Ο νικητής των εκλογών χρωστάει τη φήμη του κύρια στην ανάμιξη που είχε στα γεγονότα της Μαϊντάν, που προετοίμασαν τη ρωσική εισβολή και την προσάρτηση της Κριμαίας. Με τα ΜΜΕ που διέθετε μεταξύ άλλων ο κρατικο-ολιγάρχης, βοήθησε στο να δυναμώσουν στο εσωτερικό της Μαϊντάν οι προβοκατόρικες ναζιφασιστικές συμμορίες του κόμματος “Σβόμποντα” και του “Δεξιού Τομέα”. Αυτές οι δυνάμεις λειτούργησαν ως φόβητρο για το λαό της ανατολικής Ουκρανίας ενθαρρύνοντάς τον να είναι αδιάφορος ή και σε μικρό ποσοστό να ταχθεί στο πλευρό των ρώσων εισβολέων. Όμως το εκλογικό αποτέλεσμα ήρθε να καταρρίψει τους ισχυρισμούς των ρώσων που έκαναν λόγο για ναζιστικοποίηση της Ουκρανίας. Συγκεκριμένα, οι ανοιχτά ναζιφασίστες υποψήφιοι, που τόσο πολύ προβάλλονταν από τα ρώσικα ΜΜΕ και μερικοί από αυτούς όπως ο βρώμικος Παρουμπί κατείχαν καίριες θέσεις πολιτικής εξουσίας έλαβαν ένα πενιχρό ποσοστό της προτίμησης των ουκρανών ψηφοφόρων. Ο Τιανιμπόκ του φιλοναζιστικού “Σβόμποντα” έλαβε μόλις το 1,16% ενώ ο Γιάρος του “Δεξιού Τομέα” το εκπληκτικό ποσοστό του… 0,7%!
Ο ουκρανικός λαός σταδιακά συνειδητοποιεί μέσα από την εμπειρία του πόσο στημένο είναι το πολιτικό παιχνίδι που έχει φέρει σε “αντιπαράθεση” τους ναζί προβοκάτορες της Μαϊντάν με τους ρωσόδουλους αυτονομιστές του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ. Ιδιαίτερα ο λαός της ανατολικής Ουκρανίας έχει πλέον αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι αυτοί που ηγήθηκαν μιας ρωσόφιλης διαμελιστικής εξέγερσης στο όνομά του και ενάντια στις αρχές του Κιέβου στην πραγματικότητα δεν τον εκπροσωπούν. Εκεί έχουν αυξηθεί οι απαγωγές (μεταξύ των οποίων και 8 παρατηρητών του ΟΑΣΕ), οι εξαφανίσεις και οι θανατικές απειλές σε βάρος υποστηρικτών της ουκρανικής ανεξαρτησίας και εδαφικής ακεραιότητας. Ο φόβος, το χάος, το πλιάτσικο σε καταστήματα είναι συχνό φαινόμενο. Ολοένα και περισσότερο κατακλύζουν τις δύο “αυτόνομες λαϊκές δημοκρατίες” - φαντάσματα ένοπλοι από τη Ρωσία, βετεράνοι της εισβολής στο Αφγανιστάν, τσετσένοι φασίστες του εγκάθετου της Μόσχας Καντίροφ και άλλοι “μαχητές” κουβαλημένοι από την κατεχόμενη Γεωργία και άλλες χώρες της πρώην ΕΣΣΔ που ήρθαν για να “βοηθήσουν” τους φιλορώσους αδελφούς τους. Οι ένοπλοι αυτοί είναι εκπαιδευμένοι, καλά εξοπλισμένοι και καθοδηγημένοι από τη Μόσχα. Όπως εξομολογείται ο Στανισλάβ Κουτσερένκο, κάτοικος Ντονέτσκ και φυσιοθεραπευτής, στους New York Times (27/5): “Αυτό δείχνει ότι αυτός ο πόλεμος δεν είναι καθαρός. Είναι πλασματικά δημιουργημένος. Αν αυτή είναι μία εξέγερση της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ τότε τι θέλουν εδώ οι ξένοι;”
Οι ίδιοι οι επικεφαλείς της “εξέγερσης” προέρχονται από τη Ρωσία. Ο ανακηρυγμένος “πρωθυπουργός” του Ντονέτσκ, Αλεξάντερ Μποροντάι, για παράδειγμα ανήκε σε έναν κύκλο ρώσων φασιστών, πανσλαβιστών που έβγαζαν την εφημερίδα “Ζάφτρα”. “Σε μια συνέντευξη” γράφουν οι ΝΥΤ (στο ίδιο), “ο κ. Μποροντάι είπε ότι αυτός και ο κ. Στρελκόφ, ο ρώσος διοικητής του Σλαβιάνσκ, είχαν πάει μαζί στην Υπερδνειστερία, μια αποσχεισθείσα περιοχή στη Μολδαβία, για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των Ρώσων τη δεκαετία του ’90. Κατονόμασε τις πόλεις στη Ρωσία από όπου έχουν έρθει εθελοντές, περιλαμβανομένου του Νοβοσιμπίρσκ, του Βλαδιβοστόκ και της Τσίτα. Είπε ότι πιστεύει στην ιδέα της Μεγάλης Ρωσίας και ότι είχε έρθει στην Ουκρανία για να την υλοποιήσει”.
