Επίσης εδώ και χρόνια έχουμε καταγγείλει σαν βρώμικη την δικαστική επίθεση που είχαν εξαπολύσει από κοινού Γκιουλέν και Ερντογάν ενάντια στους κεμαλικούς στρατηγούς. Αυτό που είναι καινούργιο εδώ είναι ο τρόπος με τον οποίο αντέδρασε ο κύριος ταχτικός στόχος της επίθεσης, ο Ερντογάν, καθώς και η στάση των υπόλοιπων πολιτικών και θεσμικών δυνάμεων που έχουν βαθιές και ουσιαστικές αντιθέσεις μαζί του, όπως είναι κυρίως ο στρατιωτικός παράγοντας. Τόσο λοιπόν ο Ερντογάν όσο και η ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων απάντησαν στην επίθεση συγκροτώντας ένα πλατύ πολιτικό συμμαχικό μέτωπο για την εξουδετέρωσή της.
Στα τέλη του χρόνου το κοινωνικό-πολιτιστικό δίκτυο «Χιζμέτ» του ιμάμη Φ. Γκιουλέν επιχείρησε για ακόμα μία φορά μετά την Ταξίμ να ανατρέψει την κυβέρνηση Ερντογάν ενορχηστρώνοντας ένα κύμα συλλήψεων πολιτικών προσώπων και επιχειρηματιών που συνδέονται με τον τελευταίο ως διεφθαρμένους, μέσο του εισαγγελέα Οζ και άλλων ερεισμάτων του μέσα στην αστυνομία και τη δικαιοσύνη. Τον πραγματικό όγκο αυτής της διαφθοράς δεν τον ξέρουμε και δεν έχουμε λόγο να πιστεύουμε ότι είναι ανύπαρκτος. Εκείνο που ξέρουμε από ελληνική πείρα, είναι ότι οι περισσότερες υποθέσεις «πάταξης της διαφθοράς» κινούνται τα τελευταία χρόνια από σοσιαλφασίστες που θέλουν να πετύχουν εύκολα πραξικοπηματικά αποτελέσματα, δηλαδή να υποκαταστήσουν την πολιτική διαμάχη από μια αστυνομική και δικαστική βία που επιλέγει στοιχεία, διογκώνει στoιχεία και συχνά τα κατασκευάζει από το τίποτα.
Ο Ερντογάν κατήγγειλε ανοιχτά στο λαό την επίθεση αυτού του ουσιαστικά «παράλληλου κράτους» σαν μια «εξαιρετικά βρόμικη εκστρατεία» κι αντεπιτέθηκε αντικαθιστώντας ένα τμήμα της ηγεσίας της αστυνομίας ενώ εξέδωσε διάταγμα που θα υποχρέωνε τις αστυνομικές αρχές να ενημερώνουν την κυβέρνηση για τα πορίσματα των ερευνών που διεξάγουν. Σύντομα όμως το γκιουλενοκρατούμενο Συμβούλιο της Επικρατείας ανέστειλε το διάταγμα πυροδοτώντας μια σειρά παραιτήσεων βουλευτών του κόμματός του (Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, AKP) που κατηγόρησαν την κυβέρνηση για επέμβαση στη δικαιοσύνη. Μάλιστα, ο ένας από τους τρεις υπουργούς που παραιτήθηκαν (ο τέταρτος παύθηκε από τον Ερντογάν) μετά την έκρηξη του σκανδάλου συντάχθηκε με τις φωνές που ζητούσαν υστερικά την παραίτηση του πρωθυπουργού.
