Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Δυόμιση μήνες μετά τις 24 του Φλεβάρη οπότε ξεκίνησε η μεγαλύτερη και πιο ωμή εισβολή σε μια ευρωπαϊκή χώρα από μια άλλη μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο αρχίζουν να διακρίνονται αχνά, κυρίως μέσα από τα γεγονότα και λιγότερο μέσα από τις δικές της διακηρύξεις, οι ευρύτερες στοχεύσεις της πουτινικής Ρωσίας, που η ίδια θέλει να συσκοτίζει και να πνίγει στην αμφιβολία. Παίρνοντας υπόψη μας το μακροπρόθεσμο, καλά μελετημένο, γεμάτο θεαματικές προσποιήσεις και κυρίως παγκόσμιο τρόπο με τον οποίο δρα πάντα αυτή η πιο πολιτική από τις δύο υπερδυνάμεις, εκτιμάμε ότι η κτηνώδης εισβολή της στην Ουκρανία ενώ αποτελεί την αρχή του προετοιμαζόμενου κατακτητικού της πολέμου ενάντια στην Ευρώπη, είναι ταυτόχρονα και ένα μέσο, ένας πρόσχημα, για την επιτάχυνση του μεσοπρόθεσμου πολιτικού στόχου της που είναι το κλείσιμο των στροφίγγων του φυσικού αέριου, οπότε η ενεργειακή πολιορκία και η πολιτική διάσπαση της Ευρώπης.

Πριν κιόλας από τους τελευταίους ελιγμούς και τον πόλεμο νεύρων του Πούτιν με την αποχώρηση ή την παραμονή των φουσάτων του στα σύνορα της Ουκρανίας, έχουν εδώ και λίγες βδομάδες διαμορφωθεί δύο ειδών αντιλήψεις στην Ευρώπη ως προς τις πιο πιθανές προθέσεις της πουτινικής Ρωσίας σε σχέση με την Ουκρανία. Η μια είναι ότι μάλλον η Ρωσία θα εισβάλει τώρα στην Ουκρανία και η άλλη ότι μάλλον δεν θα εισβάλει. Οι χώρες που έχουν την πρώτη εκτίμηση έχουν καλέσει εδώ και μέρες τους πολίτες τους να φύγουν από την Ουκρανία, ενώ αυτές που έχουν τη δεύτερη εκτίμηση αποφεύγουν να κάνουν ένα τέτοιο κάλεσμα ή το κάνουν διστακτικά. Στην κύρια πλευρά τους οι πρώτες είναι αυτές που αντιμετωπίζουν την πουτινική Ρωσία σαν έναν επικίνδυνο επιθετιστή που πρέπει να αντιμετωπιστεί κυρίως με μια καλή στρατιωτική άμυνα και οι δεύτερες εκείνες που την αντιμετωπίζουν σαν μια χώρα που δρα τώρα επιθετικά απλά επειδή αισθάνεται περικυκλωμένη, οπότε πρέπει να καθησυχαστεί κυρίως με υποχωρήσεις που θα αποφασιστούν απέναντι της μέσα από διπλωματικές διαδικασίες.

 

Ο βάρ­βα­ρος δια­με­λι­σμός της Ου­κρα­νί­ας α­πό τους νέ­ους χί­τλερ του Κρεμ­λί­νου έ­χει α­νη­συ­χή­σει σο­βα­ρά μια σει­ρά χώ­ρες της βό­ρειας Ευ­ρώ­πης, και ι­διαί­τε­ρα τις χώ­ρες της Βαλ­τι­κής που θε­ω­ρού­νται σαν ο ε­πό­με­νος πι­θα­νός στό­χος της ε­πε­κτα­τι­κής αυ­τής πο­ρεί­ας.