Αυτός ο τρόπος “έμμεσης” επέμβασης επιτρέπει στο Κρεμλίνο να ισχυριστεί ότι το ίδιο δεν έχει καμία ανάμιξη αφού δε στέλνει άλλα τακτικά στρατεύματα στην Ουκρανία, και ότι οι ίδιοι οι ουκρανοί εξεγέρθηκαν και ζητούν αυτονομία και ρωσική προστασία. Του επιτρέπει ακόμα να ασκεί πίεση στο Κίεβο για να το αναγκάσει να ουδετεροποιηθεί πολιτικά και να παραχωρήσει ευρείες εξουσίες στις περιφέρειες. Έτσι θα μπορέσει να επιβάλει επιπλέον όρους που πρακτικά θα σημαίνουν την οικονομική και πολιτική συγκυριαρχία της χώρας με την ΕΕ που θα οδηγήσει στην περαιτέρω ανάμιξή του στα ευρωπαϊκά πράγματα.
Ο Ποροσένκο, στα χνάρια του πρωθυπουργού του Γιατσενιούκ, βιάστηκε να φανερώσει τη φιλική του προδιάθεση απέναντι στους όρους που είχε θέσει το Κρεμλίνο. Ενώ αρχικά εμφανίστηκε σκληρός πολέμιος των αποσχιστών, στη συνέχεια μαλάκωσε επιδιώκοντας “ειρηνική λύση”, παύση των εχθροπραξιών και συνομιλίες με τον Πούτιν - πράγμα που έκανε απευθείας πετυχαίνοντας μία πρώτη αποστολή ρώσου απεσταλμένου στο Κίεβο για διαπραγματεύσεις αντί να τον αντιμετωπίσει στρατιωτικά στο Ντονμπάς και με μία διεθνή καμπάνια καταγγελίας και απομόνωσης του επιθετιστή. Ο νέος πρόεδρος υποσχέθηκε στο κοινοβούλιο ότι θα αποκέντρωνε τις κρατικές εξουσίες, αν και απέκλεισε το ομοσπονδιακό μοντέλο (El Pais, 7/6). Όσο για την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ ο ίδιος έχει αποκλείσει προκαταβολικά ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Όλα αυτά δείχνουν πως οι σοσιαλιμπεριαλιστές του Κρεμλίνου ενθαρρύνουν σ’ αυτή τη φάση μία ύφεση της έντασης βγάζοντας από το μανίκι το χαρτί Ποροσένκο για να τον εμφανίσουν σαν μετριοπαθή συνεργαζόμενο με τη Ρωσία και σαν τέτοιο σωτήρα της χώρας του.
Ένα πρώτο σημάδι φαινομενικής εξομάλυνσης ήταν η ανακοίνωση της Μόσχας ότι δε θα διακόψει την προμήθεια φυσικού αερίου στο Κίεβο παρά τις απειλές που είχε διατυπώσει για το αντίθετο σε περίπτωση που η ουκρανική πλευρά αδυνατούσε να καταβάλει χρωστούμενες δόσεις. Φαίνεται πως με την άνοδο του Ποροσένκο στην προεδρία οι ρώσοι χίτλερ βάζουν μπρος το σχέδιο για την άμεση πολιτική και οικονομική διείσδυσή τους στην ΕΕ. Ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε ο νέος ουκρανός πρόεδρος ήταν να επισημάνει ότι πήρε εντολή από τους ψηφοφόρους για να πετύχει “τη σύνδεση με την ΕΕ, μία βαθειά και ευρεία ζώνη ελεύθερου εμπορίου και ένα καθεστώς χωρίς βίζα με την ΕΕ”. Αφού λοιπόν έχουν ήδη ξεκινήσει οι διαπραγματεύσεις με τον Πούτιν και η Μόσχα έχει ισχυρά συμφέροντα στην Ουκρανία, η απόφαση για οικονομική σύνδεση με την Ευρώπη είναι αναμενόμενο ότι θα αποτελέσει κι αυτό αντικείμενο της ρωσο-ουκρανικής διαπραγμάτευσης. Αυτό πρέπει να είναι το νόημα της δήλωσης Πούτιν ότι “Από τη στιγμή που θα υπογραφεί η συνθήκη και θα τεθεί σε ισχύ, θα λάβουμε μέτρα για να διασφαλίσουμε τη (ρωσική) οικονομία” (Russia Today, 6/6).
Με τους πράκτορές της στην ηγεσία της Ουκρανίας και με μία Δύση που είναι απρόθυμη λόγω κοινών συμφερόντων να τους εμποδίσει, οι ρώσοι σοσιαλ-ναζί μεθοδεύουν την επέλασή τους στην Ευρώπη, πράγμα που θα ρίξει τους λαούς της σε μία πρωτοφανή βαρβαρότητα. Στα χνάρια των πολιτικών τους προγόνων Τσάμπερλαιν και Νταλαντιέ οι δυτικοί ιμπεριαλιστές έχουν δεχτεί οριστικά την προσάρτηση της Κριμαίας και προτιμούν να συναντιούνται με το μεγαλύτερο εχθρό των λαών του πλανήτη τον νέο Χίτλερ Πούτιν στις αντιναζιστικές επετείους δίνοντάς του την υπόσχεση ότι “θα ξαναχτιστεί ένα μέρος της εμπιστοσύνης τους” απέναντί του, όπως έκανε πρόσφατα ο σιχαμερός Ομπάμα.
Ενάντια σ’ αυτή τη γραμμή του κατευνασμού που ακολουθούν οι δυτικοί μονοπωλιστές, η γραμμή του ενιαίου αντιφασιστικού μετώπου κατά των νέων χίτλερ μπορεί να ανακόψει την προέλασή τους στην Ουκρανία και να αποτρέψει τον παγκόσμιο πόλεμο που πλησιάζει αποκαλύπτοντας στα μάτια της ανθρωπότητας όλο το εύρος της ύπουλης, σύνθετης ρωσικής επιθετικής πολιτικής.