Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Παρακάτω ξαναφέρνουμε στην επιφάνεια μερικές από τις παλιότερες τέτοιες τοποθετήσεις μας όχι τόσο για να αναδείξουμε το πόσο αποτελεσματικός είναι ο μαρξισμός-λενινισμός-μαοϊσμός σαν εργαλείο έρευνας και κατανόησης της πολιτικής και της οικονομίας της εποχής του ιμπεριαλισμού, αλλά για να ενισχύσουμε τη γενικότερη ανάλυση μας σύμφωνα με την οποία οι ευρωπαϊκές χώρες και οι λαοί κινδυνεύουν σήμερα πολύ περισσότερο και πολύ πιο άμεσα από όσο ήδη φαίνεται. Το μεγάλο πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι ότι η ρώσικη εισβολή στην Ουκρανία δεν είναι στην πραγματικότητα δυνατό να αντιμετωπιστεί με την οικονομική απομόνωση και συντριβή του εισβολέα, επειδή στο βάθος είναι η ίδια η Ευρώπη περικυκλωμένη από αυτόν και τις πάνω από 50 χώρες που ανοιχτά με τη θετική υπέρ του ή λευκή ψήφο και με την αποχή τους στον ΟΗΕ ή πιο καλυμμένα είναι από την πρώτη στιγμή της κτηνώδους εισβολής του στο πλευρό του. Αυτή η συμμαχία έχει αρχίσει σήμερα να εκδηλώνεται και στο επίπεδο της ενέργειας και ενδεχόμενα και των στρατηγικών πρώτων υλών. Μια τέτοια εκδήλωση είναι η προθυμία της Κίνας και της Ινδίας να αγοράσουν και μάλιστα πολύ φθηνά στο δικό τους νόμισμα τους υδρογονάνθρακες που τους προσφέρει η Ρωσία, η οποία αρνείται να δεχτεί να πληρωθεί σε ευρώ ή δολάρια από την ΕΕ και απειλεί ότι σε λίγες μέρες θα τους στερήσει από την Ευρώπη. Μια άλλη πολύ χαρακτηριστική εκδήλωση της ισχύος του μαύρου αυτού παγκόσμιου μετώπου είναι η άρνηση της Σαουδικής Αραβίας και των Εμιράτων να αυξήσουν την παραγωγή αργού πετρελαίου του ΟΠΕΚ συντασσόμενες με τη Ρωσία και αρνούμενες ακόμα και να σηκώσουν το τηλέφωνο στον Μπάιντεν και στις αγωνιώδεις εκκλήσεις του να αυξήσουν την παραγωγή του αργού τους για να ελαφρύνει ο ρώσικος ενεργειακός εκβιασμός στην Ευρώπη. Είναι αυτές οι διέξοδοι με την Κίνα, την Ινδία κλπ που έχει σήμερα η Ρωσία που της επιτρέπει να εκβιάζει την ΕΕ απειλώντας την ότι θα κόψει το αέριο σε όσες χώρες δεν την πληρώνουν με ταπεινωτικούς όρους. Με αυτήν την απειλή έχει ήδη καταφέρει να δημιουργήσει το πρώτο σοβαρό ρήγμα στο αντιρώσικο ενιαίο μέτωπο με την Πολωνία να καταγγέλλει ανοιχτά τη Γερμανία για ενδοτισμό επειδή δεν κόβει η ίδια τις προμήθειες υδρογοναθράκων από τη Ρωσία. Αυτό γίνεται την ώρα που ο Ορμπάν θριαμβεύει εκλογικά καθώς ο Πούτιν τον αντάμειψε για την προδοσία του σε βάρος της ΕΕ δίνοντάς του άφθονο και φθηνό αέριο. Κατά τη γνώμη μας δεν είναι σωστό να διασπαστεί σ αυτό το ζήτημα σήμερα η ΕΕ γιατί δεν βρίσκονται όλες οι χώρες της ΕΕ στην ίδια οικονομική και πολιτική πίεση αν κόψουν τους ρώσικους υδρογονάνθρακες, αλλά και γιατί η Ρωσία με την πολεμική οικονομία της που της εξασφαλίζει μια στοιχειώδη επάρκεια σε τρόφιμα σε συνδυασμό με τη φασιστική τρομοκρατική δικτατορία στο λαό της δεν είναι βραχυπρόθεσμα τόσο πολύ πολιτικά εξαρτημένη από τις εξαγωγές της στην Ευρώπη.