Τότε ο Ερντογάν αποφάσισε να κάνει το ποιοτικό άλμα: να έρθει σε ενότητα με τις ένοπλες κεμαλικές δυνάμεις που μαζί με τον Γκιουλέν είχε τσακίσει με βρώμικο τρόπο. Ήταν τότε που ο σύμβουλός του, Γιαλτσίν Άκντογαν, εξέπληξε τους πολιτικούς αναλυτές και την διεθνή κοινή γνώμη με το να καταφερθεί με δριμύτητα ενάντια στις μεθοδεύσεις των γκιουλενιστών – δηλ. τις μαζικές εκκαθαρίσεις στρατιωτικών μέσα από τις βρώμικες πολύκροτες δικαστικές υποθέσεις «Βαριοπούλα» και «Εργκενεκόν» – λέγοντας χαρακτηριστικά πως «κανείς δεν μπορεί να εμπιστευτεί αυτούς που έστησαν σκευωρία εναντίον των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας» (news.in.gr, 27/12). Αυτή η δήλωση ήταν μια πρώτη αναγνώριση από μέρους του AKP των παρανομιών που έγιναν στις δίκες των στρατιωτικών και άνοιξε το δρόμο για την επανεξέταση των παραπάνω υποθέσεων. Από την πλευρά του το γενικό επιτελείο του στρατού, με ανακοίνωσή του, δήλωσε την πρόθεσή του για «μη εμπλοκή του στρατού στις πολιτικές συζητήσεις», εννοώντας ότι δε θα προβεί σε συλλήψεις ερντογανικών από τη στρατοχωροφυλακή, όπως θα ήθελαν οι γκιουλενικοί εισαγγελείς. Παράλληλα, με ένα άνοιγμα των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων προς την κουρδική μειονότητα, συστάθηκε κοινοβουλευτική επιτροπή ανάμεσα στο ΑΚΡ, το κεμαλικό CHP, που τώρα είναι υπο την ηγεσία του σκοτεινού φιλογκιουλενικού και σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις ρωσόφιλου Κιλιντσζάρογλου, και το κουρδικό BDP που θα συζητήσει την εξεύρεση ενός τρόπου για την αποφυλάκιση των κρατουμένων βουλευτών, που οι περισσότεροι υποστηρίζονται από το BDP (Hurriyet Daily News, 2/1).
Η στάση χαρακτήρα του στρατού και του Ερντογάν ξεσκέπασαν τη στάση των οπαδών του δικτύου μέσα στα υψηλά κλιμάκια της κρατικής εξουσίας (Γκιούλ – Αρίντς) αλλά επίσης σε έναν βαθμό και το διπρόσωπο Κιλιντζάρογλου, που εξόντωσε μέσω σκανδάλου τον κεμαλικό πρώην αρχηγο του CHP Μπαϊκάλ προσπαθώντας να στείλει το κεμαλικό ρεύμα κατευθείαν στην αγκαλιά των γκιουλενιστών. Ο τύπος αυτός, που από την πρώτη στιγμή χτύπησε με πάθος την κυβέρνηση Ερντογάν για τα σκάνδαλα, βρέθηκε τώρα να απολογείται σχετικά με τη συνάντηση που είχε στις ΗΠΑ με εκπροσώπους του δικτύου «Χιζμέτ».
Η συγκρότηση του αντι-γκιουλέν μετώπου είναι ένας αναγκαίος όρος για την εξάλειψη της μάστιγας «Χιζμέτ» αλλά όχι και ο μοναδικός. Γιατί οι μεταμφιέσεις αυτών των καθαρμάτων είναι αριστοτεχνικές όσο είναι κι εκείνες των εντολέων τους. Είναι ένα πολύ σκοτεινό δίκτυο που, όπως κάθε γνήσιο ναζιστικό μόρφωμα σήμερα, έχει σαν κέντρο του την ανερχόμενη υπερδύναμη, δηλ. τη νεοναζιστική Ρωσία του Πούτιν που σε συμμαχία με τη σοσιαλφασιστική Κίνα επιδιώκει να αναδιανείμει τις σφαίρες επιρροής με ένα νέο παγκόσμιο αιματοκύλισμα. Όμως ο Γκιουλέν, που σήμερα ζει αυτοεξόριστος στην Πενσυλβάνια των ΗΠΑ, χρησιμοποιεί την υφεσιακή απέναντι στη Ρωσία στραβομάρα και χοντροπετσιά της αμερικανικής υπερδύναμης αλλά και τους δεσμούς του με αποδεδειγμένους εκφραστές της ρωσικής πολιτικής μέσα στις ΗΠΑ (Ομπάμα – Μπ. Κλίντον) για να παρασύρει τους εχθρούς του στο αντιδυτικό και φιλορώσικο μέτωπο. Σήμερα ο φιλοκυβερνητικός τύπος στην Τουρκία κάνει όλο και περισσότερο λόγο για μία αμερικανική και ισραηλινή συνομωσία σε βάρος της χώρας ενώ λάδι στη φωτιά επιχειρεί να ρίξει και η κοντόθωρη Ευρώπη που δια στόματος Φιούλε χαιρετίζει την απόφαση του ΣτΕ της Τουρκίας η οποία δένει τα χέρια του Ερντογάν.
