιστική γραμμή, που ποτέ δεν αφήνει ελεύθερο κανέναν από τους δύο βασικούς πόλους σε μια αντίθεση που η ίδια οξύνει ή δημιουργεί, έχει έτοιμη την κατάλληλη διασπαστική του λαού και των δημο­κρατών, δήθεν «αντι-Τραμπ» γραμμή. Αυτή η ψευδής αντι-Τραμπ γραμμή από τη φύση της ενισχύει πολιτικά με προ­βοκατόρικο τρόπο τον Τραμπ στη λευκή φτωχή, πολιτικά καθυστερημένη μάζα που τον στήριξε στις εκλογές και διασπά­ει κάθε δυνατότητα άμεσης δημοκρατικής ανατροπής στην Αμερική, πριν ο Πούτιν αρχίσει την τελική επίθεση του στην Ευ­ρώπη και στον πλανήτη, ξεκινώντας από τις χώρες της Βαλτικής.

Άτυποι αρχηγοί αυτής της βρώμικης «αντι-Τραμπ» γραμμής (στην ουσία συ­μπληρωματικής και υποβοηθητικής στον Τραμπ) είναι για τους μεν πολιτικά φιλε­λεύθερους – δικαιωματιστές του Δημο­κρατικού Κόμματος και - κυρίως - τον μαύ­ρο πληθυσμό ο τέως πρόεδρος Ομπά­μα, για τη δε λευκή μορφωμένη αλλά μι­σοάνεργη και κακοπληρωμένη νεολαία με προοδευτικές διαθέσεις ο «σοσιαλιστής», στην πραγματικότητα τροτσκιστής γερου­σιαστής των Δημοκρατικών Σάντερς.

Η έμφαση της κριτικής μακριά από τον πυρήνα της πολιτικής Τραμπ

Ήδη από την προεκλογική περίοδο εί­χαμε εντοπίσει την εγκληματικά λαθεμένη γραμμή με την οποία τόσο οι Δημοκρατι­κοί των ΗΠΑ, όσο και οι Ευρωπαίοι (εμ­φανιζόμενοι ως ή πραγματικά) πολιτικά φιλελεύθεροι, δηλαδή βασικά οι χριστια­νοδημοκράτες, οι φιλελεύθεροι και οι σο­σιαλδημοκράτες, αντιμετώπιζαν τη ρητο­ρική και το πρόγραμμα Τραμπ.

Ενώ ο πυρήνας, δηλαδή η δομική αλ­λαγή που έφερνε ο Τραμπ σε σχέση και με τον πιο συντηρητικό κλασσικό Ρε­πουμπλικανό υποψήφιο ήταν η ανοιχτή επίθεση του στη δημοκρατική ενότητα των ευρωπαϊκών λαών (γραμμή υπέρ της διάλυσης της Ε.Ε.), η τάση του για έναν αντιδραστικό αντιτριτοκοσμισμό και ειδικά αντιμουσουλμανισμό και πάνω απ όλα η σκανδαλωδώς φιλο­πουτινική γραμμή του στην εξωτερική πολιτική (αφήνει ανοικτό να μην υπερα­σπιστεί χώρα – μέλος του NATO σε περί­πτωση ρωσικής εισβολής, στο όνομα της γραμμής «Πρώτα η Αμερική»), οι διάφο­ροι ρωσόδουλοι ή υφεσιακοί ρωσόφιλοι τύπου Ομπάμα, Κλίντον, Μέρκελ, Ολάντ, Ρέντσι, Κάμερον και Σία τον χτυπούσαν αποκλειστικά για τις – πράγματι κτηνώ­δεις – πλευρές του κυρίως σε ζητήματα μετανάστευσης, κύρους των γυναικών, πολιτικής ή για τα ζητήματα του περιβάλ­λοντος.