Είμαστε γι αυτό το λόγο της άποψης ότι η βασική άμυνα της ΕΕ, απέναντι στους εκβιασμούς των ρώσων νεοχιτλερικών πρέπει μεν να περιλαμβάνει μεγάλη οικονομική πίεση και όχι παρακάλια στο νεοχιτλερικό Αξονα Ρωσίας-Κίνας-Ιράν και τους δεκάδες φίλους του, απαιτώντας ιδιαίτερα από την Κίνα και την Ινδία να μην αγοράζουν ρώσικους υδρογονάνθρακές, αλλά η έμφαση πρέπει να δοθεί σε αυτή τη φάση στην αύξηση της εξοπλιστικής βοήθειας στην Ουκρανία, και στο πολιτικοστρατιωτικό και οικονομικό βάθαιμα της ενότητας της ΕΕ με όλες τις χώρες και τους λαούς του Τρίτου Κόσμου που αντιστέκονται σε αυτόν τον Άξονα. Έτσι η ΕΕ θα σπάσει την πολιτικοστρατιωτική αλλά κυρίως οικονομική περικύκλωση της. Αυτά όλα σημαίνουν ότι η ΕΕ πρέπει σύντομα να μετατρέψει ένα μέρος της οικονομίας της επίσης σε πολεμική οικονομία. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι η Ρωσία ξεκίνησε τώρα τον πόλεμο στην Ευρώπη και όχι πριν από ένα η δύο χρόνια επειδή σχετικά πρόσφατα με την άνοδο του Ραϊσί στην εξουσία έκλεισε η προσχώρηση στον Άξονα του Ιράν, δηλαδή του ηγετικού πολιτικοστρατιωτικού παράγοντα στον Κόλπο, ενώ κερδήθηκε το μεγαλύτερο μέρος της Βόρειας Αφρικής με το ρωσοκίνητο πραξικόπημα στην Τυνησία. Η ουσία είναι ότι η ΕΕ έχει μπει πια πραγματικά σε έναν μεγάλο, μακρύ και πολύμορφο πόλεμο που είναι μόνο στη στρατιωτική μορφή του τοπικός ενώ στο περιεχόμενο του είναι παγκόσμιος και αντιφασιστικός. Όσο πιο συνειδητά και πιο έγκαιρα δώσει η Ευρώπη αυτόν το πόλεμο τόσο το καλύτερο.

Κάτω από αυτό το πρίσμα, της περικύκλωσης δηλαδή της ΕΕ από τη Ρωσία και τον υπό την ηγεσία της νεοχιτλερικό άξονα, καλούμε τους αναγνώστες μας να μελετήσουν για μια ακόμα φορά προσεκτικά το κείμενο της Νέας Ανατολής του 2020 ενάντια στην ρώσικη θεωρία της δήθεν περικύκλωσης της Ρωσίας από τη Δύση, που για μια περίοδο της την έχουν πιστέψει και οι δυτικοί. Η αλήθεια είναι ότι η μόνη πραγματική περικύκλωση είναι αυτή της Ευρώπης από τη Ρωσία και το νεοχιτλερικό Αξονα, του οποίου η Ρωσία και όχι η Κίνα ηγείται. (https://www.oakke.gr/articles-anaforas/item/1142- , https://www.oakke.gr/articles-anaforas/item/1161-).

Αυτό έχει μεγάλη σημασία για το ποιος ακριβώς είναι ο κύριος εχθρός για τους δημοκράτες σε όλο τον κόσμο.

Ακόμα και οι πιο οξυδερκείς αστοφιλελεύθεροι αναλυτές πιστεύουν ότι είναι η Κίνα ο αρχηγός του «αυταρχικού στρατοπέδου», όπως αποκαλούν το ρωσοκινεζικό φασιστικό Άξονα, και όχι η Ρωσία, επειδή βλέπουν μηχανικά και όχι διαλεκτικά την υπεροχή της οικονομίας πάνω στην πολιτική. Η οικονομία επιβάλλεται μόνο σε τελική ανάλυση πάνω στην πολιτική, όμως αντίστροφα μπορεί για μεγάλες περιόδους και για ορισμένες χώρες να είναι η πολιτική ισχύς, ιδίως αυτή που μεταφράζεται σε στρατιωτική και διπλωματική ισχύ που μπορεί να κυριαρχεί και να καθορίζει την οικονομική ισχύ ακριβώς για να ανατραπεί πχ με έναν πόλεμο η οικονομική υπεροχή ενός ιμπεριαλισμού από έναν άλλο. Έτσι η χιτλερική Γερμανία διάλεξε να μετατρέψει το μονοπωλιακό καπιταλισμό της, που ήταν πολύ πιο αδύναμος από τον αγγλικό και το γαλλικό σε έναν πολεμικό μονοπωλιακό καπιταλισμό, δηλαδή να τον μετατρέψει σε μια πολιτική και στρατιωτική μηχανή ικανή να καταλάβει εξ εφόδου τις ίδιες τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις της Αγγλίας και της Γαλλίας, δηλαδή να τις καταργήσει και να τις υποδουλώσει ακόμα και σαν εθνικά κράτη, ώστε να σχηματίσει ένα υπερ-μονοπώλιο που σε συνεργασία με το γιαπωνέζικο αντίστοιχο θα αντιμετώπιζε σε μια τελική πολεμική αναμέτρηση τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ.