Οι μέθοδες που χρησιμοποιούν οι γκιουλενικοί για να πάρουν την εξουσία για λογαριασμό του σοσιαλιμπεριαλισμού είναι η προβοκάτσια, ο λαϊκισμός ναζιστικού τύπου και ο εισοδισμός. Ένα βίντεο από το 1999 δείχνει τον Γκιουλέν να απευθύνεται σε οπαδούς του καλώντας τους να διεισδύσουν αθόρυβα μέσα στον κρατικό μηχανισμό: «Πρέπει να κινηθείτε μέσα στις αρτηρίες του συστήματος, χωρίς κανείς να εντοπίσει την ύπαρξή σας, μέχρις ότου φτάσετε σε όλα τα κέντρα εξουσίας. Πρέπει να περιμένετε μέχρι τη στιγμή που θα έχετε όλη την κρατική εξουσία, μέχρις ότου θα έχετε πάρει στο πλευρό σας όλη την εξουσία των συνταγματικών θεσμών στην Τουρκία» (BBC News, 18/12). Πρόκειται δηλ. για μια σύνθετη συνομωσία με παγκόσμια χαρακτηριστικά που ο περιορισμένος ορίζοντας των εθνικών αστικών τάξεων δύσκολα μπορεί να συλλάβει στο σύνολό της στην παρούσα φάση Μόνο το συνειδητό προλεταριάτο μπορεί.
Όμως και η μέχρι σήμερα πάλη που έδωσε μόνη της η τουρκική αστική τάξη ενάντια στους συνωμότες είναι ένα μάθημα για τη χαμερπή και γλοιώδη ελληνική αστική τάξη που υποτάσσεται δουλικά στον κάθε φορά ισχυρό ιμπεριαλιστή. Αν ο ελληνικός αστικός μισο-δημοκρατικός πολιτικός κόσμος τύπου δυτικόφιλων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ακολουθούσε εδώ και χρόνια την ταχτική των κεμαλιστών και των μη ρωσόδουλων ισλαμιστών και απομόνωνε τους πράκτορες που λυμαίνονται τις κομματικές ηγεσίες και τα κρατικά αξιώματα αντί κάθε φορά να ζητά το κεφάλι του κάθε φορά υποδεικνυόμενου στόχου (βλ. σκάνδαλα διαφθοράς κτλ) τότε η πολιτική και οικονομική κατάσταση της Ελλάδας θα ήταν εντελώς διαφορετική. Όμως η ελληνική αστική τάξη είναι αφάνταστα υποτακτική στον ιμπεριαλισμό και για αυτό εντελώς δίχως χαρακτήρα, κι αυτό έχει μια από τις βασικές της εξηγήσεις στο γεγονός ότι η τάξη αυτή καταστράφηκε σαν πολιτικά ανεξάρτητη τάξη και διαφθάρθηκε στη γέννησή της από τον τσαρισμό, που την έσυρε σε ένα βεβιασμένο και υπονομευμένο από τα πριν 1821 το οποίο σκότωσε στα σπερματά τους τους υλικούς και πολιτικούς όρους που θα την οδηγούσαν σε μια πραγματική κατοπινή εθνική δημοκρατική επανάσταση. Αντίθετα η τουρκική αστική τάξη, αρκετά ώριμη συμμετείχε στις αρχές του περασμένου αιώνα στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και μάλιστα με πρωτοπόρο επαναστατικό τρόπο γι’ αυτό απέκτησε εθνοανεξαρτησιακές αρχές και δική της ανεξάρτητη σκέψη.
Και στην Τουρκία λοιπόν, όπως προηγούμενα στη Συρία και την Αίγυπτο, οι ρωσικές επεμβάσεις δεν είναι ένας απλός περίπατος αλλά συνάντησαν σοβαρή αντίσταση από τις ντόπιες αστικές τάξεις και τις λαϊκές μάζες κι αυτό είναι κάτι που σίγουρα ενισχύει τους παράγοντες της ειρήνης στην ευρύτερη περιοχή και παγκόσμια. Βέβαια και στην Τουρκία ο μεγάλος κίνδυνος παραμένει όποια και να είναι η εξέλιξη της κόντρας των γκιουλενιστών με τους ερντογανικούς ισλαμιστές. Ο κίνδυνος είναι η Ρωσία να εμφανιστεί σαν ρυθμιστής της αντίθεσής τους από την ώρα που ο Γκιουλέν χτυπάει εμφανιζόμενος σαν ΗΠΑ, σαν Ισραήλ ή ακόμα και σαν ΕΕ. Αν δηλαδή οι γκιουλενιστές δεν συντριβούν και επίσης αν ο Κιλντζσάρογλου δεν συντριβεί, κάθε μεσοβέζικη λύση, υπό την πίεση κυρίως του προβοκάτορα Ομπάμα και της ΕΕ, θα ευνοήσει τις ρώσικες επεμβάσεις. Και οι μεσοβέζικες λύσεις είναι πολύ πιθανές από την ώρα που και οι ερντογανικοί ισλαμιστές του AKP πάσχουν από περιφερειακό ηγεμονισμό, από αντιδημοκρατισμό σε σχέση με τη θέση της γυναίκας και το χειρότερο από αντισημιτισμό.