Επίσημη σελίδα ΟΑΚΚΕ

 Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Η. ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΚΕ ΟΑΚΚΕ ΣΤΗΝ EΡΤ ΣΤΙΣ 31 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024

   

 

ΔΙΑΚΑΝΑΛΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΟΑΚΚΕ ΣΤΙΣ 26 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024

   

 

ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ

Νέα Ανατολή αρ.φ.559 (εδώ μπορείτε να βρείτε τα φύλλα από φ.486-Μάρτης 2013-και νεώτερα)

  Που μπορείτε να βρείτε την έντυπη έκδοση της Νέας Ανατολής

1pag559

 

crisis russia

Άρθρα Αναφοράς

OAKKE WEB TV

Εκδόσες Μεγάλη Πορεία

ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

http://www.antinazi.gr/ 

www.antinazi.gr

ΑΝΤΙ ΝΑΖΙ

 

ΜΕΡΚΕΛ: Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΤΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ ΕΙΣΟΔΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΕ

ΜΕΡΚΕΛ: Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΤΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ ΕΙΣΟΔΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΕ
Συ­νή­θως κα­τη­γο­ρούν την Ο­ΑΚ­ΚΕ ό­τι α­να­κα­λύ­πτει υ­περ­βο­λι­κά πολ­λούς πρά­κτο­ρες της Ρω­σί­ας  στις δυ­τι­κές κα­γκε­λα­ρί­ες. Ω­στό­σο ε­μείς μέ­χρι στιγ­μής δε θυ­μό­μα­στε κά­ποια πε­ρί­πτω­ση που λα­θε­μέ­να να χα­ρα­κτη­ρί­σα­με πρά­κτο­ρα κά­ποιον α­πό αυ­τούς τους προ­έ­δρους και πρω­θυ­πουρ­γούς. Μά­λι­στα σε μια α­πό αυ­τές τις πε­ρι­πτώ­σεις, αυ­τή του γερ­μα­νού κα­γκε­λά­ριου Σρέ­ντερ,
η α­πό­δει­ξη του πρα­χτό­ρι­κου ρό­λου του υ­πήρ­ξε πα­τα­γώ­δης  με την το­πο­θέ­τη­σή του σαν προ­έ­δρου της γερ­μα­νι­κής Gazprom, α­φού  Gazprom ση­μαί­νει το α­νώ­τε­ρο  ερ­γα­λεί­ο της ρώ­σι­κης ε­ξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής και η ε­νερ­γεια­κή ε­ξάρ­τη­ση της Γερ­μα­νί­ας  εί­ναι το κέ­ντρο αυ­τής της πο­λι­τι­κής. Α­ντί­θε­τα σε του­λά­χι­στον δύ­ο πε­ρι­πτώ­σεις η Ο­ΑΚ­ΚΕ άρ­γη­σε να κα­τα­λά­βει  ό­τι κά­ποιοι πρω­θυ­πουρ­γοί που θε­ω­ρού­σε ευ­ρω­παί­ους ή­ταν πρά­χτο­ρες της Ρω­σί­ας. Ο έ­νας ή­ταν ο Ση­μί­της και ο δεύ­τε­ρος η Μέρ­κελ. 
Αρ­χι­κά υ­πο­πτευ­θή­κα­με τη Μέρ­κελ, ό­τι ή­ταν έ­να α­πό τα στε­λέ­χη μέ­σα α­πό τα ο­ποί­α η KGB σαν Στά­ζι έ­παι­ζε το ει­σο­δι­στι­κό της παι­χνί­δι στη Δυ­τι­κή Γερ­μα­νί­α, κα­θώς ή­ταν  έ­να στέ­λε­χος  της γερ­μα­νι­κής σο­σιαλ­φα­σι­στι­κής νε­ο­λαί­ας* που έ­γι­νε εκ­πρό­σω­πος της πρώ­της ε­κλεγ­μέ­νης α­να­το­λι­κο­γερ­μα­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης  και α­πό ε­κεί με­τά την ε­νο­ποί­η­ση  το δε­ξί χέ­ρι του Κολ, ε­νώ στη συ­νέ­χεια τον πρό­δω­σε και πή­ρε τη θέ­ση του σαν αρ­χη­γός του χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τι­κού κόμ­μα­τος. Εί­χα­με άλ­λω­στε  ε­κτι­μή­σει σε αρ­θρο­γρα­φί­α μας το 1989 πά­νω  στην ε­νο­ποί­η­ση των δύ­ο Γερ­μα­νιών ό­τι οι πρά­χτο­ρες της Ρω­σί­ας θα ξε­χύ­νο­νταν στη Δ. Γερ­μα­νί­α και α­ντί να φά­ει η Δ. Γερ­μα­νί­α την Α­να­το­λι­κή ό­πως ό­λοι έ­λε­γαν τό­τε, θα έ­τρω­γε η Α­να­το­λι­κή τη Δυ­τι­κή. Πα­ρό­λα αυ­τά τα στοι­χεί­α, και πα­ρό­λο που βλέ­πα­με το έ­να με­τά το άλ­λο τα ρω­σό­δου­λα στε­λέ­χη να α­νε­βαί­νουν στις η­γε­σί­ες των Η­ΠΑ (Κλί­ντον, Ο­μπά­μα), των ευ­ρω­πα­ϊ­κών χω­ρών και των ορ­γά­νων της Ε­Ε, αρ­χί­σα­με να θε­ω­ρού­με τη Μέρ­κελ μια ευ­ρω­παί­α κα­θώς α­ντι­στε­κό­ταν πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό τους άλ­λους χρι­στια­νο­δη­μο­κρά­τες πο­λι­τι­κούς  στη ρώ­σι­κη ε­ξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή.  