Σήμερα είναι ο ρώσικος και ο κινέζικος ιμπεριαλισμός στη θέση του γερμανικού και του γιαπωνέζικου αντίστοιχα. Ο κινέζικος ιμπεριαλισμός είναι πολύ πιο ισχυρός από το ρώσικο, αλλά και οι δύο μαζί είναι πολύ πιο αδύναμοι οικονομικά και στο ποσοτικό χρηματιστικό και στο ποιοτικό τεχνολογικό επίπεδο, από το άθροισμα της ιμπεριαλιστικής ισχύος των ΗΠΑ και των παλιών ιμπεριαλιστών της Ευρώπης. Έτσι επιδιώκουν μια αναδιανομή του κόσμου μέσα από έναν πόλεμο χιτλερικού τύπου, δηλαδή έναν πόλεμο στον οποίο η Ρωσία θα αναλάβει να καταπιεί τους μικρομεσαίους ιμπεριαλιστές της Ευρώπης, η Κίνα τους αντίστοιχους στον Ειρηνικό (Ιαπωνία, Αυστραλία) και εφόσον θα είναι νικηφόροι στον πόλεμο αυτό θα ενωθούν για να καταλάβουν το οικονομικά πιο ισχυρό ιμπεριαλιστικό νησί-μισή ήπειρο που βρίσκεται ανάμεσα στους δύο πιο μεγάλους ωκεανούς και ονομάζεται ΗΠΑ.

Σε αυτόν το νέο παγκόσμιο πόλεμο δεν θα μπορούσε να έχει την ηγεσία ο κινέζικος ιμπεριαλισμός, γιατί αυτός ήρθε τελευταίος στο πολεμικό αυτό στρατόπεδο για τη μοιρασιά του κόσμου. Αυτός δηλαδή που συνέλαβε τους στρατηγικούς στόχους και την τακτική του πολέμου αυτού και που πρώτος έβαλε την οικονομία του στην υπηρεσία της κατακτητικής του πολιτικής, ήταν ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός κιόλας από τα 1956, όταν δηλαδή οι μεγαλορώσοι αστοί νέου τύπου της ΕΣΣΔ έπαιρναν την εξουσία από το ρώσικο προλεταριάτο σηκώνοντας για αρκετά χρόνια τις κόκκινες σημαίες του στην ΕΣΣΔ και σε όλο τον κόσμο. Ήταν αυτός ο ιμπεριαλισμός που αποφάσισε να μην κάνει έναν «ερασιτεχνικό» παγκόσμιο πόλεμο σαν αυτόν που έκανε το γερμανικό μονοπώλιο με μια προετοιμασία μόνο 7 χρόνων, αλλά να δουλέψει υπομονετικά για πάνω από μισό αιώνα ώστε να έχει προηγούμενα διεισδύσει σε όλες τις ηπείρους και σε όλες τις χώρες του κόσμου, ιδιαίτερα τις δυτικές ιμπεριαλιστικές χώρες, ώστε να οικοδομήσει παντού τις πέμπτες του φάλαγγες είτε σαν αντιπολίτευση, είτε σαν κυβέρνηση, πριν κάνει τη μεγάλη του επίθεση, έτσι ώστε ο κατακτητικός του πόλεμος να είναι και ένας εμφύλιος στο εσωτερικό κάθε χώρας. Κορμός αυτών των αντιπολιτεύσεων και μάλιστα καθοδηγητικός τους παράγοντας είναι τα προδοτικά «κομμουνιστικά» και «αριστερά» κόμματα που στην ηγεσία τους οι ρώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές αστοί νέου τύπου έχουν εγκαταστήσει τους πιο πιστούς υπηρέτες τους σε κάθε χώρα, επίσης αστούς νέου τύπου, αν και του πιο χαμερπούς τύπου, του κομπραδόρικου ταγματασφαλίτικου. Όμως αφότου ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός πέταξε από πάνω του μετά τα 1990 σαν περιττά χαϊμαλιά, τα επίσημα κρατικά σφυροδρέπανα που τον δέσμευαν ιδεολογικά, στρατολόγησε σε κάθε χώρα δίπλα στους ψευτοαριστερούς πράκτορές του τους πιο ξεδιάντροπους από την κλασική φασιστική και νεομεσαιωνική ακροδεξιά. Έτσι μπόρεσε να συσπειρώνει στα νέα του πλατειά τάχα αυθόρμητα φαιο-«κόκκινα» αγανακτισμένα του μικροαστικά κινήματα του αντιδραστικού αντικαπιταλισμού, τον κνίτη, τον συριζαίο, τον ορθοδοξοφασίστα και τον ναζί. Αυτοί κάνουν πως μισιούνται όταν ο καθένας βαδίζει με τα επίσημα του σύμβολα, αλλά συμφωνούν στο βασικό ότι ο εχθρός είναι ο ίδιος: ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, η ΕΕ και το Ισραήλ ενώ όποτε κάποιος πάει κόντρα στη Ρωσία, παίζει το παιχνίδι ή είναι όργανο του κύριου εχθρικού κεφάλαιου που για τον φασίστα, αντίθετα από ότι για τον κομμουνιστή δεν είναι το κρατικοφασιστικό αλλά το φιλελεύθερο χρηματιστικό της αγοράς με κέντρο του τις ΗΠΑ. Είναι ακριβώς αυτή η ιστορικά κατοχυρωμένη πολιτική ηγεμονία της Ρωσίας στο ρωσοκινέζικο φασιστικό-σοσιαλφασιστικό μέτωπο μέσα σε κάθε χώρα, που κάνει την Κίνα, παρόλη την πολύ πιο μεγάλη της οικονομική της ισχύ, να είναι παντού ένας πολιτικός ακόλουθος της Ρωσίας. Αυτό το βλέπουμε πολύ καθαρά στη χώρα μας, όπου η ΚΟΣΚΟ είναι το κλασικό πιο ισχυρό, αποικιακού τύπου ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο στον Πειραιά, αλλά όπου όλη η πολιτική εξουσία βρίσκεται στις διακομματικά φιλορώσικες πολιτικές ηγεσίες με το ψευτοΚΚΕ να είναι το τελικό πολιτικό αφεντικό που θα κανονίσει τι θα γίνει με τους καταπέλτες της ακτοπλοΐας, πως θα καταργηθούν τα έργα της κρουαζιέρας όπως ακριβώς θέλει η ΚΟΣΚΟ, πως θα σαπίζει και θα κλείνει η Ζώνη στο Πέραμα ενώ στο ρόλο του πιο πολύτιμού επιστάτη της ΚΟΣΚΟ στην εργασιακή της γαλέρα είναι ο πάντα πουτινικός χρυσαυγίτης.

