Αυτή τη φορά αυτή η συμμορία ξεπέρασε κάθε όριο, καθώς με την πολιτική που εφαρμόζει στη σύγκρουση της Ουκρανίας με τη Ρωσία στέλνει τους συμπατριώτες της στα ανατολικά κατευθείαν στην αγκαλιά του Πούτιν.
Ας γίνουμε συγκεκριμένοι. Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση του ΟΗΕ, από τον Απρίλη μέχρι το Νοέμβρη του 2014 την εμπόλεμη ζώνη στην Ουκρανία εγκατέλειψαν 454.000 άτομα, από τα οποία οι 387.000 πήγαν στη Ρωσία. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτό το νούμερο είναι λογικό, αφού οι περισσότεροι απ’ αυτούς που έφυγαν ήταν ρωσόφωνοι από τα ανατολικά. Το ερώτημα όμως παραμένει: Τι είναι αυτό που κάνει τους ρωσόφωνους Ουκρανούς, που ως πριν από ένα χρόνο δεν υποστήριζαν καθόλου την απόσχιση από την Ουκρανία, ούτε τους πουτινικούς αποσχιστές και εισβολείς, να πέφτουν σήμερα στην αγκαλιά του Πούτιν και να υποστηρίζει τώρα, έστω και σιωπηρά, τους αυτονομιστές και τη Ρωσία, παρότι αυτή επιτέθηκε στη χώρα τους και τη διαμέλισε αρπάζοντας την Κριμαία;
Δύο πρόσφατα γεγονότα θα μπορούσαν να μας διαφωτίσουν στο να δώσουμε τη σωστή απάντηση.
Το ένα είναι ότι το Νοέμβρη του 2014 ο Ποροσένκο και η κυβέρνηση της Ουκρανίας αποφάσισαν να παγώσουν τις κρατικές συντάξεις και ταυτόχρονα διέκοψαν τη χρηματοδότηση των σχολείων και των νοσοκομείων στις ανατολικές επαρχίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, καταδικάζοντας έτσι τους συνταξιούχους στη λιμοκτονία και τους ασθενείς σε θάνατο. Σε ποιον ήταν επόμενο να στραφούν αυτοί για να μην πεθάνουν της πείνας, αν όχι στους πράκτορες αυτονομιστές και στον Πούτιν; Μα, θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς, αυτό το έκανε η ηγεσία της Ουκρανίας για να αποκόψει τους αυτονομιστές από πιθανές πηγές χρηματοδότησής τους. Είναι όμως γνωστό ότι αυτοί οι τύποι δε στηρίζονται, οικονομικά, στις συντάξεις, των ντόπιων, αλλά στα ρώσικα ρούβλια και στα ρώσικα όπλα. Άρα τι διαφορετικό κατάφεραν οι κυβερνήτες της Ουκρανίας με το συγκεκριμένο μέτρο πέρα από το να αλείψουν με βούτυρο το ψωμί του Πούτιν;
Μέχρι εδώ θα μπορούσε ένας καλοπροαίρετος και ανυποψίαστος άνθρωπος να ισχυριστεί ότι επρόκειτο για ένα σοβαρότατο λάθος τακτικής των Ποροσένκο και Σία. Βαρύτατο μεν, αλλά λάθος, όχι συνειδητή προβοκάτσια.