Ι­διαί­τε­ρα κα­θη­συ­χα­στή­κα­με ύ­στε­ρα α­πό την αι­σχρή κα­τευ­να­στι­κή στά­ση της Δύ­σης α­πέ­να­ντι στο δια­με­λι­σμό της  Γε­ωρ­γί­ας και την προ­σάρ­τη­ση της Α­μπχα­ζί­ας και της Ο­σε­τί­ας α­πό τη Ρω­σί­α, ό­που η Μέρ­κελ έ­δει­ξε του­λά­χι­στον στα λό­για και στην αρ­χή στην πρά­ξη την πιο κα­ταγ­γελ­τι­κή στά­ση. Τό­τε ό­μως ή­ταν το 2008 λί­γο πριν α­πό τις ε­κλο­γές του 2009 ό­που η Μέρ­κελ προ­σπα­θού­σε με μια δεύ­τε­ρη πρω­θυ­πουρ­γί­α να στα­θε­ρο­ποι­ή­σει τη θέ­ση της  μέ­σα στα σχε­τι­κά πιο α­ντι­ρώ­σι­κα κομ­μά­τια της γερ­μα­νι­κής α­στι­κής τά­ξης που α­κρι­βώς ή­ταν συ­γκε­ντρω­μέ­να στο Χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τι­κό κόμ­μα και α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο στους συμ­μά­χους του τη Χρι­στια­νο­κοι­νω­νι­κή Έ­νω­ση της Βαυα­ρί­ας και το Κόμ­μα των Ε­λεύ­θε­ρων Δη­μο­κρα­τών. Αλ­λά και αρ­γό­τε­ρα δεν την πή­ρα­με εί­δη­ση κα­θώς συ­γκρουό­ταν έ­ντο­να  με τους σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες στο ση­μα­ντι­κό για την φά­ση ζή­τη­μα των ευ­ρω­ο­μο­λό­γων.
Η  πρώ­τη φο­ρά που η Μέρ­κελ ή­ταν σε θέ­ση να ξε­δι­πλώ­σει τη βα­θιά πραγμα­τι­κή της  γραμ­μή,  ή­ταν με­τά τις ε­κλο­γές του 2013 ό­που ήρ­θε για τρί­τη φο­ρά στην ε­ξου­σί­α σε συμ­μα­χί­α αυ­τή τη φο­ρά μό­νο με το φι­λο­ρώ­σι­κο και ε­ξαι­ρε­τικά δια­βρω­μέ­νο α­πό πρά­κτο­ρες  σο­σιαλ­δη­μοκρα­τι­κό κόμ­μα.  Α­κο­λού­θη­σε με λίγα λό­για την ί­δια τα­κτι­κή που α­κο­λου­θεί ο που­λη­μέ­νος α­μυ­ντι­κός σ’ έ­να ποδο­σφαι­ρι­κό α­γώ­να.  Έ­παι­ξε λυσ­σα­σμέ­να ε­νά­ντια στον Πού­τιν για ε­νά­μι­ση η­μίχρο­νο και ά­φη­σε τη μπά­λα να τι­νά­ξει  τα δί­χτυα στο τε­λευ­ταί­ο τέ­ταρ­το. Βέβαια η πο­λι­τι­κή εί­ναι αλ­λιώ­τι­κη α­πό το πο­δό­σφαι­ρο. Στο πο­δό­σφαι­ρο ό­λο και κά­ποιοι φί­λα­θλοι θα βρε­θούν να γιου­χά­ρουν τον που­λη­μέ­νο α­μυ­ντι­κό. Στην πο­λι­τι­κή,  αν η “δου­λειά”  γί­νει σω­στά,  ο α­μυ­ντι­κός μπο­ρεί να μεί­νει α­λώ­βητος.  Αυ­τό συμ­βαί­νει ως τώ­ρα με τη Μέρ­κελ. Αυ­τή έ­χει φρο­ντί­σει να μην α­πο­μακρυν­θεί πο­τέ πο­λύ α­πό τη γε­νι­κή κα­τευ­να­στι­κή γραμ­μή της  γερ­μα­νι­κής α­στικής τά­ξης. Α­κό­μα και τώ­ρα που έ­φτα­σε στο ση­μεί­ο να πει, την ώ­ρα της με­γα­λύ­τερης ρώ­σι­κης πρό­κλησης, που εί­ναι η προ­σάρ­τη­ση της Κρι­μαί­ας και η πο­λύπλευ­ρη ει­σβο­λή στην Α­να­το­λι­κή Ου­κρα­νί­α, ό­τι “δί­χως τη Ρω­σί­α δεν υ­πάρ­χει εγγύ­η­ση α­σφά­λειας για την Ευ­ρώ­πη” (20/11 στην Πο­λω­νί­α), εί­χε κά­λυ­ψη α­πό έ­να ε­λε­ει­νό μειο­ψη­φι­κό ρεύ­μα κα­τευ­να­σμού στο  ο­ποί­ο συμ­με­τέ­χει τό­σο ο Κολ ό­σο και ο Σμιτ. Ό­μως ό­ταν το ί­διο το κο­ρυ­φαί­ο όρ­γα­νο των γερ­μα­νών βιο­μη­χά­νων φτά­νει να υ­πο­στη­ρί­ζει  με σθέ­νος τα οι­κο­νο­μι­κά μέ­τρα της Ε­Ε ε­νά­ντια στη Ρωσί­α τό­τε δεν υ­πάρ­χει αμ­φι­σβή­τη­ση για το ό­τι η Μέρ­κελ δεν εκ­φρά­ζει τη θέ­ληση της γερ­μα­νι­κής αστικής τά­ξης. Το χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό του κα­λού πρά­χτο­ρα εί­ναι ό­τι πρέ­πει να πα­τά­ει πά­ντα πά­νω σε έ­να πραγ­μα­τι­κά α­ντι­δρα­στι­κό ρεύμα και να το πη­γαί­νει λί­γο πιο δε­ξιά την κρί­σι­μη στιγ­μή, δη­λα­δή να προ­σθέσει  μια καί­ρια πο­σό­τη­τα στην ή­δη συσ­σω­ρευ­μέ­νη ώ­στε το φαι­νό­μενο να αλ­λάξει ποιο­τι­κά. Ό­ταν για πα­ρά­δειγ­μα ο Μαρ­ξ δια­πί­στω­νε στα μέ­σα του δέ­κα­του έ­να­του αιώ­να ό­τι η τσα­ρι­κή δι­πλω­μα­τί­α εί­χε πα­ντού πρά­χτο­ρες μέ­σα στις δυτι­κές κα­γκε­λα­ρί­ες σαν έ­να πε­λώ­ριο χτα­πό­δι που το κε­φά­λι του ή­ταν στην Πετρού­πο­λη και κα­τήγ­γει­λε τον ίδιο τον πρω­θυ­πουρ­γό της Αγ­γλί­ας Πάλ­μερστον ό­τι ή­ταν έ­να α­πό αυ­τά τα πλο­κά­μια, δη­λα­δή έ­νας πρά­κτο­ρας του τσά­ρου, έδι­νε την ε­ξή­γη­ση γι αυ­τό ό­χι τό­σο στον ει­δι­κό χα­ρα­κτή­ρα του Πάλ­μερ­στον αλλά στο ό­τι μπό­ρε­σε να γί­νει εκ­πρό­σω­πος ε­νός ι­σχυ­ρού κομ­μα­τιού της αγ­γλι­κής α­στι­κής τά­ξης που ή­ταν η ε­μπο­ρι­κή α­στι­κή τά­ξη, η ο­ποί­α ή­θε­λε πά­σει θυ­σί­α κα­λές σχέ­σεις με τη Ρω­σί­α για να μπο­ρεί να διε­ξά­γει το ε­μπό­ριό της ιδιαί­τε­ρα το ε­μπό­ριο σι­τη­ρών. Το ί­διο και η κά­θε Μέρ­κελ, ο κά­θε Ο­μπά­μα, ο κά­θε Κά­με­ρον, ο κά­θε Ρέ­τζι και ο κάθε Ορ­μπάν. Αυ­τοί πα­τά­νε πά­νω σε κεί­να τα ρεύ­μα­τα του δυ­τι­κού μο­νο­πω­λια­κού κε­φά­λαιου που χρειά­ζο­νται ά­ρι­στες σχέσεις με τις δύ­ο με­γά­λες νε­ο­χι­τλε­ρι­κές χώ­ρες, τη Ρω­σί­α και την Κί­να, για να ε­ξα­σφα­λί­ζουν ά­με­ση πρό­σβα­ση στις πα­γκό­σμιες α­γο­ρές του κε­φά­λαιου και των προ­ϊ­ό­ντων, ι­διαί­τε­ρα των πιο ε­ξε­λιγ­μέ­νων τε­χνο­λο­γι­κά, κα­θώς και στους ε­θνι­κι­στές της κά­θε χώ­ρας. Αυ­τή εί­ναι η υ­λι­κή βά­ση που ε­πι­τρέ­πει σε πράχτο­ρες μιας υ­περ­δύ­να­μης σχε­τι­κά α­δύ­να­μης πα­ρα­γω­γι­κά αλ­λά πα­νί­σχυ­ρης δι­πλω­μα­τι­κά, στρα­τιω­τι­κά και ε­νερ­γεια­κά σαν την Ρω­σί­α να σέρ­νουν πί­σω τους οι­κο­νο­μι­κά πολ­λα­πλά­σια ι­σχυ­ρές ι­μπε­ρια­λι­στι­κές και μη ι­μπε­ρια­λιστι­κές χώ­ρες. 