Γι αυτούς όλους τους λόγους οι λαοί αλλά και οι κυβερνήσεις της Ευρώπης και της ίδιας της ηρωικής Ουκρανίας μόνο σταδιακά θα βλέπουν, ιδιαίτερα όσο δυναμώνουν οι αντιστάσεις τους, πόσο μεγάλο εύρος και ακόμα περισσότερο πόσο μεγαλύτερο βάθος έχει η διείσδυση των ρώσων νεοχιτλερικών, επειδή αυτοί θα αναγκάζονται να φέρνουν τις εφεδρείες τους, τους πράκτορες και φίλους τους σε όλο τον κόσμο, όπως και τις μεθόδους τους, στην επιφάνεια. Έτσι θα εκπαιδεύονται με πρωτοφανή ταχύτητα οι λαοί και θα στήνεται μέρα με τη μέρα και μήνα με το μήνα το παγκόσμιο αντιφασιστικό μέτωπο σε κάθε ξεχωριστή χώρα, που ο εργαζόμενος λαός πρέπει και μπορεί να διεκδικεί την πολιτική και ιδεολογική του καθοδήγηση. Αυτό το μέτωπο είναι προορισμένο να νικήσει γιατί οι φασίστες και οι εθνοπροδότες ποτέ δεν κερδίζουν τη συμπάθεια των μαζών αλλά τις εξαρτούν από τους φόβους του και τα σκιάχτρα που οι ίδιοι κατασκευάζουν και τις εκμεταλλεύονται και τις καταπιέζουν.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΑΠΟ ΤΗ ΡΩΣΙΑ

Με αυτή τη λογική προτείνουμε σε όλους τους αναγνώστες μας να διαβάσουν μαζί με το άρθρο μας ενάντια στην περικύκλωση της Ευρώπης και την παλιότερη, λιγότερο συστηματική σχετική μας αρθρογραφία, της οποίας αποσπάσματα παρουσιάζουμε παρακάτω:

Όταν έγινε η δεύτερη εισβολή στην Τσετσενία, στα 1999, γράφαμε τα εξής στη Νέα Ανατολή:

«Οι νέοι τσάροι θέλουν τώρα να ελέγξουν όλο τον Καύκασο και να κλείσουν το ευρασιατικό μέτωπο ενάντια στη Δύση. Τα πετρέλαια είναι ασφαλώς ο λόγος γι’ αυτό τον έλεγχο, αλλά όχι βασικά για οικονομικούς λόγους, δηλ. για να ανταγωνιστεί οικονομικά η Ρωσία τη Δύση. Αυτό που ενδιαφέρει τους νέους τσάρους είναι ο έλεγχος των αγωγών, ποιος κρατάει τη στρόφιγγα των πετρελαίων της Κασπίας. Όσο η Τσετσενία θα ήταν ανεξάρτητη από τη Ρωσία οι αγωγοί της θα ήταν πάντα επισφαλείς για να περάσουν μέσα από το έδαφος της για να καταλήξουν σε ρώσικο λιμάνι. Αυτό το γεγονός έκανε δυνατό μόνο τον αγωγό Μπακού (Αζερμπαϊτζάν)-Τσεϊχάν (Τουρκία). Αλλά η Τουρκία είναι μια φιλοδυτική χώρα οπότε η Ρωσία θα έχανε τον έλεγχο της στρόφιγγας πετρελαίου προκειμένου να αποκλείσει την Ευρώπη, όποτε θέλει, από το πετρέλαιο. Μόνο αν η Τσετσενία πέσει ανοίγει ο δρόμος για το Αζερμπαϊτζάν και κυρίως για τη Γεωργία» («ΣΤΗΝ ΤΣΕΤΣΕΝΙΑ ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ», φ. 338, 17/10/1999).