Μόλις η Ευρώπη βγήκε από τις καραντίνες της πανδημίας και έτσι αύξησε την παραγωγή της οπότε και την ενεργειακή της κατανάλωση, η Ρωσία του Πούτιν έπαψε να της δίνει το πολύ παραπάνω αέριο που χρειαζόταν όπως το έδινε πριν την πανδημία. Έτσι οι τιμές του έχουν ανέβει από 3 έως 8 φορές (!) πιο ψηλά από πριν ανάλογα με το πόσο διαθέσιμο αέριο από άλλες χώρες υπάρχει στη διεθνή αγορά. Την πιο βαριά επίπτωση από αυτό το στραγγαλισμό της ΕΕ στην ηλεκτρική της παραγωγή την έχει η Ελλάδα γιατί οι κομματικές ηγεσίες της έχουν σαμποτάρει κάθε άλλη πηγή ενέργειας και έχουν εξαρτήσει τη χώρα μας πιο πολύ από κάθε άλλη της ΕΕ από το ρώσικο φυσικό αέριο. Είναι χαρακτηριστικό ότι όλα τα κόμματα καλύπτουν τη δυσμενέστερη από ποτέ σε βάρος της χώρας μας νέα συμφωνία για το φυσικό αέριο με τη Ρωσία που υπέγραψε ο Μητσοτάκης και με θράσος εμφανίζει σαν νίκη.  

Η νέα ιστορική περίοδος στην οποία μπήκαμε με τη ρωσική νεοχιτλερική εισβολή στην Ουκρανία προκάλεσε την πρωτοφανή αφύπνιση των ευρωπαϊκών λαών και μιας σημαντικής μερίδας της ευρωπαϊκής μονοπωλιακής αστικής τάξης όχι μόνο ως προς την πολιτικοστρατιωτική απειλή που αποτελεί η πουτινική Ρωσία για την Ευρώπη, αλλά τελευταία και ως προς το πελώριο μέγεθος της ενεργειακής εξάρτησης της δεύτερης από την πρώτη. Ειδικά ο σημερινός ενεργειακός εκβιασμός της Ρωσίας στις χώρες της ΕΕ επιβεβαίωσε τις εκτιμήσεις της ΟΑΚΚΕ, που στηριγμένη στη μαοϊκή στρατηγική θεωρία των Τριών Κόσμων, είχε εδώ και πολλά χρόνια καταγγείλει την προσπάθεια των νεοχιτλερικών του Κρεμλίνου να περικυκλώσουν την Ευρώπη πολιτικοστρατιωτικά, να την εξαρτήσουν ενεργειακά και έτσι αδυνατισμένη και διασπασμένη να την καταλάβουν με έναν πόλεμο χιτλερικού τύπου.

 

Πριν έ­να πε­ρί­που χρό­νο η Ρω­σί­α “φεύ­γο­ντας” α­πό το δια­γω­νι­σμό των ΔΕ­ΠΑ-ΔΕ­ΣΦΑ και α­φή­νο­ντας τη Socar του Α­ζερ­μπα­ϊ­τζάν να α­πο­κτή­σει το 66% της ΔΕ­ΣΦΑ, κα­τά­φε­ρε

Σύμ­φω­να με το νο­μο­σχέ­διο για το φυ­σι­κό α­έ­ριο που πρό­κει­ται να ψηφι­στεί στη Βου­λή και συ­γκε­κριμ­μέ­να στην πα­ρά­γρα­φο 2 του άρ­θρου 12 η τι­μή χρή­σης του δι­κτύ­ου φυ­σι­κού α­ε­ρί­ου α­πό το έ­να ευ­ρώ τη με­γα­βα­τώ­ρα που εί­ναι σή­με­ρα α­νε­βαί­νει στα τέσ­σε­ρα ευ­ρώ. Η αύ­ξη­ση εί­ναι ο­ρι­ζό­ντια σε ό­λες τις βιο­μη­χα­νί­ες, πράγ­μα το ο­ποί­ο ση­μαί­νει ό­τι αυ­τή η αύ­ξη­ση των 3 ευ­ρώ/MWh ση­μαί­νει μια αύ­ξηση στο κό­στος α­ε­ρί­ου πε­ρί­που 8%, ό­πως κα­ταγ­γέ­λει η έ­νω­ση βιο­μηχα­νι­κών κα­τα­να­λω­τών ε­νέρ­γειας.

