Το κλίμα αυτό επέβαλαν σιγά σιγά και από πολλά χρόνια στο κίνημα των καθηγητών της μέσης εκπαίδευσης όλες οι παρατάξεις που συγκροτούν το ΔΣ της ΟΛΜΕ μα πιο πολύ οι σοσιαλφασιστικές παρατάξεις του ΠΑΜΕ και των Παρεμβάσεων (που τις συγκροτούν κυρίως ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΜΛΚΚΕ).
Η διάλυση εκφράστηκε με τον πιο ηχηρό τρόπο και μέσα στην ΟΛΜΕ από αυτές τις τελευταίες παρατάξεις, γιατί όλες μαζί δοκίμασαν μια μεγάλη συνδικαλιστική ήττα πάνω στο ως τώρα ισχυρό τους σημείο που ήταν η αξιολόγηση και στο οποίο ουσιαστικά αυτή τη φορά απομονώθηκαν ακριβώς τη στιγμή που άρχισε για πρώτη φορά φέτος, έστω και εξωτερικά, να εφαρμόζεται. Η ΟΛΜΕ είχε αναγκαστεί να οπισθοχωρήσει στην ουσία όχι γιατί το δικαστήριο, στο οποίο προσέφυγε η Κεραμέως, την κήρυξε παράνομη και καταχρηστική, αλλά επειδή πριν την κήρυξή της ως παράνομης είχαν συμμετάσχει σε αυτήν περίπου 6600 σύλλογοι καθηγητών, περίπου το 40% του συνόλου και οι υπόλοιποι στην πλειοψηφία τους δεν είχαν την πραγματική διάθεση να ακολουθήσουν την ηγεσία της ΟΛΜΕ επειδή αυτή τους έφερνε σε σύγκρουση με όλη την κοινωνία και την ίδια τη συνείδηση τους.
Στην πραγματικότητα η ηγεσία της ΟΛΜΕ, όπως το κάνει συχνά εδώ και χρόνια γενικά ο σοσιαλφασιστικός συνδικαλισμός, έδωσε τη δυνατότητα στα δικαστήρια να επεμβαίνουν και να κουρελιάζουν αποφάσεις των συνδικάτων ακριβώς επειδή αυτά όταν περνάνε στα χέρια του σοσιαλφασισμού έρχονται σε βαθιά σύγκρουση με τις διαθέσεις και τα συμφέροντα των μαζών. Αυτή η πολλαπλά αντιλαϊκή και αντικαθηγητική στάση της ηγεσίας της ΟΛΜΕ είχε φέτος δύο άμεσα αποτελέσματα. Το ένα ήταν η πολύ μεγάλη αποχή (που φτάνει σχεδόν στο 75% του συνολικού αριθμού των συναδέλφων που εργάζονται στα σχολεία) από τις εκλογοαπολογιστικές συνελεύσεις και το άλλο η αποχή από τις ίδιες τις εκλογές των ΕΛΜΕ.
Η μεγαλύτερη από κάθε άλλη χρονιά αυτή αποχή μαζί με το αρνητικό που έχει μέσα της και που είναι η συντριπτική πλέον άλωση ενός συνδικάτου από μια βαθιά αντιλαϊκή αστική ηγεσία, έχει μέσα της και το θετικό γεγονός ότι η μεγάλη πλειοψηφία του κλάδου της έχει γυρίσει την πλάτη. Αυτό το θετικό θα κυριαρχήσει όταν μια νέα δημοκρατική γραμμή διεξόδου, που ήδη υπάρχει σήμερα στον πυρήνα της στην «Κίνηση παιδείας για δημοκρατία και ανάπτυξη», θα συσπειρώσει την πλειοψηφία των καθηγητών για μια άλλη πορεία στην εκπαίδευση στο σχολείο. Αυτή η Κίνηση, που την πρωτοβουλία της συγκρότησης της πάνω σε πλατιά δημοκρατική και αντιφασιστική βάση την έχει πάρει η ΟΑΚΚΕ, κατέβηκε για άλλη μια χρονιά στις εκλογές στην Β΄ ΕΛΜΕ Δυτικής Αττικής και παρά την αποχή έστω και λίγο ανέβασε τους ψήφους της.