Τη μεγαλύτερη βοήθεια, βέβαια, στο προτσές ενεργειακής εξάρτησης της ΕΕ από τη Ρωσία την έδωσαν οι κρυφοί υπάλληλοι του Κρεμλίνου μέσα στην Ευρώπη, και ιδιαίτερα οι Σρέντερ-Μέρκελ-Στάινμαγερ και Σία που κατάφεραν μέσα σε 25 χρόνια να «καθαρίσουν» την Γερμανία από πυρηνική ενέργεια και να συνδέσουν απευθείας με το ρωσικό αέριο την πιο ισχυρή οικονομικά χώρα της Ένωσης, τη Γερμανία. Το 2000 εκτιμούσαμε ότι:

«Η συμφωνία μεταξύ γερμανικής κυβέρνησης και βιομηχανιών πυρηνικής ενέργειας της χώρας για το κλείσιμο των γερμανικών πυρηνικών εργοστασίων παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος κλονίζει την ενεργειακή αυτάρκεια τόσο της Γερμανίας, όσο και της υπόλοιπης Ευρώπης, θέτοντας την ίδια την ύπαρξη της σε κίνδυνο. (…) Όλες αυτές οι πρακτικές ενεργειακού ακρωτηριασμού της Ευρώπης οδηγούν σε εξάρτηση από τους ρώσικους αγωγούς φυσικού αερίου και τα αποθέματα πετρελαίου του υπό ρώσικο έλεγχο Καυκάσου ή του Ιράκ με αποτέλεσμα να είναι ιδιαίτερα ευάλωτη στους πολιτικούς τραμπουκισμούς του Κρεμλίνου. Η ολέθρια αυτή πολιτική καθιστά ιδιαίτερα ύποπτη την ηγεσία των Πρασίνων στη Γερμανία, και ειδικά του Γιόσκα Φίσερ, για τις παραχωρήσεις και τις προνομιακές σχέσεις με τον KGBίτη Πούτιν» («ΣΡΕΝΤΕΡ-ΦΙΣΕΡ ΚΛΟΝΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ», φ. 355, 30/6/2000).

Ακόμα πιο ύποπτη είχαμε εξαρχής χαρακτηρίσει τη συμπεριφορά του πρώην καγκελάριου Σρέντερ, εκτιμώντας ότι «Πάντα είναι πιθανός ένας γερμανός Κλίντον ή ένας γερμανός Παπανδρέου» δηλ. ένας ρωσόδουλος στην ηγεσία του γερμανικού κράτους («ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΗ Η ΚΑΓΚΕΛΑΡΙΑ ΣΡΕΝΤΕΡ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ», φ. 07, 23/10/1998). Διατηρώντας τις καλύτερες σχέσεις με την πουτινική Ρωσία ο Σρέντερ προώθησε με λύσσα τον αγωγό NordStream για απευθείας προμήθεια ρωσικού αερίου, όχι χωρίς αντιστάσεις μέσα στην ίδια τη Γερμανία. Τότε, με αφορμή ένα σχετικό σχόλιο της DieZeit, σημειώναμε ότι: «Το παραπάνω συμπέρασμα της γερμανικής εφημερίδας δείχνει πόσο βαθιά έχει διεισδύσει η Ρωσία σε μια χώρα κλειδί της Ευρώπης όπως είναι η Γερμανία και τη ζημιά που έχει κάνει το δίδυμο Σρέντερ-Φίσερ που έπαιξε το χαρτί του αντιδραστικού αντιαμερικανισμού για να εκλεγεί ακολουθώντας τα χνάρια του μεγαλύτερου πριν από αυτούς τους δύο πράκτορα της Ρωσίας στη Δύση, του Α. Παπανδρέου» («Ο Σρέντερ προκαλεί κρύο ιδρώτα στη γερμανική αστική τάξη», φ. 394, 31/10/2004).

Αποδείχτηκε ότι οι επίσημοι αστικοί γερμανικοί κύκλοι ανέχτηκαν ως πρόσφατα την πολιτική δράση αυτού του διπρόσωπου υποκείμενου, παρόλο που το είδαμε να αναλαμβάνει ηγετικά πόστα σε ρωσικούς ενεργειακούς κολοσσούς. Αντίθετα η Νέα Ανατολή σχολίασε έτσι την είδηση του διορισμού του επικεφαλής της Gazprom το 2005:

«Το γεγονός αποτελεί μια θλιβερή επιβεβαίωση των εκτιμήσεών μας σχετικά με τον πρακτόρικο ρόλο του πρώην γερμανού πρωθυπουργού υπέρ των ρωσικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων». Όσον αφορά τον σχεδιαζόμενο τότε αγωγό NordStream«τον επονομαζόμενο «αγωγό της Βαλτικής», ο οποίος αναμένεται να ολοκληρωθεί ως το 2010 με κόστος 4 δις ευρώ» προβλέπαμε ότι αυτός «θα εξαρτήσει όλη σχεδόν τη γερμανική βιομηχανία από το αέριο της Σιβηρίας». Στο ίδιο άρθρο δινόταν η πολιτική εξήγηση της κυριαρχίας των διαφόρων Σρέντερ, η ευκολία με την οποία οι αχυράνθρωποι των νέων τσάρων αναρριχώνται στην ηγεσία των δυτικών πολιτικών θεσμών: «Η διάβρωση αυτή είναι σήμερα άπειρες φορές ευκολότερη απ’ όσο ήταν την εποχή του ψυχρού πολέμου, γιατί τότε υπήρχε μια γενική επαγρύπνηση των δυτικών χωρών απέναντι στο σοσιαλιμπεριαλισμό. Τώρα δεν υπάρχει καμιά, αφού υποτίθεται ότι η ΕΣΣΔ διαλύθηκε και η Ρωσία που την αντικατέστησε είναι αδύναμη και αστική, ενώ τότε ήταν δυνατή και «κομμουνιστική-εργατική». Τότε δύσκολα θα μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι ο αρχηγός της νεολαίας του γερμανικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, που είχε πρωταγωνιστήσει στο κίνημα του πυρηνικού αφοπλισμού της Γερμανίας στη δεκαετία του ‘80, κάποιος Γκέρχαρντ Σρέντερ, θα μπορούσε να γίνει αργότερα καγκελάριος αυτής της χώρας. Σήμερα αυτό το τελευταίο όχι μόνο θεωρείται φυσικό, αλλά θεωρείται φυσικό αυτός ο καγκελάριος να μετατρέπεται σε στέλεχος ενός ρώσικου στρατηγικού υπερμονοπώλιου χωρίς το γερμανικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα να βυθίζεται σε κρίση, και κυρίως χωρίς να μπαίνει σε διερεύνηση το γεγονός ότι ο υπουργός των εξωτερικών της κυβέρνησης Μέρκελ είναι ο Φρανκ-Βάλτερ Στάινμαγερ, το δεξί χέρι του Σρέντερ όλα τα χρόνια της καγκελαρίας του.

