Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Ο λαός, ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι, νιώθει σήμερα δύο σκοτάδια να τον καταπλακώνουν: το ένα είναι αυτό της απειλής του φυσικού θανάτου από τον κορωνοϊό, και το δεύτερο η συντριπτική απειλή μίας μεγαλύτερης καταστροφής των ήδη άθλιων όρων της διαβίωσης τους, μέσα από την απώλεια εισοδημάτων και θέσεων εργασίας. Ο κορωνοϊός επελαύνει στο κορμί μιας χώρας που είναι οικονομικά-παραγωγικά πολύ άρρωστη και που κάθε παρατεταμένη καραντίνα μπορεί να την αποτελειώσει. Για το ότι σε μια τέτοια χώρα αυτή η καραντίνα έγινε για δεύτερη φορά αναπόφευκτη έχουν βαριές, εγκληματικές ευθύνες η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση.

Εδώ και 20 περίπου χρόνια ό,τι λέγεται γιορτασμός της επετείου της μεγάλης εξέγερσης του Πολυτεχνείου βρίσκεται βασικά στα χέρια του μεγαλύτερου εχθρού από τα μέσα αυτής της εξέγερσης, του ψευτοΚΚΕ, που ήταν και είναι από τότε και ο μεγαλύτερος εχθρός του κομμουνιστικού και δημοκρατικού αντιφασιστικού κινήματος στη χώρα μας. Λέγοντας εδώ ψευτοΚΚΕ περιλαμβάνουμε και τις δύο κατοπινές μεταστάσεις του με τα πιο έμπειρα στελέχη του μέσα σε ολόκληρο το σώμα του αριστερού αντιφασιστικού κινήματος: τη μετάσταση που λέγεται ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ που έγινε μέσα στην ευρύτερη δημοκρατική αριστερά και τη μετάσταση ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ που έγινε μέσα στην πρώην επαναστατική εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.

Στο προηγούμενο φύλλο της Νέας Ανατολής (φ. 552) είχαμε γράψει ένα σημείωμα (https://www.oakke.gr/global/item/1258-) για τον πόλεμο που μόλις πριν λίγες μέρες είχε ξεσπάσει στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Σε αυτό δεν είχαμε πάρει θέση για το αν αυτός ο πόλεμος ήταν δίκαιος από κάποια από τις δύο πλευρές, ή αν ήταν άδικος και από τις δύο, και είχαμε επιφυλαχθεί να το κάνουμε στη συνέχεια όταν θα είχαμε περισσότερα στοιχεία μέσα από την ίδια την εξέλιξή του. Είχαμε πει δηλαδή ότι ο χαρακτήρας ενός πολέμου δεν κρίνεται από τα μερικά και τοπικά στοιχεία του, αλλά από τις διεθνείς σκοπεύσεις και τις επιπτώσεις του. Ξέραμε σε ότι αφορούσε την περιορισμένη τοπική διάσταση του ότι το δίκιο ήταν με το μέρος του Αζερμπαϊτζάν, αφού δικά του εδάφη είχε καταλάβει με άδικο πόλεμο η Αρμενία από τα 1994 με ρώσικη υποστήριξη και αυτό το δίκιο πάντα σαν ΟΑΚΚΕ το υποστηρίζαμε. Παρόλα αυτά ο πόλεμος του Αζερμπαϊτζάν, και βέβαια ακόμα περισσότερο της Αρμενίας, αυτή τη φορά δεν ήταν δίκαιος. Και η αιτία γι αυτό βρίσκεται στον ευρύτερο χαρακτήρα του.