Η έμφαση μας στην πάλη ενάντια στη διαμερισματοποίηση της τάξης και τον αποκλεισμό των φτωχών μαθητών
Οι θέσεις με τις οποίες η Κίνηση κατέβηκε στις εκλογές ήταν στη βάση τους τρεις:.
1) Όχι στη συντριπτική πλέον διαμερισματοποίηση της τάξης με το ντε φάκτο αποκλεισμό των φτωχών μαθητών από τη μαθησιακή διαδικασία
2) Ναι στην αξιολόγηση
3) Η ολοένα και αυξανόμενη βία στα σχολεία συνδέεται με αυτό το διαχωρισμό. Έχουμε βάλει εδώ και τέσσερα χρόνια στο κέντρο της πολιτικής μας για το δημόσιο σχολείο τη θέση μας για πάλη ενάντια στην συντριπτική διαμερισματοποίηση της τάξης και στο συνακόλουθο ταξικό αποκλεισμό των φτωχών μαθητών. Καλέσαμε τους καθηγητές να αντισταθούν σε αυτή τη διαμερισματοποίηση, που φτάνει μέχρι και τα όρια του κοινωνικού ρατσισμού. Διατυπώσαμε την άποψη ότι μια πραγματική αριστερά το πρώτο πράγμα που θα πάλευε στη δημόσια εκπαίδευση θα ήταν να μάθουν γράμματα τα παιδιά της «πίσω τάξης», δηλαδή τα παιδιά της εργατιάς.
Θυμίζαμε όλο και περισσότερο στις ζυμώσεις μας τις σχετικές θέσεις του Μαρξ:
«Εργασία των παιδιών και των εφήβων (και των δύο φύλων)
Θεωρούμε την τάση της σύγχρονης βιομηχανίας να προσελκύει παιδιά και εφήβους και των δύο φύλων να συμμετέχουν στη μεγάλη υπόθεση της κοινωνικής παραγωγής ως μια προοδευτική, υγιή και θεμιτή τάση, αν και στο καπιταλιστικό σύστημα πήρε άσχημες μορφές. Σε ένα λογικό κοινωνικό σύστημα, κάθε παιδί από την ηλικία των 9 ετών πρέπει να γίνει παραγωγικός εργάτης, όπως κάθε ικανός για εργασία ενήλικας πρέπει να υπακούει στον γενικό νόμο της φύσης, και συγκεκριμένα: για να τρώει, είναι υποχρεωμένος να εργάζεται και να εργάζεται όχι μόνο με το κεφάλι του, αλλά και με τα χέρια του. Προς το παρόν, ωστόσο, καθήκον μας είναι να φροντίζουμε μόνο τα παιδιά και τους εφήβους της εργατικής τάξης».
(«Κ. Μαρξ. Οδηγίες προς τους αντιπροσώπους του Προσωρινού Κεντρικού Συμβουλίου για ορισμένα θέματα»- Γράφτηκαν από το Μαρξ σε σχέση με το επικείμενο Συνέδριο της Διεθνούς στη Γενεύη το 1866, τόμος 16, Εκλογή έργων Μαρξ-Ένγκελς, σελ.198).
Αλλά και στην «Κριτική του προγράμματος Γκότα» διαβάζουμε ότι «η σύνδεση της διδασκαλίας των μαθημάτων με την παραγωγή είναι μια σημαντική μέθοδος για την ανατροπή της σημερινής κοινωνίας».