Αλ­λά για να πε­ρά­σου­με στο θέ­μα μας ας πα­ρα­θέ­σου­με τα πιο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά γε­γο­νό­τα της τε­λευ­ταί­ας διε­τί­ας που του­λά­χι­στον ξε­κα­θά­ρι­σαν σε μας τους ί­διους - που μπο­ρού­με να δού­με πέ­ρα α­πό τη μύ­τη μας, για­τί δεν εί­μα­στε μο­νο­πω­λια­κό κε­φά­λαιο, ού­τε ε­θνι­κι­στές αλ­λά μαρ­ξι­στές σε μια μι­κρή και κα­τα­βα­σα­νι­σμέ­νη απ’ το ρώ­σι­κο σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμό χώ­ρα - ό­τι κά­τι πο­λύ σά­πιο συ­νέ­βαι­νε με την κα­γκε­λά­ριο Μέρ­κελ. 
Το πρώ­το και πιο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό απ’ ό­λα ή­ταν το ό­τι στις ε­κλο­γές του 2013 η Μέρ­κελ έ­κα­νε ό,τι μπο­ρού­σε για να συγ­κυ­βερ­νή­σει ό­χι με το κόμ­μα των Ε­λεύ­θε­ρων Δη­μο­κρα­τών, που εί­χε συγ­γε­νείς θέ­σεις στα οι­κο­νο­μι­κά και που ε­πί­σης θα α­πο­τε­λού­σε τον πιο φυ­σι­κό σύμ­μα­χο ε­νός ευ­ρω­πα­ϊ­κού κόμ­μα­τος α­πέ­να­ντι στη ρώ­σι­κη δι­πλω­μα­τί­α και το ρώ­σι­κο ε­νερ­γεια­κό α­πο­κλει­σμό της Γερ­μα­νί­ας, αλ­λά  με το Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό Κόμ­μα. Μι­λά­με  για το κόμ­μα ε­κεί­νο που απ’ ό­λους τους πό­ρους του α­να­βλύ­ζει η ρώ­σι­κη γραμ­μή. Συ­γκε­κρι­μέ­να η Μέρ­κελ κά­λε­σε στο δεύ­τε­ρο γύ­ρο των γερ­μα­νι­κών βου­λευ­τι­κών ε­κλο­γών τους ψη­φο­φό­ρους του δι­κού της Χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τι­κού κόμ­μα­τος να μην ψη­φίσουν σε κα­μιά πε­ρί­πτω­ση τους Ε­λεύ­θε­ρους δη­μο­κρά­τες, δη­λα­δή να μην τους δώ­σουν ού­τε καν το πε­ρί­που μι­σό τα ε­κα­τό που τους έ­λει­πε για να μπουν στη Βου­λή, αλ­λά να ψη­φί­σουν ξα­νά το δι­κό της κόμ­μα. Έ­διω­ξε δη­λα­δή τον α­ντι­κει­με­νι­κά πιο στε­νό σύμ­μα­χο του κόμ­μα­τός της για να δια­λέ­ξει το κατ’ ε­ξο­χήν φι­λο­ρώ­σι­κο κόμ­μα για συ­γκυ­βέρ­νη­ση. Αυ­τή η α­προσ­δό­κη­τη αλ­λα­γή συμ­μα­χιών ή­ταν α­πα­ραί­τη­τη για να μπο­ρεί ο φι­λο­ρω­σι­σμός της Μέρ­κελ στο ου­κρα­νι­κό να κα­λύ­πτε­ται α­πό τον α­κό­μα με­γα­λύ­τε­ρο του Στά­ιν­μα­γερ, του υ­πουρ­γού ε­ξω­τε­ρι­κών που εί­ναι α­πό το σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό κόμ­μα και υ­πήρ­ξε δε­ξί χέ­ρι του πρά­κτο­ρα Σρέντερ και διά­δο­χός του στην η­γε­σί­α του σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού κόμ­μα­τος. 
Εί­ναι α­λή­θεια ό­τι κι ο προ­η­γού­με­νος υ­πουρ­γός ε­ξω­τε­ρι­κών της Μέρκελ που ή­ταν α­πό το κόμ­μα των Ε­λεύ­θε­ρων Δη­μο­κρα­τών, ο Βε­στερ­βέ­λε, συ­ντά­χθη­κε πά­ντα με τη φι­λο­ρώ­σι­κη γραμ­μή στα ευ­ρω­πα­ϊ­κά ζη­τή­μα­τα αλ­λά του­λά­χι­στον δε­χό­ταν μο­νί­μως πυ­ρά α­πό το κόμ­μα του μέ­χρι που έ­πε­σε α­πό την η­γε­σί­α του δί­νο­ντας τη θέ­ση του ε­κεί στον πιο ευ­ρω­πα­ϊ­στή Ρέ­σλερ. Νο­μί­ζου­με ό­τι χω­ρίς το δί­δυ­μο Μέρ­κελ - Στά­ιν­μα­γερ στην η­γε­σί­α της Γερ­μα­νί­ας θα το σκε­φτόταν δύο φορές ο Πού­τιν να ε­πι­τε­θεί στην Ου­κρα­νί­α.  Αλ­λά α­φού στην Ου­κρανί­α φα­νε­ρώ­θη­κε ό­σο πο­τέ άλ­λο­τε προ­η­γού­με­να το α­λη­θι­νό πρό­σω­πο της Μέρ­κελ φω­τί­ζο­νται και με άλ­λο τρό­πο και ε­ξη­γού­νται  με­ρι­κές  προ­η­γού­με­νες χα­ρακτη­ρι­στι­κές κι­νή­σεις της, α­νε­ξή­γη­τες  αν την υ­πέ­θετε κα­νείς σαν μια φι­λοευ­ρω­παί­α και γερ­μα­νί­δα με­γα­λο­α­στή.  Η πρώ­τη τέ­τοια κί­νη­ση ή­ταν ο σθε­να­ρός τρό­πος με τον ο­ποί­ο η Μέρ­κελ υ­πο­στή­ρι­ξε το 2012 την Κί­να και το κι­νέ­ζι­κο μονο­πώ­λιο κα­τα­σκευ­ής φω­το­η­λε­κτρι­κών πά­νελ που ε­φάρ­μο­ζε ξε­διά­ντρο­πα πο­λιτι­κή ντά­μπιν­γκ απένα­ντι στα γερ­μα­νι­κά και γε­νι­κό­τε­ρα στα ευ­ρω­πα­ϊ­κά φω­το­η­λε­κτρι­κά πά­νελ. Αυ­τή η πο­λι­τι­κή ο­δη­γού­σε σε κα­τα­στρο­φή τη γερ­μα­νι­κή βιο­μη­χα­νί­α φω­το­η­λε­κτρι­κών ο­πό­τε η Κο­μι­σιόν με ε­πι­κε­φα­λής τον ευ­ρω­παί­ο ε­πί­τρο­πο για το ε­μπό­ριο, τον βέλ­γο Ντε Γκού­χτ προ­χώ­ρη­σε σύμ­φω­να με τους κα­νο­νι­σμούς της Ε­Ε στο ε­φαρ­μο­ζό­με­νο σε α­νά­λο­γες πε­ρι­πτώ­σεις ε­πί­ση­μο μέτρο της “έ­ρευ­νας για ντά­μπιν­γκ” εκ μέ­ρους της Κί­νας κα­τά της γερ­μα­νι­κής βιο­μη­χα­νί­ας φω­το­η­λε­κτρι­κών”.  