Όσο παρακολουθούμε την εξέλιξη και την κατάληξη, τουλάχιστον σε πρώτη φάση, αυτού του κινήματος και κυρίως όσο μελετάμε τις βαθύτερες πολιτικές διεργασίες που προηγήθηκαν από αυτό και που το διαπερνάνε διαπιστώνουμε ότι πολλά δεν είχαμε καταλάβει και ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο καλά, για την ακρίβεια είναι πολύ χειρότερα από όσο νομίζαμε στην αρχή. Το κίνημα αυτό ως προς την καθοδήγηση ήταν από την αρχή ηγεμονευμένο από τη χειρότερη μερίδα του καθεστώτος, ήταν δηλαδή πολύ πιο κοντά σε ένα κίνημα τύπου Ταχρίρ, δηλαδή κίνημα της χειρότερης αντίδρασης, παρά σε ένα πορτοκαλί κίνημα δημοκρατικού τύπου της Ανατολής. Δηλαδή η ηγεσία του ισλαμοφασισμού χρησιμοποιεί τους δημοκράτες υπέρ του και μετά κυριολεκτικά τους πουλάει. Η διαφορά με τα κινήματα Ταχρίρ είναι ότι η μεγάλη, η συντριπτικά μεγαλύτερη πλειοψηφία από τη μάζα που κινητοποιήθηκε αρχικά ενάντια στο φασιστικό καθεστώς Ερντογάν, ήταν και σε ένα βαθμό είναι ακόμα δημοκρατική, παρά το οργανωτικό και πολιτικό αδυνάτισμα αυτού του κινήματος.
Το κίνημα αυτό δεν είναι αυθόρμητο όπως γράφαμε. Έχει ηγεσία και η ηγεσία του σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις βρίσκεται από την αρχή στα χέρια της πιο αντιδραστικής, της πιο ισλαμοφασιστικής και της πιο ρωσόφιλης πτέρυγας του καθεστώτος Ερντογάν. Της πτέρυγας που θέλει να χτυπήσει τον Ερντογάν όχι από τα αριστερά, αλλά από τα δεξιά και να γίνει αυτή απόλυτα κυρίαρχη μέσα στον κρατικό μηχανισμό. Αυτή η πτέρυγα επειδή είναι μειοψηφική μέσα στο μπλοκ εξουσίας του κόμματος του Ερντογάν, του ΑΚΠ, δεν μπορεί να έρθει στην εξουσία αν δεν συμμαχήσει με τις πλατειές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που είναι έξω από το μπλοκ εξουσίας του ΑΚΠ, δηλαδή με δυνάμεις που είναι στη βάση τους κοσμικές και δημοκρατικές. Στην καρδιά των τελευταίων βρίσκεται η δημοκρατική νεολαία και ο προοδευτικός καλλιτεχνικός κόσμος που απεχθάνονται το ΑΚΠ, γιατί έχει δώσει ήδη πελώρια πλήγματα στις δημοκρατικές ατομικές ελευθερίες και θέλει να δώσει πολύ περισσότερα. Αυτός ο κόσμος σε μεγάλο βαθμό εκφράζεται από το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (ΡΛΚ) του οποίου όμως η ηγεσία, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, σέρνεται σήμερα πίσω από τη χειρότερη τάση του ισλαμοφασισμού, δηλαδή έχει προδώσει τις δημοκρατικές και πατριωτικές τάσεις του κεμαλισμού.
Με λίγα λόγια και στην Ταξίμ έχουμε τελικά ένα φαινόμενο τύπου Ταχρίρ , δηλαδή η δημοκρατία στη βάση βοηθάει άθελά της τον ισλαμοφασισμό να ανεβεί στην εξουσία. Μα θα πει κανείς: Καλά στην Τουρκία δεν είναι ήδη ο ισλαμοφασισμός στην εξουσία; Ναι είναι, αλλά δεν είναι το ίδιο φασιστικές όλες οι φράξιες και η χειρότερη δεν έχει μπορέσει να εφαρμόσει όλο της το πρόγραμμα. Και δεν το έχει εφαρμόσει γιατί δεν έχει ελέγξει απόλυτα το κράτος. Αποδεικνύεται σήμερα μάλιστα ότι δεν έχει ελέγξει ούτε το ίδιο το ισλαμοφασιστικό κόμμα, το ΑΚΠ, που αρχηγός του είναι ο Ερντογάν. Μόνο πρόσφατα και μέσα από την τελευταία αυτή πολιτική σύγκρουση ήρθε στο φως η βαθειά σύγκρουση που διαπερνά αυτό το κόμμα, στο οποίο από τη μια μεριά στέκεται η ηγετική σήμερα φράξια Ερντογάν στην οποία πιθανά ανήκει και ο Νταβούτογλου, και στην άλλη η μειοψηφική, αλλά οργανωτικά και πολιτικά πανίσχυρη φράξια του προέδρου της χώρας Γκιουλ- και του αντιπροέδρου του ΑΚΠ Αρίντς. Αντίθετα από τα φαινόμενα η πιο φασιστική φράξια είναι η δεύτερη, και σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουμε και που συνάγουμε από την πολιτική μας ανάλυση αυτή είναι η πιο φιλορώσικη, πιθανότατα ρωσόδουλη.