Τα παραπάνω όμως δεν είναι ούτε θα εί­ναι ποτέ ο πυρήνας της πολιτικής Τραμπ. Αυτά όλα ο Τραμπ τα χρησιμοποιεί για να πολώνει και να φανατίζει, να «ριζοσπα­στικοποιεί» προς τα δεξιά τη λευκή, συ­ντηρητική θρησκευόμενη μάζα που ακο­λουθεί παραδοσιακά το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, να τη φέρνει σε αντιπαράθεση με τη δημοκρατική, πολυεθνική Αμερική των δικαιωμάτων και της ανεκτικότητας των εθνοτήτων και των θρησκευτικών πεποι­θήσεων, δημιουργώντας εμφύλιο ρήγμα μέσα στις ΗΠΑ προς χάριν των Ρώσων σοσιαλιμπεριαλιστών στους οποίους χρωστάει την πολιτική του εξουσία και στους οποίους, όπως όλα δείχνουν, έχει υποτάξει την πολιτική του. Ο Τραμπ δεν χολοσκάει ιδιαίτερα για την απαγόρευση των εκτρώσεων, ούτε ιδιαίτερα συντηρη­τικός ήταν ποτέ σε ζητήματα ατομικών ηθών (πράγμα που είχε επισημανθεί και ως ντεζαβαντάζ του κατά την προεκλο­γική εκστρατεία εντός των Ρεπουμπλι­κανών). Στέλνει όμως τον θρησκόληπτο αντιπρόεδρό του, Μάικ Πενς, να μιλήσει στην ετήσια Πορεία υπέρ της Ζωής (κατά των εκτρώσεων), ώστε αύριο όλη αυτή η συντηρητική μάζα να τον ακολουθήσει και σε όλες τις διεθνείς, φιλορώσικες, αντιευρωπαϊκές βρωμιές του και να τον χειροκροτά, ακόμη και αν η πολιτική αυτή φέρνει καταστροφή για τα μακρο­πρόθεσμα συμφέροντα κι αυτού του ίδιου του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.

Αυτά δηλαδή για τα οποία κυρίως χτυ­πούν τον Τραμπ οι Αμερικανοί και Ευ­ρωπαίοι πολιτικά φιλελεύθεροι είναι όχι η βαθύτερη ουσία της γραμμής του, αλλά εκείνο το κομμάτι της που αυτός το χρη­σιμοποιεί για να κερδίζει οπαδούς μέσα σε κάθε καθυστέρηση, ώστε να εφαρμόζει στα διεθνή ζητήματα την υπόλοιπη, κα­ταστροφική για τον πλανήτη γραμμή του, που είναι το επίκεντρο και ο άξονας της πολιτικής του, η πραγματική εκδήλωση της στρατηγικής φυσιογνωμίας του.

Ο καίριος ρόλος υπέρ Τραμπ της αντιπολιτευτικής πλατφόρμας Ομπά­μα

Μέσα λοιπόν στο αντικειμενικά δημο­κρατικό αντι-Τραμπ ρεύμα, μοιραία εμφα­νίζονται και θα εμφανίζονται δύο γραμμές, Η μία, η πλατιά και γνήσια δημοκρατική είναι- και αντικειμενικά στο μέλλον θα εί­ναι όλο και περισσότερο- η εξής: όλοι μαζί, άσχετα από τις διαφορές μας, να απομονώσουμε πολιτικά τον φα­σίστα, τραμπούκο, φιμωτή του Τύπου και φίλο κάθε φασισμού και δικτατορί­ας στον πλανήτη Τραμπ, καθώς και το επιτελείο – σκυλολόι του με επικεφα­λής τον ρατσιστή Μπάνον. Σ΄ αυτό το μέτωπο χωράνε φυσικά όλοι οι Δημοκρα­τικοί, αλλά χωράει και το ρεύμα ΜακΚέιν – Γκράχαμ – Ρούμπιο των Ρεπουμπλι­κανών, δηλαδή και η πιο δημοκρατική πλευρά του συντηρητικού κόσμου των ΗΠΑ. Σε ένα τέτοιο μέτωπο, το ζήτημα π.χ. του περιβάλλοντος ή οι υπάρχουσες ακόμα πλευρές φυλετικής προκατάληψης και διακρίσεων κατά του έγχρωμου πλη­θυσμό, ή και τα ζητήματα της γυναικείας καταπίεσης δεν πρέπει να βρίσκονται στο επίκεντρο και να αποτελούν το κεντρικό σύνθημα, τον κύριο ενοποιητικό παράγο­ντα του αντιφασιστικού μετώπου. Τα αντι­φασιστικά μέτωπα στήνονται στη βάση της μίνιμουμ πλατφόρμας για την υπερά­σπιση των δημοκρατικών ελευθεριών και της ειρήνης και τα διάφορα ρεύματα εντός τους ξεχωρίζουν και αναδεικνύονται από το πόσο σκληρά και αταλάντευτα παλεύ­ουν ενάντια στον κύριο εχθρό του μετώ­που, εν προκειμένω στην πολιτική και ιδε­ολογία της προεδρίας Τραμπ.

Η γραμμή Ομπάμα μέσω του Women’s First, που ήταν το κίνημα που διοργάνω­σε τις μεγάλες διαδηλώσεις, κυρίως στις δύο ακτές, αμέσως μετά την ανάληψη της προεδρίας από τον Τραμπ, με αφορμή τη σεξιστική ρητορεία του βιαστή - στη νοοτροπία - και τραμπούκου νέου προέ­δρου, είναι το ακριβώς αντίθετο αυτής της γραμμής: είναι στην κύρια πλευρά της μια γραμμή αντιρεπουμπλικανικού, «αντι-συντηρητικού» μετώπου, σαν ο Τραμπ να είναι π.χ. μια νέα έκδοση του Μπους ή του Ρίγκαν. Είναι στην ουσία, με τις αναγκαίες τροποποιήσεις λόγω Αμερικής, μια μορφή των «αντιδεξιών» και «αντινεοφιλελεύθερων» μετώπων στα οποία μας έχει μάθει στην Ελλάδα και στην Ευρώπη ο «φιλελεύθερου», ας πούμε συριζέικου και όχι ανοιχτά κνίτι­κου τύπου σοσιαλφασισμός (δες τη μί­νιμουμ πλατφόρμα του μετώπου, που είναι ακριβώς σε αυτή την κατεύθυνση, χωρίς ειδικές αιχμές για το φασισμό, αντιευρωπαϊσμό και φιλορωσισμό του Τραμπ (https://www.womensmarch.com/principles). Αυτά τα μέτωπα είναι χρήσι­μα στη ρώσικη διπλωματία, μέχρις ότου βέβαια η κλασσική, δυτικού τύπου φιλε­λεύθερη Δεξιά να αντικατασταθεί από τη φασιστική Ακροδεξιά, που η ρώσικη δι­πλωματία και οι φίλοι της σε κάθε χώρα όχι μόνο την προτιμάνε, αλλά και την ανα­δεικνύουν σαν πατριωτική.

Ακόμη περισσότερο, θυμίζει τα «αντιφα­σιστικά μέτωπα» στη χώρα μας το πρώ­το διάστημα της εισόδου των ναζιστών της «Χρυσής Αυγής» στη Βουλή, όπου οι συριζέικες και τροτσκιστικές δυνάμεις διοργάνωναν τάχα «αντιφασιστικές εκδη­λώσεις», με κύρια συνθηματολογία σχετι­κή με τα μνημόνια, τους μισθούς, την ΕΕ κλπ. Αυτή η γραμμή έκανε δύο εγκλήματα: απέκλειε από το αντιφασιστικό μέτωπο το τμήμα της δημοκρατικής μάζας που, για τους δικούς της λόγους, επέλεγε να υπε­ρασπίζει την ευρωπαική πορεία της χώ­ρας και να ακολουθεί γι αυτό τα κάπως ευρωπαιόφιλα, «μνημονιακά» κόμματα, ενώ ταυτόχρονα ήταν καρμπόν η γραμμή της Χρυσής Αυγής για την κρίση (μνημό­νια, τοκογλύφοι, ευρω-χούντα κλπ.), οπό­τε δικαίωνε αντί να απομονώνει τους ναζιστές. Δεν είναι λοιπόν να απορεί κα­νείς που αυτή η προβοκατόρικη, διόλου αντιφασιστική γραμμή δεν πέτυχε ποτέ να συσπειρώσει μια πλατιά, ευαίσθητη αντι­ναζιστική μάζα και να τσακίσει μια κι έξω τη ναζιστική συμμορία της Χ.Α.