Το εκλογικό αποτέλεσμα για την «Κίνηση Παιδείας» στη Β’ ΕΛΜΕ Δ. Αττικής και το γενικότερο αποτέλεσμα
Στη Β΄ ΕΛΜΕ Δυτικής Αττικής, όπου η παράταξή μας κατεβαίνει τα τελευταία χρόνια, βλέπουμε ζωντανά ότι η γραμμή αυτή έχει απήχηση. Θεωρούμε ότι ακόμα και η αύξηση κατά δύο ψήφους (από το 4,5% στο 6% ), δηλαδή μια σταθεροποίηση προς τα πάνω σημαίνει πολλά αν κανείς δει ότι η γραμμή μας είναι απόλυτα αντίθετη με όλες τις παρατάξεις και τη ΔΑΚΕ της ΝΔ και της ψευτοαριστεράς.
Μέχρι τις 23 Δεκέμβρη 2021 υπήρχαν αποτελέσματα για 50 ΕΛΜΕ οι οποίες είχαν ψηφίσει, ενώ εκκρεμούσαν ακόμη 36, αλλά δεν νομίζουμε ότι η γενική τάση θα αλλάξει. Όπως φαίνεται και από τους πίνακες που δημοσιεύουμε εδώ υπάρχει μια αύξηση του ποσοστού των Παρεμβάσεων και γενικότερα της τάχα «επαναστατικής» ή «ριζοσπαστικής» ψευτοαριστεράς, ενώ είναι μεγάλη η πτώση της ΔΑΚΕ.
Η ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ
Πρέπει να εξηγηθεί τι σημαίνει αυτή η αύξηση την ώρα που το κίνημα των καθηγητών εδώ και πολλά χρόνια ουσιαστικά έχει διαλυθεί, σαν αποτέλεσμα της κυριαρχίας σε αυτό της βαθιάς αντιδραστικής γραμμής του «12χρονου σχολείου γενικής παιδείας»-θέση που εκπόνησε το ψευτοΚΚΕ ταυτόχρονα με τη θέση για τη διάλυση των πολυκλαδικών λυκείων και αποτέλεσε θέση όλης της ψευτοαριστεράς - και της επίσης αντιδραστικής θέσης ενάντια στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών από τον εργοδότη τους που είναι το κράτος. Στη βάση του 12χρονου η ψευτοαριστερά ουδόλως ενδιαφέρθηκε για την καταστροφή των μαθημάτων των φυσικών επιστημών παρά μόνο «φώναζε» για τις δήθεν πολλές εξετάσεις στο σχολείο οι οποίες «βάζουν ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση των φτωχών» και καθόλου δεν ενδιαφέρθηκε για την καταστροφή της τεχνικής εκπαίδευσης.
Με την έλλειψη οποιουδήποτε ελέγχου της διδασκαλίας των εκπαιδευτικών, σιγά σιγά μέσα στο
σχολείο κυριάρχησε ένα παρασιτικό γραφειοκρατικό πνεύμα και η μαθησιακή διαδικασία διαλυόταν, με αποτέλεσμα οι μαθητές να έχουν τεράστια μαθησιακά ελλείμματα, τα οποία για να τα αναπληρώσουν πρέπει να αγοράζουν γνώση στο φροντιστήριο. Οπότε αυτοί που στην πλειοψηφία τους μένουν αγράμματοι είναι τα παιδιά της εργατικής τάξης και γενικά της φτωχολογιάς. Η πιο εγκληματική μορφή αυτής της κατάστασης εμφανίζεται στα ΕΠΑΛ (που η πρώτη τάξη της είναι μόνο γενικής παιδείας), δηλαδή στην τεχνική εκπαίδευση, που ουσιαστικά είναι διαλυμένη. Αυτή είναι και η βασική αιτία που οι εκπαιδευτικοί έχουν χάσει κάθε κοινωνική υπόληψη στη δουλειά τους και κάθε κοινωνική υποστήριξη.
Έτσι σιγά σιγά οι γενικές συνελεύσεις του κλάδου απομαζικοποιήθηκαν, η δημοκρατία ουσιαστικά καταργήθηκε και η συμμετοχή στις απεργίες που καλεί κατά καιρούς η ΟΛΜΕ, εξυπηρετώντας πάντα τα πολιτικά σχέδια της ψευτοαριστεράς, μετριέται στα δάκτυλα του ενός χεριού σε ποσοστό.