Αν η έ­ρευ­να α­πο­δεί­κνυε το ντά­μπι­γκ, πράγ­μα που ή­ταν ή­δη σί­γου­ρο, η Ε­Ε θα αύξαι­νε τους φό­ρους ει­σα­γω­γής για τα κι­νέ­ζικα φω­το­η­λε­κτρι­κά. Να ση­μειώ­σου­με ε­δώ ό­τι δεν μι­λά­με για το ντά­μπι­γκ που κά­νει η Κί­να ε­νά­ντια σε ό­λες τις χώ­ρες ό­που η ερ­γα­τι­κή τά­ξη έ­χει κα­τα­κτή­σει υ­πο­φερ­τούς μι­σθούς, με το να ξε­φτι­λί­ζει με την ω­μή α­ντερ­γα­τι­κή βί­α τα με­ρο­κά­μα­τα και τις συν­θή­κες δου­λειάς στην Κί­να και έ­τσι να φτη­ναί­νει τα προ­ϊ­ό­ντα της ό­σο δεν μπο­ρεί να το κά­νει κα­μιά κά­πως δη­μο­κρα­τι­κή χώ­ρα. Μιλά­με για το ε­πι­πλέ­ον ντά­μπι­γκ που κά­νει η Κί­να με το να ε­πι­δο­τεί με ά­με­ση κρα­τι­κή ε­νί­σχυ­ση, φο­ρο­λο­γι­κές α­παλλαγές και φτη­νό δα­νει­σμό την κι­νέ­ζικη βιο­μη­χα­νί­α φω­το­βολ­τα­ϊ­κών που έ­τσι έ­φτα­σε στο ση­μεί­ο να τσα­κί­σει σχεδόν ό­λες τις βιο­μη­χα­νί­ες της Δύ­σης, ι­διαί­τε­ρα την πρω­το­πό­ρα γερ­μα­νι­κή.
Τό­τε η Μέρ­κελ ξε­που­λώ­ντας κυ­ριο­λε­κτι­κά τα συμ­φέ­ρο­ντα της γερ­μανι­κής βιο­μη­χα­νί­ας πα­ρα­τά­χθη­κε α­μέ­σως και πριν και πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό κά­θε άλ­λη ευ­ρω­πα­ϊ­κή χώ­ρα με την κι­νέ­ζι­κη κυ­βέρ­νη­ση που εκ­βί­α­ζε την Ε­Ε με γε­νικό οι­κο­νο­μι­κό πό­λε­μο και τε­λι­κά υ­πο­χρέ­ω­σε τον Ντε Γκού­χτ και την Κο­μισιόν σε τα­πει­νω­τι­κή, μο­να­δι­κή στα ευ­ρω­πα­ϊ­κά χρο­νι­κά, ά­τα­κτη υπο­χώ­ρη­ση μπρο­στά στους α­πα­τε­ώ­νες και εκ­βια­στές, δη­λα­δή σε α­πό­συρ­ση της έ­ρευ­νας. Βέβαια και ε­δώ ό­πως και σε κά­θε άλ­λο πλήγ­μα κα­τά της χώ­ρας της η α­να­το­λι­κο­γερμα­νί­δα κρύ­φτη­κε κυ­ρί­ως πί­σω α­πό το ε­πι­χεί­ρη­μα ό­τι τα φτη­νά κι­νέ­ζι­κα φωτο­βολ­τα­ϊ­κά ναι μεν θα χτύ­πα­γαν κά­ποιες γερ­μα­νι­κές ε­πι­χει­ρή­σεις αλ­λά θα έ­ρι­χναν το κό­στος της α­ντιρ­ρυ­πα­ντι­κής τε­χνο­λο­γί­ας, ο­πό­τε και της πρά­σινης ε­νέρ­γειας στη Γερ­μα­νί­α.  Αυ­τό σή­μαι­νε ό­τι στην ου­σί­α η πρά­σι­νη ε­νέρ­γεια θα ή­ταν ε­κτός α­πό ό­μη­ρος της Ρω­σί­ας, ό­πως συμ­βαί­νει με το ρώ­σι­κο φυσικό α­έ­ριο, και ό­μη­ρος της συμ­μά­χου της Κί­νας. Για­τί ε­δώ δεν πρό­κει­ται  για τα φω­το­βολ­τα­ϊ­κά πά­νελ που συ­ναρ­μο­λο­γούν οι τε­λι­κοί κα­τα­σκευα­στές τους, πρό­κει­ται για την πρώ­τη ύ­λη των πά­νελ, πρό­κει­ται δη­λα­δή για το ό­τι σε έ­να ξαφνι­κό ρώ­σι­κο ε­νερ­γεια­κό ε­μπάρ­γκο η Γερ­μα­νί­α  και η Ευ­ρώ­πη θα βρε­θούν και έρ­μαια του ρω­σο­κι­νε­ζι­κού ά­ξο­να και στα φω­το­βολ­τα­ϊ­κά. Και ό­χι μό­νο σε αυτά. Η Κί­να έ­χει κα­τα­φέ­ρει να ε­λέγ­ξει σε πο­λύ με­γά­λο βαθ­μό και με τον α­ντί­στοι­χο τρό­πο, την πα­ρα­γω­γή των η­λε­κτρι­κών α­νε­μο­γεν­νη­τριών.
Το ό­τι ο βασι­κός στό­χος της Μέρ­κελ εί­ναι η ε­νερ­γεια­κή α­σφυ­ξί­α της Γερ­μα­νί­ας α­πό τον ρω­σο­κι­νε­ζι­κό ά­ξο­να, α­πο­δεί­χτη­κε με τη στά­ση της στο α­τύ­χη­μα της Φου­κου­σί­μα, ό­που δεν πε­ρί­με­νε λε­πτό να κα­τα­λα­γιά­σει ο φό­βος του γερ­μα­νι­κού πλη­θυ­σμού του ή­δη α­να­στα­τα­τω­μέ­νου α­πό την κα­τα­κλυ­σμική α­ντι­πυ­ρη­νι­κή φι­λο­λο­γί­α δε­κα­ε­τιών των οι­κο­λό­γων και σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τών, και πριν γί­νουν γνω­στές η α­λη­θι­νή έ­κτα­ση (πο­λύ μι­κρό­τε­ρη α­πό τις αρ­χι­κές ε­κτι­μή­σεις) και οι αι­τί­ες του α­τυ­χή­μα­τος, α­πο­φά­σι­σε να κλεί­σουν ε­σπευσμέ­να, δη­λα­δή μέ­χρι το 2022,  όλοι οι ε­να­πο­μεί­ναν­τες πυ­ρη­νι­κοί σταθ­μοί πα­ραγω­γής η­λε­κτρι­κής ε­νέρ­γειας στη Γερ­μα­νί­α. Αυ­τό έ­γι­νε το 2011 στη δεύ­τε­ρη πρωθυ­πουρ­γί­α της Μέρ­κελ ε­νώ κιό­λας α­πό την πρώ­τη της αυ­τή εί­χε υ­πο­κύ­ψει στην α­παί­τη­ση των οι­κο-”ρώ­σων” να αρ­χί­σουν να κλεί­νουν στα­δια­κά ό­λοι οι πυρη­νι­κοί σταθ­μοί και κα­νείς πια να μην χτι­στεί. Α­πο­δει­κνύ­ε­ται σή­με­ρα ό­τι οι κά­ποιες κα­τά και­ρούς θε­α­μα­τι­κές α­να­φο­ρές της κο­ρυ­φαί­ας αυ­τής κα­γκε­μπί­τι­σας στον κίν­δυ­νο ε­νερ­γεια­κής ε­ξάρ­τη­σης της Γερ­μα­νί­ας α­πό τη Ρω­σί­α ήταν στά­χτη στα μά­τια των κά­πως πιο ο­ξυδερκών γερ­μα­νών μο­νο­πω­λι­στών και κυ­ρί­ως των πιο α­δύ­να­μων πα­ρα­γω­γι­κά ντό­πιων βιο­μη­χα­νι­κών α­στών, που πραγμα­το­ποιούν σε α­ντί­θε­ση με τους πρώ­τους το σύ­νο­λο της πα­ρα­γω­γής τους μέσα στην ί­δια Γερ­μα­νί­α. 