Προβοκατόρικη βία και δεξιός αντι­ρατσισμός στην υπηρεσία Τραμπ

Για να επιστρέψουμε όμως στις ΗΠΑ, η βρώμικη γραμμή του ομπαμικού «αντι-Τραμπ» κινήματος έχει αρχίσει να φαί­νεται από διάφορα περιστατικά, από την πρώτη κιόλας στιγμή της ορκωμοσίας του νέου πρόεδρου. Για πρώτη φορά έκανε τη μαζική εμφάνισή του σε περίοπτη δι­εθνή θέαση στην Ουάσιγκτον το ρεύμα των σπασιματιών ψευτοαναρχικών, το οποίο άρχισε να κατεβάζει βιτρίνες, με τους ομπαμικούς διοργανωτές του αντι-Τραμπ συλλαλητηρίου να δηλώνουν, ακριβώς όπως οι συριζαίοι προπάτορές τους στην Ελλάδα, ότι αφενός δεν γνωρί­ζουν ποιοι είναι οι σπασιματίες, αφετέρου - και το κυριότερο - δεν τους καταδικάζουν αποφασιστικά, εντάσσοντάς τους αντικει­μενικά στο πλαίσιο προφανώς της «κοι­νής οργής» κατά Τραμπ. Αυτοί οι σπασι­ματίες προσφέρουν όσο κανείς άλλος τις πιο πλατειές πολιτικά καθυστερημένες μάζες των ΗΠΑ, στον αρχηγό της «τάξης και της ασφάλειας» Τραμπ και γι αυτό εί­ναι το πρώτο καθήκον ενός αντιφασίστα δημοκράτη να τους καταγγείλει.

Από την άλλη μέσα σε κείμενα του κι­νήματος των γυναικών κατά Τραμπ, σαν απάντηση στο λευκό ρατσισμό που χρη­σιμοποιεί ως όχημα πόλωσης ο Τραμπ, εμφανίζεται ένας νέος, δεξιού τύπου μαύρος αντιρατσισμός της «ιστορικής εκδίκησης των μαύρων για την καταπίε­ση που υπέστησαν επί αιώνες», ο οποίος βλέπει ως μη αγωνιστικά ισότιμους τους πολιτικά δημοκράτες και αντιρατσιστές λευκούς, που πρέπει «να κάτσουν στο πίσω κάθισμα του κινήματος», γιατί δεν καταπιέστηκαν ποτέ όπως οι μαύροι, ενώ σε μεγάλο βαθμό δικαιολογεί και όλο το μαύρο εγκληματικό λούμπεν, ως αποτέ­λεσμα - θύμα των φυλετικών διακρίσεων.

Η συγκεκριμένη γραμμή φάνηκε καθα­ρά στο δημοκρατικό, αντιτραμπικό Τύπο (βλ. σχετικό άρθρο στους New York Times https://www.nytimes.com/2017/01/09/us/womens-march-on-washington-opens-contentious-dialogues-about-race.html?_r=0), και έγινε θέμα καθώς αποξένωσε λευκές δημοκράτισσες που είχαν τη διάθε­ση να κινηθούν και να οργανωθούν κατά του Τραμπ και άνοιξε εσωτερικό μέτωπο στο δημοκρατικό ρεύμα. Ξαφνικά δηλαδή, μπήκαν από το πουθενά ζητήματα αντι­θέσεων μεταξύ λευκών και μειονοτικών γυναικών, με τη δικαιολογία ότι οι λευκές γυναίκες, σε πολλές περιπτώσεις, λόγω ταξικής θέσης, παίζουν ρόλο καταπιεστή έναντι των ‘έγχρωμων γυναικών (οικια­κών βοηθών κλπ.). Πρόκειται για ζήτημα το οποίο ασφαλώς υπάρχει, στο πλαίσιο των γενικών ταξικών αντιθέσεων, αλλά που είναι εντελώς άσχετο και μάλιστα δι­ασπαστικό να τίθεται έστω και δευτερευ­όντως στο πλαίσιο του αντιΤραμπ δημο­κρατικού κινήματος.