Κάποια στιγμή η ταύτιση ορισμένων ηγετικών στελεχών της γερμανικής πολιτικής με τη ρώσικη πολιτική θα συνδυαστεί με την αποκάλυψη και άλλων τέτοιων αμαρτωλών σχέσεων δυτικών ηγετών με τη Ρωσία, όπως εκείνης του Μπλερ στην Αγγλία, του Κλίντον στις ΗΠΑ, του Ζαπατέρο στην Ισπανία και των ηγεσιών όλων των κυβερνητικών κομμάτων στην πιο διαβρωμένη απ’ όλες τις δυτικές χώρες Ελλάδα. Αυτοί οι φιλισταίοι, που γεμάτοι μηχανιστικό οικονομίστικο πνεύμα ειρωνεύονται την ύπαρξη συνωμοσιών στην εποχή του ιμπεριαλισμού, θα καταλάβουν ότι, πρώτο, μια ναζιστικού τύπου προετοιμασία ενός παγκόσμιου πολέμου απαιτεί τη συνομωσία, όπως απέδειξε η πείρα του προηγούμενου παγκόσμιου πολέμου, και ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι συνωμοτικά τελειότερο από τη συνάντηση του εισοδισμού της τσαρικής διπλωματίας του 19ου αιώνα με τον τροτσκιστικό εισοδισμό».

Και το άρθρο έκλεινε με την τρομακτική πρόβλεψη: «Η ανθρωπότητα θα φρίξει, όταν έρθει η ώρα να αποκαλυφθεί μέσα από την πράξη το στρατηγικό σχέδιο του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού για την περικύκλωση και κατοχή της Ευρώπης και τα τεράστια βήματα που έχουν πραγματοποιηθεί παγκόσμια τα τελευταία 15 χρόνια για την πραγμάτωσή του» («Ο ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ ΣΡΕΝΤΕΡ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ», φ. 407, 11.2005. Βλ. επίσης, «Ο πράκτορας Σρέντερ και τα γερμανικά μονοπώλια», φ. 411, 04-05/2006).

Λίγο μετά την πρώτη εισβολή στην Ουκρανία το 2014, ειδικό άρθρο της Νέας Ανατολής ανέλυε τη συνολική πολιτική φυσιογνωμία της Μέρκελ αποκαλύπτοντάς την ως πράκτορα του ρωσικού σοσιαλιμπεριαλισμού. Είναι χαρακτηριστικό για το πόσο στρατηγικά δούλευε αυτή, το γεγονός ότι φρόντιζε για την ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης όχι μόνο από τους υδρογονάνθρακες της Ρωσίας αλλά και από την καίρια για την κατασκευή των ΑΠΕ Κίνα. Τον εφιάλτη της ενεργειακής εξάρτησης της και από την Κίνα, αλλά και από μια σειρά πετρελαϊκές φασιστικές δικτατορίες του Τρίτου Κόσμου δεν θα αργήσει να τον ζήσει η Ευρώπη μιας και ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος έχει ήδη ξεκινήσει οπότε ο νεοχιτλερικός Άξονας Ρωσίας-Κίνας-Ιράν θα εμφανιστεί πρώτα στο επίπεδο της ενεργειακής περικύκλωσης της Ευρώπης, και γενικά στο επίπεδο των στρατηγικών πρώτων υλών :