Η φράξια Γκιουλέν στο ΑΚΠ
Η φράξια Γκιουλ-Αρίντς ανήκει σε ένα ισλαμοναζιστικό τζιχαντιστικό πολιτικό ρεύμα, συνωμοτικό και εισοδιστικό στη λειτουργία του και πολιτιστικό στη μορφή του, που έχει επικεφαλής του έναν χομεϊνικού τύπου Φύρερ, τον Φετουλάχ Γκιουλέν. Το δίκτυο ονομάζεται Χιζμέτ, που σημαίνει «υπηρεσία» και δουλεύει στην επιφάνεια του στο ιδεολογικό προπαγανδιστικό επίπεδο επενδύοντας περισσότερο στη δημιουργία σχολείων που συνδυάζουν την ισλαμική διδασκαλία με μια καλή εκπαίδευση στις θετικές επιστήμες και παράγουν στελέχη της διοικητικής και τεχνικο-διοικητικής ελίτ. Υπολογίζεται σήμερα ότι η Χιζμέτ έχει 5-6 εκατομμύρια μέλη, διαχειρίζεται κεφάλαια γύρω στα 25 δισεκατομμύρια δολάρια, έχει στην ιδιοκτησία της πάνω από 1000 εκπαιδευτικά ιδρύματα, από σχολεία έως πανεπιστήμια στην Τουρκία και στον υπόλοιπο τον κόσμο και ελέγχει μια σειρά εφημερίδες και κανάλια ανάμεσά τους και τη μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα της Τουρκίας και του ΑΚΠ, τη Ζαμάν. Η αληθινή ωστόσο ισχύς των γκιουλενιστών βρίσκεται στο μακρόχρονο κρατικό εισοδισμό τους μέσω του οποίου ελέγχουν το μεγαλύτερο στελεχικό όγκο της αστυνομίας και των δικαστηρίων. Δεν έχουν όμως καταφέρει να ελέγξουν την τουρκική ΚΥΠ, την γνωστή ΜΙΤ, και ακόμα λιγότερο τον ακόμα συντριπτικά δυτικόφιλο στο στελεχικό επίπεδο κεμαλικό στρατό. Ο Γκιουλέν ξεκίνησε να σχηματίζει το δίκτυό του στις αρχές της γκορμπατσοφικής περιόδου, στα 1985, και το είχε γιγαντώσει μέχρι τη στιγμή που σε συμμαχία με τον Ερντογάν, που βγήκε μέσα από το ρεύμα του ισλαμοφασίστα Ερμπακάν, οδήγησε το ΑΚΠ στην εξουσία.
Μελετώντας όσο μπορέσαμε τις δύο γραμμές στο ΑΚΠ, που καμιά τους δεν εκδηλώνεται ανοιχτά, διαπιστώνουμε ότι η γραμμή Ερντογάν είναι αυτή που θέλει, ή μάλλον φαντασιώνεται, μια Τουρκία νεο-ιμπεριαλιστική δύναμη στον ασιατικό χώρο, με καλές σχέσεις με τη Ρωσία αλλά όχι υποταγμένη σε αυτήν. Αυτή η γραμμή θέλει χαρακτηριστικά ανάπτυξη του τούρκικου καπιταλισμού, ιδιωτικού και κρατικού, σε συνεργασία με το δυτικό κεφάλαιο ώστε να κάνει την Τουρκία ένα είδος, πιο δυτικής Κίνας, ηγεμόνα στον μεσανατολικό και βορειοαφρικανικό χώρο με ιδεολογικοπολιτικό όχημα το σουνίτικο ισλαμ. Αυτό είναι σε χοντρές γραμμές το νεο-οθωμανικό όνειρο της Τουρκίας του Ερντογάν.
Από την άποψη του περιεχόμενου του ο φασισμός του Ερντογάν μοιάζει με εκείνον του Καμενεΐ στο Ιράν, ή του Σανταμικού στο Ιράκ, είναι δηλαδή ο με περιφερειακές ηγεμονικές φιλοδοξίες σοβινισμός του νέου καπιταλιστικά ανεπτυγμένου, ή ενεργειακά ισχυρού τριτοκοσμικού κράτους. Παρατηρούμε ότι αυτό το όνειρο τσακίζεται ως τώρα ασταμάτητα και παντού όπου σηκώνει κεφάλι, από το τείχος που προβάλουν απέναντί του ενωμένες οι δύο ηγεμονιστικές υπερδυνάμεις, ανοιχτά οι ΗΠΑ, και πολύ πιο ύπουλα η Ρωσία. Η μόνη χώρα που της έχει επιτραπεί να φτάσει σε αυτό το νέο-ιμπεριαλιστικό και παγκόσμιο στάτους είναι η γιγαντιαία καπιταλιστικά παλινορθωμένη Κίνα, η οποία όμως έχει σε μεγάλη βαθμό δεχτεί σαν αντάλλαγμα γι αυτήν της την οικονομικό-διπλωματική άνοδο τη ρώσικη πρωτοκαθεδρία στο διπλωματικό, στρατηγικό και ενεργειακό επίπεδο.