 

Το σχέδιο της κυβέρνησης είναι με την παραχώρηση της ΔΕΠΑ στο ρώσικο κρατικό μονοπώλιο να του παραχωρήσει και τον έλεγχο της βιομηχανίας που καταναλώνει φυσικό αέριο, κυρίως της βαριάς βιομηχανίας. Οι ψηλές τιμές του φυσικού αερίου 

Δε χρειά­ζε­ται να εί­ναι κα­νείς οι­κο­νο­μο­λό­γος, ού­τε ευ­φυ­ής οι­κο­νομι­κός α­να­λυ­τής, ού­τε να έ­χει με­λε­τή­σει το «Κε­φά­λαιο» του Μάρ­ξ, για να κα­ταλα­βαί­νει ό­τι χω­ρίς πα­ρα­γω­γή δεν μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει πλού­τος για να μοι­ρα­στεί στα μέ­λη μιας κοι­νω­νί­ας. Γιαυ­τό και η α­ρι­στερά των με­γά­λων κοι­νω­νικών ε­πα­να­στά­σε­ων του πε­ρα­σμέ­νου αιώ­να, ό­πως και οι πρώ­τες σο­σια­λι­στι­κές κοι­νω­νί­ες και οι λα­ϊ­κές δη­μο­κρα­τί­ες, το πρώ­το πράγ­μα που φρό­ντι­ζαν μό­λις έ­παιρ­ναν την ε­ξου­σί­α ή­ταν την υ­λι­κή πα­ρα­γω­γή.

Με παταγώδη τρόπο ήρθε στη δημοσιότητα σε όλη την Ευρώπη η είδηση για τη σύλληψη της Καϊλή, μιας από τις αντιπροέδρους του Ευρωκοινοβουλίου στο Βέλγιο, για χρηματισμό από το κράτος του Κατάρ.

Το σκάνδαλο του Κατάρ, στην περίπτωση πάντα που επιβεβαιωθούν τα αστυνομικά και δικαστικά στοιχεία για τους βασικούς πρωταγωνιστές του, δεν θα έχει τίποτα που να καταπλήσσει στ' αλήθεια ως προς την ουσία του. Δεν υπάρχει τίποτα το περίεργο στην προσπάθεια ενός κράτους γαιοκτήμονα, ιδιοκτήτη ενός πελώριου όγκου υδρογονανθράκων, που από τη φύση του έχει την τάση να διαφθείρει, οπότε να διαφθείρει και δύο στελέχη που προέρχονται από τα δύο πιο διεφθαρμένα κράτη της, την Ιταλία και την Ελλάδα.

Αυτό που μπορεί να θεωρηθεί ως μια έκπληξη είναι το γιατί ήρθε στην επιφάνεια αυτός ο διεφθαρμένος δεσμός σαν μια τυπικά παράνομη και μάλιστα εγκληματική πράξη, την ώρα που σε άλλες πολύ πιο τρανταχτές υποθέσεις απείρως μεγαλύτερου χρηματικού όγκου και πολιτικής επικινδυνότητας αυτή η διαφθορά όχι μόνο δεν έχει αποκαλυφθεί και τιμωρηθεί σαν τέτοια, αλλά αντίθετα έχει καλυφθεί κάτω από τον πολύ πιο ασφαλή μανδύα της νομιμότητας ακόμα και της «εξυπηρέτησης του εθνικού συμφέροντος». Το πιο χαρακτηριστικό ίσως παράδειγμα μιας τέτοιας αντιμετώπισης ενός ιστορικού οικονομικού και πολιτικού εγκλήματος σε βάρος της Ευρώπης και των χωρών της είναι η περίπτωση Σρέντερ ο οποίος συνεχίζει ακόμα και τώρα να έχει απολαβές πρώην αρχηγού κράτους στη Γερμανία και να μην υφίσταται καμιά κύρωση ούτε από τη Γερμανία ούτε από την ΕΕ, ούτε να δέχεται αυτός και οι συνεργάτες του οποιαδήποτε έρευνα για τα πλούτη που αυτοί μάζεψαν από τις δεκαετίες που δουλεύουν σαν πανάκριβοι έμμισθοι υπηρέτες του πιο διεφθαρμένου, του πιο φασιστικού και του πιο επιθετικού κράτους γαιοκτήμονα υδρογονανθράκων σε όλη τη γη, της Ρωσίας του Πούτιν την ώρα που αυτή στραγγαλίζει ενεργειακά τη Γερμανία και ολόκληρη την Ευρώπη.