Αυτήν ακριβώς τη φαινομενικά σεχταρι­στική αλλά στην ουσία δεξιά αντιρατσιστι­κή γραμμή - που τα τελευταία δύο χρόνια επέτρεψε την εμφάνιση ακόμα και μιας ανάστροφης μαύρης αντιλευκής ρατσιστι­κής γραμμής - τη διευκόλυνε να δουλέψει με εξαιρετικά λεπτό και «φιλελεύθερο» τρόπο τη δεύτερη τετραετία ο Ομπάμα μέσα στο κίνημα «οι ζωές των μαύρων μετράνε» (Black Lives Matter), το οποίο στρεφόταν ενάντια στην αστυνομική μεγα­λύτερη βία κατά των μαύρων. Ο υπερτονι­σμός αυτής της αντίθεσης από έναν μαύ­ρο πρόεδρο σχεδόν σαν της πιο οξυμμέ­νης κοινωνικής αντίθεσης μέσα στις ΗΠΑ, δίχως ένα ταυτόχρονο πειστικό πολιτικό χτύπημα στο εγκληματικό λούμπεν των μαύρων γκέτο που οι αντιθέσεις του με την αστυνομία δεν έχουν τίποτα το λαϊκό ταξικό, επέτρεψε στους Τραμπ και Μπά­νον να υποδαυλίσουν και να αναβιώσουν το αληθινά επικίνδυνο μισοκοιμισμένο τέ­ρας των ΗΠΑ: το λευκό ρατσισμό. Αυτή η αναβίωση ενός τάχα φυλετικού κινδύνου για τους λευκούς που τάχα προέρχεται από τους μαύρους και γενικά από τους εγ­χρώμους πολίτες και τους νότιους μετανά­στες των ΗΠΑ, χάρισε στον Τραμπ, μαζί με τη δημαγωγία του για θέσεις δουλειάς από το βιομηχανικό προστατευτισμό, ένα μεγάλο μέρος της λευκής πολιτικά καθυ­στερημένης φτωχολογιάς.

Αντί δηλαδή να ενώνει τον πολιτικά δη­μοκράτη λευκό με τον επίσης δημοκράτη μαύρο και λατίνο ενάντια στο λευκό ρατσι­σμό του Μπάνον το ρεύμα Ομπάμα μέσα στο δημοκρατικό κίνημα, στέλνει στον ρωσοφασίστα Τραμπ μια κρίσιμη λευκή μάζα, που αυτός την έχει ανάγκη για να εφαρμόσει τη φιλορώσικη, φασι­στική πολιτική του στα διεθνή ζητήματα. Η ηγεμονία του Ομπάμα στο γυναικείο αντιΤραμπ κίνημα αποδεικνύεται από ότι μία από τις τέσσερις συν-προέδρους του Women’s March, αλλά ουσιαστικά η μόνη που προβάλλεται στην επίσημη ιστοσελί­δα του κινήματος, είναι η Ταμίκα Μάλορι, εκλεκτή της ανώτερης συμβούλου (senior advisor) του Ομπάμα σε όλη τη διάρκεια της επί οκτώ χρόνια προεδρίας του, Βά­λερι Τζάρετ. Η τελευταία είχε επιτελικό ρόλο στο Λευκό Οίκο, ήταν η στενή και εξ απορρήτων σύμβουλος του Ομπά­μα, προωθήτριά του από την εποχή που ήταν άγνωστος πολιτευτής στο Ιλινόις και πρόσωπο με στενούς οικογενειακούς δε­σμούς με το ρεβιζιονιστικό, σοσιαλφασι­στικό «Κ»Κ ΗΠΑ της μετά το 20ό Συνέ­δριο του ΚΚΣΕ εποχής.

Η εντελώς ομπαμική Τζάρετ λοιπόν, χαρακτήρισε την Μάλορι «ηγέτιδα του μέλλοντος», στην επίσημη ιστοσελίδα του κινήματος χρίζοντάς την αρχηγό ενός υποτίθεται αυθόρμητου κινήμα­τος βάσης και πολιτικής ανυπακοής (https://cowomensmarch.org/about/). Εί­ναι προφανές ότι αυτό το κίνημα έχει στη βάση του έντονη αυθόρμητη οργή για τον σεξιστή – ρατσιστή – τραμπούκο νέο πρό­εδρο, αλλά είναι επίσης σαφές ότι, όταν την ηγεσία του αναλαμβάνει μία έμπιστη ενός Ομπάμα που ετοίμασε κατάλληλα το έδαφος για τον Τραμπ*, η γραμμή και η καθοδήγηση βρίσκεται ακριβώς στα χέ­ρια δυνάμεων που θέλουν η αντι-Τραμπ γραμμή να μην πετύχει και να μην ενο­ποιήσει τον αμερικάνικο λαό, αλλά να τον διχάσει, να απογοητεύσει το δημοκρατικό κίνημα και να εξυπηρετήσει τελικά ξένα, φασιστικά συμφέροντα (για μας ξεκάθα­ρα εκείνα του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλι­σμού). Άλλωστε, η Μάλορι, στον παρα­πάνω ιστότοπο, δεν κρύβει ότι εργάστηκε «σε στενή συνεργασία με την κυβέρνη­ση Ομπάμα» σε διάφορα ζητήματα στο επίπεδο της λεγόμενης «κοινωνίας των πολιτών». Δεν πρόκειται δηλαδή για μια λαϊκή ηγέτιδα, αλλά για ένα στέλεχος της γραφειοκρατίας Ομπάμα, που ελέγχει σή­μερα ασφυκτικά τη γραμμή του κινήματος ενάντια στον Τραμπ, ακριβώς για να υπο­νομεύει τη βαθιά δημοκρατική αιχμή του. 