Η ψευτοαριστερά εξηγεί τη διάλυση του σχολείου και την αμορφωσιά λέγοντας ότι αυτό είναι επιταγή του ΟΟΣΑ, της ΕΕ και γενικά της αστικής τάξης (εννοώντας τη δυτικόφιλη αστική τάξη που εκφράζει το πιο παραγωγικό κομμάτι της αστικής τάξης στην χώρα) που θέλουν αμόρφωτα τα παιδιά του λαού, αλλά την ίδια στιγμή δεν κάνει τίποτα για να αλλάξει αυτή την κατάσταση της διάλυσης της εκπαίδευσης. Επειδή όμως η εκπαίδευση αντιστοιχεί στην οικονομική βάση της κοινωνίας, η διαλυμένη εκπαίδευση από τη μια εξυπηρετεί την παραγωγική καταστροφή της χώρας και από την άλλη βοηθιέται από αυτήν. Στην πραγματικότητα την καταστροφή και της εκπαίδευσης και της παραγωγής την προκαλεί κυρίως το πολιτικό εποικοδόμημα στη χώρα μας και βασικά τα ρωσόδουλα τμήματα της αστικής τάξης που έχουν επικεφαλής τους το ψευτοΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ και τα φιλικά τους ηγετικά τμήματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Μια κατεστραμμένη εκπαίδευση και μια κατεστραμμένη παραγωγή είναι απαραίτητες για την αποικιακού τύπου εξάρτηση της χώρας από το ρωσοκινεζικό ιμπεριαλιστικό άξονα και τους φίλους του, γιατί μια αναπτυγμένη οικονομικά χώρα δεν μπορούν να την εξαρτούν αποικιακά και να τη σέρνουν στα πολεμικά σχέδιά τους. Επίσης μια σύγχρονη ανεπτυγμένη αστοδημοκρατική εκπαίδευση δεν διευκολύνει μια αποικιακή εξάρτηση. Έτσι η γραμμή της ψευτοαριστεράς για τη διάλυση της εκπαίδευσης υπηρετεί αυτά τα σχέδια.
Στο κέντρο αυτής της γραμμής για την κατάσταση στην εκπαίδευση είναι το ΠΑΜΕ του ψευτοΚΚΕ και πιο πίσω έρχεται πια ο πιο κυβερνητικός και πιο ελισσόμενος σε σχέση με το κάπως παραγωγικό κεφάλαιο ΣΥΡΙΖΑ. Όμως οι πιο φανατικοί οπαδοί της διάλυσης του δημόσιου σχολείου, δηλαδή οι πιο φανατικοί εχθροί της μόρφωσης των μαθητών, ιδιαίτερα εκείνων της φτωχολογιάς είναι αντικειμενικά με τη στάση και με τις θέσεις τους οι «Παρεμβάσεις».
Η ταξική φύση των «Παρεμβάσεων» και γιατί πρωτοστατούν στο αντιεκπαιδευτικό σαμποτάζ
Οι «Παρεμβάσεις» συγκεντρώνουν σε ένα κοινό πολιτικό μέτωπο όλα τα επί μέρους ρεύματα ενός οργανωτικά διασπασμένου, αλλά από ιδεολογικοπολιτική άποψη αρκετά συμπαγούς πολιτικού χώρου της εξωκοινοβουλευτικής λεγόμενης αριστεράς. Αυτές οι οργανώσεις στο χώρο των καθηγητών έχουν επικεφαλής τους σε επίπεδο γραμμής κυρίως την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΜΛΚΚΕ. Η βασική συνιστώσα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΝΑΡ είναι μια διάσπαση του ψευτοΚΚΕ που δίνει τα βίαια χτυπήματα που εκείνο σαν κρατικό κόμμα που μάλιστα συνεργάζεται με την κλασσική δεξιά σε αυτή τη φάση δεν μπορεί να δώσει, ενώ το ΜΛΚΚΕ είναι ένα απόσπασμα αποστατών του μαοϊσμού που δουλεύει κυρίως στη Μέση εκπαίδευση, σαν προωθημένο απόσπασμα του ψευτοΚΚΕ, όπου