Η γραμμή Γκιουλέν αντίθετα έχει δεχτεί από την αρχή τη ρώσικη ηγεμονία στα πλαίσια της ευρασιατικής στρατηγικής του Πούτιν, που την υιοθετεί ανοιχτά συνεργαζόμενη μάλιστα με το «θεωρητικό» της πουτινικής στρατηγικής Ντούγκιν. Πρόκειται για τη στρατηγική «θεωρία» που θέλει κύριο εχθρό όλων των κρατών του κόσμου τις ΗΠΑ, κύριο κοινωνικο-οικονομικό εχθρό τους φιλελεύθερους καπιταλιστές, και κύριο ιδεολογικό εχθρό τον κλασσικό διαφωτισμό. Παγκόσμιο ηγέτη της πάλης εναντίον όλων των παραπάνω η «θεωρία» αυτή τοποθετεί τη Ρωσία. Οι Γκιουλενικοί είναι αντίθετοι στο νεο-οθωμανισμό σε όσο βαθμό αυτός ο τελευταίος σημαίνει ανεξαρτησία ή αν χρειαστεί και σύγκρουση με τη Ρωσία. Η μη εθνική, στην ουσία η εξαρτημένη ιμπεριαλιστικά φύση του ρεύματος αυτού αποκαλύπτεται σήμερα στο ζήτημα κλειδί, που είναι η πάλη του ενάντια στην ανάπτυξη του σύγχρονου καπιταλισμού και γενικά των παραγωγικών δυνάμεων στην Τουρκία.
Σε άρθρο που δημοσιεύεται στην επίσημη ιστοσελίδα του Φετουλάχ Γκιουλέν, έχει γραφτεί από τον Erkam Tufan Aytav γενικό γραμματέα της Πλατφόρμας Διαλόγου για την Ευρασία, οργάνωσης του δικτύου της κοινότητας Γκιουλέν, και αρχισυντάκτη του περιοδικού Διάλογος για την Ευρασία (DA) και έχει δημοσιευτεί στην εφημερίδα Ζαμάν του Γκιουλέν στις 04.12.2007 (http://en.fgulen.com/press-room/columns/2537-it-is-time-to-embrace-eurasia) διαβάζουμε ανάμεσα σε άλλα: «Ενώ οι ταπεινωτικές συμπεριφορές της Δύσης απέναντί μας τρόχισαν την όρεξη των συντηρητικών μας για το οθωμανικό μας παρελθόν, έστρεψαν τους εθνικιστές προς την Ευρασία. Δυστυχώς όμως δεν είμαστε μια ομάδα ανθρώπων που θα μπορούσαμε να δούμε την Ευρασία από μια ρεαλιστική και υγιή πλευρά. Βλέποντας την Ευρασία από την πλευρά της εχθρότητας προς τη Δύση, δηλαδή από την άποψη του παν-τουρκισμού, ή από την πλευρά της εχθρότητας με τη Ρωσία, έχουμε αποτύχει να αναπτύξουμε τις σχέσεις με την Ευρασία στην απαιτούμενη έκταση. Σήμερα η μεγαλύτερη δύναμη στην Ευρασία είναι η Ρωσία. Δεν μπορούμε να βασίζουμε τις σχέσεις μας με αυτή τη χώρα σε προκαταλήψεις που προέρχονται από την ιστορία (εννοεί τη στρατηγική σύγκρουση του τσαρισμού με το οθωμανικό κράτος). Είναι αδύνατον να εγκαθιδρύσουμε ισχυρούς δεσμούς με την περιοχή παραμελώντας τη Ρωσία». Εδώ φαίνεται μέσα σε λίγες γραμμές η κριτική που απευθύνει ένα ρωσόδουλο ρεύμα στους νέο-οθωμανούς και τους εθνικιστές παντουρκιστές.
Μέχρι πριν τις εκλογές του 2011, που σήμαναν την πολιτική κυριαρχία του μετώπου Γκιουλέν-Ερντογάν πάνω στη δυτικόφιλη και κοσμική Τουρκία, δεν φαινόταν κανένα ρήγμα ανάμεσα στα δυο ρεύματα που συναποτελούν το ισλαμοφασιστικό ΑΚΠ. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Μέχρι τότε τα δύο ρεύματα ήταν ενωμένα πάνω στο ζωτικό στρατηγικό καθήκον τους να εξουδετερώσουν την πηγή ισχύος του κοσμικού και γενικά δυτικόφιλου και πιο προοδευτικού τμήματος του εθνικού κράτους που ήταν ο κεμαλικός στρατός. Τη βασική μάχη γι αυτήν την εξουδετέρωση την έδωσαν οι γκιουλενικοί που ειδικεύονται στην προβοκάτσια μέχρι που φυτεύουν ενοχοποιητικά στοιχεία σε βάρος των αντιπάλων τους: (http://balyozdavasivegercekler.com/2011/12/24/how-gulenists-were-caught-planting-forged-documents-and-then-framed-the-prosecutor-who-unmasked-them/) και που κερδίζουν όλες τις δικαστικές μάχες χάρη στον έλεγχο των δικαστηρίων και της αστυνομίας. Είναι αυτοί που με πλαστά στοιχεία και με μια παράλληλη συκοφαντική καμπάνια με κέντρο την εφημερίδα Ζαμάν οργάνωσαν δύο εκκαθαριστικά σκάνδαλα, πολύ ανώτερα και από αυτά που έχουμε συνηθίσει από τους ρωσόδουλους στη χώρα μας. Πρόκειται για τις περίφημες υποθέσεις Βαριοπούλα και Εργενεκόν μέσα από τις οποίες το μέτωπο Ερντογάν-Γκιουλενικών εξασφάλισε τη φυλάκιση εκατοντάδων ηγετικών στελεχών του τουρκικού στρατού (350 είναι σήμερα στις φυλακές), την αποστράτευση εκατοντάδων άλλων, και μαζί τους, τη φυλάκιση εκατοντάδων δημοσιογράφων μεγάλου κύρους και άλλων.