Αυ­τή δεν ή­ταν η πιο ση­μα­ντι­κή φο­ρά που η Μέρ­κελ πή­ρε το μέ­ρος της Κί­νας ή και κρύ­φτη­κε πί­σω α­πό την Κί­να για να χτυ­πή­σει την Ε­Ε και τη χώ­ρα που υ­πο­τί­θε­ται τα συμ­φέ­ρο­ντά της εκ­προ­σω­πεί. Ή­ταν α­πλά η πιο α­πο­κα­λυ­πτι­κή. Η πιο ση­μα­ντι­κή ή­ταν ό­ταν κό­ντρα στη πλειο­ψη­φί­α των ση­μαν­τι­κό­τε­ρων γερμα­νών οι­κο­νο­μο­λό­γων -και ε­κείνων της κυ­βέρ­νη­σής της- α­νά­με­σα τους του υπουρ­γού οι­κο­νο­μι­κών Σό­υ­μπλε και του αρ­χη­γού των ε­λεύ­θε­ρων  δη­μο­κρα­τών Ρέ­σλερ, κό­ντρα και στη γερ­μα­νι­κή κοι­νή γνώ­μη η Μέρ­κελ α­πο­φά­σι­σε το 2011 να στηρί­ξει την πα­ρα­μο­νή της Ελ­λά­δας στο Ευ­ρώ αι­τιο­λο­γώ­ντας κυ­ρί­ως τη στά­ση της με το ό­τι αυ­τή ή­ταν μια α­παί­τη­ση της Κί­νας. Γι αυ­τό το λό­γο προ­φα­νώς έκα­νε και το τα­ξί­δι στην Κί­να την ώ­ρα που οι ευ­ρω­πα­ϊ­κές ζυ­μώ­σεις γύ­ρω α­πό την πα­ρα­μο­νή της Ελ­λά­δας εί­χαν φτά­σει το μά­ξι­μουμ. Στην ου­σί­α αυ­τή πρό­βα­λε σαν κά­τι λο­γι­κό τον εκ­βια­σμό της Κί­νας ό­τι αν έ­φευ­γε η Ελ­λά­δα α­πό το Ευρώ και χρε­ω­κο­πού­σε τό­τε θα χρε­ω­κο­πού­σαν και άλ­λες χώ­ρες του ευ­ρω­πα­ϊ­κού νό­του, ο­πό­τε το Ευ­ρώ θα κα­τέρ­ρε­ε, ο­πό­τε η Κί­να θα ή­ταν υ­πο­χρε­ω­μέ­νη μπρο­στά σε έ­να τέ­τοιο εν­δε­χό­με­νο να α­πο­σύ­ρει τα δα­νεια­κά της κε­φά­λαια α­πό την Ευρω­ζώ­νη, δη­λα­δή να εκ­ποι­ή­σει τα τρις των ο­μό­λο­γων ευ­ρω­πα­ϊ­κών κρα­τών που χρη­σι­μο­ποιού­σε σαν μέ­ρος των πε­λώ­ριων συ­ναλ­λαγ­μα­τι­κών της α­πο­θε­μα­τι­κών. Χώ­ρια α­πό το ό­τι κά­θε εκ­βια­σμός πρέ­πει να κα­ταγ­γέλε­ται και να  α­πο­θαρ­ρύνε­ται και ό­χι να ε­πι­βρα­βεύ­ε­ται με το να προ­σαρ­μό­ζει σε αυ­τόν μια χώ­ρα την πο­λι­τι­κή της, ο συ­γκε­κρι­μέ­νος δεν ή­ταν κα­θό­λου πει­στι­κός, πρώ­το για­τί δεν ι­σχύ­ει το ντό­μι­νο για το ο­ποί­ο μι­λά­νε οι α­πα­ντα­χού ρω­σό­φι­λοι και ό­λοι οι α­νό­η­τοι δυ­τι­κοί οι­κο­νο­μι­στές οι­κο­νο­μο­λό­γοι που θε­ω­ρούν ε­ξί­σου ευρω­πα­ϊ­κό Νότο την Ελ­λά­δα ό­σο και τις βιο­μη­χα­νι­κές Ι­τα­λί­α, Ι­σπα­νί­α και Ιρ­λαν­δί­α, ο­πό­τε μια ελ­λη­νι­κή χρε­ω­κο­πί­α θα ση­μαί­νει και δι­κή τους και δεύ­τερο για­τί αν η Κί­να ε­πι­χει­ρού­σε να που­λή­σει τα ευ­ρω­παϊ­κά χρε­ό­γρα­φα πριν από μια κα­τά­στα­ση ευ­ρω­παϊκής χρε­ω­κο­πί­ας ή πά­νω σε αυτήν θα ή­ταν η ί­δια από τους πιο χα­μέ­νους, τρί­το για­τί το μό­νο που μπο­ρού­σε να κά­νει η Κί­να αν η Ελ­λά­δα υ­πο­χρε­ω­νό­ταν σε α­πο­χώ­ρη­ση θα ή­ταν να στη­ρί­ξει εκ των προ­τέ­ρων πολι­τι­κά και δα­νεια­κά την υ­πό­λοι­πη Ε­Ε και ό­χι να την χτυ­πή­σει, και τέ­ταρ­το για­τί αν το Ευ­ρώ κατέρρεε πέ­ρα α­πό τα χρε­ώ­γρα­φά της Κί­νας θα κα­τέρ­ρε­αν κυ­ρίως οι ε­ξα­γω­γές της στην Ευ­ρώ­πη και θα ο­δη­γιό­ταν η ί­δια σε μια ά­νευ προ­η­γουμέ­νου κρί­ση. Εν­νο­ού­με ό­τι η Κί­να δεν ή­ταν σε θέ­ση να εκ­βιά­ζει την Ευ­ρώ­πη αλ­λά ή­ταν υ­πο­χρε­ω­μέ­νη να τρέ­χει πί­σω α­πό τις α­πο­φάσεις της.
Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα η Μέρ­κελ κα­λύ­φθη­κε πί­σω α­πό τη με­γά­λη σύμ­μαχο της Ρω­σί­ας Κί­να για να σώ­σει τη μο­να­δι­κή χώ­ρα της Ε­Ε που σύσ­σω­μο το πο­λιτι­κό της κα­θε­στώς -και ό­χι α­πλά έ­νας πρω­θυ­πουρ­γός ή μια α­στι­κή φρά­ξια- είναι έ­να ά­νευ ό­ρων πο­λι­τι­κό, δι­πλω­μα­τι­κό και  οι­κο­νο­μι­κό ει­σο­δι­στι­κό ερ­γα­λεί­ο (και μά­λι­στα κα­τα­στρο­φι­κό ερ­γα­λεί­ο) της ρώ­σι­κης υ­περ­δύ­να­μης μέ­σα στην Ευ­ρω­ζώ­νη που εί­ναι η καρ­διά της Ε­Ε. Βε­βαί­ως αυ­τή η πα­ρα­μο­νή της Ελ­λά­δας στην Ευ­ρω­ζώ­νη προ­σφέ­ρει μο­να­δι­κής α­ξί­ας πο­λι­τι­κο­οι­κο­νο­μι­κές α­ποι­κιακές ε­ξυπη­ρε­τή­σεις και στην Κί­να, γι αυ­τό και αυ­τή έ­βα­λε αυ­τό το σα­θρό βέτο της για την Ελ­λά­δα**. 