Ο ρόλος της «αντικαπιταλιστικής» γραμμής Σάντερς

Μέσα στο βρώμικο «αντι-Τραμπ» ρεύμα που στήνει ο Ομπάμα με άξονα το Wom­en First, σαν εμφατικά «αριστερή – αντι­πλουτοκρατική» συνιστώσα υπάρχει και το ρεύμα του εμφανιζόμενου ως ριζοσπά­στη σοσιαλδημοκράτη Σάντερς, ο οποίος έγινε γνωστός από την «αντικαπιταλιστι­κή» του καμπάνια για το χρίσμα του Δη­μοκρατικού Κόμματος.

Αυτός ο τύπος, του οποίου ο κρατικί­στικος, αντιχρηματιστηριακός «αντικα­πιταλισμός» είναι εντελώς κούφιος, δη­μαγωγικός και παραπλήσιος με εκείνον του Τραμπ, δηλαδή σοσιαλφασιστικός, δεν εμφανίζεται κυρίως ως επικριτής του Τραμπ στα ζητήματα δημοκρατικών δι­καιωμάτων, μολονότι πετάει και σ’ αυτά καμιά λεξούλα καταδίκης για να βρίσκεται μέσα στο δημοκρατικό ρεύμα, ούτε ακόμα περισσότερο για την αγάπη του στο φα­σίστα Πούτιν. Η δική του «συνεισφορά» στο αντι-Τραμπ μέτωπο είναι να κατηγο­ρεί τον Τραμπ περίπου ως «νεοφιλελεύ­θερο», ως όργανο της πλουτοκρατίας, αλλά και να τον επαινεί όταν ο τελευταίος κάνει τις επίσης κούφιες, δημαγωγικές δη­λώσεις του υπέρ των «φτωχών και παρα­πεταμένων».

Σχολιάζοντας την εναρκτήρια ομιλία της προεδρίας Τραμπ, λίγα λεπτά μετά την ορκωμοσία, ο Σάντερς δεν βρήκε κουβέ­ντα για το δημαγωγικό, εθνικιστικό, κυνικό λόγο του Πούτιν – Τραμπ, αλλά δήλωσε ότι διασκέδασε με το γεγονός ότι διάφο­ροι καπιταλιστές – μεγιστάνες που ήταν παρόντες στην ορκωμοσία άκουγαν λόγια υπέρ της φτωχολογιάς από το στόμα του Τραμπ και ένιωθαν άβολα. Από δω και στο εξής, ο ρόλος του Σάντερς θα είναι ο εξής: θα κατακρίνει όλα όσα θα κάνει ο Τραμπ στο οικονομικό σκέλος, που θα τα κάνει για να εξευμενίζει το Ρεπουμπλι­κανικό Κόμμα ή να έχει τη στήριξη της άνεργης εργατικής τάξης ή έστω την ανο­χή της, αλλά δε θα βγάζει άχνα για το πούλημα των Βαλτικών χωρών ή της Πολωνίας στη Ρωσία, καθώς όποιος θα φωνάζει γι’ αυτά, θα είναι «γεράκι», φιλοπόλεμος, αντιειρηνιστής κλπ. Εκεί θα ενώνονται οι γραμμές Ομπάμα και Σά­ντερς. Ο Τραμπ, γι’ αυτούς, θα είναι «κα­κός» ως οικονομικά φιλελεύθερος ή και ως δεξιός υπερσυντηρητικός σε ζητήμα­τα δικαιωμάτων, μειονοτήτων, γυναικών, αλλά θα είναι «καλός» όταν θα πουλάει τον πλανήτη στον Πούτιν, στο όνομα του «Η Αμερική πάνω απ’ όλα» και της υποτιθέμενης «εθνικής αναδίπλωσης – ας κοιτάμε τα του οίκου μας». Όπως έκαναν όλοι οι δήθεν ουδετερόφιλοι φα­σίστες στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η κοι­νή γραμμή Τραμπ – Ομπάμα - Σάντερς υπέρ της Ρωσίας θα είναι γεμάτη δήθεν πατριωτισμό για τον πρώτο και τρυφερό ανθρωπισμό και απέχθεια για τον πόλεμο και τα δεινά του για τους άλλους δύο. Είναι εντελώς χαρακτηριστική ότι η ουσία των “Καθοδηγητικών Αρχών” της Πορείας Γυ­ναικών του Ομπάμα είναι η καταδίκη κάθε βίας ακόμα και εκείνης που προβάλει το θύμα απέναντι στο θύτη. Ρητά η 3η Αρχή της πλατφόρμας αυτής διακηρύσσει : “Να επιτίθεσαι στις δυνάμεις του κακού αλλά όχι στα πρόσωπα που κάνουν το κακό”, ενώ η 4η Αρχή απαιτεί: “Να υφίστασαι τα βάσανα χωρίς να τα ανταποδίδεις” . 