Αυτή η στρατηγική εκκαθάριση άνοιξε το δρόμο στους γκιουλιενικούς να αμφισβητήσουν την πολιτική πρωτοκαθεδρία των Ερντογανικών στο κόμμα και στο κράτος, ιδιαίτερα στη ΜΙΤ. Έτσι πριν ένα χρόνο γκιουλενικοί εισαγγελείς προσπάθησαν να εκκαθαρίσουν τον αρχηγό της ΜΙΤ Χακάν Φιντάν, άνθρωπο του Ερντογάν κατηγορώντας τον για προδοσία στο ΡΚΚ. Ο Ερντογάν τους εμπόδισε και αντεπιτέθηκε. Αυτή η αντεπίθεση κορυφώθηκε λίγο πριν λίγες μέρες, στις 20 του Μάη του 2013, όταν με μια ξαφνική κίνηση ο Ερντογάν έδιωξε τον επικεφαλής της Τουρκικής Υπηρεσίας Πληροφοριών στη Γενική Διεύθυνση Ασφαλείας, Ομέρ Αλτιπαρμάκ, βασικό πρωταγωνιστή των υποθέσεων της Εργκενεκόν και της Βαριοπούλας, καθώς και 10 άλλους αξιωματικούς της Αστυνομίας. Σύμφωνα με την εφημερίδα Cumhuriyet οι αξιωματικοί που τοποθετήθηκαν στη θέση των απολυμένων, είχαν στο παρελθόν δηλώσει επιφυλακτικοί για τις δίκες των υποθέσεων Εργκενεκόν και Βαριοπούλας. Η απομάκρυνση τους συνδέεται με την προσπάθεια να σταματήσει η επιρροή της ομάδας Φετουλάχ Γκιουλέν στο Σώμα της αστυνομίας
Στην ουσία με αυτήν την κίνηση κατά των γκιουλενικών ο Ερντογάν βρέθηκε σε αντικειμενική συμμαχία με τους νικημένους κεμαλιστές του στρατού.
Η απάντηση των ρωσόφιλων ήταν η πολιτική έκρηξη του πάρκου Γκεζί. Η αστυνομία, με προβοκατόρικη λογική ή από κλασικό αυταρχισμό χτύπησε μια ειρηνική διαδήλωση και από κει άρχισε η εξέγερση και της μεγάλης μάζας των δημοκρατών εναντίον του Ερντογάν.
Η ηγετική γραμμή κρίνει το μέλλον και τελικά την ουσία ενός κινήματος
Η βασική δουλειά των γκιουλενικών και γενικά όλων των ρωσόδουλων ήταν μία: Να εξασφαλίσουν το πιο πλατύ πολιτικό μέτωπο, κυρίως με τους δημοκράτες ενάντια στον Ερντογάν αλλά να μη χάσουν ποτέ τον οργανωτικό και πολιτικό έλεγχο μέσα σε αυτό το κίνημα, που στην αυθόρμητη και πλατειά βάση του τους είναι εχθρικό. Αυτή ήταν αρχικά, στην πιο μαζική στιγμή του κινήματος, και η βασική διαφορά με την αιγυπτιακή Ταχρίρ. Στην Ταχρίρ οι ισλαμοφασίστες, τροτσκιστές και εθνοφασίστες, δηλαδή το αντιδυτικό μέτωπο είχε από την αρχή την πλειοψηφία σε σχέση με τους δημοκράτες και φιλελεύθερους που ακολούθησαν τους πρώτους ενάντια στον αντι-ισλαμοφασίστα εθνικό αστό Μουμπάρακ κάτω από την καθοδήγηση του ρωσόφιλου προβοκάτορα Ομπάμα και των υφεσιακών απέναντι στη Ρωσία και πολιτικά τυφλών ευρωπαίων φιλελεύθερων ιμπεριαλιστών. Στην Ταξίμ αντίθετα ο κύριος όγκος του κινήματος, τουλάχιστον σε πρώτη φάση πριν αρχίσει το προβοκάρισμα και η φθορά του, είναι η πελώρια δημοκρατική αντιισλαμοφασιστική μάζα που από την πρώτη στιγμή ξέρει τι σκοτάδι της ετοιμάζει ο Ερντογάν και εξεγείρεται ενάντι του. Αυτή η μάζα βέβαια από μόνη της, όπως και οι δυτικοί φιλελεύθεροι γενικά δεν είναι εύκολο να ξέρουν ποιος ακριβώς είναι ο Γκιουλέν. Γιατί αυτός έχει ξεπλυθεί καθώς έχει εγκατασταθεί στις ΗΠΑ του Κλίντον από το 1998 για να ξεφύγει από τους κεμαλικούς που τον κυνηγούσαν σαν σκληρό ισλαμοφασίστα. Ούτε οι αρχές ασφαλείας των ΗΠΑ τον εμπιστεύονταν και του αρνούνταν τη βίζα. Ο Πούτιν για να τον διευκολύνει έκλεισε τα γραφεία των ιδρυμάτων του Γκιουλέν στη Ρωσία το 2006 με το επιχείρημα ότι είναι φιλοCIA. Όμως αργότερα νομιμοποιήθηκε εκεί από τον Ομπάμα, και διαθέτει πια ένα μεγάλο δίκτυο σχολείων και εταιριών στις ΗΠΑ. Τώρα εδικά παριστάνει όσο ποτέ άλλοτε το δυτικόφιλο και το μετριοπαθή ισλαμιστή, δημοκράτη και πλουραλιστή.