Μπο­ρεί κα­νείς να ι­σχυ­ρι­στεί ε­δώ ό­τι ε­κτός α­πό τη Μέρ­κελ και άλ­λοι μέ­σα στη γερ­μα­νι­κή α­στι­κή τά­ξη θέ­λη­σαν τό­τε την Ελ­λά­δα μέ­σα στο Ευ­ρώ είτε για­τί δέ­χτη­καν τον κι­νέ­ζι­κο εκ­βια­σμό εί­τε για­τί πί­στευαν, και πι­στεύ­ουν α­κό­μα, ό­τι χρε­ω­κο­πί­α της Ελ­λά­δας ση­μαί­νει χρε­ω­κο­πί­α της Ε­Ε και κα­ταστρο­φή του Ευ­ρώ. Υ­πάρ­χουν ε­πί­σης και ε­κεί­νοι που πι­στεύ­ουν ό­τι η κυ­βέρ­νηση Σα­μα­ρά-Βε­νι­ζέ­λου  έ­χει κά­νει βή­μα­τα πραγ­μα­τι­κής προ­ό­δου στο δη­μοσιονο­μι­κό ε­νώ αυ­τός για να το πε­τύ­χει αυ­τό α­πο­ξέ­ρα­νε και λε­η­λά­τη­σε φο­ρο­λο­γικά (με την ά­με­ση φο­ρο­λο­γί­α, με την κα­θυ­στέ­ρη­ση κρα­τι­κών πλη­ρω­μών και με τους έμ­με­σους φό­ρους στην ε­νέρ­γεια) ό­λο το πα­ρα­γω­γι­κό κε­φά­λαιο, κα­θώς και τις τρα­πε­ζι­κές κα­τα­θέ­σεις που έ­να μέ­ρος τους θα με­τα­τρε­πό­ταν σε πα­ρα­γωγι­κό κε­φά­λαιο. Τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα αυ­τής της πα­ρα­γω­γι­κής α­φαίμα­ξης, θα φα­νούν σύ­ντο­μα και στα δη­μο­σιο­νο­μι­κά. Πά­ντως ό­σο πα­ρακ­μα­σμέ­νη και να εί­ναι και ό­σο και α­πο­μα­κρυ­σμέ­νη η οι­κο­νο­μο­λο­γί­α  των δυ­τι­κών δα­νει­στών α­πό τα στοιχεία της πραγ­μα­τι­κής οι­κο­νο­μί­ας, δη­λα­δή της πα­ρα­γω­γής, δεν μπο­ρούμε να μην θε­ω­ρή­σου­με ό­τι η φο­ρο­λο­γι­κή πο­λι­τι­κή της τρό­ι­κας στην Ελ­λά­δα έχει μέ­σα της ε­κτός α­πό το γε­νι­κό λά­θος των δυ­τι­κών μο­νο­πω­λι­στών και το συνει­δη­τό σα­μπο­τάζ. Δεν εί­ναι δυ­να­τό για πα­ρά­δειγ­μα σε μια χρε­ω­κο­πη­μέ­νη χώ­ρα που μπο­ρεί να σω­θεί μό­νο α­νε­βά­ζο­ντας την πα­ρα­γω­γή της και τις ε­ξα­γωγές της η Τρό­ι­κα να ε­πι­μέ­νει σε υ­περ­φο­ρο­λό­γη­ση της βαριάς βιο­μη­χα­νί­ας, και ταυ­τό­χρο­να να α­πο­δέ­χε­ται τις μο­να­δι­κά ψη­λές τι­μές της ε­νέρ­γειας στη βα­ριά βιο­μη­χα­νί­α και έ­τσι να τσα­κί­ζο­νται οι ε­ξα­γω­γές της χα­λυ­βουρ­γί­ας και η Γερ­μα­νί­α να μην κα­τα­λα­βαί­νει τί­πο­τα. Το ό­τι ε­πί 5 χρό­νια ο προ­ϊ­στάμε­νος της πο­λι­τι­κής της Κο­μι­σιόν α­πέ­να­ντι στην Ελ­λά­δα, ο Ό­λι Ρεν, συ­νέ­τριβε πα­ρα­γω­γι­κά την Ελ­λά­δα και ταυ­τό­χρο­να υ­πο­στή­ρι­ζε με σθέ­νος την ά­πειρη δα­νειο­δό­τη­σή της α­κό­μα και με έκ­δο­ση ευ­ρω­ο­μο­λό­γων, δί­χως πο­τέ να συ­ναντή­σει κα­νέ­να πρό­βλη­μα α­πό την Γερ­μα­νί­α, δεν ή­ταν δυ­να­τό δί­χως την πο­λι­τική κά­λυ­ψη της Μέρ­κελ. Α­νά­λο­γα δεν μπο­ρού­σε να α­κο­λου­θεί την ί­δια α­κρι­βώς πο­λι­τι­κή και ο εκ­πρό­σω­πος του ΔΝΤ στην Τρό­ι­κα Τόμ­σεν δί­χως την έ­γκριση των Η­ΠΑ του Ο­μπά­μα, της Κί­νας και της Ρω­σί­ας που α­πό κοι­νού κυ­ριαρ­χούν πολι­τι­κά στο ΔΝΤ. 
Αλ­λά αν η προ­σω­πι­κή συμ­με­το­χή της Μέρ­κελ στο ελ­λη­νι­κό σα­μπο­τάζ μέ­σω της Τρό­ι­κας δεν μπο­ρεί εύ­κο­λα να α­πο­δει­χτεί, εί­ναι ε­ντε­λώς α­πο­κα­λυπτι­κή, η ξαφ­νι­κή α­πό τη με­ριά της, ό­σο και α­σύμ­βα­τη σε ε­πί­πε­δο πο­λι­τι­κών, υπο­στή­ρι­ξη την κρί­σι­μη στιγ­μή στου Γιουν­κέρ στην τρο­μα­κτι­κής βα­ρύ­τη­τας θέ­ση του προ­έ­δρου της Κο­μι­σιόν σαν δια­δό­χου του έ­στω και α­δύ­να­μα α­ντι­στεκό­με­νου στη Ρω­σί­α  Μπα­ρό­ζο. Δύ­σκο­λα θα βρει κα­νείς ση­μεί­ο σύ­γκλι­σης της γραμ­μής Γιουν­κέρ ό­λα αυ­τά τα χρό­νια με την πο­λι­τι­κή της Γερ­μα­νί­ας για οτι­δή­πο­τε άλ­λο ε­κτός α­πό την πεί­να των μι­σθω­τών και την υ­περ­φο­ρο­λό­γη­ση στην ο­ποί­α υ­πο­χρε­ώ­θη­κε ό­λος ο ευ­ρω­πα­ϊ­κός νό­τος. Ο Γιουν­κέρ δια­τυ­μπάνι­ζε με πά­θος τη γραμ­μή της έκ­δο­σης ευ­ρω­ο­μο­λό­γων, δη­λα­δή του δα­νει­σμού της Ε­Ε για να στη­ρι­χθούν οι χώ­ρες του νό­του και κύ­ρια η Ελ­λά­δα και γε­νι­κά να γί­νουν ε­πεν­δύ­σεις. Αυ­τό ε­κτός που ση­μαί­νει ε­ξάρ­τη­ση της Ε­Ε α­πό την υ­περ­δα­νείστρια Κί­να, ση­μαί­νει ό­ξυν­ση των ενδο­Ε­Ε αντι­θέ­σε­ων. Για­τί κοι­νός ευ­ρω­πα­ϊκός δα­νει­σμός, προ­ϋ­πο­θέ­τει κοι­νή δη­μο­σιο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή, πράγ­μα που είναι α­δύ­να­το, ο­πό­τε και δια­λυ­τι­κό σε συν­θή­κες μη κοι­νής γε­νι­κής πο­λι­τι­κής, δη­λα­δή δι­πλω­μα­τι­κής, α­να­πτυ­ξια­κής κλπ πο­λι­τι­κής ε­νό­τη­τας. Το