Πρόκειται κυριολεκτικά για κάλεσμα υποταγής του δημοκρατικού μετώπου στο φασισμό ο οποίος σήμερα είναι σε διεθνή ανάπτυξη και επίθεση.

Όπως δηλαδή σημειώναμε και στο άρ­θρο μας για τη νίκη Τραμπ, ετοιμάζεται σκηνικό εμφυλίου και διάσπασης στο εσωτερικό των ΗΠΑ πάνω σε λάθος ή εν πάση περιπτώσει σε δευτερεύοντα ζητή­ματα, με τα δύο αλληλομισούμενα στρα­τόπεδα να ενώνονται την κρίσιμη στιγμή και από διαφορετικές αφετηρίες μόνο σε ένα πράγμα: στην παράδοση του πλανήτη και ειδικά της Ευρώπης στο ρωσοκινέζικο άξονα, στο όνομα είτε του εθνικού απο­μονωτισμού (Τραμπ) είτε του πασιφισμού και της ανάγκης να μη χυθεί αμερικανικό αίμα (Ομπάμα – Σάντερς).

ΚΕΕΡΦΑ: «Ομπαμικοί» τροτσκιστές υπέρ φασιστικής Κίνας

Τη φύση της ηγεσίας (και όχι απαραίτη­τα του μεγαλύτερου μέρους της βάσης) του Women’s March, το οποίο έλαβε διε­θνή χαρακτήρα, με διαδηλώσεις σε μεγά­λες δυτικές πρωτεύουσες και πόλεις, έδει­ξε και η ελληνική εκδοχή του, την οποία ανέλαβε να διεκπεραιώσει μια έμπειρη σοσιαλφασιστική δύναμη, οι τροτσκιστές του ΣΕΚ, ντυμένοι με τη μετωπική τους φορεσιά, ΚΕΕΡΦΑ (Κίνηση ενάντια στον Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή). 

Αυτοί, μολονότι αποτελούν τμήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μαζί με το εντελώς κνίτικο ΝΑΡ, παίρνουν σε όλα τα διεθνή ζητήμα­τα μια θέση «δυο βήματα αριστερότερα», στην ουσία πιο κοντά στους φιλελεύθε­ρους, ακριβώς για να υπονομεύουν τον ενδιάμεσο χώρο και τους ταλαντευόμε­νους. Στη Συρία, π.χ., ενώ όλο το κνίτικο απαράτ στήριζε με τα μπούνια Άσαντ, εκείνοι έβγαιναν για χρόνια «οπαδοί της συριακής εξέγερσης», αλλά ελάχιστα κα­τήγγειλαν τον Πούτιν για τη σφαγή της στο Χαλέπι. Στη δε Ουκρανία, ενώ όλο το σκυ­λολόι ΛΑΕ – ΝΑΡ λιγωμένο τρέχει πίσω από τη ρώσικη θέση για τις «ηρωικές» φασιστικές «λαϊκές δημοκρατίες του Ντο­νέτσκ και του Λουγκάνσκ» που έχει στήσει ο Πούτιν στην ανατολική Ουκρανία, οι ΣΕ­Κίτες – ΚΕΕΡΦΑδες στέκονται στη θέση του ευρωπαϊκού τροτσκισμού «ούτε Κίεβο – ούτε Μόσχα» (που τελικά σημαίνει Μό­σχα). Δεν υπήρχε λοιπόν καλύτερος εργο­λάβος από την ΚΕΕΡΦΑ για να ενώσει το κούφιο, προβοκατόρικο ομπαμικό «αντι­ρεπουμπλικάνικο» κίνημα με τον ελληνικό δεξιό «αντικαπιταλισμό», μαζεύοντας και κανέναν ξέμπαρκο δημοκράτη που μισεί τον Τραμπ, αλλά δεν καταλαβαίνει βαθιά τις πάλες γραμμών.