«Αλ­λά α­φού στην Ου­κρανί­α φα­νε­ρώ­θη­κε ό­σο πο­τέ άλ­λο­τε προ­η­γού­με­να το α­λη­θι­νό πρό­σω­πο της Μέρ­κελ φω­τί­ζο­νται και με άλ­λο τρό­πο και ε­ξη­γού­νται με­ρι­κές προ­η­γού­με­νες χα­ρακτη­ρι­στι­κές κι­νή­σεις της, α­νε­ξή­γη­τες αν την υ­πέ­θετε κα­νείς σαν μια φι­λοευ­ρω­παί­α και γερ­μα­νί­δα με­γα­λο­α­στή. Η πρώ­τη τέ­τοια κί­νη­ση ή­ταν ο σθε­να­ρός τρό­πος με τον ο­ποί­ο η Μέρ­κελ υ­πο­στή­ρι­ξε το 2012 την Κί­να και το κι­νέ­ζι­κο μονο­πώ­λιο κα­τα­σκευ­ής φω­το­η­λε­κτρι­κών πά­νελ που ε­φάρ­μο­ζε ξε­διά­ντρο­πα πο­λιτι­κή ντά­μπιν­γκ απένα­ντι στα γερ­μα­νι­κά και γε­νι­κό­τε­ρα στα ευ­ρω­πα­ϊ­κά φω­το­η­λε­κτρι­κά πά­νελ. Αυ­τή η πο­λι­τι­κή ο­δη­γού­σε σε κα­τα­στρο­φή τη γερ­μα­νι­κή βιο­μη­χα­νί­α φω­το­η­λε­κτρι­κών ο­πό­τε η Κο­μι­σιόν με ε­πι­κε­φα­λής τον ευ­ρω­παί­ο ε­πί­τρο­πο για το ε­μπό­ριο, τον βέλ­γο Ντε Γκού­χτ προ­χώ­ρη­σε σύμ­φω­να με τους κα­νο­νι­σμούς της Ε­Ε στο ε­φαρ­μο­ζό­με­νο σε α­νά­λο­γες πε­ρι­πτώ­σεις ε­πί­ση­μο μέτρο της “έ­ρευ­νας για ντά­μπιν­γκ” εκ μέ­ρους της Κί­νας κα­τά της γερ­μα­νι­κής βιο­μη­χα­νί­ας φω­το­η­λε­κτρι­κών”. Αν η έ­ρευ­να α­πο­δεί­κνυε το ντά­μπι­γκ, πράγ­μα που ή­ταν ή­δη σί­γου­ρο, η Ε­Ε θα αύξαι­νε τους φό­ρους ει­σα­γω­γής για τα κι­νέ­ζικα φω­το­η­λε­κτρι­κά. Να ση­μειώ­σου­με ε­δώ ό­τι δεν μι­λά­με για το ντά­μπι­γκ που κά­νει η Κί­να ε­νά­ντια σε ό­λες τις χώ­ρες ό­που η ερ­γα­τι­κή τά­ξη έ­χει κα­τα­κτή­σει υ­πο­φερ­τούς μι­σθούς, με το να ξε­φτι­λί­ζει με την ω­μή α­ντερ­γα­τι­κή βί­α τα με­ρο­κά­μα­τα και τις συν­θή­κες δου­λειάς στην Κί­να και έ­τσι να φτη­ναί­νει τα προ­ϊ­ό­ντα της ό­σο δεν μπο­ρεί να το κά­νει κα­μιά κά­πως δη­μο­κρα­τι­κή χώ­ρα. Μιλά­με για το ε­πι­πλέ­ον ντά­μπι­γκ που κά­νει η Κί­να με το να ε­πι­δο­τεί με ά­με­ση κρα­τι­κή ε­νί­σχυ­ση, φο­ρο­λο­γι­κές α­παλλαγές και φτη­νό δα­νει­σμό την κι­νέ­ζικη βιο­μη­χα­νί­α φω­το­βολ­τα­ϊ­κών που έ­τσι έ­φτα­σε στο ση­μεί­ο να τσα­κί­σει σχεδόν ό­λες τις βιο­μη­χα­νί­ες της Δύ­σης, ι­διαί­τε­ρα την πρω­το­πό­ρα γερ­μα­νι­κή.

Τό­τε η Μέρ­κελ ξε­που­λώ­ντας κυ­ριο­λε­κτι­κά τα συμ­φέ­ρο­ντα της γερ­μανι­κής βιο­μη­χα­νί­ας πα­ρα­τά­χθη­κε α­μέ­σως και πριν και πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό κά­θε άλ­λη ευ­ρω­πα­ϊ­κή χώ­ρα με την κι­νέ­ζι­κη κυ­βέρ­νη­ση που εκ­βί­α­ζε την Ε­Ε με γε­νικό οι­κο­νο­μι­κό πό­λε­μο και τε­λι­κά υ­πο­χρέ­ω­σε τον Ντε Γκού­χτ και την Κο­μισιόν σε τα­πει­νω­τι­κή, μο­να­δι­κή στα ευ­ρω­πα­ϊ­κά χρο­νι­κά, ά­τα­κτη υπο­χώ­ρη­ση μπρο­στά στους α­πα­τε­ώ­νες και εκ­βια­στές, δη­λα­δή σε α­πό­συρ­ση της έ­ρευ­νας. Βέβαια και ε­δώ ό­πως και σε κά­θε άλ­λο πλήγ­μα κα­τά της χώ­ρας της η α­να­το­λι­κο­γερμα­νί­δα κρύ­φτη­κε κυ­ρί­ως πί­σω α­πό το ε­πι­χεί­ρη­μα ό­τι τα φτη­νά κι­νέ­ζι­κα φωτο­βολ­τα­ϊ­κά ναι μεν θα χτύ­πα­γαν κά­ποιες γερ­μα­νι­κές ε­πι­χει­ρή­σεις αλ­λά θα έ­ρι­χναν το κό­στος της α­ντιρ­ρυ­πα­ντι­κής τε­χνο­λο­γί­ας, ο­πό­τε και της πρά­σινης ε­νέρ­γειας στη Γερ­μα­νί­α. Αυ­τό σή­μαι­νε ό­τι στην ου­σί­α η πρά­σι­νη ε­νέρ­γεια θα ή­ταν ε­κτός α­πό ό­μη­ρος της Ρω­σί­ας, ό­πως συμ­βαί­νει με το ρώ­σι­κο φυσικό α­έ­ριο, και ό­μη­ρος της συμ­μά­χου της Κί­νας. Για­τί ε­δώ δεν πρό­κει­ται για τα φω­το­βολ­τα­ϊ­κά πά­νελ που συ­ναρ­μο­λο­γούν οι τε­λι­κοί κα­τα­σκευα­στές τους, πρό­κει­ται για την πρώ­τη ύ­λη των πά­νελ, πρό­κει­ται δη­λα­δή για το ό­τι σε έ­να ξαφνι­κό ρώ­σι­κο ε­νερ­γεια­κό ε­μπάρ­γκο η Γερ­μα­νί­α και η Ευ­ρώ­πη θα βρε­θούν και έρ­μαια του ρω­σο­κι­νε­ζι­κού ά­ξο­να και στα φω­το­βολ­τα­ϊ­κά. Και ό­χι μό­νο σε αυτά. Η Κί­να έ­χει κα­τα­φέ­ρει να ε­λέγ­ξει σε πο­λύ με­γά­λο βαθ­μό και με τον α­ντί­στοι­χο τρό­πο, την πα­ρα­γω­γή των η­λε­κτρι­κών α­νε­μο­γεν­νη­τριών.