ό­τι οι α­πανταχού ρω­σό­φι­λοι υ­πε­ρά­σπι­σαν με πά­θος την ε­πα­νε­κλο­γή του Γιουν­κέρ, με πρώ­το και κα­λύ­τε­ρο τον Τσί­πρα, δεν εί­ναι κα­θό­λου τυ­χαί­ο. Αλ­λά το πό­σο συ­νειδη­τά βρώ­μι­κη ή­ταν αυ­τή η ε­πι­λο­γή α­πό την πλευ­ρά της Μέρ­κελ φά­νη­κε ό­ταν συνέ­χι­σε να στη­ρί­ζει τον Γιουν­κέρ α­κό­μα και όταν α­πο­κα­λύ­φθη­κε ό­τι αυ­τός εί­χε κά­νει το Λου­ξεμ­βούρ­γο το με­γα­λύ­τε­ρο ευ­ρω­πα­ϊ­κό φο­ρο­λο­γι­κό πα­ρά­δει­σο. Η υ­πο­στη­ρι­χτι­κή σιω­πή της Μέρ­κελ με­τά την α­πο­κά­λυ­ψη του σκαν­δά­λου κά­νει α­κό­μα πιο χτυ­πη­τή τη λυσσασμένη πά­λη που έ­δω­σε η  Μέρ­κελ για να ε­μπο­δίσει την Ι­ρλαν­δία, την ώ­ρα της χρε­ω­κο­πί­ας της, να δια­τη­ρή­σει χα­μη­λά τη φορο­λο­γί­α των πα­ρα­γω­γι­κών ε­πι­χει­ρή­σε­ων ώ­στε να μπο­ρέ­σει να  αυ­ξή­σει τις ε­ξαγω­γές της και να βγει α­πό την κρί­ση χρέ­ους. Η Ιρ­λαν­δί­α ευ­τυ­χώς α­ντι­στά­θηκε στη Μέρ­κελ, που στο ζή­τη­μα αυ­τό εί­χε αρ­χι­κά κρυ­φτεί πί­σω α­πό τον Σαρ­κο­ζύ, πα­ρό­λο που τε­λι­κά υ­πο­χρε­ώ­θη­κε να βγει και αυ­τή μπρο­στά (Φαϊ­νάν­σιαλ Τά­ιμ­ς, 12/Μάρ­τη 2011). Το ό­τι η Ιρ­λαν­δί­α ή­ταν η πρώ­τη χώ­ρα του Νό­του που βγή­κε α­πό την κρί­ση χρέ­ους και τα μνη­μό­νια, ο­φεί­λε­ται α­κρι­βώς στην ε­ξό­χως φι­λο­βιο­μηχα­νι­κή της πο­λι­τι­κή, ε­νώ αυ­τή η έ­ξο­δος έ­δω­σε ώ­θη­ση και στην Πορ­το­γα­λί­α να πε­τύ­χει, αν και πιο δύ­σκο­λα, το ί­διο. Η έ­ξο­δος αυ­τών των δύ­ο χω­ρών α­πό τα μνη­μό­νια και τη βα­θιά κρί­ση χρέ­ους, ά­φη­σε έκ­θε­τους τους σα­μπο­τα­ρι­στές της Ελ­λά­δας, που έ­μει­ναν μό­νοι τους μέ­σα στην ατέλειω­τη κρί­ση που οι ί­διοι προ­κά­λε­σαν και που ε­πί­τη­δες συ­ντη­ρούν, ό­χι μό­νο για να βυ­θί­σουν την Ελ­λά­δα και να την πα­ρα­δώ­σουν στα α­φε­ντι­κά τους, αλ­λά για να πά­ρουν στο λαι­μό τους ό­λο τον ευ­ρω­πα­ϊ­κό νό­το και ό­λη την Ευ­ρώ­πη.  
Τέ­λος ε­κεί­νο το ση­μεί­ο, που χώ­ρια α­πό το ου­κρα­νι­κό, α­πο­κα­λύ­πτει πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό κά­θε άλ­λο τη συ­ντο­νι­σμέ­νη δρά­ση της Μέρ­κελ υ­πέρ της Ρω­σί­ας ή­ταν πά­λι μια πρά­ξη της τρί­της πρω­θυ­πουρ­γί­ας της, η χρε­ω­κο­πί­α της Κύ­πρου και κυ­ρί­ως των κυ­πρια­κών τρα­πε­ζών υ­πέρ της Ρω­σί­ας. Εί­ναι η Μέρ­κελ που α­ντί­θετα με ό­τι έ­κα­νε η Γερ­μα­νί­α και η ΕΖ με ό­λο τον ευ­ρω­πα­ϊ­κό νό­το, φρόντι­σε να συρ­θεί ευ­χα­ρί­στως πί­σω α­πό το σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό κόμ­μα και να α­παι­τή­σει α­πό την Ευ­ρω­ζώ­νη και το ΔΝΤ να μην δια­σω­θούν οι Κυ­πρια­κές τρά­πε­ζες για­τί τά­χα σε αυ­τές έ­χουν κα­τα­θέ­σει τα λε­φτά τους οι ρώ­σοι ολιγάρχες. Ή­ταν η μό­νη πε­ρί­πτω­ση ό­που η Μέρ­κελ πα­θιά­στη­κε τό­σο πο­λύ ε­νά­ντια στους ρώ­σους ο­λι­γάρ­χες. Το α­πο­τέ­λε­σμα ή­ταν να χρε­ω­κο­πή­σουν οι δύ­ο με­γα­λύ­τε­ρες κυ­πρια­κές τρά­πε­ζες, να κλεί­σει η μί­α α­πό αυ­τές η Λα­ϊ­κή και την άλ­λη τη με­γαλύ­τε­ρη, την Κύ­πρου να την α­γο­ρά­σουν για έ­να κομ­μά­τι ψω­μί α­κρι­βώς οι ρώσοι ο­λι­γάρ­χες χω­ρίς η Μέρ­κελ να βγά­λει κιχ! Την τρά­πε­ζα Κύ­πρου την α­γό­ρα­σε ο  Ρι­μπο­λό­βλεφ ε­κτός τα υ­πο­κα­τά­στη­μα­τά της στην Ελ­λά­δα που τα κα­τά­πιε σε μια νύ­χτα με την έ­γκρι­ση της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης ο φί­λος του Ρι­μπο­λόβλεφ και τζά­μπα ντε φά­κτο ι­διο­κτή­της της Πει­ραιώς που­τι­νι­κός ο­λι­γάρ­χης Νέ­σις. Θυ­μό­μα­στε ό­τι ο με­γα­λύ­τε­ρος συ­ντε­λε­στής αυ­τής της ε­ξα­γο­ράς ή­ταν ο Τσί­πρας που χά­λα­σε τον κό­σμο σε Ελ­λά­δα και Κύ­προ να μην δε­χτεί η Κύ­προς μια πρώ­τη κα­λύ­τε­ρη λύση α­πό την Ευ­ρω­ζώ­νη που θα α­πέ­τρε­πε τη χρε­ω­κο­πί­α των κυ­πρια­κών τρα­πε­ζών, ο­πό­τε και την ε­ξα­γο­ρά τους α­πό τη Ρω­σί­α.