Αν το κοσμικό δημοκρατικό ρεύμα τραβούσε με συνέπεια ενάντια στον Ερντογάν υπήρχε περίπτωση να βγει έξω από τον έλεγχο των γκιουλενικών και να ανατρέψει και αυτόν και όλο το ισλαμοφασιστικό μπλοκ των νεοοθωμανών και ευρασιατιστών.
Ενάντια σε αυτό το ενδεχόμενο οι ρωσόδουλοι έχουν από την πρώτη στιγμή μια ασφαλιστική δικλείδα, ότι στην ηγεσία του κινήματος της Ταξίμ έχουν εγκαταστήσει μια δικιά τους ομάδα που έχει τη μορφή της Ομάδας κατάληψης του πάρκου Γκεζί ή της ακόμα ευρύτερης της Πλατφόρμας αλληλεγγύης της Ταξίμ, που τώρα αναφέρεται σαν Πλατφόρμα Ταξίμ. Οι ηγέτες αυτής της ομάδας είναι πρόεδροι των επιμελητηρίων των πολεοδόμων και αρχιτεκτόνων της Κωνσταντινούπολης. Δεν ξέρουμε ποια είναι ακριβώς η σχέση τους με τον Γκιουλέν και το δίκτυο του, αλλά αμέσως μετά το μαζικό ξεσηκωμό ενώθηκαν στενά με τους ισλαμοφασίστες και με τους κνιτοειδείς σοσιαλφασίστες που εγκαταστάθηκαν στην πλατεία Ταξίμ. Είναι η ίδια η γραμμή τους και τα αιτήματα τους που μαρτυράνε την αληθινή πολιτική φύση τους. Πρόκειται για την ίδια ακριβώς γαρμμή με εκείνη των σαμποταριστών τύπου ΣΥΡΙΖΑ και ψευτοΚΚΕ που όχι τυχαία ενώθηκαν αμέσως και μόλις τώρα στη χώρα μας για να υποστηρίξουν ένα αντι-Ερντογάν κίνημα ενώ τόσα χρόνια που δυνάμωνε ο Ερντογάν και ο ισλαμοφασισμός δεν βρήκαν λέξη να πουν ενάντιά τους και ποτέ δεν υποστήριξαν αλλά χτύπησαν το κοσμικό αντι-ισλαμικό κίνημα. Η πρώτη γραμμή της Πλατφόρμας της Ταξίμ ήταν η ακύρωση όλων των μεγάλων έργων υποδομής που είναι απαραίτητα για την επιβίωση της Κωνσταντινούπολης σαν σύγχρονης πόλης, δηλαδή ενός μεγάλου αεροδρόμιου, δύο υπέργειων και υποθαλάσσιων διαβάσεων που θα ενοποιήσουν την πόλη κυκλοφορικά, τα πυρηνικά και υδροηλεκτρικά έργα που θα την καλύψουν ενεργειακά και σε επίπεδο υδροδότησης. Γι αυτό θα δει κανείς ότι στο κέντρο του κίνηματος της Ταξίμ είναι το συνηθισμένο σοσιαλφασιστικό μπλοκ ψευτοκομμουνιστών, κάθε λογής ψευτοαριστερών και τελευταία των ισλαμιστών-αντικαπιταλιστών, που κρατάνε την αντικαπιταλιστική σημαία όχι από την αριστερή πλευρά του επαναστατικού προλεταριάτου που θεωρεί την παραγωγική ανάπτυξη βάση κάθε επαναστατικής εξουσίας αλλά από την πλευρά του αντιδραστικού μικροαστικού αντικαπιταλισμού που θέλει την καταστροφή των μεγάλης κλίμακας σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων. Αυτός ο μικροαστικός αντικαπιταλισμός χρησιμοποιείται από τους ρώσους σοσιαλιμπεριαλιστές για να εμποδίσουν την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων σε όλες τις χώρες που θέλουν να υποδουλώσουν και να καταστρέψουν. Δεν είναι τυχαίο που οι καταληψίες του πάρκου Γκεζί επιμένουν πάνω απ όλα στην αντι-νεοφιλελεύθερη αντικαπιταλιστική γραμμή την ώρα που ο Ερντογάν χτυπάει σήμερα τα πιο στοιχειώδη δημοκρατικά ατομικά δικαιώματα του λαού, ιδιαίτερα των γυναικών και επιβάλλει τις ισλαμικές αλυσίδες στον τρόπο με τον οποίο θα ντύνονται, θα διασκεδάζουν και θα ερωτεύονται.