κατακτάει κάποιες κρατικές θεσούλες μέσω της συνδιοίκησης. Αυτά τα κόμματα και γενικά οι Παρεμβάσεις έχουν στη βάση τους και ανθρώπους με αριστερές ριζοσπαστικές διαθέσεις που μπερδεύουν τον αντικαπιταλισμό κρατικού φασιστικού τύπου ενάντια στην καπιταλιστική συγκέντρωση της παραγωγής από το ιδιωτικό μη κρατικό κεφάλαιο, με το προλεταριακό επαναστατικό σοσιαλισμό. Έτσι δεν αντιδρούν όταν οι αρχηγοί τους σηκώνουν κάθε λογής «επαναστατικές μαρξιστικές» σημαίες ενώνοντας μέσα σε ένα όργιο οπορτουνισμού τον Στάλιν με τον Τρότσκι ακριβώς επειδή ανήκουν σε μια χωρίς χαρακτήρα τάξη όπως είναι η μικροαστική. Παρακολουθώντας μάλιστα την πορεία τους διαπιστώνουμε ότι οι Παρεμβάσεις εκπροσωπούν στην πράξη τα ταξικά συμφέροντα ενός από τα πιο αντιδραστικά και επικίνδυνα τμήματα της μικροαστικής τάξης που είναι η παρασιτική πτέρυγα της κρατικής υπαλληλίας. Αυτή η τελευταία αποτελεί ένα σημαντικό πολιτικό στρατό μέσα στο κράτος που εμποδίζει κάθε πλευρά της λειτουργίας του κράτους που είναι ταξικά ουδέτερη και κοινωνικά αναγκαία για την παραγωγή και ιδιαίτερα για τις υπηρεσίες που υποχρεώνεται η αστική τάξη μέσω του κράτους να προσφέρει στις μάζες ιδιαίτερα τις φτωχότερες. Αυτές τις μάζες της φτωχολογιάς συντρίβουν οι Παρεμβάσεις όταν με τον πόλεμο τους στην αξιολόγηση που κάνει η αστική τάξη στους κρατικούς υπαλλήλους της αφήνουν τους μαθητές αποκλειστικά της φτωχολογιάς στο έλεος του πιο αδιάφορου, του πιο ανίκανου, του πιο τεμπέλικου, κοντολογίς του πιο παρασιτικού τμήματος του εκπαιδευτικού προσωπικού.
Το εκπαιδευτικό σαμποτάζ των «Παρεμβάσεων»
Η στομφώδης και κούφια αντίθεση τους αποκλειστικά στην ιδιωτική αστική τάξη είναι η κάλυψη τους για την αντίθεσή τους στο σχετικά πιο σύγχρονο και πιο παραγωγικό κομμάτι του καπιταλισμού, εκείνο που είναι δεμένο με την ελεύθερη αγορά και το οποίο από τη φύση του απαιτεί στο εποικοδόμημα και ένα μίνιμουμ αστικής δημοκρατίας, αλλά και σχετικής πολιτικής ανεξαρτησίας από τον ιμπεριαλισμό. Ο «αντικαπιταλισμός» τους έγκειται στο ότι λατρεύουν ένα από το πιο αντιδραστικά κομμάτια του ελληνικού καπιταλισμού, τον κρατικό γραφειοκρατικό επειδή μόνο από αυτόν μπορούν να περιμένουν μια ξεκούραστη ισόβια θέση σε κάποιο γρανάζι μιας απέραντης κρατικής παρασιτικής και εξόχως καταπιεστικής για το λαό μηχανής. Για να το πετύχουν αυτό τρέχουν πίσω από τα κόμματα του ανερχόμενου στον κόσμο και στη χώρα μας ρωσοκινέζικου ιμπεριαλισμού και της αντίστοιχης νέας κρατικής ολιγαρχίας που θέλουν να ελέγξουν με φασιστικό, και όσο γίνεται πιο πραξικοπηματικό τρόπο, το κράτος και να εξουδετερώσουν σε αυτό τα πολιτικά ερείσματα του ντόπιου ή του δυτικόφιλου κεφαλαίου. Τα κατ εξοχήν τέτοια κόμματα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και το ψευτοΚΚΕ που συμμαχούν εδώ και χρόνια με την πιο παρασιτική κρατική υπαλληλία και μάλιστα τη διευκολύνουν στο να διαφθαρεί εντελώς για να γίνει υπηρέτης των ξένων αφεντικών τους και έτσι να συντρίψουν κάθε παραγωγική ή και ταξικά ουδέτερη λειτουργία του αστικού κράτους. Ανεξάρτητα από τις πραγματικές προθέσεις των ριζοσπαστικών μικροαστικών ρευμάτων της που ακολουθούν το ψευτοΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, στην πράξη κάνουν με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα από όσο εκείνα τη χώρα αποικία του μονοπωλιακού ανατολικού κεφαλαίου της Ρωσίας και της συμμάχου της Κίνας, δηλαδή των Σαββίδηδων και της ΚΟΣΚΟ καθώς και των ντόπιων κομπραδόρων τους Κοκκάληδων, Γερμανών, Μπομπόληδων, Κοπελούζων, Μαρινάκηδων κλπ.
Όμως τα ψευτοΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, που στην ηγεσία τους είναι όργανα των νεοχιτλερικών ιμπεριαλιστών της Ρωσίας, δεν σκοπεύουν να δώσουν την εξουσία στο παρασιτικό κομμάτι της δημόσιας υπαλληλίας, αλλά ούτε και τους εξωκοινοβουλευτικούς μικροαστούς πολιτικούς εκπροσώπους των τελευταίων πολυεμπιστεύονται. Απλά συμμαχούν με όλους αυτούς και τους χρησιμοποιούν για την αυριανή δικτατορία των ξένων αφεντικών τους. Μάλιστα δεν διστάζουν για τις ανάγκες της διείσδυσης τους μέσα στο κράτος να συνεργάζονται τακτικά ταυτόχρονα με τα πιο υφεσιακά ή φιλικά προς τους ρωσοκινέζους ιμπεριαλιστές τμήματα της κλασικής ιδιωτικής αστικής τάξης αλλά και με τους ίδιους τους δυτικούς ιμπεριαλιστές, που έχουν κύριο εκφραστή τους τη ΝΔ. Αυτή η στάση, που ιδιαίτερα χαρακτηρίζει το ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή τη ρωσόδουλη ψευτοαριστερά που εκ του ρόλου της υποχρεώνεται να κυβερνήσει, απογοητεύει και μάλιστα εξοργίζει τους μικροαστούς της εξωκοινοβουλευτικής «αριστεράς». Γιαυτό το λόγο αυτοί, κάθε τόσο κατηγορούν το ΣΥΡΙΖΑ για προδοσία (όπως τώρα που σταμάτησε τον αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση) ενώ το ψευτοΚΚΕ το κατηγορούν, για ασυνέπεια. Όμως ποτέ δεν θυμώνουν μαζί τους αληθινά γιατί αυτά τα κόμματα εκτός από το ότι τους απονέμουν τον τίτλο της αριστεράς τους μοιράζουν κάθε τόσο κάποια ξεροκόμματα κρατικής εξουσίας στα συνδικάτα, στους δήμους, αλλά και σε ορισμένα σημεία του κρατικού μηχανισμού (πχ αρχαιολογία, θέσεις επιλογής διευθυντών στα σχολεία). Κυρίως όμως τους αναθέτουν το καθήκον να κάνουν στο όνομα του «επαναστατικού» αντικαπιταλισμού τους το πιο ακραίο σαμποτάζ στην πιο ανεπτυγμένη παραγωγή αλλά και στην κρατική εκπαίδευση, που τα ίδια τα ψευτοΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλουν ανοιχτά να το κάνουν, ώστε να καθησυχάζουν τους δυτικούς και ντόπιους δυτικόφιλους αστούς αντιπάλους τους ώσπου να τους αρπάξουν ολόκληρη την κρατική εξουσία.