Αυ­τά εί­ναι λί­γα, α­πό τα πο­λύ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά στοι­χεί­α που α­να­δεικνύ­ουν τον πρα­κτό­ρι­κο χα­ρα­κτή­ρα της Μέρ­κελ. Θα μπο­ρού­σα­με να α­να­φέ­ρου­με κι αρ­κε­τά άλ­λα ό­πως το ό­τι η πιο με­γά­λη έμ­φα­ση της εί­ναι α­πό το 2013 ε­νά­ντια στην α­με­ρι­κά­νι­κη κα­τα­σκο­πί­α στη Γερ­μα­νί­α την ώ­ρα που η Ρω­σί­α δί­πλα της έχει α­νοί­ξει το στό­μα της για να την πνί­ξει και να την κα­τα­πιεί, ή πως έ­χει αφή­σει τις γερ­μα­νι­κές υ­πο­δο­μές να σαπί­σουν, πως έ­χει ε­γκα­τα­λεί­ψει και την πλη­ρο­φο­ρι­κή, με α­πο­τέ­λε­σμα η Γερ­μα­νί­α να υ­πο­φέ­ρει ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο πα­ρα­γω­γι­κά, ή πως κό­ντρα σε ό­λους τους δυ­τι­κούς η­γέ­τες -πλην του Ο­λά­ντ- η Μέρ­κελ προ­σπά­θη­σε και πέ­τυ­χε να σπά­σει την α­πο­μό­νω­ση του Πού­τιν στο Μπριζμπέ­ην  στους G20 της Αυ­στρα­λί­ας συ­ζη­τώ­ντας για 4 ο­λό­κλη­ρες ώ­ρες μα­ζί του. Όπως εί­πα­με στην αρ­χή α­πό μό­νο του κα­νέ­να α­πό αυ­τά τα στοι­χεί­α δεν μπο­ρεί να εί­ναι α­πο­δει­κτι­κό αυ­τού του ρό­λου, για­τί, ό­πως εί­πα­με στην κά­θε μί­α α­πό αυτές τις πε­ρι­πτώ­σεις η Μέρ­κελ φροντί­ζει να κρύ­βε­ται μέ­σα σε έ­να α­ντί­στοι­χο πο­λι­τι­κό ρεύ­μα, κυ­ρί­ως υ­φε­σια­κό, μέ­σα στην κλα­σι­κή γερ­μα­νι­κή α­στι­κή τά­ξη. Ό­μως η α­λή­θεια βρί­σκε­ται στη σύνθεση των ξε­χω­ρι­στών με­ρών. Μό­νο έ­νας πρά­κτο­ρας θα μπο­ρού­σε να εί­ναι μέ­σα σε ό­λες αυ­τές τις πρά­ξεις, να παί­ζει η­γε­τι­κό ρό­λο σε αυ­τές, να έ­χει αυ­τό το τό­σο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πο­λι­τι­κό παρελ­θόν στην Α­να­το­λι­κή Γερ­μα­νί­α, να εί­ναι τό­σο πρό­θυ­μοι οι σο­σιαλ­δη­μο­κράτες να την στη­ρί­ζουν κά­νο­ντας μα­ζί της κυ­βερ­νή­σεις και ο Πού­τιν πά­ντα να την εκ­θειά­ζει. Βέ­βαια η ζω­ή θα μας δώ­σει γι αυ­τήν νέ­α στοι­χεί­α, αλ­λά η δου­λειά των ε­πα­να­στα­τών δεν εί­ναι να πε­ρι­μέ­νουν τη ζω­ή να τους δώ­σει την αλή­θεια, αλ­λά να βλέ­πουν την α­λή­θεια μέ­σα στα πρώ­τα δείγ­μα­τα της ζω­ής για να μπο­ρούν να πο­λε­μή­σουν για την ε­πα­να­στα­τι­κή αλ­λα­γή της.  
*Τε­λευ­ταί­α μά­θα­με α­πό την αγ­γλι­κή έκ­δο­ση του  Wikipedia για  την προ­σπάθεια της Μέρ­κελ να κρύ­ψει το πα­ρελ­θόν της σαν στέ­λε­χος της κομ­μα­τι­κής νε­ολαί­ας στην Α­κα­δη­μί­α Ε­πι­στη­μών, και μά­λι­στα σαν γραμ­μα­τέ­ας α­γκι­τά­τσιας και προ­πα­γάν­δας!
**  Γι αυ­τούς τους λό­γους ε­μείς έ­χου­με κατ ε­πα­νά­λη­ψη το­νί­σει ό­τι ε­νώ εί­μα­στε υ­πέρ της Ε­Ε, και υ­πέρ της συμ­με­το­χής της Ελ­λά­δας σε αυ­τήν, θε­ωρού­με ό­τι με δε­δο­μέ­νο τον πρα­κτό­ρι­κο χα­ρα­κτή­ρα της η­γε­σί­ας σύσ­σω­μου του ελλη­νι­κού πο­λι­τι­κού κα­θε­στώ­τος και τη βα­θειά διά­βρω­ση του κρα­τι­κού μη­χανι­σμού α­πό αυ­τό το κα­θε­στώς, η πα­ρα­μο­νή της χώ­ρας μας στο Ευ­ρώ ση­μαί­νει διαρ­κή οι­κο­νο­μι­κή και πο­λι­τι­κή κρί­ση και α­πο­σύν­θε­ση για την Ε­Ε αλ­λά κα­ταστρο­φή και για την ί­δια την Ελ­λά­δα. Κι αυ­τό το τε­λευ­ταί­ο κυ­ρί­ως για­τί με τη συμ­με­το­χή της χώ­ρας μας στο Ευ­ρώ οι ρω­σό­δου­λοι σαμπο­τα­ρι­στές μπο­ρούν και κρύ­βο­νται πί­σω α­πό την πο­λι­τι­κή των ευ­ρω­παί­ων μο­νο­πω­λι­στών της Ε­Ε που παίρ­νουν ε­κεί­νοι την πο­λι­τι­κή ευ­θύ­νη για τα μέ­τρα πεί­νας και της φορο­λο­γι­κής α­φαί­μα­ξης την ώ­ρα που ο βα­θύς υ­παί­τιος και της πεί­νας και των μέτρων εί­ναι το δι­κό τους πα­ρα­γω­γι­κό σα­μπο­τάζ, που γί­νε­ται για να α­γο­ρά­σουν τα ρω­σο­κι­νέ­ζι­κα α­φε­ντι­κά τζά­μπα την Ελ­λά­δα. Γι αυ­τό έ­χου­με υ­πο­στη­ρί­ξει τη θέ­ση ό­τι η Ελ­λά­δα των σα­μπο­τα­ρι­στών πρέ­πει να διω­χτεί α­πό το Ευ­ρώ -αν και ό­χι σε πρώ­τη φά­ση α­πό την Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση- και ό­τι πρέπει να της δοθεί α­πό την Ευ­ρω­ζώ­νη μια ι­σχυ­ρή οι­κο­νο­μι­κή βο­ή­θεια, αλ­λά η τε­λευ­ταί­α, ε­φάπαξ και χω­ρίς ό­ρους και χω­ρίς μνη­μό­νια- ώ­στε αν θε­λή­σει να την χρη­σι­μο­ποι­ήσει να βγει α­πό την κρί­ση και αν δεν θε­λή­σει να ο­δη­γη­θεί σε κα­τα­στρο­φή αλ­λά με το λα­ό να ξέ­ρει αυ­τή τη φο­ρά ποιος μέ­σα και έ­ξω α­πό τη χώ­ρα εί­ναι ο πραγ­μα­τι­κός θύ­της.   
Ευρώπη
Ετικέτες

Σχετικά Άρθρα

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « Το ψευτοΚΚΕ μαζί με τους Ευρωπαίους ναζιφασίστες στις εκλογές των μισθοφόρων του Πούτιν σε Ντονέτσκ - Λουχάνσκ ΟΙ ΚΡΥΦΟΠΟΥΤΙΝΙΚΟΙ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ ΣΤΗΝ ΗΓΕΣΙΑ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑΝΕ »
επιστροφή στην κορυφή