Η διπλή τακτική των ηγετών της Πλατφόρμας Ταξίμ
Στην πρώτη φάση η Πλατφόρμα Ταξίμ για να μαζέψει τους δημοκράτες και την κοσμική Τουρκία γενικά έβαζε τα ζητήματα αυτά, αλλά τα χαρακτήρισε μαζί με τους γκιουλενικούς και τη Ζαμάν σαν ζητήματα «λάιφ στάιλ». Έτσι τα απεκάλεσε και ο Γκιούλ ο ίδιος. Η έκφραση «λάιφ στάιλ», που σημαίνει «στυλ ζωής» ή τρόπος ζωής είναι ο περιφρονητικός τρόπος με τον οποίο οι συντηρητικοί και σοσιαλφασίστες σε όλο τον κόσμο αντιμετωπίζουν τις αστοδημοκρατικές ατομικές ελευθερίες ταυτίζοντας τες επίτηδες με τη σπάταλη, επιδεικτική ή και παρακμιακή ζωή της δυτικής αστικής τάξης. Μόλις το κίνημα πήρε το πελώριο εύρος του και μπήκαν σε αυτό και οι ισλαμοφασίστες μουσουλμάνοι «αντικαπιταλιστές», άρχισαν στην πλατεία Ταξίμ να γιορτάζουν και τις μουσουλμανικές γιορτές με κατάλληλα φαγητά δίαιτας κλπ, ενώ τη μέρα της θρησκευτικής γιορτής Μιράς Καντίλι το κίνημα, δηλαδή η κρυφή όπως πάντα ηγεσία (τύπου ΣΥΡΙΖΑ στους «αγανακτισμένους»), άρχισε μέσα από το Τουίτερ να καλεί η πλατεία Ταξίμ να γίνει το βράδυ της μέρας εκείνης χώρος χωρίς Αλκοόλ, ώστε να κερδίσει τάχα σε εύρος το κίνημα (Χουριέτ, 6 Ιούνη). Αλλά η κατάργηση της κατανάλωσης του αλκοόλ το βράδυ ήταν το βασικό από τα μέτρα του Ερντογάν που ξεσήκωσε τον κόσμο και οι δημοκράτες δεν θα είδαν με καθόλου καλό μάτι μια τέτοια απαγόρευση από τα μέσα. Τις επόμενες μέρες ο δήθεν καλός Γκιουλ, που σεβόταν «όλα τα λάιφ στάιλ» έδωσε μια ακόμα μαχαιριά στο κίνημα όταν υπέγραψε το νόμο του Ερντογάν για τη βραδυνή ποτοαπαγόρευση χωρίς οι επικεφαλής της Πλατφόρμας -που σύντομα έφτασε τις 100 οργανώσεις και μαζικούς φορείς- να τον καταγγείλουν.
Στην ουσία το αίτημα για το λάιφ στάιλ εγκαταλείφθηκε μετά από λίγες μέρες από τα επίσημα και βασικά αιτήματα της Πλαφόρμας της Ταξίμ. Έτσι στις συζητήσεις με τον Ερντογάν στις 13 του μήνα οι εκπρόσωποι της Πλατφόρμας βάλανε κυρίως το ζήτημα να μη γίνουν έργα στην Ταξίμ και ο Ερντογάν έκανε εκεί την υποχώρηση να τους πει ότι αν το δικαστήριο βγάλει απόφαση κατά των έργων θα τη σεβαστεί. Ενώ αν βγάλει υπέρ των έργων τότε θα κατεβάσει την απόφαση σε δημοψήφισμα στην Κωνσταντινούπολη. Έβαλαν και το ζήτημα της έρευνας και τιμωρίας των αστυνομικών που έκαναν τις ακρότητες και δέχτηκαν μια αόριστη υπόσχεση του Ερντογάν. Το βασικό όμως ήταν το ζήτημα των έργων και οι αντιπρόσωποι της πλατφόρμας δέχτηκαν να σταματήσουν τις κινητοποιήσεις. Όμως είπαν ότι έπρεπε αυτήν την παύση να τη δεχτούν και οι άλλοι φορείς της Πλατφόρμας. Οι υπόλοιποι φορείς δεν το δέχτηκαν. Αυτή η ανακολουθία δεν ήταν μια διάσπαση βάσης-εκπροσώπων. Ήταν η διπλή πολιτική των γκιουλενικών. Από τη μια ήθελαν σαν ηγεσία της Πλατφόρμας Ταξίμ να πάρουν από τον Ερτογάν τη διακοπή των έργων, που ήταν το βαθύτερο αίτημά τους, και οι ίδιοι να φανούν νομοταγείς και φίλοι της τάξης εντός του ΑΚΠ. Αλλά από την άλλη ήθελαν τη συνέχιση των κινητοποιήσεων για να συνεχίσουν τη διεθνή πίεση στον Ερντογάν. Έτσι ο Γκιουλ βγήκε να καλέσει τους διαδηλωτές να σταματήσουν, αλλά η Ζαμάν συνέχισε με αρκετά πλάγιο και διακριτικό τρόπο να τους υποστηρίζει.
Το κίνημα αλλάζει γραμμή και πουλάει τους δημοκράτες. Ο βρώμικος ρόλος του Κιλιντζάρογλου του ΡΛΚ.
Και οι κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν μετά τις 13 του μήνα και μάλιστα με καλέσματα από την ηγεσία της Πλατφόρμας Ταξίμ που στο μεταξύ καθιερώθηκε σαν εκπρόσωπος όλου του κινήματος. Αλλά το κίνημα συνεχίστηκε σαν κίνημα μειοψηφίας γιατί το πούλημα είχε γίνει από δυο πλευρές:
Από τη μια το σοσιαλφασιστικό μέτωπο αφαίρεσε τη δημοκρατική και μαζική αιχμή του αγώνα που ήταν η ακύρωση της ισλαμοφασιστικής «ποτοαγόρευσης» και των άλλων περιορισμών στη ζωή του λαού, ιδιαίτερα των γυναικών. Μπορούσε κανείς να διαβάζει στη Ζαμάν ότι το σπουδαίο αυτού του κινήματος ήταν ότι ένωνε τη μαντήλα με τη «μίνι Ζιπ» και γενικά ένωνε το ισλάμ με τους κοσμικούς ενάντια στον αυταρχισμό του Ερντογάν. Γι αυτό έβλεπε κανείς το σύνθημα ελευθερία σταδιακά να πνίγει το σύνθημα δημοκρατία όπως έγινε στις διάφορες ισλαμοφασιστικές «Ανοίξεις». Είναι το ανάλογο φαινόμενο με τους αγανακτισμένους στους οποίους ενώθηκε η «αριστερά» με τους εθνικοφασίστες ενάντια στο δυτικό μνημόνιο, που ήταν αποτέλεσμα και όχι αιτία της ανατολικής πολιτικής του σαμποτάζ.