Το ό­τι ο βασι­κός στό­χος της Μέρ­κελ εί­ναι η ε­νερ­γεια­κή α­σφυ­ξί­α της Γερ­μα­νί­ας α­πό τον ρω­σο­κι­νε­ζι­κό ά­ξο­να, α­πο­δεί­χτη­κε με τη στά­ση της στο α­τύ­χη­μα της Φου­κου­σί­μα, ό­που δεν πε­ρί­με­νε λε­πτό να κα­τα­λα­γιά­σει ο φό­βος του γερ­μα­νι­κού πλη­θυ­σμού του ή­δη α­να­στα­τα­τω­μέ­νου α­πό την κα­τα­κλυ­σμική α­ντι­πυ­ρη­νι­κή φι­λο­λο­γί­α δε­κα­ε­τιών των οι­κο­λό­γων και σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τών, και πριν γί­νουν γνω­στές η α­λη­θι­νή έ­κτα­ση (πο­λύ μι­κρό­τε­ρη α­πό τις αρ­χι­κές ε­κτι­μή­σεις) και οι αι­τί­ες του α­τυ­χή­μα­τος, α­πο­φά­σι­σε να κλεί­σουν ε­σπευσμέ­να, δη­λα­δή μέ­χρι το 2022, όλοι οι ε­να­πο­μεί­ναν­τες πυ­ρη­νι­κοί σταθ­μοί πα­ραγω­γής η­λε­κτρι­κής ε­νέρ­γειας στη Γερ­μα­νί­α. Αυ­τό έ­γι­νε το 2011 στη δεύ­τε­ρη πρωθυ­πουρ­γί­α της Μέρ­κελ ε­νώ κιό­λας α­πό την πρώ­τη της αυ­τή εί­χε υ­πο­κύ­ψει στην α­παί­τη­ση των οι­κο-”ρώ­σων” να αρ­χί­σουν να κλεί­νουν στα­δια­κά ό­λοι οι πυρη­νι­κοί σταθ­μοί και κα­νείς πια να μην χτι­στεί. Α­πο­δει­κνύ­ε­ται σή­με­ρα ό­τι οι κά­ποιες κα­τά και­ρούς θε­α­μα­τι­κές α­να­φο­ρές της κο­ρυ­φαί­ας αυ­τής κα­γκε­μπί­τι­σας στον κίν­δυ­νο ε­νερ­γεια­κής ε­ξάρ­τη­σης της Γερ­μα­νί­ας α­πό τη Ρω­σί­α ήταν στά­χτη στα μά­τια των κά­πως πιο ο­ξυδερκών γερ­μα­νών μο­νο­πω­λι­στών και κυ­ρί­ως των πιο α­δύ­να­μων πα­ρα­γω­γι­κά ντό­πιων βιο­μη­χα­νι­κών α­στών, που πραγμα­το­ποιούν σε α­ντί­θε­ση με τους πρώ­τους το σύ­νο­λο της πα­ρα­γω­γής τους μέσα στην ί­δια Γερ­μα­νί­α» («ΜΕΡΚΕΛ: Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΤΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ ΕΙΣΟΔΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΕ», 30/11/2014).

Η αστική τάξη της Ευρώπης ακόμα ψάχνει τα αίτια του λάθους και συχνά ψάχνει σε λάθος κατεύθυνση αρνούμενη να δεχτεί ότι πίσω από τα ενεργειακά τερτίπια της ρωσικής υπερδύναμης κρύβεται πριν απ’ όλα η επιδίωξη της πολιτικής της διάσπασης, κάτι που αναλύεται στο άρθρο "ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟ ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΕΟΧΙΤΛΕΡΙΚΟΥΣ», 7/10/2021".