Εκεί που αποκαλύπτεται καθαρά η προβοκάτσια είναι στο δεύτερο γεγονός, στη δεύτερη κίνησή της ουκρανικής ηγεσίας. Ανάμεσα σ’ αυτούς που έστειλε στην περιοχή να πολεμήσουν τους αποσχιστές και εισβολείς, εκτός από τους καλυμμένους αλλά γνωστούς φιλοναζιστές εθελοντές του Δεξιού τομέα , συμπεριλαμβάνονται και 400, περίπου καθάρματα του “Τάγματος της Αζοφικής”, μιας παραστρατιωτικής ομάδας που χρησιμοποιεί ανοιχτά και ξετσίπωτα ναζιστικούς χαιρετισμούς και διακριτικά! Αν αυτό δεν είναι μια χρυσή ευκαιρία στον Πούτιν να προσδώσει στην χιτλερικής έμπνευσης δικιά του επιθετικότητά τον αντιναζιστικό μανδύα και χαρακτηριστικά, τότε τι είναι; Αν δηλαδή αυτή δεν είναι μια καθαρή ρώσικη προβοκάτσια τότε τι είναι;
Αν κάτι χαρακτηρίζει την ιστορία της ανατολικής Ουκρανίας, είναι ακριβώς οι φρικαλεότητες που διέπραξαν εκεί οι χιτλερικοί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους. Στη μνήμη όλων των Ουκρανών, ιδιαίτερα των ανατολικών και ρωσόφωνων Ουκρανών είναι βαθιά χαραγμένα τα μαρτύρια που τράβηξαν οι γονείς ή οι παππούδες τους από τους ναζιστές και τα ντόπια τσιράκια τους στη διάρκεια του Β΄ παγκόσμιου πολέμου. Όλες οι οικογένειες εκεί -άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο- έχουν από κάποιο συγγενή τους που να σκοτώθηκε, να τραυματίστηκε, να βασανίστηκε, να εξαφανίστηκε κτλ. στον πόλεμο. Πολλές από τις πολυκατοικίες της περιοχής έχουν ακόμη στους εξωτερικούς τους τοίχους
τρύπες από τις σφαίρες των χιτλερικών.
Μα, μπορεί να πει κανείς, οι νεοναζί τους οποίους στέλνουν οι Ποροσένκο, Γιάσενιουκ, Παρουμπί και Σια στην ανατολική Ουκρανία να πολεμήσουν τους αυτονομιστές είναι μια μικρή μειοψηφία στο σύνολο αυτών που πολεμούν. Γιατί κρίνετε από τη μειοψηφία και όχι από την πλειοψηφία;
Απαντάμε: Γιατί έστω και ένας φανερός νεοναζιστής να πάει εκεί να πολεμήσει, αυτό για τους Ουκρανούς της Ανατολής αποτελεί casus belli, πρόκληση τεράστιων διαστάσεων, και τους στέλνει κατευθείαν στην αγκαλιά του Πούτιν, ο οποίος καμώνεται ότι τους προσφέρει ψωμί και ασφάλεια και ότι σέβεται τη γλώσσα, τον πολιτισμό και τις αντιναζιστικές παραδόσεις τους. Τηρουμένων των αναλογιών, είναι σαν να στέλνεις στο Δίστομο και στα Καλάβρυτα χιτλερικούς με σβάστικες για να επιβάλουν την τάξη και την ασφάλεια.
Πέρα όμως από την τοπική διάσταση του ζητήματος, η υπόθεση αυτή έχει και ευρύτερες διαστάσεις, καθώς ο Ποροσένκο και η ουκρανική κυβέρνηση υπό τον Γιάσενιουκ εμφανίζονται ως τα αγαπημένα παιδιά της Δύσης. Και τι κάνει η ηγεσία των δυτικών αστοδημοκρατιών στις κινήσεις αυτές των προβοκατόρων ηγετών μιας διαμελισμένης μισοκατεχόμενης Ουκρανίας που ο λαός της είναι ακόμα βαθιά δημοκρατικός; Κανονικά, αν ήταν οι δυτικοί ηγέτες ήταν δημοκράτες, θα έπρεπε να απαιτήσουν να εξαφανιστεί οποιοσδήποτε ναζιστής ή φιλοναζιστής από την ανατολική, αλλά και από τη δυτική Ουκρανία, σαν προϋπόθεση για οποιαδήποτε βοήθεια στην Ουκρανία. Επίσης θα έπρεπε εδώ και καιρό να έχουν απαιτήσει να ξεκουμπιστεί ο Παρουμπί, συνιδρυτής του φιλοχιτλερικού Σβόμποντα, από την καίρια για την άμυνα της χώρας θέση του αρχηγού της Εθνικής Ασφάλειας. Αυτοί όμως συνεχίζουν να χαϊδολογάνε όλους αυτούς που προβοκάρουν τόσο αισχρά τον αγώνα της Ουκρανίας για ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα. Φταίμε μετά εμείς να χαρακτηρίζουμε τον Ομπάμα, την Μέρκελ, τους Ρέτζι, Κάμερον και μερικούς άλλους όχι απλά κατευναστές απέναντι στον Πούτιν, αλλά ρωσόδουλους;