Καλώντας λοιπόν στην αντιΤραμπ δι­αδήλωση, οι της ΚΕΕΡΦΑ έβαλαν στην πλατφόρμα και την… υπεράσπιση της φασιστικής Κίνας, την οποία ο Τραμπ εντελώς ψεύτικα έχει ανακηρύξει ως «εχθρό», κυρίως για να εκφράσει την ανοιχτή αγάπη του προς τη Ρωσία δίχως να ανησυχήσουν οι λαοί της Δύσης για τη δύναμη της συμμαχίας Ρωσίας-Κίνας (http://www.efsyn.gr/arthro/kalesma-tis-keerfa-se-diadiloseis-kata-toy-tramp). Το πόσο «αντικινέζος» είναι ο Τραμπ φάνηκε φυσικά την πρώτη ημέρα της προεδρί­ας του, όταν απόσυρε τις ΗΠΑ από την εντελώς αντικινεζική Συμφωνία Ελεύθε­ρου Εμπορίου των Χωρών του Ειρηνικού (TPP), η οποία έφερνε τις ΗΠΑ σε μέτωπο συμμαχίας με τις δημοκρατικές, τριτοκο­σμικές χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας που απειλούνται από την Κίνα.

Οι ΣΕΚίτες δηλαδή, που καμώνονταν και τους υπερασπιστές της Τιεν Αν Μεν, σηκώνουν ως λάβαρο απέναντι στον φα­σίστα, στην ουσία φιλορώσο και φιλοκι­νέζο Τραμπ, την κτηνώδη, αντεργατική δικτατορία των Κινέζων μονοπωλιστών, αστών νέου τύπου, που δολοφονούν ερ­γάτες και δημοκράτες στο σωρό! Ενάντια δηλαδή στον ψεύτικο «αντικινέζο» Τραμπ υψώνουν τον ακόμη χειρότερο, αληθι­νό φιλοκινέζο και φιλορώσο Τραμπ, φίλο κάθε δικτάτορα και βασανιστή του πλανή­τη, όπως δεν έχει διστάσει να διακηρύξει, στο όνομα τάχα του «Πρώτα η Αμερική και δεν μας πολυνοιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και άλλες φιλελεύθερες ευαι­σθησίες»...

Με τέτοιους «δημοκράτες» και «αντικα­πιταλιστές» εχθρούς, στην πραγματικότη­τα βαστάζους, από τον Ομπάμα μέχρι την ΚΕΕΡΦΑ, ο φασίστας Τραμπ μόνο ανή­συχος δε θα νιώθει, διεκπεραιώνοντας τη δουλειά του Κρεμλίνου...

*Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι είναι ο Ομπάμα που καλλιέργησε στον αμερικά­νικο λαό την ψευδαίσθηση, ως την προ­σάρτηση της Κριμαίας, ότι η Ρωσία του Πούτιν ήταν γενικά ένας εταίρος των ΗΠΑ, ότι ο ίδιος μετά την προσάρτηση της Κρι­μαίας αρνήθηκε να εξοπλίσει την Ουκρα­νία για να μην προκληθεί τάχα η Ρωσία, ότι επίσης για να μην προκληθεί η Ρωσί­α-εισβολέας παρέδωσε τη συριακή δημο­κρατική αντιπολίτευση στο μαχαίρι της, και το χειρότερο ότι είναι αυτός που παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις από δημοκρα­τικούς βουλευτές αρνήθηκε να διατάξει πριν τις εκλογές ανεξάρτητη έρευνα του Κογκρέσου για την ανάμειξη της Ρωσίας στην εκλογή Τραμπ και να κάνει αυτή την ανάμειξη πρώτης γραμμής πολιτικό ζήτη­μα. Αυτή η δήθεν παράλειψη του Ομπάμα έφερε τον Τραμπ στην κυβέρνηση.