Στην πραγματικότητα αυτή η «αριστερά» ακόμα και όταν φαίνεται ότι αντιδρά στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ψευτοΚΚΕ (που το αγαπάει πιο πολύ σαν τάχα πιο «αντικαπιταλιστικό»), το κάνει για να εκφράσει τη βαθύτερη γραμμή τους. Όταν για παράδειγμα το ψευτοΚΚΕ, παρόλο που μισεί την ΕΕ δεν θέλει να βγάλει την Ελλάδα τώρα από αυτήν επειδή σε αυτή τη φάση η Ρωσία και η Κίνα την θέλουν μέσα στην ΕΕ για να διεισδύουν σε αυτήν, τότε οι εξωκοινοβουλευτικοί φωνάζουν: «έξω τώρα από την ΕΕ της ιμπεριαλιστικής κατοχής της χώρας», δηλαδή ετοιμάζουν από τώρα τις μάζες για την έξοδο αυξάνοντας το μίσος σε αυτήν.
Μετά από αυτήν την ανάλυση καταλαβαίνει κανείς γιατί όταν το κίνημα της παρασιτικής εκπαιδευτικής υπαλληλίας χάνει τη μάχη για την αξιολόγηση σε αυτή τη φάση, κυριαρχούν οι πιο φανατικοί εκφραστές του εκπαιδευτικού σαμποτάζ που είναι οι Παρεμβάσεις. Έτσι, και μέσα στις συνθήκες της μεγάλης αποχής που αναλύσαμε πιο πάνω, εξηγούμε την πρώτη θέση στις εκλογές των Παρεμβάσεων, και τη δεύτερη από το ΠΑΜΕ, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ που συμβιβάστηκε με την αξιολόγηση για να μην χάσει τις εκλογές, ήρθε τελικά τρίτος.
Για τους ίδιους όμως λόγους που μειώθηκε η δύναμη των μεσοβέζων του σαμποτάζ και αυξήθηκε η δύναμη των συνεπών του σαμποτάζ μέσα στην αποχή, που ήταν ήττα όλων τους, στον αντίποδα αυξήθηκε σχετικά και η δύναμη της ακόμα αριθμητικά μειοψηφικής αντισαμποταριστικής παράταξης, εκείνη της «Κίνησης Παιδείας για την Δημοκρατία και την Ανάπτυξη».
Η ΔΑΚΕ, που προφανώς ελέγχεται από τη μητσοτακική ομάδα, στο μεγάλο ζήτημα της αξιολόγησης ήταν σε συμμαχία με τις υπόλοιπες παρατάξεις της ψευτοαριστεράς στην ΟΛΜΕ, ενάντια στο νομοσχέδιο ενός υπουργού του κόμματός της, με τη θέση «Ναι στην αυτοαξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου-Όχι στην αποθέωση της γραφειοκρατίας και την εργασιακή εξουθένωση των εκπαιδευτικών». Αλλά ενάντια στην αξιολόγηση υπάρχει η ψευτοαριστερά που και πιο καλά τα λέει και πιο καλά τα καταφέρνει από τη ΔΑΚΕ. Έτσι οι ψηφοφόροι της ΝΔ της γύρισαν την πλάτη μαζικά και αυτή έπαθε μια εκλογική πανωλεθρία.
Για τους ίδιους όμως λόγους που μειώθηκε η δύναμη των μεσοβέζων του σαμποτάζ και αυξήθηκε η δύναμη των συνεπών του σαμποτάζ μέσα στην αποχή, που ήταν ήττα όλων τους, αυξήθηκε σχετικά και η δύναμη της ακόμα αριθμητικά μειοψηφικής αντισαμποταριστικής παράταξης, εκείνη της «Κίνησης Παιδείας για την Δημοκρατία και την Ανάπτυξη».
Η προκήρυξη για τις εκλογές της Β ΕΛΜΕ Δυτ. Αττικής εδώ https://www.oakke.gr/education-articles/item/1375-