Από την άλλη πλευρά όσο μείωνε το μαζικό χαρακτήρα του στο πολιτικό επίπεδο η ηγεσία του κινήματος έριχνε στο δρόμο τις ομάδες των λούμπεν σπασιματιών και τις άλλες φαντασμαγορίες του αριστερού οππορτουνισμού και του ψευτοαριστερού σοσιαλφασισμού. Αυτό μας θύμισε την τακτική στην οποία καταφεύγουν τόσο τακτικά και οι δικοί μας ρωσόφιλοι ψευτοαριστεροί όταν δεν μπορούν να φτιάξουν μια μαζική εικόνα κινήματος και καταφεύγουν σε πετροπόλεμο, κάψιμο και σπάσιμο, για να φτιάξουν τη διεθνή εικόνα μιας λαϊκής εξέγερσης, ενώ έτσι κάθε γνήσια πλευρά λαϊκής και δημοκρατικής εξέγερσης που υπάρχει πάντα στις εξαπατημένες μάζες που διαδηλώνουν, την υπονομεύουν.
Δεν θα μπορούσε να υπάρχει πιο προβοκατόρικη πολιτική από αυτήν από την ώρα μάλιστα που ο Ερντογάν αντιτέθηκε όχι τόσο στους γκιουλενικούς όσο στους κοσμικούς δημοκράτες οργανώνοντας πολύ μαζικές διαδηλώσεις των οπαδών του, τους οποίους συσπείρωνε με το σύνθημα: «όχι στους βανδάλους και στους πλιατσικολόγους», ενώ υποσχόταν ότι δεν θα εγκαταλείψει τις αρχές του ισλάμ στη διακυβέρνηση της χώρας.
Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι τουλάχιστον το δυνάμωμα της βάσης του Ερντογάν θα είχε το καλό, ότι κόπηκαν τα φτερά των γκιουλενικών, δηλαδή ότι νικήθηκαν οι πιο ισλαμοφασιστικές και ρωσόδουλες τάσεις του ισλαμοφασισμού, ότι δηλαδή η πλευρά Ταχρίρ της εξέγερσης κατά Ερντογάν νικήθηκε.
Νομίζουμε όμως ότι μέχρι τώρα εκείνο που καταρχήν νικήθηκε ήταν μόνο το κοσμικό δημοκρατικό στρατόπεδο στη βάση του, γιατί δεν μπόρεσε να αυτονομηθεί πολιτικά από τους γκιουλενικούς, αλλά υποτάχθηκε σε αυτούς. Φαίνεται ωστόσο ότι αυτό το στρατόπεδο έχει προδοθεί από τη σημερινή ηγεσία του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (ΡΛΚ) που έχει αρχηγό τον Κιλιντζάρογλου. Η μαζική συμμετοχή των δημοκρατών στο κίνημα της Ταξίμ κάτω από ξένη σημαία οφείλεται στη συμμετοχή του ΛΡΚ από την πρώτη στιγμή στην Πλατφόρμα Ταξίμ με τους μεσοβέζικους όρους της. Ο Κιλιντζάρογλου δείχνει να έχει περάσει σήμερα σε συμμαχία σε όλη τη γραμμή με τους γκιουλενικούς, και σε μια σιχαμερή ανοχή στο δήθεν λάιτ ισλαμοφασισμό των γκιουλενικών. Έτσι εξηγούνται οι ύμνοι στη στάση του Γκιουλ παρά την υπογραφή από την πλευρά του της ποτοαπαγόρευσης. Μάλιστα είναι εντυπωσιακό ότι ο Κιλιντζάρογλου σε ανύποπτο χρόνο, το Γενάρη του 2012, δήλωσε ότι μπορεί να στηρίξει Γκιουλ έναντι του Ερντογάν στις επερχόμενες προεδρικές – χωρίς να εξηγήσει γιατί δεν κατεβάζει κεμαλικό υποψήφιο. Επίσης υπάρχουν δύο πολύ χαρακτηριστικά στοιχεία μιας γενικά αντιδυτικής και αντικεμαλικής στρατηγικής του Κιλιντζάρογλου. Το ένα είναι ότι έχει ακόμα πιο αντι-Ισραηλινή γραμμή από τον Ερντογάν, όταν οι κεμαλιστές είχαν στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ στη βάση του φιλοδυτικισμού και του αντι-ρωσικού, αντι-ιρανικού και αντισυριακού μετώπου. Το άλλο είναι ότι έχει φιλο-Άσαντ γραμμή κόντρα στον Ερντογάν κομπάζοντας ότι χαρη σε αυτή τη γραμμή η Τουρκία έρχεται πιο κοντά στη Ρωσία, στην Κίνα, και στο Ιράν (Άγκυρα 10/10.2012, www.champress.net/index.php?q=en/Article/view/9066).
Αυτή η κατάληξη της ηγεσίας του βασικού κεμαλικού κόμματος δεν είναι κάτι που θα μπορεί να έχει συμβεί έτσι απλά και αυθόρμητα. Δεν μπορούμε να μην συσχετίσουμε την άνοδο του Κιλιντζάρογλου στην ηγεσία του ΡΛΚ με την εκκαθάριση μέσω σεξουαλικού σκανδάλου του προηγούμενου αρχηγού του ΡΛΚ, του Μπαϊκάλ που ήταν πολύ μαχητικά και ανυποχώρητα υπέρ του κοσμικού κράτους και της φιλοδυτικής πορείας της Τουρκίας.
Από την ώρα που ο Ερντογάν δεν καταφέρεται ανοιχτά ενάντια στον Γκιουλ αυτός έχει κερδίσει σήμερα τη θέση του μετριοπαθούς συμφιλιωτή του έθνους. Το ίδιο και ο Αρίντς δεν φαίνεται να έχει χάσει τη δύναμη του στο εσωτερικό του ΑΚΠ. Από την άλλη οι έστω άμαζες σημερινές διαδηλώσεις δεν θα κοπάσουν ποτέ εντελώς όσο ο Ερντογάν συμπεριφέρεται έτσι κι αλλιώς με αστυνομική βία και διαρκείς απαγορεύσεις, οπότε αρκετοί κοσμικοί δημοκράτες αν και υπό εχθρική σημαία πάντα θα αντιδρούν. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν τιμωρήθηκε ο αστυνομικός που σκότωσε το νεαρό διαδηλωτή του ΛΡΚ. Κυρίως όμως οι διαδηλώσεις απέναντι στον Ερντογάν ακόμα και αν δεν είναι μαζικές, ακόμα και αν δεν αντιπροσωπεύουν πια τις διαθέσεις των πιο πλατειών μαζών, ακόμα και αν καταφεύγουν στην λούμπεν βία, ακόμα και αν συμμετέχει σε αυτές και η πιο φασιστική εθνικιστική αντιπολίτευση τύπου Μπαχτσελί και ισλαμοφασιστών, αυτές υποστηρίζονται πια με επεμβατικό ιμπεριαλιστικό τρόπο από όλη τη Δύση απειλώντας την κυβέρνηση με πολιτικά, διπλωματικά και οικονομικά μέτρα αποκλεισμού τύπου Ταχρίρ. Το αποτέλεσμα αυτής της υποστήριξης είναι ότι όλο το ΑΚΠ και οι συντηρητικές μάζες που το ακολουθούν και ο ίδιος Ερντογάν μετακινούνται προς όλο και πιο φιλορώσικες θέσεις, δηλαδή δουλεύει και εδώ στην εντέλεια η ρώσικη στρατηγική: δυτική σκούπα- ανατολικό φαράσι. Γι αυτό άλλωστε ο Γκιουλέν φροντίζει να βρίσκεται στις ΗΠΑ τώρα που χτυπάει τον Ερντογάν. Δεν πάει καιρός που ο Ερντογάν δήλωσε πως εφόσον τον πιέζει η Δύση αυτός θα κινηθεί προς το σύμφωνο της Σαγκάης. Όταν το δυτικό ιμπεριαλιστικό σφυρί χτυπάει με τόσο έντονο τρόπο λίγοι δίνουν σημασία στο ότι και ο Πούτιν χτυπάει την κυβέρνηση Ερντογάν. Γιατί ποτέ η Ρωσία δεν χτυπάει το θύμα της όσο η Δύση.
Δυστυχώς οι λαοί που παλεύουν για δημοκρατία δεν έχουν φτιάξει ακόμα τα πολιτικά τους κόμματα με τα οποία θα μπορούν να αποφεύγουν τις στρατηγικές παγίδες που τους στήνουν οι πιο έμπειροι ιμπεριαλιστές, που μετατρέπουν αυτά ακριβώς τα κινήματα στο αντίθετό τους, δηλαδή σε εργαλεία ανόδου τους στην εξουσία μιας χώρας. Έχουμε και εμείς επίσης να μάθουμε πολλά ακόμα, ιδιαίτερα σε ότι αφορά τη στρατηγική των νέων τσάρων σε άλλες χώρες. Δεν είναι η πρώτη φορά που μας αιφνιδιάζει μια μεγάλη εσωτερική σύγκρουση γιατί δεν εχουμε μελετήσει προηγούμενα σε βάθος την πολιτική κατάσταση μιας χώρας, αλλά την ξέρουμε σε χοντρές γραμμές. Έτσι τώρα δεν ξέραμε για την ύπαρξη μιας στρατηγικής αντίθεσης μέσα στο ισλαμοφασιστικό μπλοκ και ότι ο Ερντογάν εκπροσωπούσε τον πιο «εθνικό» πόλο ανάμεσα στους δύο πόλους αυτής της αντίθεσης. Είναι γεγονός ότι επειδή έχουμε μια γενικά σωστή παγκόσμια στρατηγική ανάλυση οι λαθεμένες μας εκτιμήσεις είναι πολύ λίγες και γρήγορα τις διορθώνουμε. Όμως σε κάθε περίπτωση δεν χρειάζεται να βιαζόμαστε όπως κάναμε στην Ταξίμ.
Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε στο φ. 488 της Νέας Ανατολής